مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد
سال:1387 | دوره:51 | شماره:2 (100) |تعداد مقالات:11

مقدمه: لیشمانیوز به ویژه از نوع جلدی به صورت یک مشکل مهم بهداشتی در بسیاری از نقاط ایران از جمله شهر نیشابور در استان خراسان رضوی مطرح می باشد. گونه های متفاوتی از این انگل سبب ایجاد بیماری شده و تعیین گونه های آن جهت کنترل و پیشگیری از بیماری لازم است. از طرفی تمام گونه ها و سویه های متعلق به جنس لیشمانیا از نظر مورفولوژیک یکسان هستند و تشخیص گونه های عامل سالک به صورت میکروسکوپی امکان پذیر نبوده و یافته های اپیدمیولوژیک و بالینی هم به تنهایی ابزار مناسبی برای تعیین گونه انگل نمی باشد. اما از آنجا که DNA موجود در هر انگل مانند سایر موجودات زنده خاص همان گونه است، این امر راه را برای استفاده وسیع از DNA جهت شناسایی و تشخیص و تعیین گونه های انگل هموار نموده است. در میان این روشها، روش RAPD-PCR از جایگاه ویژه ای برخوردار است. از آنجا که شهر نیشابور از کانونهای مهم این بیماری محسوب می شود و تا کنون نیز مطالعات دقیق ملکولی درباره وضعیت لیشمانیوز پوستی در این شهرستان صورت نگرفته است، هدف از این مطالعه تعیین گونه های انگل ایجاد کننده سالک با روش RAPD-PCR است.روش کار: این مطالعه توصیفی بر 57 نمونه انگلی جداشده از افراد مبتلا که از 1/6/85 لغایت 30/5/86 به آزمایشگاههای مراکز بهداشت شهرستان نیشابور مراجعه کرده بودند، انجام شد. جهت تعیین گونه انگل به روش RAPD-PCR نمونه های به دست آمده از 57 بیمار مبتلا به لیشمانیوز جلدی که به روش لام مستقیم بیماری آنها تایید شده بود، در محیطهای NNN و سپس RPMI-1640 کشت داده شدند. پس از کشت انبوه و استخراج DNA به روش پروتیین کیناز، نمونه ها با روش RAPD-PCR با استفاده از چهار پرایمر ده نوکلئوتیدی تکثیر گردیدند. الگوی الکتروفورزی هر نمونه با نمونه های استاندارد لیشمانیا تروپیکا، ماژور و مارکر مقایسه شد و نتایج جمع آوری گردید. در این مطالعه نمونه گیری به صورت آسان بود.نتایج: نتایج این مطالعه نشان داد گونه مولد لیشمانیوز در تمامی 57 بیمار مورد آزمایش در شهرستان نیشابور، لیشمانیا تروپیکا بوده است.نتیجه گیری: به نظر می رسد گونه لیشمانیا تروپیکا تنها عامل ایجاد کننده سالک در این شهرستان باشد و همچنین روش RAPD-PCR تکنیک مناسبی جهت شناسایی انگل لیشمانیا در مطالعات اپیدمیولوژیک است.

مقدمه: عفونت تناسلی با پاپیلوماویروس انسانی شایع ترین بیماری مقاربتی در آمریکا می باشد و این بیماران دارای زگیل تناسلی در خطر ابتلا به HIV و سیفیلیس هستند. عدم شناسایی این افراد که رفتارهای جنسی پرخطر دارند، می تواند منجر به انتشار بیماری در جامعه و عوارض جبران ناپذیر شود. به همین دلیل CDC توصیه می شود تا هر فردی که برای بررسی و درمان بیماری مقاربتی مراجعه می کند یا دارای عامل خطرزای جنسی است، از نظر سیفیلیس و عفونت HIV غربال شود، ولی این استراتژی اغلب در ایران انجام نمی شود. به همین منظور در این طرح پژوهشی مبتلایان به زگیل تناسلی از نظر آلودگی به HIV و سیفیلیس غربالگری شدند تا نتیجه بررسی این بیماران با توجه به صرف هزینه مشخص شود.روش کار: در این مطالعه مورد - شاهدی 100 نفر از مبتلایان به زگیل تناسلی مراجعه کننده به بخش پوست بیمارستان امام رضا مشهد از شهریور 84 تا شهریور 86 به عنوان مورد و 100 نفر سالم فاقد زگیل تناسلی همان از نظر سن، جنس و تاهل به عنوان شاهد از نظر HIV و سیفیلیس بررسی شدند. داده های حاصله با کمک نرم افزار SPSS، آزمون کای دو و تی دانشجویی مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.نتایج: نسبت بیماران مذکر به مونث 0.87، بیشترین گروه سنی 30-39 سال بود. دو نفر از بیماران آلوده به HIV و یک نفر مبتلا به سیفیلیس بود که با گروه شاهد تفاوتی نداشت (p=0.50, p=0.29).نتیجه گیری: با توجه به هزینه های غربالگری، انجام آن در مبتلایان به زگیل مقعدی تناسلی بدون علامت لازم نمی باشد، ولی از آنجایی که هر دو بیمار HIV مثبت معتاد تزریقی بودند، این مطالعه بر ضرورت غربالگری افراد دارای رفتارهای پرخطر از نظر عفونت HIV و سیفیلیس تاکید دارد.

مقدمه: درماتوفیتوزیس بیماری قارچی بافت های کراتینیزه نظیر مو، ناخن و پوست می باشد و توسط گروهی از قارچ ها با نام درماتوفیت ایجاد می شود. شیوع این بیماری به سن، وضعیت بهداشتی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی بستگی دارد.روش کار: در این مطالعه توصیفی تحلیلی تمامی 599 بیمار مشکوک به عفونت قارچی جلدی مراجعه کننده به درمانگاه پوست بیمارستان قائم مشهد طی سال 1385، معاینه و به آزمایشگاه قارچ شناسی بیمارستان قایم (عج) و آزمایشگاه مرکزی جهاد دانشگاهی ارجاع شدند. مشخصات بیماران در پرسشنامه ثبت شد. آزمایش مستقیم، رنگ آمیزی و کشت بر محیط SCC حاوی کلرامفنیکل و سیکلوهگزامید به منظور تشخیص عفونت درماتوفیتی انجام شد. از آزمون کای اسکوئر در تحلیل داده ها استفاده شد.نتایج: 384 بیمار (64.1 درصد) به عفونت قارچی آلوده و از بین آنها 137 نفر به درماتوفیتوزیس مبتلا بودند. 91 نفر از مبتلایان مرد و 46 نفر زن بودند (p=0.002). بیشترین آلودگی در زیر گروه سنی 21-30 مشاهده شد و کچلی بدن شایعترین فرم عفونت درماتوفیتی (56.2 درصد) بود و بعد از آن کچلی کشاله زان (20.4 درصد) و کچلی پا (13.8 درصد) قرار داشت. فراوانی گونه های جداشده از بیماران بدین ترتیب بود تریکوفیتون روبروم، 44.5 درصد؛ اپیدرموفیتون فلوکوزوم، 21.9 درصد؛ تریکوفیتون منتاگروفیت، 11 درصد؛ تریکوفیتون وروکوزوم، 7.3 درصد و میکروسپورم کانیس، 7.3 درصد.نتیجه گیری: به علت شیوع بالای عفونت درماتوفیتی در این مطالعه، افزایش سطح دانش مردم درباره عوامل خطر بالقوه، تشخیص و درمان این بیماری توصیه می شود. علاوه بر این انجام مطالعات بیشتر به منظور تعیین گونه های غالب درماتوفیتی در سایر مناطق کشورمان ضروری به نظر می رسد.

مقدمه: جهت کشف روش درمانی موثر برای بیماری صرع شناخت اتیولوژی آن غیر قابل اجتناب است. در این مطالعه سعی شده است نقش فلزات کمیاب سرم از قبیل روی و مس در ایجاد این بیماری بررسی شود.روش کار: این مطالعه مورد - شاهدی در پاییز و زمستان 1385 در درمانگاههای اعصاب دانشگاه علوم پزشکی مشهد انجام شده است. 60 بیمار (25 مرد و 35 زن با میانگین سن 22.43±1.18) مبتلا به صرع تحت درمان و 60 فرد سالم همسان شده از نظر سنی و جنسی با گروه بیمار (25 مرد و 35 زن با میانگین سنی 25.27±1.091) در این مطالعه شرکت کردند. میزان مس و روی سرم هر دو گروه با استفاده از روش جذب اتمی تعیین گردید و به صورت میانگین ± انحراف معیار محاسبه و غلظت سرمی روی و مس با استفاده از روش تی تست مقایسه گردید.نتایج: اگر چه سطح سرمی روی و مس در گروه بیمار کمتر از سطح سرمی این عناصر در گروه کنترل به دست آمد، لیکن تفاوت ها معنی دار نبود. میانگین غلظت مس در بیماران 947.98±30.39(µg/lit) در برابر 967.41±28.25 در گروه کنترل به دست آمد و میانگین غلظت روی در بیماران 86.81±1.55(µg/dl) در برابر 94.48±11.11 در گروه کنترل اندازه گیری گردید. اگر چه مقدار مس و روی در سرم خون بیماران اندکی کمتر از گروه کنترل می باشد اما تفاوت ها از نظر آماری معنی دار نیست.نتیجه گیری: برخلاف آنچه در مطالعات قبلی گزارش شده است، سطح سرمی مس و روی در گروه بیماران تحت درمان اندکی کمتر از گروه کنترل بود، لیکن یافته های این پژوهش تفاوت معنی داری را در غلظت سرمی مس و روی بیماران صرعی نشان نداد و لذا نمی توان حملات صرعی را به تغییرات سطح سرمی این عناصر نسبت داد.

مقدمه: میوپاتی های التهابی یک گروه از بیماریهای اکتسابی است که مهمترین خصوصیات آن، ضعف و خستگی قرینه عضلات پروگزیمال با پیشرفت تحت حاد و ارتشاح سلولهای مونونوکلئر در بافت عضلانی همراه با دژنراسون و رژنراسیون الیاف عضلانی و افزایش آنزیمهای عضلانی می باشد. این دسته از بیماریها سه نوع اصلی و مشخص دارند که عبارتند از: درماتومیوزیت، پلی میوزیت و میوزیت انکلوزیون بادی. بیوپسی عضلانی مفیدترین روش تشخیصی میوپاتی های التهابی است که التهاب و ارتشاح سلولهای مونوکلئر را در عضله نشان می دهد. اما باید در نظر داشت که التهاب نه تنها در پلی میوزیت بارز است بلکه برخی دیستروفیهای عضلانی از جمله دوشن، بکر، فاسیواسکاپولو همورال و دیس فرلینوپاتی ها، همچنین برخی میوپاتیهای متابولیک، توکسیک و عفونت های ویرال می توانند باعث التهاب عضله، افزایش آنزیم های عضلانی و علایم بالینی مشابه پلی میوزیت گردند که این دسته میوزیت های غیر اختصاصی نامیده می شوند. در میوزیت های غیر اختصاصی، افزایش آنزیم های عضلانی و علایم بالینی مشابه پلی میوزیت گردیند که این دسته میوزیت های غیر اختصاصی نامیده می شوند. در میوزیت های غیر اختصاصی، نکته مهم ارتشاح بارز ماکروفاژها نسبت به لنفوسیتها در بافت عضلانی است و همچنین الیاف سالم که دچار ارتشاح سلولی شده اند، کمتر وجود دارد.روش کار: در این مطالعه گذشته نگر و توصیفی، پرونده 39 بیمار با تشخیص میوپاتیهای التهابی که در بخش اعصاب از سال 75 لغایت 85 بستری شده بودند، مورد بررسی قرار گرفت و اطلاعات مربوطه گردآوری گردید. همچنین لامهای پاتولوژی تهیه شده از نمونه بیوپسی عضله این بیماران و نیز 39 بیمار مبتلا به میوپاتی التهابی که به صورت سرپایی از سال 1375 لغایت 1385 مراجعه کرده اند، در بخش نوروپاتولوژی بیمارستان قایم (عج) مورد بررسی مجدد قرار گرفت. این نمونه ها توسط متخصص نوروپاتولوژی و با استفاده از میکروسکوپ نوری مورد بازبینی مجدد قرار گرفت و در نهایت نوع میوپاتی التهابی و تشخیص نهایی ثبت گردید.نتایج : سی و نه بیمار با تشخیص میوپاتیهای التهابی در بخش اعصاب در طول این مدت بستری بوده اند که 56.4 درصد مرد و 43.6 درصد زن بوده اند. متوسط سن زنها 32 سال و متوسط سن مردها 35.5 سال بوده است. اختلال بلع در 33.3 درصد، تندرنس و درد عضلانی در 41 درصد، فنومن رینود در 7.6 درصد، افزایش آنزیم های عضلانی در 82 درصد، درگیری ریه در 5.1 درصد، درگیری قلب در 5.1 درصد، ANA مثبت در 5.1 درصد و ESR بالا در 53.8 درصد بیماران وجود داشته است. در بررسی پاتولوژی بیوپسی عضل در بیماران فوق در بخش نوروپاتولوژی، 59 درصد میوزیت غیراختصاصی، 30.7 درصد پلی میوزیت، 5.1 درصد میوزیت انکلوزیون بادی بوده اند. یک بیمار، پلی میوزیت در زمینه SLE و یک بیمار، پلی میوزیت در زمینه کانسر پستان داشته است. درماتومیوزیت در زمینه کانسر پستان در یک بیمار وجود داشت. در بیماران مبتلا به میوزیت غیراختصاصی، یک مورد میوزیت ائوزینوفیلی، 2 بیمار میوزیت در زمینه HTLV1 و یک بیمار دیستروفی فاسیواسکاپولوهمورال بوده است. همچنین 39 بیمار به طور سرپایی به بخش نوروپاتولوژی مراجعه کرده اند که از این تعداد 36 مورد میوزیت غیراختصاصی و 3 مورد پلی میوزیت بوده است.نتیجه گیری: با توجه به مطالعه فوق، مشخص می شود که بیماری پلی میوزیت بیماری نادری است و وجود التهاب تنها در بیوپسی عضله و افزایش آنزیمهای عضلانی و ضعف عضلات کمربندی، نشاندهنده تشخیص پلی میوزیت نمی باشد، بلکه اکثر این موارد میوزیت های غیراختصاصی است که پاسخ مناسب به کورتون نخواهند داد.

مقدمه: ترمبوآمبولی حاد ریه که از ترومبوزهای وریدهای عمقی ناشی می شود یک علت مهم از کار افتادگی و مرگ و میر است. هدف از این بررسی ارزیابی بالینی، اقدامات تشخیصی و به خصوص میزان مرگ و میر ناشی از آن می باشد.روش کار: در یک مطالعه توصیفی، گذشته نگر تعداد 142 بیمار مبتلا به ترمبوآمبولی حاد از ابتدای سال 1382 لغایت 1385 در بیمارستان امام رضا (ع) بخش ریه مورد بررسی قرار گرفتند. مشخصات بالینی، اقدامات تشخیصی (شامل الکتروکاردیوگرافی، سونوگرافی داپلر، اکوکاردیوگرافی، اسکن خونرسانی ریه، رادیوگرافی قفسه سینه)، بیماریهای عوامل زمینه ساز منجر به آمبولی ریه و میزان مرگ و میر در پرسشنامه مخصوص ثبت شد اطلاعات جمع آوری شده مورد تجزیه و تحلیل آماری توسط نرم افزار Spss 11.5 قرار گرفت و از روشهای موجود آمار توصیفی مانند جداول و نمودارها و جدول کراس و کای اسکوئر استفاده شد.نتایج: از 412 بیمار مبتلا به تشخیص قطعی ترومبوآمبولی 79 مرد و 63 زن، محدوده سنی از 20 سال تا 91 بوده است. علایم و نشانه های بالینی به ترتیب شیوع، تنگی نفس 114(80.3%)، سرفه، درد قفسه سینه در 55 مورد (38.7%)، سرفه در 45 مورد (31.7%)، تب 43 مورد (30.3%) ترومبوز عمقی اندام تحتانی راست در 29 مورد (20.4%) و ترومبوز عمقی اندام تحتانی چپ در 25 مورد (17.6%) بوده است. در 142 بیمار مبتلا 109 نفر اسکن خونرسانی با احتمال بالا و در بقیه موارد با اسکن خونرسانی پایین تا متوسط، سونوگرافی داپلر مثبت داشته اند. بررسی و تفسیر اسکن خونرسانی ریه توسط دو نفر متخصص ریه صورت گرفته است. در مورد عوامل خطر و بیماریهای زمینه ساز منجر به آمبولی ریه، از 142 بیمار، 54 نفر سابقه بی حرکتی طولانی مدت یا بستری طی 3 ماه اخیر، 35 نفر سابقه جراحی، 31 نفر سابقه ضربه به اندام تحتانی، 24 نفر سابقه پرفشاری خون، 10 نفر مبتلا به بیماریهای انسدادی مزمن ریه، 19 نفر سابقه سیگار کشیدن، 16 نفر سابقه بیماری ایسکمیک قلبی، 11 نفر سابقه دیابت شیرین، 3 نفر سابقه سرطان، 3 نفر سابقه مصرف قرص ضدحاملگی، 2 نفر سندرم آنتی بادی ضدفسفولیپید و 2 نفر چای مفرط داشته اند. میزان مرگ و میر کلی در رابطه با ترومبوآمبولی ریه 17.6% بوده است.نتیجه گیری: نتایج مشخصات بالینی در این مطالعه مشابه با مطالعات دیگر است، به جز تب که به عنوان چهارمین مشخصه بالینی در این بررسی می باشد. در مورد عوامل خطر منجر به ترومبوآمبولی ریه با توجه به شایعترین عامل که بی حرکتی طولانی در این مطالعه است، برای رفع آن می توان اقدامات لازم پیشگیری را در نظر داشت. اسکن خونرسانی و سونوگرافی داپلر تشخیصی بوده است. میزان مرگ و میر در این مطالعه بالا و دو برابر مطالعات دیگر می باشد که قابل اهمیت است.

مقدمه: دسترسی وسیع به دیالیز موجب افزایش عمر بیماران مبتلا به بیماری کلیوی مرحله نهایی شده است. یکی از مهمترین روشهای دیالیز همودیالیز می باشد. با افزایش میزان بقای این بیماران میزان از کار افتادگی فیستول ها نیز افزایش یافته است. ازاین رو استفاده از روش های جدید کارگزاری فیستول امری اجتناب ناپذیر است. مطالعه حاضر جهت بررسی میزان بقای این فیستول ها در مقایسه با پروتز می باشد.روش کار: این مطالعه توصیفی در بخش جراحی بیمارستان امام رضا (ع) مشهد از ابتدای سال 1381- اواخر سال 1384 انجام شد. در این مطالعه 25 بیمار مبتلا به ESRD که در آنان جهت ایجاد فیستول شریانی وریدی، از ورید بازیلیک استفاده شده بود، بررسی شدند. اطلاعات لازم در مورد خصوصیات دموگرافیک بیمار از پرونده، استخراج شد. سپس بیماران جهت بررسی فیستول و کارآیی با تعویض آن مورد معاینه قرار گرفتند. اطلاعات جمع آوری شده به کمک نرم افزار SPSS نگارش 13 و جدول طول عمر تجزیه و تحلیل شد.نتایج: 70.8% موارد مرد و 29.2% زن بودند. 87.5% از نمونه ها به بیماری پرفشاری خون و 37.5% نیز مبتلا به دیابت شیرین بودند. 74% از بیماران قبلا از فیستول های معمول شریانی- وریدی استفاده می کردند که به دلیلی از کارافتاده بود. یک مورد پس از پیوند و یک مورد پس از استفاده از پروتز مجبور به استفاده از روش سطحی کردن ورید بازیلیک شده بودند. بیشترین زمان علمکرد یک فیستول 2 سال و 6 ماه و کمترین زمان آن 4 ماه بود. میزان بقای فیستول ها در 6 ماه اول 86%، در یک سال 77% و در پایان 26 ماه 58% بود.نتیجه گیری: بقای فیستول ایجاد شده با تکنیک سطحی کردن ورید بازیلیک در گزارش های جهانی یک ساله بین 60% تا 90% بوده است که نتایج مطالعه حاضر (62.5%) را حمایت می نماید. از این رو اهمیت استفاده از آن قبل از هر نوع گرافت صناعی مسجل است.

مقدمه: سندرم تترکورد یکی از ناهنجاریهای سیستم عصبی مرکزی است که با محدودیت حرکتی نخاع در داخل کانال نخاعی همراه می باشد. این مطالعه با هدف توصیف علایم بالینی و نتایج جراحی و پیامد طولانی مدت درمان در این بیماران انجام شد.روش کار: در این مطالعه آینده نگر که در سالهای 1376-1386 انجام شد، 27 بیماری که نترد کورد سندرم ناحیه لومباساکرال با علایم نورولوژیک و تایید ام آر آی داشتند و تحت عمل جراحی قرار گرفتند، انتخاب شدند. یافته های بالینی، نورولوژیک و رادیوگرافیک و علل ایجاد کننده تترکورد سندرم ثبت شدند و پیگیری های بعدی نیز در سه نوبت به منظور بررسی میزان بهبودی علایم نورولوژیک و اسکولیوز آنها انجام گردید. نتایج به دست آمده با نتایج سایر مطالعات مقایسه شده و یافته ها در جداول ثبت شد. از نرم افزار SPSS و روش آمار توصیفی و جداول درصد فراوانی برای پردازش داده ها استفاده شد.نتایج: 16 بیمار مونث و 11 نفر مذکر بودند. 22 مورد از این افراد کمتر از 7 سال سن داشته اند و 5 مورد دیگر بین 17 سال تا 33 سال بوده اند. بهبودی علایم نورولوژیک در هر دو گروه، بچه ها و بالغین عالی، بوده و پس از گذشت 3 سال از عمل جراحی دتترینگ نخاع، بیشتر این یافته ها به خصوص کمر درد، اختلالات حرکتی، دیستزی و انقباضات اندام تحتانی پس از عمل جراحی، در سه مورد نشت مایع مغزی - نخاعی و در یک بیمار پسودومننگوسل ایجاد گردید.نتیجه گیری: جراحی به منظور حذف ضایعه و دتترینگ نخاع با قطع فیلوم ترمینال سفت شده و رفع چسبندگی های این ناحیه انجام می گردد. نتایج این جراحی بسیار خوب است به ویژه هنگامی که با تشخیص به موقع در سنین پایین تر اقدام به درمان آن شود. در بچه ها، جراحی زودرس به منظور پیشگیری از اختلالات شرونده نورولوژیک توصیه می گردد. در بالغین دتترینگ نخاع موجب کاهش اندازه کیست های نخاع و متوقف شدن سیر پیشرونده یافته های بالینی و نورولوژیک یا رفع کامل علایم می شود.

پاپیلوما ویروس انسانی (HPV) موجب آزارهای پرولیفراتیو اسکواموز پوستی و مخاط های سطحی دهان، گلو و آنوژنیتال می گردد (1). تحقیقات دو دهه اخیر در مورد DNA ویروس ها باعث کشف انواع زیادی پاپیلوما ویروس از ضایعات مختلف پوستی و مخاطی گردیده است. یکی از شایعترین ضایعات پاپیلوما ویروس ها زگیل می باشد که بیماری بسیار مسری است. این ضایعات از طریق تماس دهانی، واژینال و آنال منتقل می شود. از طریق تماس جنسی با یک فرد آلوده به زگیل در دو سوم موارد آلودگی با پاپیلوما ویروس ملاحظه می گردد (1). تظاهرات بیماری معمولا سه ماه پس از تماس جنسی است. البته حتی قبل از بروز علایم بالینی، این افراد می توانند بیماری را منتقل نمایند. در زنان تظاهرات بالینی زگیل ممکن است در خارج و یا در داخل واژن و نیز در ابتدای اوتروس بروز نماید. در بعضی موارد زگیل در اطراف مقعد دیده می شود.زگیل ژنیتال در زنان نسبت به مردان شیوع بیشتری دارد. در مردان زگیل در سرپنیس، گاهی اسکروتوم و یا اطراف مقعد تظاهر می نماید (1)، در مردان با سکس دهانی، زگیل ها ممکن است در دهان و یا گلو بروز نماید.مانند تمام بیماریهای آمیزشی (STI)، آلودگی پاپیلوما ویروس ناحیه تناسلی ممکن است علامتی نداشته باشد. در یک مطالعه بزرگ در ایالات متحده، پزشکان متخصص بیماریهای عفونی، ملاحظه کردند که آلودگی آمیزشی پاپیلوما ویروس ناحیه ژنیتال، در زنان علامتی ندارد (2). همچنین در بررسی های دیگر انجمن متخصصان بیماریهای عفونی ایالات متحده گزارش دادند آلودگی مزمن به این ویروس می تواند موجب کانسرپنیس، دهانه رحم و یا واژن گردد. در بچه هایی که مورد سو استفاده جنسی قرار می گیرند نیز آلودگی به پاپیلوما ویروس می تواند بروز نماید (2). ولی در مجموع پاپیلوما ویروس در کودکان نسبت به بالغین سرانجام بهتری دارد. مصرف بعضی داروها مثل سیکلوسپورین و نیز آزاتیوپرین می تواند با تظاهرات زگیلی همراه باشد. این ضایعات زگیلی معمولا سر سخت و مقاوم به درمان های متعارف می باشد (1،2).

آقای محمد ر. 46 ساله، کارمند بانک، با خونریزی از لثه ها بعد از جرم گیری، به اورژانس بیمارستان مراجعه کرد که به اورژانس داخلی ارجاع داده شد. بیمار چند ساعت قبل به دندانپزشک خانوادگی خود مراجعه کرده اقدام به جرم گیری دندان ها نموده بود. قبل از اقدام به جرم گیری و در طی ماه گذشته هیچ روند خونریزی دهنده مشخص یا خونریزی طولانی مدتی نداشته است. در معاینه بالینی لثه، پارگی یا زخم واضح وجود نداشت و علیرغم فشردن لثه با گاز آغشته به اپی نفرین، خونریزی قطع نشد. در پی خونریزی از لثه ها، دندانپزشک اقدام به درخواست آزمایش CBC برای وی می نماید که به هنگام مراجعه، جواب را به همراه داشت.WBC:4200, RBC:3.99×106, Hb:10.9g/dl, Plt:49000Hb:10.9g/dl, MCV:88.7, PT:18.5s, INR:2, PTT:34s, ESR:9به علت خونریزی و تعداد پلاکت پایین برای بیمار درخواست ده واحد پلاکت شد و اقدامات حمایتی نیز به عمل آمد. همودینامیک بیمار نیز مساعد بود.(HR:80, RR:13, Temp:37.1c, BP:125.80 mmHg)به علت خونریزی و تعداد پلات پایین برای بیمار درخواست ده واحد پلاکت شد و اقدامات حمایتی نیز به عمل آمد. همودینامیک بیمار نیز مساعد بود.(HR:80, RR:13, Temp:37.1c, BP:125.80 mmHg) با توجه به خونریزی و پلاکت پایین بیمار، اولین و منطقی ترین تشخیص بالینی احتمالی، وجود ترومبوسیتوپنی نزد بیمار می باشد. گرچه نمی توان مشکلات انعقادی دیگر را نیز رد کرد. از علل شایع ترومبوسیتوپنی می توان این موارد را نام برد:ITP، دارو، لوسمی، لنفوم، کمبود ویتامین B12، کمبود فولات، اسپلنومگالی ناشی از سیروز، اسپلنومگالی ناشی از دیگر بیماری ها مانند بروسلوز، ترمبوسیتوپنی دوره ای، لوپوس اریتماتوسیستمیک، اندوکاردیت تحت حاد باکترال، TTP.چون در بررسی اولیه، بیمار از نظر همودینامیک و علایم حیاتی مساعد بوده تب نداشت و فشار خون نیز در حد طبیعی بود، لذا بیماری های عفونی برای وی در مراحل اولیه مطرح نمی باشد. از طرفی با توجه به آزمایشات گزارش شده می توان آنمی های کمبود B12 و فولات را نیز تقریبا رد کرد اما بررسی و شرح حال دقیقتری از گذشته بیمار مورد نیاز است.

مقدمه: آمیلوئیدوز نشان دهنده بیماری هایی است که باعث رسوب غیر طبیعی آمیلوئید در بدن می شوند؛ یک بیماری نادر با علت نامشخص که می تواند با تولید غیر طبیعی ایمونوگلوبولین به وسیله پلاسما سل ها در ارتباط باشد.درگیری پوست شامل پاپولها یا پلاکهایی است که به طور معمول در چینهای زیر بغل، مقعد، صورت و گردن ایجاد می شود. درگیری اعصاب محیطی به صورت اختلال حسی و درگیری اتونوم می باشد که اکثر بیماران مبتلا می گردند. آمیلوئیدوز اولیه ممکن است تا زمانی که تخریب وسیع بافتی ایجاد نشود هیچ علامتی نداشته باشد. هدف از ارایه مقاله، معرفی یک مورد نادر آمیلوئیدوز اولیه با درگیری پوست و اعصاب محیطی می باشد.معرفی بیمار: بیمار مردی 62 ساله ای است که با ضعف، بی اشتهایی، کاهش وزن، اسهال آبکی و حملات افت هوشیاری در بخش داخلی بیمارستان قایم (عج) بستری می گردد. ضایعات جلدی به صورت اکیموز و تلانز کتازی بر گونه ها، بینی، اطراف چشم و جلوی گردن مشهود بود. همچنین در معاینه عصبی پلی نروپاتی حسی وجود داشت. اندازه طحال مختصر بزرگتر از میزان طبیعی بود. در ایونوالکتروفورز پروتیینهای سرم افزایش مختصر گاماگلوبولین وجود داشت. بیوپسی از مخاط رکتوم و مغز استخوان طبیعی بود. اما در بیوپسی پوست از ناحیه گونه، آمیلوئیدوز اثبات گردید.