مجله انجمن آنستزیولوژی و مراقبت های ویژه ایران
سال:1394 | دوره:37 | شماره:1 (پیاپی 89) |تعداد مقالات:12

مقدمه: گلودرد از عوارض شایع و آزارنده پس از بیهوشی عمومی است. هدف از این مطالعه مقایسه میزان فراوانی و شدت گلودرد بعد از عمل با استفاده از اسپری بکلومتازون و اسپری فلوتیکازون به روی کاف لوله تراشه است.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی دوسوکور بر روی 90 بیمار کاندید بیهوشی عمومی همراه لوله گذاری تراشه صورت گرفت. بیماران به صورت تصادفی به 3 گروه 30 نفری تقسیم شدند. به یک گروه بر روی کاف لوله تراشه آنها قبل از لوله گذاری اسپری بکلومتازون به میزان 200 میکروگرم، گروه دیگر اسپری فلوتیکازون به میزان 200 میکروگرم و در گروه شاهد نرمال سالین زده شد. سپس وجود و شدت گلودرد با معیار VAS، 1 ساعت و 24 ساعت بعد از عمل بررسی گردید. نتایج با آزمون آماری کروسکال - والیس و کای دو مورد ارزیابی آماری قرار گرفتند.یافته ها: فراوانی گلودرد در گروهی که اسپری فلوتیکازون استفاده شده و سپس در گروه اسپری بکلومتازون کمتر از گروه نرمال سالین بود. همچنین میانگین شدت درد در 1 ساعت و 24 ساعت بعد از عمل نیز گروه اسپری بکلومتازون و اسپری فلوتیکازون کمتر از گروه نرمال سالین بود. اما از نظر آماری تفاوت معناداری در مورد شدت درد و فراوانی گلودرد بین گروه ها دیده نشد. (p<0.05) نتیجه گیری: تجویز اسپری بکلومتازون و اسپری فلوتیکازون به روی کاف لوله تراشه تاثیر معنی داری بر کاهش فراوانی مطلق بروز گلودرد و شدت گلودرد پس از لوله گذاری داخل نای ندارد.

مقدمه: ساکشن تراشه روشی است برای خارج سازی ترشحات از مجاری هوایی در بیمارانی که به هر علت قادر به انجام ارادی آن نیستند و دارای راه هوایی مصنوعی هستند. ساکشن به فراوانی در بخش های مراقبت ویژه انجام می شود و چنانچه به طریق اصولی و صحیح انجام نگیرد می تواند عوارض بسیاری را به همراه داشته باشد. هدف از این مطالعه بررسی عملکرد پرستاران بر اساس استاندارد ساکشن لوله تراشه و لوله تراکئوستومی در بخش های ویژه در راستای بهبود عملکرد پرستاران و کاهش عوارض ناشی از ساکشن است.مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی مقطعی که به روش مشاهده ای انجام شد عملکرد ساکشن لوله تراشه و تراکئوستومی در 136 پرستار شاغل در بخش های مراقبت ویژه با استفاده از چک لیست مشتمل بر 25 گویه توسط پژوهشگر تحت مشاهده مستقیم قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از شاخص های مرکزی و آزمون تی مستقل، آزمون کای دو و با استفاده از نرم افزار spss نسخه 21 انجام شد.یافته ها: نتیجه مطالعه نشان داد که کیفیت عملکرد پرستاران به میزان 19.2% ضعیف، 65.4% متوسط و 15.4% خوب بود و هیچ کدام از پرستاران عملکرد عالی یا بسیار بد نداشتند. میانگین نمره عملکرد در ساکشن لوله تراکئوستومی و ساکشن لوله تراشه تفاوت چندانی نداشت و نمره عملکرد در دو نوع ساکشن لوله تراشه و تراکئوستومی اختلاف آماری معنی داری ندارد (p>0.05). در زمینه ارتباط عملکرد پرستاران با بعضی از ویژگی های دموگرافیک ارتباط معنی دار آماری در مواردی چون میزان تحصیلات و آموزش قبلی مشاهده شد (p>0.05) اما با جنس، سن و سابقه کار ارتباطی مشاهده نشد (p>0.05).نتیجه: بر اساس یافته های مطالعه عملکرد پرسنل پرستاری در زمینه ساکشن استاندارد لوله تراشه و تراکئوستومی در بخش های مراقبت ویژه در حد متوسط است اما به دلیل عدم رعایت برخی از استانداردهای ساکشن لوله تراشه و تراکئوستومی نیاز به نظارت بیشتر در عملکرد آنان ضروری به نظر می رسد و این مساله اهمیت نیاز به شناسایی علل و حذف آنها برای جلوگیری از عوارض را نشان می دهد.

زمینه و هدف: اطلاعات قطعی در موردکارآیی و تاثیر BIS برای استفاده روتین در بخش مراقبت های ویژه وجود ندارد. یک راه ارزیابی سودمندی پایش BIS در بخش مراقبت های ویژه ارزیابی همخوانی آن با معیارهای معمول پیش آگهی بیماران (APACHE II) و SOFA Score) و همچنین صدمات پاتوژنیک مختلف با پیش آگهی های متفاوت است. لذا هدف این مطالعه بررسی همخوانی BIS با معیارهای تعیین پیش آگهی APACHE II و SOFA Score در بیماران لوله گذاری شده با صدمات پاتوژنیک مختلف سر ناشی از ضربه حاد به سر بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) مواد و روش ها: تعداد 30 بیمار بالای 15 سال، دچار ضربه به سر، لوله گذاری شده و بستری در واحد مراقبت های ویژه پس از تعیین معیارهای ورود و خروج، در این مطالعه مقطعی شرکت داده شدند. بیماران در 3 روز ابتدای بستری هر روز به مدت 6 ساعت هر ساعت مورد ارزیابی با BIS قرار گرفتند. APACHE II بیماران در زمان بستری و SOFA Score روزانه بیماران در 3 روز اول ثبت گردید. تشخیص نوع و محل ضایعه سر بر اساس سی تی اسکن انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزارهای آماری صورت گرفت. P-value زیر 0.05 معنادار در نظر گرفته شد.یافته ها: نه در مورد آپاچی و نه در مورد SOFA ارتباطی با میانگین BIS هر روزه بیماران و نیز BIS مجموع و نیز ارتباط نقطه ای وجود ندارد.میانگین اعداد BIS در روزهای دوم و سوم در نوع ضایعات مختلف (له شدگی نسج مغز، خونریزی زیر سخت شامه،...) با هم اختلاف معنی داری دارد.نتیجه گیری: در بیماران ضربه حاد سربستری در بخش مراقبت های ویژه، BIS احتمالا همخوانی قابل قبولی با معیارهای پیش آگهی بیماران (APACHE II و SOFA Score) ندارد. انواع مختلف صدمات ایجاد شده در سر در اثر وارد آمدن حاد ضربه که به نسبت یکدیگر اغلب پیش آگهی متفاوتی دارند، احتمالا محدوده های اعداد BIS متفاوتی دارند.

مقدمه: مهارکننده های فیزیکی، به طور شایع در بخش های مختلف بیمارستانی به ویژه در بخش های ویژه برای اطمینان از ایمنی و کنترل بی قراری بیمار و پیشگیری از جابجایی تجهیزات طبی متصل به بیمار استفاده می شوند. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر اجراء برنامه آموزشی بر دانش و عملکرد پرسنل بخش های مراقبت ویژه در زمینه استفاده از مهارکننده های فیزیکی است.مواد و روش ها: این پژوهش یک مداخله نیمه تجربی است که بر روی پرسنل شاغل در بخش های مراقبت ویژه ترومای شهر کرمان در سال 1393 انجام شد. نمونه های مورد مطالعه به صورت تصادفی به 2 گروه مداخله و کنترل تقسیم شده و در هر گروه 35 پرسنل قرار گرفت. ابزارهای جمع آوری اطلاعات شامل پرسشنامه های ویژگی های دموگرافیک، سنجش دانش و سنجش عملکرد پرسنل در زمینه مهار کننده های فیزیکی است که یک بار قبل از برگزاری برنامه آموزشی توسط همه اعضاء نمونه تکمیل شد. سپس برنامه آموزشی در زمینه کاربرد مهار کننده های فیزیکی برای گروه مداخله ارائه شد و 2 هفته بعد مجددا همان پرسشنامه ها توسط گروه مداخله پاسخ داده شد. داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه 18 و با استفاده از آزمون های تی زوج، تی مستقل و ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان می دهد که پس از اجراء برنامه آموزشی بهبود معناداری در نمرات دانش (p<0.001) و عملکرد خوداظهاری (p<0.001) گروه مداخله در زمینه استفاده از مهارکننده های فیزیکی ایجاد شد.بحث و نتیجه گیری: یافته ها نشان دهنده سطحی از دانش و عملکرد پرسنل در زمینه کاربرد مهارکننده های فیزیکی است که نیاز به اجراء برنامه آموزشی را آشکار ساخته و برگزاری چنین برنامه هایی می تواند موجب بهبود قابل توجه دانش و عملکرد پرسنل گردد.

مقدمه: سوفا از رایج ترین و معتبرترین سیستم های نمره دهی عمومی شدت بیماری در دنیا است. مطالعات بررسی عملکرد این مدل در کشور محدود است. در این مطالعه این مدل در بخش های آی سی یو بالغین بجنورد مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: در یک مطالعه طولی آینده نگر با نمونه گیری مبتنی بر هدف، 300 بیمار پذیرش شده در دو بخش آی سی یو جراحی و آی سی یو داخلی وارد مطالعه شدند. با استفاده از فرم SOFA و برگه مشخصات دموگرافیک، اطلاعات مربوط به هر بیمار جمع آوری شد. به کمک نرم افزار آماری SPSS ورژن 22، با تست های رگرسیون لجستیک، هاسمر لمشو و سطح زیر منحنی ROC، آنالیز آماری داده ها صورت گرفت (فاصله اطمینان 95٪).نتایج: نمرات SOFA در گروه نجات یافته و فوت شده به طور معنی دار متفاوت بود (P=0.001). قدرت تمیز SOFA ضعیف (سطح زیر منحنی %63.4±0.036=ROC) بود و کالیبراسیون در سطح مناسبی قرار داشت (X2=11.018، p=0.051). نتیجه گیری: سیستم نمره دهی SOFA، دقت پیشگویی مناسبی برای نتایج آی سی یو جراحی و آی سی یو داخلی نشان داد و به علت کالیبراسیون مناسب، ساده بودن و سهولت اندازه گیری در این بیماران انتخاب مناسبی است.

مقدمه: خواب یک نیاز اصلی و اساسی برای بهبود و بقا بیماران بستری در بخش های ویژه است. اختلال در الگوی خواب در بیماران قلبی بستری، ممکن است باعث تغییرات فیزیولوژیکی طی خواب شود و اثرات منفی روی سلامت بیمار داشته باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی اختلال خواب در بیماران با سندرم کرونری حاد بستری در بخش ویژه قلب با پرسشنامه اختصاصی انجام شده است.مواد و روش ها: طی یک مطالعه توصیفی تحلیلی تعداد 220 بیمار مبتلا به سندرم کرونری حاد بستری در بخش مراقبت ویژه بیمارستان امام علی کرمانشاه در سال 1391 به روش نمونه گیری تصادفی وارد مطالعه شدند. ابزار گردآوری داده ها در این پژوهش پرسشنامه محقق ساخته دو بخشی حاوی 25 سوال بود که روایی و پایایی آن به تایید رسیده بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS v.20 و آمار توصیفی و تحلیلی مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: در کل 81% از بیماران درجاتی از اختلال خواب را گزارش کردند. در 50.9% اختلال خواب ضعیف، 39.5% اختلال خواب متوسط ودر 0.5% از نمونه ها اختلال خواب شدید مشاهده شد و در 9% از نمونه ها هیچ گونه اختلالی مشاهده نشد. از میان ابعاد شش گانه پرسشنامه بیشترین مشکل در بعد اختلال در شروع و تداوم خواب مشاهده شد (16.4±5.5).بحث و نتیجه گیری: با توجه به درصد بالای اختلال خواب در بیماران کرونری در این مطالعه، بررسی جامع و کامل از بیمار و تدوین برنامه مراقبتی و اقدامات پرستاری طرح ریزی شده برای بهبود وضعیت خواب بیماران بستری ضروری می نماید.

هدف: انجام آزمایش های روتین سود چندانی در روند درمان و میزان عوارض بعد از عمل بیماران به ویژه در جراحی های کم خطر مانند کاتاراکت نداشته است. مدیریت متخصص بیهوشی برای کاهش آزمایش های روتین و غیر ضروری قبل از عمل های جراحی کم خطر مثل کاتاراکت نه تنها می تواند در کاهش هزینه ها و اضطراب بیمار موثر باشد بلکه احتمال به تعویق افتادن عمل را نیز کاهش می دهد.هدف از این مطالعه بررسی تاثیر انجام آزمایش های روتین قبل از عمل کاتاراکت بر روند درمان و هزینه های بیمار بوده است.مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی تعداد 150 بیمار 85-50 سال با کلاس 3-1 ASA که کاندید عمل کاتاراکت الکتیو بودند مورد مطالعه قرار گرفتند. در بدو ورود به اتاق عمل از آنها شرح حال و معاینه فیزیکی به عمل آمد و آزمایش های انجام شده در فرم های مخصوص ثبت شد. نوع بیهوشی، هر گونه تغییر در روند درمان و عارضه در اتاق عمل و ریکاوری ثبت گردید.یافته ها: در کل 70.2% آزمایش های انجام شده غیر ضروری و حدود 6% به هزینه های بیمارستانی بیمار اضافه کرده بودند. 14.6% بیماران آزمایش های غیر طبیعی داشتند که فقط در 0.7% آنها تغییر در روند درمان ایجاد کرده بود. هیچ یک از بیماران طی عمل جراحی و دوره ریکاوری دچار عارضه خاصی نشدند.نتیجه گیری: انجام اقدامات غیر ضروری و آزمایش های روتین قبل از عمل جراحی کاتاراکت شایع بوده ولی بر روند درمانی بیماران نیز تاثیرگذار نبوده است. این مساله تاییدگر اهمیت ویزیت قبل از عمل متخصصان بیهوشی است.

هدف: مقایسه عدد آپگار نوزادان به دنیا آمده پس از سزارین در گروه بیهوشی عمومی در برابر گروه بیهوشی اسپاینال.نوع مطالعه: نمونه گیری پیاپی محل و طول مدت مطالعه: اتاق عمل و اتاق زایمان بیمارستان صارم در مدت 9 ماه از اردی بهشت ماه تا بهمن ماه 1391.انتخاب نمونه و روش: پس از طراحی مطالعه و تصویب پژوهشکده 259 بانوی کاندید عمل سزارین ASA I و ASAII به روش پیاپی انتخاب و توسط آنستزیولوژیست واحد با روش واحد، آنستزی اسپاینال و یا جنرال انجام شد.بدین ترتیب 182 نفر در گروه اسپاینال و 75 نفر در گروه جنرال و 2 نفر در گروه جنرال به دنبال اسپاینال قرار گرفتند.عدد آپگار نوزادان توسط اپراتور جداگانه متخصص طب کودکان در دقیقه 1 و 5 ثبت می شد. پایش استاندارد قبل از شروع آنستزی متصل و ثبت می گردید. کلیه اطلاعات در فرم پژوهش وارد و توسط نرم افزار SPSS ویرایش 20 تحلیل شد.نتایج: میزان نمره آپگار نوزادان مورد مطالعه در دقیقه1 در گروه اسپاینال (8.51±0.95) با گروه جنرال (7.56±1.832) اگرچه نزدیک، اختلاف معناداری را نشان می دهد (p<0.05). همچنین این تفاوت معنادارآپگار اگرچه اندک در دقیقه 5 در گروه اسپاینال (9.7±0.596) نسبت به گروه جنرال (9.15±1.343) دیده می شود (p>0.05). در مورد روزهای بستری در NICU در گروه اسپاینال (0.84±1.813) نسبت به گروه جنرال (1.45±3.059) این تفاوت معنادار نیست (F=3.463، Sig=0.064).از نظر تغییر فشار خون قبل و پس از آنستزی نیز در بین دو گروه تفاوت معناداری مشاهده می شود (جدول 5).نتیجه گیری: تفاوت کوچک ولی معناداری در نمره آپگار دقایق یکم و پنجم نوزادان متولد از سزارین بین گروه اسپاینال و جنرال مشاهده می شود اما این تفاوت به معنای اثر بر سلامت نوزاد از نظر بستری در NICU و یا بقای نوزاد نیست.

سابقه و هدف: هیپرترمی بدخیم از کنترااندیکانسیون های استفاده از سوکسنیل کولین وداروهای هوشبر استنشاقی تبخیر شونده و یک اختلال فارماکوژنتیک وحادثه تهدید کننده زندگی است. هدف در این مطالعه، بررسی یک مورد بیمار مشکوک به هیپرترمی بدخیم بدنبال ایزوفلوران است.معرفی بیمار: بیمار مرد، 18ساله با وزن 60 کیلوگرم کاندید عمل یورتروسکوپی بود. بیمارو اعضاء خانواده او هیچ سابقه ای از بیماری عصبی-عضلانی نداشتند. بیمار سابقه بیهوشی نداشت.القاء بیهوشی بیمار با پروپوفول شروع و با اکسیژن، نیتروس اکساید، پروپوفول و ایزوفلوران ادامه یافت. بیمار بعد از اتمام عمل جراحی در ریکاوری رژیدیتی عضلات ماستر داشت. درجه حرارت مرکزی بیمار با سرعت بالا وبه 41 درجه سانتی گراد رسید. با توجه به اختلالات اسید-باز و تاکیکاردی، تاکی پنه، افزایش دی اکسید کربن انتهای بازدمی و عود مجدد بعد از 36 ساعت در این بیمار می تواند علائمی مبنی بر بروز هیپرترمی بدخیم باشد. درمان با استفاده از دانترولن و درمان محافظتی انجام شد.نتیجه گیری: با اینکه تشخیص قطعی هیپرترمی بدخیم با بیوپسی عضلات است ولی در صورت بروز علائم دال بر هیپرترمی بدخیم درمان با دانترولن و درمان های نگهدارنده شروع می شود که خود می تواند از شدت علائم و عوارض احتمالی جلوگیری کند. طیف وسیعی از علائم قابل انتظار است. عود مجدد علائم می تواند تا 36 ساعت بعد بدون محرک رخ دهد.