مجله علمی پزشکی جندی شاپور
سال:1382 | دوره:- | شماره:مسلسل 37 |تعداد مقالات:10

دیابت شیرین نوزادی بسیار نادر است. بروز دیابت نوزادی 1 در 500000 تولد گزارش شده است. دیابت شیرین نوزادی با توجه به سیر آن با دیابت وابسته به انسولین متفاوت است. بعضی بیماران دیابت دائم دارند، در برخی دیگر بیماری گذرا است و در عده ای دیگر بیماری گذرا بوده ولی عود می کند. بیماری اغلب در نوزادان با وزن کم برای سن حاملگی اتفاق می افتد و با هیپرگلیسمی و گلیکوزوری، منجر به دهیدراتاسیون شدید و اسیدوز متابولیک یا بدون کتونمی یا کتونوری خفیف، مشخص می شود. طی یک دوره 5 ساله از اردیبهشت 75 لغایت اسفند 79 سه شیرخوار از بیمارستان امام اهواز، مرکز استان خوزستان، با تشخیص دیابت شیرین ترخیص شده اند. تشخیص با رد عفونت و اندازه گیری چندین نوبت قند خون بالای 400 میلی گرم در 100 میلی لیتر خون اثبات شد. سن متوسط بیماران در زمان بستری 28 روز بود. دو مورد از بیماران به علت دیسترس تنفسی و مورد دیگر به علت وزن گیری نامناسب بستری شده بودند. دو بیمار وزن کم برای سن حاملگی داشتند. یکی از آنها که در زمان تولد به شدت دچار تاخیر رشد بود از نظر نارسایی اگزوگراین پانکراس ارزیابی شد، که یافته غیر طبیعی گزارش نشد. شکل غیر طبیعی صورت و پا در بیماران دیده نشد. یکی از آنها از نظر HLA DR3 مثبت بود. یک بیمار برای 5/2 سال پی گیری شد. 2 بیمار دیگر که تاکنون پی گیری نشده اند، هنوز نیاز به انسولین دارند.

ضربه به چشم یکی از علل شایع مراجعین به اورژانس چشم پزشکی می باشد. در 6/5-4/1% موارد ضربات غیر نافذ به چشم پارگی اسکلرا گزارش شده است. در این نوع ضربات پارگی اسکلرا ممکن است بصورت غیرآشکار بوجود آید که برای تشخیص قطعی آن نیاز به انجام عمل جراحی پریتومی تشخیصی دارد. به منظور تعیین علایم و نشانه هایی که بتوان بر اساس آن جراحی پریتومی را برای تشخیص پارگی اسکلرا بعد از ضربات نافذ به چشم انجام داد این مطالعه در بیمارستان سینا انجام گردید. مطالعه به شیوه بررسی اطلاعات موجود روی پرونده بیمارانی که بعلت تشخیص احتمالی پارگی اسکلرا بعد از ضربات غیر نافذ به چشم طی سالهای 79-1374 تحت عمل جراحی پریتومی تشخیصی قرار گرفته بودند، انجام شد. طی مدت مذکور 73 پرونده مورد بررسی قرار گرفت که 8/81% مرد و2/19% زن بودند. سن بیماران در محدوده 8 ماه تا 65 سال بود. در 76/28% موارد، پریتومی تشخیصی مثبت و در 71.24% موارد منفی بود. علائم و نشانه های اولیه بیماران در گروه پریتومی تشخیص مثبت شامل: دید به میزان درک حرکت دست یا کمتر در 9/80%، هایفما در 2/95%، خونریزی زیر ملتحمه به همراه ادم در 9/80%، فشار داخل چشمی کمتر از 6 میلی متر جیوه در 66.6% ، تغییر عمق اتاق قدامی در 1/76% محدودیت حرکات چشم د 5/28%، وجود APDدر 1/57% و غیر قابل دیدن شبکه توسط افتالموسکوپی غیرمستقیم در 4/90% بود. با توجه به غیر آشکار بودن پارگی اسکلرا بعد از ضربات غیر نافذ به چشم پیشنهاد می شود در صورت وجود مجموعه ای از نشانه های فوق، عمل جراحی پریتومی تشخیصی در این بیماران انجام گردد.

بیماری سینوسی پیلونیدال یک بیماری نسبتا شایع در سنین جوانی است که هرچند مرگ و میر چندانی ندارد ولی بعلت عوارض حاصله از بیماری فرد دچار ناتوانی شده و منجر به صرف وقت و هزینه های بسیار برای بیمار می گردد. در این مطالعه عود و عوارض ناشی از روشهای مختلف مرسوم در جراحی سینوس پیلونیدال بررسی شده و روش بستن تاخیری نیز بعنوان یک روش درمانی جدید توصیه و با سایر روشها مقایسه شده است.این مطالعه در طول 3 سال از سال 1379-1377 در بیمارستانهای تابعه دانشگاه علوم پزشکی اهواز انجام شده است. نوع مطالعه کارآزمایی بالینی بوده است. بیماران بصورت اتفاقی از بین مراجعه کنندگان به درمانگاههای تخصصی جراحی انتخاب شده اند تعداد کل نمونه 65 نفر بوده که بعلت عدم مراجعه بعدی در مطاله آینده نگر به 56 نفر تقلیل یافته است. از میان تعداد 30 بیمار به روشهای متداول تحت عمل جراحی سینوس پیلونیدال قرار گرفته (گروه کنترل) و تعداد 26 بیمار دیگر به روش بستن تاخیری تحت عمل جراحی قرار گرفتند (گروه مطالعه).در گروه کنترل 11 بیمار دچار عوارضی از قبیل خونریزی و عفونت زخم و دفع ترشحات سروزی شدند در حالیکه در گروه مطالعه 5 نفر از بیماران دچار اینگونه عوارض شدند. در پیگیری بمدت 2 سال از این بیماران تنها یک مورد عود در گروه مطالعه دیده شد که این عود در 6 ماهه اول پس از عمل ایجاد شده بود در حالیکه در گروه کنترل 5 مورد که 2 مورد آنها در 6 ماهه اول و 3 مورد بعد از 6 ماه ایجاد شده بود. زمان بازگشت بکار در گروه مطالعه (9/0±5/2) هفته بود در حالیکه در گروه کنترل (2.5±0.9) هفته بوده است. در حالی که در گروه کنترل (2.68±0.9) هفته بوده است.بر اساس این مطالعه ملاحظه می شود که میزان عود در روش بستن تاخیری 4% بوده در حالیکه در گروه کنترل2/17% عود وجود داشته است که نشان دهنده عود کمتر در روش بستن تاخیری می باشد و این تفاوت از نظر آماری معنی دار است (P<0.050) از نظر عوارض روش بستری تاخیری دارای 13% عوارض در مقایسه با 24% عوارض در گروه کنترل بوده است (P<0.05) زمان بازگشت به کار نیز در گروه مطالعه نسبت به گروه کنترل کمتر بوده است. لذا روش بستن تاخیری را می توان بعنوان یک روش جدید در جراحیهای سینوس پیلونیدال ساکروم مورد توجه قرار داد.

در پژوهش حاضر تغییرات سیستم ایمنی دو گروه از دانشجویان پسر و دختر سال پنجم و ششم پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران و علوم پزشکی شهید بهشتی در دو موقعیت استرس زا و عاری از استرس، مورد مقایسه قرار گرفت. دانشجویان سال ششم پزشکی با موقعیت استرس زا که همان شرکت در امتحان پیش انترنی است مواجه می شوند، اما دانشجویان سال پنجم پزشکی در امتحان مزبور شرکت نمی جویند. همچنین افرادی که مایل به همکاری نبوده و یا مبتلا به اختلالاتی بوده اند که سیستم ایمنی آنها را تغییر می دهد از جامعه پژوهش حذف شدند. گروه آزمایشی (امتحان) شامل 147 نفر و گروه گواه (بدون امتحان) نیز شامل 155 نفر بود. به شیوه تصادفی از هر گروه تعداد 40 نفر برگزیده شدند. پس از آن نمونه برداری خونی از افراد گروه آزمایشی بمدت نیم ساعت قبل از امتحان و در افراد گروه گواه، نمونه برداری در همان زمان اما در شرایط عادی و عاری از استرس بعمل آمد. متغیرهای ایمنی مورد مطالعه شامل سلول T/ کمکی  (CD4)، سلول T مهاری/ انهدامی (CD8)، نسبت (CD4/CD8) ، سلولهای کشنده طبیعی (CD16،CD56) کورتیزول، سیستم کمپلمان (CH50، C4، (C3، ایمونوگلوبولینهای IgG, IgM ، گلبولهای سفید خون. نوتروفیل، لنفوسیت و ایوزینوفیل بوده است. نتایج حاصل آشکار ساخت که میان سیستم ایمنی دو گروه آزمایشی) امتحان) و گواه (بدون امتحان)، تفاوت معنی داری در هر یک از متغیرهای  CD4، CD8، CD4/CD8، CD16، C4،IgG  و کورتیزول وجود داشته است. همچنین میانگین متغیرهای CD8، کورتیوزل و C4، IgG در گروه آزمایشی (امتحان) بطور معنی داری بالاتر از میانگین این متغیرها در گروه گواه (بدون امتحان) بوده است.

بعضی از گزارشان مختلف از نقاط اندمیک و غیر اندمیک جهان که به بررسی ارزش تشخیصی آزمایش ویدال پرداخته اند حاکی از آنست که آزمایش ویدال در تشخیص تب تیفوئید بخصوص در مناطق اندمیک، ارزش محدودی دارد. با توجه به این مسئله، کاربرد تکنیک حساستری که بتواند بر اساس روشهای سرولوژیکی تشخیص قطعی تر بیماری را میسر سازد، مورد توجه و مطالعه قرار گرفت. در روش تغییر یافته یا اصلاح شده آزمایش ویدال که توسط مولف این مقاله جهت تشخیص تب تیفوئید بکار رفته است، از محلول کلروفرم دار جهت رقیق نمودن آنتی ژن استفاده گردید. آزمایش به دو روش فوق الذکر بر روی سرم 57 نفر از بیماران تب دار تیفوئیدی و 32 نفر بیمار تب دار غیر تیفوئیدی انجام شد. با روش تغییر یافته 87.7% بیماران تب دار تیفوئیدی از نظر آگلوتینین O تیتری 1/320≤ و با روش متداول 6/45% بیماران تیفوئیدی تیتر 1/320≤ را نشان داد. نتایج بدست آمده حاکی از آنست که روش تغییر یافته می تواند بعنوان یک روش حساستر جایگزین روش متداول ویدال گردد.

بی حسی پاراسرویکال روش نسبتا ساده ای است که جهت بی حسی موضعی هم در سقط سه ماهه اول و هم در مرحله اول زایمان استفاده می شود. در بی حسی پاراسرویکال از بی حس کننده های موضعی شامل لیدوکائین استفاده می شود که دارای عوارض بالقوه ای است. در این مطالعه با توجه به عوارض ناشی از لیدوکائین، از نرمال سالین به صورت مقایسه ای جهت بی حسی پاراسرویکال استفاده شده است. این مطالعه به صورت کارآزمایی تصادفی دو سویه کور انجام شده است. تعداد بیماران مورد مطالعه در این پژوهش در هر گروه 100 نفر بودند. معیار ورود به مطالعه عبارت بودند از: اندازه رحم کمتر از 14 هفته، فقدان بیماری مول و سقط فراموش شده، فقدان بیماری همراه با درد. از بیماران رضایت نامه آگاهانه اخذ می شد. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه برای تزریق لیدوکائین 1%یا نرمال سالین تقسیم می شدند و شدت درد در سه مرحله بررسی می گردید: 1- پس از قراردادن اسپکولوم 2- در حین دیلاتاسیون 3- در حین عمل کورتاژ شدت درد توسط خود بیمار بر روی یک مقیاس مدرج 100 قسمتی مشخص می شد و از نظر متغیرهای سن، سطح سواد، تعداد حاملگی ها و سقطهای قبلی بررسی شدند. تعیین رابطه بین متغیرها از آزمونهای کای دو، تی و آنالیز واریانس دو طرفه با استفاده از نرم افزار SPSS.9 انجام شد. P<0.05  نیز به عنوان معنی دار بودن رابطه آماری منظور می ِ شد.اختلاف معنی داری بین دو گروه از نظر سن، سطح سواد، تعداد حاملگی ها و سقطهای قبلی وجود نداشت (P>0.05) میانگین و انحراف معیار درجه شدت درد در گروه لیدوکائین 1% پس از قرار دادن اسپکولوم 22.1±23.6 ، در حین دیلاتاسیون 35.7±27.9 ، در حین کورتاژ 52.15±27.2 بود در گروه نرمال سالین پس از قراردادن اسپکولوم 27.35±25.7 ، در حین دیلاتاسیون 41.15±31.3 و در حین کورتاژ 54.1±28.1 بود. بین شدت درد در هر کدام از مراحل ذکر شده فوق تفاوت معنی داری وجود نداشت (P<0.05) در گروه دریافت کننده لیدوکائین 1% عارضه وجود داشت ولی در گروه نرمال سالین هیچگونه عارضه ای دیده نشد. با وجود اینکه نرمال سالین یک داروی بی حس کننده موضعی نیست ولی تزریق پاراسرویکال آن به اندازه تزریق لیدوکائین 1% اثر کاهش دهنده درد در مراحل مختلف عمل کورتاژ دارد.

در بسیاری از ضایعات معده از جمله گاستریت، اولر معده، آدنو کار سینوم و لنفوم نقش هلیکوباکترپیلوری به عنوان عامل زمینه ای یا عامل همراه مطرح می باشد. در این مطالعه فراوانی هلیکوباکترپیلوری در نمونه های بیوپسی معده، ارسالی به بخش پاتولوژی دانشکده پزشکی سمنان طی سالهای 1378-1373 بررسی گردید. این پژوهش بصورت توصیفی و بر روی 800 مورد بیوپسی معده انجام گرفت. ابتدا اسلایدهای تهیه شده با رنگ آمیزی هماتوکسیلین و ائوزین جهت تعیین نوع ضایعه و محل آناتومیک برداشت بررسی و سپس وجود هلیکوباکترپیلوری در هر نمونه توسط رنگ آمیزی گیمسا نیز بررسی گردید. از 800 اسلاید میکروسکوپی بررسی شده 1/53% گاستریت، 75/11% اولسر، 5/9% آدنوکارسینوم و 6/25% نرمال بودند هیچ مورد لنفوم مشاهده نشد. در 57% بیوپسی ها هلیکوباکترپیلوری دیده شد. گاستریت بیشترین همراهی با هلیکوباکترپیلوری 75% و آدنوکارسینوم کمترین همراهی 48.7% را نشان داده همچنین فراوانی هلیکوباکترپیلوری در نمونه های اولسر معده 69% بود. یافته های فوق نشان می دهد که هلیکوباکترپیلوری در ضایعات مختلف معده از شیوع بالایی برخوردار بوده و توصیه می ِشود کل بیوپسی های معده از نظر عفونت با این ارگانیسم بررسی شوند.

پژوهش حاضر یک مطالعه تحلیلی، مقطعی می باشد که بمنظور بررسی ارتباط برخی از ویژگی های فردی (تحصیلات، سن، تعداد فرزندان، سابقه بیماری، سابقه مصرف دارو، شغل، روش قبلی پیشگیری از بارداری) زنان با قطع زودرس استفاده از نورپلانت در خانم های مراجعه کننده به مراکز بهداشتی، درمانی استان خوزستان (آبادان، اهواز، خرمشهر، شوشتر و شوش) در سال 1377 انجام گرفته است.در این پژوهش 782 پرونده به ترتیب در شهرهای اهواز: 261 مورد، شوش: 113 مورد و خرمشهر و آبادان: 21 مورد، تحت بررسی قرار گرفتند که از این تعداد 189 نفر در گروه قطع زودرس (8/20%) و 593 نفر (2/79%) در گروه ادامه دهنده قرار گرفتند.نتایج بدست آمده نشان داد که بین تحصیلات و تعداد فرزندان و خارج ساختن نورپلانت ارتباط معنی دار بترتیب با (P<0.001) و (P<0.02) وجود دارد ولی بین سن، سابقه مصرف دارو، سابقه بیماری، شغل، روش قبلی پیشگیری از بارداری، وزن، با قطع زودرس استفاده از نورپلانت ارتباط معنی دار مشاهده نشد. آنالیز حاصل از جدول طول عمر نشان داد که امید به نگهداری این وسیله در زمان کاشت 9/26 ماه یکسال پس از آن 55/16 ماه، سال دوم 3/9 ماه و سال سوم 13 ماه، سال چهارم 5/8 ماه و پس از آن به تدریج کاهش پیدا می کند. در نهایت با توجه به نتایج حاصل جهت ارتقا کیفیت، ارائه خدمات مشاوره ای مناسب به متقاضیان استفاده از نورپلانت توصیه میِ شود.

نظر به نقش ماتریکس متالوپروتئینازها در فیزیوپاتولوژی در بسیاری از بیماریهای التهابی نظیر آرتریت روماتوئید و انواع بدخیمی ها بر آن شدیم که تاثیر آلژینات سدیم را در مقایسه ترکیبات با ترکیبات استروئیدی و ضد التهابی غیراستروئیدی مورد کنکاش قرار دهیم. بدین جهت از روش زایموگرافی و سایتوتوکسیسیته سلولی بهره گرفتیم که در این مطالعه داروهای ضدالتهابی دگزامتازون و دیکلوفنک سدیم و پیروکسیکام در مقایسه با آلژینات سدیم به میزان 10 تا 200 میکروگرم در میلی لیتر از این ترکیبات به محیط کشت سلولهای فیبروسارکوما (Wehi 164)  با توجه به توانایی این سلولها در تولید میزان بالای آنزیم (MMPs) اضافه شده و به مدت 24 ساعت نگهداری شد. کلیه این ترکیبات توانایی کاهش فعالیت ماتریکس متالوپروتئینازها را نشان دادند. از طرفی با بررسی اثرات سایتوتوکسیسیته سلولی مشخص گردید که آلژینات سدیم سمیت به مراتب کمتری نسبت به سایر داروهای مورد استفاده دارا می باشد که همچنین دیکلوفناک دارای بیشترین سمیت بوده است و از طرفی مقادیر بالای آلژینات سدیم در مقایسه با ترکیبات دیگر اثر مهاری تقریباً مشابه در مهار (MMPs) ماتریکس متالوپروتئیناز داشته ولی از اثر سمیت به مراتب کمتر برخوردار است. با در نظر گرفتن نتایج این تحقیق با توجه به پائین بودن میزان سمیت و اثرات ضدالتهابی آلژینات سدیم با سایر داروهای ذکر شده مطالعات بیشتری را به منظور استفاده بالینی از این ماده توصیه می ِشود.

تشنج از مهمترین علائم صرع و بسیاری دیگر از آسیب های نورولوژیکی است. امروزه به دلیل عوارض جانبی داروهای سنتتیک، داروهای گیاهی به طور وسیعی در کنترل تشنجات بکار می روند. در این مطالعه اثر عصاره هیدرو الکلی گیاه آویشن در پیشگیری از تشنج ناشی از کاربرد نیکوتین (5 میلی گرم بر کیلوگرم) در موش های سفید کوچک مورد بررسی قرار گرفت. به گروه های آزمایش دوزهای 100، 200، 400، 600، 800، 1000 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن عصاره و به گروه کنترل منفی 10 میلی گرم بر کیلوگرم سرم فیزیولوژی و به گروه کنترل مثبت 15/0 میلی گرم بر کیلوگرم دیازپام از طریق داخل صفافی تزریق گردید. بعد از نیم ساعت به تمام گروه ها نیکوتین از طریق داخل صفافی تزریق شد و فاکتورهای زمان شروع تشنج، شدت تشنج، دوام تشنج و درصد مرگ و میر مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل از کاربرد دوزهای مختلف (100، 200، 400، 600، 800، 1000 میلی گرم بر کیلوگرم) عصاره، نشان داد که عصاره دارای اثر وابسته به دوز می باشد و دوز 800 میلی گرم بر کیلوگرم دارای حداکثر اثر روی افزایش زمان شروع تشنج و کاهش شدت و دوام تشنج است. علیرغم اینکه دوز 1000 میلی گرم به کیلوگرم عصاره اثر خوبی در افزایش زمان شروع تشنج و کاهش شدت و دام تشنج از خود نشان داد، اما به دلیل ایجاد درصد بالایی از مرگ و میر، این دوز مناسب تشخیص داده نشد. برای بررسی اثر فاصله زمانی بین تزریق دوز مناسب عصاره (800 میلی گرم بر کیلوگرم) و نیکوتین. فاصله های زمانی 45،30،15،0و60 دقیقه انتخاب شد. زمان شروع تشنج و شدت تشنج در کاربرد دوز 800 میلی گرم بر کیلوگرم از عصاره در زمانهای 0، 15، 30، 45 و 60 دقیقه قبل از تزریق نیکوتین به ترتیب به طور معنی داری (P<0.05) دچار افزایش و کاهش شد، در حالی که کاربرد عصاره صرفا در زمانهای 0، 15، 30 دقیقه قبل از تزریق نیکوتین به طور معنی داری (P<0.05) موجب کاهش دوام تشنج گشت، نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که عصاره هیدرو الکلی آویشن دارای اثر ضد تشنج می باشد که شناخت مکانیسمهای دقیق آن نیاز به مطالعات بیشتری روی مدل های مختلف حیوانی دارد.