مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1390 | دوره:29 | شماره:159 |تعداد مقالات:5

مقدمه: برای جدا کردن لنفوسیت های TH17 از سایر لنفوسیت ها از مارکرهای CD4 و IL-17 می توان استفاده نمود. بهترین روش برای شناسایی این سلول ها در خون محیطی روش فلوسایتومتری می باشد. در این مطالعه برای تعیین غلظت TH17 غلظت های مختلف مواد تحریک کننده و زمان انکوباسیون متفاوت را بررسی کردیم.روش ها: در نمونه خون هپارینه یک داوطلب، لنفوسیت های با استفاده از فایکول جدا و سه غلظت متفاوت از سوسپانسیون سلولی در کنار سه غلظت متفاوت از PMA، یونومایسین و موننسین کشت داده شد (از هر غلظت سه سری) و در سه زمان متفاوت (6، 12 و 20 ساعت) در 37 درجه سانتی گراد تحت شرایط CO2 انکوبه شد.یافته ها: درصد لنفوسیت های TH17 در سوسپانسیون سلولی 106×2 سلول بود که همراه با غلظت 150 نانوگرم در میلی لیتر PMA، 5.1 میکرومول یونومایسین و 500 نانوگرم در میلی لیتر موننسین کشت داده شده و 12 ساعت انکوبه شده بود، مشخص گردید.نتیجه گیری: هر آزمایشگاهی باید با توجه به شرایط و دستگاه های موجود روش بهینه خود را تعیین کند.

مقدمه: با توجه به شیوع بیماری آلزایمر و اختلالات شدید یادگیری و حافظه در این بیماری و همچنین این که به تازگی مشخص شده است که اریتروپویتین (EPO) موجب بهبود عملکردهای شناختی می گردد و دارای اثرات نروپروتکتیو بارزی است، هدف این مطالعه بررسی اثر EPO بر یادگیری و حافظه در رات پس از آلزایمری کردن آن ها با تزریق استرپتوزوتوسین (STZ) به داخل بطن های طرفی مغز بود.روش ها: جهت ایجاد مدل آلزایمری در رات ها داروی استرپتوزوتوسین به درون بطن های طرفی مغز تزریق گردید و دو هفته بعد جهت تایید القای اختلال یادگیری و حافظه، رات ها تحت آزمون یادگیری اجتنابی غیرفعال قرار گرفتند و سپس به مدت دو هفته اریتروپویتین به صورت یک روز در میان با دوز 5000 واحد به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به آن ها تزریق شد و سپس به طور مجدد تحت مطالعه رفتاری قرار گرفتند.یافته ها: تزریق داخل بطن های مغزی استرپتوزوتوسین موجب کاهش شدید تاخیر زمانی برای اولین ورود به اتاق تاریک در رات ها شد و تفاوت معنی داری میان گروه های شم و استرپتوزوتوسین وجود داشت. هر چند اریتروپویتین تاثیر معنی داری بر تاخیر زمانی برای اولین ورود به اتاق تاریک در گروه شم نداشت، ولی از آسیب های ناشی از تزریق داخل بطن های مغزی استرپتوزوتوسین جلوگیری کرد، به طوری که این شاخص افزایش معنی داری در گروه استرپتوزوتوسین- اریتروپویتین نسبت به گروه استرپتوزوتوسین داشت. بین گروه استرپتوزوتوسین- اریتروپویتین و گروه شم تفاوت معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: این نتایج پیشنهاد کننده این موضوع است که ممکن است کاربرد اریتروپویتین بتواند به صورت چشم گیری در بهبود آسیب های یادگیری و حافظه در بیماری آلزایمر، موثر باشد.

مقدمه: سندرم درد کشککی- رانی شایع ترین اختلال مفصل زانو است که از هر 4 نفر مبتلا به درد زانو، یک نفر از این عارضه رنج می برد. هدف از مطالعه حاضر مقایسه تاثیرات کینزیوتیپ و تمرین قدرتی بر درد زانو و قدرت عضلات چهارسر رانی در افراد مبتلا به سندرم درد کشککی- رانی بود.روش ها: در این مطالعه، 31 بیمار مرد (سن1 ±25 سال، قد 6.15±73.6 سانتی متر و وزن 7.1±71.25 کیلوگرم) مبتلا به سندرم درد کشککی- رانی از دانشجویان دانشگاه اصفهان به عنوان نمونه انتخاب و در سه گروه کینزیوتیپ، تمرین و کینزیوتیپ- تمرین قرار داده شدند. گروه ها به مدت 6 هفته تحت درمان قرار گرفتند. از آزمودنی ها قبل و بعد از سپری کردن دوره درمانی آزمون به عمل آمد. متغیرهای درد و قدرت ایزوکینتیک عضلات باز کننده زانو به ترتیب توسط شاخص مقیاس دیداری درد و دستگاه دینامومتر بایودکس اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس برای اندازه های تکرار شده در سطح α=0.05 استفاده گردید.یافته ها: پس از 6 هفته درمان، میانگین شاخص درد در گروه کینزیوتیپ و کینزیوتیپ- تمرین نسبت به پیش آزمون کاهش معنی داری نشان داد .(P<0.05) میانگین حداکثر گشتاور عضله چهارسر رانی فقط درگروه کینزیوتیپ- تمرین نسبت به پیش آزمون افزایش معنی داری را نشان داد (P<0.05).نتیجه گیری: تجزیه و تحلیل یافته های این تحقیق نشان داد که نوارپیچی در بیماران تاثیر معنی داری داشته است. با توجه به یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که احتمال دارد، کینزیوتیپ باعث افزایش سطح تماس بین کشکک با ناودان استخوان ران شده، فشار را کاهش دهد که در نتیجه آن درد کاهش می یابد.

مقدمه: محیط تومور واجد سایتوکاین های گوناگون است که توسط سلول های توموری و سلول های ایمنی موجود در محیط تومور تولید می شوند. رشد و تکامل تومور به سایتوکاین های ترشح شده در محیط نیز بستگی دارد. سایتوکاین های اینترلوکین (IL-4) 4، اینترفرون گاما (IFN-g) و اینترلوکین (IL-17) 17 اثرات بسیار متفاوتی بر رشد سلول های توموری و پاسخ ایمنی علیه تومور اعمال می کنند. بنابراین مقایسه مقدار این سایتوکاین ها در زنان مبتلا به تومور بدخیم و خوش خیم پستان در این مطالعه مد نظر قرار گرفت.روش ها: نمونه های بافت تومور، بافت مجاور تومور و سرم خون 29 بیمار مبتلا به تومور پستان مورد مطالعه قرار گرفت. 14 نفر دارای تومور بدخیم و 15 نفر دارای تومور خوش خیم تشخیص داده شدند. نمونه ها از بیماران واجد بیوپسی برای تشخیص بدخیمی پستان تهیه گردید. با استفاده از دستگاه هموژنایزر، محلولی همگن از بافت ها تهیه و مقدار سایتوکاین هایIFN-g ،IL-4   IL-17 ودر بافت توموری و بافت مجاور تومور و سرم خون بیماران به روش ELISA اندازه گیری شد.یافته ها: مقادیر IL-4 برابر 15.2±112.3،IL-17  برابر 2.3±16.9 و IFN-g برابر 3.8±14.6 پیکوگرم در میلی لیتر در بافت تومور بدخیم محاسبه گردید. مقادیر IL-4 و IL-17 در نمونه های حاصل از بافت توموری، بافت مجاور تومور و سرم افراد مبتلا به تومور بدخیم نسبت به نمونه های مشابه در بیماران مبتلا به تومور خوش خیم افزایش معنی داری را نشان داد (P<0.05). در این مطالعه بین غلظت IFN-g در نمونه حاصل از بافت تومور بدخیم و بافت تومور خوش خیم اختلاف معنی داری دیده نشد.نتیجه گیری: به نظر می رسد که افزایش سایتوکاین های IL-4 و IL17 یا عدم تغییر مقادیر IFN-g ممکن است درروند تومور بدخیم پستان نقش داشته باشد.

مقدمه: افزایش میزان مرگ و میر ناشی از بیماری های قلبی- عروقی Cardio vascular disease) یا (CVD به یک معضل اصلی سلامت عمومی تبدیل شده است، به گونه ای که هر سال میلیاردها دلار صرف درمان این گونه بیماری ها می شود. شواهد اپیدمیولوژیکی بسیاری وجود دارند که نشان می دهد آهن عامل مهمی در پیشرفت آتروسکلروز است. با این وجود مکانیسم تحریک آتروژنز توسط آهن هنوز مبهم می باشد؛ ولی اعتقاد بر این است که ممکن است نقش کاتالیتیک آهن در پراکسیداسیون لیپید عامل مهمی در تشکیل ضایعه آتروسکلروز باشد.روش ها: سطح سرمی فریتین، ترانسفرین و نسبت تری گلیسرید به لیپوپروتئین با وزن سنگین(TG/HDL-c) ، در 140 بیمار مذکر با سن بیشتر یا مساوی 45 سال که جهت انجام آنژیوگرافی مراجعه نموده بودند، اندازه گیری شد. افراد بر اساس نتیجه آنژیوگرافی خود به دوگروه مورد (با گرفتگی بیشتر و مساوی 75 درصد در حداقل یکی از عروق کرونر) و شاهد (با گرفتگی کمتر از 75 درصد) تقسیم شدند.یافته ها: میانگین غلظت ذخایر آهن در گروه مورد نسبت به گروه شاهد، بالاتر بود. فریتین گروه مورد و شاهد به نرتیب 99±129.8 و 75±107.7 نانوگرم در میلی لیتر و ترانسفرین در دو گروه به ترتیب 53.9±288.8 در مقابل 58.9±285 میکروگرم در دسی لیتر بود. هر چند تفاوت این دو شاخص از نظر آماری معنی دار نبود اما با تعدیل مشخصات زمینه ای این تفاوت در مورد فریتین معنی دار گردید (P<0.05). پس از طبقه بندی میزان فریتین در سه (Q3>126, 233<Q2≤233, Q1≤126) Quintile و کنترل اثر مخدوش کننده ها، رابطه فریتین با تعداد عروق درگیر معنی دار نبود. همچنین نسبت TG/HDL-cدر گروه مورد بالاتر بود اما اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود، (P>0.05).نتیجه گیری: یافته های ما نشان داد که فریتین، هموگلوبین و TG/HDL-c می توانند شاخص های تشخیصی مهمی در میزان پیشرفت آترواسکلروز عروق کرونری باشند، اما از مقدار فریتین نمی توان به عنوان یک شاخص پیش آگهی در تعیین تعداد عروق درگیر استفاده نمود.