مجله طب نظامی
سال:1398 | دوره:21 | شماره:3 |تعداد مقالات:17

اگرچه همکاری سازمانهای نظامی در عملیات امدادرسانی امر جدیدی نیست )امداد هوایی در برلین در سال 1948 (، با این وجود رسمیت یافتن تعاملات سازمانهای نظامی در فعالیتهای امدادرسانی از اوایل دهه 1990 آغاز شده و روند رو به رشد داشته و خیلی زود مقبولیت یافته است...

زمینه و هدف: به دلیل در معرض استرس بودن پرسنل نظامی توجه به سلامت روانی آنها همواره مورد تاکید بوده است. این پژوهش با هدف بررسی و مقایسه برنامه ها و راهبرد های ارتقا سلامت روانی در سازمان های نظامی آمریکا، انگلیس و روسیه با ایران صورت گرفت. روش ها: در این مطالعه مرور نظام مند، همه آثار منتشرشده در قالب مقالات و کتب منتشر شده به زبان انگلیسی و فارسی مرتبط با برنامه های سلامت روان در سازمان های نظامی کشورهای آمریکا، انگلیس، روسیه و ایران، که از سال 1980 میلادی (1359 هجری شمسی) تا 2015 میلادی (1394 هجری شمسی) منتشرشده بودند، بررسی شد. از 13 پایگاه اینترنتی 154 مقاله دریافت شده و 137 مورد از آن ها بررسی شدند. پس از گردآوری منابع، برنامه ها و راهبردهای ارتقاء سلامت روان سازمان های نظامی در کشورهای مذکور بررسی شده و یافته ها بر اساس چارچوب از پیش تعیین شده دسته بندی شدند. یافته ها: طبق نتایج حاصله مهم ترین برنامه های ارتقای سلامت روان در سازمان های نظامی ایالات متحده شامل برنامهArmy STAARS، برنامه سلامت روان Stigma، ارتقای تاب آوری روان شناختی در ارتش آمریکا، برنامه سلامت روان Liaison، برنامه آموزش مدیریت استرس برای افراد در حال خدمت، برنامه پیشگیری، مدیریت و کنترل استرس در عملیات و رزم، برنامه جامع سازگاری برای خانواده ها و سربازان بود. مهم ترین برنامه ها و راهبردهای سلامت روان نظامیان در کشور انگلستان شامل برنامه کاهش خطر تروما (TriM)، آموزش برنامه ذهن رزمی، رفع فشار با استفاده از مکان سوم، سلامت روان برای بازنشستگان، سلامت روان پشتیبان و برنامه ارزشیابی پزشکی بودند. در کشور روسیه نیز مهم ترین برنامه ها مشتمل بر برنامه انسان گرایی نظامی، روش های آموزشی به عنوان منبعی برای حمایت روانی سربازان، مددکاری اجتماعی در حل مشکلات اجتماعی کارکنان نظامی بودند. در سازمان های نظامی ایران نیز دو برنامه مهم سلامت روان، شامل طرح امام رضا (ع) و پلیس مشاور بود. نتیجه گیری: بطور کلی، برنامه ها و راهبردهای جامع بهداشت روان در سازمانهای نظامی ایران همگام با برنامه های ایالات متحده، انگلستان و روسیه هستند. اما در حوزه برنامه ریزی عملیاتی، برنامه های بهداشت روان در سازمانهای نظامی ایران، تا حدودی کلی، غیر شفاف و بدون برنامه ریزی هدفمند است. از دیگر سو، برنامه های نه گانه بهداشت روان در نیروهای مسلح ایالات متحده و انگلستان عمدتا مبتنی بر پژوهش و نیازمحور شکل گرفته اند. از این رو، نیاز است تا نقاط ضعف برنامه های بهداشت روان در سازمان های نظامی ایران مشخص شده و نسبت به ارتقا این برنامه ها در نیروهای مسلح ایران، اقدام شود.

امروزه اقدامات مرتبط با افزایش محافظت فردی نقش اساسی در برنامه های مبارزه تلفیقی علیه بندپایان مهم از نظر بهداشتی (ناقلین بیماری های انسان) دارند. یکی از مهم ترین فناوری ها در زمینه افزایش حفاظت فردی، استفاده از پشه بند، لباس ها، یونیفرم ها و به طورکلی البسه آغشته به ترکیبات حشره کش است. پرمترین مهم ترین و رایج ترین ترکیب مورد استفاده در فرایند آغشته سازی است. پرمترین به عنوان یک پایروتیروئید مصنوعی، یک حشره کش با طیف تاثیر وسیع است که علاوه بر سمیت تماسی برای بندپایان، دارای خاصیت دورکنندگی نیز بوده و درعین حال برای پستانداران سمیت بسیار کمی دارد. دوز مناسب پرمترین برای آغشته سازی البسه mg/m21250 می باشد که تحقیقات صورت گرفته بی خطر بودن آن را ثابت نموده است. امروزه روش های نوین آغشته سازی نظیر ایجاد پوشش پلیمری و نیز فرمولاسیون های میکروکپسول به دلیل افزایش زمان ماندگاری و فعالیت ترکیبات حشره کش روی البسه بیشتر مورد توجه هستند؛ زیرا می توانند اثرات اجتناب ناپذیر گذشت زمان در کاهش تاثیرگذاری البسه که به دلیل عواملی چون شست وشو، قرار گرفتن در معرض نور فرابنفش، پوشیدن و کهنه شدن ایجاد می شود را تعدیل کنند. هدف اصلی این مقاله بررسی شواهد موجود در رابطه با کاربرد البسه آغشته به ترکیبات حشره کش در افزایش محافظت فردی در برابر گزش بندپایان و نیز عوامل بیماری زایی است که توسط این ناقلین منتقل می شود. البسه آغشته به پرمترین می توانند یک محافظت نسبی در برابر گزش ایجاد کنند، اما تنها تعداد کمی از مطالعات محافظت 100 درصدی را بیان کرده اند و در بیشتر مطالعات صورت گرفته افزایش محافظت فردی کمتر از 100 درصد بوده است. از طرف دیگر پژوهش های صورت گرفته در مورد نرخ انتقال عوامل بیماری زا، با توجه به نوع ناقل، نوع البسه مورد آغشته سازی (پشه بند، لباس، چادر و یونیفرم های نظامی) و مکان مورد مطالعه متفاوت بوده است. در مجموع شواهد معتبر موجود نشان می دهند که البسه آغشته به حشره کش می توانند محافظت بسیار خوبی در برابر گزش حشرات ایجاد کنند. بااین حال، این لباس ها محافظت نسبی در مقابل ابتلا به بیماری های منتقله بوسیله حشرات ایجاد می کنند. البته استفاده توام از البسه آغشته به پرمترین و استعمال دورکننده مناسب حشرات بر روی پوست دست و صورت می تواند حفاظت دهی کامل را ایجاد نماید. با توجه به نتایج تحقیقات انجام گرفته در دنیا و در ایران، کاربرد البسه آغشته به پرمترین بعنوان یک روش موثر در حفاظت دهی نیروهای نظامی و به طور کلی افراد در معرض خطر به ویژه در کانون های آندمیک بیماری های ناقل زاد، توصیه می شود.

زمینه و هدف: ارتقاء بهره وری در نیروهای نظامی می تواند نقشی اساسی در ارتقاء توان امنیتی-دفاعی و کاهش هزینه ها ایفا نماید. اختلالات عضلانی-اسکلتی، یکی از عوامل شایع از کارافتادگی و کاهش بهروری در پرسنل نظامی می باشد. هدف این مطالعه اندازه گیری و ارزشگذاری بهره وری از دست رفته نیروی انسانی نظامی در اثر ابتلا به بیماری آرتروز زانو و شناسایی عوامل موثر بر آن بود. روش ها: مطالعه حاضر یک پژوهش توصیفی-تحلیلی بود. تعداد 140 نفر از شاغلین نظامی که مبتلا به بیماری آرتروز زانو بوده و در سال 1396 به یک کلینیک تخصصی طب فیزیکی نظامی در تهران مراجعه کرده بودند، به طور تصادفی انتخاب و پس از تکمیل فرم رضایت آگاهانه وارد مطالعه شدند. تمام داده های مربوط به روزها و ساعات غیبت از کار، ساعات حضور در کار بدون کارایی مناسب و از کارافتادگی در انجام امور نظامی به وسیله پرسشنامه ارزش گذاری بهره وری از دست رفته (VOLP) جمع آوری و توسط نرم افزار Stata آنالیز گردید. عوامل موثر بر بهره وری از دست رفته و میزان اهمیت هر یک از آن ها، از طریق برازش مدل رگرسیون لجستیک رتبه بندی شده (Ordered Logistic Regression) و محاسبه نسبت های شانس (Odds Ratio) مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: 63/4 درصد از بیماران مرد و بیش از نیمی (59%) از آنان در گروه سنی 46-37 سال قرار داشتند. 40 درصد از بیماران در سه ماه گذشته به دلیل بیماری آرتروز زانوی خود غیبت از کار داشتند و بیش ترین زمان غیبت از کار در سه ماه گذشته 5 روز بود. 104 نفر از بیماران (74/3 %) اعلام نمودند که در سه ماه گذشته به دلیل بیماری آرتروز زانو با سختی و مشقت بیشتری-نسبت به همکاران خود-کار می کردند. 50 درصد (70 نفر) از پاسخ دهندگان اعتقاد داشتند که در صورت نداشتن بیماری می توانستند کار خود را در مدت زمان کمتری انجام دهند. متوسط میزان بهروری از دست رفته ناشی از بیماری آرتروز زانو طی 3 ماه برای هر نفر 76 ساعت کار یا 9 روز کاری بود. همچنین متوسط ارزش بهروری از دست رفته ناشی از بیماری آرتروز زانو طی 3 ماه به ازای هر نفر 9. 527. 271 ریال بود که معادل با 226 دلار برآورد گردید. جنسیت، اندازه خانوار، زمان گذشتن از شروع بیماری و سطح کار تیمی شغل به طور معنی داری بر بهروری از دست رفته ناشی از بیماری آرتروز زانو موثر بودند (P<0. 05). نتیجه گیری: بیماری آرتروز زانو منجر به کاهش قابل ملاحظه کارایی نیروی انسانی نظامی حین انجام کار می گردد. بر این اساس در بدو استخدام در نیروهای مسلح باید توجه بیشتری به غربالگری بیماری های مزمن و به ویژه بیماری آرتروز زانو صورت گیرد. همچنین باید استراتژی هایی برای پیشگیری و تشخیص زود هنگام بیماری های مزمن به ویژه بیماری آرتروز زانو در جهت کاهش از کارافتادگی و ابتلا به این بیماری ها در نیروهای مسلح تدوین گردد.

زمینه و هدف: افسردگی شایعترین اختلال روانپزشکی است که در خانواده افراد نظامی نیز این شیوع بالا است. اخیرا رابطه افسردگی با برخی از هورمون ها مورد توجه قرار گرفته است. در این مطالعه سطح سرمی آنتی تیروئید پروکسیداز، و هورمون محرک آزاد شدن تیروئید (TSH)، تیروکسین (T4) و تری یدو تیرونین (T3) بیماران با تشخیص افسردگی و گروه کنترل سالم مقایسه شد. روش ها: در این مطالعه مورد شاهدی، 45 بیمار ارجاع شده به یک بیمارستان نظامی در شهر تهران که افسردگی آنها بر اساس معیار های بک و DSM5 تشخیص داده شده بود و 45 فرد سالم از نظر سن و جنس همسان شدند. سطح سرمی آنتی تیروئید پروکسیداز، T3, T4, TSH در دو گروه اندازه گیری و مقایسه شدند. یافته ها: میانگین سنی در گروه مورد 4/11± 5/36 و در گروه شاهد 6/11± 9/35 سال بود که اختلاف معنی داری بین دو گروه وجود نداشت. اختلاف آماری معنی داری بین سطح سرمی آنتی تیروئید پروکسیداز، T3, T4, TSH بیماران با افسردگی و گروه کنترل سالم دیده نشد و رابطه خطی مستقیم بین سطح سرمی آنتی تیروئید پروکسیداز و شدت افسردگی نیز وجود نداشت (05/0P≥ ). نتیجه گیری: با توجه به اینکه دو گروه سالم و افسرده از جهت وجود آنتی بادی آنتی پراکسیداز تفاوتی با یکدیگر ندارند، لذا به نظر می رسد که آنتی بادی آنتی پراکسیداز در ایجاد یا شدت افسردگی نقشی ندارد.

زمینه و هدف: بررسی کیفیت و ارزشیابی اساتید دانشگاه ها از جمله مهم ترین مسائلی است که بازخورد مناسب را در تصمیم گیری های اساسی، تجزیه و تحلیل مسائل آموزشی و برنامه ریزی جامع و استراتژیک برای مسئولین آموزش فراهم می سازد. این مطالعه با هدف طراحی الگویی برای ارزشیابی اساتید در یک دانشگاه نظامی انجام گرفت. روش ها: این مطالعه با استفاده از روش سیستماتیک و دلفی در یکی از دانشگاه های نظامی شهر تهران در سال 1396 انجام گرفت. جامعه مورد مطالعه شامل کلیه مقالات چاپ شده مرتبط با موضوع که بصورت نمونه گیری هدفمند وارد مطالعه شدند. جستجوی مقالات بر اساس کلیدواژه های انتخابی در پایگاه های اطلاعات علمی (SID)، بانک اطلاعات مقالات علوم پزشکی ایران (IranMedex)، پژوهشگاه اطلاعات و مدارک علمی ایران ((IranDoc، بانک اطلاعات نشریات کشور (Magiran) و پایگاه های علمی PubMed, Ovid, Medline, Science Direct, Scopus, Web of Science و Google Scholar در محدوده زمانی ابتدای سال 2000 تا ابتدای سال 2016 انجام شد. سپس به کمک روش دلفی مولفه های استخراج شده برای یک دانشگاه نظامی نهایی و دسته بندی شدند. یافته ها: تعداد 56 مقاله از میان 838 مقاله اولیه مورد مطالعه دقیق قرار گرفته و50 فاکتور موثر در ارزشیابی اساتید به ترتیب فراوانی تکرار آنها در مقالات استخراج گردید. الگوی مفهومی ارزشیابی اساتید آموزشی شامل 4 بعد «کیفیت تدریس»، «ویژگی های فردی»، «قوانین آموزشی» و «ویژگی های حرفه ای» به کمک تکنیک دلفی بدست آمد. کیفیت تدریس شامل 20 فاکتور، ویژگی های فردی 8 فاکتور، قوانین آموزشی 5 فاکتور و ویژگی های حرفه ای 16 فاکتور تعیین گردیدند. نتیجه گیری: اساتید باید به فاکتورهایی در ارزشیابی آموزشی اساتید در یک دانشگاه نظامی که ممکن است به عملکرد علمی استاد ارتباط مستقیمی نداشته باشد، اما در کسب نمره های ارزشیابی آموزشی استاد موثر هستند نیز توجه داشته باشند. مراکز آموزش دانشگاهی بایستی اعضای هیات علمی را با دیدگاه ها، روش ها و نوآوری های موجود در حوزه های کیفیت تدریس آشنا نمایند.

زمینه و هدف: از دست دادن اندام تحتانی و استفاده از پروتز بر پویایی افراد دچار قطع عضو و دیگر ابعاد فعالیت های روزمره ایشان اثر می گذارد. اطلاع از این اثرات می تواند در زمینه بهبود سلامت و ارتقاء کیفیت زندگی این افراد، به سیستم درمانی و توانبخشی کمک کند. در این پژوهش با استفاده از پرسشنامه به جمع آوری اطلاعات از شرایط ناشی از قطع عضو از جمله وضعیت کمردرد، تعادل و پویایی و کیفیت زندگی افراد دچار قطع عضو اندام تحتانی پرداخته شده است. روش ها: پرسشنامه ای مرکب از سه پرسشنامه استاندارد شامل بخشی از پرسشنامه ارزیابی پروتز (PEQ)، همه پرسش های شاخص ناتوانی اسوستری (ODI) و همه پرسش های مقیاس اطمینان به تعادل طی فعالیت های خاص (ABC) طراحی و به صورت بر-خط (آنلاین) منتشر شد. افراد دچار سطوح مختلف قطع عضو اندام تحتانی با سن بیشتر از 18 سال به عنوان جامعه آماری این مطالعه در نظر گرفته شدند. پرسشنامه علاوه بر اطلاع رسانی از طریق کلینیک پروتز مرکز جامع توانبخشی هلال احمر در تهران، همکاران فعال در زمینه توانبخشی افراد با قطع عضو، در کانال های مرتبط با معلولین و جامعه معلولین ایران در شبکه اجتماعی تلگرام معرفی شد. نسخه نرم افزاری پرسشنامه برای همه فارسی زبانان فارغ از محل زندگی قابل استفاده بود. اطلاعات طی 16 ماه (از شهریورماه 1395-آذرماه 1396) جمع آوری شدند. یافته ها: 37 نفر با قطع اندام تحتانی (به جز یک نفر همگی مرد و با قطع عضو یک طرفه بودند) در این مطالعه شرکت کردند که بسیاری از آنها دچار احساس اندام خیالی (56/8 %-21 نفر)، درد اندام خیالی (48/6 %-18 نفر)، درد اندام باقیمانده (51/4 %-19 نفر)، درد در اندام سالم (59/5 %-22 نفر)، کاهش اطمینان به حفظ تعادل در کارهای روزمره نیازمند مداخله درمانی (70%-26 نفر)، خطر افتادن (46%-17 نفر)، نگرانی درباره افتادن (75/7 %-28 نفر) و تجربه آن (59/5 %-22 نفر) بودند. این مشکلات بر نمره ODI، نمره ABC، نمره پویایی و نمره کیفیت زندگی این افراد اثر منفی داشت. البته با وجود شیوع بالای کمردرد در بین شرکت کنندگان (22 نفر-59/5 %)، شدت درد در اغلب آنها کم و متوسط بود. با وجود این، کمردرد همراه با نمرات کمتری برای ABC، پویایی، کیفیت زندگی و رضایت مندی از پروتز بود. بر اساس نمره ODI، 24/3 % (9 نفر) از آنها در اثر کمردرد به ناتوانی ناچیز، 32/4 % (12 نفر) به ناتوانی متوسط، یک نفر به ناتوانی شدید دچار بودند و با افزایش سن این ناتوانی افزایش می یافت. نتیجه گیری: افراد با قطع عضو اندام تحتانی یک طرفه با مشکلات متعددی در زمینه تعادل، درد در اندام قطع شده و سالم همچنین کمردرد مواجه هستند که تاثیر مستقیم بر پویایی و ارزیابی شخصی آنها از کیفیت زندگی دارد. بر این اساس، غربالگری این مشکلات و توجه کافی به حل آنها از سوی سیستم درمانی/توانبخشی ضروریست.

زمینه و هدف: شخصیت به عنوان یک سازه مطالعاتی در پیش بینی رفتار انسان در سازمان های نظامی مورد توجه قرار گرفته است. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط بین ویژگی های شخصیتی فرماندهان نظامی بر میزان تخلفات سربازان تحت امر انجام گرفته است. روش ها: این مطالعه توصیفی-پیمایشی روی فرماندهان نظامی میانی و ارشد یگان های نظامی یک ستاد فرماندهی شهر تهران در سال 1397 انجام شد. نمونه ها با استفاده از تمام شماری از بین فرماندهان نظامی یگان های مربوط انتخاب گردید. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه استاندارد (NEO-FFI) و پرسشنامه محقق ساخته مستخرج از آیین نامه انضباطی نیروهای مسلح بود که توسط فرماندهان میانی و ارشد نظامی تکمیل و در فرایند تحلیل قرار گرفت. یافته ها: در مجموع تعداد 102 نفر از فرماند هان میانی و ارشد یگان های نظامی به پرسشنامه های پژوهش پاسخ داده اند. ابعاد پنج گانه شخصیت روان رنجور بودن، برونگرایی، انعطاف پذیری، دلپذیر بودن و مسئولیت پذیری فرماندهان نظامی به عنوان عوامل مرتبط در بروز یا عدم بروز تخلفات سربازان تحت امر شناسایی شد. از این میان، ویژگی شخصیت مسئولیت پذیری (r=0. 553, P<0. 01) و ویژگی شخصیت انعطاف پذیری (r=0. 471, P<0. 05)؛ دارای ارتباط مثبت و معکوس با میزان تخلفات سربازان می باشد. بین متغیرهای روان رنجور بودن، برونگرایی و دلپذیربودن رابطه معناداری با تخلفات سربازان مشاهده نشده است. همچنین مسئولیت پذیری و انعطاف پذیری 0/43 از واریانس میزان تخلفات سربازان را پیش بینی می کنند. سایر نتایج نشان از نمره شخصیتی بالا انعطاف پذیری (با میانگین: 25/08) و نمره پایین روان رنجوربودن (با میانگین: 17/08) در بین فرماندهان نظامی دارد. در نهایت، بیشترین میزان میانگین تخلفات سربازان وظیفه مربوط به «عدم رعایت ادب» (با میانگین: 2/91) و همچنین«بدرفتاری نسبت به کارکنان جمعی مربوطه» (با میانگین: 2/91) دارد و کمترین میزان تخلف مربوط به «سستی و سهل انگاری در انجام وظیفه و اجرای دستورات در زمینه تدارکاتی» (با میانگین: 1/91) دارد. نتیجه گیری: ارتباط ابعاد پنج گانه شخصیت فرماندهان نظامی بر روی کاهش یا افزایش میزان تخلفات سربازان تحت امر، لزوم آموزش های مستمر روانشناختی در ابعاد مذکور و تست شخصیتی (NEO-FFI) برای جذب و بکارگیری فرماندهان در سطح یگان ها، گروهان ها و گردان ها را توجیه می نماید.

زمینه و هدف: اقدام به خودکشی به پدیده ای شایع تبدیل شده و زنگ هشداری برای جامعه است. هدف پژوهش بررسی رابطه کیفیت زندگی و هوش معنوی با افکار خودکشی در سربازان سردشت بود. روش ها: جامعه آماری کلیه سربازان وظیفه شهرستان سردشت درسال 1395 بودند (به دلیل محرمانه بودن از ذکر آمار کل خودداری می شود) که به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای تعداد 246 نفر بر اساس جدول مورگان انتخاب شدند. به این صورت که از بین گردان های داخل و خارج شهر، 4 گردان، و از هر گردان، یک گروهان، به عنوان نمونه نهایی پژوهش انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (1989)، پرسشنامه هوش معنوی کینگ (2008) و پرسشنامه افکار خودکشی بک بود. یافته ها: کیفیت زندگی و مولفه های آن (سلامت جسمانی، روان شناختی، روابط اجتماعی و محیط زندگی) قادر به پیش بینی افکار خودکشی سربازان هستند و 19 درصد واریانس افکار خودکشی از طریق سلامت جسمانی، روان شناختی، روابط اجتماعی و محیط زندگی تبیین می شود. البته رابطه کیفیت زندگی با افکار خودکشی معکوس است. همچنین هوش معنوی و مولفه های آن (خود آگاهی متعالی، تجربیات معنوی، شکیبایی، و بخشش) نیز با افکار خودکشی رابطه معکوس معنادار دارند و 18 درصد واریانس افکار خودکشی توسط خودآگاهی متعالی، تجربیات معنوی، شکیبایی و بخشش تبیین می شود. نتیجه گیری: می توان بیان داشت بهبود کیفیت زندگی و تقویت هوش معنوی در سربازان می تواند خطر خودکشی را در این گروه از افراد کاهش دهد.

زمینه و هدف: هوش هیجانی توانایی افراد را برای مواجهه موفقیت آمیز با فشارهای محیطی افزایش می دهد که سبب ارتقاء سطح رضایت از زندگی می شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط بین هوش هیجانی و رضایت از زندگی در پرستاران شاغل در بیمارستان های منتخب ارتش صورت گرفت. روش ها: این مطالعه همبستگی بر روی پرستاران شاغل در بیمارستان های منتخب ارتش در تابستان 1397 انجام شد. برای گردآوری اطلاعات از پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی، پرسشنامه استاندارد هوش هیجانی Bar-On و پرسشنامه رضایت از زندگی Dinner استفاده شد. پرسشنامه ها به صورت تصادفی بین 384 نفر از پرستاران توزیع گردید. در انتها 325 پرسشنامه کامل مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: بیشتر پرستاران مرد (%59/7) بودند. میانگین سنی همه پرستاران 4/1± 28/07 سال، دارای مدرک کارشناسی (%88/6) بودند. از بین مولفه های هوش هیجانی شادمانی، استقلال، تحمل فشار روانی، واقع گرایی و خویشتن داری با رضایت از زندگی رابطه مستقیم معنی داری دارند (p˂ 0. 001). تحمل فشار روانی و خویشتن داری از سایر این عوامل نقش مهم تری را در افزایش رضایت از زندگی بازی می کنند. نتیجه گیری: با توجه به وجود رابطه مستقیم معنادار هوش هیجانی با رضایت از زندگی در پرستاران نظامی به نظر می رسد توجه به عوامل تاثیرگذار بر هوش هیجانی برای بهبود بهداشت روانی و در نتیجه افزایش رضایت از زندگی بسیار موثر و ارزشمند باشد.

زمینه و هدف: پژوهش ها در حوزه ورزش، تربیت بدنی و فعالیت جسمانی نشان داده که خود پنداره جسمانی پیشگوی مهم رفتار است و نقش حیاتی در ادامه یا ترک فعالیت جسمانی ایفا می کند. هدف از پژوهش حاضر بررسی ارتباط آمادگی بدنی ادراک شده با آمادگی بدنی واقعی در پایوران نظامی می باشد. روش ها: تعداد 77 نفر از پایوران نظامی به صورت تصادفی انتخاب و در چهار گروه سنی (20-30 سال، 31-40 سال، 41-50 سال، 51-60 سال) قرار گرفتند. ابتدا شرکت کنندگان پرسشنامه پژوهش که شامل چهار بخش ازجمله: اطلاعات فردی، مقیاس آمادگی بدنی ادراک شده، فرم کوتاه پرسشنامه خودتوصیفی بدنی مارش و پرسشنامه استحکام ذهنی بود را تکمیل کردند. سپس آزمون های آمادگی جسمانی متناسب با پرسشنامه از شرکت کنندگان به عمل آمد. یافته ها: شرکت کنندگان این پژوهش را پایوران نظامی (میانگین سنی 38 سال، میانگین قد 175سانتیمتر، میانگین وزن 78 کیلوگرم) که در سال 1395 در نیروی زمینی سپاه مشغول به کار بودند، تشکیل دادند. همبستگی معنی داری بین آمادگی بدنی ادراک شده و آمادگی بدنی واقعی وجود دارد (P=0. 034). اما در تحلیل آزمون همبستگی که به تفکیک گروه های سنی به عمل آمد، مشخص شد که فقط در گروه سنی 31 تا 40 سال ارتباط معنی داری (P=0. 001) بین آمادگی بدنی ادراک شده و آمادگی بدنی واقعی وجود دارد. همچنین بین وضعیت جسمانی ادراک شده (P=0. 001)، وضعیت عضلانی ادراک شده (P=0. 001) و مقیاس بدنی ادراک شده (P=0. 001) همبستگی معنی داری با شرایط واقعی وجود دارد. ضریب همبستگی بین وضعیت عضلانی ادراک شده و شرایط واقعی بیشتر از سایر خرده مقیاس ها بود. اما بین انعطاف پذیری ادراک شده و انعطاف پذیری واقعی ارتباط معنی داری مشاهده نشد (P=0. 34). همچنین نتایج همبستگی جزئی نشان داد که ارتباط آمادگی بدنی ادراک شده با آمادگی بدنی واقعی تحت تاثیر نمرات استحکام ذهنی، خود پنداره بدنی، و سطح فعالیت بدنی قرار می گیرد. نتیجه گیری: آمادگی بدنی ادراک شده با آمادگی بدنی واقعی در ارتباط است و این ارتباط در همه خرده مقیاس ها برابر نیست. همچنین آمادگی بدنی ادراک شده از سن، ویژگی های روانی و سطح فعالیت بدنی تاثیر می پذیرد. با توجه به اهمیت خودپنداره در طول زندگی افراد مخصوصا افراد نظامی که با توجه به موقعیت شغلی و حساسیت وظیفه باید آگاهی درستی از میزان آمادگی بدنی خود داشته باشند، اهمیت دادن به آمادگی بدنی ادراک شده ضروری به نظر می رسد.

زمینه و هدف: راهنماهای بالینی اطلاعات طبقه بندی شده و توسعه یافته در جهت کمک به تصمیم گیری گروه پزشکی و بیمار می باشد تا در شرایط خاص بالینی درمان و مراقبت بهتری داشته باشند. لذا این مطالعه با هدف شناسایی عوامل موثر بر اجرای راهنماهای بالینی در ایران انجام گردیده است. روش ها: مطالعه حاضر یک مطالعه توصیفی-تحلیلی از نوع کاربردی است که به روش ترکیبی در سال 1398-1397 انجام شده است. جامعه پژوهش شامل مدیران و خبرگان سلامت بود که 470 نفر به روش نمونه گیری چند مرحله ای انتخاب شدند. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شد. روایی پرسشنامه با استفاده از نظر خبرگان و پایایی آن با استفاده از آزمون پایایی ترکیبی و همسانی درونی پرسشنامه با استفاده از آلفای کرونباخ (934/0) بررسی گردید. جهت تحلیل داده از تحلیل عاملی اکتشافی و نرم افزارSPSS-18 استفاده شد. یافته ها: در تحلیل عامل اکتشافی 47 متغیر در قالب 6 مولفه شناسایی شدند که در مولفه ویژگی های راهنماهای بالینی، رفع نامفهوم بودن و وجود پروتکل روشن با بارعاملی 0/8، در مولفه عوامل فرهنگ سازمانی، اطلاع رسانی به بیمار با بارعاملی 0/77، در مولفه عوامل اقتصادی، وجود بودجه و رفع محدودیت با بارعاملی 0/740، در مولفه عوامل بیمه، تعرفه بیمه با بارعاملی 0/75، در مولفه تولیت نظام سلامت، وجود سیستم عملی مبتنی بر شواهد با بار عاملی 0/69 و در مولفه عوامل سازمانی تغییر نگرش کارکنان و کار گروهی با ضریب 0/60 بیشترین تاثیر را بر اجرای راهنماهای بالینی در ایران داشته اند. نتیجه گیری: قابلیت دسترسی به اطلاعات، ایجاد انگیزه و تغییر نگرش، مدیریت موثر، ایجاد دید سیستمی و بازخورد مناسب، و ایجاد استانداردهای مربوط به فرایندهای کاری، راهکارهای موثر برای پیاده سازی راهنماها می باشند.