مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1390 | دوره:29 | شماره:163 |تعداد مقالات:6

مقدمه: روش های درمانی در درمان افسردگی که در طی چند ساعت یا چند روز تاثیر می کنند و دارای اثری پایدار هستند، تاثیر بزرگی بر افزایش بهداشت عمومی خواهند داشت. هدف مطالعه حاضر، مقایسه اثربخشی الکتروشوک درمانی و کتامین تزریقی بر کنترل و عود علایم مبتلایان به افسردگی کاندید درمان با الکتروشوک بود.روش ها: 35 بیمار بیشتر از 18 سال مبتلا به افسردگی که برای الکتروشوک درمانی واجد شرایط بودند، در دو گروه مورد بررسی قرار گرفتند. 16 بیمار کتامین تزریقی به مقدار 0.5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن دریافت کردند و 16 بیمار دیگر تحت درمان الکتروشوک قرار گرفتند. تمامی بیماران رژیم های درمانی را طی 6 جلسه در مدت 3 هفته دریافت نمودند. نمره افسردگی بیمارن با استفاده از پرسش نامه Hamilton قبل از درمان، در جلسات درمان و یک هفته، 1، 2 و 3 ماه پس از درمان ارزیابی شد. نمره حافظه بر اساس آزمون Wechsler نیز 1 هفته، 1 و 3 ماه پس از درمان در بیماران ارزیابی گردید.یافته ها: نمره افسردگی Hamilton در هر دو گروه در طول درمان بهبود یافت. بر اساس آزمون Hamilton در گروه الکتروشوک کاهش بیشتری پس از درمان ایجاد شد، هر چند این تفاوت بین گروه ها از نظر آماری معنی دار نبود. نمره حافظه Wechsler در طی 3 ماه پی گیری در گروه کتامین افزایش داشت، ولی در گروه الکتروشوک درمانی کاهش داشت، اما این تفاوت بین گروه ها معنی دار نبود.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه حاکی از بهبود حافظه بیماران تحت درمان با کتامین تزریقی بود. هر چند نمره افسردگی Hamilton در درمان الکتروشوک در دوره طولانی مدت بهتر از درمان با کتامین تزریقی بود.

مقدمه: نوزادانی که میزان هموگلوبین و هماتوکریت بدو تولد در آن ها کمتر باشد، بیشتر در معرض خطر کم خونی فقر آهن هستند. این میزان تحت تاثیر عوامل مختلفی قرار دارد. با تعیین این عوامل و اقدام مناسب، می توان گام مهمی جهت ارتقای سطح سلامتی کودکان برداشت. بنابراین این پژوهش با هدف تعیین ارتباط روش زایمان با میزان هموگلوبین و هماتوکریت خون بند ناف نوزاد انجام شد.روش ها: این مطالعه توصیفی بر روی نوزادان ترم متولد شده در بیمارستان 22 بهمن گناباد در سال 1389 انجام شد. نمونه ها شامل 90 نوزاد حاصل از زایمان طبیعی و 90 نوزاد حاصل سزارین بودند که به روش نمونه گیری مبتنی بر هدف انتخاب شدند. زمان بستن بند ناف در هر دو گروه یکسان بود. نمونه خون ورید نافی جهت اندازه گیری هموگلوبین و هماتوکریت به آزمایشگاه واحد ارسال گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16و آزمون های Student-t، Fisher’s exact، ضریب همبستگی Pearson و ANOVA در سطح معنی داری 5 درصد تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: متوسط هموگلوبین نوزادان گروه زایمان طبیعی 15.11±1.38 و نوزادان سزارینی 13.88±1.52 میلی گرم در دسی لیتر بود (P<0.001). تفاوت آماری معنی داری بین متوسط هماتوکریت نوزادان گروه زایمان طبیعی (43.64±4.58 درصد) با گروه سزارین (40.73±4.53 درصد) وجود داشت (P<0.001). همچنین نتایج نشان داد که تفاوت معنی داری در میزان هموگلوبین و هماتوکریت بین دو جنس مشاهده شد؛ به طوری که میزان هموگلوبین و هماتوکریت پسرها بیشتر از هموگلوبین و هماتوکریت دخترها بود (P<0.01).نتیجه گیری: از آن جا که مقدار هموگلوبین و هماتوکریت خون بند ناف در نوزادان سزارینی کمتر از نوزادان حاصل از زایمان طبیعی بود، در نتیجه بیشتر در معرض خطر کم خونی فقر آهن می باشند. بنابراین پیشنهاد می گردد با توجه به عوارض سزارین از انجام سزارین های بی مورد اجتناب گردد و تمهیدات مناسب در خصوص توسعه و ترویج زایمان طبیعی و ایمن صورت پذیرد و کم خونی فقر آهن در موارد سزارین پی گیری و درمان شود.

مقدمه: خروپف صدای تنفسی خشن طی خواب است که ناشی از ارتعاش ساختمان های غشایی راه هوای فوقانی می باشد. این مشکل نسبتا شایع، تظاهری از خروپف اولیه تا حوادث تنفسی انسدادی راه هوایی همراه با کاهش کیفیت زندگی می باشد. مطالعه حاضر به منظور ارزیابی بالینی و پلی سومنوگرافی (Polysomnography یا PSG) افراد مبتلا به خروپف انجام شد.روش ها: این مطالعه توصیفی- تحلیلی بر روی 98 بیمار مبتلا به خروپف مراجعه کننده به کلینیک خواب از شهریور 1388 تا خرداد 1389 انجام شد. پرسشنامه ای شامل بخش های اطلاعات فردی دموگرافیک، علائم بالینی، نمره دهی خواب آلودگی Epworth) Epworth sleepiness scale یا (ESS، بیماری های همراه، داروهای مصرفی برای هر بیمار تکمیل شد. PSG کامل برای هر بیمار انجام و آنالیز دستی طبق معیارهای انجمن خواب آمریکا صورت گرفت. اطلاعات توسط آزمون آماری c2 و Student-t تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: 74 نفر از بیماران مرد بودند. متوسط وزن 86±18 کیلوگرم بود. 80 بیمار دچار اضافه وزن یا چاقی بودند. 90 بیمار به سندرم آپنه-هیپونه انسدادیObstructive sleep apnea syndrome) یا (OSAHS، 2 نفر سندرم مقاومت راه هوایی فوقانی و 6 نفر خروپف اولیه داشتند. 65 نفر ESS بالای 8 داشتند. بین شاخص توده بدنی Body mass index) یا BMI) با OSAHS (P<0.02) و بهم ریختگی خواب (AI یا Arousal index) (P<0.01) ارتباط معنی دار بود. همچنین بین میزان خواب آلودگی روزانه و شاخص آپنه-هیپونه (Apnea-hypopnea index یا AHI) ارتباط معنی دار وجود داشت (P<0.01). ارتباط بین احساس عدم سرحالی روزانه و AI (P<0.01) و نیز گزارش همسر بیمار از نظر آپنه با AHI بیمار در PSG معنی دار بود (P<0.04). 58.2 درصد بیماران آپنه انسدادی شدید، 21.4 درصد متوسط، 16.3 درصد آپنه خفیف داشتند.نتیجه گیری: خروپف، خستگی و خواب آلودگی روزانه نشانه های حساس ارزیابی آپنه هیپوپنه انسدادی در خواب می باشد. پرسش از کمیت و کیفیت خواب و ارجاع برای تشخیص قطعی با PSG در افراد دچار خروپف ضروری است.

مقدمه: مسمومیت ها یکی از مهم ترین فوریت های پزشکی می باشند. هدف از این مطالعه، بررسی الگوی مسمومیت در مرکز تخصصی مسمومیت ها در اصفهان بود.روش ها: در این مطالعه مقطعی تمامی بیمارانی که طی یک سال به علت مسمومیت در بخش مسمومین بیمارستان ریفرال استان اصفهان در بستری شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: میانگین سنی بیماران 26.5±11.6 سال بود. اکثریت بیماران مرد (54.7 درصد) و ساکن شهر (92.8 درصد) بودند. مسمومیت در 93.3 درصد از بیماران از طریق خوردن ماده سمی بود. در 91.3 درصد بیماران مسمومیت از نوع عمدی بود و در 24.4 درصد از این افراد سابقه قبلی اقدام به خودکشی وجود داشت. داروها بیشترین نوع ماده مسمومیت زا در این افراد بود (66.6 درصد) که 33.8 درصد از آن ها را داروهای روان گردان تشکیل می داد. تفاوتی معنی دار بین میانگین سن، ترکیب جنسی، نتیجه مسمومیت و راه مسمومیت در افرادی که قصد خودکشی داشتند، نسبت به افرادی که قصد خودکشی نداشتند، وجود نداشت؛ ولی سابقه بیماری روانی (P<.0001) و اعتیاد (P<0.02) در بین موارد اقدام به خودکشی بیش از سایر بیماران بود. اکثریت بیماران بهبود یافتند و میزان مرگ و میر 2 درصد گزارش گردید.نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که بیشترین روش مسمومیت از نوع عمدی بود. این نتایج توجه به عوامل خطر و آثار مسمومیت در جمعیت را توصیه می کند.

مقدمه: امروزه به طور چشمگیری استفاده از کاتترهای وریدی موقت و دایمی در بیماران با نارسایی کلیه افزایش یافته است و لزوم آشنایی با عوارض و کاربرد کلینیکی و کارایی این وسایل احساس می شود. هدف از این مطالعه، مقایسه عوارض و کارایی دو نوع کاتترهای موقت و دایم در موقع استفاده جهت همودیالیز بود.روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی از سال 1382 تا 1384 بین بیمارانی که جهت همودیالیز نیاز به کاتتر وریدی داشتند، انجام شد. بیماران به صورت تصادفی جهت گذاشتن کاتتر موقت و دایم انتخاب شدند و از نظر عوارض و کارایی کاتتر به مدت 3 ماه پی گیری شدند. تجزیه و تحلیل آماری اطلاعات جمع آوری شده با آزمون c2 و با در نظر گرفتن سطح معنی داری کمتر از 0.05 انجام شد.یافته ها: 114 بیمار با کاتتر وریدی موقت و 129 بیمار با کاتتر وریدی دایم پی گیری شدند. بیشترین عارضه در کاتتر وریدی موقت عفونت (15.3 درصد) و خون ریزی (5.4 درصد) و در کاتتر دایمی عفونت (13.6 درصد) و ترمبوز وریدی (13.6 درصد) بود. میزان ترومبوز وریدی در کاتتر وریدی موقت به طور معنی داری کمتر از کاتتر وریدی دایمی بود (P<0.01). عدم کارکرد کاتتر وریدی موقت 23.4 درصد و در دایم 6.4 درصد گزارش شد (P<0.001).نتیجه گیری: با توجه به کارکرد بهتر و طولانی تر کاتترهای دایمی در بیمارانی که شرایط مناسب جهت گذاشتن فیستول شریانی– وریدی و یا گرافت سنتتیک ندارند، می توان از این کاتترها به عنوان اولین و بهترین روش دسترسی به عروق مرکزی برای انجام همودیالیز استفاده کرد؛ ولی با توجه به میزان بروز بالای ترومبوز وریدی در کاتتر دایمی، در بیمارانی که امکان استفاده از فیستول شریانی–وریدی وجود دارد، لازم است تا زمان آماده شدن این فیستول از کاتترهای موقت استفاده شود.