مجله دندانپزشکی (journal of islamic dental association of iran)
سال:1386 | دوره:19 | شماره:3 (مسلسل 64) |تعداد مقالات:16

زمینه و هدف: یکی از مشکل ترین جنبه های ساخت پروتز کامل انتخاب دندان های قدامی فک بالا با اندازه مناسب است. تلاش های بسیاری برای تعیین روشی برای تخمین اندازه دندان های قدامی فک بالا صورت گرفته است. هدف از این مطالعه تعیین وجود ارتباط بین فاصله زاویه داخلی چشم ها و عرض مزیودیستالی چهار دندان قدامی فک بالاست. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی و مقطعی افراد سنینن 19-55 سال از دو جنس انتخاب شدند. روش نمونه گیری به صورت متوالی از افراد واجد شرایط به صورت تصادفی انتخاب گردیده است. دندان های فک بالای سیصد نفر مورد بررسی قرار گرفت. فاصله Intercanthal با اندازه گیری فاصله زاویه داخل چشم ها ثبت شد. عرض متوسط دو دندان سانترال، عرض دندان های قدامی در پهن ترین نقطه اندازه گیری و ثبت شد. اطلاعات به وسیله نرم افزار آماری SPSS مورد پردازش قرار گرفت و از آزمون های آماری t و آزمون ضریب همبستگی Pearson استفاده گردید. یافته ها: میانگین عرض چهار دندان ثنایای فک بالا 30.8±1.91 میلی متر و میانگین عرض مجموع شش دندان قدامی بالا 46.47±2.54 میلی متر بدست آمد. نسبت میانگین عرض چهار دندان ثنایای فک بالابه 0.959, ICD (Intercanthal dimension) و نسبت میانگین عرض دندان های قدامی بالا به 1.44, ICD بدست آمد. ضریب همبستگی Pearson اندازه CAW و r=0.263, ICD شد که با P.v=0.0001 این همبستگی مثبت و معنی دار است. گر چه ضریب همبستگی Pearson نسبتا کوچک بود، یک رابطه معنی دار بین فاصله Intercathal و عرض چهار دندان قدامی در تمام موارد وجود دارد. نشان داده شد که نسبت 0.266 را می توان برای تعیین عرض دندان سانترال و نسبت 1.447 را برای تعیین عرض شش دندان قدامی به کار برد. نتیجه گیری: با توجه به محدودیت های این مطالعه چنین نتیجه گیری می شود که فاصله Intercanthal را می توان به عنوان یک روش اولیه برای تعیین عرض دندان های قدامی فک بالا در افراد بی دندان به کار برد.

زمینه و هدف: برخی از بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس (Multiple Sclerosis: MS) دچار درد نورالژی تری ژمینال (Trigeminal neuralgia: TN) نیز می باشند که در صورت تشخیص غلط از طرف دندانپزشک ممکن است منجر به خارج ساختن دندان سالم بیمار شود. به همین جهت هدف از این مطالعه بررسی فراوانی TN در بیماران مبتلا به MS مراجعه کننده به انجمن MS ایران در سال 83-1384 می باشد. روش بررسی: مطالعه به صورت توصیفی - مقطعی بر روی 179 بیمار با تشخیص قطعی MS (بر اساس روش MRI) که به صورت تصادفی ساده از میان مراجعان به انجمن MS ایران شرکت کننده در کلاس های آموزشی انجمن انتخاب شده بودند انجام شد. داده ها بر اساس پرسشنامه، مصاحبه و معاینه بالینی بدست آمد. بیماران در مورد سوالات مطالعه پرسش و جواب های آنان در پرسشنامه ثبت و مورد بررسی قرار گرفتند. داده های بدست آمده توسط آزمون t student و Fisher exact بررسی شدند. یافته ها: مطالعه نشان داد %7.8 از بیماران MS به طور قطعی و %2.8 نیز به صورت مشکوک به TN مبتلا بودند. ابتلای %2.8 آنان به TN به صورت مشکوک گزارش شد. %76.5 کل بیماران مورد بررسی زن و %23.5 آنان نیز مرد بودند. %1.1 از کل بیماران مبتلا به TN مرد و %9.5 آنان زن بودند که تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود نداشت. سن مبتلایان به TN برابر 32.6,6.4 سال و غیرمبتلایان به TN برابر 35.6,8.2 و مدت ابتلا به بیماری MS در بیماران مبتلا به TN برابر 7.6,5.5 و در بیماران غیرمبتلا به TN برابر 7.6,5.8 بود. از نظر درماتوم مبتلا به NT، فک بالا با %36.8 بیشترین فراوانی را داشته و اطراف چشم با %31.6 و فک پایین با %21.1 در رتبه های بعدی قرار داشتند. بروز TN در درماتوم مبتلا در %10.5 در طرف راست و در %47.4 در طرف چپ و نیز در %42.1 به صورت دوطرفه بود. همچنین در میان مبتلایان به TN، هفت نفر معادل %36.8 دارای Trigger zone بودند. نتیجه گیری: در مجموع %10.6 از بیماران به TN مبتلا بوده و تفاوت معنی داری بین بروز آن در بیماران مبتلا از نظر سن، جنس، اولین علامت بیماری MS و مدت زمان شروع بیماری بدست نیامد. البته بیمارانی که از داروی بکلوفن استفاده می کردند کمتر از سایرین در معرض ابتلا به TN بودند.

زمینه و هدف: استفاده از مواد باندینگ باعث کاهش ریزنشت سیلانت بخصوص بر روی مینای آلوده به بزاق می گردد. این مطالعه تاثیر استفاده از باندینگ و آلودگی به بزاق را بر میزان ریزنشت یک نوع سیلانت که خود خاصیت(Embrace) Wet-bonding  دارد را مورد ارزیابی قرار می دهد. روش بررسی: در این مطالعه آزمایشگاهی سیلانت گذاری روی 64 دندان پرمولر سالم انسان پس از اچ شدن به وسیله اسید فسفریک 35% و با یک نوع سیلانت(Embrace) Wet-boding  انجام شد. به چهار طریق مختلف اثرات آلودگی بزاق و باندینگ بر میزان ریزنشت این ماده بررسی گردید: 1) با بزاق + باندینگ 2) با باندینگ 3) با بزاق 4) سیلانت به تنهایی. بعد از انجام عمل ترموسایکل، انتهای ریشه دندان ها با موم چسب و سطوح دندانی با دو لایه لاک ناخن پوشانده شد (به جز 1.5-1 میلی متری اطراف سیلنت). سپس دندان ها به مدت 24 ساعت در محلول فوشین بازی %0.5 قرار گرفته و بعد شسته شدند. از هر دندان دو مقطع باکولینگوالی از ناحیه سنترال و پروگزیمال تاج تهیه شد و میزان ریزنشت بر طبق نفوذ رنگ ارزیابی گردید. پس از آن آنالیزهای آماری به وسیله آزمون Kruskal-Wallis انجام شد. یافته ها: یافته های این مطالعه نشان داد که نفوذ رنگ به عمق سیلانت در شرایط آلودگی به بزاق و بدون باندینگ در گروه سوم پنج مورد بوده که از سایر گروه ها بیشتر است. همچنین در شرایط عدم آلودگی به بزاق و استفاده از باندینگ (گروه دوم) در هشت مورد رتبه نفوذ رنگ بیشتر از یک بوده که این مقدار از سایر گروه ها کمتر است. ولی هیچ یک از این تفاوت ها از نظر آماری معنی دار نمی باشد و میزان ریزنشت در گروهی متفاوت از گروه های دیگر نیست. نتیجه گیری: استفاده از باندینگ قبل از گذاشتن فیشورسیلانت(Embrace) Wet-bonding  در شرایط آلودگی و عدم آلودگی به بزاق تاثیر معنی داری در کاهش ریزنشت این نوع سیلانت ندارد.

زمینه و هدف: تاکنون تحقیق های متعددی در مورد ویژگی های مختلف سیستم پست - کور از جمله جنس پست به عنوان عاملی موثر در توزیع تنش های ریشه مورد بررسی قرار گرفته است. هدف از این مطالعه، بررسی توزیع تنش های عاج ریشه ناشی از جنس های مختلف پست و ارایه کردن یک راهنمای نظری جهت استفاده در کار بالینی می باشد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، با استفاده از روش المان محدود و نرم افزار ANSYS، پنج مدل سه بعدی از دندان سانترال ماگزیلا در رایانه شبیه سازی شدند. مدل ها عبارت بودند از: 1- پست استنلس استیل 2- پست تیتانیوم 3 - پست کربن فایبر 4 - پست گلاس فایبر 5- پست کوارتز فایبر که همگی دارای کور کامپوزیتی و روکش PFM بودند. همچنین برای هر مدل لثه، استخوان کورتیکال و اسفنجی، PDL و گوتاپرکا نیز شبیه سازی شدند. پس از اتمام شبیه سازی، هر یک از نمونه ها تحت نیروی صد نیوتن که با زاویه 45 درجه نسبت به محور طولی دندان به سینگولوم وارد می شد، قرار گرفتند و در نهایت، مدل ها تحلیل شدند. یافته ها: در تمامی مدل ها، تنش ها بر روی دو ناحیه از ریشه متمرکز بود: یکی در ناحیه حد فاصل 1/3 میانی و 1/3 سرویکال ریشه و دیگری در ناحیه سرویکالی ریشه. تنش های ناحیه بین 1/3 میانی و 1/3 سرویکال در پست های تقویت شده با فایبر نسبت به پست های فلزی در حدود یک مگاپاسکال بیشتر گزارش شد، همچنین تنش های ناحیه سرویکال به ترتیب این طور گزارش شد؛ 21, 21.5, 21.6, 21, 20.5. نتیجه گیری: برطبق نتایج این مطالعه، پست های فلزی نسبت به پست های تقویت شده با فایبر، تنش های کمتری را در عاج ریشه سبب می گردند و جهت کار بالینی توصیه می شوند. در میان پست های تقویت شده با فیبر، پست Quartz fiber کمترین تنش ها را سبب شد.

زمینه و هدف: در هنگام آماده کردن پروتز پارسیل متحرک انتهای آزاد در فک پایین، با ریج های تحلیل رفته جهت افزایش گیر و ثبات، معمولا نیاز به یک قالب گیری ثانویه (قالب گیری به روش آلترد کست) دارد. هدف از این مطالعه مقایسه کلینیکی روش معمولی آلترد کست با یک روش تغییر یافته می باشد که هر دو نوعی قالب گیری ثانویه می باشند. روش بررسی: در این مطالعه آینده نگر و تجربی برای 15 بیمار با شرایط ویژه از روش معمولی آلترد کست و از روش تغییر یافته آن جهت ساخت پروتز پارسیل انتهای آزاد استفاده شد. زخم روی ریج و زیر لبه های دنچر، باکال شلف و رترومولارپد و همچنین میزان گسترش دنچر بیس را به عنوان معیار جهت بدست آوردن نتایج مورد بررسی قرار گرفت. بیماران در این مطالعه طی دو جلسه 24 ساعت و یک هفته بعد از تحویل پروتز، تحت پیگیری قرار گرفتند. در روش معمولی آلترد کست نیاز به بریدن کست اصلی و ساختن باکس مومی، جهت اطمینان از دوپلیکاسیون مناسب ریج انتهای آزاد دارد. در حالی که جدا کردن قسمت بدون دندان از کست اصلی در روش تغییر یافته آلترد کست، از مراحل کار حذف می گردد که خود باعث راحتی و اطمینان از حاصل کار و کاهش زمان می شود. با استفاده از پرسشنامه و معاینه کلینیکی دقیق شش مورد از مشکلات بعد از تحویل پروتزهای پارسیل در این بیماران مورد ارزیابی قرار گرفت و سپس با کمک آزمون های آماری X2 و آزمون دقیق Fischer نتایج به دست آمده مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: ایجاد زخم به وسیله پروتز بر روی ریج، لبه های دنچر بیس، باکال شلف و رترومولارپد در روش تغییر یافته آلترد کست، کمتر از روش معمولی مشاهده گردید. در ضمن میزان گسترش دنچر بیس نیز در روش تغییر یافته مناسبتر بود، در حالی که میزان گسترش دنچر بیس در ناحیه دیستولینگوالی در دو روش یکسان بود. اختلاف این دو روش در ایجاد موارد فوق از لحاظ آماری معنی دار نبود.نتیجه گیری: روش تغییر یافته آلترد کست باعث سهولت کار، کاهش زمان کارکرد و راحتی بیشتر بیمار می شود و از این جهت برای ساخت پروتزهای پارسیل انتهای آزاد پیشنهاد می گردد.

زمینه و هدف: دندان های اضافی در جامعه نسبتا شایع می باشد و در بیمارانی با سابقه فامیلی با فراوانی بیشتری رخ می دهد ولی وجود دندان های اضافی متعدد بدون هیچ گونه بیماری یا سندرم همراه بسیار نادر است و نمونه های بسیار کمی از افراد با دندان اضافی دو طرفه در ماگزیلا و مندیبل در ناحیه دیستال مولرهای سوم گزارش شده است.معرفی مورد: در این مقاله فردی با پنج دندان اضافی در ناحیه دیستال مولرهای سوم دوطرفه در ماگزیلا و مندیبل گزارش شده است که در چهار جلسه تحت بی حسی موضعی دندان های اضافی وی خارج شد. در پایان بیمار هیچ گونه عوارض جانبی مثل بی حسی و شکستگی در ناحیه جراحی نداشت.

زمینه و هدف: اینله های سرامیک به عنوان یکی از روش های ترمیم همرنگ دندان مطرح هستند که به وسیله سمان های رزینی در دهان سمان می شوند. هدف از این مطالعه مقایسه میزان ریزنشت اینله های سرامیک با دو سمان مختلف می باشد. روش بررسی: جهت انجام این مطالعه تجربی از سی دندان خارج شده مولر انسانی استفاده شد. در سطح باکال همه دندان ها حفرات یکسان Cl V تهیه شد. سپس دندان ها در گروه های مختلف به وسیله اینله سرامیک و دو نوع سمان مختلف: Panavia F/ED primer و Variolink II / Excite DSC ترمیم شدند. پس از ترموسایکل سطح دندان ها به وسیله موم چسب پوشانده و در رنگ متیلن بلو 2% مستقر شدند. از ده دندان دیگر در دو گروه پنج تایی به عنوان گروه کنترل مثبت و منفی استفاده شد، پس از آن دندان ها از وسط حفرات برش داده و نفوذ رنگ بر حسب تعداد دیواره های نفوذ یافته رتبه بندی شد. اطلاعات با استفاده از آزمون های آماری غیرپارامتریک (Mann Whitney) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: اختلافی در میزان ریزنشت بین دو روش مختلف سمان کردن اینله ها مشاهده نشد (P>0.05). سمان Panavia F در مارجین عاجی از مارجین مینایی خود ریزنشت کمتری نشان داد (P<0.05). نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان می دهد که سمان مصرفی (Variolink II یا Panavia F) تاثیری در میزان ریزنشت اینله های سرامیکی حفرات Cl V ندارد.

زمینه و هدف: با وجود استفاده از روش های سریع بلیچینگ دندانپزشکان ناچارند درمانهای ترمیمی را به دلیل افت استحکام باند پس از استفاده از مواد اکسید کننده به تعویق بیندازند. استفاده از مواد آنتی اکسیدان می تواند به عنوان راه حلی برای این مشکل مورد بررسی قرار گیرد. این مطالعه به منظور بررسی اثر ماده آنتی اکسیدان سولفیت سدیم در مقایسه با ماده شناخته شده اسکوربات سدیم بر روی استحکام باند کامپوزیت با مینای بلیچ شده صورت گرفت. روش بررسی: این مطالعه به روش تجربی در ده گروه آزمایشی بر روی صد دندان پری مولر سالم انسانی انجام شد (ده دندان در هر گروه). گروه های آزمایشی از نظر استفاده از ماده بلیچینگ و مدت زمان نگهداری نمونه ها پس از باندینگ به دو بخش اصلی تقسیم شدند. در بخش اول از کارباماید پراکساید Opalescens Quick) %35) به مدت سی دقیقه جهت بلیچینگ استفاده شد و در بخش دوم از کارباماید پراکساید Opalescense Regular) %15) به مدت شش روز "هر روز شش ساعت" جهت بلیچینگ استفاده گردید. گروه های آزمایشی در هر بخش به شرح زیر بود: 1: باندینگ بدون بلیچینگ (کنترل) 2: بلیچینگ - باندینگ 3: بلیچینگ - اسکوربات سدیم - باندینگ 4: بلیچینگ - سولفیت سدیم - باندینگ 5: بلیچینگ - وقفه سه هفته ای - باندینگ دندان ها پس از سیکل های حرارتی متناوب (هزار سیکل بین 5-55 درجه سانتی گراد) و یک هفته نگهداری در دمای محیط و آب مورد سنجش استحکام باند قرار گرفتند. نتایج به دست آمده از طریق آزمون های Kolmogorov-Smirnov و آنالیز واریانس یک سویه ((ANOVA و Scheffe با یکدیگر مقایسه شدند. یافته ها: نتایج حاصل از بررسی آماری نشان داد که استفاده از اسکوربات سدیم و سولفیت سدیم پس از بلیچینگ با کارباماید پراکساید موجب بهبود استحکام باند در حد گروه شاهد می گردد. نتیجه گیری: استفاده از اسکوربات سدیم و سولفیت سدیم به عنوان آنتی اکسیدان می تواند موجب بهبود استحکام باند با مینا در حد مینای بلیچ نشده گردد.

زمینه و هدف: یکی از مسایل مهم در اندازه گیری شاخص ها، پایایی آزماینده هایی است که آن شاخص ها را اندازه می گیرند. شاخص نیاز به درمان ارتودنسی نیز از این امر مستثنی نمی باشد. هدف از این مطالعه تعیین عملکرد انترن های دندانپزشکی در تشخیص نیاز به درمان ارتودنسی با استفاده از شاخص اصلاح شده سه سطحی IOTN در دو بار اندازه گیری با فاصله زمانی دو هفته ای می باشد. روش بررسی: در مطالعه حاضر که از نوع مقطعی تحلیلی می باشد، شش انترن دندانپزشکی به طور مستقل این شاخص را در دو زمان مجزا، با استفاده از خط کش استاندارد DHC ، روی 42 کست استاندارد مطالعه ارتودنسی اندازه گیری کردند. از ضریب کاپا و مدل های پیوند برای تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: ضریب کاپا برای اندازه گیری توافق کلی هریک از انترن ها در دو بار اندازه گیری، با کمترین مقدار 0.54، بیشترین مقدار 0.77 و میانگین 0.65 بیانگر پایایی مناسب انترن ها بود. 33% از انترن هایی که در تفکیک سطوح 1 و 2 این شاخص مشکل داشتند، دارای مشکل قابل ذکری در تفکیک سطوح دو و سه نبودند. سایر انترن ها نیز دارای قابلیت تشخیص بسیار بالا در تفکیک همه سطوح بودند. کمترین مقدار قابلیت تشخیص برای سطوح یک و دو برابر 0.48 و بیشترین مقدار برای سطوح دو و سه برابر 0.99 به دست آمد. نتیجه گیری: از آنجایی که تفکیک سطوح پایین شاخص نیاز به درمان ارتودنسی برای انترن ها مشکل است، قبل از تحقیقات میدانی وسیع آموزش دقیق آنها توصیه می شود.

زمینه و هدف: طراحی مناسب ساختمان ماکروسکوپی ایمپلنت از عوامل موثر در تامین ثبات اولیه و کاهش حرکات ریز می باشد. هدف از این مطالعه تعیین و مقایسه حرکات ریز و توزیع تنش در استخوان اطراف ایمپلنت های فوری بارگذاری شونده Nisastan نوع ILS وXive با روش تحلیل اجزای محدود می باشد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی تصویر دقیقی از ایمپلنت نیساستان (ILS) و زایو با طول 13 میلی متر و قطر(4 و 3.8 میلی متر) با استفاده از دوربین جدید دیجیتالی Nikon مدل COOLpix5700 با قدرت تجزیه 5.24 مگاپیکسل و لنز 200m و زوم اپتیک هشت و دیجیتال چهار گرفته شد و بعد از اندازه گیری های دقیق مدل سه بعدی آن داخل مدل استخوان فک پایین (D2) در محیط Solidworks 2003 قرار داده شد و جهت تجزیه اجزای محدود به محیط Ansys منتقل گردید. پس از بارگذاری پانصد نیوتن و 75 درجه نسبت به افق میزان جا به جایی ایمپلنت و فشار Von Misses استخوان اطراف محاسبه گردید. یافته ها: میزان حرکت ریز ایمپلنت نیساستان نوع ILS برابر 152 میکرون و زایو 284 میکرون بود. توزیع تنش در استخوان اطراف ایمپلنت نیساستان بهتر از زایو بود ولی حداکثر تنش در اطراف ایمپلنت زایو (سی مگاپاسکال) کمتر از نیساستان (37 مگاپاسکال) بود. نتیجه گیری: طراحی ماکروسکوپی ایمپلنت نیساستان (ILS) از نظر ایجاد ثبات اولیه و توزیع تنش بهتر از ایمپلنت زایو بود ولی حداکثر تنش در اطراف ایمپلنت زایو کمتر بود.

زمینه و هدف: در مورد تاثیر اوژنول موجود در بعضی از سمان ها بر روی استحکام باند برشی کامپوزیت به عاج، نظرات ضد و نقیضی وجود دارد. هدف از این مطالعه، ارزیابی استحکام باند برشی کامپوزیت به عاج بعد از قرارگیری عاج در مجاورت سمان های موقت حاوی اوژنول ایرانی در هنگام استفاده از سینگل باند می باشد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی آزمایشگاهی تعداد نود دندان سالم پس از مانت شدن در آکریل و برش از ناحیه عاج عمقی به صورت تصادفی به شش گروه تقسیم شدند. عاج اکسپوز در گروه های اول تا پنجم به ترتیب به کاویسول (Cavisol)، تمپ باند (Temband)، زولیران (Zoliran) با نسبت پودر به مایع ده گرم به دو گرم، زولیران با نسبت پودر به مایع ده گرم به سه گرم و گروه پنجم زولیران به نسبت پودر به مایع ده گرم به دو گرم پوشیده شد و در گروه ششم به عنوان کنترل از هیچ ماده ای بر روی عاج استفاده نشد. بعد از یک هفته ترکیبات موقت به صورت مکانیکی از روی همه گروه های مورد مطالعه برداشته شد و در گروه پنجم سطح عاج با اتانول تمیز گردید. سپس در تمام گروه ها از عامل چسباننده Single bond استفاده شد و استوانه های کامپوزیتی به سطح عاج متصل گردید. بعد از 24 ساعت استحکام باند برشی نمونه ها با دستگاه DARTEC اندازه گیری شد و یافته های مطالعه با استفاده از آنالیزهای آماری ANOVA یک طرفه و Duncan مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: میانگین استحکام باند برشی گروه های اول تا ششم برحسب مگاپاسکال به ترتیب زیر بود: 17.96±0.73 در گروه اول، 15.06±0.78 در گروه دوم، 16.14±0.75 در گروه سوم، 13.76±0.66 در گروه چهارم، 16.79±0.34 در گروه پنجم و 18.12±0.36 در گروه ششم. نتایج مطالعه نشان داد تفاوت معنی داری بین تمامی گروه ها به جز دو گروه اول و ششم (P.v=0.964) و سوم و پنجم P.v=0.66)) وجود دارد (P.v<0.001). نتیجه گیری: سمان های موقت ایرانی حاول اوژنول به صورت قابل توجهی استحکام باند کامپوزیت به عاج عمقی را هنگام استفاده از ماده باندینگ سینگل باند روی استحکام باند کاهش می دهند.

زمینه و هدف: طرح های درمانی که دندانپزشکان برای پوسیدگی های سطح اکلوزال به کار می گیرند متنوع و پراکنده است. هدف از این مطالعه ارزیابی میزان تنوع طرح های درمانی دندانپزشکان در مورد پوسیدگی های شیارهای اکلوزالی است. روش بررسی: در یک مطالعه مقطعی در سال 85 با معاینه دندان های کودکان 8-10ساله مراجعه کننده به بخش کودکان دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران، تعداد شش دندان مولر اول دایمی با پوسیدگی شیارهای اکلوزالی در درجات 1- 3 (طبق درجه بندی Espelid) که به تایید پنج دندانپزشک متخصص رسید انتخاب گردید. فتوگرافی رنگی از سطح اکلوزال و رادیوگرافی بایت وینگ این دندان ها از طریق رایانه بر روی مانیتور به نمایش در آمد و از صد و پنجاه دندانپزشک عمومی که به طور تصادفی سیستماتیک انتخاب شده بودند خواسته شد پس از مشاهده تصاویر مربوطه با تکمیل پرسشنامه ای پس از تشخیص پوسیدگی، طرح درمان خود را اعلام نمایند. اطلاعات به دست آمده توسط نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون های Ordinal regression و Kruskall-wallis مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها: با توجه به استاندارد طلایی طرح درمان های صحیح شامل سیلنت تراپی در 36% و (Preventive Resin Restoration:PRR)، %27.8 موارد بود. برای دندان هایی که بدون پوسیدگی تشخیص داده شده بود چهار نوع طرح درمان شامل: بدون نیاز به هیچ گونه درمان معادل %36.4، رعایت بهداشت دهان و فلورایدتراپی برابر %33.1 و سیلنت تراپی معادل %22.3 از دندانپزشکان ارایه کردند. جهت دندان هایی که با پوسیدگی در حد مینا تشخیص داده شده بود پنج نوع طرح درمان و برای پوسیدگی های عاج شش نوع طرح درمان ارایه شد. در بررسی عواملی مانند سن، جنس، محل فارغ التحصیلی و کار با کودکان، تنها جنس دندانپزشکان اثر معناداری در تنوع طرح های درمانی داشت. (P=0.013) نتیجه گیری: پراکندگی طرح های درمانی بسیار زیاد بوده و بیشتر از نوع تهاجمی و نشان دهنده عدم آگاهی کافی دندانپزشکان از روش های پیشگیرانه در ترمیم دندان هاست.

زمینه و هدف: اطلاعات کمی از استحکام برشی اتصال ونیرهای پرسلنی به مینا با استفاده از کامپوزیت قابل سیلان به عنوان ماده Luting وجود دارد. این مطالعه با هدف مقایسه اثر کامپوزیت قابل سیلان و سمان رزینی بر استحکام برشی اتصال ونیر پرسلنی به مینا انجام گردید. روش بررسی: مطالعه به روش تجربی و به صورت کارآزمایی آزمایشگاهی یک سو بی خبر انجام گردید. سی عدد دندان قدامی پایین تازه خارج شده گاوی سالم و بدون نقایص مینایی تهیه و به دو گروه تقسیم شدند. دیسک های پرسلنی فلدسپاتی آماده شده با استفاده از دو گروه سمان رزینی Panavia F2 و کامپوزیت قابل سیلان Filtek flow مطابق دستور کارخانه به مینای گاوی متصل گردیدند. نمونه ها به مدت سی روز در آب 37 درجه سانتی گراد نگهداری شده و تحت پانصد سیکل حرارتی قرار گرفتند. سپس به وسیله Universal testing machine برای تعیین استحکام برشی اتصال مورد آزمایش قرار گرفتند. سطوح شکسته شده با استفاده از Stereomicroscop مورد مشاهده قرار گرفته و الگوی شکست برای هر نمونه مشخص شد. از آزمون t برای مقایسه دو گروه استفاده گردید. یافته ها: میانگین استحکام اتصال در گروه Ppanvia F2 برابر 26.42±8.2 و در گروه Fitek Flow برابر 17.25±8.1 مگاپاسکال بوده است. مقایسه دو گروه با استفاده از آزمون t نشان دهنده تفاوت معنی دار آماری بین دو گروه بود (P<0.005) و الگوی شکست در نمونه های گروه اول اکثرا %46.7 به صورت Cohesive و در گروه دوم اکثرا %86.7 به صورت Adhesive بوده است. نتیجه گیری: در محدوده این مطالعه استحکام برشی حاصل از Dual cure panavia F2 به طور معنی داری بیشتر از Light cure Filtek Flow بود.

زمینه و هدف: حذف لایه اسمیر قبل از پر کردن کانال به منظور افزایش موفقیت درمان اندو اهمیت دارد. هدف از این مطالعه آزمایشگاهی، مقایسه مقدار برداشت لایه اسمیر در یک سوم میانی کانال ریشه توسط دو ماده اسید فسفریک 10% و آر. سی. پرپ - هیپوکلریت سدیم %5.25 می باشد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی از بیست دندان قدامی انسانی تک کاناله تازه خارج شده انسانی استفاده شد. پس از قطع تاج دندانها از ناحیه CEJ، آماده سازی کانال ها انجام گرفت. در گروه اول (نه دندان) در حین اینسترومنتیشن بین تعویض فایل ها و فرزها از سرم فیزیولوژی برای شستشو استفاده گردید. بعد از آماده سازی نهایی، کانال ها به وسیله ده میلی لیتر اسید فسفریک 10% به مدت پنج دقیقه شستشو داده شدند. در گروه دوم (نه دندان) در بین تعویض هر فایل که آغشته به آر. سی. پرپ گردیده بود و در حین آماده سازی با فایل ها، از دو میلی لیتر محلول هیپوکلریت سدیم %5.25 برای شستشو استفاده شد. در انتهای کار، تمامی کانال ها در هر دو گروه به وسیله پنج میلی لیتر سرم فیزیولوژی شستشو داده شدند. در نمونه های کنترل، شستشو در حین آماده سازی کانال تنها با سرم فیزیولوژی انجام گرفت. سپس ریشه ها به دو نیمه تقسیم شده و یکی از نیمه ها به طور تصادفی جهت بررسی SEM آماده شدند. تصاویر تهیه شده از ناحیه یک سوم میانی هر نمونه توسط میکروسکوپ الکترونی به دو روش X (توسط دو محقق مستقل) و Y (توسط سه محقق مستقل) ارزیابی شد. از آزمون Leven’s برای همگونی واریانس و از t-student و Mann Whitney U test برای آنالیز نهایی استفاده گردید. یافته ها: در هر دو روش درصدی و رتبه ای، در کانال های شستشو داده شده با اسید فسفریک 10% لایه اسمیر به میزان کمتری نسبت به کانال های آماده شده با آر. سی. پرپ - هیپوکلریت سدیم %5.25 وجود داشت ولی این تفاوت از لحاظ آماری معنادار نبود (p<0.05). نتیجه گیری: هر دو شیوه شستشو در برداشت لایه اسمیر موثر بودند اما اسید فسفریک 10% بر ترکیب آر. سی. پرپ - هیپوکلریت سدیم %5.25 در حذف لایه اسمیر برتری دارد.

زمینه و هدف: کمبود اعتبارات پولی و افزایش روزافزون هزینه اشتراک نشریه های ادواری و انتخاب هر گونه مجله بر پایه ملاحظات ذهنی از جمله مشکلاتی است که وجود دارد. بر این اساس هدف از مطالعه حاضر تعیین مجلات هسته دندانپزشکی با استفاده از میزان تولید و استناد به آنها در مدلاین و نمایه نامه استنادی علوم سال 1988 می باشد. روش بررسی: در مطالعه حاضر که از روش پیمایشی تحلیلی (Analytical Survey) استفاده شده است مقادیر کمی دو متغیر تولید مقالات و استناد به مجلات از پایگاه اطلاعاتی مدلاین (Medline) و گزارش های استنادی مجلات Journal Citation Report: JCR) ) در نمایه نامه استنادی علوم سال 1988، گردآوری و بررسی گردید. در شناخت مجلات هسته دندانپزشکی از قانون بردفورد استفاده شد. در این مطالعه تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از نرم افزار SPSS انجام گردید. یافته ها: در راستای نیل به اهداف مورد نظر، از 341 عنوان مجله منتخب مجلات هسته از میان آن تعداد از مجلاتی انتخاب گردید که مقادیر کمی دو متغیر آن مشخص شده بود. با انجام محاسبات لازم و تجزیه و تحلیل آماری و استفاده از قانون بردفورد تعداد پنج مجله با بیشترین نسبت استناد به تولید، به عنوان مجلات هسته مشخص شد. در این زمینه بیشترین میزان استناد در 38 مجله منتخب، مربوط به دو عنوان از مجلات دندانپزشکی بود و بیشترین مقدار تولید به شش عنوان از مجموع مجلات مذکور تعلق داشت. نکته دیگر اینکه با محاسبه مقدار ضریب همبستگی (r=0.67) و ضریب امگا (w=0.81) که به توزیع نرمال نزدیک است و با استفاده از آزمون فرضیه، اختلاف ضریب همبستگی با صفر و محاسبه مقدار Z فرضیه H1 تایید شد. صرف نظر از نتایج بدست آمده تبعیت 38 عنوان مجله منتخب از قانون بردفورد را می توان مهمترین نتیجه این مطالعه دانست. نتیجه گیری: اولا بین دو متغیر تولید مقاله و استناد به مجله رابطه معنی داری وجود دارد، ثانیا مطالعه توام این دو متغیر از اهمیت ویژه ای برخوردار است، ضمن اینکه در روش مورد استفاده برای تعیین مجلات هسته احتمال خطا و اشتباه بسیار کم و معمولا پراستفاده ترین مجلات انتخاب می شوند.