مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1392 | دوره:31 | شماره:269 (ویژه نامه بیماری های پوستی و سالک) |تعداد مقالات:15

-مقدمه: با توجه به محدود بودن مطالعات و عدم بررسی کافی تاثیر میلتفوسین در درمان لیشمانیوز پوستی و این حقیقت که بهبودی سریع تر ضایعات سبب ایجاد اسکار کمتر برای بیمار می شود، مطالعه خاضر با هدف بررسی تاثیر میلتیفوسین موضعی در درمان لیشمانیوز پوستی انجام گرفت.روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 64 بیمار مبتلا به لیمشانیوز جلدی به طور مساوی در دو گروه تحت درمان با گلوکانتیم و و میلتفوسین قرار گرفتند. بیماران گروه اول با گلوکانتیم موضعی به صورت هفته ای 2 بار (حداکثر برای 28 روز) و گروه دوم با میلتفوسین موضعی (پماد 6%)، به گونه ای که ضایعه به طور کامل با پماد آغشته شود، روزانه یک بار (برای 28 روز) درمان شدند. بیماران در طول درمان هر هفته معاینه شدند و اندازه ضایعات آن ها ثبت شد. همه ضایعات بیماران از لحاظ پیدایش و اندازه زخم، ایندوراسیون، اریتم و اندازه ضایعه در طول ویزیت های هفتگی، انتهای درمان و یک ماه پس از درمان بررسی شد. یافته ها: میانگین سنی بیماران 23.12±13.30 سال بود. میزان بهبودی کامل در بیماران تحت درمان با گلوکانتیم موضعی در مدت 4 هفته 34.4 درصد و در بیماران تحت درمان با میلتیفوسین 53.1 درصد بود (P=0.010). میزان بهبودی کامل در بیماران تحت درمان با گلوکانتیم موضعی 1 ماه بعد از پایان درمان، 50.0 درصد و در بیماران تحت درمان با میلتفوسین 81.3 درصد بود (P=0.300). میانگین میانگین اندازه اسکار باقی مانده ناشی از لیشمانیوز جلدی در گروه تحت درمان با گلوکانتیم 1.9 سانتی متر و در گروه تحت درمان با میلتیفوسین 0.9 سانتی متر بود (P=0.001).نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه و سایر مطالعات انجام گرفته در این زمینه می توان به این نتیجه رسید که میلتفوسین موضعی سریع تر از درمان تزریقی داخل ضایعه گلوکانتیم می تواند ضایعات را بهبود بخشد. همچنین، موارد درمان با میلتفوسین موضعی، اسکار کوچک تری برجای می گذارد.

مقدمه: سرطان پوست یکی از شایع ترین سرطان ها در ایران و اصفهان می باشد. اتخاذ رفتار پیش گیری کننده از سرطان پوست، به خصوص در سنین کودکی و نوجوانی، نقشی موثر در پیش گیری از سرطان پوست در آینده دارد. این مطالعه با هدف بررسی دانش، نگرش و عملکرد دانش آموزان مقطع دبیرستان در استان اصفهان انجام شد.روش ها: این مطالعه توصیفی- مقطعی در سال 1391 بر روی 1139 نفر از دانشآموزان مقطع دبیرستان استان اصفهان انجام شد. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه محقق ساخته، پس از تعیین روایی و پایایی استفاده گردید. نمونه گیری به روش خوشه ای تصادفی انجام و داده ها با استفاده از آزمون های آماری توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: به طور کلی، واحدهای مورد پژوهش دارای دانش مطلوب (52.9 درصد)، نگرش نامطلوب (28.3 درصد) و عملکرد نامطلوبی (27.5 درصد) در زمینه سرطان پوست و حفاظت در برابر اشعه آفتاب بودند.نتیجه گیری: انجام فعالیت های مداخله ای بر اساس تئوری انگیزش محافظت جهت ارتقای نگرش و عملکرد دانش آموزان در انجام رفتارهای پیش گیری کننده از سرطان پوست توصیه می گردد.

مقدمه: هیرسوتیسم به شرایطی اطلاق می شود که ازدیاد رشد موهای ضخیم سیاه در زنان توزیعی شبیه الگوی مردان داشته باشد. هیرسوتیسم یک اختلال شایع است که 10 تا 15 درصد زنان در سنین بارداری را تحت تاثیر قرار می دهد. تولید بیش از حد آندروژن در بافت چربی، در افزایش 50 درصدی تستوسترون در گردش خون زنان پیش از یائسگی تاثیر دارد. بنابراین، به نظر می رسد که هیرسوتیسم بایستی بیشتر در افراد چاق شایع باشد اما بحث و نظرات گوناگون درباره این موضوع بسیار زیاد است. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط بین شاخص توده بدنی و هیرسوتیسم در یک جامعه از زنان ایرانی می باشد.روش ها: در کارآزمایی بالینی مقطعی، 800 زن، 400 نفر مبتلا به هیرسوتیسم و 400 نفر سالم مورد بررسی قرار گرفتند. متوسط سن افراد شرکت کننده 28.0±6.2 سال بود. هیرسوتیسم با سیستم نمره دهی Ferriman-Gallwey تعیین شد. قد و وزن به وسیله مقیاس سکا، و شاخص توده بدنی با استفاده از فرمول وزن به مجذور قد (kg/m²) تعیین گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون های آماری t و X2 انجام پذیرفت.یافته ها: تفاوت معنی داری بین دو گروه مورد مطالعه از لحاظ سن و قد وجود نداشت. با این وجود، شاخص توده بدنی و وزن به طور معنی داری در گروه مبتلا به هیرسوتیسم نسبت به گروه شاهد بیشتر بود (P<0.001).نتیجه گیری: در مطالعه حاضر، هیرسوتیسم اغلب در بیماران با شاخص توده بدنی بالاتر شایع تر بود. افزایش فراوانی هیرسوتیسم در افراد مبتلا به اضافه وزن به وسیله افزایش مقاومت به انسولین و تولید آندروژن توسط بافت چربی در این افراد قابل توضیح بود.

مقدمه: بیماری لیشمانیوز جلدی (سالک) یک بیماری آندمیک و گسترده در سطح ایران می باشد. اگر چه این بیماری به طور خودبه خود بهبود می یابد ولی به دلیل طولانی بودن مدت بهبودی و بر جا گذاشتن اسکار، یافتن درمانی مناسب و ساده را می طلبد. مطالعات متعدد انجام گرفته در زمینه استفاده از لیزر CO2 در درمان اسکارهای اتروفیک، اثر بخشی مناسب آن را ثابت کرده است. مطالعه حاضر به منظور مقایسه اثر بخشی لیزر CO2 با لیزر Fraxel در درمان اسکار سالک اجرا شد.روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده، جمعیت مورد مطالعه شامل بیماران مراجعه کننده به مرکز تحقیقات بیماری های پوستی و سالک اصفهان بود. 120 بیمار پس از اخذ رضایت نامه کتبی به دو گروه 60 نفره تقسیم و یک گروه با لیزر CO2 و گروه دوم با لیزر Fraxel درمان شدند. بیماران در ابتدای درمان و 1، 4 و 6 ماه بعد از شروع درمان ویزیت شدند. ارزیابی نهایی 6 ماه پس از شروع درمان انجام گرفت.یافته ها: میانگین سنی بیماران 27.21±11.20 سال بود. در ماه اول، در گروه تحت درمان با لیزر CO2 به میزان 6.7 درصد در گروه تحت درمان با لیزر Fraxel به میزان 10 درصد بهبودی ایجاد شد (P=0.200). در ماه سوم، میزان بهبودی در گروه های تحت درمان با لیزر CO2 و Fraxel به ترتیب 36.7 و 49.2 درصد بود (P<0.050). در ماه ششم نیز میزان بهبودی در گروه های تحت درمان با لیزر CO2 و Fraxel به ترتیب برابر 44.7 و 76.8 درصد گزارش شد (P<0.050). میانگین اندازه اولیه ضایعات ناشی از لیشمانیوز جلدی قبل درمان در بین افراد دو گروه تفاوت معنی داری نداشت ولی پس از درمان، در گروه تحت درمان با لیزر CO2 (1.7±0.7 cm) به نحو معنی داری بیشتر از گروه تحت درمان با لیزر (1.2±0.2 cm) بود (P=0.001).بحث: بر اساس نتایج این مطالعه و دیگر مطالعات صورت گرفته در این زمینه به نظر می رسد، لیزر Fraxel برای درمان اسکار ناشی از لیشمانیوز جلدی روش مناسب تری نسبت به لیزر CO2 باشد.

مقدمه: کشیده شدن سریع پوست در طول بافت هم بند ضعیف منجر به پیشرفت بیماری استریا یا ترک پوستی (Striae distensae) می گردد. به تازگی محققان توجه ویژه ای را جهت استفاده از پرتو لیزر فتوترمولیز فراکنشال در درمان استریا آلبا (Striae alba) معطوف داشته اند و مطالعات متعددی موثر بودن آن را نشان داده است. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر لیزر CO2 فراکشنال در درمان استریا آلبا بود.روش ها: در یک کارآزمایی بالینی تصادفی بر روی بیماران زن مبتلا به استریا آلبا، 92 استریا متعلق به 6 زن، به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شد. در گروه 1 پنج جلسه لیزر درمانی، هر 2 تا 4هفته انجام شد. گروه دوم با 10 درصد گلیکولیک اسید و 0.05 درصد کرم ترتینوئین با استعمال شبانه تحت درمان قرار گرفتند. عکس هایی از استریا آلبا قبل و دو هفته بعد از اتمام درمان گرفته و میانگین سطح استریا آلبا بین دو گروه مقایسه شد. دیدگاه بیماران در مورد درجه بهبودی از طریق مقیاس VAS (Visual analogue scale) مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: 46 استریا که تحت لیزر درمانی قرار گرفتند با 46 استریا که در گروه دوم با کرم موضعی درمان شدند، همسان سازی شدند. میانگین اختلاف سطح استریا آلبا پس از درمان، در گروه لیزر (-37.1±15.6 cm2) در مقایسه با گروه دیگر (-7.9±9 cm2) کاهش معنی دار بیشتری یافت (P<0.001). میانگین نمره VAS در گروه لیزر (3.05±0.74) به نحو معنی داری بیشتر از گروه دیگر (0.63±0.66) بود (P<0.001).نتیجه گیری: به نظر می رسد فتوترمولیز فراکشنال از طریق لیزر فراکشنال CO2 روش موثری برای درمان استریا آلبا باشد.

مقدمه: ملاسما یک هیپرملانوز اکتسابی شایع در نواحی در معرض آفتاب است که با نور خورشید، حاملگی و بیماری های اندوکربن تشدید می شود. ملاسما از لحاظ ظاهری، به ویژه در خانم ها مشکل ساز است و تا کنون داروهای زیادی جهت درمان آن مورد استفاده قرار گرفته است که از لحاظ عوارض، محدودیت مصرف نسبی دارند. بنابراین، بررسی یک داروی جدید با اثرگذاری بیشتر و عوارض کمتر ضرورت دارد. این تحقیق سعی دارد تا اثربخشی کوجیک اسید را بر روی ملاسما بررسی نماید.روش ها: این تحقیق در قالب یک کارآزمایی بالینی دو سوکور صورت گرفت. بیماران مورد مطالعه 40 نفر بودند که یک گروه 20 نفری از آنان، کرم کوجیک اسید 2% و یک گروه 20 نفری دیگر، کرم گلیکولیک اسید 10% و هیدروکینون 2% دریافت کردند. در گروه اول، 43 ماکول پیگمانته و در گروه دوم، 21 ماکول پیگمانته وجود داشت. روند تغییرات پیگمان ها از لحاظ مدت زمان بهبودی، درجه رنگ و وسعت پیگمان در طی یک دوره درمانی سه ماهه با کمک ارزیابی بالینی و پر کردن پرسشنامه ماهانه و در تعداد معدودی از موارد، با کمک لامپ Wood ارزیابی شد. پس از اتمام دوره درمانی سه ماهه، اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آزمون های آماری Friedman و t آنالیز شد.یافته ها: در مجموع، 79 درصد بیماران پس از 3 ماه بهبودی یافتند. طبق آزمون Friedman، از لحاظ مدت زمان بهبودی پیگمان اختلاف معنی داری بین دو گروه اول و دوم وجود داشت (P=0.008). از لحاظ تغییر درجه رنگ پیگمان در پایان ماه های دوم و سوم نیزاختلاف معنی داری بین دو گروه وجود داشت.بحث: کرم کوجیک اسید 2% در درمان ملاسما دارای اثربخشی خوب و فاقد عارضه جدی می باشد.

مقدمه: مایکوزیس فونگوئیدس از رایج ترین و بی دردترین انواع بیماری لنفوم پوستی از نوع T-cell است که اغلب در بیماران مسن گزارش می شود. این مقاله با هدف تعیین مشخصات اپیدمیولوژیک و مشخصات بیماران مبتلا به مایکوزیس فونگوئیدس در اصفهان انجام شد.روش ها: این مطالعه گذشته نگر در کلینیک مایکوزیس فونگوئیدس بیمارستان الزهرای (س)، که مرکز اصلی معالجه و سنجش کلینیکوپاتولوژیک بیماران مبتلا به مایکوزیس فونگوئیدس در اصفهان می باشد، انجام شد.یافته ها: در طول مدت 3 سال، از 25 بیمار ارجاع داده شده، 18 بیمار مبتلا به بیماری مایکوزیس فونگوئیدس شناخته شدند که از این تعداد، 7 مورد (38.9 درصد) مرد و 11مورد (61.1 درصد) زن بودند (نسبت مرد به زن 1 به 1.57). میانگین سنی بیماران 41.06 سال بود. 88.9 درصد از بیماران در مرحله IA و IB بیماری بودند.بحث: در این مطالعه، اکثر بیماران در مراحل اولیه بیماری مشاهده شدند که به دیگر مطالعات شباهت داشت، در حالی که نسبت مرد به زن در این مطالعه نسبت به مطالعات دیگر متفاوت بود.

مقدمه: سودوکاتالاز/سوپراکسید دیسموتاز (PSD یا Pseudocatalase/superoxide) یک ژل موضعی است که به خاطر داشتن اثرات درمانی، در درمان ویتیلیگو مورد استفاده قرار می گیرد. این مطالعه به منظور بررسی اثر این ترکیب در ویتیلیگو طراحی شد.روش ها: این مطالعه، یک کارآزمایی بالینی مقدماتی (پایلوت) تصادفی دوسوکور کنترل شده با دارونما بود. 46 ضایعه متقارن ویتیلیگو در اندام 23 بیمار که به کلینیک های پوست اصفهان در سال 1389 مراجعه کرده بودند، به این مطالعه وارد شد. به بیماران، فرمول سودوکاتالاز/سوپراکسید دیسموتاز یا ژل دارونما برای ضایعات سمت چپ یا راست داده شد. مساحت ضایعه پوستی و درجه رنگدانه پیگمنتاسیون در ابتدا و 2، 4 و 6 ماه بعد مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: هیچ تغییر معنی داری در مساحت ضایعه پوستی و دور فولیکولی (اطراف یا مجاور فولیکولی) در گروه های مورد مطالعه یافت نشد (P=0.05).نتیجه گیری: نتایج نشان دهنده عدم وجود تاثیرات درمانی معنی دار برای سودوکاتالاز/سوپراکسید دیسموتاز در درمان ویتیلیگو بود.

مقدمه: Alopecia areata یک بیماری ایدیوپاتیک است که در آن ریزش موی ناحیه ای وجود دارد. روش های درمانی زیادی برای ریزش موی سکه ای (ریزش موی کمتر از 50 درصد) پیشنهاد شده است که تزریق کورتیکواسترویید، مینوکسیدیل موضعی 5% و پماد یا کرم آنترالین در قسمت های بدون موی پوست از آن جمله است. از آن جایی که در مطالعات اخیر نقش خودایمنی و اتوآنتی بادی ها را در بیماری Alopecia areata مطرح شده و از داروهای تنظیم کننده سیستم ایمنی در درمان آن بهره گرفته شده است، این مطالعه به منظور مقایسه اثربخشی استفاده توام از تاکرولیموس و مینوکسیدیل با مینوکسیدیل به تنهایی در درمان Alopecia areata به انجام رسید.روش ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی و دوسو کور بود که در بیمارستان الزهرا (س) و مرکز پوست و سالک صدیقه طاهره (س) وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان از مهر ماه 1391 لغایت 1392 به انجام رسید. در این مطالعه، 96 ضایعه در 54 بیمار مبتلا به Alopecia areata با مساحت و تعداد ضایعات متفاوت در دو گروه درمانی مورد مطالعه و بررسی قرار گرفتند. یک گروه با محلول مینوکسیدیل 5 درصد و کرم تاکرولیموس 0.1 درصد و گروه دیگر با محلول مینوکسیدیل 5 درصد و کرم دارونما درمان شدند. میانگین مساحت ضایعات در شروع درمان، یک و دو ماه پس از شروع و یک و سه ماه پس از اتمام درمان اندازه گیری شد و در دو گروه درمانی و در جنس و سنین مختلف با هم مقایسه گردید.یافته ها: سطح ضایعات در گروه تحت درمان با محلول مینوکسیدیل و کرم تاکرولیموس بعد از شروع و قطع درمان بیشتر و در گروه تحت درمان با محلول مینوکسیدیل وکرم دارونما کمتر شد.نتیجه گیری: در مطالعه ما، محلول مینوکسیدیل به تنهایی نسبت به مصرف توام محلول مینوکسیدیل 5 درصد و کرم تاکرولیموس 0.1 درصد، اثر بهتری در درمان Alopecia areata داشت.

مقدمه: لیشمانیوز جلدی در بسیاری از کشورهای جهان یک مشکل بهداشتی مهم محسوب می شود. مطالعاتی که در مدل های حیوانی و همچنین، در انسان انجام شده است، نشان می دهد که نوع پاسخ ایمنی در محل ضایعه، به خصوص تعادل بین سلول های T تنظیمی و سلول های T عملگر بر سیر بیماری موثر است و می تواند مشخص کند که بیماری خودبه خود بهبود می یابد یا این که به فرم های مزمن تبدیل می شود. هدف از این مطالعه، بررسی نقش سلول های T تنظیمی طبیعی (nTreg) در ضایعات حاد و مزمن لیشمانیوز جلدی ناشی از لیشمانیا ماژور بود.روش ها: از ضایعات جلدی 28 بیمار مبتلا به لیشمانیوز جلدی که از نظر آزمایشگاهی ابتلای آن ها به لیشمانیا ماژور ثابت شده بود، بیوپسی گرفته شد. این بیماران در دوگروه افراد مبتلا به ضایعات حاد و افراد مبتلا به ضایعات مزمن تقسیم شدند. میزان بیان ژن Forkhead box P3 (foxp3) با روش Real-time PCR (Real-time reverse transcription polymerase chain reaction) و تعداد سلول های nTreg با روش رنگ آمیزی ایمونوفلورسنت در ضایعات بیماران دوگروه بررسی شد. از آزمون آماری Mann-Whitney U برای تعیین معنی داری تفاوت ها بین دو گروه استفاده شد.یافته ها: میانگین بیان نسبی ژن foxp3 در ضایعات حاد و مزمن به ترتیب 0.53±0.23 و 1.26±0.99 بود که به صورت معنی داری در ضایعات مزمن بیشتر بود (P=0.007). در روش رنگ آمیزی بافتی ایمونوفلورسنت نیز تعداد سلول های nTreg ضایعات مزمن به صورت معنی داری بیشتر از ضایعات حاد بود.نتیجه گیری: افزایش بیان ژن و همچنین بیان نشانگرهای پروتئینی سلول nTreg در ضایعات مزمن لیشمانیوز جلدی نشان می دهد که احتمال دارد این سلول ها در مزمن شدن ضایعات نقش داشته باشند و در نتیجه ممکن است بتوان از روش های ایمونوتراپی که هدف آن ها nTreg است، برای درمان این ضایعات مزمن استفاده کرد.

مقدمه: لیزرها و درمان های بر پایه نور در حال حاضر روش هایی مفید و استاندارد برای درمان مراحل مختلف پیری پوست می باشند. مطالعات مختلف نشان داده است که رسیدن به موفق ترین نتایج در درمان چروک مستلزم استفاده از یک سیستم ترکیبی از پروتکل های مختلف درمانی می باشد. در این مطالعه، میزان اثربخشی و رضایتمندی بیماران از درمان چروک های استاتیک صورت با استفاده از لیزر CO2 Fraxel به تنهایی یا به همراه رادیوفرکوئنسی مقایسه شد و مزایا و معایب آن ها مورد بحث و بررسی قرار گرفت.روش ها: طی یک مطالعه کارآزمایی بالینی، از بین بیماران دارای شرایط ورود به مطالعه مراجعه کننده به کلینیک نوین لیزر اصفهان، 50 بیمار به طور تصادفی در دو گروه تقسیم شدند. گروه اول تحت درمان با لیزر CO2 Fraxel به تنهایی و گروه دوم تحت درمان با CO2 fraxel به همراه رادیوفرکوئنسی قرار گرفتند و میزان بهبودی و رضایتمندی بیماران 3 و 6 ماه بعد از درمان مقایسه شد.یافته ها: میزان رضایتمندی و بهبودی کلینیکی بیماران در دو گروه تحت درمان با لیزر CO2 Fraxel به تنهایی یا به همراه رادیوفرکوئنسی در 3 و شش ماه پس از درمان تفاوت معنی داری نداشت. نتیجه گیری: بر اساس یافته های این مطالعه، افزودن رادیوفرکوئنسی به درمان چروک های استاتیک صورت با استفاده از لیزر CO2 Fraxel تاثیری در میزان بهبودی یا رضایتمندی بیماران ندارد. انجام مطالعات بیشتر در بیماران با تیپ های پوستی مختلف مفید به نظر می رسد.

مقدمه: دیفن سیپرون (DCP) یک آلرژن تماسی است که در درمان اختلال های پوستی مانند Alopecia areata کاربرد دارد. ویتیلیگو عارضه نادر شناخته شده ای است که در اثر درمان با دیفن سیپرون در موضع درمان و همچنین مناطق دور از درمان تشکیل می شود.گزارش مورد: در این مطالعه، مردی 37 ساله مبتلا به بیماری پیشرفته Alopecia، و نیز ریزش ابرو و مژه گزارش می شود. وی دارای لکه های ویتیلیگو (لکه های سفیدرنگ) روی پوست سر و بازو بود که این لکه ها فاصله زیادی از محل مصرف داروی دیفن سیپرون داشت. بیمار دوم خانمی 42 ساله بود که با سابقه 25 ساله ریزش مو و همچنین مصرف 3 ماهه داروی دیفن سیپرون همراه با تعدادی لکه سفید روی پوست سر با فاصله از محل استفاده از دارو در هفته ششم گزارش شده است. با توجه به نبود سابقه خانوادگی ویتیلیگو در هر 2 مورد گزارش شده، فرضیه ویتیلیگوی نهفته مورد تایید قرار نگرفت. تست مثبت Patch در بازوی چپ یکی از بیماران نقش مستقیم دیفن سیپرون را به عنوان عامل وقوع ویتیلیگو پیشنهاد داد.نتیجه گیری: اگرچه پروسه پیشرفت ویتیلیگو توسط دیفن سیپرون غیر قابل پیش بینی است و کاهش رنگدانه در پوست ممکن است به طور نامحدود باقی بماند، اما با توجه به موارد مشاهده شده بیشنهاد می شود که راجع به اثر نامطلوب این دارو قبل از شروع درمان به بیماران آگاهی کافی داده شود.