مجله علمی شیلات ایران (فارسی)
سال:1383 | دوره:13 | شماره:2 |تعداد مقالات:19

در این تحقیق ترکیبات غذایی عضله اویستر صخره ای Saccostrea cucullata در سه منطقه از سواحل ایرانی دریای عمان مورد بررسی قرار گرفت. در طول بررسی انجام شده در فصل تابستان سال 1379، نمونه برداری بصورت ماهانه در 3 ایستگاه بریس(Beris)  چابهار (Chabahar) و تنگ (Tang) انجام شد. پس از نمونه برداری میزان رطوبت، خاکستر، پروتئین، T.V.N، چربی و اسیدهای آمینه موجود در عضله اویسترها مورد سنجش قرار گرفتند.نتایج بدست آمده نشان دادند که بیشترین میزان رطوبت با مقدار78.34 در صد مربوط به منطقه بریس و کمترین مقدار با 77.95 و 78.10 درصد به ترتیب مربوط به مناطق تنگ و چابهار بودند. همچنین مشخص گردید که اویسترهای منطقه چابهار از لحاظ دارا بودن خاکستر (3.16 درصد) در رتبه بالاتری نسبت به اویسترهای دو منطقه تنگ (2.73درصد) و بریس (2.5درصد) قرار داشتند.بررسی میزان پروتئین در دو کفه ایهای مورد مطالعه نشان داد که بیشترین میزان پروتئین در عضله اویسترهای چابهار (16.26 درصد) وجود داشت، در حالی که اویسترهای دو منطقه دیگر تقریبا از وضعیت یکسانی (15.45درصد در بریس و 15.42 درصد در تنگ) برخوردار بودند.بیشترین ازت فرار نیز با مقدار 5.6 میلی گرم بر گرم مربوط به منطقه چابهار بود، در حالی که اویسترهای دو منطقه دیگر از وضعیت یکسانی با مقدار 2.8 میلی گرم بر گرم برخوردار بودند. همچنین تعیین میزان چربی نیز حاکی از این بود که اویستر منطقه چابهار نسبت به دومنطقه تنگ و بریس به ترتیب با مقادیر 0.8 درصد، 0.72 درصد و 0.6 درصد بیشترین مقدار را دارا است.

این تحقیق جهت بررسی تاثیرات ریخت شناسی اسپرم دو گونه ماهیان استخوانی در اثر تماس مزمن با فلز مس انجام شده است. آلودگی منابع آبی به فلزات سنگین به دلایل گوناگون می تواند باعث بروز اختلالات و ضایعاتی در فعالیت های تولید مثلی آبزیان گردد. فلزات سنگین قابلیت تجمع بافتی (Bioaccumulation) دارند. بنابراین در اثر تجمع فلزات سنگین در بیضه ها، اسپرم از همان ابتدا و در بافت بیضه با فلزات سنگین در تماس بوده و روند اسپرماتوژنز و شکل اسپرماتوزوئید تحت تاثیر این مواد قرار می گیرند. اسپرم کپور و قزل آلا به مدت سه ساعت تحت اثر غلظتهای مختلف مس (0، 1، 10، 50 و 100 قسمت در میلیون ppm-) قرار گرفتند. سپس اسپرمها با گلوترالدهید تثبیت شده و با محلول حاوی سوکروز شستشو داده شده و پس از تثبیت مجدد توسط اسمیوم تترااکسید و آبگیری در محلولهای مختلف استون، نمونه ها خشک شده و با میکروسکوپ الکترونی اسکن Scanning Electro Microscopy (SEM)  مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج حاصله نشان داد که مس در غلظتهای بیش از 10 پی پی ام می تواند تغییرات مرفولوژیک گسترده ای را در ساختمان سر اسپرم ایجاد نموده و در نتیجه اسپرمهای صدمه دیده به دلیل عدم تحرک و بزرگ شدن بیش از حد سر، قادر به حرکت، ورود به تخمک و بارور کردن آن نخواهند بود. میانگین درصد تعداد اسپرمهای غیر طبیعی در غلظتهای 100،50،10 پی پی ام بترتیب 75 درصد، 100 درصد و 100 درصد تعیین گردید.

طی یک سال بررسی از فروردین ماه 1378 تا اسفند ماه 1378 در خوریات خوران منشعب از لافت و خمیر، 55 جنس فیتوپلانکتون متعلق به شاخه های دیاتومه ها، داینوفلاژله ها و سیانوفیسه ها شناسایی شدند. بیشترین تراکم فیتوپلانکتونها مربوط به شاخه جلبکهای زرد- طلایی (دیاتومه ها) با25583 عدد بود که میانگین تراکم سالانه حدود 25583 عدد در لیتر محاسبه گردید و پس از آن داینوفلاژله ها با میانگین تراکم 687 عدد در لیتر و جلبکهای سبز- آبی با میانگین تراکم 75 عدد لیتر محاسبه گردیده اند. وفور دیاتومه ها در ماههای سرد سال بوده است. بیشترین تراکم در زمستان 66922 عدد در لیتر محاسبه گردیدند. سیانوفیسه ها در ماههای گرم سال مشاهده شدند و تراکم آنها 157 عدد در لیتر در فصل تابستان محاسبه گردید. حداکثر تراکم فیتوپلانکتونها در دی ماه در خور شرقی در آبهای سطحی 156660 عدد در لیتر محاسبه شد. بررسی آماری نشان داده است که اختلاف معنی داری از لحاظ تراکم فیتوپلانکتونی بین ایستگاههای دو انشعاب شرقی و غربی وجود ندارد و چنین استنباط میگردد که منبع آبی هر دو انشعاب یکسال است.

مطالعه بافت شناسی لوله گوارش تاس ماهی ایران در سنین ابتدایی زندگی تا سن 56 روزگی بوسیله میکروسکوپ نوری انجام گرفت. چند ساعت پس از تفریخ، در ناحیه قدامی آثاری از چشم و مغز اولیه دیده شد و ناحیه خلفی کاملا بوسیله مواد زرده ای اسیدوفیل پر شده بود. دهان و مخرج در این مرحله واضح نبود. در سن 5 تا 7 روزگی تقریبا تمام بخشهای لوله گوارشی بجز معده از لحاظ آنوتامیکی کامل بوده ومیزان مواد زرده ای نسبت به سن قبلی کمتر می باشد. در این سن، دهان از بافت پوششی سنگفرشی مطبق به همراه تعدادی جوانه های چشایی که بخش ابتدایی مری از بافت پوششی سنگفرشی تا استوانه ای شبه مطبق بدون مژه و بخش انتهایی آن از بافت پوششی استوانه ای شبه مطبق مژه دار پوشیده شده است. در سن 8 تا 9 روزگی ساختار لوله گوارشی کاملتر شده و دو بخش غده ای (کاردیا) و غیر غده ای (پیلوری) معده نسبت به مرحله قبلی واضح تر میباشد. بافت پوششی معده غده ای از نوع استوانه های ساده تا شبه مطبق مژه دار کوتاه است، در صورتیکه بخش پیلوری دارای بافت پوششی از نوع استوانه ای ساده تا شبه مطبق بلندتر و بدون مژه می باشد. در سن 9 روزگی غذایی خارجی به همراه مقداری مواد زرده ای در لوله گوارشی دیده شد که نشانگر تغذیه مختلط است. در سن 11 تا 12 روزگی، به میزان بسیار زیادی غذای خارجی (دافنی) در لوله گوارش مشاهده گردید. در سن 14 روزگی سکوم پیلوری و در 40 روزگی در دهان دندانهای مخروطی رویت شد. در مراحل اولیه زیست ماهی، ترشحات گلیکو پروتئینی خاص سلولهای استوانه ای لوله گوارش (بخش ابتدایی مری و بخش هایی از روده) بوده ولی با افزایش سن ترشحات مذکور خاص راس سلولهای استوانه ای و سلولهای گابلت می گردد. شروع تغذیه فعال بچه تاس ماهی ایران در فاصله سنی 9 تا 11 روزگی واقع است. با افزایش سن تا 56 روزگی، افزایش ضخامت اپی تلیوم، لایه عضلانی، بافت همبندپارین و افزایش چین های مخاطی روده در لوله گوارش دیده می شود.

این تحقیق به منظور بررسی اثر استقرار بسترهای مصنوعی بر روی رشد و بازماندگی بچه میگوی سفید هندی (Penaeus indicus, H.Milne Edward, 1837)  در پنج سطح شامل صفر (تیمار شاهد بدون افزایش بستر مصنوعی) 20، 40، 60، 80 درصد افزایش بستر مصنوعی با سه تکرار به صورت طرح کاملا تصادفی انجام پذیرفت. بچه میگوهای سفید هندی 35 روزه (PL35)  با میانگین وزن 0.02 ± 0.42 گرم به مدت 90 روز در مخازن 4 تنی، با تراکم 157 عدد در هر مخزن معادل 30 عدد در متر مربع، پرورش یافتند. در این آزمایش شاخصهای رشد و بازماندگی بچه میگوها در تیمارهای مختلف در دوره پرورش بررسی شدند. نتایج بدست آمده نشان داد که افزایش بستر مصنوعی بر برخی شاخصهای رشد بچه میگوی سفید هندی (Penaeus indicu)  دارای اثر معنی دار بود (P<0.05). بیشترین میانگین افزایش وزن بدن، بالاترین میانگین وزن نهایی بدن بچه میگوها، میانگین ضریب رشد ویژه (SGR)، میانگین تولید و همچنین کمترین میزان میانگین ضریب تبدیل غذایی (FCR) در تیمار 40 درصد افزایش بستر مصنوعی بدست آمد. همچنین نتایج نشان داد که افزایش بستر مصنوعی اثر معنی داری بر شاخص افزایش طول کاراپاس انتهایی و بازماندگی نداشت (P>0.05).

بمنظور دستیابی به روش پرورش جلبک دریایی گراسیلاریا کورتیکاتا اقدام به بررسی امکان پرورش آن در سواحل چابهار شد و پس از انجام مطالعات اولیه و بررسی مناطق منطبق با شرایط رشد و نمو گیاه اعم از سواحل کم عمق تا مناطق بین جزر و مدی و زیر جزر و مدی و یافتن منابع رشد طبیعی گیاه بمنظور نمونه برداری از آنها و تجهیز و نصب سیستمهای پرورشی در محیط پرورش و انجام عملیات انتقال جلبکها به محیط طبیعی، نشاکاری و پرورش صورت گرفت.طی دوره رشد در فصول پاییز، زمستان و بهار (در فصل تابستان بعلت فرارسیدن فصل بادهای مانسون و طوفانی بودن دریا کار کشت و پرورش انجام نشد) نتایجی بدست آمد که عمدتا گویای رشد مناسب گیاه در محلهای از قبل تعیین شده بود. میانگین افزایش وزن گیاه نسبت به وزن اولیه حدود سه برابر و میانگین رشد طولی تالها از 68 میلیمتر به 134 میلیمتر در انتهای دوره رسید. نتایج حاصل از تجزیه داده ها و آنالیز واریانس یکطرفه اطلاعات مربوط به مقایسه میانگین وزن و میزان رشد جلبک قرمز گراسیلاریا کورتیکاتا (F=3.84 وP.value=0.84) حاکی از آن است که تفاوت محسوسی از لحاظ وزنی بین فصول وجود نداشته و تفاوت معنی دار نمی باشد (P>0.05).در زمان بررسی عوامل فیزیکو شیمیایی آب مانند شوری، درجه حرارت، اکسیژن،PH  و نیتریت، فسفات و کدورت اندازه گیری شد.

در این مطالعه 959 سیاه ماهی (Capoeta capoeta gracilis) دردو ایستگاه رودخانه شیرود از نظر آلودگی انگلی در طول یکسال بررسی شدند. در این بررسی 9 گونه انگل مشاهده شد. ازTrematoda انگلهای Clinostomum complanatum، Diplostomum spathaceum، Posthodiplostomum cuticola، Allocreadium sp. از Monogenea انگلهای Gyrodactylus mutabilitas, Dactylogyrus lenkorani, Dactylogyrus pulcher  و از Nematoda گونه های Capilaria sp., Rhabdochona fortunatowi  شناسایی شدند. انگل Capilaria sp. تنها در ایستگاه دوم یافت شد. میانگین شدت آلودگی انگلهای Rhabdochona fortunatowi, p.cuticola, C. complanatum, D. spathaceum و Allocreadium sp.  بین دو ایستگاه مورد مطالعه اختلاف معنی دار نشان میدهد. همچنین اختلاف معنی دار بین درصد آلودگی  انگلهای p.cuticola, C. complanatum, D. spathaceum و Allocreadium sp. و در بین دو ایستگاه وجود دارد. تفاوتهای مشاهده شده در بین دو ایستگاه از نظر میانگین شدت و درصد آلودگی و شاخصهای غنای گونه ای (richness )، تنوع (diversity)  یکنواختی(equitability)  و تشابه (similarity) در دو ایستگاه مورد مطالعه بحث میشود.

در این تحقیق دو جلبک Chlorella vulgaris, Scenedesmus obliquus از شاخه جلبکهای سبز و جلبک  Anabaena flos-aquae  از شاخه جلبکهای سبز- آبی بصورت خالص و انفرادی در شرایط نوری و حرارتی برای مدت 96 ساعت تحت تاثیر فلز سنگین روی قرار گرفتند. پس از مدت مذکور با استفاده از لام هماسیتومتر جلبکها شمارش گردیدند و بر اساس روش probit analysis  مقادیر EC10، EC50، EC90 تعیین شدند. مقدار EC50 جلبکهای فوق بترتیب 0.134،0.047  و 0.093 میلی گرم در لیتر محاسبه شد و مشخص گردید که جلبک  Scenedesmus obliquusنسبت به سایر جلبکها از مقاومت بیشتری برخوردار میباشد. غلظت حد مجاز فلز روی برای جلبکهای فوق 0.0134، 0.0047، 0.0093 میلی گرم در لیتر بوده و ضریب همبستگی بین لگاریتم غلظت فلز و کاهش تراکم جلبک از 92 تا 98 درصد می باشد.

این تحقیق به منظور مطالعه بافت شناسی مراحل پاسخ آماسی و نیز کیفیت روند بهبود زخم در پوست و عضله زخمی شده ماهی کپور (Cyprinus carpio) به صورت تجربی و بدون دخالت عفونت ثانویه انجام شده است. سی عدد ماهی کپور آینه ای با متوسط طول کل 22 سانتی متر انتخاب و در آکواریومهایی با سیستم آب مدار بسته و دمای متوسط 27 درجه سانتی گراد مورد آزمایش قرار گرفتند. با استفاده از تیغ جراحی استریل، یک زخم جراحی استریل بدون دخالت عفونتهای ثانویه، به طول 1.5 تا 2 سانتی متر و عمق 0.5 سانتی متربر روی عضله پشتی سمت چپ بدن ماهیهای بیهوش شده ایجاد گردید. حداقل یک ماهی زخمی شده بطور متناوب و در زمانهای 30 دقیقه، 1، 2، 4، 6، 8، 10، 12، 24 ساعت و نیز در 2، 4، 6، 8، 16، 24، 32، 40، 50 و 60 روز بعد از ایجاد زخم کشته شده و نمونه برداری شدند. نمونه ها در فرمالین 10 درصد تثبت شد ومطابق روش استاندارد بافت شناسی از آنها مقاطع 5 میکرونی تهیه و به روش H & E و بعضی مقاطع خاص نیز به روش +PAS تارترازین رنگ آمیزی شده و سپس با استفاده از میکروسکوپ نوری مورد مطالعه قرار گرفتند. ترمیم بافت اپیدرمیس پوست ظرف مدت 4 ساعت بعد از ایجاد زخم انجام شد. نفوذ ماکروفاژها به محل زخم در مدت 2 ساعت و پاکسازی عضلات آسیب دیده توسط آنها در 6 ساعت پس از ایجاد زخم آغاز شد. فیبروپلازی و بازسازی عضلات آسیب دیده 2 روز پس از ایجاد زخم شروع گردید. ترمیم کامل اپیدرمیس و اتصال دو لبه جدا شده درمیس پس از 16 روز انجام شد. منطقه زخمی شده پوست نهایتا پس از 16 تا 24 روز ساختمان اصلی و طبیعی خود را بازیافت و ترمیم شد. این تحقیق نشان داد که ماهی کپور سالم، قادر به ایجاد پاسخ آماسی سریع و موثر و دارای قدرت ترمیمی زیاد در برابر زخم می باشد.

تاثیر نور بر رشد فیتوپلانکتون Skeletonema costatum در 20 تیمار نوری مختلف شامل 5 شدت 2000، 4000، 6000، 8000 و 10000 لوکس هر کدام با 4 تناوب تاریکی: روشنایی (L:D) و 24:0، 18:6،12:12  و 6:18 ساعت بررسی گردید. از تمام نمونه ها به طور روزانه نمونه برداری صورت گرفت و تراکم سلولی و نرخ رشد در همه آنها اندازه گیری شد. در بین دوره های مختلف نوردهی، در تابشهای پیوسته نور نرخ رشد حداکثر و تراکم سلولی حداقل بود. در شدت 4000 لوکس میزان رشد نسبت به سایر تیمارها بیشتر بود. لیکن در مجموع غیر از تناوب تاریکی: روشنایی 6:18 ساعت اختلاف زیادی بین تیمارهای مختلف از نظر رشد وجود نداشت. در تناوب 6:18 با شدتهای نوری مختلف معنی داری در رشد دیده شد. نتایج این تحقیق نشان داد که سلولهای فعالS.costatum  به خوبی خود را با تغییرات نر سازگاز می کنند، اما در سلولهای پیرتر یعنی سلولهایی که به انتهای فاز سکون یا مرگ رسیده اند، تا زمانی که رشد فعال آغاز نشده باشد، امکان ایجاد اختلال در رشد توسط عوامل محیطی وجود دارد.

در این مطالعه یک گروه میگوی کاملا پرورشی (POB)، یک گروه میگوی نیمه پرورشی (SPB) و یک گروه میگوی وحشی (WLB)  مورد بررسی و مقایسه قرار گرفتند. دو گروه میگوی کاملا پرورشی و گروه نیمه پرورشی با استفاده از غذای طبیعی شامل اسکوئید و آرتمیا از مهر 78 تا تیرماه 79 در شرایط کنترل شده و در تانک های بتنی 12 متر مکعبی در مرکز تکثیر بند امام به منظور دست یابی به مولدین بالغ پرورش داده شدند. غذای طبیعی قبل از استفاده از 0.1 درصد مولتی ویتامین مخلوط شده و در سه نوبت به میگو داده می شد. میزان غذا دهی تا حد سیری بوده و هر روز صبح غذای اضافی همراه با مدفوع از محیط خارج می گردید. دمای آب در طول دوره پرورش بین 15 تا 26.5 درجه سانتیگراد متغیربوده و شوری آن در 30ppt  ثابت بوده است. در این مطالعه هر دو گروه رشد خوبی داشته و حدود 50 درصد از مولدهای ماده نیمه پرورشی و 30 درصد از ماده های پرورشی به مرحله بلوغ رسیده و اکثر آنها ضمن تکثیر، از آنها تخم و لارو استحصال گردید. تقریبا همه نرها از دو گروه به مرحله بلوغ رسیدند. گروه شاهد از منطقه جاسک صید شده و در مرکز تکثیر کلاهی تکثیرشده و تخم و لارو آنها با همان روشی که برای دو گروه دیگر به کار برده شد شمارش و ثبت گردید. مقایسه شاخص های بیومتریک و تولید مثلی این سه گروه مولد نشان می دهد که مولدین دریایی از لحاظ طول کل، وزن، هم آوری و میزان ناپلی به صورت معنی داری (P<0.05) بر دو گروه دیگر برتری داشته اند. این برتری تنها به بالا بودن اندازه مولدین دریایی مربوط میشود چرا که همبستگی معنی داری (P<0.05) بین هم آوری با طول کلی و وزن وجود دارد. همچنین میزان تبدیل تخم به لارو درمولدهای نیمه دریایی به صورت معنی داری (P<0.05) از دو گروه دیگر بیشتر بوده است. از طرف دیگر با توجه به ضریب بالای ماندگاری پست لارو از ناپلی حاصل ازمولدهای نیمه پرورشی (حدود 30درصد) علیرغم حمل ناپلی، و نیز معنی دار بودن افزایش طول و وزن درمیگوهای بازاری حاصل ازمولدهای نیمه پرورشی نسبت به میگوهای مشابه تولید شده از مولدهای وحشی، می توان نتیجه گرفت که در شرایط یکسان کیفیت و بازدهی مولدهای نیمه پرورشی در مجموع بالاتر از دو گروه دیگر بوده است.

این مطالعه جهت بررسی تغذیه خرچنگ شناگر آبی در آبهای استان هرمزگان (حوضه بندرعباس) طی مدت 14 ماه از مهرماه 1380 تا دی ماه 1381 انجام گرفت. نمونه برداری با روشهای مختلف شامل حضور بر روی کشتیهای تحقیقاتی، صیادی ترالر و لنجهای منطقه و همچنین تهیه نمونه از مشتاهای ساحل بندرعباس صورت پذیرفت. طی این مدت490 عدد معده مورد بررسی قرار گرفت که از این تعداد 136 عدد پر، 197 عدد نیمه پر و 157 عدد خالی بودند. با توجه به تجزیه های استریومیکروسکوپی، مواد غذایی شناسایی شده در چهار گروه، به ترتیب شامل: ماهی، نرم تن، سخت پوست و پلانکتون دسته بندی شدند. شاخص خالی بودن معده (cv) دراین خرچنگ درطول دوره نمونه برداری 32.04 محاسبه گردید. رقم بدست آمده برای این شاخص بیانگر اینست که این خرچنگ موجودی نسبتا پرخور می باشد.

فراوانی و پراکنش میوبنتوزها در خورهای شمالی استان بوشهر به منظور تعیین وضعیت بسترمنطقه ازطریق برداشت نمونه بصورت فصلی از پاییز 1379 تا تابستان 1380 مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت. نمونه برداری از 10 ایستگاه، از خور دوبه تا خور گناوه و یک ایستگاه در خلیج فارس بعنوان شاهد صورت گرفت. در مجموع چهار گروه از میوفونها شناسایی و جداسازی شدند که بیشترین فراوانی مربوط به ostracoda و foraminifera با 29 درصد و کمترین آن مربوط به شکم پایان با 18 درصد بوده است.حداکثر تراکم درایستگاه شماره 10( شاهد دریایی) با 20735 عدد در متر مربع و حداقل تراکم درایستگاه شماره 2(خور- مصب فراکه) با 5320 عدد در متر مربع بوده است. حداکثر تراکم میوبنتوزها در فصل بهار با 167603 عدد درمتر مربع و حداقل آن مربوط به فصل زمستان با 61365 عدد در متر مربع بوده است. همچنین اندازه ذرت، بافت خاک و مقدار کل مواد آلی رسوبات بستر نیز درایستگاههای ده گانه محاسبه گردید که درمجموع ایستگاه شماره 10 (شاهد دریایی) با 11.79 درصد بیشترین و ایستگاه شماره 4( خور گسیر) با 3.78 درصد کمترین مقدارکل مواد آلی رسوبات بستر را به خود اختصاص داده بودند. بعلاوه میزان ضریب همبستگی ایستگاههای نمونه برداری از لحاظ فراوانی میوبنتوزها نیزمورد محاسبه قرار گرفت.

سد مخزنی ماکو درسال 1374 بمنظور تامین آب کشاورزی، جلوگیری از سیلاب و تولید نیروی برق در 12 کیلومتری جنوب شهرستان ماکو و درمختصات جغرافیایی 44˚, 29' طول شرقی و 39˚, 11' عرض شمالی احداث گردید. مطالعات تغذیه ای بصورت فصلی در ایستگاههای تعیین شده و با استفاده از آلات صید شامل دستگاه صید الکتریکی، دام گوشگیرو پره انجام گرفت. ماهیان صید شده در دامنه طولی 27 تا 290 میلیمتری و 0.4 تا 327.7 گرمی بودند. شدت تغذیه در زمستان بیشترین (تغذیه دیتریتی) و در بهار کمترین مقدار بوده و میانگین آن 360 بود که نشانگر تغذیه تقریبا مطلوب سیاه ماهی در این دریاچه می باشد . در حالیکه بیشینه ضریب چاقی در تابستان و کمینه آن در زمستان بوده است. بطور کلی سیاه ماهی در این دریاچه دارای رژیم پوده خواری(Detritovorus)  بوده ولی از مقادیر زیادی موجودات کفزی و همچنین فیتوپلاکتونها نیز تغذیه می نماید. زئوپلانکتونها تقریبا نقشی در تغذیه این ماهی نداشته اند. از مهمترین منابع غذایی فیتوپلانکتونی موجود دردریاچه شاخه chrysophyta و جنس cyclotella  بوده از بنتوزها نیز خانواده chironomidae و گروه Ephemeroptera می باشند که بیشتر مورد تغذیه سیاه ماهی واقع شده اند. با توجه به محدودیت منابع غذایی کفزی، معرفی ماهیان کفزی خوار دیگری به دریاچه توصیه نمی گردد.

زاینده رود یکی از رودهای بزرگ داخلی ایران است که از کوههای بختیاری با ارتفاع 2000 متر سرچشمه می گیرد و در طول مسیر، رودهای دیگری به آن ملحق می شوند که می توان به فرسنگ رود، تیران رود و رود کرمان اشاره کرد.میزان آبدهی آن در قبل از خشک سالی های خیر 19.7 متر مکعب در ثانایه بوده است (بدیعی،1378) بطوریکه در 90 کیلومتری غرب اصفهان بر روی آن سدی بنا شده است.بدون شک زاینده رود نه تنها موجب تنوع زیستی فوق العاده در مسیر خود تا تالاب گاوخونی است، بلکه موجب آبادانی و گسترش جمعیتهای انسانی از چند هزار سال قبل در اطراف خود بوده که یکی از آنها شهر قدیمی و زیبای اصفهان می باشد.