مجله گوش، گلو، بینی و حنجره ایران
سال:1386 | دوره:19 | شماره:4 (پیاپی 50) |تعداد مقالات:12

مقدمه: میگرن با سردردهای یک طرفه ضرباندار با یا بدون aura مشخص می شود. روش های درمانی متعددی برای حملات حاد میگرنی وجود دارد، که یکی از آن ها استفاده از کورتیکواستروئیدهای وریدی است که در درمان حملات مداوم میگرن استفاده می شود. هدف از این مطالعه، بررسی و مقایسه اثرات دگزامتازون وریدی با متادون داخل عضلانی در بهبود حملات سردرد میگرنی است.روش کار: این بررسی یک مطالعه تصادفی دوسویه کور، بر روی بیمارانی بوده است که با تشخیص حمله میگرنی حاد به بخش اورژانس اعصاب مراجعه می نمودند. بیماران به صورت تصادفی در 4 گروه قرار می گرفتند. بیماران گروه های 1 و 2 به میزان 8 میلی گرم دگزامتازون وریدی دریافت می کردند و به بیماران گروه های 3 و 4 به میزان 10 میلی گرم متادون عضلانی تزریق می شد و سپس همه بیماران 2 و 4 و 6 ساعت بعد از تزریق مورد بررسی قرار می گرفتند.نتایج: در مجموع 181 بیمار مورد بررسی قرار گرفتند. 107 نفر آن ها با دگزامتازون وریدی درمان شده و به 74 نفر متادون عضلانی تزریق شد. از گروه اول 103 نفر (96.2%) بهبودی کامل و یا قابل توجه داشته اند در حالی که از گروه دوم 63 نفر (85%) به میزان مشابهی بهبودی را نشان داده اند (p=0.01).نتیجه گیری: این مطالعه نشان می دهد که در درمان حملات حاد میگرنی استفاده از دگزامتازون وریدی از متادون موثرتر است.

مقدمه: تیروپلاستی نوع I روش انتخابی برای درمان عدم کفایت گلوت ناشی از فلج طناب یک طرفه است. جهت مدیالیزاسیون طناب صوتی حقیقی از ایمپلنت های مختلف نظیر سایکلاستیک، هیدروکسی آپاتایت متراکم و Gore-Tex به طور معمول استفاده می شود.روش کار: در این مطالعه از ایمپلنت سایلاستیک block و Gore-Tex به طور همزمان استفاده شده است. 9 بیمار که به علل عوارض عمل جراحی قلب باز، تیروئید کتومی و ایدیوپاتیک دچار فلج یک طرفی طناب صوتی حقیقی شده بودند تحت عمل جراحی با این روش قرار گرفتند. نتایج به دست آمده با 6 بیماری که تنها از ایمپلنت سایلاستیک استفاده شده مقایسه شده است.نتایج: 9 بیمار مورد مطالعه به طور متوسط مدت 9 ماه پی گیری شدند. 5 بیمار بهبودی صدای عالی داشتند و در 4 مورد بهبودی صدا در حد خوب بود. در 6 بیماری که تنها از ایمپلنت سایلاستیک استفاده شده بود، تنها یک بیمار بهبودی کامل صدا داشت و 5 مورد دیگر دیس فونی داشتند.نتیجه گیری: باتوجه به این که در این روش ایمپلنت سایلاستیک تنها یک بار در غضروف تیروئید تعبیه می شود و حداکثر مدیالیزاسیون طناب صوتی حقیقی با واردکردن نوار Gore-Tex بین غضروف و ایمپلنت سایلاستیک، به دست می آید، لذا از دستکاری اضافی جلوگیری کرده و زمان عمل جراحی کاهش می یابد و این خود موجب کاهش ادم در طناب صوتی شده، قضاوت دقیق تر درباره بهبودی صدا بعد از عمل را ممکن می سازد. به نظر می رسد استفاده از این تکنیک با توجه به کاهش دستکاری و کاهش طول مدت عمل جراحی و در نهایت مدیالیزاسیون مناسب، موجب نتایج بهتری در مقایسه با استفاده تنها از ایمپلنت سایلاستیک می شود و همچنین انجام عمل را از نظر تکنیکی آسان تر می کند.

مقدمه: با توجه به نقش پر اهمیت لوزه ها، به عنوان مهمترین ارگان های لنفاوی ثانویه در سیستم ایمنی هومورال که به عنوان خط دفاعی اولیه علیه میکروارگانیسم های خارجی، عمل می کنند، گزارش ها در مورد نتایج ایمنولوژیک تانسیلکتومی و آدنوئیدکتومی متفاوت و گاه متناقض است. مطالعه حاضر به بررسی تغییرات سطح سرمی ایمنوگلوبولین های M, A, G به دنبال آدنوتانسیلکتومی پرداخته است.روش کار: دراین کار آزمایی بالینی، 40 بیمار 11-7 ساله با متوسط سن 8.3 سال کاندید عمل جراحی آدنوتانسیلکتومی صبح روز عمل و 3 هفته پس از عمل تحت خون گیری قرار گرفتند. سطح سرمی IgM, IgG, IgA در نمونه ها چک شد.نتایج: میانگین سطح سرمی هر سه ایمنوگلوبولین کاهش داشت، لیکن تنها کاهش سطح سرمی IgG معنی دار بود (p<0.01).نتیجه گیری: آدنوتانسیلکتومی در مطالعه ما نتوانست اثر چشمگیری بر دو جزء مهم سیستم ایمنی هومورال (IgM, IgA) بگذارد ولی باعث کاهش IgG شد.

مقدمه: میاستنی گراو یک اختلال خود ایمن تاثیر گذار روی گیرنده های بعد از سیناپسی استیل کولین عضلات ارادی است. از زمانی که برای اولین بار اثرات مفید تیمکتومی در سال 1939 توسط Blalock توصیف شده، روش جراحی به طور پیشرونده ای در درمان میاسنتی گراو مقبولیت یافته است.روش کار: ما نتایج بالینی تیمکتومی در بیماران میاستنی گراو را طی 12 سال اخیر به طور گذشته نگر و آینده نگر ارزیابی کردیم و متغیرهای مورد نظر شامل سن، جنس، علایم بیمار در زمان بستری، فاصله زمانی بین شروع بیماری تا عمل جراحی و بافت شناسی تیموس و عوارض بعد از عمل و مدت زمان بستری بیماران و پاسخ بالینی به عمل جراحی مشخص گردیده و اطلاعات حاصله با آزمون های آماری مورد ارزیابی قرار گرفت.نتایج: این مطالعه بر روی 16 زن و 11 مرد با میانگین سنی 29.8±12.7 انجام گرفت. عمل جراحی تیمکتومی در تمامی بیماران از طریق استرنوتومی میانی انجام شد. 44% بیماران ظرف مدت کمتر از یک سال از شروع بیماری و 42% بین یک تا سه سال و 14% بعد از 3 سال از شروع بیماری تیمکتومی شدند اغلب بیماران میاستنی ژنرالیزه خفیف و متوسط داشته اند و جواب آسیب شناسی در اغلب بیماران موید هیپرپلازی تیموس بوده است. پاسخ بالینی به تیمکتومی در 70.4% بیماران خوب بوده است. بهترین نتایج در بیماران مونث با سن زیر 40 سال بدون تیموما که فاصله زمانی شروع بیماری تا عمل جراحی کمتر از 2 سال بوده است و میاستنی خفیف داشته اند، به دست آمده است.نتیجه گیری: تیمکتومی در بیماران میاستنی گراو به علت میزان سودمندی بالای آن یک اقدام درمانی مفید است. شانس بهبودی بعد از تیمکتومی در بیماران با سابقه میاستنی کوتاه که در مراحل اولیه بیماری تحت جراحی قرار می گیرند، بالاتر است.

مقدمه: هدف از این پژوهش بررسی شیوع اختلالات شنوایی و مشکلات مربوط به آن در بین پسران شهر مشهد در سال تحصیلی 84-83 بوده است.روش کار: در این مطالعه مقطعی نمونه ای شامل 1047 نفر از دانش آموزان پسر شهر مشهد که سنین بین 11-7 سال داشتند به وسیله تکمیل پرسش نامه توسط والدین و انجام تست های دیاپازونی و اتوسکوپی مورد بررسی قرار گرفتند و در صورت وجود هر گونه ابهام در قدم بعدی توسط متخصص گوش، گلو و بینی مورد معاینه قرار گرفته و تحت انجام تست های تکمیلی شنوایی (اودیومتری) قرار گرفتند.نتایج: بررسی ها نشان داد که 29 نفر معادل 2.76 درصد از دانش آموزان دچار اختلال شنوایی هستند که از نظر شدت 72.1 درصد کاهش شنوایی خفیف، 20.9 درصد کاهش شنوایی متوسط، 2.3 درصد کاهش شنوایی شدید و 4.7 درصد نیز کاهش شنوایی عمیق داشتند. از نظر نوع اختلال شنوایی نیز 60.4 درصد موارد کاهش شنوایی انتقالی، 27.9 درصد کاهش شنوایی حسی- عصبی و 11.7 درصد موارد کاهش شنوایی مختلط بوده است. بر اساس بررسی ها 13.7 درصد از موارد واکس کانال گوش خارجی، 9.4 درصد سابقه اتوره چرکی در سه سال اخیر، 11 درصد سابقه درد گوش، 5.3 درصد سابقه ترومای گوش، 3.6 درصد نیز سابقه شستشوی گوش داشتند.نتیجه گیری: آنالیز نتایج نشان می دهد که شیوع اختلالات شنوایی در بین دانش آموزان پسر شهر مشهد با آمار منتشر شده توسط کشورهای پیشرفته قابل مقایسه است ولی به نسبت کشورهای در حال توسعه وضع بهتری را نشان می دهد.

مقدمه: امروزه مشخص شده است که نویز ناشی از ابزارهای پزشکی که حین اعمال جراحی گوش استفاده می شوند، می توانند موجبات صدمه به سیستم شنوایی را فراهم کنند. با این وجود عامل اصلی این آسیب شنوایی هنوز مورد بحث می باشد. گروهی از محققین نویز ناشی از دریل کردن، برخی دیگر نویز ناشی از ساکشن کردن و عده ای نیز تلفیقی از این دو را دلیل این امر دانسته اند. هدف از پژوهش حاضر ارزیابی ویژگی های آکوستیکی سرفرزها (جهت دریل کردن) و ساکشن های رایج مورد استفاده حین اعمال جراحی ماستوئید بود، تا از این طریق بتوانیم عامل ایجاد کننده مشکلات شنوایی پس از عمل جراحی را شناسایی کنیم.روش کار: ارزیابی های این پژوهش در دو حالت استخوان گیجگاهی جسد و حین عمل جراحی انجام شد. ارزیابی اولیه روی 10 جسد صورت پذیرفت و طی آن آنالیز شدتی و طیفی سرفرزهای Cutting و Diamond انجام گرفت. در مرحله بعد، میزان شدت ناشی از حالت های «دریل کردن»، «ساکشن کردن» و همچنین «دریل کردن و ساکشن کردن همزمان» از 15 بیمار که تحت عمل ماستوئیدکتومی قرار گرفته بودند ثبت گردید. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از آزمون های آماری و با در نظر گرفتن سطح معناداری 0.05 صورت پذیرفت.نتایج: سطح نویز ایجاد شده حین دریل کردن در محدوده 83-95 dB SPL قرار داشت که این میزان با توجه به نوع سرفرز تغییر می کرد. سرفرزهای Cutting در مقایسه با سرفرزهای Diamond نویز بیشتری را تولید می نمودند. میانگین میزان شدت «ساکشن کردن» حین عمل بین 77.45 dB SPL تا 78.65 dB SPL (با سر ساکشن های کوچک کمتر از 2.5 میلیمتر) تغییر می کرد. متوسط سطح شدت «دریل کردن» به هنگام انجام عمل جراحی معادل 87.14 dB SPL و در زمان «ساکشن کردن و دریل کردن همزمان» برابر با 86.26 dB SPL بود. مقایسه سطح شدت نویز حاصله بین دریل کردن بر سطح جسد و هنگام عمل جراحی از نظر آماری معنادار نبود (p>0.05).نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان داد که عامل اصلی ایجاد نویز بالا در عمل ماستوئیدکتومی دریل کردن بر سطح جمجمه (و نه ساکشن کردن) می باشد که این عامل به هنگام بهره گیری از سرفرزهای Cutting بارزتر می باشد. از سویی دیگر دریل کردن می تواند منجر به ایجاد سطوح شدتی بالایی گردد که قرار گیری در معرض چنین اصواتی می تواند سبب بدترشدن آستانه های شنوایی بیماران گردد.

مقدمه: باکتری های بی هوازی اجباری در ایجاد بسیاری از عفونت های حفره دهان و ساختمان های مجاور آن، دخالت دارند. این عفونت ها اغلب به صورت چند میکروبی با دخالت بیش از یک باکتری بی هوازی و در بسیاری موارد نیز با دخالت باکتری های هوازی- بی هوازی اختیاری دیده می شوند. با توجه به اهمیت بالینی این عفونت ها و عوارض ناشی از آن ها این بررسی انجام پذیرفته است.روش کار: 72 نمونه گرفته شده از عفونت های حفره دهانی، با به کارگیری روش های کشت و جداسازی باکتری های بی هوازی اجباری، هوازی- بی هوازی اختیاری و باکتری های هوازی مورد بررسی قرار گرفت و کلیه باکتری های جدا شده تا سطح گونه تعیین هویت شدند.نتایج: تمامی نمونه ها کشت مثبت می باشد. عفونت های تک میکروبی و چند میکروبی به ترتیب در حدود یک سوم و دو سوم موارد دیده شدند و بیش از 65% از باکتری های جدا شده نیز بی هوازی اجباری بودند. باکتری های بی هوازی اجباری جدا شده عبارتند از: انواع پری وتلا، پروفایروموناس، فوزوباکتریوم، پپتواسترپتوکوک بی هوازی و باکتری های هوازی و هوازی- بی هوازی اختیاری شامل استافیلوکوک، استرپتوکوک، آکتینومایست اسرائیلی و انواع متعلق به خانواده اینتروباکتریاسه بودند.نتیجه گیری: در بسیاری موارد عفونت های حفره دهان و ساختارهای مجاور آن، باکتری های بی هوازی اجباری دخالت دارند. باتوجه به نتایج این مطالعه، با به کارگیری شرایط بی هوازی، باکتری های بی هوازی اجباری را می توان از نمونه های بالینی عفونت های حفره دهان، خصوصا از آبسه ها، جدا و تعیین هویت نمود.

مقدمه: پتروزیت همان استئومیلیت استخوان پتروس است که ممکن است متعاقب عفونت گوش میانی یا ماستوئید ایجاد شود. درد گوش، درد عمقی صورت، سردرد، اتوره، تب، اختلال هوشیاری و درگیری اعصاب جمجمه ای به عنوان علایم پتروزیت گزارش شده است. به طور معمول از CT اسکن با تفکیک بالا، MRI مغز و اسکن استخوان با تکنسیوم، گالیوم و ایندیوم 1-11 در تشخیص این عارضه استفاده می شود.معرفی بیمار: در این گزارش، یک مورد پتروزیت در خانم 34 ساله ای بررسی شده است که با علایم فلج اعصاب جمجمه ای VII, VIII, IX, X, XII سمت چپ مراجعه کرد. بیمار 6 ماه قبل سابقه اوتیت مدیا و سپس ماستوئیدیت سمت چپ را داشت که تحت عمل تیمپانوماستوئیدکتومی قرار گرفته بود. در بررسی های رادیولوژی، درگیری نسج پارامننژ در مجاورت استخوان پتروس وجود داشت. اسکن گالیوم قویا با نفع استئومیلیت استخوان پتروس بود. بیمار به مدت سه هفته تحت درمان با آنتی بیوتیک تزریقی قرار گرفت و علایم بهبود کامل پیدا کرد.