مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی زنجان (Journal of Advances in Medical and Biomedical Research)
سال:1393 | دوره:22 | شماره:91 |تعداد مقالات:16

زمینه و هدف: (عوامل رشد شبه انسولین) IGFs و برخی پروتئین های پیوندی آن می توانند سبب رخداد و بازرخداد سرطان پستان شوند. از طرفی، نقش فعالیت های ورزشی ترکیبی بر این عوامل مشخص نیست. از این رو، هدف مطالعه حاضر بررسی تغییرات عوامل محور IGF و برخی پروتئین های پیوندی آن در زنان یائسه مبتلا به سرطان پستان پس از 15 هفته فعالیت ورزشی ترکیبی است.روش بررسی: بدین منظور 29 زن یائسه (با میانگین سن 58.27±6.31 سال) مبتلا به سرطان پستان که جراحی، شیمی درمانی و پرتودرمانی دریافت کرده، در حال حاضر تحت هورمون درمانی بودند، به دو گروه تجربی و شاهد تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت 15 هفته و هر هفته 4 جلسه (2 جلسه پیاده روی و 2 جلسه تمرین مقاومتی) به تمرین پرداختند. در این مدت گروه شاهد در هیچ برنامه فعالیت ورزشی یا بدنی شرکت نکردند. داده ها با استفاده از آزمون ANCOVA تجزیه و تحلیل شدند (P£0.05).یافته ها: فعالیت ورزشی ترکیبی بر مقادیر (P=0.001) IGF-1 و (P<0.0001) IGFBP-3، نسبت مولار IGF-1 به (P<0.0001) IGFBP-3 زنان یائسه مبتلا به سرطان پستان به طور معنادار اثر داشت. پس از 15 هفته، مقادیر IGF-1 در گروه تجربی 9 درصد کاهش و مقادیر 28 IGFBP-3 درصد افزایش یافت. این نوع فعالیت نتواست تغییرات معناداری در مقادیر IGFBP-1 این افراد ایجاد کند (P=0.652).نتیجه گیری: به دلیل این که عوامل محور IGF و برخی پروتئین های پیوندی آن، نقش مهمی در ابتلا به سرطان پستان و بازرخداد آن ایفا می کنند، احتمالا تعدیل این عوامل توسط فعالیت ورزشی ترکیبی بتواند بازرخداد سرطان پستان را به تعویق بیندازد.

زمینه و هدف: با توجه به اینکه نانو دی اکسید تیتانیوم در موادی مانند کرم های ضد آفتاب و شوینده ها ممکن است مورد استفاده مادران باردار قرار گیرد و نیز تا به حال تحقیقی در مورد استفاده این ماده و اثرات آن بر روی اندام حرکتی جنین انجام نشده است، لذا هدف از این کار تحقیقاتی بررسی اثر TiO2 بر روی جوانه اندام حرکتی جلویی می باشد.روش بررسی: در این روش، پنج گروه از جوانه های اندام حرکتی جلویی شامل گروه های کنترل، شم و گروه های تجربی 1 (دز 30) تجربی 2 (دز 150) و تجربی 3 (دز 500) مورد بررسی قرار گرفتند. در روز 11 بارداری، گروه کنترل بدون تاثیر TiO2، گروه شم با تزریق آب مقطر دیونایز به عنوان حلال TiO2 و گروه های تجربی با تزریق دوزهای 30، 150 و 500 میلی گرم / کیلوگرم وزن موش از TiO2 با قطر 10 nm مورد بررسی قرار گرفتند. سپس در روز 15 بارداری، جنین ها از بدن مادر خارج و جوانه های اندام حرکتی جلویی آن ها جدا گردید.یافته ها: نتایج این تحقیق نشان دهنده تغییرات معنی داری در اندام حرکتی جلویی بودند که دزهای 30 و 150 میلی گرم / کیلوگرم افزایش معنی داری در طول کل اندام، ضخامت پوست، تعداد سلول های مزانشیم انگشت و کندروسیت دژنره شده ساعد و کاهش معنی داری در تعداد سلول های کندروسیت در حال تکثیر بازو، سلول های مزانشیم کف و مچ دست، سلول های مزانشیمی در حال تقسیم میتوز و گلبول قرمز خون انگشت داشتند و دوز 500 میلی گرم / کیلوگرم کاهش معنی داری در طول کل اندام، ضخامت پوست ساعد، تعداد سلول های کندروسیت در حال تکثیر بازو، گلبول قرمز خون انگشت و سلول های مزانشیم کف و مچ دست داشت.نتیجه گیری: این یافته ها نشان دهنده اثرات سایتوتوکسیک کاهنده و افزاینده نانو ذرات TiO2 بر رشد جوانه های اندام حرکتی جلویی در جنین موش سوری در شرایط in vivo است.

زمینه و اهداف: با توجه به شیوع بالای دیابت و افزایش علاقمندی به استفاده از غذاهای عملکردی جهت کنترل بیماری های مزمن نظیر دیابت نوع 2، مطالعه حاضر با هدف بررسی مقایسه اثرات اینولین و اینولین غنی شده با الیگوفروکتوز بر شاخص های گلیسمی و فشارخون زنان مبتلا به دیابت نوع 2 طراحی شد.روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی، 76 زن دیابتی نوع 2 به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. گروه های مداخله، روزانه 10 گرم اینولین غنی شده با الیگو فروکتوز (n=27) و یا اینولین (n=24) و افراد گروه دارونما (n=25)، روزانه 10 گرم مالتودکسترین به مدت 8 هفته دریافت کردند. دریافت های غذایی، شاخص های تن سنجی، گلیسمی و فشارخون در ابتدا و بعد از 8 هفته مکمل یاری اندازه گیری شد. آزمون های تی زوج، ANOVA و ANCOVA برای مقایسه متغیرهای کمی مورد استفاده قرار گرفت.یافته ها: در پایان مطالعه، کاهش معنی دار در دریافت انرژی و کربوهیدرات، شاخص های تن سنجی، فشارخون سیستولیک، HbA1c و انسولین سرم بین گروه های مداخله و دارونما وجود داشت (P<0.05). در گروه اینولین در مقایسه با گروه اینولین غنی شده با الیگوفروکتوز کاهش در دریافت کربوهیدرات (16.50 درصد)، انسولین سرم (18.50 درصد) و شاخص حساسیت انسولین (QUICKI) (16.70 درصد) معنی دار بود.نتیجه گیری: احتمالا مکمل یاری زنان دیابتی با فروکتان ها به ویژه فروکتان های طولانی زنجیر (اینولین) با بهبود دریافت های غذایی، شاخص های گلیسمی و فشارخون به کنترل بیماری دیابت کمک می نماید.

زمینه و هدف: مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری التهابی و مزمن دستگاه عصبی مرکزی همراه با اتیولوژی ناشناخته است. با توجه به اثرات مثبت فعالیت ورزشی در بیماران مبتلا به این بیماری، هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تاثیر سه روش تمرین ترکیبی بر مقادیر سرمی گرلین، TNF-a و IL-10 در این بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود.روش بررسی: بدین منظور، 48 نفر از بیماران MS با (Expanded Disability Status Scale) EDSS 2 تا 3 به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند و به طور تصادفی به چهار گروه تجربی یک (یک جلسه تمرین مقاومتی و سه جلسه تمرین هوازی در هفته)، تجربی دو (دو جلسه تمرین مقاومتی و دو جلسه تمرین هوازی در هفته)، تجربی سه (سه جلسه تمرین مقاومتی و یک جلسه تمرین هوازی در هفته) و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی ها به مدت هشت هفته و چهار جلسه در هفته پروتکل های تمرینی مد نظر را اجرا کردند. نمونه های خونی پنج روز قبل و 72 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین جمع آوری شد.یافته ها: نتایج تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون آماری ANOVA و آزمون تعقیبی شفه نشان داد؛ مقادیر IL-10 در گروه تجربی سه افزایش معناداری نسبت به گروه تجربی یک و دو داشت، اما تغییرات آن در هر سه گروه تجربی نسبت به گروه کنترل معنادار نبود. در مقادیر TNF-a و گرلین سرمی تفاوت معناداری بین گروه ها مشاهده نشد.نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرینات ترکیبی با تاکید بر تمرین قدرتی باعث افزایش مقادیر سایتوکاین های ضدالتهابی و متقابلا کاهش سایتوکاین های پیش التهابی می شود، اما در خصوص اینکه کدام نوع از تمرینات ترکیبی اثرات بهتری در بیماران MS به دنبال دارد، نیاز به انجام مطالعات بیشتری در آینده است. همچنین، در رابطه با بهبود مقادیر گرلین سرمی در بیماران MS، مطالعات بیشتری با دوره های تمرینی طولانی تر همراه با رژیم غذایی مناسب مورد نیاز است.

زمینه و هدف: سرطان پستان، شایع ترین سرطان در میان زنان است. بیش از چندین دهه است که پیشرفت های چشمگیری در زمینه ایمنوتراپی سرطان پستان و نیز ایمنوبیولوژی تومور حاصل شده است. مطالعات in vitro برای بررسی اثر سایتوکاین های مختلف بر روی این نوع تومور انجام شده است. در میان اینترلوکین ها، IL-27 یک سایتوکاین جدید با ویژگی های خاص می باشد. IL-27 در کنار فعالیتش در القای Th1، به عنوان سیتوکاین پیش التهابی هم عمل می کند. هدف این مطالعه بررسی اثرات آنتی پرولیفراتیو IL-27 در شرایط in vitro می باشد.روش بررسی: سلول های 4T1 در محیط کشت سلولی RPMI1640 کشت شدند. بعد از کلون کردن ژن mIL-27، تهیه ترانسفک دایمی و تولید پروتئین نوترکیب میزان تاثیر آنتی پرولیفراتیو IL-27 بر روی سلول های سرطانی سینه 4T1 در محیط کشت سلول ارزیابی گردید.یافته ها: نتایج به دست آمده از این تحقیق برای اولین بار نشان داد که IL-27 می تواند در کشت سلول، تکثیر سلول های 4T1 را به طور معنی داری کاهش (P<0.01) دهد. ارتباط و اتصالات بین سلول ها و شکل و اندازه سلول ها نیز به طور محسوس نسبت به سلول های کنترل تغییر پیدا کرد.نتیجه گیری: نتایج حاصل نشان دهنده این واقعیت است که IL-27 در شرایط in vitro نیز بدون نیاز به سلول و فاکتورهای بیولوژیکی بستر تومور، توان مهار تومور را دارا است. لذا می تواند به عنوان پروتئین نوترکیب، برای ایمونوتراپی تومورپستان پیشنهاد شود.

زمینه و هدف: شناخت دقیق نیازهای بیماران لوسمیک و حرکت در جهت رفع آن ها سبب ارتقای استانداردهای سلامت در کشور خواهد شد. پژوهش حاضر، با هدف ارزیابی این نیازها و بررسی روند تشخیص و درمان بیماران لوسمی در ایران به همراه کاستی های موجود از دیدگاه صاحب نظران این امر انجام شده است.روش بررسی: پژوهش حاضر مطالعه ای توصیفی است که به روش خوشه ای تصادفی بین 101 نفر از متخصصین هماتولوژی، هماتو اونکولوژی و پاتولوژی شاغل در سراسر کشور انجام گرفته است. جمع آوری اطلاعات از طریق پرسشنامه محقق ساخته با ضریب آلفای کرونباخ 0.80 و روایی معتبر انجام گرفت. به منظور آنالیز داده ها از آزمون آماری Chi-Square استفاده شد.یافته ها: طبق دیدگاه متخصصین، کمبود امکانات پیشرفته مورد نیاز تشخیصی در شهرهای کوچک، عدم تشخیص به موقع خصوصا در مورد لوسمی های مزمن و توجه ناکافی به وضعیت روحی بیماران در طی پروسه درمان از جمله مهم ترین معضلات سیستم تشخیص و درمان لوسمی ها در ایران به شمار می آید.نتیجه گیری: معطوف شدن سیاست های سلامت به سوی توجه بیشتر به تجهیز مراکز درمانی در تمامی استان ها و کاهش سیاست های منتج به تمرکز امکانات در شهرهای بزرگ، توجه کافی به وضعیت روحی بیماران توسط مراکز مشاوره در پروسه درمان و در نهایت حمایت مالی سازمان های دولتی و غیر دولتی از بیماران لوسمیک، مسیر رسیدن به سطح استانداردهای مدرن را هموارتر از گذشته خواهد کرد.

زمینه و هدف: با وجود پیشرفت های زیاد، بیماری عروق کرونر قلب یکی از علت های اصلی مرگ و میر در اغلب کشورها از جمله ایران است. این مطالعه، توزیع جدید ترکیبی احتمال، اعتبار و فازی را برای بررسی عوامل خطر ابتلا به بیماری عروق کرونر قلب معرفی می کند.روش بررسی: گروه مطالعاتی در این پژوهش را 73 بیمار مراجعه کننده به بیمارستان های استان خراسان جنوبی تشکیل می دهند. بعد از شناسایی عوامل خطر به وسیله یک پرسشنامه از جمعی از پزشکان متخصص خواسته شد که نظرات خود را در مورد تاثیر عوامل خطر به صورت بازه عددی بین صفر و ده بیان کنند که حد پایین این بازه معرف کم ترین اهمیت و حد بالا معرف بیشترین اهمیت عامل در ایجاد بیماری است. سپس، با استفاده از این اطلاعات و بر اساس مدل پیشنهادی اعتبار - احتمال فازی عوامل خطرزای بیماری عروق کرونر قلب مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته ها: با ارزیابی عوامل، همبستگی زیادی بین جنس، فشارخون دیاستولی و HDL مشاهده شد. با کاهش فشارخون دیاستولی به اندازه یک واحد کاهش حدود 4 درصد خطر ابتلا در مردان و با افزایش HDL و کاهش وزن تا حد یک واحد کاهش حدود 5.3 درصد در زنان دیده شد. با افزایش سطح HDL بر روی توزیع به دست آمده از شرایط بیماران دیده شد که میزان خطر ابتلا حدود 22 درصد برای زنان و 13.3 درصد برای مردان کاهش می یابد.نتیجه گیری: به نظر می رسد فشارخون در مردان و چربی خون در زنان در مقایسه با سایر عوامل موثرتر باشند. به طوری که یک راه سریع و موثر کاهش خطر ابتلا در مردان کنترل فشار خون دیاستولی و در زنان کنترل دو متغیره HDL و اضافه وزن به دست آمد.

زمینه و هدف: دیابت نوع 2 از عوامل خطر مستقل بیماری های قلبی - عروقی محسوب می شود. هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر مکمل ویتامین E بر وضعیت متابولیک و سطح سرمی لیپوپروتئین a در بیماران دیابتی نوع 2 بود.روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل دار دوسوکور، 83 بیمار (زن و مرد) مبتلا به دیابت نوع 2 به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. گروه مداخله (n=42) روزانه مکمل ویتامین E به میزان 400 واحد در روز و گروه کنترل (n=41)، دارونما را به مدت 8 هفته دریافت کردند. از هر یک از بیماران در ابتدا و پایان مطالعه، نمونه های خون ناشتا، اندازه گیری های تن سنجی و اطلاعات دریافت غذایی به دست آمد.یافته ها: بعد از استفاده از مکمل ویتامین E، سطوح سرمی ویتامین E و ویتامین E استاندارد شده با لیپید در گروه مداخله به طور معنی داری افزایش پیدا کرد (P<0.0001). در پایان مطالعه سطوح قندخون ناشتا در گروه مداخله در مقایسه با گروه کنترل کاهش معنی داری (P=0.027) نشان داد. تغییرات در سطوح لیپیدهای سرم، نمایه توده بدن و دریافت غذایی در هیچیک از دو گروه معنی دار نبود.نتیجه گیری: مکمل یاری ویتامین E منجر به بهبود وضعیت ویتامین E سرم و بهبود کنترل گلیسمی در بیماران دیابتی نوع 2 شد. مکمل ویتامین E در دوز و مدت به کار رفته تغییرات معنی دار در سایر متغیرهای مورد مطالعه ایجاد نکرد. انجام مطالعات بیشتر در خصوص اثرات احتمالی ویتامین E در کنترل متابولیک بیماران دیابتی نوع دو توصیه می شود.

زمینه و هدف: اتانول و نیکوتین رهایش دوپامین در نواحی مختلف مغز نظیر هسته آکومبنس و هیپوکامپ را افزایش می دهند. گیرنده های دوپامینی D1 در هیپوکامپ پشتی که یکی از نواحی کلیدی مغز در میانجگری برخی از اثرات رفتاری اتانول و نیکوتین یافت شده است. در این مطالعه، تاثیر گیرنده های دوپامینی D1 هیپوکامپ پشتی بر روی اثر نیکوتین بر روی فراموشی القا شده با اتانول بررسی شد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی از 192 سر موش کوچک آزمایشگاهی نر نژاد NMRI استفاده شد. نمونه ها پس از بیهوشی در دستگاه استریوتاکسی قرار گرفتند و کانول گذاری دوطرفه در ناحیه CA1 هیپوکامپ پشتی انجام شد. بعد از طی دوره بهبودی هفت روزه، آزمون رفتاری با استفاده از دستگاه یادگیری احترازی غیر فعال آغاز شد. در این مطالعه اتانول، نیکوتین و SCH23390 (آنتاگونیست گیرنده دوپامینی D1) استفاده شد.یافته ها: تزریق پیش از آموزش یا قبل از آزمون اتانول باعث القای فراموشی شد (P<0.0001). فراموشی القا شده با اتانول قبل از آموزش با به کار بردن همان دوزهای اتانول قبل از آزمون اصلاح گردد (P<0.0001). تزریق قبل از آزمون نیکوتین توانست فراموشی القا شده با اتانول قبل از آموزش را برگرداند (P<0.0001). تزریق قبل از آزمون SCH23390 به داخل CA1 خود باعث تخریب حافظه گردید و از بازگشت حافظه تخریب شده با اتانول توسط نیکوتین جلوگیری کرد (P<0.0001).نتیجه گیری: این یافته ها پیشنهاد می کنند که گیرنده های دوپامینی D1 هیپوکامپ پشتی نقش مهمی در اثرات بهبود بخش نیکوتین بر روی فراموشی القا شده با اتانول دارند.

زمینه و هدف: پولیپوز سینونازال، بیماری مزمن مخاط بینی و سینوس های پارانازال است که ثانویه به التهاب مزمن ایجاد می شود. انحراف تیغه بینی، اختلال شایع آناتومیکی است که می تواند در ایجاد التهاب مزمن سینوس ها و پولیپوز بینی نقش داشته باشد. در این مطالعه به بررسی ارتباط این اختلال با یافته های آسیب شناسی، بالینی و بیماری های زمینه ای در بیماران مبتلا به پولیپوز سینونازال پرداخته شد.روش بررسی: این مطالعه از نوع بررسی بیماران (Case Series) می باشد. 122 بیمار مبتلا به پولیپوز سینونازال مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران به 2 گروه بدون انحراف تیغه بینی و دارای انحراف تیغه بینی تقسیم شدند و پرونده های پزشکی آنان به دقت مورد بررسی قرار گرفت. نمونه های بافتی بیماران نیز مورد بررسی های دقیق آسیب شناسی قرار گرفتند.یافته ها: 74 نفر (60.6 درصد) بدون انحراف تیغه بینی و 48 نفر (39.3 درصد) دارای انحراف تیغه بینی بودند. در این 2 گروه، تراکم سلول های التهابی، شدت ادم، فیبروز و وضعیت اپیتلیوم تنفسی تفاوتی با یکدیگر نداشت. بروز خرخر شبانه با وجود انحراف تیغه بینی ارتباط معنی داری داشت (P=0.03)، ولی بروز سایر علایم بالینی ارتباط معنی داری را نشان نداد. یافته های رادیولوژیک دو گروه ارتباط معناداری را با وجود یا عدم وجود انحراف تیغه بینی نشان ندادند. نسبت افراد حساس به آسپیرین در گروه بدون انحراف بینی، بیشتر بود (P=0.02) و ابتلا به آسم ریوی و آلرژی با وجود یا عدم وجود انحراف تیغه بینی رابطه معناداری را نشان نداد.نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، انحراف تیغه میانی بینی، یافته های آسیب شناسی مبتلایان به پولیپوز سینونازال را تغییر نداد، با مناطق درگیر پولیپوز ارتباطی نداشت و باعث بروز اختلال در تنفس شبانگاهی شد. به نظر می رسد این اختلال آناتومیکی بتواند احتمال ابتلا به پولیپوز سینونازال را افزایش دهد اما نقش تعیین کننده ای در نحوه وقوع فرآیندهای التهابی و علایم بالینی ندارد.

زمینه و هدف: سویه های مقاوم به ونکومایسین انتوکوکوس فسیوم (VRE) شایع ترین عامل ایجاد عفونت های ادراری در بیماران بستری می باشند. هدف از این مطالعه بررسی فراوانی عفونت های ادراری ناشی از انتروکوک فسیوم و همچنین تعیین میزان مقاومت به ونکومایسین و دیگر آنتی بیوتیک های موثر در درمان این عفونت ها در بیماران بستری در چهار بیمارستان آموزشی در شهر تهران بود.روش بررسی: نمونه گیری به مدت 9 ماه از شهریور سال 1390 تا اردیبهشت 1391 انجام پذیرفت. نمونه های ادراری از بیماران بستری در بیمارستان های طالقانی، لقمان، مفید و لبافی نژاد در تهران جمع آوری گردید. بر اساس تست های بیوشیمیایی و مولکولی گونه های انتروکوک شناسایی شدند. حساسیت ضد میکروبی سویه های انتروکوکوس فسیوم و میزان حداقل غلظت مهاری (MIC) ونکومایسین به روش دیسک دیفیوزن و میکرو آگار دیلوشن تعیین گردید. حضور ژن های vanA و vanB در سویه های VRE توسط تست PCR مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: در مجموع 86 ایزوله انتروکوکی از نمونه های ادراری جدا گردید که شامل (52 درصد) 45 ایزوله انتروکوکوس فسیوم بودند. 42.2 درصد از سویه های انتروکوکوس فسیوم به ونکومایسین مقاوم بوده و ژنوتیپ vanA را نشان می داند. تمامی سویه های VRE نسبت به آنتی بیوتیک های آمپی سیلین، جنتامیسین، سیپروفلوکساسین و اریترومایسین و 78 درصد آن ها به نیتروفورانتوئین مقاوم و همگی نسبت به آنتی بیوتیک های لینزولاید و کوینوپریستین - دالفوپریستین حساس بودند. در سویه های مقاوم به ونکومایسین MIC50 بیش از 128 و MIC90 بیش از 256 میلی گرم در میلی لیتر تعیین گردید.نتیجه گیری: افزایش سویه های مقاوم به ونکومایسین انتروکوکس فسیوم با الگوهای مقاومتی پر خطر تهدیدی جدی در بیمارستان های ایران بوده، موجب محدودیت در گزینه های درمانی برای بیماران مبتلا به عفونت های ناشی از انتروکوکس فسیوم می شود.

زمینه و هدف: طی سال های اخیر در کنار عوامل خطرساز شایع ایجاد کننده نارسایی کلیوی به عوامل دیگری از قبیل بیماری های پریودنتال، سطح سواد و میزان دسترسی به مراکز درمانی نیز اشاره شده است و از آنجایی که مشکلات بهداشت دهان بیماران با نارسایی مزمن کلیوی می تواند سلامت سیستمیک آنان را به مخاطره بیندازد، هدف از این مطالعه بررسی اثر مدت زمان درمان دیالیز بر شاخص های سلامت پریودنتال و دندان بود.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی مقطعی 65 بیمار تحت همودیالیز از نظر شاخص های سلامت پریودنتال و دندان از جمله شاخص لثه ای (GI)، شاخص پلاک دندانی (PI)، شاخص عمق پاکت پریودنتال (PD) و شاخص سلامت دندان (DMFT) مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران همودیالیزی بر اساس مدت زمان دیالیز به دو زیر گروه: افرادی که سه سال یا کمتر از سه سال و آنهایی که بیشتر از سه سال تحت درمان دیالیز بودند تقسیم شدند. تست T student (در مورد متغیرهای کمی) و مجذور کای (در مورد متغیرهای کیفی) برای مقایسه و آنالیز آماری بین دو گروه به کار گرفته شد.یافته ها: تمامی شاخص های سلامت پریودنتال در بیماران تحت همودیالیز طولانی مدت بدتر بود و اختلاف بین دو گروه معنادار بود (P<0.05) با این وجود شاخص سلامت دندان بین دو گروه تفاوت معنی داری را نشان ندادند.نتیجه گیری: وضعیت سلامت پریودنتال در بیماران تحت همودیالیز طولانی ضعیف است که این توجیه کننده انجام اقدامات پیشگیری کننده دندانپزشکی در کنار درمان پزشکی بیماران است.