مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1389 | دوره:28 | شماره:121 |تعداد مقالات:16

مقدمه: پژوهش حاضر به بررسی کارآمدی نسبی آموزش های خانواده و مهارت های زندگی بر نگهداری بیماران روانی مزمن در خانواده در شهر مشهد پرداخته است.روش ها: در این پژوهش نیمه تجربی، نمونه ای به حجم 300 نفر به صورت تصادفی طبقه ای از بین خانواده های بیماران مبتلا به عوارض روانی مزمن بستری در مراکز شبانه روزی شهر مشهد و خانواده های لیست انتظار (پشت نوبت) انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و شاهد تقسیم شدند. آموزش های خانواده و مهارت های زندگی به یک گروه ارایه شد و گروه شاهد هیچ گونه آموزشی دریافت نکرد. این دو گروه، قبل از شروع آموزش ها و در پایان دوره آموزش به وسیله ابزارهایی مانند پرسش نامه نگرش به نگهداری و بیماری روانی، پرسش نامه نگرش به مهارت های زندگی، پرسش نامه سازگاری اجتماعی کالیفرنیا، پرسش نامه عزت نفس Rosenberg، پرسش نامه سلامت عمومی و پرسش نامه همه گیرشناسی اختلالات روانی مورد آزمون قرار گرفتند.یافته ها: آموزش ها بر نگرش اعضای خانواده به نگهداری بیماران روانی در خانواده تاثیری نداشت، اما نگرش اعضای خانواده به بیماری روانی در نتیجه آموزش ها تغییر یافته بود. همچنین، این آموزش ها بر تغییر نگرش اعضای خانواده نسبت به مهارت های زندگی، بالا رفتن سطح سازگاری اجتماعی، عزت نفس، سلامت عمومی و کاهش اختلال های روانی موثر بود.نتیجه گیری: دلیل کارآمدی شیوه های گروهی آموزش مهارت های زندگی به صورت شناختی-رفتاری زیربنای آموزشی آن ها است، چرا که در این شیوه هم بر جنبه های شناختی و هم رفتاری تاکید می شود. از سوی دیگر، برای اثربخشی بیشتر آموزش ها به زمان بیشتری نیاز است. همچنین، کنترل عوامل اثر گذار می تواند در اثربخشی بیشتر این آموزش ها موثر باشد.

مقدمه: پزشکی مبتنی برشواهد فرآیند دریافت، نقد و به کارگیری نتایج تحقیقات بر بالین بیماران می باشد. با وجود انتشار مقالات متعدد پیرامون میزان تطابق عملکرد پزشکان با شواهد علمی در سایر کشورها، هنوز مطالعه ای در ایران صورت نگرفته است. هدف این مطالعه، تعیین این مطلب بود که چند درصد از خدمات بالینی ارایه شده در بخش های داخلی یک بیمارستان آموزشی منتخب، منطبق با شواهد معتبر علمی است.روش ها: پرونده 103 بیمار که در مدت یک ماه در هفت بخش داخلی بیمارستان آموزشی الزهرا (س) دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بستری شده بودند، وارد مطالعه گردید. برای هر بیمار دو شاخص تشخیص و درمان اولیه مشخص شد. سپس منابع علمی پزشکی مبتنی بر شواهد جهت یافتن کارآزمایی های بالینی، مقالات مروری و راه کارهای طبابت بالینی جستجو شد و میزان تطابق درمان ارایه شده به بیمار با درمان منتخب بر مبنای بهترین یافته های پژوهشی مبتنی بر شواهد محاسبه و استخراج شد.یافته ها: بر اساس جستجوی انجام شده 71 مورد (68.9 درصد) از بیماران، مداخلات اولیه منطبق با سطح یک شواهد علمی و 32 مورد (31.1 درصد) منطبق با شواهد سطح دو علمی را دریافت کرده بودند. هیچ بیماری مداخله منطبق با شواهد سطح سه دریافت نکرده بود.نتیجه گیری: بیش از نیمی از مداخلات انجام شده در بخش های داخلی بیماستان آموزشی منتخب، منطبق بر شواهد معتبر علمی بوده است. تکرار این مطالعه برای سایر رشته ها و پزشکان غیر هیات علمی ضروری است.

چاقی به عنوان یک معضل جهانی، یک نوع اختلال با عوامل متعدد محسوب می شود. این عوامل می توانند شامل عوامل محیطی، متابولیکی و ژنتیکی باشند. بر اساس نتایج تحقیقات و مطالعات ژنتیکی در دهه اخیر، انواع جهش های مختلف در جایگاه های متفاوت کروموزومی برای این اختلال کشف گردیده است. لپتین یکی از مهمترین هورمون های مترشحه بافت چربی با نقش محوری در تنظیم ثبات انرژی و متابولیسم از طریق اشتها و گرسنگی است. این هورمون به گیرنده لپتین در سطح بسیاری از سلول های بدن بخصوص در ناحیه هسته ونترومدیال هپوتالاموس معروف به مرکز اشتها متصل می شود که می تواند دامنه های علامت دهی درون سلولی را فعال کند. گروه کوچکی از انسانها که در آنها جهش در ژن تولید گیرنده لپتین صورت گرفته است و در نتیجه نسبت به لپتین مقاوم می باشند، دارای اشتیاق پایداری برای غذا بوده که این مساله منجر به ایجاد چاقی مفرط می گردد.روش: برای بررسی ژنتیکی چاقی مفرط خانوادگی ناشی از جهش در مولکول گیرنده لپتین،DNA  گلبولهای سفید خون افراد مورد آزمایش در این پژوهش استخراج و مورد تعیین توالی قرار گرفته است و ساختار فضایی متعارف احتمالی بر اساس مدل سازی سوییسی قسمتهایی از بخش خارج سلولی گیرنده لپتین که دچار جهش های طبیعی شده اند مورد مقایسه با ساختار متعارف احتمالی سالم همان قسمت ها قرار گرفت.یافته ها: در این پژوهش ما دو مورد خواهر جوان در یک خانواده روستایی کردی-ترکی نزدیک مرز ایران و ترکیه را که دچار دو جهش بد معنی هموزیگوت در گیرنده لپتین شده اند را معرفی نموده ایم. والدین آنها برای هر دو جهش هتروزیگوت بوده اند. نتیجه گیری: احتمال می رود جهش های بد مهنی شدن هموزیگوت تبدیل تریپتوفان به سیستئین در جایگاه 646 و پرولین به ترئونین در جایگاه 316 که به ترتیب در دامنه CRH1 و قسمت فیبرونکتینی FNIII می باشد از طریق اختلال در سیگنال یا علامت دهی لپتین و ممانعت از فسفوریله شدن STAT3، باعث اشتهای دایم همراه سیری ناپذیری و چاقی مفرط بیماران مورد بررسی شده باشد.

مقدمه: طب اورژانس به دلایلی همچون حجم بالای بیماران مراجعه کننده، بد حال بودن و بحرانی بودن وضعیت بسیاری از این بیماران و تنوع شکایات بیماران مراجعه کننده نیاز به توجه ویژه ای در امر آموزش دارد. با در نظر گرفتن استقرار گروه طب اورژانس در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان از دو سال قبل و اجباری شدن دوره طب اورژانس جهت کارورزان، این دانشگاه، مطالعه جهت ارزیابی کیفیت آموزش ارایه شده به کارورزان در بخش اورژانس طرح ریزی شده است.روش ها: این مطالعه مقطعی در سال 1389 در مرکز آموزشی درمانی الزهرای (س) اصفهان به انجام رسید. جامعه مورد مطالعه کارورزان پزشکی بودند که در دوره طب اورژانس حضور داشتند. کلیه کارورزها در انتهای دوره مورد نظرسنجی قرار گرفتند. در انتهای دوره فرم رضایت سنجی که توسط پژوهشگر تنظیم شده، با مشورت استادان اعتبار آن تایید شده بود به کارورزان داده شد و نظر آن ها نسبت به کیفیت آموزش بالینی در طب اورژانس سنجیده شد. مقیاس پرسش نامه مقیاس لیکرت دارای 5 طیف از بسیار مطلوب تا بسیار نامطلوب بود. پرسش نامه توسط کارورزان تکمیل شد و داده ها با نرم افزار SPSS و آزمون های ANOVA تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: به منظور بررسی کیفیت آموزش در بخش اورژانس 33 سوال مطرح شده بود. میانگین امتیاز ارزشیابی بخش اورژانس 12.5±125.1 بود، کل نمره قابل کسب که معادل 165 بود. از این رو درصد امتیاز کیفیت آموزش در بخش اورژانس در مقایسه با وضعیت مطلوب 75.8 درصد به دست آمد. حداقل و حداکثر امتیاز داده شده توسط دانشجویان به ترتیب 94 و 153 بود. همچنین، میانه امتیاز ارزشیابی 126 و صدک های 25 و 75 به ترتیب 117 و 132 بود. طبق نتایج به دست آمده هیچ کدام از دانشجویان، کیفیت آموزش در این بخش را بسیار بد و یا بد ندانستند و به نظر 96 درصد از دانشجویان، کیفیت آموزش در این بخش در حد متوسط و به نظر 4 درصد در حد مطلوب بود.نتیجه گیری: ضمن توجه به این مطلب که کیفیت آموزش در بخش اورژانس از وضعیت مناسبی برخوردار است ولی با توجه به نوپا بودن این بخش، برای رسیدن به وضعیت کاملا مطلوب و مطابق استانداردهای کشوری و جهانی لازم است تمهیدات لازم در خصوص رفع نواقص موجود، به ویژه نقایص تجهیزاتی اقدام مقتضی معمول داشت.

مقدمه: با توجه به این که آسیب عصب رادیال بسیار ناتوان کننده است، ترمیم عصب و یا بازگرداندن عملکرد از دست رفته آن تا حد امکان، به وسیله تاندون ترانسفر، از اهمیت والایی برخوردار است و کیفیت زندگی فرد را به طور قابل توجهی ارتقا می دهد. در این مطالعه دو روش انتقال تاندون فلکسور کارپی رادیالیس FCR و فلکسور کارپی اولناریس FCU در ترمیم آسیب های قدیمی عصب رادیال مورد مقایسه قرار گرفت.روش ها: این مطالعه توصیفی تحلیلی در مراکز آموزشی درمانی الزهرا (س) و کاشانی اصفهان به انجام رسید. بیماران مشمول این طرح، افرادی هستند که عصب رادیال آن ها آسیب دیده و اقدام جراحی برای ترمیم عصب در زمان مناسب برای آنها صورت نگرفته بود و یا ترمیم عصب در آنان موفقیت آمیز نبوده است. این بیماران طی یک دوره هفت ساله به کلینیک مراجعه کرده، کاندیدای عمل جراحی تاندون ترانسفر شده بودند. بیماران به طور تصادفی به 2 گروه تقسیم شدند و در یک گروه از FCR و در گروه دیگر از FCU استفاده شد. بیماران شش ماه پس از عمل، معاینه شدند و نتایج به دست آمده در پرسش نامه ویژه ثبت گردید. اطلاعات به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری X2 و Student-t مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: تفاوت معنی داری بین Active fingers extension و Active Ulnar deviation برای دو گروه FCU و FCR مشاهده شد(P=0.045) . طبق آزمون دقیق فیشر، توزیع فراوانی تغییر شکل غیر طبیعی ساعد در دو گروه تفاوت معنی دار داشت(P<0.001) .نتیجه گیری: به دلیل کمتر بودن شیوع بد شکلی در ناحیه ساعد و همچنین مطلوب تر بودن دامنه حرکات جانبی مچ دست و نیز بیشتر بودن دامنه اکستانسیون فعال انگشتان در روش انتقال تاندون FCR، می توان در صورت وجود اندیکاسیون، از این روش درمانی در بیماران استفاده نمود.

مقدمه: خودکشی سبب عوارض جسمی، روانی و اجتماعی متعددی از جمله نقص عضو و از هم پاشیدن کانون خانواده می گردد. رها ماندن فردی که خودکشی کرده است، علاوه بر افزایش احتمال عود خودکشی، به معنی تداوم ناهنجاری فرد و خانواده خواهد بود. به نظر می آید نظام سلامت بستر مناسبی برای پیش گیری از عود خودکشی باشد ولی آیا با توجه به شرایط موجود، اجرای یک دستورالعمل برای پیش گیری از عود خودکشی موفق خواهد بود؟ در این مطالعه تاثیر ادغام مراقبت پس از خودکشی در سطح اول خدمات بهداشتی درمانی بر کاهش شدت افکار و عود خودکشی بررسی شد.روش ها: در این مطالعه مداخله ای، افراد اقدام کننده به خودکشی بستری شده در دو بیمارستان اصفهان وارد مطالعه شدند. از بین آنان افرادی که ساکن روستاها یا حاشیه شهر بودند شناسایی شده، به طور تصادفی به دو گروه (46 نفر مداخله و 38 نفر شاهد) تقسیم شدند. راهنمای مراقبت سازمان بهداشت جهانی، ترجمه و متناسب با شرایط ایران اصلاح گردید (ارزیابی، حمایت، پی گیری) و فلوچارت ساده ای برای مداخله بهورز تهیه شد. پس از آموزش کارشناسان بهداشت روان و با هماهنگی شبکه های بهداشت و درمان شهرستان، بهورزان یا کاردان های مسوول، افراد خودکشی کننده را با ارتباط تلفنی و حضوری و بر اساس اصول مراقبت های اولیه سلامت و با کمک راهنما مراقبت نمودند. شدت افکار خودکشی با پرسش نامه استاندارد افکار خودکشی Beck، قبل و 3 ماه بعد از مداخله ارزیابی و تغییرات آن در دو گروه مقایسه شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزارSPSS نسخه 16 و آزمون های X2، student،mann whitney و ancova استفاده شد.یافته ها: میانگین نمره شدت افکار خودکشی در گروه آزمون قبل از مداخله 19.8 و پس از آن 10.5 بود(P<0.001) . در گروه شاهد نیز میانگین نمره از نظر آماری معنی دار بود (از 19.6 به 14 رسید). در این مدت هیچ گونه خودکشی رخ نداد.نتیجه گیری: با توجه به یافته های تحقیق، ادغام طرح پیش گیری از خودکشی در نظام ارایه خدمات سلامت باعث کاهش شدت افکار خودکشی در افراد اقدام کننده گردید. تفاوت در شدت افکار خودکشی در گروه شاهد می تواند علاوه بر حمایت خانواده ناشی از استفاده از منابعی مثل بخش خصوصی باشد. معرفی و جلب حمایت منابعی مثل خانواده، روحانیون و سازمان ها توسط پرسنل بهداشتی نقش بسزایی در بهبود سلامت روان، از جمله کاهش شدت افکار خودکشی، دارد و فرصتی برای مدیران محسوب می شود.

مقدمه: تومورهای مثانه از شیوع بالایی برخوردارند و با وجود سطحی بودن اکثریت آن ها، میزان عودشان پس از عمل جراحی برداشتن تومور مثانه از طریق داخل مثانه ای (Transurethral resection of bladder tumour یا TURBT) بالاست. درمان های داخل مثانه ای پس از TURBT از روش های غلبه بر عود است. هدف از اجرای این مطالعه تعیین تاثیر افزودن یک دوز اولیه میتومایسین داخل مثانه ای به دوره درمان تاخیری 6 هفته ای بیماران دارای سرطان سطحی مثانه بر میزان و درجه عود تومور در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان های نور و الزهرای (س) اصفهان بود.روش ها: در این مطالعه آینده نگر، بیماران دارای تومور سطحی مثانه به صورت تصادفی انتخاب شده، در یکی از گروه های مورد یا شاهد قرار گرفتند. حجم نمونه برای هر گروه 18 بیمار بود. بیماران گروه مورد یک دوز میتومایسین C بلافاصله پس از TURBT دریافت کرده، سپس هر دو گروه تحت درمان تاخیری شش هفته ای قرار گرفتند. نتایج از نظر تعداد، زمان، درجه و مرحله عود با استفاده از آزمون های X2، Mann-whitneyوindependent تحلیل گردید.یافته ها: بیماران گروه مورد 33.3 درصد و گروه شاهد 66.7 درصد دچار عود شدند(P=0.04) . از نظر درجه عود اختلاف دو گروه معنی دار بود(P=0.001) . میانگین تعداد دفعات عود در گروه مورد 0.78±0.5 و در گروه شاهد 1.0±1.1 بود(P=0.04) . مرحله تومور عود کننده نیز در گروه شاهد با نسبت بیشتری از نوع T1 بود که اختلاف معنی دار به نظر می رسید (P=0.006)اما از نظر زمان عود، اختلاف بین گروه ها معنی دار نبود (P=0.09)و متوسط زمان عود در گروه مورد 14.1±12.5 و در گروه شاهد 3.7±6.7 ماه بود. از نظر مشخصات تومور اولیه بین درجه آن ها در دو گروه تفاوت معنی دار مشاهده نشد(P=0.26) .نتیجه گیری: با توجه به کاهش تعداد، مرحله و درجه عود در گروه مورد، تاثیر مثبت میتومایسین بلافاصله پس از TURBT واضح است. مطالعات با تعداد بیمار و طول دوره پی گیری بیشتر جهت بررسی عودهای دیررس لازم است.

مقدمه: بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه و تحت همودیالیز، به واسطه اختلال در عملکرد لکوسیت ها و کاهش تعداد آن ها، اختلال در پاسخ های ایمنولوژیک مانند فاگوسیتوز و کموتاکسی و نیز اختلال در عملکرد کمپلمان دچار ضعف سیستم ایمنی بوده، مستعد ابتلا به عفونت های فرصت طلب می باشند. در زمینه شیوع عفونت های انگلی و قارچی روده در بیماران تحت همودیالیز مطالعات محدودی وجود دارد و با همین هدف، این بررسی انجام شد.روش ها: 330 نمونه مدفوع از بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه که تحت همودیالیز بودند، جمع آوری شد. پس از ثبت مشخصات بیماران در پرسش نامه، بر روی هر نمونه جمع آوری شده آزمایشات مستقیم، تغلیظ، رنگ آمیزی وکشت با روش های آزمایشگاهی ویژه انجام گرفت.یافته ها: شیوع آلودگی به انگل ها و قارچ های روده ای در بیماران تحت همودیالیز به ترتیب 23.9 و 36.1 درصد محاسبه گردید. اندولیماکس نانا با 6.4 درصد و ژئوتریکوم کاندیدوم با 10.9 درصد به عنوان شایع ترین گونه انگلی و قارچی روده در بیماران دیالیزی گزارش شدند. بیشترین میزان آلودگی به انگل ها و قارچ های روده ای به ترتیب در گروه سنی 65-51 سال (29.7 درصد) و بالای 65 سال (60.3 درصد) مشاهده شد. بین سن و شیوع انگل ها و قارچ های روده ای رابطه معنی دار آماری به دست آمد (به ترتیب P=0.002 و P=0.004 ). شیوع عفونت های انگلی روده دو جنس رابطه معنی داری نداشت (P=0.184)، در حالی که بین جنسیت و شیوع عفونت های قارچی روده اختلاف معنی دار آماری مشاهده شد(P=0.028) . شیوع عفونت های انگلی و قارچی روده با طول مدت دیالیز و وضعیت بهداشت ظاهری رابطه معنی دار آماری وجود داشت (P<0.05)اما با محل سکونت افراد تحت مطالعه هیچ رابطه معنی داری به دست نیامد(P>0.05) . شایع ترین شکایت گوارشی بیماران مورد بررسی یبوست و پس از آن نفخ شکم گزارش شد.نتیجه گیری: نظر به این که میزان شیوع عفونت های انگلی و قارچی روده در بیماران تحت همودیالیز از درصد به نسبت بالایی برخوردار است، به پزشکان و متخصصان نفرولوژی پیشنهاد می شود که قبل از تجویز داروهای مختلف، بیمار را از نظر عفونت های انگلی و قارچی روده مورد آزمایش کلینیکی قرار دهند. همچنین توصیه می شود که آزمایش مدفوع از نظر بررسی میکروسکوپی و کشت جزء آزمایشات بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه که قرار است تحت پیوند کلیه قرار گیرند، در نظر گرفته شود تا در صورت وجود عوامل عفونی، بیماران به سرعت تحت مراقبت و درمان قرار گیرند.

مقدمه: چسبندگی داخل شکمی که به دنبال اعمال جراحی شایع است، باعث تحمیل هزینه های گزاف و عوارض فراوان در بیمار می شود. یافتن راهی جهت درمان چسبندگی می تواند طول عمر و کیفیت زندگی بیمار را افزایش دهد. به نظر می رسد، مایع آمنیوتیک به لحاظ دارا بودن فاکتورهای ضد انعقادی در درمان چسبندگی ها موثر باشد. هدف از این مطالعه، تعیین اثر درمانی مایع آمنیوتیک گاو با جنین ماده در از بین بردن چسبندگی های داخل شکمی متعاقب لاپاراتومی در رت بود.روش ها: در این مطالعه مداخله ای تجربی آینده نگر و آزمایشگاهی بر اساس تعیین میانگین ها حجم نمونه تعیین شد. 40 موش از نژاد ویستار در محدوده سنی یک سال با وزن 200 تا 250 گرم به صورت تصادفی به دو گروه مساوی مداخله و شاهد تقسیم شدند. هر گروه در دو مرحله تحت عمل جراحی قرار گرفتند. در عمل اول در هر دو گروه بعد از لاپاراتومی یک قطعه از دیواره شکم برداشته شد. سپس بعد از 2 هفته Rat ها دوباره تحت لاپاراتمی قرار گرفتند و پس از تعیین میزان چسبندگی، در گروه مداخله مایع آمنیوتیک و در گروه شاهد آب مقطر داخل شکم ترزیق شد. دو هفته بعد بار دیگر شکم Rat ها جهت تعیین درجه چسبندگی باز شد. داده های به دست آمده توسط نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: چسبندگی در هر دو گروه مداخله (P<0.001) و شاهد (P=0.38) افزایش داشت که در گروه مداخله به نحو معنی داری کمتر بود. اختلاف گریدهای دو گروه مداخله و شاهد نیز معنی دار بود(P=0.02) .نتیجه گیری: نتایج به دست آمده از این مطالعه نشان دهنده بهبود چسبندگی شکمی پس از استفاده از مایع آمنیوتیک در Rat بود. مطالعات بیشتری برای بررسی اثر مایع آمنیوتیک بر روی چسبندگی در انسان مورد نیاز است.

مقدمه: مایکوپلاسماها از آلوده کنندگان اصلی رده های سلولی هستند که به عنوان مشکل عمده اقتصادی و بیولوژیکی در زمینه های تحقیقات پایه تشخیص و فرآورده های بیوتکنولوژی در نظر گرفته می شود. تشخیص مایکوپلاسما در کشت های سلولی ابتدا به وسیله کشت میکروبی آغاز شد و سپس رنگ آمیزی DAPI و آزمایش های سرولوژی از قبیل آزمایش ایمونوفلورسانس غیر مستقیم، آزمایش DNAprobe، PCR-ELISA، PCR و Real-Time PCR برای شناسایی مایکوپلاسما توسعه یافت. در این مطالعه به بررسی آلودگی رده های سلولی مختلف موجود در بانک سلولی ایران با میکوپلاسما پرداختیم.روش ها: در این مطالعه، یک روش سریع حساس اختصاصی برای تشخیص گونه های مختلف مایکوپلاسما در کشت های سلولی مورد استفاده قرار گرفت. این روش بر اساس واکنش PCR و با استفاده از پرایمرهای اختصاصی جنس 11 گونه مختلف مایکوپلاسما انجام گرفت.یافته ها: از 183 رده سلولی مختلف موجود در بانک سلولی مورد بررسی با روش  48.6 PCR درصد رده های سلولی آلودگی به مایکوپلاسما را نشان داد، در حالی که با روش کشت میکروبی 27.63 درصد از رده های سلولی آلودگی به مایکوپلاسما را نشان دادند. نتایج به دست آمده توسط روش PCR در مقایسه با روش کشت میکروبی حساسیت 100 درصد و ویژگی 70.7 درصد را نشان داد.نتیجه گیری: نتایج به دست آمده با استفاده از پرایمرهای اختصاصی گونه های مختلف مایکوپلاسما نشان داد که مهم ترین و عمده ترین گونه های آلوده کننده رده های سلولی به ترتیب اهمیت آلودگی شامل مایکوپلاسما فرمانتانس، مایکوپلاسما آرجینینی، مایکوپلاسما هیوراینیس و مایکوپلاسما اورال بودند. این مطالعه همچنین نشان داد که برخی از رده های سلولی با بیش از یک گونه مایکوپلاسما آلوده بودند.

مقدمه: کیست های تخمدان از جمله شایع ترین وضعیت های پاتولوژیک تخمدان هستند. این مطالعه با هدف تعیین توزیع فراوانی و توزیع سنی انواع کیست های غیر نئوپلاستیک و نئوپلاستیک تخمدان در نمونه های سیستکتومی تخمدان انجام شد.روش ها: در این مطالعه مقطعی، جامعه آماری مورد مطالعه شامل زنان مبتلا به کیست تخمدان بود که از سال 1386 تا 1388 در بیمارستان بهشتی اصفهان تحت عمل جراحی سیستکتومی قرار گرفتند. تعداد نمونه، 200 عدد و روش نمونه گیری سرشماری بود. بیماران بر اساس سن در یکی از سه گروه پیش از بلوغ، سنین باروری و سنین پس از منوپوز قرار گرفتند. کیست های تخمدان به دو گروه غیر نئوپلاستیک و نئوپلاستیک تقسیم شدند. اطلاعات از گزارش پاتولوژی و پرونده بیماران جمع آوری و وارد فرم جمع آوری اطلاعات گردید و با استفاده از نرم افزار SPSS تحت آنالیز آماری قرار گرفت.یافته ها: میانگین سن بیماران مورد مطالعه 9.8±31.4 سال بود. 1.5 درصد بیماران در سن پیش از بلوغ، 92 درصد در سنین باروری و 5/6 درصد در سنین پس از منوپوز قرار داشتند. 42 درصد کیست ها نئوپلاستیک و 58 درصد غیر نئوپلاستیک بودند. ارتباط معنی داری بین ماهیت کیست و گروه سنی دیده نشد. اندومتریوز با فراوانی 18 درصد شایع ترین کیست تخمدان در بیماران مورد مطالعه بود و میانگین سنی بیماران بر حسب نوع کیست تفاوت معنی دار نشان داد. کیست آدنومای سروزی و کیست درموئید هر یک با فراوانی 32.1 درصد شایع ترین کیست های نئوپلاستیک بودند و میانگین سن بیماران مبتلا به کیست های نئوپلاستیک بر حسب نوع کیست تفاوت معنی دار نداشت. اندومتریوز با فراوانی 31 درصد شایع ترین کیست غیرنئوپلاستیک بود و ارتباط معنی داری بین نوع کیست غیر نئوپلاستیک و گروه سنی دیده نشد.نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه کیست های غیرنئوپلاستیک تخمدان فراوان تر از کیست های نئوپلاستیک بود و اندومتریوز شایع ترین نوع کیست تخمدان بود. اکثریت کیست های تخمدان در سنین باروری مشاهده شد.

مقدمه: شوک سپتیک در زنان بیماری حاد و خطرناکی می باشد. هدف اصلی این پژوهش تعیین توزیع فراوانی بیماران مبتلا به شوک سپتیک از نظر برخی از خصوصیات دموگرافیک و علت ایجاد آن بود.روش ها: در این مطالعه توصیفی گذشته نگر، پرونده های 400 بیمار مبتلا به شوک سپتیک در یک دوره ده ساله در بخش زنان مراکز پزشکی الزهرا (س) و شهید بهشتی اصفهان بستری شده بودند، بررسی گردید. اطلاعاتی مانند سن، وضعیت تاهل، علت، محل سکونت و ... در فرم جمع آوری اطلاعات وارد گردید و نتایج به صورت درصد بیان شد.یافته ها: بیشترین تعداد بیماران در محدوده سنی 35-25 سال و اکثر آنان متاهل بودند. بیشترین علت ایجاد بیماری، سقط عفونی بود. اکثر بیماران دارای 2 یا بیشتر از 2 فرزند بودند. بیشترین محل سکونت بیماران شهر بود. اکثر بیماران علاوه بر درمان طبی، درمان جراحی نیز داشتند. بیشترین بیماران پنج روز یا بیشتر در بیمارستان بستری بودند، سه آنتی بیوتیک مصرف کردند و اکثر آنان زنده مانداند.نتیجه گیری: اطلاعات به دست آمده نشان می دهد که علت اکثر موارد شوک سپتیک، سقط عفونی بوده که به صورت غیرقانونی و در شرایط غیراستیل به علت مشکل اقتصادی-اجتماعی ناشی از فرزند زیاد انجام شده است، این مساله لزوم آموزش های دینی و علمی از طریق رسانه ها و روش های دیگر جهت جلوگیری از ایجاد سقط غیرقانونی و سقط عفونی و در نهایت شوک سپتیک را نشان می دهد.

لپتین یک هورمون پپتیدی مترشحه از بافت چربی است که نقش کلیدی در هموستاز انرژی و وزن بدن ایفا می کند، این ماده در پژوهش های اخیر به عنوان یک میانجی نورواندوکرین در سیستم های مختلف بدن، از جمله سیستم تولید مثلی، شناخته شده است که به عنوان یک حلقه کلیدی بین بافت چربی و سیستم تولید مثلی عمل کرده، اعلام می کند که ذخیره کافی انرژی برای عملکرد تولید مثلی طبیعی وجود دارد. لپتین بر سیستم تولید مثل در سطوح مختلف محور هیپوتالاموسی-هیپوفیزی-گنادی اثر گذاشته، دارای تاثیرات فیزیولوژیک مهمی بر بلوغ، حفظ سیکل قاعدگی طبیعی شیردهی و حتی فیزیولوژی نوزاد است. در شرایطی که تغذیه نامناسب باشد و یا در شرایط القا کننده آمنوره، سطح لپتین سرم پایین و بر عکس در شرایطی مانند ذخیره بیش از حد انرژی (نظیر چاقی) و در سندرم پلی کیستیک تخمدان سطح لپتین سرم و مایع فولیکولی افزایش می یابد و این احتمال را ایجاد می کند که کمبود لپتین و یا مقاومت به لپتین تا حدی مسوول ناهنجاری های تولید مثلی محسوب می شود. به هر حال، نقش دقیق عملکرد لپتین در داخل تخمدان و در فیزیولوژی و پاتوفیزیولوژی انسان نیاز به بررسی های بیشتری دارد.

کولونوسکوپ یک وسیله تشخیصی انتخابی جهت امتحان قسمت تحتانی دستگاه گوارش، که کولون یا روده بزرگ نامیده می شود، می باشد. کولونوسکوپی عبارت از قرار دادن لوله ای انعطاف پذیر به نام کولونوسکوپ در ناحیه مقعد و حرکت دادن آن به طرف جلو می باشد، به طوری که تمام طول روده بزرگ و قسمت انتهایی روده باریک قابل دیدن باشد. از کولونوسکوپ هم برای مقاصد تشخیصی و هم درمانی استفاده می گردد. اهم اهداف تشخیص آن عبارت است از:1) آزمایش غربالگری سرطان کولون(2 خون ریزی از رکتوم(3 تغییر اجابت مزاج مانند اسهال مداوم یا یبوست اخیر(4 آنمی فقر آهن (5 سابقه فامیلی سرطان کولون(6 پی گیری کسانی که پیشتر سرطان و یا پولیپ های کولون داشته اند.(7 دردهای رکتال و یا شکمی مزمن که علت مشخصی برای آن ها یافت نشود.(8 باریم انمای غیر طبیعی و یا یافته غیر طبیعی در سی تی اسکناز اهداف درمانی آن:(1 پولپکتومی(2 لیگاتور کردن هموروییدها(3 متوقف کردن خون ریزی از دیورتیکول و یا عروق با خون ریزی فعال و یا اکتازی های عروقی توسط تزریق مواد اسکلروزان و یا کوتر کردنعوارض کولونوسکوپی:کولونوسکوپی اگر توسط یک پزشک ماهر صورت گیرد بسیار ایمن بوده، عوارض آن بسیار جزیی و قابل کنترل است. اهم عوارض آن عبارت است از:(1 خون ریزی از محل بیوپسی یا محل برداشتن پولیپ ها.(2 پارگی مخاطی و یا سوراخ کردن کولون که عارضه ای بسیار جدی است.(3 عوارض داروهای سداتیو و بیهوشی مانند افت فشار خون و یا دپرسیون تنفسی.(4 ندیدن ضایعات در کولون.هر چند که کولونوسکوپی بهترین وسیله تشخیصی جهت کشف ضایعات کولو می باشد، اما حتی در دستان ماهرترین پزشکان نیز امکان خطا و ندیدن ضایعات کولون وجود دارد.در فیلم یافته های کولونوسکوپی که در مدت یک سال جمع آوری، تنظیم و توسط هیات ممیزه مرکزی وزارت بهداشت و درمان و آموزش پزشکی به عنوان فعالیت اولین بار در کشور شناخته شده است. در قسمت اول فیلم بعد از توضیح در مورد روش انجام کولونوسکوپی، مهم ترین و شایع ترین ضایعات کولون از قبیل همورویید، دیورتیکولوز، تومورهای بدخیم کولون و بیماری های التهابی روده شامل کولیت زخمی و کرون و در قسمت دوم فیلم راجع به پولیپ های کولون و پولیپکتومی همراه با توضیح جامع آن به تصویر کشیده شده است. امیدواریم که این گردش کوتاه علمی باعث ارتقای دانش بینندگان فرهیخته گردد.