مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1395 | دوره:34 | شماره:395 |تعداد مقالات:6

مقدمه: در شکستگی های اینترتروکانتریک، وسیله ای که بیش از همه مورد استفاده قرار می گیرد، Dynamic hip screw (DHS) می باشد، اما مطالعات متعددی نتایج خوبی از این وسیله در شکستگی های Transverse و Reverse-oblique گزارش نکرده اند. این مطالعه با هدف مقایسه ی نتایج فیکس کردن شکستگی های اینترتروک Reverse-oblique و ساب تروکانتریک Short segment با استفاده از DHS و Dynamic condylar screw (DCS) در بیماران مراجعه کننده به اورژانس ارتوپدی بیمارستان های الزهرا (س) و آیت اله کاشانی اصفهان در سال های 1390 تا 1393 انجام شد.روش ها: طی یک مطالعه ی مقطعی، 50 بیمار مبتلا به شکستگی های اینترتروک Revers-oblique و ساب تروکانتریک Short segment در دو گروه 25 نفره تحت درمان با استفاده از DHS و DCS وارد مطالعه شدند. بیمارانی که حداقل 6 ماه از عمل آن ها گذشته بود، جهت ویزیت و معاینه دعوت شدند و از نظر عوارض عمل جراحی شامل جوش نخوردن و Fail شدن وسیله و همچنین، میزان بهبود شکستگی بررسی شدند؛ این موارد، توسط رادیوگرافی ساده ارزیابی شد. نتایج به دست آمده در دو گروه، مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: در 6 ماه بعد از عمل، در 56 درصد از گروه DHS و 84 درصد از گروه DCS، جوش خوردگی کامل ایجاد شده و بهبودی گروه DCS به طور معنی داری بیشتر بود (P=0.031). همچنین، در 6 ماه بعد از عمل، وسیله ی به کار رفته در 14 نفر از گروه DHS و 24 نفر از گروه DCS فیکس بود و تفاوت دو گروه معنی دار بود (P=0.001). از دو گروه DHS و DCS، به ترتیب 20 درصد و 44 درصد بهبودی کامل یافتند، اما تفاوت دو گروه معنی دار نبود. بررسی شدت درد در این بیماران نیز نشان داد که شدت درد در بیماران تحت عمل با DCS، کمتر بود؛ به طوری که از این گروه 40 درصد و از گروه DHS، 12 درصد به طور کامل بدون درد بودند (P=0.020).نتیجه گیری: استفاده از DCS نسبت به DHS حداقل از نظر شدت درد، میزان جوش خوردن استخوان و نیز ثابت بودن وسیله، برتری دارد و استفاده از آن توصیه می شود.

مقدمه: مسمومیت به دنبال مصرف داروها و سموم، می تواند منجر به بروز تشنج از نوع ایزوله، تکرار شونده یا پایدار گردد. با توجه به تفاوت در دسترسی افراد به سموم و داروها در جوامع مختلف و خطرات تشنج، این مطالعه با هدف بررسی علل و ارتباط تشنج با یک سری عوامل، در بیماران مسموم با داروها و سموم تشنج زا انجام شد.روش ها: نوع مطالعه، توصیفی- تحلیلی- مقطعی بود. اطلاعات بیماران مراجعه کننده به بیمارستان نور و علی اصغر (ع) اصفهان از فروردین 1393 تا مهر 1394 که با داروها یا سموم تشنج زا مسموم شده و سپس دچار تشنج های ایزوله، تکرار شونده یا پایدار شده بودند، در چک لیست ثبت گردید. تمام تحلیل ها با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شد.یافته ها: از 2319 بیمار مسموم با داروها و سموم تشنج زا، 137 بیمار دچار تشنج شدند. 101 نفر (74.3 درصد) از این افراد، دچار تشنج ایزوله و 35 نفر دیگر (25.7 درصد) دچار تشنج های پایدار و تکرار شونده شدند. 123 نفر اقدام به خودکشی کردند. خودکشی در سنین 20-29 سال و در مردان شایع تر بود. شایع ترین داروهای تشنج زا در نوع ایزوله، ترامادول (61.4 درصد)، مخلوط توام داروها (8.0 درصد) و داروهای ضد تشنج (Anticonvulsants) (7.9 درصد) و در نوع تکرار شونده و پایدار، ترامادول (37.1 درصد)، مخلوط توام داروها (28.6 درصد)، داروهای ضد افسردگی و شیشه (هر کدام 8.6درصد) بودند.نتیجه گیری: ایزوله، شایع ترین نوع تشنج می باشد و تشنج پایدار، شیوع بسیار کمی داشته است. بیشترین شیوع تشنج در سنین 20-29 سال، در مردان و در مسمومیت با ترامادول بود.

مقدمه: در بیمارانی که تحت درمان الکتریکی- تشنجی هستند، از سوکسنیل کولین استفاده می گردد و از سیس آتراکوریوم به صورت محدود در حد گزارش موردی در جهان استفاده می شود. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تغییرات همودینامیک در تجویز سوکسینیل کولین و سیس آتراکوریوم در درمان الکتریکی- تشنجی بود.روش ها: مطالعه بر روی 68 بیمار کاندیدای دریافت درمان الکتریکی- تشنجی انجام گردید. با استفاده از روش نمونه گیری آسان، بیماران به دو گروه 34 نفری تقسیم شدند و دو دارو به صورت تصادفی ساده به هر بیمار اختصاص داده شد. برای مقایسه ی متغیرها، از آزمون های Independent t و X2 استفاده گردید.یافته ها: بین میانگین مدت زمان تشنج، زمان برگشت تنفس خودبه خودی از زمان قطع تشنج، مدت زمان پایان تشنج تا هوشیاری کامل و زمان اقامت در ریکاوری، در دو گروه اختلاف معنی داری وجود داشت (P<0.050)؛ به طوری که متوسط مدت زمان تشنج در سیس آتراکوریوم (38.02±8.16 ثانیه) بیشتر از سوکسینیل کولین (29.87±5.23 ثانیه) بود، اما زمان برگشت تنفس خودبه خودی، زمان تشنج تا هوشیاری کامل و زمان اقامت در ریکاوری، در سوکسینیل کولین بیشتر از سیس آتراکوریوم بود.نتیجه گیری: سیس آتراکوریم، از نظر مدت اثر، متوسط می باشد. استفاده از دز کم آن در مقایسه با سوکسنیل کولین، متوسط مدت زمان برگشت تنفس خودبه خودی کوتاه تری دارد. همچنین، بروز عوارض در سیس آتراکوریوم نسبت به سوکسینیل کولین، بسیار کمتر است و در درمان الکتریکی- تشنجی، جایگزین مناسب تری نسبت به سوکسینیل کولین می باشد.

مقدمه: سرطان مری، ششمین سرطان منجر به مرگ در دنیا می باشد. اگر چه بروز این بیماری در سه دهه ی گذشته در ایران رو به کاهش بوده است، اما همچنان ششمین سرطان شایع در کشور می باشد. ژن TOX3 به خانواده ای بزرگ و متنوع از پروتئین های HMG-box تعلق دارد که روی کروموزوم 16q12 قرار گرفته است. مطالعه ی حاضر با هدف مقایسه ی بیان ژن TOX3 در بافت پارافینه ی سرطانی و غیرتوموری مری انجام شد.روش ها: این مطالعه ، یک مطالعه ی مورد- شاهدی بود که بر روی تعداد 40 نمونه از بافت پارافینه ی سرطانی مری و بافت سالم آن انجام شد. نمونه ها از بیماران مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی (ره) اهواز در سال های 89-1384 جمع آوری گردید. RNA تام استخراج شد و پس از سنتز complementary DNA (cDNA)، سطوح بیان نسبی این ژن ها با استفاده از تکنیک Quantitative real-time reverse transcriptase polymerase chain reaction (qRT-PCR) و به روش 2- ΔΔCT تعیین شد.یافته ها: میزان بیان ژن TOX3 در بافت های توموری مری نسبت به بافت های غیرتوموری کاهش بیان داشت؛ هر چند که از نظر آماری، معنی دار نبود (P>0.10).نتیجه گیری: در سرطان مری سنگفرشی، بیان ژن TOX3 در بافت های توموری مری نسبت به بافت های سالم کاهش می یابد. از این رو، با در نظر گرفتن کلیه ی نتایج بیان این ژن در منابع مختلف، می توان پیشنهاد نمود که ممکن است ژن TOX3 در سرطان مری به عنوان یک مهار کننده ی تومور عمل نماید. بنابراین، مطالعات بیشتر جهت تعیین دقیق مکانیسم عمل این ژن به عنوان یک مهار کننده ی تومور در SCC مورد نیاز است.

مقدمه: هدف از انجام این مطالعه، بررسی ارزش تشخیصی نشانگر آنتی مولرین هورمون در پیش گویی پاسخ به درمان نازایی در بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک بود.روش ها: تعداد 80 نفر از بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک که کاندیدای درمان نازایی بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. در این بیماران، میزان Anti-mullerian hormone (AMH)، Follicle-stimulating hormone (FSH)، Luteinizing hormone (LH) و تستوسترون در روز سوم دوره ی قاعدگی اندازه گیری شد. سپس، بیماران تحت درمان با کلومیفن قرار گرفتند. در بیمارانی که به کلومیفن پاسخ دادند، Human menopausal gonadotropin (NMG) اضافه شد و در افرادی که فولیکول 17 میلی متری پیدا کردند، Human corionic gonadotropin (HCG) تجویز و 36 ساعت بعد توصیه به نزدیکی شد. 14 روز پس از تزریق HCG، تیتراژ βHCG اندازه گیری شد. در افرادی که βHCG مثبت داشتند، سونوگرافی واژینال 2 هفته بعد جهت مشاهده ی ساک حاملگی صورت گرفت. ارتباط بین سطح سرمی AMH و میزان حاملگی ارزیابی شد. P<0.050 به عنوان سطح معنی داری تشخیصی تلقی گردید.یافته ها: نقطه ی برش نشانگر AMH با توجه به وجود یا عدم وجود بارداری 4.85 نانوگرم بر میلی لیتر بود. اختلاف معنی داری بین گروه باردار شده و باردار نشده از لحاظ سطح AMH مشاهده نشد (P-0.079).نتیجه گیری: سطح سرمی AMH پیش بینی کننده ی مناسبی برای نتیجه ی درمان با کلومیفن و گنادوتروپین در زنان مبتلا به Polycystic ovary syndrome  (PCOS) نمی باشد.