مجله چشم پزشکی ایران
سال:1381 | دوره:15 | شماره:2 |تعداد مقالات:12

از زمانی که برای اولین بار اختلال حرکتی که امروزه تحت عنوان DVD شناخته می شود، گزارش شد بیش از یک قرن می گذرد. طی این مدت محققین مختلف آن را مورد بحث قرار داده و تئوری های متعددی را برای بروز آن قایل شده اند. با توجه به این که DVD همیشه یکی از مشکلات تشخیصی و درمانی در بیماران استرابیسم می باشد، در مقاله ای که پیش رو دارید تلاش شده است مجموعه ای از این تحقیقات و تئوری ها ارایه گردد.

سابقه و هدف: جراحی کاتاراکت شایع ترین عمل داخل چشمی است و جا به جایی مواد عدسی به داخل زجاجیه یک عارضه نادر ولی خطیر در جراحی کاتاراکت به خصوص به روش فیکوامولسیفیکاسیون می باشد. تشخیص به موقع و برخورد مناسب با این عارضه برای جلوگیری ار عوارض و به دست آمدن دید بهتر برای بیمار الزامی است. هدف از این مطالعه تعیین و ارایه روش های صحیح تشخیص، درمان و و پیشگیری از وخم تر شدن این عارضه می باشد. مواد و روش کار: برای نگارش این مقاله مروری، با مراجعه به مدلاین و اینترنت و با استفاده از واژه های کلیدی: Complication of Cataract Sergery - Pars plana Vitrectomy – Retained Lens Fragments – Dislocated Lens – Dropped Nucleus – Intravitreal Lens Fragment همه مقالاتی که از سال 1990 تا سال 2002 میلادی نوشته شده بودند، استخراج شده و پس از خلاصه برداری همراه با سایر منابع موجود مورد مطالعه، نقد و بررسی قرار گرفتند. یافته ها و بحث: پارگی کپسول خلفی عدسی در هر مرحله ای از جراحی کاتاراکت می تواند اتفاق بیفتد که باعث جا به جایی مواد عدسی یا خود عدسی به داخل زجاجیه می گردد. تشخیص زودرس پارگی کپسول خلفی عدسی و پیشگیری از کلاپس اتاق قدامی می تواند از گسترش پارگی کپسول، حرکت زجاجیه و جا به جایی خلفی عدسی جلوگیری کند. درمان مواد جا به جا شده به داخل زجاجیه به اندازه و نوع این ذرات بستگی دارد، در موارد جا به جایی مواد کورتیکال و حجم کم عدسی (10-5%) می توان بیمار را تحت نظر گرفت و در صورت بروز عوارض شدید اقدام به مداخله جراحی نمود. در صورت افتادن قطعات بزرگتر عدسی به داخل زجاجیه نیاز به ویترکتومی عمیق و استفاده از پروفلوروکربن توسط جراح مجرب زجاجیه و شبکیه دارد. با وجود پارگی کپسول خلفی می توان لنز داخل چشمی را در Sulcus قرار داد و یا اگر اندازه پارگی کوچک باشد در داخل Bag گذاشت. در مورد زمان عمل جراحی ویترکتومی اختلاف نظر وجود دارد و در مطالعات جدیدتر توصیه شده در همان زمان جراحی اولیه در صورت امکان اقدام به ویترکتومی همزمان توسط جراح زجاجیه و شبکیه شود تا عوارض بعدی کاهش یابد. نتیجه گیری و توصیه ها: جا به جایی عدسی به داخل زجاجیه یکی از عوارض نادر ولی وخیم جراحی کاتاراکت می باشد که عوارض شدید متعادقب آن ممکن است به از دست رفتن دید منجر گردد. بنابراین لازم است با به کار بردن تمهیداتی از وقوع آن جلوگیری نموده و با تشخیص به موقع آن، در اولین فرصت با ویترکتومی عمیق مواد عدسی را خارج کرده و در صورت امکان با جاگذاری مناسب لنز داخل چشمی بتوان به بهتر شدن دید بیمار کمک نمود.

نگرانی اکثر بیمارانی که تحت عمل جراحی چشم قرار می گیرند در مورد درد و حرکات غیر ارادی حین عمل، معادل نگرانی از نتیجه عمل است. از آن جا که چشم برای انجام تمامی فعالیت های روزمره یک انسان ضروری است، طبیعی است که بیماران حساسیت بیشتری نسبت به جراحی آن دارند تا جراحی سایر اعضای بدن، بدین ترتیب آنستزی در چشم مشکلاتی را برای چشم پزشک و متخصص بیهوشی فراهم میکند، که در سایر تخصص های جراحی دیده نمی شود. این مقاله آمادگی قبل از عمل جراحی چشم، تکنیک های آنستزی موضعی و عمومی شامل انتخاب روش آنستزی مناسب برای بیماران به ویژه کودکان و بیمارانی که نیاز به روش های جراحی خاص دارند را توضیح می دهد.

هدف: بررسی تغییرات فشار داخل چشم در یک هفته اول پس از جراحی کاتاراکت (با تکنیک برش کوچک).مواد و روش ها: این مطالعه به روش کار آزمایی بالینی بر روی 82 چشم از 82 بیمار با تشخیص کاتاراکت ناشی از افزایش سن که به دو روش فیکوامولسیفیکاسیون یا فیکوسکشن تحت عمل جراحی قرار گرفتند انجام شد. 45 بیمار به روش فیکوامولسیفیکاسیون و 37 بیمار به روش فیکوسکشن عمل شدند. IOP یک روز قبل از عمل و سپس 6 ساعت، صبح روز بعد و یک هفته پس از عمل توسط تونومتراپلاناسیون گلدمن اندازه گیری و ثبت شد.یافته ها: بین دو گروه در میزان میانگین IOP قبل از عمل تفاوت قابل توجهی وجود نداشت. 6 ساعت پس از عمل میانگین افزایش IOP در گروه فیکوامولسیفیکاسیون 8.2±9.4 میلیمتر جیوه (P<0.001) و در گروه فیکوسکشن 4.1±7.6 میلیمتر جیوه (P=0.002) بود که با P=0.034 اختلاف بین دو گروه نیز از جهت آماری قابل توجه بود. میانگین افزایش IOP در 24 ساعت پس از عمل در گروه فیکوامولسیفیکاسیون 2.8±6.1 میلیمتر جیوه (P=0.004) ودر گروه فیکوسکشن 2.1±5.2 میلیمتر جیوه بود (P=0.02). گرچه افزایش IOP از جهت آماری نسبت به مقادیر قبل از عمل در هر یک از گروه ها قابل توجه بود، اما بین دو گروه اختلاف قابل توجهی دیده نشد. یک هفته پس از عمل میانگین تغییر IOP نسبت به قبل از عمل در گروه فیکوامولسیفیکاسیون -0.5±2.6 میلیمتر جیوه (P=0.7) و در گروه فیکوسکشن -2.3±3.7 میلیمتر جیوه بود (P<0.05). در مقایسه بین دو گروه، میزان کاهش IOP در گروه فیکوسکشن نسبت به گروه فیکوامولسیفیکاسیون از جهت آماری قابل توجه بود(P=0.014) .نتیجه گیری: 6 ساعت پس از عمل جراحی کاتاراکت، صرف نظر از نوع تکنیک مورد استفاده IOP به میزان قابل توجهی بالاتر می رود که این افزایش در گروه فیکوامولسیفیکاسیون بیشتر از گروه فیکوسکشن می باشد. یک روز پس از عمل، افزایش IOP به میزان تقریبا مشابهی در هر دو گروه دیده شد. پس از یک هفته مقدار IOP نسبت به مقادیر قبل از عمل کاهش داشت که این کاهش تنها در گروه فیکوسکشن ز جهت آماری قابل توجه بود. با توجه به یافته های بالا، توصیه به مانیتورینگ دقیق IOP در ساعات اولیه پس از عمل و یا مصرف داروهای پروفیلاکتیک جهت کاهش IOP، حداقل تا یک روز پس از عمل می شود .

هدف: بررسی افزایش فشار داخل چشم پس از انجام یاگ لیزر کپسولوتومی در بیماران مبتلا به کدورت کپسول خلفی عدسی و بررسی اثر قطره تیمولول 0.5 درصد در پیشگیری از افزایش فشار داخل چشم. مواد و روش ها: مطالعه بصورت تصادفی دوسو کور و کارآزمایی بالینی آینده نگر در 96 چشم از 96 بیمار مراجعه کننده به علت کاهش دید ناشی از کدورت کپسول خلفی عدسی به بیمارستان فارابی طی دی ماه سال 1379 تا شهریور ماه سال 1380 صورت گرفته است. مداخله: بیماران تصادفی به دو گروه تقسیم شدند و به صورت دوسو کور بیماران گروه مورد قطره تیمولول 0.5 درصد دریافت کردند. بیماران پس از دیلاته کردن مردمک تحت کپسولوتومی با لیزر Nd:YAG قرار گرفتند و فشار داخل چشم بیماران یک ساعت قبل از لیزر گرفته شد و سپس قطره مورد نظر در چشم بیمار چکانده شد و مجدداً فشار داخل چشم در ساعت های 1، 4 و 24 پس از لیزر با تونومترگلدمن اندازه گیری شد. یافته ها: میانگین سنی بیماران در گروه کنترل 57.6±20.35 سال و در گروه تیمولول 60.6±19.92 سال بود که تفاوت معنی داری نداشت (P=0.474). شایع ترین بیماری سیستمیک در هر دو گروه هیپرتانسیون و دیابت ملیتوس بود. نوع عمل جرای در 90 بیمار (93.8 درصد) عمل جراحی کاتاراکت به روش خارج کپسولی همراه با گذاشتن لنز داخل چشمی (ECCE+PC IOL) و در 6 نفر (6.2 درصد) به روش خارجی کپسولی بدون لنز داخل چشمی ECCE) بدون (IOL بود. میزان بهبودی دید (دید اصلاح شده) بر اساس چارت اسنلن در کل بیماران قابل توجه بود که میانگین آن 4.5±2.9 خط (از حداقل یک تا حداکثر 10خط) بود. در دو گروه بین افزایش فشار داخل چشم و انرژی لیزر دریافتی در ساعت های مختلف پس از لیزر نسبت به قبل از آن رابطه معنی داری وجود نداشت P=0.717) ساعت اول پس از لیزر،P=0.330  ساعت 4 پس از لیزر و P=0.519 ساعت 24 پس از لیزر). میانگین طول قدامی خلفی چشم در گروه کنترل 23.13±1.43 میلیمتر و در گروه تیمولول 23.12±1.14 میلیمتر بود. بین طول قدامی خلفی چشم و افزایش فشار داخل چشم پس از انجام یاگ لیزر در دو گروه رابطه معنی داری موجود نبود P=0.274) ساعت اول و ساعت چهارم P=0.545 و ساعت بیست و چهار (P=0.884. افزایش قابل توجه (significant) فشار داخل چشم (بیش از 10 میلیمتر جیوه ) فقط در گروه بدون دارو مشاهده شد (در 20.8 درصد بیماران) و در گروه تیمولول مشاهده نشد. از این نظر بین دو گروه تفاوت معنی داری وجود داشت (P=0.000834). بحث و نتیجه گیری نهایی: قطره تیمولول 0.5 درصد در بیماران غیر گلوکومی برای پیشگیری از افزایش قابل توجه فشار داخل چشم بدنبال یاگ لیزر کپسولوتومی درمان موثری بوده و اثر کاملی دارد. مطالعه آینده نگر به روش کارآزمایی بالینی از نظر مقایسه تیمولول با قطره های آلفا دو آگونیست بر روی بیماران گلوکومی توصیه می شود .

هدف: با توجه به مطالعات معدود موجود در زمینه اثر ناخنک بر توپوگرافی قرنیه، این مطالعات جهت بررسی ارتباط بین اندازه افقی و عمودی و staging ناخنک با تغییرات قدرت اسفریکال و میزان آستیگماتیسم قرنیه، که توسط رفراکشن کراتومتری و توپوگرافی قرنیه ارزیابی شدند، در درمانگاه چشم بیمارستان قائم (عج) مشهد انجام شد.مواد و روشها: مطالعه به صورت مقطعی بر روی 59 چشم از 44 بیمار که به طور ساده و غیر تصادفی انتخاب شده بودند، انجام شد. اندازه افقی و عمودی ناخنک staging، دید مرکزی، رفراکشن، کراتومتری و توپوگرافی قرنیه دو چشم انجام شد و ارتباط قدرت اسفریکال و آستیگماتیسم و دید بیماران با اندازه افقی و عمودی و staging ناخنک با تست های Bivariate correlation با ضریب تصحیح Spearman وPearson  ارزیابی شد.یافته ها: 59 چشم از 44 بیمار (28 مرد و 16 زن) با میانگین سنی 49.71 سال مورد مطالعه قرار گرفتند. میانگین دید بیماران 68/100، میانگین اندازه افقی 3.19 میلیمتر و میانگین اندازه عمودی 5.16 میلیمتر بود. ارتباط معنی داری آماری بین اندازه افقی و عمودی با دید مرکزی (P=0.001)، اسفریکال اکی والانت رفرکشن (P<0.01)، Average sim K (P<0.01)، (P<0.001) index CU، (P<0.001) PC acuity به دست آمد. از نظر آستیگماتیسم نیز ارتباط قابل ملاحظه آماری بین اندازه افقی و عمودی ناخنک با سیلندر رفرکشن (P<0.001)، Delta k کراتومتری (به ترتیب P=0.001 و P=0.01، (P<0.001) Total astigmatism، (P<0.001) Delta k، (P<0.001) Regular astigmatism به دست آمد. ارتباط معنی داری بین staging و معیارهای رفراکشن، کراتومتری و توپوگرافی وجود نداشت. میزان آستیگماتیسم در توپوگرافی به صورت 5.06) Total astig دیوپتر) و 4.78) Regular astig دیوپتر) بیشتر از میزان آستیگماتیسم در رفرکشن (سیلندر = 2.63-)، کراتومتری (2.37 دیوپتر) و delta k توپوگرافی (2.20دیوپتر) بدست آمد. محور آستیگماتیسم در بیش از دو سوم بیماران موافق قاعده بود.بحث و نتیجه گیری نهایی: هر چه اندازه ناخنک بزرگتر باشد باعث کاهش قدرت اسفریکال قرنیه و افزایش میزان آستیگماتیسم در رفرکشن، کراتومتری و توپوگرافی و در نتیجه باعث کاهش دید بیشتر می شود. به علاوه جهت تصمیم گیری برای عمل ناخنک، توپوگرافی قرنیه تغییرات رفرکتیو و آستیگماتیسم را دقیق تر از رفرکشن و کراتومتری نشان می دهد.

سابقه و هدف: پیوند لایه ای قرنیه به روش معمول مزایای متعددی نسبت به جراحی نفوذی قرنیه دارد ولی از نظر تکنیکی مشکل است و نتایج بینایی آن به خوبی جراحی نفوذی نیست. این مطالعه به منظور ارزیابی کارآیی پیوند لایه ای قرنیه به وسیله میکروکراتوم، بر روی بیماران مراجعه کننده به بیمارستان لبافی نژاد طی سال های 80-1379 انجام شد.مواد و روش ها: در این مطالعه مداخله ای، 17 چشم از 14 بیمار (11 مرد و 3 زن) با سن 16 تا 71 سال به وسیله میکروکراتوم، تحت عمل پیوندی لایه ای قرنیه گرفتند. چشم هایی با ضایعات قرنیه محدود به دو سوم قدامی و حداقل ضخامت مرکزی قرنیه 340 میکرون، همراه با کارکرد طبیعی سلول های آندوتلیوم و ضمایم طبیعی وارد مطالعه شدند. جداکردن لایه ای قرنیه دهنده و گیرنده به وسیله میکروکراتوم انجام شد.یافته ها: بیماران به طور متوسط 8.6 ماه (6 تا 14 ماه) پی گیری شدند. متوسط بهترین دید اصلاح شده قبل از عمل، کم تر از 20/200 بود که بعد از عمل به 20/30 افزایش یافت. آستیگماتیسم متوسط بعد از عمل دیوپتر بود. در آخرین معاینه، همه پیوندها شفاف بودند و در هیچ کدام از چشم ها، واکنش ایمنی یا رشد نابه جای سلول های اپی تلیالی در حد فاصل دهنده و گیرنده دیده نشد.نتیجه گیری: در ضایعات سطحی قرنیه، پیوند لایه ای قرنیه به وسیله میکروکراتوم، به دلیل نتایج بینایی بهتر، روش آسان تر و سریع تر، جایگزین مناسبی برای روش معمول پیوند لایه ای قرنیه می باشد.

سابقه و هدف: ملانوم بدخیم نئوپلاسمی برخاسته از ملانوسیت ها بوده و شایع ترین بدخیمی اولیه داخل چشمی در بالغین سفیدپوست می باشد. این بررسی با هدف تعیین نحوه توزیع سنی، محل اولیه درگیری، نوع هیستوپاتولوژی و علایم بالینی ملانوم های چشمی انجام شده است.مواد و روش ها: این مطالعه به روش Retrospective Noncomparative Case Series بر روی تمام بیمارانی که از ابتدای سال 1367 تا پایان سال 1377 با تشخیص تایید شده ملانوم بدخیم در بیمارستان فارابی تحت درمان قرار گرفته بودند، انجام شده و اطلاعات مورد نیاز از پرونده های بیماران استخراج شده و مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. نتایج به صورت آمارهای توصیفی ارائه گردید.یافته ها: در مدت انجام این پژوهش، در کل 95 بیمار تشخیص تایید شده ملانوم بدخیم داشتند که از این تعداد 73 بیمار به ملانوم داخل چشمی (دستگاه یووه) و 22 بیمار به ملانوم خارج چشمی مبتلا بوده اند. میانگین سنی مبتلایان به ملانوم یووه، 46.48 سال و در ملانوم خارج چشمی 49.45 سال بود. در ملانوم یووه، 41 بیمار (56.16 درصد) را مردان و 32 بیمار (43.48 درصد) را زنان تشکیل می دادند. کورویید، شایع ترین محل درگیری اولیه در ملانوم های داخل چشمی بوده و شایع ترین نوع هیستوپاتولوژیک، نوع Mixed Cell بود. شایع ترین علامت و علت مراجعه بیماران مبتلا به ملانوم یووه نیز، کاهش بدون درد درد و تاری دید بود.نتیجه گیری: با توجه به اینکه اکثر بیماران مبتلا به ملانوم یووه با کاهش بدون درد دید مراجعه نموده اند، اهمیت انجام معاینات کامل چشم پزشکی با مردمک دیلاته، جهت تشخیص و درمان زودرس و به موقع این بیماران نمایان می گردد.

سابقه و هدف: هدف از این مطالعه تعیین و مقایسه اثر درمانی دو روش جراحی Crescentic Wedge Resection (CWR)  در یک چشم و Peripheral Lamellar Lamellar Keratoplasty (LK) همزمان باCentral Penetrating Keratoplasty (PK)  در چشم دیگر در یک بیمار به Advanced Pellucid Marginal Degeneration (PMD) می باشد.مواد و روش ها: مرد 27 ساله ای به دلیل PMD پیشرفته تحت جراحی CRW در چشم چپ و سپسPK+LK  همزمان در چشم راست قرار گرفته است. تشخیص بیماری بر اساس یافته های بالینی و توپوگرافی بوده و نتایج درمان، براساس معیارهای بالینی و توپوگرافی مورد بررسی قرار گرفته اند.یافته ها: چشم های چپ و راست به ترتیب 14 و 6 ماه تحت پیگیری بوده اند. در چشم چپ پس از عمل CWR، بخیه ها پس از سه ماه خارج شده اند ولی آستیگماتیسم قابل توجهی ایجاد شده که با عینک و لنز سخت قابل اصلاح نبوده و با لنز piggyback دید 14) 5/10 ماه پس از عمل) به دست آمده است. در چشم دیگر که با روشLK  و PK همزمان درمان شده، 2 هفته تا 6 ماه پس از عمل بدون اصلاح، دید 4/10 داشته که با عینک به 6/10 افزایش می یافت. در هیچ کدام از چشم ها عارضه دیگری دیده نشد.نتیجه گیری:CWR  معمولا نتیجه کوتاه مدت داشته و ممکن است نازکی واکتازی قرنیه مجددا برگشت پیدا کند. در بیمار ما به دلیل آستیگمات بالا، تنها با لنز تماسی Piggyback حدت بینایی قابل افزایش بود. این روش در PMD پیشرفته که اسکار و نازک شدگی قرنیه در قسمت مرکزی هم دیده می شود شاید نتیجه بخش نباشد. در روش PK+LK همزمان، افزایش زودهنگام میزان دید قابل ملاحظه بوده، هرچند احتمال واسکولاریزاسیون گرافت لاملاز و عوارض مصرف کورتیکوسترویید هم باید مدنظر قرار گیرند.

سابقه و هدف: رتینوپاتی نوزادان نارس، یک بیماری بالقوه کور کننده است که نوزادان نارس را مبتلا می کند.روش کار: در این مطالعه که به روش Cross Sectional انجام شد، تمام کودکان نارس که دارای مشکل بینایی بودند و از دی ماه 1378 لغایت فروردین ماه 1381 به بیمارستان فارابی مراجعه کرده بودند، وارد مطالعه شدند. سن حاملگی تقریبی، وزن نوزاد در هنگام تولد، سن نوزاد در اولین معاینه چشم پزشکی، میزان آگاهی والدین از عواقب بیماری های چشمی در نوزادان نارس، توصیه متخصص نوزادان برای معاینه چشم پزشکی در زمان مناسب، دوره اکسیژن درمانی، بررسی دید نوزادان براساسCentring Steady Maintain (CSM)  ثبت گردید. سپس یک معاینه کامل چشم پزشکی با مردمک باز انجام و یافته های افتالموسکوپیک و بیماری های سیستمیک و چشمی همراه با رتینوپاتی در پرسشنامه اطلاعاتی طرح وارد شد.نتایج: به طور کلی 25 نوزاد (50 چشم) وارد مطالعه شدند. تشخیص بیماری بر اساس سن حاملگی کم، وزن کم نوزاد در هنگام تولد و یافته های رتین در افتالموسکپی غیرمستقیم بود. گرفتاری چشمی در تمام موارد دو طرفه بود. 33 چشم از 50 چشم (66 درصد) در Stage V،5  چشم در Stage IV رتینوپاتی بودند .Dragged Macula در 8 چشم (16 درصد) و Regressed ROP در 4 چشم (8 درصد) مشاهده شد. سن حاملگی در تمام مبتلایان به رتیوپاتی 32 هفته یا کمتر (27.6±2) و در 81.2 درصد موارد ثبت شد. وزن هنگام تولد 1500 گرم و یا کمتر بود. در 36 درصد از موارد توصیه متخصص نوزادان برای معاینه چشم پزشکی وجود داشت ولی در 48 درصد نوزادان معاینه چشم پزشکی توصیه نگردیده بود. متوسط سن کودکان در اولین معاینه چشم پزشکی (25.1±13.8) هفته بود. 7 مورد از 9 (77 درصد) کودکی که به والدین آنها توصیه شده بود به چشم پزشک مراجعه کنند، دیرتر از زمان توصیه شده 25.3±12.8) هفته بعد از تولد) مورد معاینه چشم پزشکی قرار گرفته بودند. والدین تمام نوزادان از عواقب بیماری های چشمی در نوزادان نارس بی اطلاع بودند. در 38 چشم (76 درصد) دید نهایی(Not Centre, Not Steady, Not Maintain (NC NS NM)) ، در 8 چشم (16 درصد(CNSNM  و در 4 چشم (8 درصد (CSM تخمین زده شد. 56 درصد کودکان به طور کامل نابینا و 28 درصد آنها آسیب شدید بینایی داشتند.استنتاج: سن حاملگی 32 هفته یا کمتر و وزن هنگام تولد 1500 گرم یا کمتر دو فاکتور عمده با رتینوپاتی نوزادان نارس می باشد.معاینه دیر هنگام چشم در نوزادان نارس منجر به نابینایی و آسیب های شدید بینایی داشتند.تاخیر در معاینه چشم پزشکی ناشی از عدم شناخت بعضی از متخصصین نوزادان از این بیماری و نیز فقدان آگاهی عمومی از عوارض این بیماری در چشم می باشد.

هدف: شایع ترین علت عدم موفقیت ترابکولکتومی در طی سه ماهه اول پس از عمل، عبارتست ازEncapsulated Belb  و Need Belb Revision (NBR) روشی نسبتا غیرتهاجی در درمان موارد مقاوم آن می باشد. هدف از این مطالعه عبارتست از تعیین میزان تاثیر و بررسی عوارض روش NBR همراه با تزریق زیرملتحمه ای میتومایسین C در بیماران با Encapsulated Belb.روش بررسی: در این مطالعه Before-After، تعداد 33 بیمار با ترابکلولکتومی ناموفق به علتEncapsulated Belb  که فشار داخل چشمی آنها علیرغم ماساژ و درمان دارویی به مدت حدود دو هفته به کمتر از 21 میلیمتر جیوه نرسیده بود، تحت NBR همراه با تزریق زیرمتحمله ای 0.01 میلی لیتر میتومایسین0.4) C  میلیگرم در میلی لیتر) قرار گرفتند. زمان متوسط پیگیری بیماران 9.24±5.27 ماه (بین 1 تا 20 ماه) بود . آنالیز آماری داده ها با استفاده از آزمون Paired Two Tailed student's T Test  بر روی فشار داخل چشمی قبل و بعد از عمل وی و نیز تعداد داروهای قبل و بعد از عمل انجام شد.یافته ها: تعداد 36، NBR روی 33 چشم انجام گردید (میانگین: 1.09±0.21 در هر چشم). بیماران بین 10 تا 80 سال سن داشتند (میانگین: 45.67±22.24 سال). میانگین زمان پیگیری 9.24±5.27 ماه بود. در آخرین ویزیت انجام شده، فشار داخل چشمی از 29.06±5.03 میلیمتر جیوه به 18.21±6.76 میلیمتر جیوه کاهش یافته بود(P=0.000) . تعداد داروهای ضدگلوکوم نیز در آخرین ویزیت از 2.18±0.58 به 1.36±0.29 رسیده بود(P=0.000) . به طور کلی در 6 (18.2 درصد) مورد از 33 بیمار به موفقیت کامل و در 20 (60.6 درصد) مورد به موفقیت نسبی دست یافتیم. عوارض این عمل عبارت بودند از: خونریزی زیر ملتحمه (17مورد)، خونریزی اتاق قدامی (5 مورد)، ایجاد Button Hold در ملتحمه (2 مورد).نتیجه گیری: به نظر می رسد روش NBR همراه با میتومایسین C شیوه ای موثر و نسبتا بی خطر در درمان ترابکولکتومی ناموفق به علت Encapsulated Belb باشد.