لیشمانیوز یکی از بیماری های انگلی شایع در مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری جهان بوده و تهدیدی برای سلامت عمومی محسوب می شود. پرسنل نیروی انتظامی بعلت موقعیت شغلی خود، مجبور به اسکان در نواحی حاشیه شهری و با مناطق روستایی می باشند که به همین لحاظ در معرض ابتلا احتمالی به لیشمانیوز جلدی قرار دارند و از طرفی تحرک ماموریتی ایشان نیز می تواند در انتقال لیشمانیوز جلدی نقش قابل توجهی را ایفا نماید. در این تحقیق بیماران مراجعه کننده به مراکز بهداری نیروی انتظامی واقع در استان های اصفهان، ایلام، بوشهر، خراسان و خوزستان از اول فروردین 1376 تا پایان اسفند 1378 مورد بررسی قرار گرفتند که پس از رسیدن به تشخیص قطعی توسط رنگ آمیزی و یا کشت در محیط NNN فرد جز بیماران به حساب آورده می شد. طبق آمار ارائه شده در سال 1378 از طرف اداره کل پیشگیری و مبارزه با بیماری های وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی میزان بروز لیشمانیوز جلدی در ایران 30 نفر در هر 100.000 نفر می باشد،و این در حالی است که فراوانی این بیماری در بین پرسنل ناجا در استان های اصفهان، ایلام، بوشهر، خراسان و خوزستان در طی سال های 1376 تا 1378 تعداد 437 مورد بوده است فراوانی نسبی بیماری در بین پرسنل نیرو های انتظامی مستقر در استان های مذکور به ترتیب 9%، 26%، 5%، 44% و 16% بوده است که شهر های برخوارو میمه در استان اصفهان (%52) دهلران در استان ایلام (%71) سرخس در استان خراسان (%63)و سوسنگرد در استان خوزستان (%76) بیشترین آمار مبتلایان را به خود اختصاص داده اند، و از طرفی با دقت نمودن در آمار سالیانه، سال 1376 تعداد 200 مورد (%45.7)، سال 1377 تعداد 158 مورد (%36.1)و در سال 1378 تعداد (%18) 79 مشاهده نمود که روند بیماری در مناطق تحت مطالعه سیر نزولی داشته است از جمله دلایل سیر نزولی را می توان ارائه آموزش های بهداشتی فردی به پرسنل ناجا و همچنین آموزش کادر بهداری در راستای تسریع در تشخیص و درمان بیماری ذکر نمود.