مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی قزوین
سال:1398 | دوره:23 | شماره:3 (پیاپی 104) |تعداد مقالات:9

زمینه نقش حاد و مزمن نیتریک اکساید بر استرس اکسیداتیو و موارد دمیلیناسیون نورونی در انسان و مدل های حیوانی گزارش شده است. هدف با توجه به اینکه استرس اکسیداتیو در بیماری زایی مدل های دمیلین شده دخیل است، این مطالعه تداخل اثر سیستم نیتریک اکساید و اتیدیوم بروماید بر استرس اکسیداتیو در تشکیلات هیپوکامپ را بررسی کرده است. مواد و روش ها این مطالعه تجربی روی هشت گروه موش های صحرایی نر شامل: کنترل، شاهد، اتیدیوم بروماید، L-Arginine، L-NAME، اتیدیوم بروماید+ L-Arginine، اتیدیوم بروماید+ L-NAME و اتیدیوم بروماید+ L-Arginine + L-NAME صورت گرفته است. سه روز پس از تزریق داروها به ناحیه CA1 هیپوکامپ، نمونه برداری از هیپوکامپ انجام و شاخص های استرس اکسیداتیو در این ناحیه سنجیده شد. از آزمون های آماری آنووای یک طرفه و post hoc برای بررسی داده ها استفاده شد. یافته ها تزریق دُز سه میکرولیتر اتیدیوم بروماید به ناحیه CA1 موجب افزایش شاخص های استرس اکسیداتیو شد (0/01>P ). تزریق دُز 15/3 میکروگرم L-Arginine برای هر رت در این ناحیه، پاسخ ناشی از اتیدیوم بروماید را متوقف کرد (0/05>P و 0/01>P)، در صورتی که تزریق دُز 15/1 میکروگرم L-NAME برای هر رت اثرات ناشی از تزریق اتیدیوم بروماید را برگشت نداد. همچنین تزریق توأمان دُزهای 15/3 میکروگرم L-Arginine و 15/1 میکروگرم L-NAME برای هر رت منحصراً پراکسیداسیون لیپیدی ناشی از دُز سه میکرولیتر اتیدیوم بروماید را به حالت طبیعی برگرداند (0/05>P)، در حالی که قادر به بهبودی فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی نشد. نتیجه گیری نتایج بیانگر اثر تحریکی سیستم نیتریک اکساید بر بهبودی استرس اکسیداتیو القا شده از اتیدیوم بروماید در ناحیه CA1 موش های صحرایی نر است.

زمینه لیپازین پروتئین ترشحی مشتق از کبد است که با دیابت قندی، چاقی و سندرم متابولیک مرتبط است. هدف تحقیق حاضر با هدف ارزیابی اثر تمرین مقاومتی بر وضعیت انسداد عروقی، متابولیک و سطوح لیپازین در موش های چاق انجام شد. مواد و روش ها در این مطالعه تجربی 20 سر موش صحرایی چاق (سن هشت هفته و وزن 32± 361 گرم) و 10 سر موش صحرایی با وزن طبیعی (سن هشت هفته و وزن 13± 248 گرم) به طور تصادفی به گروه های کنترل چاق، چاق تمرینی و کنترل تقسیم شدند. گروه چاق تمرینی هشت هفته و سه روز در هفته روی یک نردبان ویژه با وزنه های متصل به دمشان تمرین ورزشی می کردند. وزنه ها به تدریج در طول جلسات تمرین افزایش یافت تا اینکه در هفته آخر به 200 درصد وزن موش ها رسید. برنامه تمرینی شامل سه نوبت پنج تکراری با یک دقیقه استراحت بین تکرارها و سه دقیقه استراحت بین نوبت ها بود. 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین ورزشی نمونه های خونی دریافت و برای وضعیت متابولیکی تجزیه و تحلیل شد. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس و در سطح معنی دار P≤ 0/05 تحلیل شدند. یافته ها سطوح لیپازین در موش های چاق بیشتر از گروه کنترل بود (0/02=P). وضعیت انسداد عروق و متابولیک (تری گلیسرید، کلسترول تام، گلوکز، مقاومت به انسولین) در گروه تمرین ورزشی در مقایسه با گروه کنترل چاق بهبود یافت (0/05=P). سطوح لیپازین در گروه چاق تمرینی به طور معنی داری کاهش یافت (0/05=P). نتیجه گیری این مطالعه نشان می دهد تمرینات مقاومتی ممکن است از طریق کاهش سطوح پلاسمایی لیپازین در بهبود وضعیت متابولیک مؤثر باشد.

زمینه روتاویروس شایع ترین عامل التهاب عفونی حاد معده و روده در میان نوزادان سراسر جهان محسوب می شود که با مواردی از بستری و مرگ و میر همراه است. هم اکنون هیچ داروی ضد ویروسی خاصی علیه عفونت ناشی از این ویروس وجود ندارد. هدف این مطالعه با هدف ارزیابی اثرات ضدویروسی پپتید کاتلیسیدین LL-37 علیه عفونت روتاویروس در سیستم کشت سلولی انجام شد. مواد و روش ها این مطالعه در شرایط آزمایشگاهی در گروه ویروس شناسی دانشگاه علوم پزشکی ایران (تهران) انجام شده است. در این مطالعه تجربی ابتدا سمیت غلظت های مختلف پپتید برای سلول های MA-104 جهت تعیین محدوده غلظت مناسب پپتید برای سلول ها در آزمون نوترال رد بررسی شد. سپس در محدوده غلظت های غیرسمّی پپتید، پیش تیمار سلول های کشت شده با پپتید و نیز تیمار سلول ها با پپتید پس از آلوده کردن سلول ها با ویروس و ایجاد عفونت انجام گرفت و در هر مرحله، اثر ضدویروسی آن با اندازه گیری تیتر عفونت زایی ویروس به روش دُز عفونی کننده 50 درصد کشت سلولی ( TCID50) ارزیابی شد. یافته ها طبق نتایج آزمون بررسی سمیت، حیات سلول ها در بالاترین غلظت مورد استفاده (50 میکروگرم در میلی لیتر) از پپتید LL-37 تا بیش از 90 درصد حفظ شد. نتایج تست های بررسی اثرات ضدویروسی نیز نشان دادند در پیش تیمار سلول ها با پپتید، غلظت 50 میکروگرم در میلی لیتر از پپتید توانست به طور قابل ملاحظه ای تولید ویریون های عفونی روتاویروس را به اندازه 3/36 لگاریتم کاهش دهد (0/0001= P). با این حال هیچ گونه اثر ضدویروسی، زمانی که LL-37 بعد از آلودگی سلول ها با روتاویروس اضافه شد، قابل مشاهده نبوده است. نتیجه گیری نتایج این مطالعه نشان می دهد پپتید LL-37 را می توان به عنوان یک عامل ضدویروسی جدید جهت پیشگیری از التهاب ناشی از عفونت روتاویروس در کودکان در نظر گرفت. با وجود این جهت تأیید یافته های این مطالعه، بررسی های بیشتری به خصوص در شرایط درون تنی (در موجود زنده) مورد نیاز است.

زمینه امروزه سکته قلبی یکی از شایع ترین علل مرگ ومیر در جهان است که زیان های اقتصادی و اجتماعی فراوانی به همراه دارد. ورزش اندام فوقانی یکی از روش های پیشگیری ثانویه از این سکته است. هدف مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر ورزش اندام فوقانی بر میزان بستری مجدد مبتلایان به سکته قلبی انجام شد. مواد و روش ها در این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده، 54 بیمار مبتلا به سکته قلبی به صورت تصادفی به دو گروه 27 نفری (مداخله و شاهد) تقسیم شدند. گروه مداخله، به مدت شش هفته (دو بار در هفته به مدت 40 دقیقه در هر جلسه) ورزش اندام های فوقانی داشتند. برای هر دو گروه قبل از انجام برنامه ورزشی اطلاعات جمعیت شناختی تکمیل و در پایان مداخله چک لیست مراجعه به پزشک و بستری مجدد تکمیل شد. داده ها با استفاده از نسخه 21 نرم افزار SPSS و آزمون کای دو تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها تعداد بستری مجدد در گروه شاهد بیشتر از مداخله بود، ولی تفاوت دو گروه از نظر تعداد دفعات بستری مجدد معنی دار نبود (0/250=P). از نظر علت های بستری مجدد (0/434=P) و طول مدت بستری مجدد (0/095=P) تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود نداشت. همچنین تفاوت دو گروه از نظر تعداد دفعات مراجعه به پزشک (0/231=P) و علت مراجعه به پزشک معنی دار نبود (0/111=P). نتیجه گیری شرکت در تمرینات ورزشی اندام های فوقانی تغییرات معنی داری در میزان بستری مجدد و مراجعه به پزشک بیماران سکته قلبی ایجاد نکرد؛ این مسئله نیاز به بررسی بیشتر دارد.

زمینه تأثیر فعالیت فیزیکی و تغذیه بر نحوه زایمان در مطالعات بررسی شده است، ولی هنوز نمی توان از نحوه ارتباط آن ها اطمینان داشت. هدف این مطالعه با هدف پیداکردن ارتباط احتمالی بین نوع زایمان و تغذیه و میزان فعالیت فیزیکی انجام شد. مواد و روش ها در این مطالعه مداخله شاهد در سال های 1398-1397، زنان زایمان کرده با سزارین یا زایمان طبیعی از بیمارستان رازی قزوین به صورت غیرتصادفی در دسترس انتخاب و وارد شدند (هر گروه 52 نفر). اطلاعات فعالیت و تغذیه دوران بارداری با استفاده از پرسش نامه »تغذیه ای با تمرکز بر تغذیه بارداری« گردآوری شد که اعتبار و پایایی آن را خبرگان تأیید کرده اند. داده ها با استفاده از روش های توصیفی و تحلیلی (آزمون تی، تحلیل واریانس و رگرسیون لجستیک) تحلیل شدند. سطح معنی داری برای همه مقایسه ها، 0/05 در نظر گرفته شد. یافته ها سن، قد، وزن پیش از بارداری، سن بارداری، تعداد حاملگی های پیشین، نمایه توده بدنی پیش از بارداری، در دو گروه اختلافی نداشت ولی نمایه توده بدنی در انتهای بارداری، میزان تغییرات نمایه شاخص بدنی، وضعیت اشتغال، مصرف شیرینی در میان وعده پیش از خواب، مصرف داروها، وضعیت انرژی شرکت کنندگان در مقایسه با وضع طبیعی و خواندن برچسب های مواد غذایی، اختلاف آماری معنی دار نشان دادند. نتیجه گیری در صورتی که اختلافات مشاهده شده بین دو گروه از نظر نمایه توده بدنی انتهای بارداری، وضعیت اشتغال، مصرف داروها، وضعیت انرژی شرکت کنندگان و سایر موارد فوق، علیتی باشند مداخله در مورد آن ها می تواند خطر سزارین را کم کند مانند جلوگیری از افزایش وزن بیش از اندازه در دوره بارداری. در غیر این صورت می توان از آن ها به عنوان نشانگر یا مطرح کننده احتمال نوع زایمان بهره گرفت.

زمینه نیترات از آنیون های مهم آب شرب است که همواره اطلاع از میزان آن مورد توجه بوده است. از راهکارهای مدیریت منابع آب، استفاده از روش های مدل سازی در شبیه سازی و پیش بینی رفتارهای نیترات در آبخوان است. هدف هدف از این مطالعه بررسی نحوه انتقال نیترات و میزان آلودگی در آبخوان دشت قزوین با استفاده از سیستم مدل سازی آب زیرزمینی بود. مواد و روش ها در این مطالعه توصیفی تحلیلی برای تهیه مدل جریان آب زیرزمینی از نرم افزار GMS7. 1 استفاده شد. بررسی سه بعدی جریان با الگوی MODFLOW و بررسی تغییرات غلظت نیترات با الگوی MT3D انجام شد. همچنین در بررسی روند تغییرات نیترات در آبخوان، چند طرح با تغییر در میزان تغذیه و غلظت نیترات ورودی طراحی شد. یافته ها در شرایط فعلی غلظت غیرطبیعی نیترات در آبخوان مطالعاتی وجود ندارد. بررسی طرح های کاهش بارندگی نشان داد تغذیه (بارش) عامل مؤثری در تغییرات نیترات نخواهد بود. در صورت ورود مقادیر 100، 200 و 300 میلی گرم در لیتر نیترات به آبخوان، میانگین غلظت نیترات بعد از پایان دوره دوساله به ترتیب به 31، 55 و 100 میلی گرم در لیتر افزایش خواهد یافت. نتیجه گیری در بخش های وسیعی از آبخوان، غلظت نیترات کمتر از حد مجاز استاندارد ملی است. اینکه در مناطقی غلظت بالا مشاهده می شود دلیلش تخلیه فاضلاب و نفوذ آن به آبخوان منطقه است. خروجی مدل نشان داد ادامه این شرایط می تواند سبب آلودگی بیشتر آبخوان شده و قسمت های مرکزی آبخوان را نیز آلوده کند.

سرطان پستان یکی از رایج ترین سرطان ها در سراسر جهان می باشد. از آنجاییکه درمان این بیماری یکی از مشکلات اساسی سلامت عمومی محسوب می شود، مطالعات بسیاری برای کشف پروفایل های جدید مولکولی برای کمک به درمان سرطان پستان اختصاص یافته اند. عوامل خطرزای متعددی در پیدایش سرطان پستان نقش دارند اما یکی از مهم ترین عوامل، التهاب مزمن و تنظیم پاسخ های سیستم ایمنی است. مولکول های متعددی در این زمینه مؤثر می باشند همانند گیرنده های شبه Toll که عمدتاً پذیرنده های غشایی ایمنی ذاتی بوده و آغازگر واکنش های پیش التهابی می باشند. بیان گیرنده های شبه Toll و از طرفی دیگر مهار این مولکول ها نتایج متفاوت و قابل توجهی را در بیماران مبتلا به سرطان سینه نشان داده است. بصورت اختصاصی پذیرنده های شبه Toll می توانند در القای مرگ سلولی سلولهای سرطانی، بیان مولکولهای چسبندگی مختلف، متاستاز و تغییر پروفایل سایتوکاینها نقش داشته باشند. در نتیجه ارزیابی روش های درمانی جدید و فاکتورهای مختلف از جمله: فاکتورهای دموگرافیک، تغذیه، فلورهای میکروبی کلونیزه شده و مولکولهای تنظیم گر سیستم ایمنی در بیماران مبتلا به سرطان پستان امری ضروری می باشد؛ که می تواند درک ما را از این بیماری بهبود بخشیده و کمکی برای پیدا کردن درمانی موثر در آینده باشد. مطالب این مقاله مروری از تعداد 128 مقاله چاپ شده در مجلات معتبر بین المللی با جستجو در پایگاههای اطلاعاتی: گوگل اسکالر، ساینس دایرکت، اسکوپوس و پابمد و با کلیدواژه های سرطان پستان، گیرنده شبه Toll گرفته شده است. این مقاله یک بررسی اجمالی بر نقش گیرنده های TLR بر درمان و پیشرفت سرطان پستان دارد. بر اساس بسیاری از تحقیقات انجام شده، گیرنده های TLR میتوانند نقش مهمی در پیشرفت، متاستاز و درمان سرطان پستان داشته باشند.

ﺧ ﻮ ﻧ ﺮ یﺰ ی ﺑ ﻌ ﺪ از زایمان از مهم ترین ﻋ ﻠ ل ﻣ ﺮ گ ﻣ ﺎ دران در دﻧ ﯿ ﺎ ست. زمان تشخیص خونریزی و کنترل آن، در جلوگیری از مرگ مادران اهمیت دارد. هدف از این مطالعه موردی، ارزیابی تأثیر بالون بکری در کنترل خونریزی بعد از زایمان است. نتایج نشان داد بالون بکری در کنترل خونریزی پس از زایمان 3/92 درصد بیماران مؤثر بود. شایع ترین اندیکاسیون استفاده از بالون بکری، آتونی رحم (1/46 درصد) بود. در مجموع به نظر می رسد بالون بکری یکی از روش های ساده و کم تهاجمی است که می تواند در کنترل خونریزی پس از زایمان، قبل از روش های تهاجمی استفاده شود.