مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1395 | دوره:34 | شماره:374 |تعداد مقالات:6

مقدمه: Paratracheal air cysts (PACs) ضایعات کیستیک حاوی هوا می باشند که اغلب در قسمت فوقانی سمت راست تراشه در ورودی قفسه سینه قرار گرفته اند. اگر چه این ضایعات، به طور معمول بدون علامت هستند، اما گاهی عوارضی نظیر سرفه مزمن، سختی اینتوباسیون و فلج راجعه عصب حنجره ای سمت راست ایجاد می کنند. هدف از انجام این مطالعه، تعیین فراوانی و خصوصیات این ضایعه با بررسی تصاویر Multidetector computed tomography (MDCT) بود.روش ها: در این مطالعه، 1054 تصویر از قفسه سینه بیماران مراجعه کننده به بخش MDCT بیمارستان الزهرای (س) اصفهان طی سال های 93-1392 بررسی گردید. معیارهای خروج، شامل وجود ضایعه تومورال تراشه، ضایعات مادرزادی تراشه، سابقه عمل جراحی قفسه سینه بر روی تراشه و سابقه تراکئوستومی یا تراکئال تیوب بود. PACs از نظر تعداد، اندازه و وجود ارتباط قابل مشاهده با تراشه ارزیابی شدند. اطلاعات دموگرافیک بیماران نیز جمع آوری گردید.یافته ها: از 1054 بیمار بررسی شده، 112 نفر (10.6 درصد) دارای PAC بودند. تعداد کیست مشاهده شده، در 103 نفر (92 درصد) یک عدد و در 9 نفر (8 درصد) دو عدد بود. میانگین سن بیماران مورد مطالعه، 17.2± 53.2سال با دامنه 91-6 سال بود. 533 نفر (50.6 درصد) از بیماران، مرد و 521 نفر (49.4 درصد) زن بودند. میانگین اندازه کیست 2.72± 3.89میلی متر با دامنه 13.1- 1.0میلی متر بود. همچنین، 43 مورد (38.4 درصد) از کیست ها، با برونش رابطه داشتند. اندازه کیست در 86 نفر (76 درصد) کمتر از 5 میلی متر، در 21 نفر (20 درصد) بین 10-5 میلی متر و در 5 نفر (4 درصد) بیش از 10 میلی متر بود. کیست های دارای رابطه با برونش، اندازه بزرگ تری داشتند (P=0.010).نتیجه گیری: PAC یک یافته شایع در CT scan قفسه سینه می باشد که به طور معمول، در مکان قابل پیش بینی مشاهده می شود. پاتوژنز این کیست ها، تا به حال به طور دقیق شناخته نشده است، اما دیده شدن این کیست ها در سنین بالا، می تواند مطرح کننده این باشد که این کیست ها می توانند هم مادرزادی و هم اکتسابی باشند.

مقدمه: خودکشی، یکی از چالش های جدی بشر امروز است. با توجه به این که در کشور ما، مطالعه ای مبنی بر بررسی میزان استفاده از خدمات سلامت روان و خودکشی به روش خودسوزی انجام نشده بود، لزوم انجام مطالعه ای جهت تعیین سابقه استفاده از خدمات سلامت روان در اقدام کنندگان به خودکشی به روش خودسوزی مفید و منطقی به نظر می رسید.روش ها: این مطالعه توصیفی، از آبان ماه 1392 به مدت یک سال در بیمارستان سوانح سوختگی شهید مطهری تهران انجام شد. مراجعینی که طی این مدت با اقدام به خودکشی به روش خودسوزی، به بخش سوانح سوختگی و اورژانس بیمارستان مراجعه نموده بودند، شناسایی و پس از اخذ رضایت نامه آگاهانه، پرسش نامه دسترسی به خدمات سلامت روان طی یک سال گذشته برای آن ها تکمیل شد.یافته ها: متوسط سن افراد شرکت کننده در مطالعه، 33.7 سال بود. طی یک سال قبل از اقدام به خودسوزی، 27.5 درصد از افراد مورد بررسی به روان پزشک، 20.0 درصد به روان شناس بالینی و در مجموع، 37.0 درصد دست کم به یکی از این دو گروه مراجعه داشتند. شایع ترین علل مراجعه افراد به روان پزشک به ترتیب، عبارت از مشکلات خواب، مشکلات خانوادگی، پرخاشگری، مسایل مرتبط با اعتیاد، علایم افسردگی و علایم اضطراب بود. همچنین، 12.5 درصد افراد شرکت کننده در مطالعه، طی یک سال پیش از اقدام اخیر برای خودسوزی، سابقه بستری روان پزشکی داشتند. 57.7 درصد از افراد بررسی شده، طی یک سال قبل به سایر درمانگران مراجعه کرده بودند و در کل، 62.5 درصد، دست کم یک درمانگر یا شبه درمانگر را ملاقات کرده بودند.نتیجه گیری: به دلیل عدم آگاهی افراد اقدام کننده به خودکشی از خدمات سلامت روان و نیز وجود باورهای نادرست در مورد اختلالات روانی و مصرف داروهای روان پزشکی در این افراد، توصیه می شود اطلاع رسانی بیشتر در قالب خدمات سلامت روان به صورت جامعه نگر انجام شود. این خدمات، در ابعاد مختلف فردی، خانوادگی، اجتماعی و آموزشی افراد در معرض اقدام به خودکشی، می تواند نقش داشته باشد.

مقدمه: ناشنوایی حسی - عصبی، رایج ترین ناهنجاری عصبی است که با میانگین 1 در 1000-500 نوزاد رخ می دهد. موارد غیر سندرمی، 70 درصد ناشنوایی ها را شامل می شود که 80 درصد موارد، الگوی توارث مغلوب اتوزومی دارند. هدف از انجام مطالعه حاضر، تجزیه و تحلیل پیوستگی ژنتیکی لوکوس های DFNB40 و DFNB48 به منظور بررسی شیوع آن ها در میان خانواده های مورد بررسی با ناشنوایی غیر سندرمی مغلوب اتوزومی از استان های غربی کشور بود.روش ها: در این مطالعه، 60 خانواده با ناشنوایی غیر سندرمی مغلوب اتوزومی از سه استان ایران شامل همدان، کهگیلویه و بویراحمد و چهار محال و بختیاری بررسی شدند. خانواده های انتخاب شده در این مطالعه، حاصل ازدواج خویشاوندی و دارای حداقل 2 فرد ناشنوا و از نظر جهش GJB2 منفی بودند.یافته ها: پس از بررسی خانواده های مختلف، هیچ یک از خانواده های مورد بررسی به لوکوس های DFNB40 و DFNB48 پیوستگی نشان ندادند.نتیجه گیری: بر اساس یافته های این مطالعه، احتمال می رود لوکوس های DFNB48 و DFNB40 در ایجاد ناشنوایی در استان های مورد مطالعه، نقش مهمی ندارند، اما برای تعیین نقش دقیق تر این لوکوس ها در جمعیت ایرانی مطالعات بیشتر ضروری است.

مقدمه: بررسی ها نشان داده است که به طور معمول، داروهای مسکن سیستمیک یا وریدی، تاثیر چندانی در کنترل درد بعد از عمل ندارند. از این رو، مطالعه حاضر با هدف مقایسه تاثیر تزریق داخل نخاعی مخلوط مارکائین با سولفات منیزیم و یا نئوستیگمین با فنتانیل بر مدت زمان بی دردی، تهوع و استفراغ، احتباس ادراری و میزان درخواست مسکن در 24 ساعت اولیه بعد از عمل جراحی در بیماران مبتلا به فتق منفرد دیسک کمری به انجام رسید.روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 150 بیمار کاندیدای عمل جراحی دیسک کمر، در سه گروه 35 نفره توزیع شدند. در گروه اول، در زمان تزریق داروهای اسپاینال، از مارکائین همراه با سولفات منیزیم، در گروه دوم مارکائین همراه با نئوستیگمین و در گروه سوم از مارکائین به همراه فنتانیل استفاده شد. بعد از عمل جراحی، هر 6 ساعت تا مدت 24 ساعت مجموعه علایم و نشانه های بیمار شامل درد محل عمل، احتباس ادراری، درخواست بیمار برای مورفین اضافه تزریق وریدی، تهوع و استفراغ ارزیابی و در نمودار کنترل علایم و نشانه های بیمار ثبت شد. داده های به دست آمده، در نهایت وارد رایانه شد و با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: میانگین شدت درد، بروز تهوع و استفراغ و احتباس ادراری، بین 24-2 ساعت بعد از عمل، در هر سه گروه مورد مطالعه اختلاف معنی داری نداشت.نتیجه گیری: اضافه کردن سولفات منیزیم، نئوستیگمین و یا فنتانیل، تاثیری در کاهش عوارض پس از عمل نداشت و هر سه ترکیب دارای تاثیر مشابه بر میزان درد و دیگر عوارض پس از عمل بود. از این رو، بر حسب شرایط بیمار و طبق نظر پزشک متخصص بیهوشی و جراح، و با در نظر گرفتن هزینه های مربوط و میزان دسترسی به دارو، می توان از هر یک از این ترکیبات دارویی جهت کنترل درد و کاهش عوارض پس از عمل در بیماران تحت دیسکتومی استفاده نمود.

در سال 2005 روز جهانی فشار خون پایه گذاری و به رویداد سالانه ای تبدیل شد. هدف از روز جهانی فشار خون بالا، افزایش هوشیاری عمومی و ترویج این مساله برای شهروندان کشورها به منظور جلوگیری و کنترل این بیماری جهانی می باشد.