مجله علمی شیلات ایران (فارسی)
سال:1383 | دوره:13 | شماره:3 |تعداد مقالات:15

در این تحقیق از دو محرک ایمنی کوئیل آ(Quil-A)  و لوامیزول(Levamisole)  با دو روش غوطه ورسازی (کوئیل آ 40 میلی گرم/ لیتر، لوامیزول 50 میلی گرم/ لیتر) بمدت 2 دقیقه و روش خوراکی (کوئیل آ 5 و 10 میلی گرم، لوامیزول 20 و 40 میلی گرم) به مدت 20 روز برای ماهی کپور معمولی به وزن متوسط 80 گرم استفاده شد. بیست روز پس از پایان تجویز محرک های ایمنی، مخمر کاندیدا آلبیکنس و باکتری باسیلوس سرئوس کشته شده و رنگ شده بصورت داخل رگی به ماهیها تزریق گردید و بعد از 2 ساعت میزان فاگوسیتوز توسط لکوسیتهای خونی و فاگوسیت کننده های بخش قدامی کلیه پس از رنگ آمیزی به روش گیمسا مطالعه گردید. نتایج بدست آمده نشان داد فاگوسیتوز سلولهای مخمر توسط لکوسیت های خون در گروههای ماهیهای غوطه ور سازی شده در 40 میلی گرم در میلی لیتر کوئیل آ و 50 میلی گرم در لیتر لوامیزول و گروههای ماهیهایی که کوئیل آ به مقدار 5 و 10 میلی گرم بصورت خوراکی دریافت کرده بودند بطور معنی داری افزایش یافته و با فاگوسیتوز گروه کنترل اختلاف داشت، در حالیکه فاگوسیتوز در گروه ماهیانی که بمیزان 20 میلی گرم لوامیزول بصورت خوراکی دریافت کرده بودند هیچ اختلاف معنی داری را با کنترل نشان ندادند و گروهی که 40 میلی گرم لوامیزول بصورت خوراکی دریافت کرده بودند بطور معنی داری فاگوسیتوز کمتری را نسبت به کنترل و سایر گروهها نشان دادند. در مقایسه نتایج بدست آمده از فاگوسیتوز سلولهای باکتری، نتایج مشابهی با فاگوسیتوز سلولهای مخمر بدست آمد. مطالعه فاگوسیتوز در بافت کلیه نیز نشانگر افزایش فعالیت فاگوسیتوز بدنبال استفاده از کوئیل آ و لوامیزول بصورت غوطه ور سازی و خوراکی بجز در میزان 20 و 40 میلی گرم لوامیزول بود.

این مطالعه بخشی از پروژه شناسایی و تعیین پراکنش شگ ماهیان در حوضه جنوبی دریای خزر بود که در استانهای مازندران و گلستان در سالهای 78 تا 80 همزمان با شروع فصل صید ماهیان استخوانی (20 مهر ماه تا 15 فروردین ماه سال بعد) صورت پذیرفت.در مجموع 336 عدد از شگ ماهیان بررسی شدند. نتایج نشان داد که ماهیان شناسایی شده شامل چهار گونه: شگ ماهی براشنی کووی Alosa braschnikowii (Borodin, 1904)، شگ ماهی دریای خزر A. caspia (Eichwald, 1938)، شگ ماهی چشم درشتA. saposchnikowii (Grimm, 1887)  و شگ ماهی مهاجر A. kessleri (Grimm, 1887) می باشند.جهت شناسایی گونه ها از دو شاخص صفات ریختی و شمارشی استفاده شد. از مهمترین شاخصهای شمارشی مورد بررسی خارهای آبششی بودند بطوری که گونه براشنی کووی دارای 20 تا 40 عدد و بطور میانگین 6.11±30.93 عدد؛ شگ ماهی دریای خزر دارای 110 تا 125 عدد و بطور میانگین 5.23±118.3 عدد؛ شگ ماهی مهاجر دارای 60 تا 73 عدد و بطور میانگین 3.31±66.82 عدد و شگ ماهی چشم درشت دارای 29 تا 48 عدد و بطور میانگین 4.49±32.83 عدد خار آبششی بود.از مهمترین شاخصهای ریختی بدست آمده نسبت درصد قطر چشم به طول بدن بود که برای گونه براشنی کووی این نسبت از 2.9 تا 5.82 و بطور میانگین 0.53±4.72 درصد؛ برای شگ ماهی دریای خزر از 5.73 تا 7.46 و بطور میانگین 0.52±6.21 درصد؛ برای شگ ماهی چشم درشت 6 تا 9.33 و بطور میانگین 1.08±7.30 درصد و برای شگ ماهی مهاجر 4.27 تا 6.48 و بطور میانگین 0.71±5.46 درصد بود.

به منظور پرورش و استخراج آگار از گونه G. corticata در چهار فصل سال (زمستان 1380 لغایت پایان پاییز 1381) 3 تیمار با ترکم های 500، 1000 و 2000 گرم در متر مربع و با 3 تکرار انتخاب و عملیات پرورش در حوضچه های فایبرگلاس با ظرفیت 1000 لیتر بر روی تور انجام شد. در طی انجام عملیات پرورش فاکتورهای دما، pH و شوری به صورت روزانه اندازه گیری و تعویض آب هر یک روز در میان به میزان 30 تا 40 درصد انجام شد. علاوه بر این به همراه تعویض آب، مقدار 0.5 گرم اوره به صورت محلول به هر یک از حوضچه ها به عنوان کود داده شد و عملیات هوادهی نیز به طور مداوم با استفاده از سنگ هوا در طول دوره پرورش صورت گرفت. عملیات زیست سنجی جلبکهای پرورش یافته هر هفته یک بار انجام و در نهایت در پایان هر دوره درصد رشد روزانه و تولید خالص (وزن تر) بر اساس گرم در متر مربع برای یک روز محاسبه و مقدار آگار آن در هر چهار فصل سال استخراج و بر اساس وزن خشک محاسبه گردید. در فصل زمستان درصد رشد روزانه، تولید خالص و درصد آگار استخراجی بترتیب 0.11±1.46، 3.57±11.5 و 17.5 درصد بود که این مقادیر برای فصلهای بهار، تابستان و پاییز بترتیب 0.31±3.74، 5.4±38.3، 19.3 و 0.28±1.5، 3.3±12.43، 14 و 0.04±3.11، 0.61±26.9 و 15 درصد بدست آمد. از اپی فیتها و جلبکهای ماکروسکوپی ناخواسته و همچنین چرنده هایی که در طول مدت زمان پرورش بر روی جلبکها و در درون حوضچه های پرورشی جلبک دیده شد می توان جنس های Navicula،Nitzchia ، Oscillatoria، Peridinium، Chaetoceros، Entromorpha،Ulva  وNereis  و همچنین گروههایی مانندIsopoda  وNemertin  را نام برد که بسته به فصول مختلف سال تراکم و تنوع مختلفی را در طول انجام این طرح نشان دادند. در این طرح فصل بهار و پاییز بهترین میزان رشد روزانه و تولید خالص را در میان دیگر فصول سال بخود اختصاص داده و از میان تیمارهای مورد بررسی تیمار 500 گرم در متر مربع بهترین رشد را در چهار فصل سال نشان داد.

با توجه به نقش پرورش میگو در اقتصاد منطقه جنوب کشور، بررسی عوامل بیماری زا همچون عوامل باکتریایی، قارچی و انگلی که نقش بسزایی در کاهش برداشت از استخرهای پرورشی ایفا می نمایند مهم و ضروری می باشد. در این بررسی اثر تراکمهای ذخیره سازی میگوی سفید هندی (P. indicus) بر شرایط بهداشتی استخرهای پرورشی در سیستم پرورش نیمه متراکم با 4 تیمار هر کدام بترتیب با 18، 20، 22 و 25 عدد میگو در متر مربع مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج حاصل از بررسی بهداشتی میگو در تیمارهای مورد بررسی نشان داد که از نظر آلودگی باکتریایی ویبریو هاروی (V. harvyi)  و از نظر آلودگی قارچی آسپرژیلوس نایجر (A. niger) و پنی سیلیوم (Penisilium) فراوانی بیشتری از سایر باکتریها و قارچها داشته و از نظر آلودگی انگلی نیز کوتیکول و آبشش میگو به انگل Zoothamnium و Epistilis آلوده بودند. آزمون آنالیز واریانس یکطرفه نیز اختلاف معنی داری بین افزایش آلودگی باکتریایی و انگلی را با افزایش تراکم میگو نشان داد (p<0.05) ولیکن این اختلاف در استخرهای مختلف به جهت یکسان بودن رعایت شرایط بهداشتی معنی دار نبوده است.(p<0.05) همچنین رابطه خطی بین افزایش میزان آلودگی باکتریایی و انگلی به نسبت افزایش تراکم میگو در استخرهای مورد بررسی نیز وجود داشته است. نتایج بدست آمده بیانگر آن است که با افزایش تراکم ذخیره سازی میگوها، میزان آلودگی باکتریایی، قارچی و انگلی افزایش یافته است.

سپر ماهیان خلیج فارس و دریای عمان بخش عمده صید ضمنی را در انواع روشهای صید به خود اختصاص داده و در عین حال غالباً بدون استفاده، پس از صید به دریا برگردانده می شوند. در این تحقیق راندمان و کیفیت ژلاتین استحصال شده از پوست چهار گونه غالب سپرماهیان خلیج فارس شامل: سپرماهی پروانه ای (Gymnura poecilura)، سپرماهی گزنده (Himantura gerrardi)، سپرماهی پلنگی (Himantura uarnak) و رامک مخطط یا عقابی (Aetomylaeus maculatus) مورد مقایسه قرار گرفته است. گونه های سپرماهی گزنده، پروانه ای و پلنگی دارای بازده پوست بالاتر از 6 درصد بوده و اختلاف معنی داری را با رامک عقابی (3.2 درصد) نشان داده اند (P<0.05) استحصال ژلاتین در شرایط ثابت و توسط تیمار با اسید کلریدریک انجام شده است. نتایج آزمایشات شناسایی کیفی نمونه ها نشان داد که بر اساس استاندارد موجود، تمامی فرآورده های حاصل ژلاتین می باشند. از نظر فاکتورهای شیمیایی ازت کل، رطوبت و pH نیز با استانداردها مطابقت داشته و تنها از حیث خاکستر اندکی بالاتر از حد مجاز بوده اند. حداقل غلظت تشکیل ژل برای نمونه ها 2 درصد بوده و از این لحاظ اختلافی بین گونه ها وجود نداشته است. دامنه درجه حرارت ذوب نمونه ها بین 20 تا 25 درجه سانتی گراد بدست آمده و بین ژلاتین استحصالی از گونه های مختلف تفاوتهایی مشاهده شده است. راندمان استحصال ژلاتین از پوست گونه های مختلف سپرماهی بین 19 تا 20.4 درصد متغیر بوده ولی اختلاف معنی دار آماری مشاهده نگردید. در صورت صنعتی شدن می توان پوست گونه های مختلف سپرماهی را به صورت مخلوط با یکدیگر مورد استفاده قرار داد.

رودخانه جاجرود با 140 کیلومتر طول دارای گونه های زیادی از آبزیان از جمله یک گونه خرچنگ پهن از خانواده Potamidae با نام علمی Potamon persicum است. در این پژوهش از آذر ماه 1376 تا دی ماه 1377 تعداد 388 خرچنگ پهن از 5 ایستگاه (سد لتیان، ترقیون، خجیر، گیاهان دارویی و سد ماملو) صید و به آزمایشگاه منتقل و گناد آنها جهت تعیین زمان تخم ریزی، مراحل رسیدگی تخمدان و مراحل باروری خارجی مورد بررسی و مطالعه قرار گرفت.نتایج حاصل از این بررسی نشان داد که فصل تخم ریزی اواسط بهار است و این گونه در سال فقط یک بار تخم ریزی می کند و تخم ها به صورت مستقیم بین پاهای شکمی در خرچنگ ماده نگهداری می شوند. مراحل باروری خارجی در این گونه به 7 مرحله تقسیم شد که از مرحله I تا IV جنین در داخل غلاف است و از مرحله V تا تشکیل نوزاد، جنین بدون غلاف می باشد و نوزادها مدتی در بین پاهای شکمی خرچنگ مادر نگهداری و حمل می شوند. مراحل رسیدگی تخمدان با توجه به رنگ، اندازه و افزایش قطر تخمک ها به 5 مرحله تقسیم شد.

در مطالعات پلانکتونی تالاب انزلی طی سالهای 1376 تا 1379 در مجموع 5 شاخه و 62 جنس فیتوپلانکتونی و 10 شاخه و 50 جنس زئوپلانکتونی شناسایی شدند. در بررسیهای فیتوپلانکتونی بترتیب شاخه های سیانوفیتا با میانگین تراکم 22874752 عدد در لیتر و فراوانی 61.22 درصد، کریزوفیتا با میانگین تراکم 10784283 عدد در لیتر و فراوانی 29.12 درصد و کلروفیتا با میانگین تراکم 3050470 عدد در لیتر و فراوانی 8.24 درصد بیشترین فراوانی فیتوپلانکتونی را نشان داده و شاخه های اوگلنوفیتا و پیروفیتا در مقایسه جمعیت ناچیزی داشته اند. در بررسیهای زئوپلانکتونی نیز بترتیب شاخه های روتاتوریا با میانگین تراکم 599 عدد در لیتر و فراوانی 60.80 درصد، از شاخه بندپایان، راسته پاروپایان و مرحله ناپلی آن با تراکم 169 عدد در لیتر، با فراوانی 17.23 درصد و از پروتوزوآ (شاخه های ریزوپودا، اکتینوپودا و سیلیوفورا) با میانگین تراکم 159 عدد در لیتر و فراوانی 16.17 درصد بالاترین جمعیت زئوپلانکتونی را نشان داده و سایر گروهها از فراوانی چندانی برخوردار نبودند. مطالعات نشان داده اند که منطقه تالاب غرب (آبکنار) منطقه ای غنی از پلانکتون بوده که شاخه غالب فیتوپلانکتونی در آن مربوط به سیانوفیتا با جنسهای Anabaenopsis, Oscillatoria و Microcystis می باشد. زئوپلانکتونهای غالب در این منطقه نیز مربوط به شاخه های Rotatoria با جنسهای Keratella, Brachionus و Polyarthera و از شاخه بندپایان، راسته پاروپایان، گونه های مختلف Cyclops و ناپلی آنها بوده است. نتایج مطالعات پلانکتونی نشان دادند که تالاب انزلی از جمله غنی ترین تالابهای داخلی است، زیرا توان تولید غذای زنده در آن جهت تغذیه ماهیان و لاروهای آنان وجود دارد.

دریاچه سد ماکو واقع در استان آذربایجان غربی می باشد که در فاصله حدود 12 کیلومتری جنوب شهرستان ماکو واقع شده و وسعت این دریاچه حدود 800 هکتار است. برای بررسی ارزیابی ذخایر ماهیان این دریاچه، نمونه برداری ها طی سال 1377 انجام گرفت همچنین در منطقه نمونه برداری 5 ایستگاه تعیین شد و نمونه برداری بصورت فصلی انجام گرفت. بر اساس بررسی انجام گرفته، سه گونه سیاه ماهی، کاراس و قزل آلای رنگین کمان مشاهده شد که در بین آنها سیاه ماهی با حدود 90 درصد گونه غالب دریاچه بوده است. اندازه چشمه مناسب دامهای صیادی جهت صید با توجه به میانگین وزن بدن ماهی ها، 27 میلی متر تعیین شد و در مجموع حدود 29777 عدد سیاه ماهی از دریاچه برداشت گردید. نتایج بررسی یکساله نشان داد که وزن زی توده سیاه ماهی از طریق روش Leslie 9.4 تن، و از طریق روش Delury 10.7 تن محاسبه گردید. حداکثر محصول قابل برداشت MSY) 4.5 )تا 4.8 تن برآورد شد. بر اساس بررسی انجام گرفته، میانگین طول چنگالی سیاه ماهی 4.3±23.9 سانتی متر، میانگین وزن سیاه ماهی 68±162 گرم و میانگین سن آن 0.68±2.6 سال محاسبه شد. ترکیب سنی سیاه ماهی نشان داد که بیشترین فراوانی در سن +3 سالگی و کمترین تعداد در سن +5 سالگی است. دامنه طولی سیاه ماهی بین 3.5 تا 39 سانتی متر بوده و بیشترین فراوانی ماهی به طول 26 سانتی متر اختصاص داشت. میزان پارامترهای رشدLooو K بر اساس روش Walford در سیاه ماهی دریاچه ماکو بترتیب 35.6 سانتی متر و 0.39 محاسبه شده است. ضریب مرگ و میر کل (Z) این ماهی حدود 0.74 تعیین شد. همچنین ضریب مرگ و میر طبیعی و صیادی بترتیب 0.37 و 0.37 بدست آمده است.

در این تحقیق بمنظور بررسی کیفیت اثرات LHRH-A و ترکیب آن با آنتاگونیست های دوپامین، متاکلوپرامید (MET) و دومپریدون DOM)، 21 )عدد مولد فیتوفاگ در زمان تکثیر (از 24 تا 26 خرداد 1380) در مرکز تکثیر و پرورش ماهی شهید انصاری رشت مورد بررسی واقع شدند. نتایج این تحقیقات نشان می دهد که گروه آزمایشی LHRH-A+MET با مقدار تزریقی mg/kgBW15+ µg2 از درصد جوابدهی بسیار مطلوب (100 درصد) برای مولدین و از لحاظ سایر عوامل مورد بررسی در این تحقیق، از اختلافی معنی دار (0.05>p) نسبت به سایر گروه های تیماری برخوردار بوده است. از طرفی با بررسی و مقایسه درجه- ساعت رسیدگی جنسی مولدین در گروه های آزمایشی، معلوم شد که گروه هایی که از DOM (بصورت سوسپانسیون) بعنوان آنتاگونیست دوپامین در ترکیب با LHRH-A بهره برده اند از درجه- ساعت بالاتر (288 و 366 درجه- ساعت) و از اختلاف معنی دار نسبت به سایر گروه های آزمایشی برخوردارند. همچنین در این تحقیق مشخص شد که MET بعنوان آنتاگونیست دوپامین مناسب، توانایی تقویت هورمون LHRH-A را در القای بلوغ نهایی، بعلاوه توانایی کاهش میزان مناسب مقدار تزریقی LHRH-A را دارا است، در حالیکه DOM در این پروژه از چنین اثراتی در تکثیر مصنوعی فیتوفاگ برخوردار نیست که این شاید بدلیل استفاده از شکل سوسپانسیون این آنتی دوپامین در محلول های هورمونی این تحقیق باشد.

اثر تعداد دفعات تغذیه روی میزان رشد، ضریب تبدیل غذایی و بازماندگی بچه فیل ماهیان (Huso huso) زیر یکسال در دو فاز مطالعاتی در سال 1381 ارزیابی و بررسی شد. در فاز اول 360 عدد بچه فیل ماهی با وزن متوسط 0.32±20.51 گرم به مدت 60 روز و در فاز دوم 180 عدد بچه فیل ماهی با وزن متوسط 1.18±77.55 گرم به مدت 95 روز در حوضچه های فایبرگلاس 500 لیتری با دبی آب 0.2 لیتر در ثانیه در شرایط یکسان پرورشی (اکسیژن محلول، نور، شدت جریان آب و...) مورد بررسی قرار گرفت. هر فاز دارای 3 تیمار (با دفعات مختلف غذادهی، 3، 5 و 8 بار در روز) و هر تیمار با 3 تکرار بود. نتایج یافته ها در فاز اول مطالعه حاکی از آن بود که هر چند با افزایش دفعات غذادهی میزان رشد و نمو، درصد افزایش وزن بدن و شاخص رشد ویژه افزایش و ضریب تبدیل غذایی کاهش می یابد ولی در هر 3 گروه مورد مطالعه اختلاف معنی داری مشاهده نشد (P>0.05). در صورتیکه در فاز دوم مطالعه بر اساس تغییرات بدست آمده از فاکتورهای مورد مطالعه (طول، وزن و ضریب تبدیل غذا) در دوره اولیه و نهایی بیومتری مشخص گردید که تیمار شماره 3 (با دفعات غذادهی 8 بار در شبانه روز) متمایز از سایر تیمارها بود (P<0.05). این تحقیق نشان داد که تاثیر دفعات غذادهی روی رشد، مصرف مواد مغذی و رفتار اجتماعی هر ماهی اجتناب ناپذیر است.

هدف از این مطالعه شناسایی وضعیت آلودگی آبهای مزارع پرورش میگو با فلزات سنگین جیوه و سرب بوده است. این مطالعه که مطابق با آخرین استانداردهای بین المللی و اتحادیه اروپا است با همکاری آژانس مواد غذایی فرانسه آفسا (AFSSA) به مدت دو سال (2000 و 2001) اجرا شده است. مراحل نمونه برداری در پیروی از ضمیمه 4 دستورالعمل 96.23 اتحادیه اروپایی با استفاده از روش یک بار نمونه گیری از هر صد تن تولید سالیانه برداشت شد. بنابراین سالیانه 42 نمونه، کلا 84 نمونه برای دو سال و هر کدام به مقدار 500 گرم تهیه گردید. نمونه ها بعد از منجمد سازی به کشور فرانسه- آفسا برای آنالیز ارسال شدند.برای مطالعه فلزات سنگین جیوه و سرب در نمونه ها از روشهای کروماتوگرافی با لایه نازک (Thin Layer Chromatography)  و تستهای تاییدی کروماتوگرافی با کارایی بالا (HPLC) و (LC-MS & GC-MASS) استفاده شده است. حد سنجش کمی سرب 20 و جیوه 10 میکروگرم در کیلوگرم بود. میزان باقیمانده ناشی از اینگونه مواد که موجبات آغاز اقدامات کنترلی را فراهم می سازد برای سرب و جیوه 500 میکروگرم در کیلوگرم بدست آمد. در این مطالعه کلیه نمونه ها گاها فراتر از حد تشخیص و تماما کمتر از 500 میکروگرم در کیلوگرم ارزیابی گردید.

در این مطالعه رفتارهای جذبی پوسته میگو و مشتقات کیتینی حاصل از آن برای جذب رادیوایزوتوپهای 60Co، 137Cs، 90Sr و 54Mn از پسمانهای مایع هسته ای در دو سیستم گسسته و ستونی مورد بررسی قرار گرفت. پوسته میگو، مشتق کانیزدایی شده آن و همچنین کیتین و مشتق داستیله آن کیتوزان بعنوان جاذبهای مورد استفاده در این تحقیق انتخاب شدند. آزمایشات انجام شده بر روی 735 نمونه گسسته و 200 نمونه ستونی حاکی از آن است که مقدار نهایی جذب تابع pH محیط، اندازه ذرات و زمان ماندگاری، نوع جاذب و ضریب داستیلاسیون بوده و تغییرات دما تنها بر تغییر در سرعت جذب موثر می باشد. برای اندازه گیری نمونه ها از دستگاه LCP-AA و همچنین طیف سنجی گاما با دتکتور HPGe استفاده گردید. در بین پنج جاذب مورد سنجش، کیتوزان 1 و 2 بهترین نتیجه را در جذب کبالت از خود نشان دادند. برغم اینکه جاذبهای مورد بحث همگی در جذب رادیو ایزوتوپها موثر بودند لیکن کیتوزان 1 با ضریب داستیله 50 تا 70 درصد به لحاظ عملی بهترین نتیجه و از طرف دیگر پوسته میگو بدترین شرایط جذبی را دارا بود.

در یک پروژه تحقیقاتی طی سالهای 1378 و 1379 چند شکلی ترانسفرین در سرم خون و نیز خصوصیات ریختی و شمارشی 6 گروه ماهی کپور جمع آوری شده از منابع دریایی و پرورشی متفاوت مورد بررسی قرار گرفت.در کپور ماهیان چند شکلی و تنوع شدید در ترانسفرین مشاهده شده است. چند شکلی ترانسفرین کپور بصورت یک یا دو باند توسط تعدادی آللهای همبارز ظاهر می شود.در بررسی های انجام شده اختلاف معنی داری، بخصوص بین نمونه های کپور دریایی و پرورشی مشاهده گردید. بدین ترتیب که نمونه های صید شده از دریا بطور عمده با ژنوتیپ غالب BB بوده و نمونه های صید شده از مجتمع شهید رجایی از نژاد پرورشی ماهی کپور با ژنوتیپ های متنوع از جمله AB, AC, BC, CC و AA بوده اند که اختلاف معنی داری بین آنها ملاحظه شد (P<0.00).طبق بررسی های ریخت شناسی انجام شده، ضریب تغییرات واریانس (C.V) برای فاکتورهای شمارشی که تحت اثر عوامل ژنتیکی می باشند از جمله تعداد شعاعهای باله ها و تعداد فلسهای بالا، پایین و روی خط جانبی در ماهیان صید شده از منابع دریایی کمتر از کپورهای نمونه برداری شده از منابع پرورشی بوده و مقایسه میانگین فاکتورهای شمارشی در دو نوع نمونه اختلاف معنی داری را نشان داده است (P<0.05) و مقایسه نسبت های فاکتورهای ریختی از جمله طول سر به طول استاندارد و ارتفاع بدن در ماهیان صید شده از منابع دریایی بیشتر از منابع پرورشی بوده است و مقایسه این نسبتها اختلاف معنی داری را نشان داده است (P<0.05).