دیدگاه کنش متقابل نمادی از دیدگاه های جامعه شناسی معاصر است که پدیده های اجتماعی را از دریچه خاصی مطالعه می کند. به طور کلی این دیدگاه بر پویایی کنش متقابل اجتماعی بین فرد و اجتماع و نتایج این فرآیند تاکید می کند. اندیشمندان این دیدگاه بر تعامل افراد و اجتماع در شکل گیری شخصیت فرد توجه خاصی مبذول کرده اند. آنان معتقدند که افراد با یکدیگر و با محیط خود کنش متقابل دارند و محیط اطراف خود را تحت تاثیر قرار داده و تحت تاثیر محیط و دیگر افراد موجود در آن نیز قرار می گیرند. از این رو، شخصیت انسانی چیزی جز آن چه که در برخورد با محیط و دیگران شکل می گیرد، نیست.در مباحث تربیت شناسی نیز توجه خاصی به بحث تعامل در رشد فراگیران شده است. یکی از اهداف هر نظام آموزشی تربیت شهروندان فرهیخته است که این مهم جز از طریق تعامل با هم کلاسان، معلم و ایفای نقش های مختلفی که بر عهده فراگیران گذاشته می شود به دست نخواهد آمد، یعنی فراگیر تنها با بازی نقش های مختلف یاد می گیرد در زندگی اجتماعی بعد از مدرسه چگونه عمل نماید. توجه به این بحث موجب طرح روش آموزشی نوینی چون یادگیری مشارکتی شده که از اصول اساسی این روش تاکید بر تعامل چهره به چهره فراگیران در کلاس است که در کنار رشد علمی موجبات رشد شخصیتی و اجتماعی فراگیران را به دنبال دارد. با توجه به اهمیت این مباحث نویسندگان با استفاده از روش تحلیلی ‐ اسنادی به بیان تاثیرات دیدگاه کنش متقابل نمادی در تعلیم و تربیت پرداخته و کارکرد بازی و نقش را در این حوزه تبیین می کنند.