مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد
سال:1389 | دوره:53 | شماره:1 |تعداد مقالات:13

مقدمه: در مورد همراهی بیماری های خود ایمنی تیروئید و عفونت HTLV I گزارشات متعددی وجود دارد. هدف از این مطالعه تعیین شیوع آنتی بادی های ضد تیروئید در ناقلین HTLV I و در بیماران مبتلا به پاراپارزی اسپاستیک تروپیکال (HAM/TSP) و تعیین همراهی عفونت های ناشی از این ویروس با تیروئیدیت هاشیموتو در شهر آندمیک مشهد در شمال شرقی ایران است.روش کار: این مطالعه مورد شاهدی در مشهد از سال 1386-1387 در مشهد انجام شده است. 46 بیمار مبتلا به HTLVI (24 بیمار مبتلا به پاراپارزی اسپاستیک تروپیکال و 22 ناقل بدون علامت) و 40 فرد گروه شاهد از نظر وجود آنتی بادی های ضد تیروئید غربالگری شدند. تشخیص تیروئیدیت هاشیموتو بر اساس وجود آنتی بادی های ضد تیروئید (آنتی پراکسیداز و آنتی تیروگلوبولین) و وجود حداقل یکی از دو مورد هیپوتیروئیدی و / یا گواتر داده شد. تحلیل اطلاعات با آزمون فیشر داده شد. پی کمتر از 0.05 از نظر آماری قابل ملاحظه دانسته شد.نتایج: آنتی بادی های ضد تیروئید در 14 ناقل بدون علامت (%63.3) و 6 بیمار مبتلا به (%25) HAM/TSP و سه نفر از گروه شاهد (%7.5) نشان داده شد. تیروئیدیت هاشیموتو در %45.5 ناقلین بدون علامت، %25 از بیماران مبتلا به HAM/TSP و %7.5 افراد گروه شاهد وجود داشت.نتیجه گیری: این مطالعه نشانگر شیوع بالای تیروئیدیت هاشیموتو در بیماران HAM/TSP و ناقلین HTLVI است. یافته ها نشانگر همراهی عفونت HTLVI و تیروئیدیت هاشیموتو در منطقه ما است.

مقدمه: آترواسکلروز و بیماریهای ناشی از آن عامل مهم مرگ و میر در بسیاری از کشورهاست و یافتن عوامل مساعد کننده آن حایز اهمیت است. در سالهای اخیر تحقیقاتی در مورد رابطه آترواسکلروز و سطح پلاسمایی فاکتور رشد شبه انسولینی نوع یک (IGF-1) انجام شده و نتایج متفاوتی به دست آمده است. از آنجا که در کشور ما در این زمینه مطالعه چندانی صورت نگرفته نویسندگان تصمیم به انجام این پژوهش گرفتند.روش کار: در این مطالعه توصیفی مقطعی 107 بیمار در سال 1386-1387 که به واسطه بیماری ایسکمیک قلبی نیاز به آنژیوگرافی کرونر در بیمارستان شفای کرمان داشتند انتخاب شدند. نمونه خون ایشان جهت اندازه گیری سطح پلاسمایی فاکتور رشد شبه انسولینی نوع یک، قند خون ناشتا، تری گلیسرید، کلسترول تام، کلسترول با دانسینه پایین و کلسترول با دانسیته بالا گرفته شد. فشار خون همه بیماران ثبت و شاخص توده بدنی آنان محاسبه شد و سابقه تدخین سیگار نیز در پرسشنامه درج گردید. اطلاعات بدست آمده با استفاده از آمار توصیفی و جداول و نمودارها تجزیه و تحلیل گردید. از آزمون های آنالیز همبستگی اسپیرمن هم استفاده شد.نتایج: سطح پلاسمایی فاکتور رشد شبه انسولینی نوع یک با افزایش میزان تنگی عروق کرونر افزایش نشان داد. ضریب همبستگی میان میزان تنگی شرایین کرونر و سطح پلاسمایی IGF-1 برابر با R=0.204 و P=0.04 به دست آمد که نشان دهنده رابطه معنی داری بین این دو متغیر است و نیز سطح پلاسمایی فاکتور رشد انسولینی نوع یک با افزایش تعداد عروق کرونر مبتلا در آنژیوگرافی افزایش خفیف نشان داد که با استفاده از آنالیز همبستگی رتبه اسپیرمن Rho=0.189 و p=0.058 بدست آمد.نتیجه گیری: سطح فاکتور رشد شبه انسولینی نوع یک پلاسما با شدت ضایعه عروق کرونر ارتباط معنی دار و با تعداد سرخرگ های کرونر مبتلا ارتباط ضعیفی دارد که می تواند بر نقش فاکتور رشد شبه انسولینی نوع یک بر روند آترواسکلروز تاکید نماید.

مقدمه: کراتیت قارچی عفونت چرکی است که اغلب منجر به زخم و کاهش دید، در قرنیه و همچنین گاهی موجب از دست دادن چشم می شود. بیشترین میزان شیوع آن در مناطق گرمسیری و تحت گرمسیری مشاهده شده است. برای ارزیابی عوامل ایجاد کننده، عوامل زمینه ای و پیگیری درمان کراتیت قارچی این مطالعه به مدت 2 سال در بیماران مبتلا به کراتیت در مشهد انجام شد.روش کار: این مطالعه توصیفی مقطعی و آینده نگر بر بیماران مراجعه کننده به درمانگاه های بیمارستان های دانشگاهی مشهد و در آزمایشگاه قارچ شناسی بیمارستان امام رضا در سالهای 1384-1386 انجام شد. از بین 466 فردی که از کراتیت رنج می بردند، 65 بیمار که از نظر بالینی به کراتیت قارچی بسیار مشکوک بودند، به روش گستره مرطوب با هیدروکسید پتاسیم %10 و کشت روی محیط سابوراد دکستروز آگار آزمایش شدند و نتایج با روش SPSS بررسی شد.نتایج: در بین 65 بیمار مشکوک از نظر بالینی، نتایج آزمایش مستقیم و کشت در 44 بیمار مثبت شد. بیشتر از %40 بیماران کشاورز بودند. ضربه به علت ورود مواد سبزیجات شایعترین زمینه مساعدکننده در بیش از 47% موارد بود. قارچ های رشته ای و قارچ های مخمری به ترتیب از %86.4 و %13.6 نمونه ها جدا شدند. گونه های فوزاریوم بیشترین مورد جدا شده بودند (%14.4). بقیه موارد شامل آسپرژیلوس (%21.8)، آکرمونیم %8.3))، پنیسیلیوم (%5.6) و کاندیدا (%13.9) بودند. قرمزی و ریزش اشک شایعترین علایم بالینی در %93.2 موارد مشاهده شد. آمفوتریسین B در بیماران کراتیت ناشی از آسپرژیلوس و کاندیدا استفاده شد اما در کراتیت ناشی از فوزاریوم و دیگر کراتیت های رشته ای ناتامیسین برای 6 تا 12 هفته استفاده گردید. پیگیری 6 ماهه نشان داد که پیش آگهی در همه بیماران خوب بوده است.نتیجه گیری: نسبت به دهه گذشته، شیوع کراتیت قارچی در مشهد افزایش یافته است. کراتیت ناشی از قارچ های رشته ای شایعتر از کراتیت قارچ های مخمری بوده، ورود اجسام خارجی (ذرات گیاهی) شایعترین عامل زمینه ای است و پیش آگهی بیماری خوب می باشد.

مقدمه: اورژانسهای چشم پزشکی یکی از شایعترین مشکلات در بخشهای اورژانس می باشد اما مروری عمومی بر اورژانسهای چشمی را که طی یک دوره شش ماهه به بخش اورژانس بیمارستان خاتم الانبیا (مشهد) به منظور ارایه طرح استراتژی سلامت و مواظبت چشم جهت جلوگیری از صدمات چشمی صورت گرفته است، بررسی می کند.روش کار: این مطالعه توصیفی مقطعی به صورت گذشته نگر بر بیمارانی که با شکایتهای چشمی به بخش اورژانس بیمارستان خاتم الانبیا مشهد در فاصله ماههای فروردین تا شهریور 1385 مراجعه کرده اند، انجام شد. تشخیصهای چشمی و موارد بستری علاوه بر متغیرهای مرتبط جمع آوری شد و به طور جداگانه با نرم افزار اکسل و مینی تب آمار توصیفی مورد ارزیابی قرار گرفت.نتایج: در دوره مطالعه 28312 بیمار با شکایتهای چشمی به بخش اورژانس مراجعه کردند. شایعترین تشخیصها در بیمارانی که اخیرا مراجعه کردند در دو گروه آسیبهای جراحتی (%61) و اختلالات التهابی (%22) دسته بندی شدند. نسبت مرد به زن حدود 2.5 به 1 ارزیابی شد. مراجعه در هر دو جنس در دهه سوم زندگی به اوج می رسد. میزان مراجعه در اواخر بهار و اوایل تابستان افزایش نشان می داد. مجموع موارد بستری 431 مورد (1.5 درصد از موارد مراجعه) بود که بخش عمده آنها در نتیجه پیامدهای آسیبهای جراحتی و به خصوص پارگی کرده چشم (%38 موارد بستری) نیاز به بستری پیدا کرده بودند. تخمین زده می شود حوادث شغلی چشمی مسوول %43 تمامی آسیبهای جراحتی که بین سنین 20 تا 59 سال اتفاق می افتد باشد.نتیجه گیری: مردان جوان از نظر حوادث چشمی به خصوص در محیط کار با خطر بیشتری مواجه هستند. افراد زیر 10 سال تخمین زده می شود به طور ویژه ای در معرض خطر آسیبهای شدید چشمی از قبیل پارگی کره چشم هستند. توجه بیشتر نسبت به این دو گروه در معرض خطر و هدایت آموزشها و آمادگیهای حفاظتی با استفاده صحیح از عینکهای محافظ چشمی و آموزش بهداشت بر جنبه های پیشگیری در محیط کار و مدارس پیشنهاد می گردد.

مقدمه: در سال های اخیر توجه بیشتر مراکز درمانی بهبودی سرویس دهی سریع در اعمال جراحی سرپایی بوده است که علاوه بر بهبود سریع تر بیماران، امکانات آسایشی بهتری برای بیماران، خانواده ها و راحتی کار را برای کادر پزشکی به همراه داشته باشد. یک روش موثر در به دست آوردن نتایج عمل، استفاده از تماس تلفنی به جای مراقبت های سنتی رایج می باشد. در این مطالعه گروهی از بیمارانی که تحت اعمال جراحی سرپایی واقع شده اند تحت بررسی پیگیری با پروتکل تماس تلفنی قرار داده شده اند. در این مقاله نتیجه این تجربه و نتایج حاصل از آن بیان شده است.روش کار: در این مطالعه توصیفی 120 کودک که تحت اعمال جراحی سرپایی در درمانگاه بیمارستان دکتر شیخ از آذر ماه سال 1386 لغایت دی ماه 1386 قرار گرفتند، جهت پیگیری با تماس تلفنی و جایگزینی این روش پیگیری به جای مراجعات غیر ضروری بیماران به کلینیک جهت معاینات پس از عمل استفاده شد. بیماران از طریق تماس تلفنی در فاصله 6 ماه پس از عمل جراحی مورد ارزیابی واقع شدند. اطلاعات هر بیمار بعد از عمل جراحی در فرم مخصوص خود ثبت می شد (این فرم شامل پیگیری تلفنی بود که با فرم های ثبت کلینیکی مقایسه گردید).نتایج: در طی این بررسی، پس از عمل جراحی ارتباط خوبی با والدین 108 بیمار یه صورت تلفنی برقرار شد. در مورد 12 بیمار با وجود تماس های مکرر تلفنی پاسخ دریافت نشد و همچنین این بیمارن به درمانگاه نیز مراجعه نکردند. در مورد 10 بیمار از 108 بیمار که با آنها تلفنی تماس حاصل شده بود با وجود عدم نیاز به مراجعه به کلینیک بنا به تمایل شخصی باز هم به درمانگاه مراجعه داشته اند. لازم به ذکر است با توجه به تماسهای تلفنی جهت 8 بیمار هم توصیه به مراجعه کلینیک توسط پزشک به عمل آمد.نتیجه گیری: پیگیری تلفنی با استفاده از پروتکل سازمان یافته یک روش جایگزینی ایمن برای پیگیری کلینیکی معمولا در بیماران اعمال جراحی انتخاب شده می باشد که نه تنها ایمن بوده بلکه صرف هزینه و زمان کمتری را برای بیمار، خانواده و تیم درمانگر به همراه دارد.

مقدمه: آندوسکوپی دستگاه گوارش فوقانی قابل اعتمادترین وسیله جهت ارزیابی بیماران مبتلا به سوختگی ناشی از بلع مواد سوزاننده است، با این وجود، در مورد زمان مناسب آن توافق وجود ندارد.روش کار: این مطالعه توصیفی تحلیلی مقطعی بر 100 بیمار بالغ با تشخیص قطعی سوختگی ناشی از بلع مواد سوزاننده در لارنگوسکوپی مستقیم در بیمارستان امام خمینی تبریز در یک دوره 15 ماهه از سال 1386-1387 انجام شدند. بیماران با علایم آسیب داخلی جدی فورا عمل شدند. در سایر موارد، آندوسکوپی دستگاه گوارش فوقانی به کار رفت و بر اساس زمان آن، بیماران به دو گروه تقسیم شدند: آندوسکوپی زودرس (زیر 24 ساعت) و آندوسکوپی دیررس (بالای 24 ساعت). وضعیت بیمارستانی در دو گروه مقایسه گردید. اطلاعات با استفاده از SPSS تجزیه و تحلیل شد. همچنین از آزمون های تی، کای اسکوئر، فیشر، کانتین جن سی استفاده شد.نتایج: 62 بیمار مونث و 38بیمار مذکر (25.51±9.25 سال) وارد مطالعه شدند. در %83 موارد از مواد قلیایی استفاده شده بود. %8 موارد فورا عمل شدند و %37 تحت آندوسکوپی فوری و %55 تحت آندوسکوپی تاخیری قرار گرفتند. نتیجه آندوسکوپی در %11 موارد طبیعی، در %40 آسیب درجه I، در |%28 آسیب درجه II، در %7 آسیب درجه III و در %6 آسیب درجه IV بود. دو گروه از نظر نیاز به عمل جراحی، فاصله پذیرش تا جراحی، نیاز به بستری در ICU و مدت آن و مرگ و میر طی بستری تفاوت معنی دار آماری نداشتند. با این وجود، فاصله تا جراحی و پذیرش در ICU در گروه آندوسکوپی زودرس و عوارض بیمارستانی در گروه آندوسکوپی تاخیری ظاهرا از وضعیت بهتری برخوردار بود.نتیجه گیری: آندوسکوپی زودرس و تاخیری از نظر وضعیت بیمارستانی بیماران بالغ دچار سوختگی ناشی از بلع مواد سوزاننده از نظر آماری تفاوت معنی داری ندارند.

مقدمه: نمای بالینی تیپیک درماتوفیبروم ممکن است نیاز به بررسی آسیب شناسی را غیر ضروری نماید ولی هنوز اغلب متخصصین پوست برای تشخیص قطعی بیماری از هیستولوژی ضایعات کمک می گیرند. این مطالعه برای روشن شدن میزان صحت تشخیص بالینی و اهمیت بالینی دیگر ضایعاتی که در تشخیص افتراقی درماتوفیبروم مطرح هستند، در بخشهای پوست و آسیب شناسی بیمارستان امام رضا مشهد انجام گرفت.روش کار: در یک مطالعه توصیفی ـ تحلیلی مقطعی تمام پرونده های بیوپسی در بخش پوست و آسیب شناسی بیمارستان امام رضا (ع) بین سالهای 1363-1383 بررسی شد و مواردی که شامل درماتوفیبروم بود، جدا شده و پس از بازبینی مجدد لام ها، اطلاعات مورد نظر شامل سن، جنس، مدت ضایعه، اندازه ضایعه، نمای بالینی ضایعه، تشخیصهای بالینی و آزمایشگاهی، مورد تجزیه و تحلیل آماری به وسیله نرم افزار SPSS و آزمون های تی تست، دقیق فیشر، من ویتینی و لایک هود رتیو تست قرار گرفت.نتایج: در این مطالعه 82 مورد درماتوفیبروم از 127 نمونه که با تشخیص بالینی درماتوفیروم بیوپسی شده بودند به تایید آسیب شناسی رسیده بود (ارزش اخباری مثبت %64.56)، در 45 مورد بقیه هیدروآدنوم ندولر (7 مورد)، کیست اپیدرمال و کمدون (جمعا 11 مورد) شایعترین تشخیصها بودند. به علاوه 32 مورد درماتوفیبروم در آسیب شناسی تشخیص داده شده بود که با تشخیصهای بالینی مختلفی (به ترتیب شیوع کلوئید، فیبروکراتوم، گلوموس تومور، کیست و...) ارسال گردیده بودند. لذا حساسیت تشیص بالینی برای مجموع 114 مورد درماتوفیبروم %72 بوده است. موارد درماتوفیبروم در زنها کمی شایعتر (%57) و اغلب به شکل ندول (%72) بدون علامت (%76.9) به اندازه 5 تا 15 میلیمترو بیشتر در اندامها (%58) بود.نتیجه گیری: تشخیص درماتوفیبروم تا حد قابل ملاحظه ای به آسیب شناسی متکی است و احتمالات مثبت کاذب و منفی کاذب برای تشخیص بالینی به ترتیب %35.5 و %28 می باشد.

مقدمه: سینوس پیلونیدال عارضه شایعی در افراد جوان است که عموما در پوست ناحیه ساکروکوکسیژآل، بالای آنوس و در خط وسط دیده می شود و درمان آن انجام جراحی می باشد. باتوجه به طولانی بودن مدت درمان این بیماران و نیز وجود اطلاعاتی مبنی بر مفیدبودن ترکیبات روی در بهبود زخم به بررسی اثر درمانی پماد اکسیدروی در ترمیم زخمهای حاد ناشی از سینوس پیلونیدال در مقایسه با دارونما پرداخته شد.روش کار: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی دوسوکور تصادفی شده با کنترل دارونما 16 بیمار مرد مبتلا به سینوس پیلونیدال از سال 1386-1387 در بیمارستان امیرالمومنین سمنان مورد بررسی قرار گرفتند. این بیماران که مبتلا به دیابت، نارسایی کلیه وسیروز نبوده و یا داروهای موثر بر بهبودی زخم مثل کورتیکواستروییدها را مصرف نمی کردند، پس از جراحی به روش خارج نمودن کامل کیست با انجام پانسمان روزانه پماد اکسیدروی و دارونما در دو گروه هدف و شاهد مورد مطالعه قرار گرفتند. هر 15 روز با اندازه گیری حجم زخم، میانگین درصد بهبودی در دو گروه مقایسه گردید. اطلاعات با استفاده از آزمون های اسمیر نوف و تی تست و نرم افزار SPSS تحلیل شد.نتایج: در این مطالعه میانگین سنی 24.5±4 سال بود، که بین دو گروه تفاوت معنی داری وجود نداشت (P=0.634). میانگین درصد تغییرات حجم در 15 روز اول و دوم بعد از عمل جراحی در بین دو گروه تفاوت معنی دار نداشت (P=0.334) و (P=0.751). اما میانگین درصد تغییرات حجم در 15 روز سوم و همچنین در کل 45 روز درمان بین دو گروه تفاوت معنی دار داشت (P=0.006) و (P=0.026).نتیجه گیری: با توجه به یافته های این مطالعه و نیز مطالعات مختلف انجام شده، پانسمان با پماد اکسید روی در افزایش سرعت بهبود زخم های مزمن و حاد مفید است. اثر دارو در 15 روز سوم بیشتر بود که احتمالا به دلیل اثر بیشتر روی در مرحله اپیتلیالیزه شدن زخم است.

مقدمه: بیماری هیداتید یک عفونت انگلی ناشی از مرحله لاروی کرم پهن سگ سانان (اکینوکوکوس گرانولوزوس) در انسان (میزبان واسط اتفاقی) می باشد. انسان در اثر خوردن آب یا سبزیجات آلوده به تخم کرم، مبتلا می شود. محل های شایع درگیری در انسان به ترتیب کبد و ریه ها است. درگیری نواحی دور دست نظیر لگن از تظاهرات بسیار نادر این بیماری محسوب می شود، لذا در این مقاله به معرفی یک مورد کیست هیداتید لگنی با تظاهرات ناشایع پرداخته می شود.معرفی بیمار: بیمار مرد 75 ساله ایست که در حدود 4 ماه قبل به دلیل تورم اندام تحتانی چپ با تشخیص احتمالیDVT  بستری شده است. پس از آن بیمار دچار دردهای شکمی ژنرالیزه با برتری در ناحیه LLQ شده که همراه با ضعف، بی حالی و کاهش اشتها بوده است. در سونوگرافی و سی تی اسکن لگن، توده کیستیک در طرف چپ لگن گزارش شد که مطرح کننده کیست هیداتید بوده است. سرانجام پس از تایید سرولوژیک، بیمار با تشخیص کیست هیداتید لگنی تحت عمل جراحی قرار گرفت و پاتولوژی کیست خارج شده نیز موید این تشخیص بوده است.نتیجه گیری: حفره لگنی محل شایعی برای کیست هیداتید نمی باشد. در مقالات معدودی که از کیست های لگنی منتشر شده است، علایمی همچون دردهای شکمی، تکرر ادراری، کاهش جریان ادراری، احتباس ادراری، دردهای رادیکولر اندام تحتانی یا افتادگی پا ثانویه به اثر فشاری بر روی مثانه و شبکه عصبی لومبوساکرال گزارش سده است. در این بیمار کیست هیداتید لگنی باعث یافته های ناشایعی همچون تورم اندام تحتانی چپ و درد شکمی به علت اثر فشاری بر روی عروق لنفاوی و ارگان های مجاور شده است.