پیوستن ایران به سازمان تجارت جهانی، موافقان و مخالفان بسیاری دارد. اثرات پیوستن به این سازمان نیز از دیدگاه ها و جنبه های مختلف قابل بررسی است. در این پژوهش اثرات پیوستن ایران به این سازمان از نظر اقتصادی به ویژه از بعد توان صادراتی مورد توجه قرار گرفته است. برای حضور در بازارهای جهانی و گسترش آن لازم است تا مزیت های نسبی صادرات کشور مورد بررسی قرار گیرد. مزیت نسبی می تواند با توجه به نوع محصول و بازار آن در مناطق مختلف جهان، متغیر باشد. در این پژوهش در ابتدا نگاهی اجمالی به موافقتنامه های عمومی تعرفه تجارت (گات) شده و سپس جایگاه صادرات غیر نفتی جمهوری اسلامی ایران را به تفکیک کدهای SITC مورد بررسی قرار داده ایم. در ادامه، مزیت نسبی آشکار شده صادرات کشور نسبت به جهان، اروپا، آسیا و خاورمیانه محاسبه و از آنجا که شاخص مزیت نسبی آشکار شده طی سال های مختلف از نوسان زیادی برخوردار بوده، شاخص متوسط مزیت نسبی آشکار شده محاسبه شده است. در پایان پی آمدهای الحاق یا عدم الحاق جمهوری اسلامی ایران به سازمان تجارت جهانی مورد بررسی قرار گرفته و سیاست های بهینه صادراتی الحاق ایران به این سازمان ارایه گردیده است.