مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1388 | دوره:27 | شماره:96 |تعداد مقالات:13

مقدمه: یکی از روش های کمی اندازه گیری میزان آرامش و عمق بیهوشی (BIS) Bispectral Index می باشد؛ در برخی مطالعات، اثر معکوس (پارادوکس) از N2O بر روی BIS در بالغین شرح داده شده است. هدف از این مطالعه بررسی بروز اثرات پارادوکس N2O بر روی BIS حین القای استنشاقی بیهوشی اطفال به وسیله هالوتان و ایزوفلوران بود.روش ها: در یک کارآزمایی بالینی 80 مورد از اطفال 6-1 ساله، II ASA و Iکاندید عمل جراحی الکتیو شکم و اندام، در چهار گروه هالوتان، ایزوفلوران، هالوتان همراه با N2O و ایزوفلوران همراه با N2O مورد مطالعه قرار گرفتند. در گروه های 1 و 2 با افزایش تدریجی هوشبر تبخیری در اکسیژن 100% و در گروه های 3 و 4 در مخلوط N2O %50در اکسیژن القای بیهوشی انجام شده BIS همراه با متغییرهای زمینه ای قبل و بعد از لارنگوسکوپی و برش جراحی اندازه گیری و با آزمون های آماری مجذور کای و ANOVA در سطح 5% تحلیل گردید.یافته ها: میانگین درصد تغییرات BIS بعد از لارنگوسکوپی نسبت به قبل از آن در گروه های چهارگانه به ترتیب 13.95±0.15، 19.49±16.57، 42.68±4.90 و 28.19±31.22 (0.287=P) و میانگین درصد تغییرات BIS بعد از برش جراحی نسبت به قبل از برش جراحی به ترتیب 23.30±-3.88، 9.17±19.36، 2.33±16.37 و 13.03±7.75 به دست آمد (0.121=P).نتیجه گیری: در این مطالعه وجود Paradoxical reaction ناشی از N2O در مانیتورینگ BIS اطفال حین القای استنشاقی بیهوشی به اثبات نرسید.

مقدمه: مطالعات مربوط به ارتباط بین غلظت پلاسمای لیپوپروتئین (a) و بیماری کرونر قلب (CHD) نتایج متناقضی داشته است.روش ها: هدف مطالعه حاضر، تعیین ارتباط بین میزان لیپوپروتئین (a) در سرم و بیماری ایسکمیک قلبی (IHD) و همچنین عوامل خطرزای قلبی - عروقی در یک مطالعه مبتنی بر جمعیت بود که به صورت مقطعی و محلی انجام شد. میزان لیپوپروتئین (a) در سرم 142 بیمار دچار آنژین پایدار مزمن که به صورت کلینیکی نیاز به بررسی آنژیوگرافیک داشتند و مورد آنژیوگرافی کرونر قرار گرفته بودند، اندازه گیری شد و پروفایل لیپید، قندخون ناشتا و پارامترهای کلینیکی و آنتروپومتریک مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: مقدار لیپوپروتئین (a) به طور معنی داری همراه با افزایش تعداد موارد تنگی شریان کرونر در مردان، افزایش یافت، لکن در زنان این گونه نبود. همچنین بین میانگین مقادیر لیپوپروتئین (a) و تعداد عروق کرونر مبتلا در مردان جوان تر از 55 سال ارتباط مستقیم و در مردان دارای سن 55 سال و بالاتر ارتباط معکوس مشاهده شد.نتیجه گیری: آنالیز چند متغیره ما نشان داد که لیپوپروتئین (a) به عنوان یک پیش بینی کننده مستقل برای شدت بیماری عروق کرونر در مردان، به ویژه افراد جوان تر می بایست مورد توجه قرار گیرد.

مقدمه: سندرم متابولیک یک عارضه دراز مدت در بهبود یافتگان از لوسمی لنفوپلاستیک حاد است و ریسک بیماری های قلبی عروقی را افزایش می دهد. مطالعه حاضر جهت بررسی شیوع سندرم متابولیک با اندازه گیری اجزای آن در این افراد طراحی گردید.روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی و به صورت مقطعی روی 55 نفر از افراد زیر 21 سال بهبود یافته از لوسمی لنفوبلاستیک حاد (Acute lymphoblastic leukemia) انجام شد که به روش تصادفی ساده از مراجعین به درمانگاه الزهرا (س) و سید الشهدای اصفهان از مرداد تا بهمن 1386 انتخاب شدند. فشارخون و وزن و قد کلیه بیماران به روش کلاسیک اندازه گیری و با جداول استاندارد بر حسب جنس و سن مقایسه شد. نمونه خون بیماران برای بررسی قند، چربی و انسولین به آزمایشگاه فرستاده شد و اطلاعات در پرسشنامه ای ثبت گردید.یافته ها: %20 افراد مورد مطالعه دارای سندرم متابولیک بودند که شیوع آن در پسران %30.3 و در دختران %4.5 به دست آمد (P=0.019). %38.9 گروه سنی 15-10 سال (P=0.03) و %71.4 افراد چاق (P<0.0001) مبتلا به این سندرم بودند. 100% افراد با فشارخون بالا (P<0.0001)، %21.7 افراد با HDL-c کمتر از (P=0.466)50mg/dl و 30% کسانی که تری گلیسیرید بالای 100mg/dl داشتند (P=0.016) دارای این سندرم بودند. این سندرم در 50% افرادی که قندخون بالای 110mg/dl داشتند نیز وجود داشت (P=0.11).نتیجه گیری: بیماران بهبود یافته از ALL شانس بالاتری برای ابتلا به سندرم متابولیک دارند و چاقی مهمترین عامل خطر ابتلا به این سندرم می باشد؛ لازم است این بیماران به منظور شناسایی زود هنگام عوامل خطر به طور مرتب پیگیری گردند تا بتوان به موقع درمان و اقدامات لازم را برای پیشگیری از عوارض قلبی - عروقی اتخاذ نمود.

مقدمه: تجویز هر چه زودتر سورفاکتانت به نوزادان مبتلا به بیماری غشای هیالین (HMD) منجر به پیش آگهی بهتر و بهبودی سریع تر بیمار خواهد شد ولی در برخی از موارد به علت عدم بروز کامل علایم بالینی، تشخیص در ساعت اول میسر نیست. هدف از این مطالعه، ارزشیابی تست آزمایشگاهی Gastric aspirate shake test در تشخیص زودرس HMD و پیش گویی نیاز به سورفاکتانت در این نوزادان بود.روش ها: این مطالعه بر روی 81 نوزاد نارس با سن حاملگی کمتر از 34 هفته انجام گردید. تعداد 31 نوزاد بر اساس علایم بالینی با تشخیص HMD و 50 نوزاد بدون دیسترس تنفسی به عنوان گروه شاهد وارد مطالعه شدند. از کلیه نوزادان در همان نیم ساعت پس از تولد، 0.5 میلی لیتر از ترشحات معده آسپیره و با 0.5 میلی لیتر نرمال سالین در یک لوله مخلوط و 15 ثانیه لوله را تکان داده شد و سپس 1 میلی لیتر اتانول %95 به آن اضافه و بار دیگر 15 ثانیه لوله تکان داده شد. سپس لوله را 15 دقیقه مستقیم به صورت عمودی نگه داشته، سطح مایع هوا را برای نتیجه آزمایش نگاه می کردیم. اگر بر سطح هیچ گونه حباب هوا نبود تست منفی و نشانگر کمبود یا فقدان سورفاکتانت بود. در صورتی که حباب های هوا فقط در اطراف لوله باشد ولی کل سطح را نپوشانده باشد، تست intermediate در نظر گرفته شد (مقادیر کمی سورفاکتانت وجود دارد ولی کافی نمی باشد) و در صورتی که کل سطح پوشیده از حباب های هوا باشد، تست مثبت و نشانگر سورفاکتانت به اندازه کافی بود.یافته ها: کلیه نوزادان مبتلا به HMD در نیم ساعت اول تست منفی یا intermediate داشتند. حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری منفی و ارزش اخباری مثبت آزمایش GAST برای تشخیص بیماری HMD به ترتیب برابر 100 درصد، 66 درصد، 100 درصد و 64.5 درصد به دست آمد. حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری منفی و ارزش اخباری مثبت آزمایش GAST  برای تعیین نیاز بیماران به سورفاکتانت به ترتیب برابر 100 درصد، 64.8 درصد، 100 درصد و 62.5 درصد به دست آمد.نتیجه گیری: آزمایش GAST بسیار سریع و ساده انجام می گردد و به علت حساسیت و ارزش اخباری منفی بالای این آزمایش در رد کردن بیماری HMD و عدم نیاز به سورفاکتانت ارزش بسیار بالایی دارد.

مقدمه: با افزایش تجربه جراحان در انجام اعمال جراحی مری مورتالیتی عمل جراحی ازوفاژکتومی کاهش یافته است. لذا توجه به کیفیت زندگی بعد از عمل جراحی در کانسر مری امری مهم و ضروری است. هدف از این مطالعه، تعیین میزان بروز تنگی محل آناستوموز و عوامل موثر در بروز آن بعد از عمل ترانس هیاتال ازوفاژکتومی (THE)  بود.روش ها: در یک مطالعه توصیفی تحلیلی آینده نگر 61 بیمار کانسر مری به مدت یک سال از زمان عمل جراحی THE بررسی شدند. بیماران از نظر نشت آناستوموز، بروز عوارض تنگی نفس، خونریزی حین عمل، نیاز به عمل جراحی مجدد، بروز عوارض طی مدت عمل و وجود تنگی بعد از عمل مورد برسی قرار گرفتند.یافته ها:از افراد مورد مطالعه، 8 بیمار (%13.1) دچار عارضه تنگی شدند. در بررسی ارتباط متغیرها با تنگی آناستوموز، نشت آناستوموز، عوارض تنفسی، نیاز به عمل جراحی مجدد و عوارض کلی در بروز تنگی آناستوموز به طور معنی دار موثر بودند.نتیجه گیری: جهت کاهش تنگی بعد از عمل علاوه بر دقت فراوان حین جراحی بهبودی شرایط تنفسی بیمار و کاهش عوامل خطرساز برای نشت آناستوموز نیز توصیه می شود.

مقدمه: محققان، فواید متعددی برای ترکیبات موجود در چای سبز ذکر کرده اند. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثر عصاره الکلی چای سبز بر ترمیم زخم باز پوستی در موش سوری طراحی گردید.روش ها: 32 موش نر در 4 گروه شاهد (گروه 1) و درمان (گروه های 4-2) با دوزهای متفاوت 50، 150 و 300 میکرولیتر تحت درمان قرار گرفتند. پس از بیهوش کردن موش ها، زخم پوستی با پانچ 6 میلی متری در پشت آنها ایجاد شد. پس از روز اول و بعد از ایجاد زخم، عصاره الکلی چای سبز در گروه های 2 تا 4 اطراف محل زخم تزریق و موش های گروه شاهد روزانه با سرم فیزیولوژی تیمار شدند.سطح زخم و درصد بهبودی زخم در روزهای اول، چهارم، هفتم و پانزدهم بعد از ایجاد زخم اندازه گیری و همچنین زمان لازم برای بهبودی کامل زخم بررسی شد. جهت انجام بررسی های بافت شناسی، در روزهای روزهای 4، 7 و 15، دو نمونه از بستر زخم هر موش تهیه و سلول های فیبروبلاست، ماکروفاژ، نوتروفیل و آندوتلیوم عروقی بستر زخم شمارش شد.یافته ها:در روز پانزدهم، درصد بهبودی در گروه شاهد (25±8.2)، گروه 2 (47.8±17.5)، گروه 3 (66.5±18.1) و در گروه 4 (76.5±18.4) بود (P<0.01). مقدار فیبروبلاست در گروه های مختلف به ترتیب عبارت بود از: گروه 1 (شاهد) (90±10.5، 185.8±12.1، 106±13.8)، گروه 2 (103.3±12.9، 158.1±14.8، 84±19.7)، گروه 3 (109.8±10.8، 169.2±16.5، 96.8±22.9) و گروه 4 (125±11.9، 173.8±12، 99.8±20.8).نتیجه گیری: با توجه به یافته های این مطالعه، عصاره الکلی چای سبز موجب تسریع فرآیند التیام زخم باز پوست موش می شود. انجام تحقیقات بیشتر در زمینه غنی سازی محتویات آن، بررسی اثر بخشی سایر راه های مصرف آن، مدل های دیگر حیوانی (زخم مزمن و سوختگی...) و بالاخره روی بیماران پیشنهاد می شود.

مقدمه: کمردرد باعث کاهش سطح فعالیت فیزیکی در زندگی روزمره می شود که این موضوع منجر به ناتوانی بیشتر و کمردرد مزمن می شود.روش ها: این مطالعه بر روی 20 مرد مبتلا به کمردرد در دو گروه 10 نفری مورد و شاهد و 10 مرد سالم انجام شد. بعد از ده دقیقه استراحت، تمرینات (SPSU) Straight Partial Sit-Up و (OPSU) Oblique Partial Sit-Up انجام و پاسخ های قلبی - عروقی آن ها ثبت شد. جهت بررسی اثر دوره های تمرینی، انجام یک دوره چهار هفته ای این تمرینات در گروه مورد، در نظر گرفته شد.یافته ها: تفاوت معنی داری بین گروه های کمردرد با سالم، از لحاظ تغییرات فشارخون سیستول و دیاستول دیده شد (P<0.05)، اما تفاوت معنی داری از لحاظ ضریان قلب دیده نشد (P>0.05). تفاوت معنی داری از لحاظ تغییرات فشارخون سیستول، دیاستول و ضربان قلب بین ابتدا و انتهای مطالعه در گروه مورد دیده شد (P<0.05)، ولی تفاوتی درگروه های دیگر وجود نداشت (P>0.05).نتیجه گیری: با توجه به تئوری Deconditioning در افراد مبتلا به کمردرد، عضلات تنه این افراد از قدرت کم تری برخوردارند و در انجام یک فعالیت، شدت انقباضی بیشتری به کار می برند بنابراین تغییرات افزاینده پاسخ های قلبی – عروقی در افراد مبتلا به کمردرد نسبت به افراد سالم بیشتر است. همچنین بعد از اتمام دوره های تمرینی، قدرت عضلانی، افزایش می یابد و در نتیجه پاسخ های قلبی – عروقی تمرینات بعد از دوره های تمرینی نسبت به قبل از دوره های تمرینی کم تر می شود.

مقدمه:بر اساس مطالعات انجام شده، رانندگان در معرض خطر بالای بیماری عروق کرونر هستند و بیماری ایسکمیک قلبی و فراوانی عوامل خطر بیماری قلبی در آن ها بالا است.روش ها: تعداد 176 نفر راننده اتوبوس در این مطالعه شرکت کردند. شیوع تست ورزش مثبت و فراوانی عوامل خطر بیماری ایسکمیک قلبی در آن ها بررسی شد.یافته ها: متوسط سنی افراد مورد مطالعه 47.47 سال بود. 23.9 درصد آنها اندازه دور کمر بالاتر از 102 سانتی متر داشتند. فراوانی چاقی و اضافه وزن در رانندگان 75.5 درصد بود. 30.7 درصد آنها بیماری فشارخون داشتند و 60.2 درصد رانندگان سیگاری بودند. تست ورزش در 9.7 درصد افراد مورد مطالعه مثبت بود.نتیجه گیری: فراوانی ریسک فاکتورهای بیماری قلبی و عروقی در رانندگان بالا بود، ولی شیوع تست ورزش مثبت در آن ها بیشتر از مقادیر ذکر شده در سایر مطالعات مشابه نبود. علت این موضوع، شاید شیوع کلی پایین تر بیماری ایسکمیک قلبی در جمعیت ایرانی یا سن پایین افراد مورد مطالعه باشد.

اروماندیبولار دیستونیا یک دیستونی کانونی است که در آن یک سری از انواع حرکات غیرارادی در ناحیه فک، لب ها و زبان رخ می دهد. این عارضه در افراد مسن شایعتر و حداکثر شیوع سنی آن 60 سالگی است. در زنان شایعتر است. شایعترین نوع حرکات عبارتند از باز شدن شدید دهان و فک، کشیده شدن لبها به عقب، اسپاسم عضلات پلاتیسما، بیرون آمدن غیرعادی زبان، فشرده شدن و قفل شدن فک و غنچه شدن لب ها.الگوهای دیگر دیستونی عبارتند از انحراف فک به یک سمت و دندان قروچه. ممکن است اروماندیبولار اسپاسم همراه بلفارواسپاسم باشد که این حالت سندرم Meige یا دیستونی کرانیال نام دارد.به دلیل این که خوردن و صحبت کردن موجب برانگیختن دستونی می شود، بیماران ممکن است دچار دیزآرتری و دیسفاژی گردند. تزریق توکسین بوتولینوم در درمان دستونی کانونی مانند اروماندیبولار دیستونیا مفید است. توکسین در عضلات مستر، پتریگوئید و دیگر عضلات دارای فعالیت بیش از حد در ناحیه پایین صورت تزریق می گردد.دیستونی اروماندیبولار ممکن است اساس ژنتیک داشته باشد و ممکن است یک افزایش متابولیسم در هسته های قاعده ای، مخچه و ناحیه حرکتی Supplementary قشر مغز در مکانیسم این بیماری دخیل باشد.