مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1392 | دوره:31 | شماره:256 |تعداد مقالات:7

مقدمه: اختلال افسردگی اساسی یک اختلال روان پزشکی شایع و ناتوان کننده می باشد که تلاش برای یافتن رژیم های دارویی کارامد برای درمان این بیماری همواره مورد نظر پژوهشگران قرار داشته است. این مطالعه با هدف مقایسه اثربخشی دو داروی فلوواکسامین و سرترالین و نقش آن ها در بهبود علایم افسردگی اساسی طراحی شد.روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی موازی، 110 بیمار مبتلا به افسردگی اساسی به طور تصادفی در دو گروه دسته بندی شدند. گروه اول داروی فلوواکسامین به صورت 200 میلی گرم روزانه و گروه دوم نیز داروی سرترالین به صورت 100 میلی گرم روزانه دریافت نمودند. قبل و بعد از درمان دارویی، از نمونه ها آزمون Beck به عمل آمد. در نهایت، داده های این مطالعه با استفاده از آزمون های آماری χ2 و Independent-sample t آنالیز آماری شد.یافته ها: داروی فلوواکسامین از اثرات درمانی بهتری نسبت به داروی سرترالین برخوردار بود (P=0.002). همچنین، فلوواکسامین در مقایسه با سرترالین در زنان (P=0.007) و در گروه سنی 43 تا 78 سال (P=0.015) به طور معنی داری از اثربخشی بالاتری برخوردار بود.نتیجه گیری: پیشنهاد می شود تا در انتخاب رژیم دارویی موثر در بیماران با تشخیص قطعی افسردگی، جنسیت و سن جهت انتخاب داروهای SSRI (Selective serotonin re-uptake inhibitors) مناسب در نظر گرفته شود.

مقدمه: نشان داده شده است که افراد بزرگ سال مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (Multiple sclerosis یا MS) در مقایسه با همسالان خود، دارای قدرت کمتری در پاها هستند و اختلال تعادل نیز دارند که منجر به افزایش شیوع افتادن در این جمعیت می شود. هدف از این تحقیق، ارزیابی اثر هشت هفته تمرین در آب بر تعادل و سرعت و استقامت راه رفتن در زنان مبتلا به MS بود.روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 21 بیمار زن مبتلا به بیماری MS از نوع Relapsing-remitting))RR  با 3.5 > EDSS (Expanded Disability Status Scale) مراجعه کننده به انجمن MS شهرستان اصفهان شرکت کردند. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه تمرین ورزشی (10 نفر) و شاهد (11 نفر) قرار گرفتند. گروه تمرین در یک برنامه 8 هفته ای ورزش در آب شامل 3 جلسه تمرین در هفته و هر جلسه به مدت 60-45 دقیقه در روزهای متغیر شرکت کردند، در حالی که گروه شاهد فقط پی گیری شدند و مراقبت های پزشکی استاندارد را دریافت نمودند. متغیرهای تعادل با استفاده از آزمون تعادلی Berg و سرعت و استقامت راه رفتن با استفاده از آزمون مسافت 6 دقیقه راه رفتن، در ابتدای مطالعه و بعد از 4 و 8 هفته، در هر دو گروه ارزیابی گردید. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس ها با اندازه های تکراری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: پس از 2 ماه دوره تمرینی، استقامت و سرعت راه رفتن در گروه تمرین در مقایسه با گروه شاهد به طور معنی داری بهبود یافت (P<0.05). تعادل، استقامت و سرعت راه رفتن در گروه تمرین در تمام دوره های تمرین ورزش در آب در مقایسه با حالت پایه به طور معنی داری بهبود پیدا کرد (P<0.05). بین میانگین نمره تعادل در گروه های تمرین و شاهد پس از برنامه ورزش در آب تفاوت معنی داری مشاهده نشد (P>0.05).نتیجه گیری: نتایج نشان داد که تمرین ورزشی در آب تعادل، سرعت و استقامت راه رفتن در بیماران مبتلا به MS را بهبود می بخشد. با این حال، تمرین ورزشی در آب ممکن است منجر به سود اضافی فراتر از درمان مناسب پزشکی گردد و باید سنگ بنایی در کنترل تمام بیماران مبتلا به MS باشد.

مقدمه: استرس های گوناگون موجود در طبیعت بر مادر باردار موجب تاثیراتی بر فرزند وی خواهد شد. استرس های ناهمگن ممکن است به طور بهتری اثرات استرس مزمن را بر رفتار دردی در فرزندان نشان دهد. در این تحقیق، اثر استرس ناهمگن مزمن در دوره بارداری بر رفتارهای دردی فرزندان در موش صحرایی با استفاده از آزمون فرمالین مطالعه شد.روش ها: در این پژوهش، حیوانات در دوگروه با و بدون استرس ناهمگن مزمن تقسیم بندی شدند و فرزندان آن ها در هر گروه، به دو گروه نر و ماده تقسیم گردیدند. استرس ناهمگن مزمن شامل محرومیت غذایی، محرومیت از آب، استرس بی حرکتی، بی حرکتی در دمای 4 درجه سانتی گراد، شنای اجباری و استرس اجتماعی برای گروه های استرسی از روز 9 تا 19 بارداری اعمال شد و از آزمون فرمالین روی فرزندان، به عنوان مدل درد التهابی استفاده شد.یافته ها: استرس ناهمگن مزمن، در موش های صحرایی نر باعث افزایش رفتارهای دردی در بخش ابتدایی و در موش های صحرایی ماده، باعث افزایش رفتارهای دردی در بخش انتهایی فاز 2 آزمون فرمالین شد.نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که قرار گرفتن در معرض استرس ناهمگن مزمن در موش نر و ماده سبب افزایش وابسته به جنس رفتارهای دردی آزمون فرمالین می شود. پیشنهاد می گردد که مدل استرس ناهمگن ترتیبی می تواند در شبیه سازی و ارزیابی مکانیسم های پایه استرس در دوران بارداری بر رفتارهای درد فرزندان مفید باشد.

مقدمه: دیابت یکی از بیماری های مزمن شایع است. شیوع افسردگی در بیماران مبتلا به دیابت بالاتر از جمعیت عادی است و از آن جایی که بیماری های جسمی و روانی تحت تاثیر یکدیگر هستند، این مطالعه با هدف بررسی رابطه بین علایم افسردگی و کنترل قند خون در بیماران مبتلا به دیابت انجام شد.روش ها: در این مطالعه مقطعی، بیماران مبتلا به دیابت نوع دوی مراجعه کننده به درمانگاه دیابت بیمارستان کامکار قم از فروردین تا تیر 1391 مورد مطالعه قرار گرفتند. از آن ها نمونه خون جهت تعیین میزان قند خون ناشتا (Fasting blood sugar یا FBS) و HbA1c اخذ شد. سپس بیماران پرسشنامه افسردگی Beck را تکمیل کردند و رابطه بین علایم افسردگی با کنترل قند خون مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: از 116 بیمار مورد مطالعه، 31 درصد مرد و بقیه زن بودند. 29.3 درصد بیماران فاقد علایم افسردگی و 70.7 درصد دارای آن علایم بودند. 17.6 درصد از بیماران با علایم افسردگی و 35.3 درصد از بیماران غیر افسرده، FBS کمتر از 130 میلی گرم در دسی لیتر داشتند (0.099=P). همچنین، 17.1 درصد از بیماران با علایم افسردگی و 17.6 درصد از بیماران غیر افسرده، 7 درصد > HbA1c داشتند (0.940=P). میانگین FBS در بیماران با علایم افسردگی 70.98±190.57 و در بیماران غیر افسرده 66.27±179.88 میلی گرم در دسی لیتر بود (0.453=P). همچنین، میانگین HbA1c در بیماران با علایم افسردگی 1.63±8.64 و در بیماران غیر افسرده 1.41±8.44 درصد بود (0.530=P).نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه می توان چنین نتیجه گرفت که افسردگی، به خصوص در دراز مدت، تاثیری بر کنترل قند خون بیماران مبتلا به دیابت ندارد.

مقدمه: تغییر فنوتیپ بافت چربی بر اثر تمرین، تئوری جدیدی است که به تازگی مطرح شده و شناسایی ساز و کار سلولی ملکولی آن در حال بررسی است. هدف از تحقیق حاضر، تعیین تاثیر حاد تمرین مقاومتی بر میزان پروتئین آیریزین پلاسما و بیان ژن های FNDC5 عضله نعلی و UCP1 بافت چربی زیر جلدی شکمی در موش های صحرایی نر بود.روش ها: 16 سر موش صحرایی با میانگین وزن 20.31±221.00 گرم و در سن 8 هفتگی به طور تصادفی به دو گروه شاهد و تمرینی تقسیم شدند. گروه تمرینی روی نردبان های مخصوص به ارتفاع 1.2 متر با حمل یک وزنه به میزان 50 درصد وزن بدن که به دم آن ها بسته شد، تمرین را در 3 نوبت 5 تکراری با 3 دقیقه استراحت بین نوبت ها و یک دقیقه بین تکرارها انجام دادند. جهت اندازه گیری میزان آیریزین پلاسما از روش ELISA (Enzyme-linked immunosorbent assay) و برای بررسی بیان نسبی mRNA ژن های FNDC5 و UCP1 از روش Real-time polymerase chain reaction)) Real-time PCR استفاده شد. از آزمون آماری t مستقل به منظور بررسی تفاوت گروه ها استفاده گردید.یافته ها: میزان پروتئین آیریزین پلاسما پس از یک جلسه تمرین مقاومتی افزایش معنی دار یافت (P<0.001،t=9.42 ). همچنین، میزان بیان نسبی mRNA ژن های FNDC5 t=4.62, P<0.001)) و UCP1 (t=10.43, P<0.001) پس از تمرینات افزایش معنی دار یافت.نتیجه گیری: گرچه مطالعه بر روی این تئوری در آغاز راه است اما از نتایج حاضر می توان چنین نتیجه گرفت که احتمال دارد، تمرینات مقاومتی از طریق ترشح مایوکاین هایی مانند آیریزین باعث بهبود ترکیب بدنی از طریق افزایش تبدیل میزان چربی ها سفید به قهوه ای گردد.