هیدگر، متفکر بزرگ آلمانی (که دغدغه تفکرش «وجود» و پرسش از حقیقت است)، در سال 1936 در نوشته ای با عنوان «هولدرلین و ذات شعر» به بررسی شعر (پوئیسیس یا خلق نامستوری) که ذات زبان است و ارتباط آن با ساحت قدس می پردازد. هیدگر با وام گرفتن پنج گفته از هولدرلین و تفسیر آنها، حقایقی را درباره شاعری که اصل زبان یا به عبارتی دیگر زبان اصیل است بازگو می کند که راهگشا در اندیشیدن در باب وجود (تفکر اصیل) است. او با الهام از گفته های هولدرلین (شاعر محبوب هیدگر) معتقد است که شاعری بی شائبه ترین پیشه است که نه تنها دخل و تصرفی در عالم و آدم ندارد بلکه گشوده به روی ساحتی فراتر از زمین (ساحت قدس) و حقیقت است. خطیر بودن این پیشه از آنجاست که سکنی گزیدن انسان بر روی زمین با شعر که همانا پاسخ به دعوت لوگوس (وجود یا اساس ظهور، زبان هستی) برای به نامستوری در آوردن است پیش می آید و این مهم تنها به انسان شاعر سپرده شده تا چیزها را بنامد و با نامیدن، سهمی در ظهور چیزها بر عهده گیرد. به عبارتی دیگر شاعر خدمت به گشودگی و ظهور می کند. در شاعری، موجودات آنگونه که هستند (به شیوه اصیل) نشان داده می شوند. شاعر با نامیدن (زبان)، حقیقت موجودات را به منصه ظهور می کشاند. بر این اساس، نامیدن پرده گشودن از رخساره حقیقت است. این سرآغاز نامیدن قدسیان و در پی آن، نامیدن چیزهاست. شاعر با تفکر حضوری و آماده ساختن خویش برای گشوده شدن ساحت قدس به روی خود، همزبانی اصیل خود با قدسیان را آغاز می کند و سپس بر اساس این همزبانی به نامیدن چیزها می پردازد. شاعری، ذات زبان است که وجود و ذات چیزها را می نامد. اصل سخن گفتن، شعر است. شاعری، گفتی (saying) است که در آن، موجود برای اولین بار نامیده می شود؛ یا به عبارتی دیگر وجود موجود بنا نهاده می شود. لذا شعر است که اساس سخن گفتن و زبان را ممکن می گرداند. شعر، زبان اولیه یک قوم تاریخی است و شاعر واسطه ای است بین خدایان و آدمیان که از جماعت بیرون ایستاده و در «ما بین» زمین و آسمان قرار گرفته است. از موضع هیدگر در قبال نسبت نزدیک بین هنر و شاعری می توان دریافت که آنچه اینجا در باب شعر گفته شده است گویای مقام خطیر زبان در تفکر اوست.