مجله چشم پزشکی ایران
سال:1385 | دوره:19 | شماره:1 |تعداد مقالات:18

پیشینه پزشکی و چشم پزشکی در خاورمیانه و ایران باستان لااقل به 6000 سال قبل باز می گردد. در اوستا و سایر کتب مذهبی زرتشتیان در اهمیت پزشکی و بهداشت مطالب بسیاری بیان شده و پزشکان دو مکتب اصلی مزدیستا و اکباتان مسوولیت امر در درمان و سلامتی مردم را به عهده داشتند.در دوران هخامنشیان (550-330 ق. م( تعداد زیادی از پزشکان و چشم پزشکان از مصر و یونان و هند به این سرزمین دعوت شده و در این مرز و بوم خدمت می کردند. دانشگاههای تخت جمشید و ری و همدان و… نیز در تربیت دانشمندان می کوشیدند.در دوران سلطنت ساسانیان (641-224 م( دانشگاه نامی جندی شاپور برپا گردید و بسیاری از دانشمندان از خارج کشور به آن روی آوردند. به عنوان نمونه می توان به خاندان بختیشوع اشاره کرد که حدود 250 سال در جندی شاپور و بغداد خدمت کردند. در آن دوران بسیاری از مراکز دیگر پزشکی نیز در این سرزمین فعال بودند و دانشمندانی چون ربن طبری (192 ﻫ ق(، رازی (313-251 ﻫ ق(، اهوازی (384-318ﻫ ق(، ابوعلی سینا (427-370 ﻫ ق(، جرجانی (528-434 ﻫ ق( و زرین دست )مولف کتاب نورالعین به سال 440 ﻫ ق به نام سلطان ملکشاه سلجوقی( را به جامعه جهانی تحویل دادند که در پیشرفت پزشکی و چشم پزشکی نقش بسزایی ایفا کردند. در پی حملات اسکندر مقدونی، اعراب و مغولها به ایران اکثر کتابخانه ها و مدارک علمی نابود گشتند و پس از آشفتگی اوضاع در این منطقه، علم به طرف اروپا روی آورد. در دوره قاجاریه، امیرکبیر دانشگاه دارالفنون را تاسیس نمود (1268 ﻫ ق( و بسیاری از اساتید اروپایی به ایران دعوت شدند و ایرانیان نیز برای تحصیل و آموختن علم نوین به خارج رفتند. با تاسیس دانشگاه تهران (1313 ﻫ ش( و سپس دانشگاههای متعدد دیگر، پزشکی و چشم پزشکی ایران مجددا شکوفا گردید.

هدف:مقایسه مقادیر فشار داخل چشمی با تونومتری اپلاناسیون گلدمن (GAT) و تونومتری دینامیک (DCT) contour در چشمهایی که کاندید جراحی ریفرکتیو قرنیه می باشند و مقایسه آن با مقادیر بعد از جراحی.مواد و روشها: در 154 چشم (77 بیمار( ضخامت مرکزی قرنیه به روش اولتراسونیک تعیین شد. قبل از جراحی و 4 هفته بعد از جراحی ریفرکتیو قرنیه، فشار داخل چشمی به روش تونومتری اپلاناسیون گلدمن و تونومتری دینامیک contour اندازه گیری شد. ارتباط بین دو روش تونومتری با یکدیگر و با ضخامت مرکزی قرنیه، با استفاده از فرمول Pearson correlation و linear regression مورد آنالیز قرار گرفت.یافته ها: میانگین فشار داخلی چشمی (IOP) قبل از جراحی به روش 17.85±3.5 GAT ملیمتر جیوه و بعد از جراحی، 13.56±2.64 میلیمتر جیوه بود. میانگین IOP قبل از جراحی به روش DCT، 18.79±3 میلیمتر جیوه و بعد از جراحی، 17.39±3.5 میلیمتر جیوه بود. با در نظر گرفتن میانگین کاهش ضخامت قرنیه به میزان 90.4±5 میکرون، مشخص گردید که در هر دو روش با کاهش ضخامت مرکزی قرنیه، مقدار IOP کاهش نشان می دهد که این کاهش در روش GAT، به مراتب بیشتر از روش DCT می باشد (P<0.0001).نتیجه گیری: ضخامت مرکزی قرنیه و رژیدیتی آن از جمله عواملی هستند که می توانند باعث خطای اندازه گیری در تونومتری اپلاناسیون شوند. استفاده از تونومتری دینامیک contour می تواند مقادیر صحیحی از IOP را مستقل از خصوصیات قرنیه، در اختیار قرار دهد. در این مطالعه مشخص شده است که بین اختلاف مقادیر IOP در روش DCT با کاهش ضخامت مرکزی قرنیه، رابطه ای وجود ندارد )ضریب همبستگی پیرسون r=-0.4 و (P=0.5.

هدف: بررسی اثر اختلاف بین قطر دهنده- گیرنده بر روی معادل کروی عیب انکسار و انحنای قرنیه بیماران کراتوکونوس پیوند شده می باشد.مواد و روش: یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی آینده نگر از فروردین 1379 تا فروردین 1384 در یزد انجام گرفت. 40 بیمار کراتوکونوس بطور تصادفی به دو گروه 1 و 2 که در هر گروه 20 بیمار قرار داشت، تقسیم شدند. در گروه یک بیماران با میزان اختلاف 0.25 میلیمتر بین دهنده و گیرنده و در گروه دو با تفاوت 0.5 میلیمتر اختلاف مورد عمل پیوند قرنیه قرار گرفتند.حدت بینایی، معادل کروی عیب انکسار و کراتومتری بین دو گروه مقایسه شد. میانگین دوره پیگیری 22.4 ماه بود. جراحی برای هر دو گروه توسط یک جراح قرنیه و با یک روش انجام گرفت.یافته ها: معادل عیب انکسار کروی در گروه یک -3.1 و در گروه دو -4.25 دیوپتر بود و این تفاوت معنی دار بود (P=0.03). دید نهایی در گروه 1 در مقایسه با گروه 2 بهتر بود. شیفت میوپیک بیشتری با اختلاف 0.5 میلیمتر دیده شد. بهترین دید اصلاح شده در آخرین پیگیری در گروه اول بهتر از دوم بود بطوری که 14 بیمار (%70) در گروه اول دید 20/40 یا بهتر را پیدا نمودند. در حالیکه این دید در گروه دوم برای 10 بیمار (%50) بدست آمد.میانگین عیب انکسار آستیگمات بین دو گروه تفاوت کم و بدون اهمیتی داشت. میانگین کراتومتری در گروه یک و دو به ترتیب 43.3±1.6 و 45.3±1.8 دیوپتر بود که تفاوت 1.5 دیوپتر معنی دار را نشان داد (P=0.01).نتیجه گیری: معتقدیم که استفاده از ترفاین های هم اندازه و یا گیرنده- دهنده با حداقل اختلاف (0.25 میلیمتر( باعث کاهش معادل اسفریک عیب انکسار می شود و میوپی پس از پیوند قرنیه در کراتوکونوس با حداقل اختلاف دهنده و گیرنده کاهش می یابد.

هدف: بررسی شیوع یافته های مغزی توجیه کننده آتروفی عصب بینایی با علت نامشخص در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان فارابی.مواد و روشها: مطالعه به روش cross-sectional بر روی بیماران ارجاعی که طی مدت فوق با تشخیص آتروفی عصب بینایی به درمانگاههای چشم بیمارستان فارابی مراجعه نموده بودند، انجام شد. ویژگیهای سن، جنس، دید هنگام مراجعه، شدت آتروفی، یکرطفه یا دو طرفه بودن و علایم نورولوژیک همراه بیماری مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: 62 بیمار مراجعه کننده شامل 32 مرد و 30 زن با میانگین سنی 43.5 سال و در فاصله سنی بین 8 تا 78 سال بودند. 24% بیماران دارای سن کمتر از 20 سال و 76% دارای سن بیش از 20 سال بودند. در 25% موارد آتروفی یکطرفه و در 75% دو طرفه بود. 30% بیماران دچار سردرد، 13% سرگیجه، 5% تهوع و استفراغ و %1.6 دارای آتاکسی بودند. دید هنگام مراجعه بیماران در چشم مبتلا عمدتا در حد شمارش انگشتان بود. در %19.5 موارد یافته توجیه کننده آتروفی عصب بینایی در neuroimaging دیده شد که در موارد شدید آتروفی عصب بود.نتیجه گیری: در بیماران مبتلا به آتروفی عصب بینایی در %19.5 موارد یافته neuroimaging توجیه کننده آتروفی عصب دیده شد که به وجود یا عدم علایم نورولوژیک و سن و جنس بیمار بستگی نداشته ولی بین pallor عصب و مثبت شدن neuroimaging رابطه معنی دار دیده شد.

نتایج موفقیت آمیز روش شیمی درمانی توام با درمانهای موضعی در رتینوبلاستوما در مدت یک دهه گذشته موجب گردیده تا این روش به عنوان پایه و اساس درمان در بیماران مبتلا به این تومور مطرح گردد و نیاز به انجام EBRT را بطور روزافزونی کاهش دهد. به دنبال این تحول قابل توجه در درمان، در سالهای اخیر شاهد تغییر در روش طبقه بندی تومور از Reese-Ellsworth (RE) به International intraocular retinoblastoma classification (IIRC) در مجلات و کنگره های مختلف می باشیم. مقاله حاضر سعی دارد تا با استفاده از منابع مختلف و تاکید بر جدیدترین منابع ضمن بررسی جنبه های مختلف بیماری رتینوبلاستوم (Rb) بر درمان اینترااکولار این تومور و سیستم طبقه بندی IIRC تاکید بیشتری داشته باشد.

هدف: معرفی 10 بیمار مبتلا به نقایص مقاوم به درمان اپی تلیوم قرنیه Persistent Epithelia Defect (PED) که با تارسوسیلیورافی موقتی با چسب سیانواکریلیک تحت درمان قرار گرفتند.مواد و روشها: ما از چسب سیانواکریلیک (Razi-Super glue) جهت تارسوسیلیورافی بیماران مبتلا به PED ناشی از کراتیت هرپسی، نوروتروفیک اولسر بعد از Penetrating Keratoplasty (PK)، به دنبال فلج عصب هفتم مغز که به درمانهای رایج از قبیل اشک مصنوعی، پمادهای لوبریکانت و patching پاسخ نداده بودند، استفاده کردیم. ابتدا چشم با قطره چشمی تتراکائین بیحس می شد و سپس محل تارسورافی با محلول بتادین 5% شستشو داده می شد و بعد از 5 دقیقه چسب سیانواکریلیک در آنتریولاملارپلک و محل رویش مژه ها در یک سوم خارجی پلک چکانده می شد و بیماران به مدت 14 روز از نظر تارسوسیلیورافی و نقص اپی تلیوم قرنیه پیگیری می شدند. در ضمن این مطالعه به صورت case series و آینده نگر طراحی شده است.یافته ها: 10 بیمار (8 مرد و 2 زن( با میانگین سنی 52.1 )دامنه (12-81 سال، بعد از تارسوسیلیورافی با چسب سیانواکریلیک بطور آینده نگر مورد بررسی قرار گرفتند. تارسوسیلیورافی بطور متوسط به مدت 12.1 )دامنه (4-20 روز بسته باقی مانده بود و میانگین زمان بهبود 11.2 PED (3-20) روز بود. در کل هیچ عارضه جدی نداشتیم و تنها در چهار بیمار به صورت لوکالیزه مژه ها در محل تارسوسیلیورافی دچار ریزش شدند که در پیگیریهای بعدی مژه ها رویش کردند.نتیجه گیری: به نظر ما تارسوسیلیورافی با چسب سیانواکریلیک یک روش ساده و ارزان، غیرتهاجمی، کم عارضه و موثر در درمان PED ناشی از زخمهای نوروتروفیک قرنیه، exposure keratopathy به دنبال پیوند قرنیه و کراتیت هرپسی می باشد.

هدف: کوررنگی حالتی است که در آن برخی رنگها تشخیص داده نمی شوند، به صورت ارثی و اکتسابی تقسیم می شود. در نوع ارثی، کوررنگی قرمز- سبز شایع است. نظر به اینکه تا به حال مطالعه ای از نظر شیوع کوررنگی در استان زنجان انجام نگرفته است، این مطالعه در دانش آموزان پسر مقطع راهنمایی زنجان در سال 1381 انجام گرفت.مواد و روشها: در این مطالعه توصیفی 3000 پسر دانش آموز به صورت نمونه گیری تصادفی از 5 مدرسه ناحیه یک و 4 مدرسه از ناحیه دو آموزش و پرورش زنجان انتخاب شدند و بعد از آموزش لازم در این زمینه، برای تعیین دید رنگی دانش آموزان از کتابچه ایشی هارا (lshihara) که دارای 38 صفحه کارتی است، استفاده گردید و با آمار توصیفی ارایه گردید.یافته ها: از میان 3000 دانش آموز پسر مقطع راهنمایی 242 نفر (%8.7) به عنوان کوررنگ شناخته شدند. از 242 نفر دانش آموز کوررنگ، 181 نفر (%74.8) دوتان (deutan) و 61 نفر آنان (%25.2) پروتان (protan) بوده اند، به عبارت دیگر %6.03 جمعیت مورد مطالعه، دوتان و %2.03 آنان پروتان بودند. شایعترین نوع کوررنگی در این مطالعه، دوترانومالی deuteranomaly بود که از کل جمعیت، 141 نفر مبتلا بودند (%4.7). در این مطالعه، هیچ موردی از کوررنگی کامل (تک رنگ بینی- مونوکروماتیسم) پیدا نشد. 10 نفر (%4.1 کوررنگها( اطلاع قبلی از کوررنگی داشتند و از جمعیت کوررنگها فقط 3 نفر از وجود فرد کوررنگ در افراد فامیل خود آگاهی داشتند (%1.2) در افراد کوررنگ، هر دو چشم با شدت یکسان مبتلا بود.نتیجه گیری: نتایج به دست آمده از این مطالعه نشان داد که شیوع کوررنگی در دانش آموزان پسر شهر زنجان، %8.07 بوده است که به آمار سایر مطالعات در کشور و جهان نزدیک است. لذا این نوع مطالعه ما را قادر می سازد، افراد کوررنگ را در جامعه و مدارس شناسایی کنیم و اطلاعات لازم را در زمینه انتخاب شغل مناسب به آنها ارایه نماییم، ضمنا مطالعات وسیعتر به ویژه با تستهای پیشرفته تر توصیه می شود.

هدف: تعیین خصوصیات بالینی بیماران افتالموپاتی گریوز (GO) در یک مطالعه آینده نگر.مواد و روشها: در این مطالعه، علایم بالینی و یافته های طبی 103 بیمار افتالموپاتی گریوز که در سال های 2003 الی 2005 تشخیص داده شده بودند، بررسی شد.یافته ها: از 103 بیمار GO، 48 بیمار (%46.6) مرد و 55 بیمار (%53.3) زن بودند )نسبت زن به مرد: (1.1. متوسط سنی بیماران 45 سال )طیف سنی؛ 73-18 سال( بود. 95 بیمار (%92.2) هیپرتیروئیدی ناشی از گریوز، 3 بیمار (%2.9) هیپرتیروئیدی اولیه داشتند و 5 بیمار (%4.8) یوتیروئید بودند. مدت متوسط علایم چشمی 13.2 ماه )حداقل 2 ماه و حداکثر 95 ماه( بود. در حالی که مدت متوسط علایم اختلال تیروئید 39.4 ماه )حداقل 6 ماه و حداکثر 180 ماه( بود. در 12 بیمار علایم به صورت یکطرفه بود. رتراکسیون پلک در 90 بیمار (%87) و اگزوفتالمی در 80 بیمار (%77.6) دیده شد. میوپاتی رستریکتیو عضلات خارج چشمی در 30 بیمار (%29) مشاهده شد در حالی که علایم بزرگ شدگی عضلات در 52 بیمار از 70 بیمار که تحت ارزیابی CT-scan قرار گرفتند مشاهده گشت. دیسفانکشن عصب اپتیک در 6) %5.8 بیمار( دیده شد. 22 بیمار (%21) گلوکوم مرتبط با GO داشتند که از میان 7 بیمار گلوکوم با فشار نرمال داشتند.نتیجه گیری: در مطالعه ما رتراکسیون پلک شایعترین یافته بالینی در بیماران GO بود. در هر حال مطالعه آینده نگر وسیعتری هم جهت ارزیابی شیوع علایم بالینی و هم جهت بررسی تفاوتهای نژادی در بروز علایم بالینی در بیماران ایرانی توصیه می شود.

هدف: مقایسه کارایی و عوارض پیوند اتوگرافت سلولهای بنیادی لیمبوس و پرده آمنیوتیک با میتومایسین سی حین عمل و پیوند پرده آمنیوتیک در درمان ناخنک راجعه.مواد و روشها: در این مطالعه 20 چشم از 20 بیمار که دارای ناخنک راجعه بودند، به روش پیوند اتوگرافت سلولهای بنیادی لیمبوس و پرده آمنیوتیک تحت عمل جراحی قرار گرفتند. 20 چشم از 20 بیمار دیگر نیز با استفاده از میتومایسین سی (%0.02 برای 3 دقیقه( حین عمل جراحی و پیوند پرده آمنیوتیک درمان شدند. 3 چشم (15%) در هر گروه در زمان جراحی دارای سیمبلفارون بودند. هر گونه رشد بافت فیبروواسکولار که از لیمبوس عبور کند، به عنوان عود تعریف شد.یافته ها: هیچ عارضه عمده ای بعد از عمل جراحی و نیز در طی 6 تا 19 ماه پیگیری )متوسط پیگیری 12 ماه( مشاهده نشد. در گروهی که با روش پیوند اتوگرافت سلولهای بنیادی لیمبوس و پرده آمنیوتیک تحت درمان قرار گرفتند، هیچ عود ناخنک مشاهده نشد. عود در 4 چشم (%20) در گروهی که با میتومایسین سی و پیوند پرده آمنیوتیک درمان شده بودند در طی ماه سوم و چهارم بعد از عمل اتفاق افتاد (Pvalue=.003,Chi spuara test). در 6 بیماری که دارای ناخنک راجعه و سیمبلفارون بودند (3 چشم در هر گروه( هیچ عود ناخنک و سیمبلفارون دیده نشد. هیچ تفاوت معنی دار آماری در میانگین سن بیماران و اندازه ناخنک بین دو گروه مشاهده نشد.نتیجه گیری: پیوند اتوگرافت سلولهای بنیادی لیمبوس و پرده آمنیوتیک موثرتر از میتومایسین سی حین عمل و پیوند پرده آمنیوتیک در درمان ناخنک راجعه می باشد.

هدف: این مطالعه جهت بررسی کارآیی و عوارض احتمالی درمان essential infantile esotropia با استفاده از تزریق سم بوتولینوم A از طریق ملتحمه و بدون استفاده از دستگاه الکترومیوگرام انجام شده است.مواد و روشها: مطالعه به صورت case series ملاحظه ای انجام شد. 24 بیمار با تشخیص essential infantile esotropia وارد مطالعه شدند. سن بیماران بین 8 الی 38 ماه بود که همگی از نظر نورولوژیک در وضعیت طبیعی قرار داشتند. متوسط انحراف چشمی آنها 40 پریسم دیوپتر بود. میزان 10 واحد از سم بوتولینوم (Dysport) A به عضلات رکتوس داخلی بیماران به صورت دوطرفه تزریق شد و معاینات کنترل در فواصل 3 روز، 3 هفته، 3 ماه و 6 ماه بعد از تزریق انجام گرفت.یافته ها: در 6 ماه بعد از تزریق، متوسط انحراف باقیمانده 7.08 پریسم دیوپتر بود (25 پریسم دیوپتر ایزوتروپی تا 10 پریسم دیوپتر اگزوتروپی(.نتیجه گیری: تزریق سم بوتولینیوم A از طریق ملتحمه و بدون استفاده از الکترومیوگرافی روش موثری در درمان essential infantile esotropia می باشد.

هدف: بررسی نتایج و عوارض تزریق زیر ملتحمه ای سم بوتولینیوم A در درمان رترکسیون پلک فوقانی و تحتانی در بیماران مبتلا به افتالموپاتی تیروئیدی.مکان: دانشگاه علوم پزشکی مشهد، بیمارستان خاتم الانبیا )ص(.طرح مطالعه: مداخله ای، آینده نگر و غیر مقایسه ای.مواد و روشها: 14 بیمار مبتلا به رترکسیون پلک فوقانی و تحتانی در زمینه افتالموپاتی تیروئیدی، تحت تزریق زیر ملتحمه ای سم بوتولینیوم A در مجاورت لبه پروگزیمال تارس، قرار گرفتند. هدف درمانی، کاهش scleral show به کمتر از یک میلیمتر و کاهش رترکسیون پلک تحتانی بود. میزان پاسخ پلک فوقانی و تحتانی، تعداد تزریقهای مورد نیاز در مدت پیگیری و عوارض مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: از مجموع 28 پلک فوقانی درمان شده، رترکسیون پلک در 24 مورد با تزریق اول از بین رفته، scleral show به کمتر از یک میلیمتر رسید. در 2 پلک برای کنترل رترکسیون، یک تزریق دیگر در مدت پیگیری انجام شد.مجموعا در دو بیمار شکست درمانی )عدم پاسخ درمانی به سه تزریق در هر یک از پلکهای فوقانی( مشاهده شد. در 12 بیمار باقیمانده، رترکسیون پلک در مدت پیگیری که متوسط آن 7.6 ماه بود، بطور رضایت بخشی کنترل شد. هیچیک از بیمارانی که در ابتدا به درمان پاسخ داده بودند، در مدت پیگیری دچار شکست درمانی نشدند.میزان و مدت اثر تزریق در بیماران مختلف، تفاوت داشت. اثر کاهش رترکسیون به مدت یک تا بیش از 14 ماه )بطور متوسط 7.02 ماه بعد از هر تزریق( باقی ماند. میانگین کاهش شکاف پلکی scleral show, levator function, (palpebral fissure) فوقانی و تحتانی به ترتیب برابر: 3.28±1.80 میلیمتر، 1.78±1.34 میلیمتر، 2.46±1.07 میلیمتر و 1.50±0.80 میلیمتر در آخرین ویزیت بود. تزریق به آسانی توسط بیماران تحمل شد. دو بیمار دچار پتوز شدید و وضعیت chin up شدند که به مدت 2 و 4 هفته طول کشید. هیچ بیماری دچار دوبینی و اشکالات حرکتی عضلات چشم، بخصوص هیپوتروپی و ضعف عضله رکتوس فوقانی نشد. 16 بیمار از 22 بیماری که تحت تزریق پلک تحتانی قرار گرفتند، دچار lagophthalmos و corneal exposure شدند.نتیجه گیری: تزریق زیر ملتحمه ای سم بوتولینیوم A برای درمان رترکسیون پلک فوقانی روشی موثر و کم عارضه، حتی در انواع طولانی مدت می باشد. این روش، بخصوص به عنوان راه حلی گذرا، برای درمان علایم و بهبود ظاهری این بیماران قابل انجام است. این روش در درمان رترکسیون پلک تحتانی با میزان زیاد عارضه lagophthalmos و corneal exposure همراه است و به عنوان درمان روتین توصیه نمی شود.

هدف: بررسی تاثیر سرم اتولوگ موضعی به عنوان یک درمان آلترناتیو در نقص اپی تلیالی پایدار و زخمهای ترمیم ناپذیر قرنیه.بیماران و روشها: 21 بیمار با تشخیص کلینیکی نقص اپی تلیالی پایدار قرنیه (PED) یا زخمهای عفونی ترمیم ناپذیر قرنیه که به درمانهای معمول پاسخ نداده بودند، به صورت آینده نگر تحت مطالعه قرار گرفتند. با مصاحبه با تمام بیماران سن، جنس، علت زمینه ای PED، طول دوره PED، درمانهای قبلی، سابقه قبلی بیماری چشمی یا سیستمیک مشخص گردید. ضمن اینکه معاینه اسلیت لامپ، اندازه و محل PED، همچنین وضعیت قرنیه از لحاظ خشکی چشم، حس قرنیه، نئوواسکولاریزاسیون و یا التهاب را تعیین کرد. درمان در این مطالعه شامل مصرف سرم اتولوگ 20% رقیق شده )با اشک مصنوعی حاوی نگهدارنده( بود.یافته ها: از 20 بیمار مورد مطالعه، PED در 14 بیمار در متوسط 15.78 روز ترمیم شد در حالی که متوسط طول مدت زمان PED قبل از مطالعه 52.2 روز بود. PED در 8 چشم (%40) ترمیم زودرس )ترمیم در مدت 2 هفته(، در 6 چشم (%30) ترمیم دیررس )در مدت بیش از 2 هفته و کمتر از 4 هفته( شد و در 6 چشم (%30) ترمیم ناپذیر )نیاز به درمان بیش از 4 هفته( بود. تمام بیماران حتی بیماران با PED ترمیم ناپذیر اظهار بهبودی سابجکتیو کردند (%100). در 14 بیمار PED ها با سرعت متوسط 240 میکرومتر در روز بطور کامل ترمیم شدند. همچنین عارضه جانبی چشمی وسیستمیک قابل توجه در طی مطالعه مشاهده نشد. 8 بیماری که فاقد حس قرنیه بودند، همگی به درمان پاسخ دادند. سرعت ترمیم در PED هایی که دیامتر کمتر یا مساوی 2.5 میلیمتر داشتند، بیشتر بود. PED های بعد از عمل جراحی )پیوند قرنیه یا ویترکتومی( در مقایسه با سایر بیماران سریعتر ترمیم شدند. PED در هیچیک از 3 بیمار با سوختگی حرارتی، بهبود نیافت. پیگیری دراز مدت 10 بیمار نشان داد که تمام آنها قرنیه پایدار بدون هیچ علامتی از نقص اپی تلیالی داشتند.نتیجه گیری: سرم اتولوگ موضعی حاوی نگهدارنده به عنوان یک روش درمانی در PED موثر می باشد )هم سابجکتیو و هم آبجکتیو(. لذا می توان از آن به عنوان درمان آلترناتیو به جای روشهای تهاجمی معمول در درمان بیماران PED استفاده کرد.

هدف: انسداد شریان شبکیه همراه با درگیری ناحیه ماکولا یکی از اورژانس های چشم پزشکی است که هیچ درمان موثری برای آن شناخته نشده است. در مقایسه با سایر روشهای درمانی با حداقل تهاجم که کارایی آنها در عمل به اثبات نرسیده است، آمبولیز ترانس لومینال با استفاده از لیزر با نتایج امیدوار کننده تری همراه بوده است.مواد و روشها: بیمار خانم جوانی بوده که با انسداد شریانی همی رتینال که حدود 30 ساعت پیش رخ داده بود، به این مرکز مراجعه نموده بود. با توجه به اینکه مدتی نسبتا طولانی از وقوع انسداد شریانی گذشته بود و کارایی درمانهای متداول در این موارد چندان رضایتبخش نیست، اقدام به آمبولیز ترانس لومینال با استفاده از لیزر Nd:YAG شد. برای برطرف ساختن انسداد، اشعه لیزر بر روی لخته آمبولیزه شده ای که موجب انسداد شده بود، فوکوس گردید.یافته ها: در پی استفاده از این شیوه درمانی، لخته موجود در محل دو شاخه شدن شرائین شبکیه ای تحتانی حل شده و لومن شریان با حداقل خونریزی باز شد. در آنژیوگرافی انجام شده پس از درمان، جریان خون در ناحیه دیستال نسبت به انسداد به وضوح مشهود بوده و وضعیت بالینی بیمار نیز به صورت قابل ملاحظه ای بهبود یافت.نتیجه گیری: در بیمارانی که به انسداد شرائین شبکیه ای و عواقب فجیع آن مبتلا گشته اند، آمبولیز با استفاده از لیزر ممکن است با شانس حل کردن لخته و احتمال برطرف شدن انسداد همراه گردد.