بیماری های پوست
سال:1383 | دوره:7 | شماره:4 (پیاپی 28) |تعداد مقالات:17

بیمار مردی 19 ساله، اهل و ساکن خوی است که به علت ضایعات با الگوی اسپوروتریکوئید در پشت و ساعد دست راست مراجعه کرده است. شروع ضایعات به صورت ندول هایی بوده است که به تدریج تعدادی اولسره و تعدادی هم به پلاک های زگیلی شکل تغییر شکل دادند. سایر معاینه های فیزیکی و نتایج آزمون های آزمایشگاهی نیز طبیعی بوده است. نمونه برداری از ضایعه انجام و به دو روش هماتوکسیلین ائوزین و زیل نلسون رنگ آمیزی شد.

مقدمه: تاکنون روش های مختلفی برای درمان لیشمانیوز جلدی (سالک) حاد مورد استفاده قرار گرفته و مطالعات برون تنی و درون تنی، اثر بخشی سولفات روی را در درمان سالک نشان داده است.هدف: مقایسه میزان اثر بخشی تزریق داخل ضایعه محلول 2% سولفات روی با مگلومین آنتی مونات (گلوکانتیم) در درمان لیشمانیوز جلدی حاد.روش اجرا: در این کار آزمایی بالینی تصادفی دوسویه کور در استان اصفهان که مربوط به نواحی اندمیک شناخته شده سالک با علت  L.majorاست، 72 بیمارمبتلا به سالک که از شروع بیماری آنها کمتر از 8هفته می گذشت با لحاظ کردن سایر معیارهای ورود و خروج از مطالعه و اخذ رضایت نامه به طور آگاهانه داخل طرح شدند . داوطلبان، باتزریق داخل ضایعه یکی از دو داروی محلول 2% سولفات روی یا گلوکانتیم که درویال های متحدالشکلی آماده شده بودند، تحت درمان قرار گرفتند. تزریق ها به صورت هفتگی و تا حداکثر 6 تزریق انجام شد. کامل شدن اپیتلیالیزاسیون مجدد ضایعات به عنوان معیار اصلی تاثیر درمان مدنظر قرار گرفت.یافته ها: براساس تخصیص تصادفی، 36 بیمار با 53 ضایعه در هر یک از گروههای مورد مطالعه قرار گرفتند و 13بیمار با 19 ضایعه در گروه تحت درمان با محلول 2% سولفات روی و 22 بیماردارای 31ضایعه در گروه تحت درمان با گلوکانتیم مطالعه را براساس پروتکل به پایان رساندند. شایعترین علت خروج بیماران از مطالعه عدم دستیابی به پاسخ درمانی مناسب در 12نفر (33%) از بیماران تحت درمان با سولفات روی و 2نفر (5.5%) از بیماران تحت درمان با گلوکانتیم بود  (p<0.05).یکهفته پس از پایان درمان، اپیتلیالیزاسیون کامل در 2 (10.5%) ضایعات بیماران تحت درمان با محلول سولفات روی و 19(61.3%) ضایعات بیماران تحت درمان با گلوکانتیم مشاهده شد (p<0.05).نتیجه گیری: تزریق داخل ضایعه محلول 2% سولفات روی در مقایسه با گلوکانتیم، تاثیر کمتری در درمان سالک داشته است.

مقدمه: آلرژی به لاتکس یکی از بیماری های مهم شغلی در کارکنان پزشکی با شیوع حدود17- 5% است.هدف: تعیین فراوانی آلرژی به دستکش های حاوی لاتکس و عوامل موثر بر آن در کارکنان اتاق عمل.روش اجرا: در این مطالعه ابتدا از طریق پرسشنامه 512 نفر از کارکنان اتاق های عمل از نظر حساسیت در صورت تمایل، شمارش ائوزینوفیل ها، اندازه گیری IgE تام و اختصاصی برای لاتکس، آزمون پوستی پریک برای لاتکس و آزمون پوستی pateh برای لاتکس و افزودنی های دستکش صورت گرفت.یافته ها: از افراد مورد بررسی 178 نفر (34.8%) شرح حال حساسیت به دستکش های لاتکس داشتند که 59 نفر از آنها برای انجام آزمون های داوطلب شدند. از این تعداد 13نفر (22%) آلرژی نوع I به لاتکس، 3نفر (5.1%) آلرژی نوع IV و 9نفر (15.3%) هردو نوع آلرژی را داشتند. ارتباط معنی دار بین آلرژی به لاتکس و سن، جنس، شغل، فصل، سابقه خانوادگی و شخصی آلرژی و نوع دستکش مشاهده نشد. بین استفاده از دستکش آشپزخانه با آلرژی نوع I به لاتکس و همچنین بین آلرژی به سایر پوششهای پلاستیکی و آلرژی نوع IV به لاتکس ارتباط معنی دار مشاهده شد.نتیجه گیری: در این مطالعه شیوع آلرژی به لاتکس بسیار بیشتر از سایر مطالعات است که شناسایی علل شیوع بالای آلرژی به لاتکس در این جمعیت نیاز به بررسی بیشتر دارد.

مقدمه: عوامل محیطی متعدد می توانند سبب ایجاد یا بدترشدن اکزمای دست شوند.روش اجرا: دراین مطالعه توصیفی 100 بیمار مبتلا به اکزمای دست که به بیمارستان های لقمان و بوعلی تهران ارجاع داده شده بودند، با استفاده از patch test حاوی 23 آلرژن (شرکت Hermal) مورد مطالعه قرار گرفتند.یافته ها: 240 واکنش مثبت در 86 بیمار مشاهد شد. بیشترین واکنش ها مربوط به نیکل سولفات(30 مورد، 13.5%) و پتاسیم دی کرومات (28 مورد، 11.7%) بود. در گروه دارای واکنش مثبت 28 نفر مرد و 58 نفر زن و در گروه فاقد واکنش 3 مرد و 11 زن وجود داشتند(p>0.05).میانگین سن گروه دارای واکنش مثبت11.9 ± 31.7 سال و میانگین سن گروه فاقد واکنش 9.2 ± 24.8 سال بود (0.05>p). چهل و نه نفر از واکنش دهندگان اکزمای تحت حاد و37 نفر اکزمای مزمن داشتند. در گروه فاقد واکنش 11نفر مبتلا به بیماری تحت حاد و3 نفر مبتلا به بیماری مزمن بودند (P>0.05) نتیجه گیری: با انجام patch test آلرژن های دخیل در اکزمای دست شناسایی می شود. بعد از معلوم شدن نوع آلرژن، بیمار می تواند از آن ماده خاص دوری کند که موجب بهبود درماتیت در فرد مزبور می شود.

مقدمه: درمان پسوریازیس به علت عوارض روانی و ناتوانی ناشی از آن از اهمیت بالایی برخوردار است. در پسوریازیس نوع پلاک ژنرالیزه خط اول درمان شامل فتوتراپی، استفاده از متوتر کسات و رتینوئیدها است.هدف: مقایسه دو روش bath PUVA و acitretin در درمان پسوریازیس.روش اجرا: چهل بیمار مبتلا به پسوریازیس نوع پلاک ژنرالیزه با PASI بین 20- 15 مراجعه کننده به بیمارستان رازی تهران بعداز اخذ موافقت، انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه 20 نفره تقسیم شدند. گروه اول تحت درمان به روش bath PUVA سه بار در هفته و گروه دوم تحت درمان با acitretin به میزان 0.7 میلی گرم در روز به ازای هر کیلوگرم وزن بدن قرار گرفتند. میزان پاسخ بیماران به درمان با محاسبه PASI تعیین و مقایسه شد.یافته ها: بیماران در گروه bath PUVA به میزان 65% و در گروه acitretin 75% پاسخ درمانی مطلوب نشان دادند. بیماران گروه اول برای پاک شدن به طور متوسط به 29 جلسه و دوز تجمعی 105.46 ژول بر سانتی متر مربع نیاز داشتند.نتیجه گیری: بیماران مبتلا به پسوریازیس به درمان با bath PUVA پاسخ دادند، اما این پاسخ مستلزم تعداد جلسات و دوز تجمعی بیشتر بود. تفاوت های ذاتی و متفاوت بودن پاسخ به نور و همچنین پوست بیماران مورد مطالعه (در ایران) در مقایسه با پوست فنوتیپ I و II می تواند توجیه کننده این اختلاف باشد.

مقدمه: نوروفیبروماتوزیس نوع یک، بیماری ارثی نسبتا شایع با انتقال اتوزومال غالب است. درمیان عوارض بیماری از قبیل اختلالات عصبی، افزایش فشارخون و بدشکلی های اسکلتی، بدخیمی جدی ترین آن ها و علت عمده مرگ زودرس در این بیماران است.هدف: بررسی موارد نوروفیبروماتوزیس نوع یک همراه با بدخیمی.روش اجرا: در یک مطالعه توصیفی گذشته نگر، 17 بیمار مبتلا به نوروفیبروماتوزیس نوع یک همراه با بدخیمی که بین سالهای 1372 تا 1382 به بخش های انکولوژی بیمارستان های امید و قائم مشهد مراجعه کرده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: این بیماران شامل 11 مرد و 6 زن با میانه سنی 23 سال بودند. بدخیمی های مشاهده شده شامل 9 مورد تومور بدخیم غلاف عصبی محیطی، 4مورد بدخیمی های سیستم عصبی مرکزی، 2مورد رابدومیوسارکوما و یک مورد کارسینومای پستان بود.نتیجه گیری: با در نظرگرفتن اهمیت تشخیص زودرس این بدخیمی ها و به خصوص سن جوان این بیماران، لازم است برنامه مدونی برای بررسی دوره ای این بیماران طرح ریزی شود. همچنین پزشکان بایستی این گروه از بیماران خود را از لحاظ علایم و نشانه های مشکوک بدخیمی تحت آموزش های لازم قرار دهند.

مقدمه: نیاز به روشی سریع و غیرتهاجمی برای از بین بردن موهای ناخواسته، که از نظر زیبایی یکی از مشکلات مهم تلقی می شود، منجر به استفاده از منابع نوری متنوع شده است.هدف: تعیین اثر(Intense Pulsed Light Source (IPLS بر موهای ناخواسته.روش اجرا:در این کار آزمایی بالینی باز بدون گروه شاهد، 77 ناحیه آناتومیکی مختلف در 34 بیمار مراجعه کننده به درمانگاه تخصصی پوست نوین دیدگان تهران در طی سالهای 81- 80 ، پس از ثبت اطلاعات دموگرافیک و شمارش تعداد موهای ناحیه مورد نظر، با روش IPLS با طیف انرژی 22 الی 34 ژول برسانتی متر مربع تحت درمان قرار گرفت. تعداد دفعات درمان بین 3 تا 7 جلسه بود که به فواصل 4 الی 6 هفته انجام شد. تمامی بیماران، 6 ماه پس از آخرین نوبت درمانشان پی گیری شدند و یافته ها با استفاده از آزمون paired test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: 6ماه پس از آخرین جلسه در 80% نواحی تحت درمان، کاهش موهای ناخواسته به میزان بیش از 50% (به طور متوسط23 ±72درصد) مشهود بود. عوارض جانبی در 10 بیمار دیده شد که خفیف و گذرا بود.نتیجه گیری: IPLS را می توان به عنوان یک روش موثر و بی خطر برای از بین بردن طولانی مدت موهای زائد در انواع مختلف پوست ها به کارگرفت.

مقدمه: به رغم کاربرد روش های پی گیری و درمان هنوز بیماری های قارچی ناشی از درماتوفیت ها در بسیاری از نقاط دنیا شیوع نسبتا بالایی دارد.هدف: بررسی توصیفی انواع کچلی (درماتوفیتوزیس) در گیلان.روش اجرا: این مطالعه بر روی 217 بیمار مراجعه کننده به درمانگاه پوست بیمارستان رازی رشت از فروردین تا پایان اسفند 1381 انجام شد. در صورت مشکوک بودن ضایعه اسمیر مستقیم و کشت تهیه شد.یافته ها: 93 بیمار اسمیر مستقیم(10%KOH) و کشت مثبت از نظر درماتوفیتوزیس داشتند که از این تعداد 50 نفر زن و 43 نفر مرد بوده اند. انواع کچلی به ترتیب شیوع کچلی کشاله ران(47.2%) ،کچلی پا (12.9%) و در نهایت کچلی ناخن، دستو صورت بودند. عمده ترین عامل کچلی کشاله ران تریکوفیتون منتاگروفیت بود. شیوع کچلی کشاله ران به طور معنی دار در فصول گرم بیشتر از فصول سرد بود.نتیجه گیری: کچلی کشاله ران شایع ترین نوع کچلی در این مطالعه بود. در شیوع بالای این نوع کچلی بالاخص در زنان نسبت به مطالعات قبلی، ممکن است فعالیت شغلی(کشاورزی) و نوع پوشش زنان شمال کشور نقش داشته باشد.

مقدمه: پرولاکتین می تواند به عنوان یک نوروهورمون محرک سیستم ایمنی در تعدادی از بیماری های اتوایمیون عمل کند و سطوح بالای آن در این بیماری ها نشان داده شده است.هدف: این مطالعه برای بررسی نقش احتمالی پرولاکتین در بیماری های تاولی اتوایمیون پوستی طراحی شده است. هدف اصلی، مقایسه سطح سرمی پرولاکتین و فراوانی هیپرپرولاکتینمی بین بیماران تاولی اتوایمیون و گروه شاهداست.روش اجرا: در 44 بیمار مبتلا به بیماری تاولی اتوایمیون پوستی و 44 فرد سالم و همسان از نظر سن و جنس با گروه بیمار، سطح سرمی پرولاکتین اندازه گیری شد.یافته ها: سطح سرمی پرولاکتین در گروه بیمار به طور متوسط بالاتر از گروه شاهد بود (13.2 نانو گرم در میلی لیتر در مقابل 8.4 نانو گرم در میلی لیتر) و 7 نفر از 44 فرد بیمار (16%) دچار هیپرپرولاکتینمی بودند که در مقایسه با گروه شاهد که هیچ موردی از هیپرولاکتینمی در آن یافت نشد اختلاف آماری معنی داری وجود داشت (0.006=P).نتیجه گیری: در این مطالعه فراوانی بالاتر هیپرپرولاکتینمی در گروه بیماران تاولی اتوایمیون پوستی نسبت به افراد سالم نشان داده شد.

(Pityriasis rubra pilaris (PRP محدود کودکان نوعی از PRP است که با پلاک های اریتماتو و پوسته دار کاملا مشخص و پاپول های هیپرکراتوتیک فولیکولر عمدتا روی زانوها و آرنج ها تظاهر می کند. همراهی PRP با چندین بیماری دیگر گزارش شده است. ما دراین جا پسربچه ای را گزارش می کنیم که ازسن 6 سالگی دچار ضایعات پراکنده اریتماتو و پوسته دار و پاپول های هیپر کراتوتیک فولیکولر بوده است. نمونه برداری پوست منطبق برPRP بود. بیمار علاوه برPRP دچار هیپوپاراتیروئیدی و براکیونیشیا نیز بود. بر اساس مطالعات ما، تاکنون همراهی PRP با دو بیماری فوق گزارش نشده است.

لارو مهاجر پوستی نوعی بیماری پوستی خود محدود شونده است و عامل آن کرمهای گردی است که در حالت عادی انسان را آلوده نمی کند. شایع ترین علت آن Ankylostoma brazielensis، کرم قلابدار سگ و گربه است. این بیماری در نواحی گرمسیری و نیمه گرمسیری دیده می شود و ممکن است در کسانی که سابقه مسافرت به این نواحی را دارند نیز دیده شود . تشخیص آن نسبتا ساده است چرا که نمای بالینی آن اختصاصی است. ما یک مورد از لارو مهاجر پوستی در یک مرد 37 ساله ایرانی گزارش می کنیم که پس از مسافرت به کشور مکزیک دچار این بیماری شد. بیمار مزبور به صورت موفقیت آمیز با تیابندازول خوراکی درمان شد.