مجله دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد
سال:1388 | دوره:11 | شماره:1 |تعداد مقالات:19

زمینه و هدف: علی رغم مطالعات فراوان در زمینه درمان کمر درد، در مورد مناسب ترین مداخله درمانی توافقی وجود ندارد. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر تمرین های مکنزی با تمرین های ثبات دهنده کمر در بهبود عملکرد و درد مزمن کمر بود. روش بررسی: در یک کارآزمایی بالینی سی و دو بیمار با تشخیص کمر درد مزمن از طریق نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه تمرین های ثبات دهنده (16 نفر) و مکنزی (16 نفر) قرار گرفتند. درد با پرسشنامه مک گیل، ناتوانی با پرسشنامه اسوستری، دامنه حرکتی فلکسیون کمر با آزمون شوبر و زاویه لوردوز کمر با خط کش انعطاف پذیر، قبل و پس از درمان ارزیابی شد. برنامه درمان برای هر دو گروه شامل 10 جلسه تمرین روزانه و هر جلسه حدود یک ساعت بود. از آزمون های t مستقل، من ویتنی،t  زوج و ویلکاکسون برای مقایسه نتایج استفاده گردید. یافته ها: بعد از درمان میانگین درد، ناتوانی و لوردوز کمری در هر دو گروه کاهش یافت (P<0.001). میانگین دامنه حرکتی کمر تنها در گروه تمرین های مکنزی بعد از درمان افزایش یافت (P<0.001). اختلاف معنی داری بین دو گروه از نظر متغیرهای مورد مطالعه بعد از درمان وجود نداشت. نتیجه گیری: تمرین های ثبات دهنده و مکنزی سبب کاهش درد، ناتوانی و زاویه لوردوز کمر در بیماران با درد مزمن کمر می شوند. همچنین تمرین های مکنزی باعث افزایش دامنه حرکتی فلکسیون کمر می شوند. در مجموع هیچ یک از دو روش درمانی بر دیگری برتری ندارد.

زمینه و هدف: ارتعاش تمام بدن (WBV) از دلایل اصلی اختلالات اسکلتی عضلانی رانندگان است. یک روش برای کاهش ارتعاش استفاده از وسیله عایق می باشد. در این تحقیق، جهت کاهش میزان ارتعاش از یک تشکچه هوا استفاده شده و با اندازه گیری ارتعاش منتقله به رانندگان قبل و بعد از استفاده از تشکچه، اثربخشی آن در کنترل ارتعاش مورد بررسی قرار گرفت. روش بررسی: این مطالعه، مداخله ای و بر روی 95 نفر از رانندگان شرکت واحد اتوبوسرانی انجام شد. پارامترهای ارتعاش در سه محور ورود ارتعاش به بدن، در دو مرحله قبل و بعد از قرار دادن تشکچه بر روی صندلی راننده توسط دستگاه ارتعاش سنج اندازه گیری و با استفاده از آزمون آماری t زوجی مقایسه شدند. یافته ها: مقایسه مقادیر ارتعاش قبل و بعد از استفاده تشکچه نشان داد که ماکزیمم فشار (Pmax) در محورهای X،Y به ترتیب 0.2921 (m/s2) و 0.3081 (m/s2) کاهش  (P<0.05)و همچنین مقادیر شتاب معادل (Aeq) در این دو محور به ترتیب 0.2829 (m/s2) و 0.1879 (m/s2) کاهش (P<0.001) و ماکزیمم تراز (Lmax) نیز در محور (P<0.01) 1.2794 (m/s2)X کاهش داشته است. نتیجه گیری: مقادیر ارتعاش اتوبوسها از مرز کاهش آسایش استاندارد ISO-2631/1997 بالاتر بود. استفاده از تشکچه مورد نظر تا حدی در کاهش ارتعاش منتقله به رانندگان تاثیر داشت، اما این کاهش به میزانی نبود که ارتعاش را به حد مجاز برساند و بتواند از آثار سوء ارتعاش پیشگیری کند.

زمینه و هدف: مصرف سیگار مهمترین عامل خطر قابل اصلاح بیماری کرونر قلبی است. آریتمی ناشی از انفارکتوس میوکارد مهمترین عامل زمینه ساز مرگ در این بیماری است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه بروز نوع آریتمی های قلبی بعد از انفارکتوس میوکارد در بیماران سیگاری و غیر سیگاری بستری در بیمارستان هاجر (س) دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی – تحلیلی که 200 بیمار مبتلا به انفارکتوس میوکارد بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان هاجر (س) شهرکرد (100 نفر سیگاری و 100 نفر غیر سیگاری) به روش در دسترس انتخاب شدند. اطلاعات بوسیله پرسشنامه و برگ ثبت متغیرهای فیزیولوژیک، پارامترهای آزمایشگاهی، نوع آریتمی و سکته قلبی تشخیص داده شده بوسیله متخصص قلب، جمع آوری و به کمک آزمون های آماری t مستقل و آزمون دقیق فیشر تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: میانگین سنی در بیماران سیگاری 54.23±8.12 و غیر سیگاری 55.23±8.11 سال بود. %70.5 از سکته ها از نوع قدامی و بقیه تحتانی بود (P>0.05). در زمینه نوع آریتمی های قلبی ایجاد شده در گروه سیگاری تاکی کاردی سینوسی، فلوتر دهلیزی، ضربان زودرس بطنی، تاکی کاردی بطنی و فیبریلاسینون بطنی نسبت به غیر سیگاری بیشتر بود (P<0.05).نتیجه گیری: نتایج تحقیق بیانگرآن بود که بروز آریتمی های قلبی افراد سیگاری که دچار انفارکتوس قلبی شده نسبت به افراد غیر سیگاری مبتلا به انفارکتوس قلبی بیشتر است. لذا افراد سیگاری دچار انفارکتوس قلبی در بیمارستان باید از نظر وجود آریتمی بیشتر مورد توجه قرار گیرند.

زمینه و هدف: یکی از روش های معمول کنترل وزن بویژه در بین زنان جوان محدودیت دسترسی غذایی است. این مطالعه با هدف بررسی تغییرات وزن بدن و سایر شاخص های فیزیولوژیک از جمله نمایه توده بدن (BMI)، توده چربی(Fat mass)  و ظرفیت هوازی (VO2 max) در زنان جوان به دنبال حذف یک وعده اصلی غذایی روزانه انجام شد. روش بررسی: طی یک مطالعه نیمه تجربی 40 دانشجوی دختر داوطلب به صورت در دسترس از دانشکده علوم تغذیه و صنایع غذایی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی وارد مطالعه شدند. وزن و قد توده چربی، ظرفیت هوازی (VO2 max) و انرژی دریافتی در شروع (شرایط معمولی) و پس از چهار هفته (محدودیت دریافت باحذف یک وعده غذایی) اندازه گیری شد. از نرم افزار تغذیه ای NutritionIII برای آنالیز یادآمد خوراک استفاده شد. نتایج بدست آمده از طریق آزمون t زوج مقایسه گردید. یافته ها: به ترتیب در شروع و چهار هفته بعد میانگین وزن 57.4±8.5 و 57.3±8.4 کیلوگرم، میانگین نمایه توده بدنی 21.9±2.4 و 21.8±2.3 کیلوگرم بر متر مربع، میانگین ضخامت چربی 20.3±5.6 و 19.8±5.2 میلی لیتر و ظرفیت هوازی 52.6±8.0 (VO2 max) و 52.3±8.7 میلی لیتر به کیلوگرم بر دقیقه بود (P>0.05). همچنین میانگین دریافت انرژی در قبل و یک ماه بعد به ترتیب 1973±319 و 1951±443 کیلوکالری در روز بود (>0.05).نتیجه گیری: حذف یک وعده غذایی اصلی روزانه با کم نشدن میزان انرژی دریافتی تاثیری بر کنترل وزن نداشته و به نظر می رسد افراد مورد بررسی با ایجاد تعادل بین دریافت و مصرف انرژی در برابر محدودیت دسترسی به غذا، تطابق فیزیولوژیکی برقرار کرده اند. پایش مستمر دریافت غذا و دریافت انرژی برای کنترل و ثبات وزن بدن ضروری به نظر می رسد.

زمینه و هدف: قرص های جلوگیری از بارداری که عموما به صورت خوراکی مصرف می شوند عوارض جانبی همچون ایجاد حالت تهوع و استفراغ و افزایش فشار خون دارند. مصرف واژینال این قرص ها باعث کاهش این عوارض می شود. مطالعه حاضر با هدف بررسی مقایسه ای اثر قرص های ضدبارداری با دوز کم (L.D. Contraceptive) در مصرف واژینال و خوراکی در کنترل خونریزی های رحمی ناشی از نقص عملکردی (DUB) انجام شده است. روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی 100 نفر از زنانی که به علت خونریزی های رحمی ناشی از نقص عملکردی به درمانگاه های بیمارستان های شهید بهشتی و الزهرا (س) اصفهان مراجعه کرده بودند به روش در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه درمان با قرص های ضد بارداری با دوز کم از طریق خوراکی و واژینال تقسیم شدند. برای افراد هر دو گروه در ابتدا و انتهای مطالعه مقدار خونریزی و طول مدت خونریزی بر اساس چارت Pictorial bleeding assessment  اندازه گیری و عوارض جانبی دارو در انتهای مطالعه در هر دو گروه بررسی و با یکدیگر مقایسه شد. داده ها با استفاده از آزمون آماری کای دو تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که هر دو روش خوراکی و واژینال به طور موثری باعث کاهش مدت زمان و مقدار خونریزی حاصل از نقص عملکردی پس از سه دوره درمانی می شوند، که کاهش مدت زمان خونریزی در روش واژینال به نحو معنی داری از روش خوراکی بیشتر است (P<0.05). تهوع و استفراغ در گروه خوراکی بسیار بیشتر از گروه مصرف واژینال بود (P<0.05). ولی در گروهی که مصرف واژینال داشتند عارضه عفونت ولوواژینیت(Vulvo Vaginitis)  به نحو معنی داری بیش از گروه خوراکی بود (P<0.05).نتیجه گیری: با توجه به مطالعه حاضر، تجویز واژینال کنتراسپتیو با رعایت موارد بهداشتی در درمان خونریزی رحمی ناشی از نقص عملکردی (DUB) نتایج بهتری نسبت به روش مصرف خوراکی دارد.

زمینه و هدف: ویروس هپاتیتB  یکی از عوامل ایجاد کننده هپاتیت های ویروسی بوده و سیروز کبدی یکی از عوارض مهم آن می باشد. کارکنان بیمارستان یکی از گروه های پر خطر ابتلا به این بیماری می باشد که لزوم واکسیناسیون در آنها توصیه شده است. این مطالعه با هدف اندازه گیری سطح سرمی هپاتیت B در کارکنان بیمارستان هاجر (س)، انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی - تحلیلی، سطح آنتی بادی ویروس هپاتیت B در سرم 257 نفر از کارکنان بیمارستان هاجر (س) شهرکرد در سال 87-1386 که همگی واکسینه شده بودند با استفاده از تکنیک الایزا تعیین گردید. داده های بدست آمده به کمک آزمون های آماری کای دو تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: از 257 نفر مورد بررسی، 21 نفر (%8.2) فاقد ایمنی، 85 نفر (%33) ایمنی نسبی و 151 نفر (%58.8) ایمنی کامل داشتند. در افراد واکسینه شده بین سطح ایمنی و مدت زمان سپری شدن از آخرین نوبت واکسیناسیون ارتباط معنی داری بدست آمد (P<0.05).نتیجه گیری: ایمنی و کارآیی واکسن در پرسنل بیمارستان نسبتا خوب بوده و حداکثر زمان ایمنی مناسب ایجاد شده پنج سال می باشد.

زمینه و هدف: سندرم تونل کارپ مجموعه ای از علایم حسی - حرکتی است که در اثر فشار بر روی عصب مدین در مچ دست ایجاد می شود و تعداد قابل توجهی از مبتلایان این سندرم را زنان حامله تشکیل می دهند. هدف از انجام این مطالعه بررسی ناتوانی عملکردی اندام فوقانی و تاثیر آن در کیفیت زندگی در زنان باردار مبتلا به سندرم تونل کارپ بوده است. روش بررسی: این مطالعه توصیفی - تحلیلی بر روی 267 زن باردار تحت مراقبت در درمانگاه زنان بیمارستان های شریعتی و سپاهان اصفهان در سال 1384 انجام شد. از 52 زن باردار مبتلا به سندرم تونل کارپ و 54 زن باردار بدون علامت اطلاعات فرعی و زمینه ای بوسیله مصاحبه و معاینه و ناتوانی عملکردی اندام فوقانی بوسیله پرسشنامه DASH (Disability of the Arm, Shoulder and Hand)  جمع آوری و با استفاده از آزمون های آماری t و من وتینی تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: از مجموع 267 زن باردار مورد بررسی، 52 نفر (%19.47) با میانگین سنی 25±4.3 مبتلا به سندرم تونل کارپ بودند. 51.9 درصد مبتلایان اولین حاملگی را تجربه می کردند. %82.7 زنان مبتلا در سه ماهه سوم بارداری دچار درگیری عصب مدین شده بودند. میانگین افزایش وزن در طول حاملگی در زنان مبتلا به سندرم تونل کارپال 11.6±2.4 و در زنان بدون علامت 8.5±1.1 کیلوگرم بود (P<0.001). نمره کل و میانگین نمره سایر اجزا سیستم نمره بندی DASH در گروه زنان مبتلا به سندرم تونل کارپ بیشتر از گروه زنان بدون علامت بود (P<0.001).نتیجه گیری: ابتلا زنان باردار به سندرم تونل کارپ خصوصا در سه ماهه سوم بارداری می تواند منجر به ناتوانی قابل توجه عملکردی در اندام فوقانی شخص مبتلا شود و به نوبه خود تاثیرات نامطلوبی بر روی کارآیی فرد بگذارد. بنابراین لازم است آموزش ها و آگاهی های لازم به مادران باردار داده شده و پیش آگهی بیماری برای فرد مبتلا ترسیم شود.

زمینه و هدف: اندازه گیری آنزیم های سرم به صورت معیار متداولی جهت تشخیص بیماران مشکوک به انفارکتوس میوکارد در آمده که از میان آنها می توان به لاکتات دهیدروژناز (LDH) و ایزوآنزیم های آن اشاره کرد. هدف این مطالعه مقایسه نسبت LDH تام به LDH مقاوم به حرارت، در بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد (MI) و آنژین صدری ناپایدار (UA) بود. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی تحلیلی 110 بیمار با MI و 11 بیمار با UA، بستری در بخش CCU بیمارستان اکباتان همدان مورد مطامعه قرار گرفتند. تشخیص بیماری فرد بر اساس علایم بالینی، نوار قلب (ECG) و تغییرات آنزیمی بود. میزان LDH تام و LDH مقاوم به حرارت سرم 24 تا 48 ساعت بعد از بستری بر اساس مقدار مصرف نیکوتین آمید آدنین دینوکلئوتید فسفات (NADH) و تبدیل آن به نیکوتین آمید آدنین دینوکلئوتید (NAD) اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون های آماری t و من ویتنی تجزیه و تحلیل گردیدند. یافته ها: نسبت LDH تام به LDH مقاوم به حرارت در بیماران مبتلا به 1.27±0.18 MI و در بیماران مبتلا به 2.51±1.39 UA  بود (P<0.001). با کاهش نسبت LDH تام به LDH مقاوم به حرارت، وسعت درگیری میوکارد (تعداد لیدهای درگیر) و میزان کراتینین فسفوکیناز (CPK) افزایش می یافت (P<0.01). نسبت LDH تام به LDH مقاوم به حرارت با سن و جنس و نوع MI و بروز بلوک به دنبال MI و بروز آرتیمی به دنبال MI ارتباط معنی داری نداشت. نتیجه گیری: از اندازه گیری LDH مقاوم به حرارت می توان به عنوان وسیله ای جهت تشخیص دقیق تر MI استفاده کرد.

زمینه و هدف: نارسایی حاد کلیه بصورت یک کاهش ناگهانی شدید در  (Glomerular Filtration Rate)GFR تعریف شده است و در بخش نوزادان شایع می باشد. این مطالعه با هدف بررسی انسیدانس، اتیولوژی، شیوه افتراق انواع نارسایی کلیه در نوزادان انجام شد. روش بررسی: در یک مطالعه توصیفی، 750 نوزاد بستری شده در بخش مراقبت های ویژه نوزادان بیمارستان قائم (عج) مشهد، از دی ماه 1384 تا دی ماه 1385، با تشخیص نارسایی کلیوی و بر اساس سونوگرافی و پاسخ به مایع درمانی به دو گروه رنال و پره نال تقسیم بندی شدند. این نوزادان از نظر ریسک فاکتورهای پره ناتال، پری ناتال، پست ناتال ریسک فاکتورهای مادری و محیطی و اندکس های مختلف سرمی و ادراری بررسی و داده ها به کمک آمار توصیفی تحلیل شدند. یافته ها: از 750 بیمار پذیرش شده 38 نوزاد (%5) تشخیص نارسایی کلیوی داشتند، که 29 نفر (%76.4) نارسایی پره رنال و 9 نفر (%23.6) نارسایی رنال داشتند. فاکتورهای مستعد کننده همراه با نارسایی کلیوی شامل آسفیکسی (%42)، سندرم غشا هیالن مامبران (%26.7) (RDS)، سپسیس (%13)، دهیدراتاسیون شدید (%13) و بیماری مادرزادی قلبی (%5.2) بودند. نتیجه گیری: نارسایی حاد کلیه یک علت مهم مرگ در نوزادان می باشد. شناسایی فاکتورهای مستعد کننده مثل نارس بودن، آسفیکسی، RDS، ونتیلاسیون و کنترل دقیق وضعیت کلیه های نوزادان در این شرایط ضروری است. پیش آگهی نوع پره رنال در صورت مایع درمانی مناسب، خوب بوده ولی در نوع رنال پیش آگهی وابسته به بیمار زمینه ای می باشد و مرگ و میر بالاست.

زمینه و هدف: علت سندرم X قلبی (CSX) هنوز به طور کامل مشخص نمی باشد ولی احتمالا اختلال عملکرد اندوتلیم و التهاب در پاتوژنز آن نقش مهمی بازی می کند و ممکن است بعضی عفونت ها در این فرآیند التهابی نقش داشته باشند. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط عفونت با هلیکوباکترپیلوری و سندرم X قلبی انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه مورد - شاهدی 54 بیمار با تشخیص سندرم X قلبی (گروه مورد) و 168 بیمار مراجعه کننده جهت جراحی الکتیو (گروه شاهد) در سال 1386 مورد بررسی قرار گرفتند. مشخصات بیماران و نوع بیماری آنان پس از تشخیص، از طریق مصاحبه با بیماران و همچنین داده های آزمایشگاهی و آنژیوگرافی جمع آوری گردید. سپس با روش ELISA تیتر آنتی بادی ضد هلیکوباکترپیلوری نمونه خون بیمار اندازه گیری شد. داده های به دست آمده با استفاده از آزمون های آماری آزمون کای دو و Mantel hanzel تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: میانگین سن بیماران مورد مطالعه 54.54±8.99 سال بود. بر اساس نتایج این مطالعه تعداد 44 نفر (%81.5) از بیماران در گروه مورد و 95 نفر (%56.5) در گروه شاهد سرولوژی مثبت از نظر هلیکوباکترپیلوری داشتند (P<0.001). عفونت با هلیکوباکترپیلوری در بیماران مبتلا به سندرم X قلبی بر حسب سابقه دیابت و سابقه فشارخون تفاوت آماری معنی داری نداشت. نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان داد که عفونت مزمن به هلیکوباکترپیلوری با سندرم X قلبی همراهی دارد و به نظر می رسد که التهاب مزمن ناشی از آلودگی با این میکروارگانیسم در پاتوژنز سندرم X قلبی نقش بازی می کند.

زمینه و هدف: با وجود شیوع قابل توجه اختلال تبدیلی توافق چندانی در مورد مؤثرترین روش درمان آن وجود ندارد. این مطالعه با هدف مقایسه اثر بخشی چهار روش درمانی اختلال تبدیلی حاد و عود یکماهه آن انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی 80 بیمار مبتلا به اختلال تبدیلی حاد به روش نمونه گیری آسان انتخاب و به صورت تصادفی تحت درمان با چهار روش تلقین، آرامسازی عضلانی ساده، هیپنوز و تزریق وریدی دیازپام قرار گرفتند. سرعت حذف علامت، فراوانی بهبودی و عود یک ماهه در آنها مقایسه و داده ها به وسیله آزمون های کای دو، فیشر و آنکوا تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: میانگین زمان بهبودی در روش آرامسازی عضلانی نسبت به روش تزریق دیازپام و هیپنوز بطور معنی داری کمتر بود (P<0.05). در بیماران مبتلا به همبودی (Comorbidity) میانگین زمان پاسخ بطور معنی داری کمتر از بیماران بدون همبودی بود (P<0.05). عود یکماهه ارتباط معنی داری با روش درمانی و سایر متغیرها نداشت. نتیجه گیری: هر چهار روش درمانی در اختلال تبدیلی حاد، بهبودی قابل توجه ایجاد می کند، ولی در روش آرامسازی عضلانی این بهبودی سریع تر از روش هیپنوز و تزریق دیازپام صورت می گیرد.

زمینه و هدف: اضطراب خود را به صورت یک پدیده پیچیده با درجات مختلف از خفیف تا شدید نشان می دهد که فراگیری را دچار آسیب می سازد و عواملی مانند امتحانات، تهیه مقالات و تجربیات بالینی می تواند برای دانشجویان پرستاری اضطراب ایجاد نماید. این تحقیق با هدف بررسی تاثیر آرام سازی پیشرونده عضلانی بر اضطراب آشکار دانشجویان پرستاری قبل از ورود به محیط بالینی انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی ابتدا 40 نفر از دانشجویان پرستاری که قصد گذراندن کارورزی را داشتند انتخاب و بطور تصادفی در دو گروه 20 نفری آزمون و شاهد تقسیم شدند. در گروه آزمون به مدت دو هفته روزی سه بار (یک بار به همراه پژوهشگر و دوبار به تنهایی در منزل) آرام سازی پیشرونده عضلانی انجام گرفت. پرسشنامه اضطراب آشکار اشپیل برگر و کنترل شاخص های فیزیولوژیکی (فشار خون، نبض، تنفس، درجه حرارت) در هر دو گروه قبل و بعد از مطالعه (قبل از ورود به محیط بالینی) تکمیل شد. جهت تجزیه و تحلیل داده، از آزمون  tو کای اسکور استفاده شد. یافته ها: اکثر واحدهای پژوهش در هر دو گروه مونث (%75) و میانگین سنی آنها 22.7±2 سال بود. از نظر سن، معدل سال های قبلی، علاقه به حرفه پرستاری و رتبه تولد تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه دیده نشد. میانگین نمره اضطراب قبل و بعد از مطالعه در گروه شاهد به ترتیب 27.5±10.2 و (P>0.05) 28.3±8.8 و در گروه آزمون 29.2±14.1 و (P<0.05) 25.4±9.19 بود. نتیجه گیری: با توجه به این که نتایج نشان داد تمرینات آرام سازی پیشرونده عضلانی باعث کاهش اضطراب می شود لذا توصیه می شود دانشجویان قبل از ورود به محیط های بالینی تمرینات آرام سازی پیشرونده عضلانی را انجام دهند.

زمینه و هدف: کارسینوم سلول کلیوی (RCC) با تظاهرات متفاوتی مشخص می شود که شامل متاستازهای غیر معمول و سندرم های پارانئوپلاستیک است. معرفی بیمار: بیمار آقای 60 ساله ای است که 7 سال پیش به دلیل تشخیص کارسینوم سلول کلیوی چپ تحت عمل جراحی نفروکتومی قرار گرفته بود. پس از 7 سال به دلیل لمس توده ای در همی اسکروتوم راست خود مراجعه نمود. در پاتولوژی بیمار متاستاز کارسینوم سلول کلیوی چپ به اسپرماتیک کورد سمت مقابل گزارش گردید و برای بیمار تصمیم به ارکیکتومی گرفته شد. نتیجه گیری: متاستاز RCC به وریدهای اسپرماتیک می تواند از طریق جریان رتروگراد از ورید کلیه انجام گیرد، لذا در بیماران باRCC  در طی فالواپ ،معاینه دقیق ژنیتال خارجی برای رد متاستازهای مخفی باید انجام شود.