مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی زنجان (Journal of Advances in Medical and Biomedical Research)
سال:1387 | دوره:16 | شماره:62 |تعداد مقالات:13

زمینه و هدف: در سال های اخیر، برای درمان کمردردهای مزمن بر عضلات عرضی شکم و مالتی فیدوس توجه شده است. شواهدی دال بر اختلال عملکرد این عضلات در این بیماران وجود دارد. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر تمرین های کنترل حرکت با تمرین های متداول بر ضخامت عضلات ثبات دهنده موضعی ستون فقرات، محدودیت فعالیت و درد در افراد مبتلا به کمردرد مزمن بود.روش بررسی: این کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور در سال 85 تا 86 در درمانگاه فیزیوتراپی رزمجومقدم دانشگاه علوم پزشکی زاهدان انجام شد. چهل و نه بیمار با کمردرد مزمن به صورت تصادفی در یکی از دو گروه تمرین های کنترل حرکت (25 نفر) و تمرین های متداول (24 نفر) (تمرین های کلاسیک عضلات شکم و پشت) قرار گرفتند. ضخامت عضلات مالتی فیدوس و عرضی شکم (بر حسب میلی متر) با استفاده از اولتراسوند نوع B و مبدل 5/7 مگاهرتز، درد (رتبه ای) با مقیاس دیداری درد و محدودیت فعالیت (رتبه ای) با Back Performance Scale قبل از درمان و پس از آن اندازه گیری شد. برنامه تمرین برای هر دو گروه شامل 16 جلسه تمرین طی 8 هفته، هر هفته 2 جلسه و هر جلسه حدود نیم ساعت بود. از آزمون های تی مستقل، من ویتنی، تی زوج و ویلکاکسون به ترتیب برای مقایسه نتایج قبل و بعد درمان بین گروهی و درون گروهی استفاده شد.یافته ها: میانگین ضخامت عضله عرضی شکم در گروه کنترل حرکت از 1.87±0.63 به 2.39±0.63 میلی متر و در گروه متداول از 1.93±0.49 4به 2.22±0.47 میلی متر افزایش یافت (P<0.0001) میانگین ضخامت عضله مالتی فیدوس در گروه کنترل حرکت از 8.63±2.37 به 9.69±2.49 به میلی متر و در گروه متداول از 8.83±1.53 به 9.26±1.56 میلی متر افزایش یافت .(P<0.0001)مقایسه نتایج بعد از درمان بین دو گروه نشان داد که اختلافی بین دو گروه از نظر متغیرهای مورد مطالعه به جز درد وجود ندارد (P>0.05) کاهش درد در گروه کنترل حرکت بیشتر از گروه متداول بود (P=0.015).نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که تمرین های کنترل حرکت و متداول سبب افزایش ضخامت عضلات عرضی شکم و مالتی فیدوس، افزایش تحرک کمر و کاهش درد در بیماران با کمردرد مزمن بدون وجود علایم واضح بی ثباتی ستون مهره ای می شوند. هرچند تمرین های کنترل حرکت در کاهش درد موثرتر از تمرین های متداول هستند

زمینه و هدف: آپوپتوز (مرگ برنامه ریزی شده سلول) یک فرآیند تنظیمی مهم در ساخت اسپرم است. افزایش غیر طبیعی آپوپتوز در سلول های زایای اسپرم منتهی به عدم تعادل بین تکثیر و مرگ سلولی می شود و در نتیجه به روند ساخت اسپرم آسیب می رساند. برخی مطالعات نشان می دهند گلوکوکورتیکوییدها هموستاز بیضه را با کاهش دادن سطح تستوسترون تحت تاثیر قرار می دهند. در این مطالعه اثر دگزامتازون، یک ترکیب گلوکوکورتیکوییدی پرمصرف، بر بیان پروتئین FasL، یک پروتئین پیش آپوپتوزی مهم، در سلول های زایای اسپرم در موش سوری بررسی شده است.روش بررسی: 24 سر موش سوری نر بالغ (6 تا 8 هفته) به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند: گروه آزمایش اول و دوم به ترتیب 2 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم و 7 میلی گرم به ازای هر کیلو گرم دگزامتازون به صورت تزریق داخل صفاقی به مدت 7 روز دریافت کردند. گروه شاهد تنها نرمال سالین به مدت 7 روز دریافت کرد. یک روز پس از آخرین تزریق موش ها قربانی شده و بیضه ها در محلول فرمالین جهت انجام مطالعات ایمنوهیستوشیمی قرار داده شدند. واکنش ایمنی مثبت با استفاده از روش نیمه کمی H-score سنجیده شد.یافته ها: نتایج نشان می دهند بیان FasL در اپی تلیوم منی ساز وابسته به مراحل اسپرماتوژنز است و مرحله VII حساس ترین مرحله نسبت به دگزامتازون می باشند. در گروهی که 2 میلی گرم به ازای هر کیلو گرم دگزامتازون دریافت کرده بود FasL تنها در مرحله VII سیکل اسپرماتوژنز بیان شده بود و میانگین H-score در این مرحله افزایش قابل ملاحظه ای یافته بود (P<0.05) در گروه دریافت کننده 7 میلی گرم به ازای هر کیلو گرم دگزامتازون میانگین H-score در تمام مراحل سیکل اسپرماتوژنز، به ویژه مرحله VII سیکل اسپرماتوژنز افزایش یافته بود (P<0.05). تعداد سلول های اسپرماتوسیت در این گروه کاهش چشمگیری نشان داد.نتیجه گیری: به نظر می رسد ترکیبات گلوکوکورتیکوییدی مانند دگزامتازون با تحت تاثیر قرار دادن پروتئین های پیش آپوپتوزی باعث ایجاد آپوپتوز می شوند.

زمینه و هدف: بیماری آتروفی عضلانی- نخاعی، یکی از بیماری های کشنده شایع در دوران کودکی می باشد. در این بیماری شدت و طول عمر مبتلایان متفاوت و متغیر می باشد. ژن SMN1 از جمله ژن هایی است که در بروز این بیماری دخیل است، به طوری که حذف شدگی اگزون های هفت و هشت این ژن معمولا در بین اکثر مبتلایان به این بیماری دیده می شود. هم چنین در مطالعات مختلفی، حذف اگزون 5 ژن NAIP را به عنوان عاملی که شدت بیماری را تحت تاثیر قرار می دهد گزارش شده است. در این مطالعه ارتباط حذف شدگی ژن های SMN1 و NAIP با شدت علایم بالینی بیماری هم چون سن بروز علایم و سن فوت بیمار مورد بررسی قرار گرفته است.روش بررسی: در این بررسی، 77 بیمار مبتلا از منطقه شمال غرب کشور که علایم بالینی تیپیک برای بیماریSMA  را نشان داده بودند مورد بررسی مولکولی برای ژن های SMN1 وNAIP  قرار گرفتند. یافته های مولکولی با علایم کلینیکی مانند طول عمر و شدت بیماری مقایسه شد.یافته ها: در این مطالعه حذف هموزیگوت SMN1 در 90 درصد (77/69) بیماران، حذف هم زمان هر دو اگزون 7 و 8 از ژن SMN1 در 86 درصد و حذف اگزون 7 به تنهایی در 4 درصد مشاهده شد. حذف اگزون 5 ژن NAIP به همراه حذف شدگی در ژن SMN1 در 5/54 درصد از بیماران مشاهده شد. فراوانی حذف NAIP به طور معنی داری در بیماران نوع I نسبت به انواع II و III بالاتر است.نتیجه گیری: در این بیماری می توان از ژنSMN1 برای تایید علایم بالینی بیماری و از ژن NAIP برای تعیین میزان شدت بیـماری استفاده نمود.

زمینه و هدف: گیاه بیلهر (Dorema aucheri) از تیره چتریان است و ساکنان مناطق جنوبی کشور از این گیاه استفاده غذایی می نمایند و بر این باورند که این گیاه خواص دارویی مفیدی نیز دارد. در این تحقیق اثر مقادیر مختلف عصاره گیاه بیلهر بر روی هموگرام در موش صحرایی نر بالغ مورد بررسی قرارگرفت.روش بررسی: 50 سر موش صحرایی نر بالغ از نژاد ویستار در قالب گروه های کنترل، شاهد و تجربی مورد مطالعه قرارگرفتند. گروه های تجربی به سه زیرگروه تقسیم شدند و عصاره الکلی گیاه را با مقادیر 400، 200 و 100 میلی گرم برای مدت سی روز به صورت خوراکی دریافت کردند. گروه شاهد سرم فیزیولوژی دریافت نمود و گروه کنترل هیچ دارویی دریافت نکرد. در پایان روز سی ام از ناحیه بطنی قلب خون گیری به عمل آمد و کلیه نمونه های خونی با استفاده از روش های معمول آزمایشگاهی تعداد کل گلبول های سفید، قرمز، میزان هموگلوبین و هماتوکریت، غلظت متوسط هموگلوبین سلولی (MCHC)، هموگلوبین متوسط گلبولی (MCH)، حجم متوسط گلبولی(MCV)  و درصد لنفوسیت ها و منوسیت ها اندازه گیری شد. نتایج به دست آمده با استفاده از روش های آماری مناسب مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج حاصل نشان داد مصرف عصاره گیاه بیلهر در پایان روز سی ام باعث افزایش معنی داری در تعداد مونوسیت ها، در گروه های تجربی نسبت به گروه کنترل شد. اختلاف معنی داری در تعداد کل گلبول های سفید و قرمز، درصد لنفوسیت ها، میزان هموگلوبین و هماتوکریت، MCHC،MCH  وMCV  بین گروه های تجربی و کنترل مشاهده نشد. هم چنین تعداد پلاکت ها در پایان روز سی ام کاهش معنی داری نسبت به گروه کنترل نشان داد.نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد احتمالا گیاه بیلهر به خاطر داشتن ترکیبات فلاونوییدی که دارای خواص آنتی اکسیدانت نیز هستند باعث افزایش مونوسیت ها می شود. هم چنین به نظر می رسد فلاونویید ها با مهار تولید ترومبوکسان A2 میزان پلاکت ها را نیز کاهش می دهد.

زمینه و هدف: هلیکوباکتر پیلوری از شایع ترین باکتری های بیماری زا در انسان است که معمولا در معده مستقر می شود. این باکتری به عنوان عامل التهاب و زخم معده و دوازده و در مواردی سرطان معده شناخته شده است. بعضی از آنتی ژن های هلیکوباکتر پیلوری که توسط سیستم دفاعی میزبان شناخته می شوند، از نامزد های مورد استفاده در تعیین سویه باکتری، تشخیص بیماری یا تهیه واکسن علیه آن محسوب می شوند. این مطالعه به هدف شناسایی ایمونوژن های هلیکوباکترپیلوری در سه گروه از بیماران مبتلا به التهاب، زخم و سرطان معده انجام گرفت.روش بررسی: هلیکوباکترپیلوری از نمونه بیوپسی بیماران مبتلا به التهاب معده (13 نفر)، زخم معده (4 نفر) و سرطان معده (3 نفر) جدا و کشت داده شد. پروتئین های پیکره باکتری با کمک لیزوزیم، اوره و دترجنت چپس، استخراج و به روش الکتروفورز دوبُعدی تفکیک شدند. بعد اول الکتروفورز دوبعدی شامل ایزوالکتریک فوکوسینگ به روش آبگیری مجدد و بعد دوم شامل SDS-PAGE بود. بعد از الکتروفورز دوبعدی، پروتئین ها به غشای PVDF منتقل و واکنش آن ها با ایمونوگلوبولین تخلیص شده از سرم هر گروه از بیماران مبتلا به التهاب، زخم و سرطان معده با روش ایمنوبلاتینگ بررسی شد.یافته ها: الگوی الکتروفورز دوبعدی هلیکوباکتر پیلوری در این مطالعه نشان داد که اغلب پروتئین های این باکتری در دامنه وزنی 10 تا 100 کیلودالتونی و محدوده 5/9-5/pH=3 قرار دارند. در این الگو 6 تا 7 پروتئین پرمقدار که بعضی به صورت گروه چندتایی بودند، قابل تشخیص بود. در ایمنوبلاتینگ، مجموعه ای از پروتئین ها با اوزان حدود 100، 96، 85 تا 90، 70 تا 80، 60، 30، 18، 14 و 10 کیلودالتون با نقاط ایزوالکتریک متفاوت با انواعی از سرم ها واکنش نشان دادند. گروه 6 تا 5 پروتئینی با وزن حدود 100 کیلودالتون و pH های متفاوت از 5/4 تا 5/5، گروه پروتئین 6 تایی با وزن حدود 96 کیلودالتون و 4-5/pH=3، پروتئین های 10 و 18 کیلودالتون با هر سه سرم واکنش دادند. پروتئین های 102 و 90 کیلودالتونی با سرم بیماران زخم معده واکنشی ندادند. پروتئین 30 کیلودالتونی فقط با سرم بیماران سرطان معده و پروتئین 18 کیلودالتونی فقط با سرم بیماران مبتلا به التهاب معده واکنش دادند.نتیجه گیری: پروتئین های با اوزان 100، 96، 10 و 18 کیلودالتون که با سرم هر سه گروه از بیماران واکنش دادند، می توانند به عنوان نامزد تشخیص طبی مطرح و مورد مطالعه بیشتر قرار گیرند. پروتئین 30 کیلودالتونی که فقط با سرم بیماران سرطان معده و پروتئین 18 کیلودالتونی که فقط با سرم بیماران مبتلا به التهاب واکنش دادند، می توانند به عنوان نامزد تشخیص و تمایز این دو دسته از بیماران مدنظر قرار گیرند. به علاوه نتایج نشان داد که آنتی سرم بیماران زخم و سرطان معده الگوی آنتی ژنی نسبتا مشابهی را در مقایسه با بیماران التهاب معده شناسایی می کند که به نظر می رسد در شناخت آنتی ژن های مسوول بیماری زایی و یا تعیین سویه باکتری مفید است.

زمینه و هدف: بیماری تالاسمی یک کم خونی شدید ارثی است. درمان این بیماران تزریق خون مداوم است. تزریق خون دارای عوارضی است که برخی مربوط به عوارض ایمنولوژیک و برخی عوارض غیر ایمنولوژیک مانند افزایش بار آهن و انتقال عفونت های منتقله از راه خون شامل هپاتیتB ،  Cو HIV می باشد. در این مطالعه عوارض ایمنولوژیک و غیر ایمنولوژیک تزریق خون را در بیماران درمانگاه بیماران بزرگسال تالاسمی تهران بررسی نمودیم.روش بررسی: در این مطالعه- مقطعی، از بیماران اطلاعاتی راجع به مشکلات تزریق خون و سابقه واکنش های حین تزریق خون گرفته شد. هم زمان از پرونده پزشکی بیماران مدارک و اطلاعات ثبت شده در مورد عوارض تزریق خون و نیز متغیرهای آزمایشگاهی شامل فریتین و هپاتیت B ، C وHIV  جمع آوری گردید.یافته ها: تحقیق بر روی 441 بیمار (53 درصد مرد و 47 درصد زن با میانگین سنی 6/22 سال) انجام شد. از این تعداد 362 بیمار تالاسمی ماژور (82/1 درصد) و 79 بیمار تالاسمی اینترمدیا (17.9 درصد) بودند. متوسط فریتین 4/1856 نانوگرم در دسی لیتر بود. از بین بیماران 368 نفر (4/82 درصد) واکنش به تزریق خون نداشتند در حالی که 7 نفر (6/1 درصد) عوارض همولیتیک (تاخیری)، 25 نفر (1/6 درصد) علایم آلرژیک و 41 نفر (9/9 درصد) واکنش های تب زا را در حین تزریق خون بروز دادند. در مورد متغیرهای هپاتیتی، 117 بیمار به هپاتیت C مبتلا شده بودند یعنی 4/28 درصد از بیماران HCVAb مثبت بودند. در مورد هپاتیتB ،369  بیمار (7/88 درصد HBsAb (مثبت و 80 بیمار (2/19 درصد HBcAb (مثبت داشتند و طبق تعریف بیمارانی که واکسن دریافت کرده و به آن جواب داده بودند 300 نفر (3/70 درصد) بودند. در مجموع 366 بیمار (85 درصد) در مرکز ما در مقابل هپاتیتB ایمن بودند. 40 نفر (4/9 درصد) از بیماران به واکسن پاسخ نداده و 3 نفر (7/0 درصد) ناقل بودند. در مورد HIV مورد مثبتی وجود نداشت.نتیجه گیری: عوارض تزریق خون و ثبت دقیق آن ها از مراحل مهم در طب انتقال خون می باشد که می تواند نقش مهمی در برنامه ریزی های سازمان انتقال خون داشته باشد اما متاسفانه در ایران آماری در مورد عوارض تزریق خون وجود ندارد و اطلاعات موجود به صورت پراکنده و فقط در پرونده پزشکی بیمار است. از این رو ضروری است که ارتباط مستمر و مداومی بین مراکز بیمارستانی و سازمان انتقال خون ایران باشد که عوارض را به صورت مرتب به سازمان گزارش و پیگیری کند. سیستم Hemovigilance یا ارتباط شبکه کامپیوتری و ارسال گزارشات از این طریق، بین مراکز بیمارستانی و سازمان انتقال خون ایران، می تواند راه حل مناسبی باشد.

زمینه و هدف: چاقی عامل خطر بسیاری از بیماری ها از جمله بیماری های قلبی- عروقی، پرفشاری خون، افزایش چربی خون، دیابت و سرطان است. آموزش افراد جامعه جهت ایجاد تغییر در عادات غذایی و فعالیت فیزیکی اصل اساسی در پیشگیری و درمان چاقی است. این مطالعه با هدف مقایسه تاثیر آموزش خانواده- مدار و فرد- مدار بر کاهش شاخص توده بدنی و سبک زندگی انجام شد.روش بررسی: مطالعه از نوع نیمه تجربی بود که بر روی 91 نفر با اضافه وزن و چاقی (تحت پوشش مرکز تحقیقات جمعیتی زنجان) در سال (1384 تا 1385) انجام شد. شرکت کنندگان به روش غیر تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه بود که پایایی و روایی آن قبل از مطالعه تعیین شد. وضعیت تغذیه بر اساس هرم راهنمای غذایی و الگوی فعالیت فیزیکی بر اساس معیارBRFSS  مورد ارزیابی قرار گرفت. مداخله شامل مشاوره جهت تغییر عادات تغذیه ای و فعالیت فیزیکی بود که در گروه فرد- مدار (به شکل آموزش فردی در مرکز بهداشتی) و در گروه خانواده- مدار (به شکل آموزش فرد و خانواده طی بازدید منزل) اجرا شد. نتایج با استفاده از آزمون های آماری، کای دو، من ویتنی، تی و تی زوج تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: بعد از مداخله میانگین شاخص توده بدنی در گروه فرد- مدار و خانواده- مدار به ترتیب از 31.98±6.64 به 31.57±6.63 و از 30.74±3.99 به 30.1±3.90 کاهش یافت. اگرچه میانگین شاخص توده بدنی بعد از مداخله در هر دو گروه کاهش معنی دار داشت (P<0.05)، اما مقایسه میانگین شاخص توده بدنی در هر دو گروه بعد از مداخله معنی دار نبود (P=0.52) میانگین مصرف لبنیات و میوه و فعالیت فیزیکی در هر دو گروه بعد از مداخله افزایش معنی دار داشت (P<0.001)نتیجه گیری: نتایج یافته ها نشان داد میانگین شاخص توده بدنی در هر دو گروه بعد از مداخله کاهش معنی دار داشت. احتمالا هر دو شیوه مداخله فرد- مدار و خانواده- مدار با تمرکز بر اصلاح رژیم غذایی و بهبود فعالیت فیزیکی در صورت داشتن جلسات پی گیری منظم می توانند روش موثری جهت کاهش عوامل خطر زای بیماری های قلبی- عروقی باشند.

زمینه و هدف: گاستروانتریت یکی از بیماری های مهم در تمام نقاط دنیا می باشد. این بیماری در بین کودکان، سالمندان و افراد دارای نقص ایمنی و سوء تغذیه اهمیت بیشتری دارد. شیگلا به عنوان مهم ترین عامل اسهال خونی سالانه باعث مرگ بسیاری از مردم جهان می شود. افزایش مقاومت آنتی بیوتیکی به واسطه پلاسمید در این باکتری از معضلات بهداشتی محسوب می شود. این تحقیق با هدف ارایه الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی شیگلا در مرکز آموزشی پزشکی شهید دکتر بهشتی زنجان انجام پذیرفت.روش بررسی: در این مطالعه در طی سال های 1382 تا 1386 بر روی بیماران مبتلا به اسهال آزمایش کشت و کامل مدفوع با روش های رایج انجام گرفت و پس از ایزوله کردن شیگلا، تعیین سروتایپ شد. سپس آنتی بیوگرام به روش انتشار دیسک به عمل آمد.یافته ها: از مجموع 682 مورد نمونه مدفوع اسهالی که تحت بررسی قرار گرفتند، 134 مورد (6/19 درصد) شیگلا ایزوله شد. در این بین (53 درصد) مذکر و (47 درصد) مونث بودند. بیشترین تعداد در مرداد ماه و کم ترین در اسفند ماه بود. از مجموع شیگلاهای جدا شده از کشت مدفوع بیماران شیگلا فلکسنری (7/62 درصد)، شیگلا بوئیدی (1/20 درصد) و شیگلا دیسانتری (2/17 درصد) بودند. در آنتی بیوگرام به عمل آمده بالاترین حساسیت به سیپروفلوکساسین (8/88 درصد) و بالاترین مقاومت به آمپی سیلین (100 درصد) مشاهده شد.نتیجه گیری: با توجه به مصرف بی رویه آنتی بیوتیک ها و در نتیجه افزایش مقاومت نسبت به داروها بعضی از آنتی بیوتیک ها را باید از فهرست دارویی برای درمان شیگلا حذف کرد.

زمینه و هدف: آلودگی صوتی در شهرها یکی از مشکلات مهم زیست محیطی است که موجب اثرات زیان آوری نظیر افت شنوایی، اختلال در خواب، افزایش فشار خون و ناراحتی های گوارشی در مردم شهر می شود. به منظور پیشگیری از این اثرات و دسترسی به استانداردهای توصیه شده، اندازه گیری آلودگی صوتی در شهرها امری ضروری است. این پژوهش با هدف بررسی آلودگی صوتی در شهر زنجان در سال 1386 انجام گرفته است.روش بررسی: جهت اندازه گیری تراز فشار صوت در مجموع 64 نمونه در طی 2 هفته نمونه برداری طبق استاندارد سازمان حفاظت محیط زیست در مناطق مسکونی و تجاری نمونه برداری شد، که این 64 نمونه از 16 محل و برای هر محل در 4 نوبت صبح، ظهر، عصر و شب نمونه برداری شده است. شاخص های صدا در شبکه وزنی A قرائت شد. در این تحقیق اندازه گیری ها در ایستگاه های مورد نظر توسط دستگاه صداسنج مدل (Cel-268) صورت گرفت.یافته ها: حداکثر مقدار تراز معادل فشار صوت در مدت زمان 30 دقیقه اندازه گیری شده در شبکه وزنی A نیز در طول زمان اندازه گیری شب مربوط به چهارراه صدر جهان به مقدار 72 دسی بل و در طول روز مربوط به چهارراه سعدی به مقدار 7/77 دسی بل به دست آمد. از لحاظ آماری اختلاف معنی داری بین مقادیر تراز معادل فشار صوت شب با مقادیر تراز معادل فشار صوت ظهر و عصر به ترتیب با P-value های 046/0 و 035/0 مشاهده شد ولی از لحاظ آماری اختلاف معنی داری بین مقادیر TNI و NPL در بین 4 نوبت شبانه روز به ترتیب با P-value های 054/0 و 052/0 مشاهده نشد.نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده مشخص شد که شهر زنجان آلودگی صوتی بالایی در مناطق مسکونی- تجاری دارد و در مقایسه با استانداردها در اکثر موارد بالاتر از استاندارد است. در ضمن نتایج به دست آمده از این تحقیق با نتایج سایر مطالعات صورت گرفته در کشور هم خوانی دارد.

گاستروانتریت ائوزینوفیلیک بیماری نادری است که به دلیل ارتشاح ائوزینوفیل ها در دیواره دستگاه گوارش به خصوص در ناحیه معده و روده باریک به وجود می آید و اتیولوژی آن ناشناخته است. علایم و نشانه های بیماری بستگی به لایه درگیر شده از دیواره دستگاه گوارش دارد. بیمار مرد 61 ساله ای است که به دلیل درد اپی گاستر بستری شد. درد از 10 روز قبل با ماهیت سوزشی شروع شده، با غذا خوردن تشدید می شد. چند روز بعد دچار تهوع و استفراغ شد که حدود نیم ساعت پس از خوردن غذا رخ می داد. در آزمایشات لکوسیتوز مختصر با ائوزینوفیلی 5 درصد،CRP و ESR افزایش یافته و سطح حداکثر نرمال IgE داشت. در سی تی اسکن، افزایش ضخامت مخاطی در دیواره خلفی معده مشهود بود، قسمت نزولی دئودنوم تنگ و دیواره آن نامنظم و ضخیم به نظر می رسید. در ازوفاگوگاسترودئودنوستومی، اتساع معده و اریتم ناحیه D1 با تنگی لومن دیده شد و بیوپسی از D1 صورت گرفت. گزارش پاتولوژی شامل ارتشاح پراکنده ائوزینوفیل ها همراه با افزایش سلول های التهابی در لامینا پروپریا بود. بیمار تحت درمان با پردنیزولون خوراکی قرار گرفت. تمامی شکایات و علایم بالینی بیمار پس از درمان از بین رفت و تصاویر رادیولوژیک سری فوقانی دستگاه گوارش بیمار طبیعی شد.