مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد
سال:1386 | دوره:50 | شماره:98 |تعداد مقالات:22

مقدمه: بیماری لوپوس اریتماتو سیستمیک یک بیماری خود ایمنی سیستمیک است که علت آن ناشناخته است. این بیماری تظاهرات کلینیکی متعددی دارد. از اختلالات عمده و شدیدی که در این بیماری ممکن است پدیدار شود، اختلالات عصبی و روانشناختی است. با توجه به اهمیت تظاهرات عصبی، نیاز به بررسی زود هنگام و درمانهای جدی است. هدف این تحقیق بررسی تظاهرات عصبی روانی بیماران مبتلا به لوپوس بوده است.روش کار: این تحقیق، توصیفی که از سال 81 تا 83 بر 88 بیمار لوپوسی مراجعه کننده به بیمارستان آموزشی قائم (عج) مشهد انجام شد. بیمارانی که بر طبق معیارهای کالج آمریکایی روماتولوژی مبتلا به لوپوس سیستمیک بودند وارد مطالعه شدند. متخصص مغز و اعصاب تمام بیماران را مورد معاینات بالینی کامل قرار داده و در صورت وجود شواهدی از درگیری سیستم عصبی، ارزیابیهای فرا بالینی مورد نیاز انجام شد. 27 بیمار دارای اختلالات عصبی و روانشناختی بودند. مشخصات فردی، نتایج آزمایشگاهی و معاینات بالینی در پرسشنامه جمع آوری و با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.نتایج: از تعداد 88 بیمار مبتلا به لوپوس اریتماتوسیستمیک مورد مطالعه، 27 مورد تظاهر عصبی روانشناختی داشتند (30.6%). متوسط سن در این گروه 25 سال بود. متوسط زمان بروز علایم عصبی از شروع بیماری 2.1 سال بود. ابتلای سیستم عصبی مرکزی در 88.9% موارد و در سیستم عصبی محیطی در 29.6% موارد مشاهده شد. از میان انواع تظاهرات عصبی اختلالات شناخت با 55.5% موارد شایعترین تظاهر و تشنج با 37% دومین تظاهر شایع بود.نتیجه گیری: درگیری عصبی در مبتلایان به لوپوس غالبا در افراد جوان مشاهده گردید. ابتلای سیستم عصبی مرکزی در مبتلایان به این بیماری شایع تر از درگیری سیستم عصبی محیطی بود که بیشتر به صورت تشنج و سایکوز دیده شد. در مجموع اختلال شناختی شایعترین تظاهر عصبی شناخته شد که با نتایج به دست آمده از سایر تحقیقات درسطح دنیا همخوانی داشت. تنوع تظاهرات عصبی در بیماران لوپوسی و تاثیرات آنها بر پیش آگهی بیماری زمینه ای، انجام معاینه عصبی دقیقی را به طور روتین به محض تشخیص لوپوس در این افراد ضروری می سازد.

مقدمه: تشنج یکی از علایم شایع و هشدار دهنده بیماری های مغز است که اغلب خبر از صدمه جدی در پارانشیم مغز می دهد. هدف از این مطالعه بررسی علل و عوامل ایجاد کننده تشنج می باشد.روش کار: در این مطالعه توصیفی 497 بیمار که به علت حملات تشنجی تایید شده، در محدوده زمانی فروردین ماه 1383 لغایت اسفند 1384 به اورژانس اعصاب بیمارستان قائم مراجعه کرده اند، مورد مطالعه قرار گرفتند. برای کلیه بیماران اقدامات تشخیصی شامل آزمایشات معمول، الکتروآنسفالوگرافی، سی تی اسکن مغز انجام شد. در تعدادی از آنها ام آر آی مغز انجام شد. مشخصات فردی، نتایج آزمایشات، الکتروآنسفالوگرافی و سی تی اسکن مغز در پرسشنامه جمع آوری گردید و با استفاده از نرم افزار Spss و آمار توصیفی پردازش شد.نتایج: از 497 بیمار 51.3 درصد مرد و 48.7 درصد زن بودند که با برتری با جنس مذکر بوده است. میانگین سن 37.6 سال و بیشترین تعداد بیماران، در محدوده سنی میانسال (35-60 سال) بودند. شیوع انواع حملات تشنجی در این مطالعه به ترتیب بدین گونه بود؛ حملات تشنجی ژنرالیزه 82.8 درصد، حملات کانونی 7.5 درصد و حملات کانونی با ژنرالیزاسیون ثانوی 9.7 درصد. شیوع علل حملات اپی لپتیک به ترتیب بدین صورت بود: ایدیوپاتیک و کریپتوژنیک 48.5 درصد، حوادث عروقی مغزی 13.5 درصد، تومور مغزی (اولیه و ثانویه) 6.8 درصد، تشنج به دنبال تروما 6 درصد، بیماری های متابولیک اکتسابی 6 درصد، محرومیت با مسمومیت دارویی 4.8 درصد، عفونت مغزی 4.6 درصد، بیماری تکاملی 2.6 درصد، بیماری کلاژن و اسکولر 2.2 درصد، آنسفالوپاتی هیپوکسیک- ایسکمیک 1.8 درصد، فاکوماتوزها 0.8 درصد، بیماری های دژنراتیو 0.8 درصد، آنسفالوپاتی هیپرتانسیو 0.6 درصد، بیماری دمیلیزان 0.6 درصد و اکلامپسی 0.2 درصد. در بین این بیماری 65.8 درصد در گذشته تشنج داشته، 25.2 درصد با اولین تشنج مراجعه و 9.1 درصد با استاتوس اپی لپتیکوس به اورژانس آورده شدند. در 15.3 درصد کل بیماران سابقه خانوادگی وجود داشت. در مطالعه انجام شده، شایعترین علت تشنج ایدیوپاتیک است ولی علل عروقی و تومورهای مغزی نیز قابل توجه می باشد.نتیجه گیری: با توجه به شیوع قابل توجه علل عروقی و تومورهای مغزی، باید سعی در پیشگیری از علل عروقی وتشخیص زود هنگام تومورهای مغزی شود تا از شدت بروز و مرگ و میر آنها کاسته شود. همچنین حملات عود کننده مکرر در بیماران صرعی به دلیل اهمال در مصرف دارو، میزان ناکافی دارو، تغییر ناگهانی دارو همگی توجه اکید طبیب را می طلبد.

مقدمه: خونریزی ساب آراکنوئید 5% از تمامی ضربه ها را شامل می شود. عوامل خطر خونریزی ساب آراکنوئید شامل پرفشاری خون، مصرف سیگار، الکل و قرص های ضدبارداری خوراکی می باشد. در این مطالعه عوامل خطر خونریزی ساب آراکنوئید را در بیماران بستری شده در مرکز آموزش درمانی شهید مطهری ارومیه از فروردین 80 تا اسفند 84 مورد ارزیابی قرار گرفته است.روش کار: این تحقیق مورد- شاهدی می باشد که به مدت 5 سال از فروردین 1380 تا اسفند 1384 در مرکز آموزشی درمانی شهید مطهری شهرستان ارومیه و بر اساس مدارک و پرونده های تمام بیماران بستری شده و داده های رایانه ای موجود در بایگانی بیمارستان صورت پذیرفته است. 375 نفر به عنوان گروه مورد و 750 نفر به عنوان گروه شاهد با هم مقایسه شدند. به این ترتیب که عوامل خطر مشخصات فردی در هر گروه، در پرسشنامه جمع آوری و با استفاده از نرم افزار spss و آمار توصیفی، جداول توزیع فراوانی و آزمون کای اسکوئر تجزیه و تحلیل شد. برای تطبیق اثر متغیرهای مخدوشگر و بررسی تعامل اثر متغیرهای مستقل از الگوی لجستیک رگرسیون استفاده شد.نتایج: 60% از جمعیت بیماران را زنان تشکیل داده و بیشترین محدوده سنی 60-40 سال می باشد. نسبت شانس محاسبه شده برای سیگار 3.46، برای الکل 2.69، برای فشار خون 3.59 و برای قرص های جلوگیری از بارداری 2.19 می باشد که همگی بالاتر از یک می باشند بنابراین ارتباط معنی داری بین عوامل خطر تعریف شده فوق با خونریزی ساب آراکنوئید وجود دارد.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه تا حدودی مشابه مطالعات دیگر (همچون مطالعه ترومسو نروژ، اوترخت هلند و سان فرانسیسکو) می باشد اما نکته مهم این مطالعه قابلیت پیشگیری هر یک از عوامل خطر فوق می باشد که طبعا باعث کاهش شیوع خونریزی ساب آراکنوئید در جامعه خواهد گردید.

مقدمه: یکی از شاخص هایی که در بیماریهای مغزی ممکن است مورد تاثیر قرار بگیرد ضریب هوشی (IQ) می باشد. از سالها قبل سعی شده با تعیین روشی جهت کمی کردن میزان هوش از آن به عنوان یک شاخص جهت تشخیص و سیر بیماری استفاده نمود. از بهترین روش های تعیین هوش در حال حاضر آزمون های روانشناختی و کسلر می باشد. که البته محدودیت های خاص خود را دارد از جمله این که این روش ها وقت گیر هستند و به توجه و همکاری طرف مقابل نیازمندند. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط کمی ریتم آلفای مغزی با ضریب هوشی بوده است. روش کار: این مطالعه توصیف در مرکز تحقیقات علوم اعصاب دانشگاه علوم پزشی کرمان به انجام رسیده است. 71 دانش آموز پسر 10 ساله مورد مطالعه قرار گرفته اند. از کلیه دانش آموزان آزمون هوش WISC-R و EEGhg;jv, hkst کمی الکتروانسفالوگرافی کمیتی به عمل آمد و نتایج آزمون هوش در سه نمره کلی، آزمون عملی و آزمون کلامی با ریتم آلفا در مناطق مختلف مغزی و همین طور شاخصهای میانگین توزیع شاخصهای آلفا و توالی اوج آلفا مقایسه گردیده است. مشخصات فردی؛ نتایج آزمون های الکتروانسفالوگرافی و ضریب هوش در پرسشنامه جمع آوری گردید و با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد. جهت پی بردن به ارتباط بین ضریب هوشی و ریتم آلفا از آزمون همبستگی اسپیرمن استفاده گردید.نتایج: نتایج حاصل از این مطالعه به طور خلاصه نشان می دهند که بین ضریب هوشی و موارد غیر طبیعی در نقشه برداری از مغز ارتباط واضحی وجود دارد. یعنی نقشه برداری غیر طبیعی باهوشی پایین تر مربوط است. بین ضریب هوشی، دیس ریتمی و الکتروانسفالوگرافی ارتباط واضحی وجود دارد یعنی دیس ریتمی در الکتروانسفالوگرافی با هوش پایین تر مربوط است.نتیجه گیری: در کل می توان نتیجه گرفت تغییرات کمی الکتروانسفالوگرافیک را می توان به عنوان یک شاخص هوشی مدنظر داشت.

مقدمه: بای پس کامل عروق کرونر در بیماران دیابتیک به دلیل باریک بودن و یا کوچکتر بودن عروق کرونر در آنها از مشکلات عمده جراحی قلب به شمار می آید. باتوجه به عوارض متعددی که در جراحی به روش پمپ وجود دارد روش جراحی بدون پمپ برای بیماران دیابتیک مطرح شده است. این مطالعه با هدف مقایسه نتایج کوتاه مدت بای پس کامل عروق کرونر در بیماران دیابتیک با غیردیابتیک انجام شده است.روش کار: این مطالعه مورد- شاهدی در بیماران بستری در بخش جراحی قلب بیمارستان امام رضا (ع) مشهد طی سال های 1381 تا 1385 انجام شده است. 500 بیمار که به روش بدون پمپ جراحی شده اند مورد مطالعه قرار گرفتند. این بیماران به دو گروه 235 بیمار دیابتیک (گروه مورد) و 265 بیمار غیر دیابتیک (گروه شاهد) تقسیم شدند. روش نمونه برداری به صورت غیر احتمالی آسان بوده است. مشخصات فردی بیماران، عوامل خطر قبل از عمل، ملاحظات حین عمل، اندازه گیریهای کرونر در محل آناستوموز و تعداد گرافت در پرسشنامه ثبت شد. متغیرهای حین و بعد از عمل در دو گروه (دیابتیک و غیر دیابتیک) با یکدیگر مقایسه شدند. تعداد گرافت های انجام شده بعد از جراحی (O) با تعداد گرافتهای پیش بینی شده قبل از جراحی (P) مقایسه شدند. نسبت O/P یا شاخص کامل مساوی یا بیش از یک نشانه ریواسکولاریزاسیون کامل بود. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار spss و آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی، پردازش شده است.نتایج: بیماران دیابتیک مسن تر و عوامل خطر بیشتری (نارسایی احتقانی قلب، یا بیماریهای عروق محیطی و دیالیزی) داشتند. تعداد گرافتها در بیماران دیابتیک 2.4±3.1 بود. قطر شریانها اندازه گیری شد که اختلاف آماری وجود نداشت. همه نسبتها در دو گروه بین 9.0 تا 2.1 بود. تنها عامل خطر مهم در ارتباط با مرگ و میر عمل پایین بودن عملکرد بطن چپ بود (EF).نتیجه گیری: بیماران دیابتیک علیرغم این که بیمارتر بودند ولی همانند بیماران غیر دیابتیک جراحی بدون پمپ را تحمل کردند. تعداد گرافتها در هر بیمار و نسبت O/P حاکی از امکان انجام ریواسکولاریزاسیون کامل بود. بنابراین امکان انجام بای پس در عروق کرونر کوچک وجود دارد. دیابت به عنوان یک فاکتور منع انجام بای پس بدون پمپ و همچنین به عنوان یک فاکتور پیش بینی کننده نتیجه درمان نیست.

مقدمه: توراکوسکوپی یکی از روشهای متداول تشخیصی و درمانی کم تهاجم در بیماران با تجمع مایع پلورال با تشخیص نامعلوم می باشد که این توانای را به جراح داده که با دید وسیع از فضای پلورال و پریکارد اقدام به نمونه گیری دقیق از محل مورد نظر نمایید. هدف از این مطالعه بررسی نتایج و عوارض توراکوسکوپی در بیماران با تجمع مایع حفره پلورال اگزوداتیو با تشخیص نامعلوم می باشد.روش کار: این مطالعه توصیفی در سالهای 1377-1385 در بیماران بستری در بخش جراحی قفسه سینه بیمارستان قائم (عج) مشهد انجام شده است. 65 بیمار با تجمع مایع پلورال اگزوداتیو که با نمونه برداری سوزنی تشخیص آنها قطعی نشده بود مورد مطالعه قرار گرفتند. این بیماران تحت توراکوسکوپی قرار گرفته و نمونه برای آسیب شناسی فرستاده شد. بیماران به مدت 6 ماه پیگیری شدند. مشخصات فردی، نتایج آسیب شناسی، نتایج و دقت تشخیصی توراکوسکوپی و پیگیری در پرسشنامه جمع آوری و با استفاده از نرم افزار SPSS و آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد.نتایج: از مجموع 65 بیمار مورد مطالعه که تحت توراکوسکوپی قرار گرفته بودند، 33.8% زن و 66.2% مرد بودند و میانگین سن در جمعیت مورد مطالعه در این تحقیق، 58.90±14.57 سال بوده است. شایعترین شکایت بالینی تنگی نفس بود که در 87.7% از بیماران دیده شد و در 55.4، افیوژن با رنگ زرد و در 44.6% افیوژن خونی وجود داشت. در بررسی سیتولوژی تنها 1 مورد (1.5%) سلول بدخیم در مایع پلور گزارش گردید و بیوپسی سوزنی پلور در 86.2% پلوریت، در 10.8% فیبروز و در 3.1% مشکوک بود. توراکوسکوپی در 95.4% از بیماران تشخیصی بوده است و تنها 3 مورد (4.6%) تشخص قطعی حاصل نشد که در آنها بیوپسی باز انجام شده و نتیجه پاتولوژی در 2 مورد مزوتلیوما گزارش گردید و 1 مورد بیمار با سابقه عمل جراحی عروق کرونری قبلی بود که در پیگیری 6 ماهه بهبود یافت. شایعترین یافته در نتایج توراکوسکوپی، کارسینوم متاستاتیک بود که در 37 نفر (56.9%) گزارش گردید. در 64 نفر (98.5%) هیچ گونه عارضه ای دیده نشد، تنها در 1 مورد (1.5%) خونریزی رخ داد. میزان مرگ و میر به علت توراکوسکوپی در این مطالعه صفر بود. دقت تشیخصی توراکوسکوپی در مطالعه حاضر 95.4% بوده است.نتیجه گیری: با توجه به دقت تشخیصی بالا و عوارض اندک توراکوسکوپی استفاده از این روش در تشخیص و درمان بیماران مبتلا به پلورال افیوژن باعلت نامشخص توصیه می گردد.

مقدمه: فنتانیل که یک مخدر مصنوعی می باشد کاربرد گسترده ای در بین متخصصین بیهوشی دارد. تزریق بولوس فنتانیل قبل از اینداکشن بیهوشی در 28-45% از بیماران موجب سرفه می گردد. سرفه ناشی از تزریق فنتانیل همیشه خوش خیم نیست و گاهی به صورت انفجاری بوده و نیاز به اقدامات خاصی دارد. هدف این مطالعه مقایسه اثرات سالبوتامول و بکلومتازون استنشاقی و لیدوکائین وریدی در پیشگیری از سرفه ناشی از فنتانیل قبل از اینداکشن بیهوشی بوده است.روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی در سال 1385 در بیماران بستری در بخش جراحی استخوان بیمارستان قائم (عج) انجام شده است. 320 بیمار که بین 60-20 سال و در کلاس II وI  ASA که قرار بود تحت اعمال جراحی ارتوپدی انتخابی قرار گیرند به طور تصادفی به 4 گروه 80 نفری تقسیم شدند. گروه I به عنوان کنترل و گروه II و III و IV به ترتیب سالبوتامول، بکلومتازون استنشاقی و لیدوکائین وریدی دریافت کردند. بدنبال تزریق فنتانیل وریدی (2mg/kg) بروز سرفه در هر گروه، به صورت خفیف (2-1 سرفه)، متوسط (4-3 روز) و شدید (5 ≤ سرفه) ثبت شد. مشخصات فردی، نتایج استفاده از داروها و تعداد سرفه ها درپرسشنامه جمع آوری و با استفاده از آمار توصیفی پردازش شد. P.Value کمتر از 0.05 قابل اهمیت درنظر گرفته شد.نتایج: بروز سرفه در گروه کنترل 40% و در گروه سالبوتامول، بکلوکتازون و لیدوکائین به ترتیب 6.25% و 1.25% و 11.25% بود. بروز سرفه در سه گروه درمانی به طور قابل ملاحظه ای پایین بود با این حال بین سه گروه اختلاف قابل ملاحظه ای وجود نداشت.نتیجه گیری: تجویز سالبوتامول و بکلومتازون استنشاقی و لیدوکائین وریدی قبل از تزریق فنتانیل موجب کاهش سرفه ناشی از فنتانیل شده و در مواردی همانند پارگی قرنیه و افزایش فشار داخل چشم که سرفه کردن بیمار خطرناک است می تواند مفید باشد.

مقدمه: مری در جریان بیماریهای مختلف از قبیل تومورهای خوش خیم و بدخیم، سوختگی، پارگی و بیماری های حرکتی دچار اختلال می شود. درمان نهایی اغلب این بیماریها ازوفاژکتومی می باشد. به جز در مراحل اولیه سرطان بدخیم که هدف دیکسیون لنفاتیک ها است، بهترین روش ازوفاژکتومی در این بیماران ترانس هیاتال می باشد. مزایای این روش پرهیز از توراکوتومی و آناستوموز در توراکس است که در کاهش عوارض مرگ و میر موثر است. در این روش درناژ دو طرفه حفره جنبی با لوله سینه ای به صورت روتین توصیه می شود. هدف از این مطالعه بررسی نتایج استفاده از لوله سینه ای و تعیین معیارهای استفاده از آن بعد از عمل می باشد.روش کار: این مطالعه توصیفی در سال 1380-1384 در بیماران مبتلا به سرطان مری بستری در بخش جراحی بیمارستان امام رضا (ع) مشهد انجام شده است. 123 بیمار که تحت ازوفاژکتومی ترانس هیاتال به علت سرطان مری قرار گرفتند وارد مطالعه شدند. از کلیه بیمارن آزمایش خون، رادیوگرافی قفسه سینه، اولتراگرافی کبد و شکم بلع باریم بررسی عملکرد قلب و ریه آندوسکوپی مری و معده و گروه خونی انجام شد. نتایج آزمایشات و رادیوگرافیهای فوق و مشخصات فردی و میزان ترشحات و عوارض عمل جراحی مرگ و میر در پرسشنامه جمع آوری شد. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش گردید.نتایج: 84 مرد (68.3%) و 39 زن (31.7%) با میانگین سنی 57.7 سال تحت عمل جراحی قرار گرفتند. تشخیص بالینی در 94% موارد سرطان سلولهای سنگفرشی مری بود. عوارض عمل شامل، پارگی ورید آزیگوس در 1 مورد، شیلوتوراکس در 2 مورد، آسیب برونش اصلی راست در یک مورد، فیستول محل آناستوموز در 2 مورد و عفونت زخم در 4 مورد بودند. در 41 بیمار (33.3%) در پایان عمل و در 19 مورد (15.4%) بعد از عمل لوله گذاشته شد. میزان کل ترشحات لوله سینه ای در 29% موارد بیش از 400 سی سی بود. 51% بیماران بیش از 4 روز لوله سینه ای داشتند.نتیجه گیری: ازوفاژکتومی ترانس هیاتال روش کم عارضه ای در بین روش های مختل ازوفاژکتومی می باشد که از سال 1933 شروع شده است. گذاشتن لوله سینه ای به صورت دو طرفه باعث کاهش تحرک بیمار و اختلال تهویه شده، عوارض ترمبوآمبولی، آمپیم، آتلکتازی و عفونت ریه را زیاد می کند. با توجه به یافته های این مطالعه توصیه می شود در موارد زیر لوله سینه ای تعبیه شود: 1- مواردی که حین عمل خونریزی از مدیاستن زیاد باشد. 2- دلیل دیگری برای گذاشتن لوله مثل وجود مایع منی جنبی بدون ارتباط با عمل جراحی وجود دارد. 3- بعد از عمل بیمار دیسترس تنفسی همراه با تجمع مایع جنب داشته باشد. 4- مایع جنبی زیاد باشد.

مقدمه: همان طور که می دانید کشور ما با میزان 17.9 مورد در یکصد هزار نفر، دارای مقام هفدهم از لحاظ بروز سل در سال 1998 بوده است که نشان دهنده بروز بالای این بیماری می باشد. تشخیص سریع بیماری در درمان بیماران مبتلا به سل و پیشگیری از ابتلای افراد جامعه به این بیماری حایز اهمیت است. لذا این مطالعه با هدف بررسی و مقایسه تظاهرات رادیولوژیک بیماران مبتلا به سل ریوی با اسمیر مثبت و منفی انجام شده است.روش کار: این مطالعه توصیفی به مدت سه سال از سال 1383 تا 1385 بر بیماران مراجعه کننده به بیمارستان امام رضا (ع) انجام شده است. بیمارانی که مشکوک به سل ریوی بودند، تحت آزمایش خلط قرار گرفتند و عده ای که اسمیر خلطشان از لحاظ سل مثبت شد، به عنوان بیماران مبتلا به سل ریوی اسمیر مثبت و بیمارانی که اسمیر خلطشان در سه نوبت منفی شد، تحت برونکوسکوپی تشخیصی قرار گرفتند و آنان که نمونه برونکوآلوئولار لاواژ یا بیوپسی آنها موید سل بود، تحت عنوان بیماران مبتلا به سل ریوی اسمیر منفی مورد ارزیابی قرار گرفتند. در مجموع اطلاعات 58 بیمار مبتلا به سل ریوی اسمیر مثبت و 64 بیمار مبتلا به سل ریوی اسمیر منفی در پرسشنامه جمع آوری گردید. اطلاعات جمع آوری شده و تظاهرات رادیولوژیک دو گروه با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی و آزمونهای کای دو و تی مورد مقایسه قرار گرفت.نتایج: از 122 بیمار مورد مطالعه، 63 نفر (51.63%) زن و 59 نفر (48.36%) مرد بودند. کوچکترین بیمار 16 ساله و بزرگترین آنها 90 ساله بوده است و میانگین سنی آنها 56.37 سال (با انحراف معیار 18.88) می باشد.شایعترین طرح رادیولوژیک کانسولیدیش همراه با فضاهای هوا می باشد که در 52 نفر دیده شده است (42.6%) شامل 19 نفر اسمیر مثبت و 33 نفر اسمیر منفی. سایر تظاهرات رادیولوژیک به ترتیب شیوع عبارتند از: ایرکانسولیدیشن + کاهش حجم در 24 نفر (19.7%) شامل 8 نفر اسمیر مثبت و 16 نفر اسمیر منفی، انتشار برونش + ایرکانسولیدیشن در 17 نفر (13.9%) شامل 16 نفر اسمیر مثبت و 1 نفر اسمیر منفی، در 16 نفر (13.1%) شامل 12 نفر اسمیر مثبت و 4 نفر اسمیر منفی و کدورت بینابینی (ارزنی)، در 13 نفر (10.5%) شامل 3 نفر اسمیت مثبت و 10 نفر اسمیر منفی.نتیجه گیری: به طور کلی در 85% بیماران مبتلا به سل ریوی حفره ای، اسمیر خلط مثبت شده است ولی فقط در کمتر از 35% بیماران دارای کلاپس و کمتر از 25% بیماران دارای طرح اینترستیشیل خلط مثبت می باشد.

مقدمه: آلودگی مواد غذایی به انواع کپک های مولد مایکوتوکسین ها از مشکلات شایع مواد غذایی می باشد که منجر به تولید و حضور میزان زیادی از انواع مایکوتوکسین ها در مواد غذایی با طیف وسیعی از اثرات بالینی موسوم به مایکوتوکسیکوز اولیه و ثانویه بر روی انسانها و حیوانات می شود. هدف در این مطالعه با توجه به اهمیت فراوان آرد در جیره غذایی مردم ایران، میزان آلودگی های قارچی آردهای موجود در نانوایی های شهر تبریز به انواع کپک های مولد مایکوتوکسین ها، بوده است.روش کار: این مطالعه توصیفی طی سالهای 85-1383 درنانوایی های شهر تبریز انجام گرفت. نمونه های آرد جمع آوری شده از 89 نانوایی در تبریز، متعاقب اندازه گیری درصد رطوبت نمونه ها بر اساس دو استاندارد 2393 و 997 ایران مورد آزمایش قرار گرفتند. از محلول نمونه آردها وقت های 10-6, 10-5, 10-4, 10-3, 10-2 تهیه شده و بر روی 1 سانتی متر مکعب از کلیه وقت ها، 20-15 میلی لیتر از محیط کشت استریل YCGA ریخته شد. پلیت ها به مدت حداکثر 21 روز در 25oC انکویه شده و در طی این مدت اقدام به شمارش و شناسایی کلنی های قارچی گردید.نتایج: از 89 نمونه مورد آزمایش قرار گرفته 61 نمونه (68.5%) فاقد آلودگی قارچی و 28 نمونه 31.5% دارای آلودگی قارچی بیش از حد مجاز 104 کلونی در گرم آرد بودند. که از 28 نمونه فوق الذکر بیشترین آلودگی به ترتیب مربوط به آسپرژیلوس منجر و آکرومونیوم بودند. همچنین میانگین درصد رطوبت اندازه گیری شده در نمونه مورد آزمایش 12.8±0.76 بود که در محدوده استاندارد (کمتر از 14%) می باشد (p=0.000).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه با مطالعات انجام شده در ایران و سایر کشورها تطابق دارد و با توجه به این که قوت غالب مردم ایران نان می باشد؛ لزوم توجه و پیگیری مقامات مسوول در کلیه مراحل تولید و توزیع و نگهداری گندم و آرد با هدف به حداقل رساندن آلودگی های قارچی توصیه می گردد.

مقدمه: ار استرپتاز به عنوان رایج ترین داروی حل کننده لخته در درمان انفارکتوس حاد قلبی در کشور ما استفاده می شود. در مطالعات اخیر کیفیت برخی از استرپتازهای مصرف شده در کشورهای در حال توسعه مورد تردید واقع شده است.روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی در سالهای 85-1384 ه.ش در بیماران انفارکتوس حاد قلبی در بیمارستانهای قائم، جوادالائمه مشهد و شریعتی فسا صورت گرفته است. 260 بیمار با انفارکتوس حاد قلبی و صعود قطعه ST مورد مطالعه قرار گرفتند. این بیماران به طور تصادفی به دو گروه مساوی 130 نفر استرپتاز (1) و گروه هبرکیناز (2) تقسیم شدند. میزان تجویز استرپتاز و هبرکیناز 1.5 میلیون واحد در عرض یک ساعت بود. میزان پاسخ به درمان در دو گروه با پارامترهای کلینیکی (آنژین، انفارکتوس مجدد، نارسایی قلبی، مرتالیتی)، آزمایشگاهی (CK-MB)، الکترو (افت قطعه ST، آریتمی) و اکوکاردیوگرافی (کسر جهشی بطن چپ) با استفاده از آمار توصیفی و آزمون کای اسکویر و Z مقایسه شد.نتایج: بیماران از نظر میانگین سنی، جنس، عوامل خطرزا، محل آنفارکتوس و کلاس کلیپ تفاوتی نداشتند. سقوط بیش از 50% قطعه ST در 76.9% گروه (1) و در 53.1% گروه (2) مشاهده شد (p=0.000) آنزیم CKMB در 70.8% گروه (1) و 60% گروه (2) در ساعت ششم به اوج رسید (p=0.01). آنفارکتوس مجدد در 1.53% گروه (1) و 0.76% گروه (2) ایجاد شد (p=0.56). ادم حاد ریه و شوک کاردیوژنیک به ترتیب در گروه (1) 9.2%، 6.9% و در گروه (2) 19.2%، 19.2% اتفاق افتاد به ترتیب (p=0.02) و (pv=0.003) متوسط کسر جهشی در گروه (1) 50.8% و در گروه (2) 40.5% (pv=0.0001)، و نارسایی میترال مهم 3.3% در مقایسه با 8.3% بود (pv=0.03) موارد فوت در دو گروه تفاوتی نداشت (pv=0.06).نتیجه گیری: طبق یافته های این پژوهش، بر مبنای پاسخ کلینیکی، آنزیمی، الکترو و اکوکاردیوگرافیک استرپتاز در بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد قلبی با صعود قطعه ST انفارکتوس حاد میوکارد به طور مهم موثرتر از هبرکیناز می باشد.

مقدمه: پوشاندن کامل و دایمی زخم اصلی اساسی در بیماران سوخته می باشد که باید هر چه سریعتر مورد توجه قرار گیرد، تا از اختلالات متابولیک و عوارض عفونی زخم باز جلوگیری گردد. استفاده از آلوگرافت بهترین جایگزین جهت بیمارانی است که پوست سالم کمی به عنوان دهنده گرافت، دارند. این مطالعه با هدف بررسی بقا آلوگرافت در بیماران سوختگی شدید انجام شده است.روش کار: این مطالعه توصیفی مقطعی در سالهای 83-1385 در بخش سوختگی بیمارستان امام رضا (ع) مشهد صورت گرفته است. 17 بیمار زن با سوختگی شدید که میزان درصد سوختگیشان 60 تا 90% از کل بدن بود مورد مطالعه قرار گرفتند. جهت پوشاندن محل سوختگی از آلوگرافت (مادر، پدر، برادر، خواهر) استفاده شد و سپس بیماران برای 6 ماه پی گیری شدند. مشخصات فردی، نتایج عمل جراحی، آزمایشگاهی و پی گیری و بقا پیوند در پرسشنامه جمع آوری گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد.نتایج: طی دوره درمان، از 22 مورد آلوگرافت در طی درمان برای 17 بررسی بیمار با سوختگی شدید استفاده گردید. در 5 بیمار (29%) از دو مورد آلوگرافت و در 12 بیمار (71%) از یک مورد آلوگرافت استفاده شد. در 9 بیمار (53%) هیچ گونه رد پیوند پوستی دیده نشد. در 3 مورد (18%) از بیماران در یکی از موارد آلوگرافتهای به کار رفته ردپیوند دیده شد و در 5 بیمار (29%) تمام پوست پیوند شده پس زد.نتیجه گیری: در بیماران با سوختگی شدید در مواردی که خود بیمار پوست چندانی به عنوان دهنده ندارد، آلوگرافت یک درمان جایگزین موثر جهت پوشاندن زخم و درمان می باشد. درصد رد پیوند پوستی، خیلی کمتر از سایر مطالعات انجام شده است.

مقدمه: جراحیهای چشم به خصوص آب مروارید به صورت سرپایی قابل انجام است و از بی حسی موضعی و یا بیهوشی عمومی استفاده می شود. رمی فنتانیل از مخدرهای بسیار کوتاه اثر و پروپوفول از هوشبرهای کوتاه اثر می باشند که هر دو می توانند جهت نگهداری بی هوشی مورد استفاده قرار گیرند. هدف این مطالعه بررسی و مقایسه تغییرت همودینامیک و سرعت و مدت بهبودی و عوارض بیهوشی عمومی توسط رمی فنتانیل و پروپوفول و بی حسی موضعی همراه آرام بخشی هوشیارانه در جراحیهای آب مروارید ساده به روش فیکو بوده است.روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی در مدت شش ماه در سال 1385 در بیمارستان خاتم الانبیا (ص) انجام شده است. 75 بیمار که برای جراحی آب مروارید انتخاب شده بودند، به صورت تصادفی به سه گروه 25 نفری کنترل، رمی فنتانیل و پروپوفول تقسیم شدند و مورد مطالعه قرار گرفتند. در گروه اول بی حسی موضعی استفاده شد. در گروه دوم و سوم القا با پروپوفول و آتراکوریوم و ماس لارنژه انجام شد. نگهداری بیهوشی در گروه دوم با انفوزیون پروپوفول mg/kg/h(5) و در گروه سوم با انفوزیون رمی فنتانیل (0.25mg/kg/min) انجام شد. تمام بیماران توسط یک جراح تحت عمل جراحی قرار گرفتند. بیماران از ابتدا تا انتها تحت مونیتورینگ مداوم فشار خون، ضربان قلب و پالس اکسیمتری قرار داشتند و عوارض در مدت بهبودی در نظر گرفته شد. بیماران با مشکلات قلبی و ریوی و فشار خون بالا و مصرف داروهای مهار کننده بتا از تحقیق حذف شدند. مشخصات فردی، نتایج بیهوشی و عوارض در مدت بهبودی در پرسشنامه جمع آوری و توسط نرم افزار Spss13 و با آنالیز واریانس، کای اسکوئر، دقیق فیشر و رگرسیون تحلیل و p کمتر از 0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.نتایج: از گروه اول یک نفر و از گروه دوم 2 نفر به علت انجام نشدن جراحی یا ایست قلبی از مطالعه حذف شدند. تفاوت دموگرافیک بین سه گروه وجود نداشت. شیوع کاهش فشارخون و ضربان قلب در گروه رمی فنتانیل بیشتر از گروه پروپوفول و کنترل بود (p=0.005). سرعت ریکاوری بین دو گروه در رمی فنتانیل بیشتر از پروپوفول (p=0.000) و میزان یادآوری اطلاعات حین عمل در پروپوفول بیشتر بود (p=0.024). شیوع تهوع و استفراغ تفاوت چندانی بین گروهها نداشت.بحث: در این مطالعه به علت عارضه کمتر و سرعت ترخیص بیشتر بی حسی موضعی با آرام بخش سبک بهتر از بیهوشی عمومی بود. در صورت استفاده از بیهوشی عمومی به علت بهبودی سریع تر و یادآوری کمتر اطلاعات رمی فنتانیل انتخاب مناسبتری برای اعمال جراحی چشم نسبت به پروپوفول است ولی به علت شیوع بیشتر کاهش فشارخون و ضربان قلب بهتر است از مقادیر کمتری برای انفوزیون استفاده کرد.

خانمی متاهل، 54 ساله و دارای 5 فرزند به علت بزرگ شدن تدریجی شکم به بیمارستان مراجعه کرده است. در معاینه بالینی ملتحمه رنگ پریده اما اسکبرایکتریک نبود.علایم حیاتی بیمار: فشار خون: 120.80 میلیمتر جیوه، تعداد ضربان قلب: 90 در دقیقه، تعداد تنفس: 12 در دقیقه، درجه حرارت دهانی 37 درجه سانتی گراد، ورید ژگولر برآمده نبود. سمع قلب صدای اول و دوم طبیعی اما سوفل سیستولیک با شدت II/VI در کناره چپ استرنوم سمع می شد که انتشار خاصی نداشت. سمع ریه ها طبیعی بود. شکم بزرگ، پهلو ها برآمده و در دق مات بود. موج مایع و ماتیته متغیر وجود داشت. لمس کبد و طحال به علت شدت آسیب ممکن نشد. در اندام ها نبض ها پروقرینه لمس می شد. ادم خفیف هر دو اندام تحتانی وجود داشت. آدنوپاتی گردنی و فوق ترقوه ای لمس نشد.بر طبق این شرح حال، مشخص می شود که بیمار آسیت شدید دارد، در اغلب موارد علت ایجاد آسیت بیماری های شناخته شده ای مانند سیروز کبدی یا بیماری های قلبی- عروقی مانند نارسایی احتقانی قلب و بیماری های پریکارد، بیماری های کلیوی مانند سندرم نفروتیک و یا کارسینوماتوز منتشر پریتوئن می باشد.

مقدمه: مرکل سل کارسینوما یک کارسینوم اولیه نوروآندوکرین نادر پوستی می باشد که در افراد مسن در مناطق در معرض آفتاب به خصوص سر و گردن دیده می شود. تماس بیش از حد با اشعه ماورای بنفش ممکن است در اتیولوژی آن نقش داشته باشد. تماس با گاز خردل می تواند باعث ایجاد واکنش های پوستی و افزایش نئوپلاسم های پوستی و احتمالا مرکل سل کارسینوما شود. هدف از این مطالعه گزارش موردی از مرکل سل کارسینوما در یک مجروح شیمیایی و بررسی مقالات تاکنون منتشر شد درباره این بیماری می باشد.معرفی بیمار: بیمار آقای م.ن 60 ساله با سابقه مواجهه با گازهای شیمیایی خردل در جنگ تحمیلی ایران و عراق و ایجاد توده ندولر خونریزی دهنده با سابقه سه ماهه در پوست سر می باشد که در بررسی هیستولوژی و رنگ آمیزی ایمنوهیستوشیمی ضایعه تشخیص مرکل سل کارسینوما داده شد.نتیجه گیری: این اولین مورد مرکل سل کارسینوما گزارش شده در ایران در زمینه مواجهه با گاز شیمیایی خردل می باشد و ممکن است گاز خردل یک عامل اتیولوژیک برای این تومور باشد.

مقدمه: بیماری گرانولوماتوز مزمن از گروه بیماریهای نقص ایمنی ارثی غیر اختصاصی و نادر است که اغلب با عفونتهای مکرر با ارگانیسم های کاتالاز مثبت تظاهر می یابد. سلولهای نوتروفیل و دیگر سلولهای بیگانه خوار این بیماران دچار اختلال در حذف و کشتن میکروبهای فاگوسیته شده هستند. هدف این مقاله گزارش بیماری گرانولوماتوز مزمن در یک بیمار با درمان مکرر بیماری بوده است.معرفی بیمار: مردی 23 ساله با عفونتهای مکرر ریوی و لنفادنیت های مکرر مراجعه کرده است. این بیماری سه نوبت با تشخیص احتمالی توبر کلوز تحت درمان با داروهای ضد سل قرار گرفته است تا در نهایت تشخیص این بیماری گرانولوماتوز مزمن مشخص می شود.نتیجه گیری: با توجه به اهمیت در نظرگیری نقایص ایمنی (سلولی یا هومورال) در عفونتهای مکرر می توان با تشخیص به موقع از درمانهای نابجا پرهیز کرد و بادرمان پیشگیری کننده از شدت بیماری کم کرد.

مقدمه: پارگی بطن به دنبال انفارکتوس میوکارد یکی از مشکلات کلینیکی وخیم همراه با مرگ و میر بالا است. هدف از این مطالعه معرفی یک بیمار با پارگی قلب می باشد.معرفی بیمار: یک مرد 73 ساله با پارگی بطن چپ و تامپوناد به دنبال انفارکتوس میوکارد طی یک عمل جراحی اورژانس با موفقیت تحت درمان قرار گرفت. عمل جراحی با استفاده از پمپ قلبی- ریوی انجام شد. طبق روش Nunez و با استفاده از یک تکه پچ PTEE محل پارگی ترمیم شد. بیمار طی یک پی گیری 12 ماهه همچنان زنده می باشد.