مجله علمی شیلات ایران (فارسی)
سال:1390 | دوره:20 | شماره:3 (مسلسل 76) |تعداد مقالات:24

هدف از این تحقیق تولید پروتئین ایزوله و سوریمی از ماهی کپور نقره ای (Hypophthalmichthys molitrix) و بررسی خصوصیات رنگی و تغییرات شیمیایی ژل و پودر تولیدی از آن بود. پروتئین ایزوله ماهی با روش تغییر pH و با استفاده از pHهای اسیدی (2.5 و 3.5) و بازی (11 و 12) تولید گردید. برای تولید سوریمی از سه مرحله شستشو استفاده شد که در مرحله سوم شستشو از 0.2 درصد نمک طعام برای خروج بیشتر آب استفاده گردید. نتایج نشان دادند که بازده تولید پروتئین ایزوله ماهی بطور معنی داری بیشتر از سوریمی است و در بین پروتئین ایزوله ماهی، پروتئین ایزوله تولیدی توسط pHهای اسیدی بازده بالاتری را دارا می باشند. میزان بازیافت پروتئین محصول پروتئین ایزوله نسبت به سوریمی مقادیر بالاتری را نشان داد. تعیین مقدار چربی نمونه ها پس از تولید نشان داد که میزان چربی سوریمی بطور معنی داری کاهش کمتری را نسبت به پروتئین ایزوله دارد. بررسی و مقایسه خصوصیات رنگی (L،a  و b) نمونه های ژل و پودر پروتئین ایزوله و سوریمی نشان داد که پروتئین ایزوله تولیدی با استفاده از pH معادل 2.5 دارای بالاترین میزان روشنی (پارامتر L) در بین تمام نمونه ها بود. این تحقیق نشان داد که بازده تولید محصول پروتئین ایزوله نسبت به سوریمی بالاتر بوده و همچنین میزان محتوای پروتئینی آن از سوریمی بیشتر است. همچنین کاهش بیشتر میزان چربی در نمونه های پروتئین ایزوله ماهی که می تواند منجر به افزایش ماندگاری و سلامت محصول گردد بعنوان یک مزیت در نظر گرفته می شود.

به منظور بررسی امکان بیشترین جایگزینی جلبک های تک سلولی با منابع غذایی ارزان قیمت در تغذیه آرتمیا، دو سویه آرتمیا ارومیانا و آرتمیای پارتنوژنز تحت شرایط آزمایشگاهی با استفاده از سه منبع غذایی شامل: سبوس گندم، کنجاله سویا و مخلوط 50.50 درصد سبوس گندم و سویا در 12 تیمار مختلف که هر کدام از این تیمارها با درصدهای متفاوتی از جلبک دونالیلا سالینا ترکیب شده بودند، به مدت 15 روز تغذیه شدند و نتایج حاصل با آرتمیاهای گروه شاهد که فقط با استفاده از جلبک دونالیلا سالینا تغذیه شده بودند مورد مقایسه قرار گرفتند. در پایان دوره تیمارهای شاهد در هر دو سویه (با 9.11 میلی متر رشد و 86.25 درصد بازماندگی در آرتمیا ارومیانا و 8.55 میلی متر رشد و 85 درصد بازماندگی در آرتمیای پارتنوژنز) تقریبا بهترین وضعیت را داشتند. در آرتمیا ارومیانا تیمارهای شماره 6 تا 9 (95.8 تا 88 درصد جایگزینی جلبک) جیره سبوس گندم، تیمار شماره 7 (با 94 درصد جایگزینی جلبک) جیره سویا و تیمارهای شماره 5 تا 7 (با 97 تا 94 درصد جایگزینی جلبک) جیره مخلوط سبوس گندم/ سویا در رشد و بازماندگی اختلاف معنی داری با تیمار شاهد نداشتند. در آرتمیای پارتنوژنز نیز تیمارهای شماره 7 تا 11 (با 94 تا 82 درصد جایگزینی جلبک) جیره سبوس گندم، تیمارهای شماره 8 تا 9 (با 91 تا 88 درصد جایگزینی جلبک) جیره سویا و تیمارهای شماره 8 تا 11 (91 تا 82 درصد جایگزینی جلبک) جیره مخلوط سبوس گندم/ سویا در رشد و بازماندگی فاقد اختلاف معنی دار با تیمار شاهد مربوطه بودند. با توجه به نتایج بدست آمده می توان مقدار زیادی ضایعات کشاورزی ارزان قیمت را جایگزین جلبکهای تک سلولی که تولید آنها با صرف هزینه گزاف و بکارگیری نیروی انسانی همراه است، نمود.

جهت انتخاب بهترین محل استقرار زیستگاه مصنوعی در آبهای خلیج فارس، بستر دریا در محدوده استان هرمزگان (جنوب جزیره قشم تا جزیره هندورابی) به 10 ترانسکت و هر یک به 3 زیر ترانسکت عرضی تقسیم و جهت بررسی از روش نمونه برداری تصادفی استفاده شد. فون و فلور بستر شامل: جوامع مرجان ها، جلبکها، خیارهای دریایی و علفهای دریایی و عمق رسوب بستر از طریق عملیات غواصی مطالعه شد. بررسی علفهای دریایی در لایه های عمقی و ترانسکت های مورد مطالعه نشان داد که علفهای دریایی در عمق کمتر از 10 متر در بندر مسن، بندر کنگ، جزیره کیش و بندر چیرویه وجود داشته و تنها در بندر مسن، بندرلنگه و جزیره کیش این جوامع در اعماق 10 تا 20 متر دیده شدند. جلبکهای دریایی در عمق کمتر از 10 متر بندر مسن با نام محلی شیب دراز در منطقه جزیره قشم و بخشی از شهرستان بندرلنگه مشاهده شد. مطالعه جوامع مرجان ها و خیارهای دریایی، بیانگر وجود مرجان شاخ گوزنی (Acropora sp.)، در اسکله بهمن قشم، بندر مسن، بندر بستانه و مرجان مغزی (Porites sp.)، در جزیره هنگام بوده و از جوامع خیارهای دریایی گونه Holothuria sp. در اسکله بهمن قشم و شهرستان بندرلنگه و گونه  Stichopus sp.در جزیره هنگام در عمق کمتر از 10 متر دیده شد. نتایج نشان داد که این جوامع از الگوی پراکنش لکه ای تبعیت می نمایند. نتایج حاصل از آنالیز واریانس یکطرفه آزمون توکی، درخصوص بررسی میزان عمق رسوب توسط میله مدرج در ترانسکت های مختلف نشان داد که بین عمق کمتر از 10 متر بندر صلخ، با عمق های مشابه در سایر ایستگاهها، همچنین بین عمق کمتر از 10 متر با عمق 10 تا 20 متر در سایر نقاط اختلاف معنی داری وجود دارد. نتایج حاصل از بررسی عمق رسوبات و زیستگاه های مورد بررسی نشان داد که لایه های عمقی 10 تا 20 متر، در منطقه شهرستان بندرلنگه و منطقه بندرلنگه تا جزیره هندورابی به جز بندر کنگ و بندر چیرویه نسبت به منطقه جنوب جزیره قشم مناطق مستعدتری برای استقرار زیستگاه های مصنوعی می باشند.

تغییرات فیزیکی، شیمیایی و کیفیت حسی سوریمی منجمد ماهی کپور نقره ای (Hypophthalmichthys molitrix) پس از نگهداری تحت دمای 18- درجه سانتیگراد به مدت سه ماه مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد با افزایش مدت زمان نگهداری سوریمی ماهی کپور نقره ای در سردخانه میزان TVB-N، پراکسید و رطوبت تحت فشار بطور معنی داری افزایش می یابد. میانگین (± انحراف معیار) میزان TVB-N از 10±1 در زمان تولید به 16.80±1.4 میلی گرم درصد، پراکسید از صفر به 2.76±0.85 میلی اکی والان اکسیژن در کیلوگرم و میانگین (± انحراف معیار) رطوبت تحت فشار از 4.23±0.13 به 6.32±0.13 درصد در ماه سوم نگهداری در سردخانه رسید. امتیاز کیفی ارزیابی حسی، قابلیت تا شدن و گاز زدن سوریمی طی مدت نگهداری بطور معنی داری دارای روند نزولی بود. امتیاز کیفی ژل سوریمی ماهی کپور نقره ای از درجه AA در زمان تولید به درجه A و C در ماه سوم تنزل یافت و میانگین (± انحراف معیار) امتیاز کیفی سوریمی این ماهی با استفاده از آزمون گاز زدن از 8.58±0.98 به 5.25±1.86 کاهش یافت. نتایج این تحقیق نشان داد به رغم افزایش معنی دار شاخص های TVB-N، پراکسید و رطوبت تحت فشار و کاهش امتیاز کیفی ارزیابی حسی، قابلیت تا شدن و گاز زدن، طی سه ماه نگهداری در سردخانه، سوریمی تولیدی هنوز با حد مجاز فاصله داشته و قابل پذیرش و استفاده خواهد بود.

به منظور مطالعه تنوع ژنتیکی جمعیت های میگوی سفید (Metapenaeus affinis) در سواحل خلیج فارس با استفاده از روش ریزماهواره، 60 نمونه از بافت عضله شنای میگو، از مناطق بحرکان و لیفه- بوسیف استان خوزستان در پاییز 1386 جمع آوری شد. DNA ژنومی نمونه ها به روش استات آمونیوم استخراج و سپس کمیت و کیفیت DNA استخراج شده با استفاده از روش اسپکتروفتومتری و الکتروفورز ژل آگارز 1 درصد تعیین شد. واکنش PCR با استفاده از 5 جفت آغازگر ریزماهواره انجام گرفت. محصول PCR با استفاده از ژل پلی آکریل آمید 8 درصد الکتروفورز و با رنگ آمیزی نیترات نقره مشاهده گردید. مقدار فراوانی آللی، تعداد آلل های واقعی و موثر، هتروزایگوسیتی مشاهده شده و مورد انتظار، میزان شباهت و فاصله ژنتیکی، تعادل هاردی- واینبرگ، مقادیر Fst وRst  و جریان ژنی بر اساس آزمون AMOVA با استفاده از نرم افزار ژنتیکی Gene Alex وPop Gene  محاسبه گردید. نتایج بدست آمده از این بررسی نشان داد که هر 5 جایگاه ریزماهواره ای بررسی شده پلی مورف بودند. میانگین تعداد آلل مشاهده شده و موثر بترتیب 7 و 3.7 بود و میانگین هتروزایگوسیتی مشاهده شده و مورد انتظار بترتیب 0.27 و 0.66 محاسبه شد. در بررسی تعادل هاردی- واینبرگ مناطق بحرکان و لیفه- بوسیف در تمامی جایگاه های مورد بررسی خارج از تعادل هاردی- واینبرگ بودند. بر اساس تست AMOVA میزان Fst وRst  و جریان ژنی(Nm)  بین مناطق مورد بررسی بترتیب 0.107، 0.372 و 2.092 بود. بیشترین فاصله ژنتیکی بین مناطق نمونه برداری شده، 0.561 و کمترین شباهت ژنتیکی 0.571 بود. با توجه به نتایج بدست آمده و وجود تفاوت ژنتیکی بین نمونه ها، می توان عنوان نمود که جمعیت واحدی از میگوی سفید در مناطق مورد بررسی وجود نداشته و بطور کلی دو گروه ژنتیکی متفاوت در مناطق بحرکان و لیفه- بوسیف زیست می کنند.

تاثیر سطوح مختلف غلظت های سم دیازینون به منظور تعیین غلظت کشنده (LC50) از جمعیت ماهی کلمه (Rutilus rutilus caspius) طی 96 ساعت روی بچه ماهیان کلمه ترکمنی تهیه شده از ایستگاه تحقیقات شیلاتی قره سو در سال 1388 در دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان انجام گرفت. در این تحقیق 126 عدد بچه ماهی کلمه با میانگین وزنی 3 گرم استفاده شد. آزمایشات بصورت ساکن و بر اساس دستورالعمل O.E.C.D در شرایط کیفی ثابت آب در دمای 24±1 و pH= 8-8.5 در یک طرح کاملا تصادفی با تیمار سطوح مختلف غلظت سم دیازینون (در 5 سطح، 5، 5.95، 7.07، 8.48 و 10 میلی گرم در لیتر) و 3 تکرار انجام و مقایسه میانگین ها با استفاده از آزمون دانکن در سطح معنی دار 5 درصد صورت گرفت. نتایج نشان دادند که در پایان آزمایش 96 ساعته، میزان LC50، 7.88 میلی گرم در لیتر بدست آمد. در این آزمایش از نظر بالینی علائمی مانند خمیدگی ستون فقرات، لرزش بدن، خون مردگی در باله دمی و سر و شنای نامنظم در ماهیان مورد آزمایش مشاهده گردید. در بررسی هماتولوژی، بین غلظت های 5 و 5.95 میلی گرم در لیتر سم دیازینون، درصد هماتوکریت بشدت کاهش و در ادامه با افزایش غلظت سم، این کاهش بطئی بود. همچنین تفاوت معنی داری بین گروه شاهد و گروه LC50 از لحاظ درصد هماتوکریت مشاهده گردید که بترتیب مقادیر میانگین 36 و 27 درصد اندازه گیری شد. با توجه به نتایج بدست آمده، دیازینون برای ماهیان کلمه ترکمنی جزء سموم آفت کش سمی طبقه بندی شده است.

این تحقیق به منظور تعیین اثر سطوح مختلف (0، 5، 10، 20 درصد) پودر گاماروس جایگزین پودر ماهی بعنوان منبع پروتئین در جیره غذایی بر عملکرد رشد، ضریب تبدیل غذایی و درصد بقاء بچه ماهیان قزل آلای رنگین کمان بمدت 8 هفته انجام شد. بچه ماهیان پس از سازگاری با غذای تجاری با متوسط (± انحراف استاندارد) وزنی 5.48±0.32 گرم در قالب یک طرح کاملا تصادفی با چهار تیمار و سه تکرار در شرایط یکسان، پرورش داده شدند. نتایج بدست آمده از نظر میزان عملکرد رشد با توجه به طول و وزن نهایی بچه ماهی و نرخ رشد ویژه، تفاوت آماری معنی داری را در بین تیمارها نشان نداد. با افزایش پودر گاماروس به جیره غذایی، ضریب تبدیل غذایی افزایش و بقاء کاهش یافت ولی تفاوت آماری معنی داری بین تیمارهای مشاهده نشد. برآورد اقتصادی جیره غذایی نشان داد که با افزایش پودر گاماروس، هزینه تمام شده خوراک به ازای تولید هر کیلوگرم ماهی افزایش معنی داری داشت. نتایج بدست آمده و برآورد اقتصادی جیره غذایی در این تحقیق مشخص نمود که افزودن 10 درصد پودر گاماروس به جیره غذایی قزل آلای رنگین کمان، با توجه به ارزش غذایی گاماروس، فراوانی آن در سواحل جنوبی دریای خزر و عدم اختلاف آماری در عملکرد رشد، ضریب تبدیل غذایی و بقاء بین تیمارهای مختلف، مناسب می باشد.

بمنظور بررسی مسیر حرکت و شاخص بازماندگی بچه ماهیان از سال 1382 تا 1387 در مجموع تعداد 390200 عدد بچه تاسماهی ایرانی در 3 گروه وزنی زیر 3، 3 تا 5 و 6 تا 10 گرم با استفاده از Coded WireTage (CWT) علامت گذاری گردید. از این تعداد در سال 1382 در 3 مرکز تکثیر و بازسازی ذخایر شهید بهشتی، شهید رجایی و شهید مرجانی تعداد 101500 عدد بچه ماهی علامت گذاری و بترتیب در رودخانه های سفیدرود، تجن و گرگانرود رهاسازی گردیدند. طی سالهای 1383 تا 1387 نیز 288700 عدد بچه ماهی در مرکز بهشتی علامت گذاری و در رودخانه سفیدرود رهاسازی شدند. عملیات صید و ردیابی بچه ماهیان توسط دام گوشگیر از جنس نایلون با چشمه 22، 26 و 33 (هر یک 2 رشته) و 40 میلیمتر (1 رشته) و در مجموع بطول 175 متر در اعماق زیر 10 متر دریا در استان گیلان صورت گرفت. طی سالهای 1382 تا 1387، 2827 عدد بچه تاسماهی ایرانی صید گردید که از این تعداد 40 عدد واجد علامت CWT بودند. از ماهیان صید شده واجد علامت، 22 عدد از گروه 6 تا 10 گرم و 17 عدد از گروه 3 تا 5 گرم و 1 عدد از گروه زیر 3 گرم بود. با توجه به نتایج بدست آمده از رهاسازی بچه ماهیان در رودخانه سفیدرود و نیز نتایج بدست آمده از صید ماهیان در ایستگاههای ساحلی واقع در شرق رودخانه سفیدرود (12 بهمن، دستک و چابکسر) به نظر می رسد بیش از 70 درصد ماهیان به سمت شرق مصب و سواحل شرقی استان گیلان (12 بهمن، دستک و چابکسر) حرکت کردند. با توجه به رهاسازی بچه ماهیان در رودخانه های گرگانرود و تجن، پس از 15 ماه از زمان رهاسازی بترتیب 1 عدد در ایستگاه چابکسر و 1 عدد در لیسار صید گردید. بنظر می رسد که بچه ماهیان رهاسازی شده از استانهای دیگر به آبهای استان گیلان مهاجرت کرده اند. با مقایسه آماری بین شاخص بازماندگی در گروه های مختلف وزنی ملاحظه گردید که شاخص بازماندگی در اوزان 6 تا 10 گرم تقریبا 2 برابر گروه 3 تا 5 گرم و 20 برابر گروه زیر 3 گرم بوده است. با توجه به نتایج اخیر احتمال می رود که با افزایش وزن در زمان رهاسازی، شانس بازماندگی آنها افزایش یابد.

جایگزینی غذاهای زنده در مراحل لاروی آبزیان با جیره های فرموله بخصوص در لارو میگو نه تنها بدلیل راحتی تغذیه، بلکه از بعد اقتصادی نیز بسیار حائز اهمیت است. با این هدف، در این مطالعه، تراکم یکصد لارو میگوی پاسفید در لیتر طی 9 تیمار غذایی هر یک با سه تکرار در تانک های 20 لیتری که با 10 لیتر آب شور 30 درصد آبگیری و توسط یک سنگ هوادهی شده بودند، پرورش داده شدند. غذادهی بصورت چهار بار در روز و با استفاده از غذاهای زنده ریزجلبک (Cheatoceros gracilis) و ناپلیوس آرتمیا، غذای مصنوعی (دست ساز و وارداتی) و ترکیبات مختلف آنها انجام گرفت. نتایج حاصله نشان داد که میانگین افزایش وزن و درصد بازماندگی در تیمارهای تغذیه ترکیبی از وضعیت مطلوبتری نسبت به تیمارهای غیرترکیبی برخوردار بودند و تغذیه از غذای دست ساز یا وارداتی در کل دوره پرورش، موجب تلفات شدید لاروها گردید. همچنین مشخص شد که در صورت استفاده از غذای زنده در مرحله زوآ، امکان استفاده از 100 درصد غذای مصنوعی آزمایشی در مرحله مایسیس تا پست لارو در مورد این میگو وجود ندارد بطوریکه باعث تنزل معنی دار در شاخص های رشد نسبت به سایر تیمارها می شود. در مجموع می توان اظهار داشت که جایگزینی بخشی از غذای زنده با غذای مصنوعی طی مراحل لاروی بدون تاثیر منفی بر شاخص های رشد و بازماندگی امکان پذیر است و در این خصوص غذای دست ساز با فرمول ارائه شده نسبت به غذای وارداتی مطلوبتر بوده و می توان بطور اقتصادی از آن بصورت توام با غذاهای زنده، برای تغذیه مراحل لاروی میگو پاسفید استفاده نمود.

این تحقیق از فروردین تا اسفند 1384 به مدت یک سال در منطقه چابهار در استان سیستان و بلوچستان اجرا گردید. در ابتدا، بر اساس جدول جزر و مدی، زمانهای بیشترین جزر در طول ماه در این منطقه بدست آمد و بوسیله متر و GPS دستی محدوده رویش جلبکی در ساحل اندازه گیری گردید. 15 ترانسکت در منطقه مشخص و عملیات نمونه برداری بوسیله کوادرات 50´50 سانتیمتر از داخل این ترانسکت ها به طور ماهانه صورت گرفت. نمونه های جمع آوری شده به آزمایشگاه مرکز تحقیقات شیلاتی چابهار منتقل شد و سپس شستشو و جداسازی گردید. وزن گونه های هر ترانسکت بطور جداگانه اندازه گیری شد و پس از بدست آوردن میانگین آنها در کل ترانسکت ها، جهت برآورد مقدار کلی، در مساحت منطقه (18.1 هکتار) تعمیم داده شد. در این تحقیق، 13 گونه جلبک قرمز با خواص دارویی مورد برداشت و شناسایی قرار گرفتند. از مهمترین آنها می توان به خانواده های Gelidiaceae ,Gracilariaceae ,Hypneaceae و Rhodomelaceae اشاره نمود. مقدار کل این جلبکها حدود 865.2 تن با میانگین ماهانه تقریبی 72.1 تن در کل منطقه بدست آمد. بیشترین مقدار آن در بهمن ماه با حدود 149.8 تن (828 گرم بر مترمربع) و کمترین مقدار آن در اردیبهشت ماه با حدود 16.3 تن (90.2 گرم بر مترمربع) بود. بیشترین مقدار جلبکها را گونه Gracilaria corticata با 33.1 درصد و کمترین مقدار را گونه Hypnea pannosa با 1 درصد شامل شده است.

استفاده از آرتمیای بالغ در آبزی پروری، آگاهی از روند تغییرات آنزیم های گوارشی در مراحل مختلف تکاملی آنرا با توجه به مصرف جیره های غذایی ارزان قیمت با اهمیت می کند. در این مطالعه اثر استفاده از جیره های غذایی ارزان قیمت بر میزان فعالیت آنزیم های گوارشی تریپسین، آمیلاز و لیپاز در مراحل مختلف رشد آرتمیا ارومیانا (Artemia urmiana) مورد بررسی قرار گرفت. این آزمایش در 5 تیمار و 2 تکرار به مدت 15 روز با استفاده از 5 نوع جیره غذایی شامل: آرد گندم، جیره غذایی ماهی کپور معمولی، کنجاله سویا، مخلوط کنجاله سویا و کنجاله کانولا (جیره ترکیبی 1) و مخلوط کنجاله سویا و آرد گندم (جیره ترکیبی 2) در قالب یک طرح کاملا تصادفی انجام شد. ناپلی ها پس از تفریخ به محیط های پرورش خود معرفی شدند. میزان فعالیت های آنزیم ها در روزهای 5، 10 و 15 دوره پرورش مورد بررسی قرار گرفت. در این آزمایش رابطه همبستگی مثبت و معنی داری بین میزان فعالیت آنزیم تریپسین و مقدار پروتئین خام (0.74)، میزان فعالیت آنزیم آمیلاز و مقدار کربوهیدرات (0.49)، میزان فعالیت آنزیم لیپاز و مقدار چربی خام (0.84) در جیره های غذایی مورد استفاده و افزایش فعالیت هر سه آنزیم با افزایش روند تکامل آرتمیا مشاهده شد. در طول دوره پرورش، آنزیم تریپسین در تمامی تیمارها به استثناء تیمار آرد گندم، آنزیم آمیلاز در تمامی تیمارها و آنزیم لیپاز در تمامی تیمارها به استثناء دو تیمار غذای کپور معمولی و آرد گندم، شاهد افزایش معنی داری بودند. بر اساس نتایج می توان اذعان نمود که فعالیت آنزیم های گوارشی بسته به جیره غذایی مورد استفاده و مرحله تکاملی آرتمیا تغییر می نماید. با توجه به افزایش فعالیت آنزیم های گوارشی آرتمیا ارومیانا تا مرحله بلوغ، استفاده از آرتمیا ارومیانای بالغ علاوه بر کاهش فشار بر منابع طبیعی سیست و ناپلی آن، منجر به صرفه اقتصادی بیشتر شده و کیفیت بهتری نسبت به سیست و ناپلی آن موجب می گردد.

کفزیان در اکوسیستم های آب جاری و ساکن نقش مهمی را ایفا می کنند. دریاچه نئور در شمال غرب ایران، جنوب شرقی شهر اردبیل و در ارتفاع 2480 متری از سطح دریا قرار دارد و تاکنون بررسی روی ویژگی های فیزیکی و شیمیایی آن انجام نشده است. این دریاچه فون منحصر بفردی از موجودات ماکروبنتوز را در خود جای داده است. در این بررسی به منظور شناخت کامل ساختار جمعیت این موجودات، نمونه برداری به مدت یکسال، بصورت ماهانه از مرداد 1387 تا تیر 1388 (بجز سه ماه از دوران پنج ماهه یخبندان) و در 4 ایستگاه انجام شد. غنای گونه ای در فون کفزیان دریاچه نئور محدود و روی هم 11 گونه شناسایی گردید که به 11 گونه، 11 جنس، 10 خانواده، 10 راسته، 7 رده و 3 شاخه تعلق دارند. از این میان، 8 گونه برای اولین بار در ایران شناسایی و معرفی می گردند. گونه های غالب دریاچه شامل Gammarus fasciatus،Pisidium supinum  وQuistadrilus multisetosus  و فراوانی آنها از کل جمعیت، بترتیب 49، 43 و 5 درصد محاسبه گردید. الگوی پراکندگی فصلی و مکانی اکثر کفزیان در این دریاچه مشابه بود و حداکثر فراوانی در ماه شهریور مشاهده شد. حداکثر فراوانی جمعیت کل کفزیان دریاچه نئور با 41872.75 تعداد نمونه در مترمربع در شهریور و حداقل آن را با 28177.08 تعداد نمونه در ماه اسفند مشاهده گردید. به نظر می رسد درجه حرارت، غلظت اکسیژن محلول و یکنواختی زیستگاه ها مهمترین عوامل محیطی موثر بر شاخص های جمعیت کفزیان در دریاچه نئور باشد.

این مطالعه بمنظور بررسی اثرات لسیتین جیره بر برخی شاخص های رشد و خونشناسی بچه تاسماهی سیبری (Acipenser baeri) انجام گرفت. ماهی هایی با میانگین (± انحراف معیار) وزن اولیه 32.9±0.3 گرم با پنج جیره (سه تکرار) دارای انرژی و پروتئین یکسان و مقادیر مختلف لسیتین شامل صفر، 2.5، 5، 7.5 و 10 درصد به مدت 8 هفته و 5 وعده در روز بر مبنای درصد وزن بدن غذادهی شدند. نتایج نشان داد که بکارگیری لسیتین تا 7.5 درصد در جیره این ماهی باعث افزایش برخی شاخص های رشد از جمله درصد افزایش وزن بدن (BWI)، نرخ رشد ویژه (SGR)، ضریب تبدیل غذایی (FCR)، وزن نهایی (Wf)، فاکتور وضعیت (CF) و نرخ بازده پروتئین (PER) می گردد. افزایش سطح لسیتین جیره به 10 درصد سبب کاهش معنی دار شاخص های رشد گردید. همچنین نتایج مربوط به شاخص های هماتولوژیک نشان داد که میزان هموگلوبین در تیمارهای 5 و 7.5 درصد لسیتین در مقایسه با سایر تیمارها بطور معنی داری دارای مقادیر بالاتری بودند. میزان هماتوکریت تیمار 7.5 درصد لسیتین بصورت معنی داری بالاتر از تیمارهای کنترل و 2.5 درصد لسیتین بود. سایر شاخص های خونی مانند تعداد گلبول های سفید و قرمز،MCV ،MCHC  و MCH تغییرات معنی داری در بین تیمارها نشان نداد. نتایج این مطالعه نشان دهنده تاثیر مثبت افزودن لسیتین به جیره غذایی بچه تاسماهی سیبری بویژه در سطوح 5 و 7.5 درصد بر عملکرد رشد و شاخص های هماتولوژی این ماهی می باشد. بنابراین بکار بردن لسیتین در این سطوح در جیره غذایی بچه تاسماهی سیبری برای افزایش رشد و بهبود وضعیت سلامت توصیه می گردد.

از پنج منطقه تخلیه صید در رودخانه کارون (گتوند، شوشتر، ملاثانی، اهواز و دارخوین) در سال 1387 نمونه های ماهی شیربت و برزم لب پهن جمع آوری شد. در طول اجرای این تحقیق بیش از دو هزار ماهی شیربت و برزم لب پهن زیست سنجی گردیدند. میانگین طولی (± انحراف معیار) ماهی شیربت 37.94±8.18 در دامنه 76-20 سانتیمتر، برزم لب پهن 43.62±10.27 در دامنه 94- 20 سانتیمتر و میانگین وزنی (± انحراف معیار) بترتیب شیربت 873.20±109.45 در دامنه 1170-52 گرم، برزم لب پهن 778.59±725.97 در دامنه 4675-52 گرم بود. رابطه طول- وزن ماهی شیربت (R2= 0.85 ,W= 0.0192L2.85 ,n= 410) و ماهی برزم لب پهن (R2= 0.95 ,W= 0.0081L3.06 ,n= 301) بدست آمد. پویایی جمعیت برای ماهی شیربت و برزم لب پهن بترتیب طول بی نهایت 86.64 و 132.90 سانتیمتر، ضریب رشد 0.27 و 0.17 در سال، زمان طول صفر -0.46 و -0.66، مرگ و میر طبیعی 0.50 و 0.33 در سال، مرگ و میر صیادی 1.22 و 1.04 در سال، مرگ و میر کل 1.72 و 1.37 در سال، میزان فایم پریم مونرو 3.31 و 3.48 و ضریب بهره برداری 0.71 و 0.76 در سال بود. با توجه به پارامترهای رشد و مرگ و میر بدست آمده از ماهیان و بر اساس شاخص انجمن شیلاتی امریکا (AFS) این ماهی جزء ماهیان با آسیب پذیری متوسط رو به زیاد بشمار می آیند.

ماهی قزل آلا رنگین کمان با نام علمی Oncorhyncus mykiss از ماهیان سردآبی خانواده Salmonidae و راسته آزاد ماهی شکلان Salmoniforms می باشد و در حال حاضر در آب شیرین و لب شور پرورش داده می شود ولی تاکنون تفاوت ساختار شیمیایی آنها بررسی نشده است.

ماهی بنی از خانواده کپور ماهیان (Cyprinidae) و جنس باربوس (Barbus) می باشد. این ماهی از نسب هندی Torini، یک تیره در کپور ماهیان است و عمدتا بومی حوزه دجله و فرات و برخی نواحی ایران از جمله تالاب هورالعظیم، تالاب شادگان و رودخانه های واقع در بخش شمالی خلیج فارس مانند زهره و تالاب الحامر در کشور عراق می باشد (Coad ,1991).