مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی زنجان (Journal of Advances in Medical and Biomedical Research)
سال:1392 | دوره:21 | شماره:89 |تعداد مقالات:16

زمینه و هدف: هیپوتانسیون به دنبال انستزی اسپاینال در عمل سزارین همواره یک مشکل کلینیکی محسوب می شود. نقش کریستالوئیدها به صورت پره لود در پیشگیری از هیپوتانسیون ناشی از اسپاینال امروزه مورد تردید قرار گرفته است. با این وجود تعدادی از مطالعات نشان داده اند که تجویز کریستالوئیدها بلافاصله بعد از تزریق اسپاینال بسیار موثر می باشد. اثرات تجویز کولوئیدها به صورت Co-Load در عمل سزارین به میزان کافی مورد بررسی قرار نگرفته است. هدف از این مطالعه مقایسه اثرات تجویز هتاستارچ 6 درصد به صورت Pre-Load و Co-Load بر روی پیشگیری از هیپوتانسیون به دنبال اسپاینال در سزارین می باشد.روش بررسی: این مطالعه به صورت کار آزمایی بالینی، بر روی 112 بیمار با کلاس (I,II) ASA که تحت سزارین الکتیو قرار گرفتند، انجام شد. بیماران به دو گروه تقسیم شدند، گروه اول 500 میلی لیتر هتاستارچ به صورت سریع قبل از انجام اسپاینال (گروه Pre-loading، 56 نفر) و گروه دوم، 500 میلی لیتر هتاستارچ به صورت سریع بعد از اسپاینال (گروه Co-Loading، 56 نفر) دریافت کردند. سپس میزان شیوع هیپوتانسیون و میزان دریافت وازوپرسور (مخلوط 5 میلی گرم افدرین + 25 میکروگرم فنیل افرین در هر میلی لیتر) جهت درمان هیپوتانسیون مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت.یافته ها: اختلاف معنی داری بین شیوع هیپوتانسیون بین دو گروه مشاهده نشد (P=0.58). میزان مصرف وازوپرسور در گروه Pre-Loading، 2.2±1 میلی لیتر در مقایسه با گروه Co-Loading، 1.7±0.7 میلی لیتر بود (P=0.04) که این اختلاف معنی دار بود.نتیجه گیری: تجویز کولوئیدها به صورت Co-Loading به اندازه ی تجویز آن ها به صورت Pre-Loading در کاهش هیپوتانسیون ناشی از آنستزی اسپاینال در اعمال سزارین موثر می باشد.

زمینه و هدف: مصرف متناوب بنزودیازپین ها در پیشگیری از عود تشنج ناشی از تب توصیه می شود. پژوهش حاضر جهت مقایسه تاثیر نیترازپام متناوب در مقایسه با دیازپام در پیشگیری از عود تشنج ناشی از تب انجام گرفت.روش بررسی: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی بر روی کودکانی که از نظر نورولوژیک سالم ولی دچار تشنج ناشی از تب شده و مابین سنین 6 ماه تا 3 سال بودند و نیز سابقه استفاده از داروهای ضد تشنج یا سابقه صرع در افراد فامیل نداشتند، انجام گرفت. به بیماران به صورت اتفاقی نیترازپام (36 مورد) و دیازپام (37 مورد) در هنگام بروز تب تجویز گردید و توصیه شد که دارو به مدت 48 ساعت از شروع تب ادامه یابد. کلیه بیماران از زمان شروع تشنج به مدت 9 ماه پی گیری شدند.نتایج: عود تشنج در 4 بیمار گروه دیازپام (10.8 درصد) اتفاق افتاد. در گروه نیترازپام عود تشنج ملاحظه نگردید. متغیرهای سن، جنس، وزن، قد، درجه تب در زمان وقوع تشنج، طول مدت تشنج و میزان هموگلوبین در دو گروه تفاوت آماری معنی دار نداشته اند. همچنین این متغیرها تفاوت آماری معناداری در بین عودکرده ها با عودنکرده ها نداشتند.نتیجه گیری: درمان پیش گیری متناوب با نیترازپام در مقایسه با دیازپام به نظر می رسد دارای ارجحیت بالینی باشد. برای کسب نتایج دقیق تر بالینی و آماری مطالعات بیشتری با حجم نمونه بالاتر توصیه می شود.

زمینه و هدف: سلول های بنیادی به دلیل توانایی تمایز به سلول های مختلف، تکثیر و کشت نسبتا آسان و داشتن ویژگی های تعدیل ایمنی به عنوان منبعی امیدبخش برای ترمیم بافتی هستند. با وجود تحقیقات وسیع بر روی فنوتایپ ایمنی سلول های بنیادی مزانشیمی، نبود مارکر اختصاصی چالش هایی برای محققان در بر دارد. هدف از این مطالعه جداسازی سلول های بنیادی مزانشیمی از بافت چربی و ریه و مقایسه بیان مارکرهای پروتئینی در سطح این سلول ها است.روش بررسی: سلول های بنیادی مزانشیمی از ریه و بافت چربی موش جداسازی و کشت شدند. محیط های تمایزی اختصاصی برای بررسی های تمایزی به آن ها اضافه شد. در نهایت میزان بیان آنتی ژن های سطحی با اضافه کردن آنتی بادی های مونوکلونال در دو جمعیت سلولی با روش فلوسیتومتری مورد مقایسه قرار گرفتند.یافته ها: هر دو سلول بنیادی ساکن بافت به خوبی تکثیر شدند و تمایز به استئوسیت و آدیپوسیت در آن ها قابل مشاهده بود. همچنین سلول های بنیادی ریوی و بافت چربی دارای مارکرهای CD90، CD73 و CD105 بودند و از طرفی دیگر مارکرهای CD34، CD45 و CD11b را بیان نمی کردند. در این مطالعه سلول های بنیادی مزانشیمی ریوی دارای درصد پایین تری از مارکر CD105 را نسبت به سلول های بنیادی مزانشیمی بافت چربی بودند.نتیجه گیری: سلول های بنیادی مزانشیمی از ریه جداسازی شدند و مشابه سلول های بنیادی مزانشیمی بافت چربی مارکرهای شایع مرتبط با سلول های بنیادی مزانشیمی را بیان کردند.

زمینه و هدف: بافت چربی به عنوان یک ارگان اندوکرینی، توانایی تولید و رهایش مواد مختلفی از جمله اسیدهای چرب آزاد، لپتین، آدیپونکتین، ویسفاتین، فاکتور نکروز تومور آلفا و اینترلوکین 6 را دارد. هدف از این پژوهش، بررسی تغییرات سطوح پلاسمایی ویسفاتین (VIS)، اینترلوکین 6 (IL-6) و فاکتور نکروز تومور آلفا (TNF-a) در موش های ماده نژاد اسپراگوداولی به دنبال هشت هفته تمرین هوازی بود.روش بررسی: در این پژوهش تجربی، 45 سر موش ماده از نژاد اسپراگوداولی با میانگین سنی 2 ماه و میانگین وزنی 220±20 گرم انتخاب شدند. در ابتدا جهت تعیین مقادیر پیش آزمون متغیرها، 15 سر از موش ها به روش اخلاقی کشته، بقیه موش ها به طور تصادفی به دو گروه تمرینی (15 سر) و کنترل (15 سر) تقسیم شدند. گروه تمرینی به مدت 8 هفته و پنج روز در هفته روی تردمیل حیوانات به فعالیت پرداختند.یافته ها: در پایان تحقیق، نتایج نشان داد در بین گروه ها، تفاوت معناداری در سطوح پلاسمایی متغیرهای ویسفاتین و IL-6 وجود دارد (P<0.0001) و مشخص گردید این تفاوت معنادار در گروه تمرین نسبت به گروه های پیش آزمون و کنترل وجود دارد. از طرف دیگر، تفاوت معناداری بین گروه ها در تغییرات سطح TNF-a مشاهده نشد (P=0.227).نتیجه گیری: فعالیت ورزشی می تواند سطوح ویسفاتین پلاسما را کاهش دهد و بیان سیتوکین های التهابی را دستخوش تغییرات کند. بنابراین، شاید بتوان گفت این برنامه تمرینی باعث پیشگیری و بهبود بیماری های التهابی از قبیل چاقی، دیابت و مقاومت انسولینی می شود.

زمینه و هدف: سفالوسپورین آسیلازها پپتیدازهای بسیار تخصص یافته ای هستند که قادرند پیوند آمیدی بین یک هسته بتالاکتام و یک زنجیره جانبی را بدون تخریب حلقه بتالاکتام بشکنند. این آنزیم سفالوسپورین C را به 7-آمینوسفالوسپورانیک اسید (7-ACA) تبدیل می کند. 7-ACA حدواسط مهم برای سنتز سفالوسپورین های نیمه سنتتیک در صنایع داروسازی می باشد. هدف از این مطالعه، غربالگری و بهینه سازی سویه هایی است که بیشترین مقدار تولید آنزیم سفالوسپورین آسیلاز جدا شده از نمونه های بالینی در میان برخی باکتری های گرم منفی مولد آنزیم سفالوسپورین آسیلاز دارا می باشد.روش بررسی: از مجموع 60 سویه جمع آوری شده از چندین بیمارستان در نقاط مختلف شهر تهران سویه های بالینی سودوموناس، اسینتو باکتر و اشرشیاکلای جدا شد. ابتدا با روش آنتی بیوگرام سویه های مقاوم تفکیک شده سپس فعالیت آنزیم با دستگاه اسپکتروفتومتریک سنجیده شد. پس از شناسایی و جداسازی سویه های مولد آنزیم، اثر مولفه های زمان، دما، pH و میزان هوادهی محیط کشت بر میزان تولید آنزیم بررسی شد.یافته ها: در این مطالعه از میان سه گروه باکتری های ذکر شده، سویه ای از سودوموناس آئروژینوزا فعالیت سفالوسپورین آسیلازی قابل توجهی از خود نشان داد. فعالیت بهینه برای این گونه در مولفه های pH معادل 8، زمان گرماگذاری 48 ساعت، دمای 37 درجه سانتی گراد و مولفه هوادهی با دور 150rpm به دست آمد.نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان می دهد که سویه سودوموناس نسبت به سایر سویه های بررسی شده در این مطالعه، فعالیت سفالوسپورین آسیلازی قابل توجهی از خود نشان می دهد و همچنین این سویه می تواند برای تولید صنعتی آنزیم یا کارهای تحقیقاتی مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و هدف: اطلاعات در مورد متابولیسم استراحتی و ترکیب بدنی برای تعریف برنامه تغذیه مناسب، تعادل انرژی و کنترل وزن مهم می باشد. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر برنامه تمرین هوازی و مقاومتی بر متابولیسم استراحتی و ترکیب بدنی مردان غیرفعال بود.روش بررسی: 28 نفر دانشجوی غیرفعال به صورت تصادفی به سه گروه، برنامه تمرین هوازی (8 نفر) تمرین مقاومتی (10 نفر) و شاهد (10 نفر) تقسیم شدند. برنامه های تمرین هوازی (دویدن، 3 جلسه در هفته، با شدت 65 الی 85 درصد HRmax) و مقاومتی (3 جلسه در هفته، 11 گروه عضلانی، 3 نوبت با 65 درصد 1RM) به مدت 6 هفته به اجرا درآمد. قبل و بعد از اجرای برنامه های تمرینی میزان متابولیسم استراحتی، ترکیب بدنی و حداکثر اکسیژن مصرفی آزمودنی ها تعیین شد.یافته ها: نتایج نشان داد میزان متابولیسم استراحتی در گروه تمرین مقاومتی افزایش معنی داری داشت (P<0.05)، و نیز کاهش معنی داری در میزان متابولیسم استراحتی گروه تمرین هوازی مشاهده شد (P<0.05). در گروه شاهد تغییر معنی داری در میزان متابولیسم استراحتی مشاهده نشد. البته وقتی متابولیسم استراحتی به طور نسبی بر حسب توده بدون چربی محاسبه شد، هیچ تغییر معنی داری در مقدار متابولیسم استراحتی گروه ها مشاهده نشد. بعد از برنامه تمرین هوازی کاهش معنی داری در کلیه عوامل ترکیب بدن به وجود آمد. اما پس از برنامه تمرین مقاومتی افزایش معنی داری در مقدار توده بدون چربی بدن و BMI و کاهش معنی داری در درصد چربی بدن و توده چربی بدن مشاهده شد (P<0.05).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد، کاهش وزن بیشتر به مقدار انرژی مصرفی تمرین ارتباط داشته باشد تا نوع تمرین و بین استفاده از تمرینات هوازی و مقاومتی در افزایش متابولیسم استراحتی و کاهش وزن تفاوت چندانی وجود ندارد.

زمینه و هدف: عدم تعادل بین تولید رادیکال آزاد و اجزای سیستم دفاع آنتی اکسیدانی بدن منجر به استرس اکسیداتیو می شود. رزوین یکی از ضداکساینده های گیاهی است که می تواند تولید رادیکال های آزاد را کاهش دهد. هدف از این مطالعه تعیین اثر یک وهله مکمل سازی با رزوین بر ظرفیت ضداکسایشی تام، سوپراکساید دیسموتاز و کراتین کیناز در بازیکنان والیبال زن نخبه می باشد.روش بررسی: این پژوهش یک کارآزمایی بالینی تجربی است که در آن تعداد 20 نفر به دو گروه مکمل سازی با رزوین و دارونما (لاکتوز) تقسیم شدند. مکمل سازی با رزوین در مرحله تمرینات اختصاصی انجام شد. مصرف مکمل رزوین در گروه آزمایش در یک وهله بعد از ناهار به صورت کپسول 400 میلی گرمی و مصرف دارونما (لاکتوز) در گروه کنترل نیز در یک وهله بعد از ناهار به صورت کپسول 400 میلی گرمی بود. قبل از اجرای طرح از دو گروه در پیش آزمون نمونه خونی گرفته و سپس آزمودنی ها در گروه آزمایش در یک وهله مکمل رزوین و گروه کنترل دارونما دریافت کردند. نمونه گیری دوم 24 ساعت بعد از مکمل سازی انجام شد.یافته ها: نتایج حاکی از آن بود که مصرف مکمل رزوین موجب افزایش معنی دار ظرفیت ضداکسایشی تام و کاهش کراتین کیناز سرم در بازیکنان والیبال نخبه زن شد (P<0.05).نتیجه گیری: بر اساس یافته های مطالعه حاضر می توان پیشنهاد کرد که دریافت مکمل رزوین می تواند همزمان با بهبود شاخص های آنتی اکسیدانی از آسیب عضلانی متعاقب تمرین شدید پیشگیری نماید و احتمالا به ریکاوری بهتر ورزشکار کمک کند.

زمینه و هدف: عدم تحمل شیر به علت دیس موتیلیتی دستگاه گوارش یک مشکل شایع در نوزادان نارس می باشد. اریترومایسین اثرات پروکینیتیک بر روی حرکت معده و روده دارد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر اریترومایسین خوراکی بر روی میزان تحمل شیر در نوزادان نارس بود.روش بررسی: این کارآزمایی بالینی بر روی 70 نوزاد نارس، با سن حاملگی بین 28 تا 34 هفته، که در بخش مراقبت های ویژه نوزادان بیمارستان امام رضا (ع) کرمانشاه بستری بودند، انجام گرفت. 35 نوزاد در گروه کنترل تنها شیر مادر دریافت کردند و 35 نوزاد درگروه درمان علاوه بر شیر مادر، اریترومایسین خوراکی 2.5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن هر 6 ساعت به مدت 10 روز دریافت نمودند. زمان رسیدن به تغذیه کامل خوراکی، مدت زمان بستری در بیمارستان، دفعات استفراغ روزانه و حجم باقیمانده لاواژ معده در دو گروه با استفاده از آزمون های t و مجذور کای مقایسه شدند.یافته ها: تفاوت معناداری بین دو گروه ازنظر توزیع جنسی، وزن تولد، سن حاملگی و سن شروع تغذیه وجود نداشت. همچنین زمان رسیدن به تغذیه کامل خوراکی نیزدر دو گروه اختلاف چشم گیری نداشت (P=0.058). دفعات حجم باقیمانده معده در گروه کنترل به طور چشم گیری بیشتر از گروه درمان بود (5.11±2.92 در مقابل 2.23±1.88) (P=0.003). هیچ یک از نوزادان در دو گروه دچار انتروکولیت نکروزان، آریتمی قلبی و استنوز هیپرتروفیک پیلور نشدند.نتیجه گیری: استفاده پروفیلاکتیک از اریترومایسین خوراکی با دز پیشنهادی در نوزادان نارس با سن حاملگی کمتر از 34 هفته باعث کاهش رزیدی و معده می شود؛ اما زمان رسیدن به تغذیه کامل خوراکی را کاهش نمی دهد.

زمینه و هدف: آمیگدالین ممکن است دارای آثار متابولیک و ضددرد باشد. در این تحقیق اثر تزریق مزمن آمیگدالین بر آستانه درد، وزن و قند خون موش های سوری بررسی گردید.روش بررسی: در این مطالعه تجربی از آزمون فرمالین به عنوان مدل درد التهابی مزمن استفاده و 60 سر موش سوری نر (35-30 گرم وزن) به چهار دسته 15 تایی شامل گروه شاهد و گروه های آمیگدالین 10، 25 و 50 میلی گرم بر کیلوکرم تقسیم شدند. آمیگدالین در سالین حل و روزانه به صورت درون صفاقی تزریق شد. گروه شاهد نیز یک هفته سالین دریافت کرد. بعد از آخرین تیمار، 40 میکرولیتر فرمالین 2.5 درصد به کف پای راست هر موش تزریق و علایم درد (تعداد دفعات جمع کردن پوست پشت و لیسیدن محل تزریق) به مدت 60 دقیقه شمارش و ثبت شد. همچنین میزان وزن قبل و بعد از آخرین تیمار با امیگدالین و قند خون نیز در انتهای آزمایش اندازه گیری گردید. میانگین داده های حاصله با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یکطرفه ANOVA و تست تعقیبی توکی یا T زوجی مورد ارزیابی آماری قرار گرفت.یافته ها: تزریق درون صفاقی غلظت های 10، 25 و 50 میلی گرم / کیلوگرم آمیگدالین در موش های سوری نر، درد القا شده توسط فرمالین را در یک روند وابسته به دوز در هر دو مرحله حاد و مزمن کاهش داد. آمیگدالین در غلظت 50 میلی گرم بر کیلوگرم علاوه بر مهار قوی درد، وزن حیوانات را نیز نسبت به قبل از تیمار کاهش بخشید. تزریق مزمن آمیگدالین فاقد تاثیر بر میزان طبیعی قند خون بود.نتیجه گیری: تزریق مزمن درون صفاقی آمیگدالین آستانه درد را در موش سوری افزایش داده، همچنین موجب کاهش وزن می گردد.

زمینه و هدف: مواجهه شیرخواران با دود محیطی سیگار یکی از مهم ترین مشکلات بهداشت عمومی است. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر مواجهه با دود محیطی سیگار بر وزن گیری شیرخواران بود.روش بررسی: این مطالعه از نوع همگروهی آینده نگر بود. دو گروه مورد مطالعه شامل 51 شیرخوار در گروه مواجهه یافته و 51 شیرخوار در گروه مواجهه نیافته بودند که در سه دوره 5 تا 7 روزگی، 2 ماهگی و 4 ماهگی وزن آن ها اندازه گیری شد. مواجهه با دود محیطی سیگار از دو طریق پرسشنامه و کوتینین ادرار شیرخوار ارزیابی شد. به این منظور نمونه ادرار آن ها نیز در هر بار پیگیری جمع آوری گردید. برای آنالیز داده ها از آزمون های آماری تی مستقل،کای اسکوئر، فیشر و آزمون کاپا استفاده شد.یافته ها: در ارزیابی میزان مواجهه میانگین کوتینین ادرار شیرخواران در بدو ورود به مطالعه (5 تا 7 روزگی)، در دو ماهگی و نیز 4 ماهگی در گروه مواجهه یافته نسبت به گروه مواجهه نیافته دارای تفاوت معنی داری بود (P<0.0001). از نظر وزن گیری نیز در دو دوره پیگیری 2 ماهگی و 4 ماهگی میانگین وزن شیرخواران گروه مواجهه یافته نسبت به گروه مواجهه نیافته کاهش معنی داری نشان می داد (P<0.0001).نتیجه گیری: با توجه به کاهش وزن گیری شیرخواران مواجهه یافته با درد محیطی سیگار در این مطالعه، پیشنهاد می شود مطالعات بیشتری با دوره های طولانی تر پیگیری بر تمامی جوانب رشد شیرخوار مواجهه یافته صورت گیرد.

زمینه و هدف: استریایی حاملگی می تواند به عنوان یک نشانه از خاصیت الاستیسیته ضعیف پوست و زمینه ساز صدمات پرینه حین زایمان باشد. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط بین شدت استریای حاملگی با صدمات پرینه و واژن حین زایمان در زنان مراجعه کننده به بخش زایمان بیمارستان هاجر شهرکرد انجام شد.روش بررسی: این پژوهش توصیفی - مقطعی در سال 1389-90 انجام شد. نمونه پژوهش شامل 587 زن باردار مراجعه کننده به بخش زایمان بیمارستان هاجر شهرکرد بود. جمع آوری داده ها با استفاده از معاینه فیزیکی و فرم مصاحبه و پرونده مددجو انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های آماری توصیفی، تی دانشجویی و کای اسکوئر، آنالیز واریانس یکطرفه، لجستیک رگرسیون متد فوروارد انجام شد.یافته ها: در 82.8 درصد واحدهای پژوهش استریایی حاملگی مشاهده شد و در 14.5 درصد زنان مورد مطالعه پارگی کانال زایمان رخ داد. ارتباط آماری معنی دار بین استفاده از بیحسی موضعی (P<0.0001) دیلاته کردن واژن (P=0.023)، طول مرحله اول زایمان (P=0.044) و استریایی روی پستان (P=0.005) با صدمات حین زایمان وجود داشت. ارتباط آماری معنی دار بین وزن و دورسر نوزاد هنگام تولد و شاخص توده بدنی هنگام بارداری با صدمات حین زایمان وجود نداشت (P>0.05).نتیجه گیری: زنان با استریایی بارداری بر روی پستان در معرض خطر صدمات پرینه و واژن می باشند، با توجه به یافته های پژوهش توصیه می شود ماماها و متخصصین زایمان با ارزیابی خطوط استریا در بارداری به عنوان یک روش ساده و غیر تهاجمی جهت ارزیابی خطر پارگی های واژن و پرینه در طی زایمان واژینال استفاده کنند.

زمینه و هدف: خشونت خانگی علیه زنان، یک مشکل مهم بهداشت جسمی و روانی در سراسر دنیا است. لذا هدف این مطالعه، بررسی میزان شیوع آن در بارداری و ارتباط آن با حمایت اجتماعی و خانوادگی و نیز علل عدم ترک رابطه خشونت آمیز بود.روش بررسی: نمونه این پژوهش، 132 نفر از زنان باردار مراجعه کننده به مراکز بهداشتی - درمانی شهر زنجان در سال 1388 بوده اند. اطلاعات به وسیله یک پرسشنامه ساخته شده و طی مصاحبه در محیط نیمه خصوصی جمع آوری و برای تعیین ارتباط بین متغیرهای مورد نظر، از آمار استنباطی شامل آزمون همبستگی کای دو و ضریب همبستگی پیرسون و آزمون فیشر استفاده شد.یافته ها: میانگین رخداد خشونت طی بارداری 28 درصد بود. تجربه خشونت در زنان 20 تا 29 ساله بیشتر بود. (22.7 درصد خشونت فیزیکی؛ 28.8 درصد خشونت جنسی و 28 درصد خشونت روانی - اجتماعی؛ 73.7 درصد خشونت عاطفی و کلامی و 10.6 درصد خشونت شدید را گزارش نمودند. ارتباط قوی بین ترس از شوهر و خشونت فیزیکی (P<0.0001) و خشونت روانی - اجتماعی (P<0.002) و خشونت عاطفی (P<0.046) وجود داشت. مردانی که اقدام به شکستن اشیا می نمودند، میزان خشونت بیشتری را نشان داده بودند (P<0.0001) پدیده چند همسری در افزایش رخداد خشونت تاثیر داشت (P<0.007). 15.2 درصد از پاسخ دهندگان، برای پایان دادن به خشونت، به دفعات از وساطت خانواده بهره مند شده، خشونت در حضور دیگران، در موارد شدیدتر خشونت، بیشتر رخ داده بود (P<0.0001). کمترین موارد خشونت شدید در مواردی بوده که خانواده مداخله و حمایت می کرده اند (P<0.0001).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که بین حمایت اجتماعی و رخداد خشونت خانگی در بارداری رابطه وجود دارد. به نظر می رسد که هر چه حمایت خانوادگی و اجتماعی بیشتر باشد، رخداد خشونت خانگی علیه زنان باردار کاهش می آید.