علوم پزشکی رازی
سال:1381 | دوره:9 | شماره:29 |تعداد مقالات:20

هدف از انجام این کارآزمایی بالینی تصادفی مقایسه تأثیر دو روش تمرینی دویدن به جلو و دویدن به عقب روی برخی آزمونهای عملکردی اندام تحتانی بود. در مطالعه مقدماتی، تکرارپذیری نتایج حاصله از آزمونهای عملکردی مورد بررسی قرار گرفت و تأیید شد. به همین منظور 30 مرد سالم و جوان به روش غیراحتمالی ساده انتخاب و به روش تصادفی منظم به دو گروه 15 نفری تقسیم شدند. برای یک گروه به مدت 6 هفتــه (3 جلســه در هفتــه و 15 دقیقــه در هر جلسه) باسرعــت انتخابی دویدن به جلو (Forward Running, FR) و برای گــروه دیگــر دقیقا با همان حجــم تمرین دویدن به عقب (Backward Running, BR) انجام شد. آزمونهای عملکردی شامل پرش عمودی (Vertical Jump)، پرش طول روی یک پا (Single Leg Hop)، زمان جهش متوالــی روی یک پا در مسافت 6 متری (Timed Hop) و دوی رفت و برگشت سریع (Shuttle Run) بودند که در 4 مرحله و به فواصل زمانی 2 هفته انجام شد. نتایج حاصله در هر گروه توسط آزمون آماری، Paired t-test و بین دو گروه توسط آزمون آماری independent t-test با یکدیگر مقایسه شد. داده های حاصله نمایانگر پیشرفت معنی دار تمامی آزمونها در هر گروه و همچنین عدم وجود اختلاف معنی دار بین پیشرفت 2 گروه پس از 6 هفته بودند. براساس این نتایج، دو روش تمرینی دویدن به جلو و دویدن به عقب به یک میزان در افزایش تواناییهای عملکردی اندام تحتانی موثرمی باشند0

انواع مختلف گلومرولونفریت از نظر پاتولوژی و بالینی دارای تظاهرات متفاوتی هستند. شناخت این تظاهرات در ایجاد تشخیص صحیح بسیار کمک کننده است. در این مطالعه 280 مورد بیوپسی کلیه مورد بررسی واقع شدند و شیوع انواع تظاهرات بالینی و پاراکلینیکی آنها نیز تعیین شد. از سوی دیگر شایعترین پاتولوژیها ـ جهت شناسایی گلومرولونفریتهای شایع ـ در بیماران مورد مطالعه مورد بررسی قرار گرفت. در این مطالعه 2/28 % بیماران به MesPGN ( Mesangioproliferative glumerulonephritis )، 5/27 % به MCGN (Mesangio Capillary glumerulonephritis) ، 14 % به FSGS ( Focal Segmental glumerulonephritis )، 7 % به MCD ( Minimal Change disease )، 4 % به سندرم نفروتیک مادرزادی، 4 % به بیماری برگر، 5/3 % به گلومرولونفریت نوع هلالی ( cresentric ) و 5/2 % به سندرم آلپورت مبتلا بودند. در این مطالعه شیوع MCGN و MesPGN قابل توجه بود. هماچوری و هیپرتانسیون در انواع FSGS و MPGN دارای شیوع قابل ملاحظه بود ولی در MCD و نوع ممبرانوس کمتر مشاهده شد. افزایش کراتی نین سرم و کاهش کمپلمان سرم در MPGN بیشتر از سایر موارد دیده شد، در حالیکه کاهش کمپلمان در دیگر موارد شایع گلومرولونفریتهای ایدیوپاتیک نادر بود.

بیماری اسکلروز سیستمیک (اسکلرودرمی) در طبقه بندی متداول بدو فرم منتشر ( diffuse ) و محدود ( limited ) طبقه بندی می شود. علایم درگیری پوستی و احشایی در فرم منتشر، پیشرونده و شدیدتر از فرم محدود می باشد. در فرم منتشر درگیری پریکارد (بصورت تجمع مایع در پریکارد) بیش از فرم محدود وجود دارد. موارد علامتدار تجمع مایع در اطراف قلب که منجر به تنگی نفس شده باشد در نوع محدود نادر و در حد چند مورد گزارش می باشد. بیماری که در این گزارش معرفی می شود یک مورد اسکلروز سیستمیک (اسکلرودرمی) فرم محدود می باشد که بعلت تنگی نفس مراجعه کرده بود. در بررسی، تشخیص افیوژن شدیــد پریکارد ناشی از اسکلرودرمی مطرح گردیــد که پس از درمان بهبود یافت.

 در این مقاله به معرفی یک مورد ضایعه گرانولوم نکروبیوتیک پالیسیدینگ در پوست پسر بچه 6 ساله ای پرداخته می شود که با سابقه زخم پوستی جهت درمان اسکار هیپرتروفیک ناشی از ترمیم زخم مراجعه نموده و تحت تزریق زیرجلدی کورتیکواستروئید در محل ضایعه قرار گرفته بود. التهاب گرانولوماتوز در اطراف مواد اندوژن و اگزوژن بیگانه که در تماس مستقیم با ناحیه درم پوست قرار می گیرند یک واکنش بافتی معمول است. اگر چه تزریق کورتیکواستروئیدها به داخل پوست اغلب باعث پیدایش یک ماده گرانولار در درم می گردد ولی در برخی موارد نادر ممکن است منجر به یک واکنش گرانولوماتوز شده، از نظر هیستوپاتولوژیک ضایعه ای مشابه ندولهای روماتوئید و تحت عنوان گرانولوم نکروبیوتیک پالیسیدینگ (necrobiotic palisading granuloma) ایجاد نماید.

برای آگاهی از اعتبار (reliability) روشهای اداره (management) بیماران مبتلا به ترومای نافذ غیرجنگی (civilian) شکم و پهلو، پرونده پزشکی تمام بیماران مبتلا که در بیمارستانهای حضرت رسول اکرم(ص) و شهدای هفتم تیر تهران تحت درمان قرار گرفتند، بطور گذشته نگر و طی یک دوره هفت ساله که به اسفند ماه سال 1374 شمسی (مارس 1996 میلادی) ختم می شد مورد بررسی قرار گرفت. بیمارستانهای فوق دو مرکز ترومای تراز دوم وابسته به دانشگاه علوم پزشکی ایران هستند. در این تحقیق 105 نفر مورد بررسی قرار گرفتند و معلوم شد که ارزش پیشگویی کننده مثبت (positive predictive value) لاپاراتومی اجباری (mandatory) در تروماهای نافذ قسمت داخل قفسه سینه ای شکم بسیار زیاد (100%) است و بنابراین روش معتبری برای اداره بیماران فوق می باشد، اما ارزش پیشگویی کننده مثبت لاپاراتومی هایی که به طور اجباری بر اثر بیرون زدگی احشا (evisceration) انجام می شود 67% است که اعتبار قابل توجهی نمی باشد و شاید بهتر باشد که معیار اخیر مورد تجدید نظر قرار گیرد. در مطالعه حاضر، ارزش پیشگویی کننده مثبت لاپاراتومی عادی (routine) بسیار کم (38%) بود. این اعتبار تائید مجدد این نکته است که باید تا حد امکان از انجام لاپاراتومی عادی ـ  صرفاً به علت راه داشتن زخم دیواره شکم به حفره صفاقی ـ خودداری کرد. در مطالعه حاضر ارزش پیشگویی کننده مثبت و منفی لاپاراتومی انتخابی بسیار مناسب بود (91% و 87%). بنابراین می توان توصیه کرد که جراح در برخورد با بیمار مبتلا به ترومای نافذ شکم باید تا حد امکان از روشهائی نظیر “شستشوی تشخیصی صفاق”، “تصویربرداری” و “تحت نظر گرفتن” (observation) استفاده نماید. 

آترزی کوآن شایعترین ناهنجاری مادرزادی بینی است که با شیوع تقریبی 1 در 7000 تولد اتفاق می افتد. این ناهنجاری می توانــد یکطرفه یا دو طرفه باشد. همچنین این عارضه در 29 % موارد استخوانی و در 71 % موارد غشایی ـ استخوانی (مخلوط) می باشد. تقریباً 50 % نوزادان گرفتار، ناهنجاریهای مادرزادی دیگری را بصورت همراه دارند که از آن جمله می توان به سندرم CHARGE که شامل کولوبوم ـ ناهنجاری قلبی ـ آترزی کوآن ـ عقب ماندگی رشد و تکامل ـ ناهنجاری سیستم عصبی ـ مرکزی، ناهنجاری ژنیتال یا هیپوگونادیسم و یا هر دو، ناهنجاری گوش و یا کری می باشد، اشاره نمود. در آترزی یک طرفه بینی، نوزاد معمولاً در بدو تولد علائم واضحی ندارد و ممکن است برای مدت طولانی، اغلب تا زمان اولین عفونت تنفسی بدون علامت باشد. در انسداد دوطرفه اغلب نوزادان مشکل تنفسی دارند، هنگام مکیدن دچار سیانوز می شوند ولی هنگام گریه کردن سیانوز برطرف می شود. تشخیص بوسیله عدم عبور کاتتر شماره 6 به میزان بیشتر از4-3cmبداخل نازوفارنکس می باشد. با استفاده از رینوسکوپ فیبراپتیک صفحه آترتیک ممکن است بطور مستقیم مشاهده شود. نیز بوسیله CT اسکن آناتومی منطقه بهتر دیده می شود. درمان براساس شدت انسداد و تظاهرات کلینیکی نوزاد می باشد. آترزی یک طرفه بندرت در دوران نوزادی نیاز به مداخله جراحی دارد و معمولاً قبل از سنین مدرسه (5-4 سالگی) تصحیح می شود. در آترزی دو طرفه بهتر است جراحی تا سن 6-4 هفتگی یا وزن بیشتر از kg 4 به تاخیر بیافتد. در سندرم CHARGE ، براساس شدت ناهنجاری همراه ممکن است تراکئوستومی نسبت به ترمیم زودرس ارجح باشد. در این مقاله یک نوزاد با آترزی کوآن دو طرفه معرفی می شود که پس از تولد دچار سیانوز شد. در معاینه عمومی، قلب و ریه طبیعی بود. در معاینه بینی کاتتر ورودی به سوراخهای بینی بمیزان بیشتر از 3cm  رد نشد. نوزاد با تشخیص آترزی کوآن دو طرفه تحت عمل جراحی قرار گرفت و پس از عمل جراحی در بخش مراقبت ویژه تحت درمان حمایتی قرار گرفت. وی پس از سه هفته با حال عمومی خوب مرخص شد.

زردی یکی از شایعترین مشکلات دوران نوزادان می باشد. از وخیمترین عوارض زردی غیرمستقیم در نوزادان آنسفالوپاتی بیلی روبین (کرن ایکتروس) می باشد که باعث ایجاد اختلالات اکتسراپیرامیدال ـ اختلالات شنوایی و بینایی ـ می گردد. به منظور جلوگیری از این عارضه خطرناک از سه روش درمانی می توان استفاده نمود که عبارتند از دارو درمانی، فتوتراپی و تعویض خون. تعویض خون از طریق کاتتریزاسیون ورید نافی صورت می گیرد. هدف از انجام این بررسی، تعیین فراوانی یکی از مهمترین عوارض تعویض خون ـ باکتریمی ـ بود. این مطالعه آینده نگر روی نوزادانی که طی سالهای 1378-1375 به علت زردی در بیمارستان شهیداکبرآبادی بستری و تعویض خون شدند، انجام شد. نمونه خون جهت کشت قبل و پس از تعویض خون گرفته شد و شایعترین ارگانیسم مولد باکتریمی پس از تعویض خون مشخص گردید. در این مطالعه، نوزادان نارس (زیر 37 هفته جنینی) و نوزادانی که دارای علایم سپتی سمی یا عفونت بودند و همچنین نوزادانی که بیش از یکبار تعویض خون شدند، حذف گردیدند. در مجموع از تعداد 402 نوزاد واجد شرایط که طی این مدت بعلت زردی بستری شدند، 40 نفر آنها (95/9%) نیاز به تعویض خون پیدا کردند. از این 40 نوزاد (19 نفر دختر و 21 نفر پسر)، 27 نفر (5/67%) دارای کشت خون منفی (قبل و بعد از تعویض خون) بودند و در 13 نفر بقیه کشت خون مثبت بود. در مورد 4 بیمار (10%) کشت خون قبل از تعویض خون مثبت بود و در 9 بیمار دیگر (5/22%) کشت خون پس از تعویض خون مثبت گردید. شایعترین عامل میکروبی (5/66% موارد) که پس از تعویض خون بدست آمد استافیلوکوک کواگولاز مثبت بود. بر اساس این مطالعه، شیوع باکتریمی پس از تعویض خون 5/22% بود و این رقم نسبت به شیوع باکتریمی در کشورهای دیگر ـ که 10-8 درصد تخمین زده می شودـ بالاتر است

آسیب بینی بطور شایع در سوختگیهای صورت دیده می شود. انقباضات سطحی زخم باعث می شود حفره بینی و تیغه میانی در سطوح فرونتال و جانبی در معرض دید قرار گیرد. این ناهنجاری ظاهر ناخوشایندی را برای بیمار ایجاد می نماید و بدینوسیله موجب ناراحتی فکری و روحی در بیمار می گردد. در مقالات مختلف روشهای متفاوتی جهت بازسازی بینی در افراد دچار سوختگی بینی ارائه شده است که از آن جمله می توان به فلاپهای معکوس پوست سر (Scalp Converse Flap) ، فـلاپ بـازو (Arm Flap) و تکنیـک بازگـرداندن پوسـت ناحیـه رادیکـس (Inversion Radix Skin Technique) اشاره نمود. در روشی که در این مقاله به توضیح آن پرداخته می شود، بینی در یک مرحله به شکل قابل قبولی (نزدیک به فرم طبیعی خود) باز می گردد. نحوه عمل بدینصورت است که ابتدا پوست ناحیه رادیکس جهت بازسازی آستر دیواره های طرفی و ناحیه آلار بطرف پایین برگردانده می شود و سپس لایه نیمه ضخامت (Partial Thickness) پوست بازو روی آن را می پوشاند. اعتقاد ما بر این است که این روش نسبت به سایر روشهای بازسازی بینی ارجحیت دارد و از مزایای بیشتری نیز برخوردار است.

ترومبوآمبولی وریدی یکی از مشکلات شایع بیمارانی است که جهت انجام عمل جراحی در بیمارستان بستری می گردند. این مشکل قابل پیشگیری می باشد و با شناخت عواملی که بیمار را به آن مستعد می نماید و انجام اقدامات پیشگیری کننده، می توان از بروز آن جلوگیری نمود. به همین جهت و با هدف ارزیابی میزان توجه همکاران جراح به این موضوع مهم و نیز بررسی میزان استفاده آنان از عوامل پیشگیری کننده ترومبوآمبولی وریدی در بیمارانی که به منظور عمل جراحی بستری می شوند، این بررسی آینده نگر در بخش جراحی یک بیمارستان خصوصی در تهران بعمل آمد. از کل 265 بیماری که از ابتدای شهریور ماه سال 1378 لغایت ابتدای خرداد ماه سال 1379 در بخش جراحی بستری شدند 245 مورد (4/92%) تحت عمل جراحی قرار گرفتند. از این تعداد 182 نفر (2/74%) دارای عوامل خطر ساز ( risk factor ) مختلفی برای ترومبوآمبولی وریدی بودند، بطوری که 103 نفر (6/56%) دارای یک عامل خطرساز، 53 نفر (29%) دارای دو عامل خطرساز، 15 نفر (2/8%) دارای سه عامل خطرساز و 11 نفر (6%) دارای بیش از سه عامل خطرساز برای ترومبوآمبولی وریدی بودند. از کل افراد واجد عامل خطرساز فقط در 25 نفر (7/13%) از یک اقدام پیشگیری کننده ترومبوآمبولی استفاده شد و در این افراد نیز یک تأخیر 8/2 ± 4 روز در شروع اقدامات پیشگیری کننده وجود داشته است. از بین بیماران بستری تحت درمان با داروهای ضدانعقادی، 4 نفر با تشخیص ترومبوآمبولی وریدی (2 نفر ترومبوز وریدی عمقی ران و دو نفر آمبولی ریوی) تحت درمان مقادیر بالای هپارین قرار گرفتند. نتیجه آنکه علی رغم وجود عامل خطرساز در تعدادی زیادی از بیماران بستری در بخش جراحی، در بیشتر موارد اقدام مؤثری جهت پیشگیری از ترومبوآمبولی وریدی در بخش جراحی بیمارستان مورد نظر انجام نگرفته است.

آمیلوئیدوز ماکولر از جمله بیماریهایی است که در آسیا، خاورمیانه، چین، آمریکای مرکزی و جنوبی شیوع بیشتری نسبت به اروپا و آمریکای شمالی دارد. این مطالعه به منظور مقایسه توزیع بیماری در دو جنس، سن درگیری، فراوانی بیماری در مراجعین به درمانگاه پوست، نیز ارزیابی نقش احتمالی عوامل مؤثر در ایجاد بیماری و مقایسه آن با آمارهای ارائه شده در منابع تخصصی انجام شد. در این راستا طی 35 ماه (از ابتدای فروردین ماه، سال 1376 لغایت پایان بهمن ماه سال 1378) تمامی بیماران مراجعه کننده به درمانگاه پوست بیمارستان فیروزآبادی و مطب خصوصی که واجد ضایعات ماکولر و رتیکولر قهوه ای یا خاکستری مایل به قهوه ای بین کتفها و قسمت فوقانی خارجی بازوها بودند با تشخیص آمیلوئیدوز ماکولر مورد مطالعه قرار گرفتند.     طی مدت مطالعه مجموعاً 100 بیمار با تشخیص آمیلوئیدوز ماکولر مورد بررسی قرار گرفتند که حدود 55/0% مراجعین به درمانگاه پوست را شامل می شدند. از این تعداد 93% مبتلایان را زنان و 7% آنها را مردان تشکیل می دادند که با فراوانی یکسان بیماری در دو جنس ـ ذکر شده در برخی منابع ـ متفاوت بود. محدوده سنی ابتلا 16 تا 76 سال و میانگین سنی مبتلایان (میانگین± خطای  استاندارد) 25/36± 19/1 سال بود. میانگین سنی زنان مبتلا22/1± 96/36 و میانگین سنی مردان مبتلا 41/3± 71/26 سال بود.     بین دو میانگین اختلاف آماری معنی داری وجود داشت (اختلاف دو میانگین 26/10 سال و 027/0= P). همچنین 81% مبتلایان در محدوده سنی 50 ـ 21 سال قرار داشتند که با آمار ذکر شده در متون تخصصی مطابقت داشت.     در این مطالعه شواهدی از همراهی عوامل احتمالی ایجاد کننده شامل سابقه استفاده از کیسه حمام، اثر اشعه ماوراء بنفش B و بیماریهای خاص بدست نیامد.

چسبندگی و تشکیل باندهای چسبنده یکی از عوارض مهم پس از اعمال جراحی شکم و لگن می باشد که جراحان با آن درگیرند. شایعترین علت انسداد روده ای را در دنیای غرب چسبندگی تشکل می دهد بطوری که علت قریب به 3/1 تمام موارد انسدادهای روده ای چسبندگی می باشد. همچنین علت اصلی بیش از 10 % موارد ناباروری در زنان، تشکیل همین چسبندگیها است. روشهای زیادی علیه تشکیل چسبندگیها پس از اعمال جراحی شکم و لگن تحت بررسی می باشد که قسمت عمده آنها بر روی داروهای ضدالتهابی متمرکز است. در این مطالعه نیز اثر داروهای گلوکوکورتیکوئید در تزریق داخل صفاقی برای کاهش تشکیل چسبندگیهای داخل صفاقی مورد بررسی قرار گرفت. چهل موش ( rat ) ماده در 4 گروه 10 تایی بصورت تصادفی تقسیم شدند. پس از بیهوشی (با استفاده از 50mg  کتامین بصورت تزریق داخل صفاقی) برشی طولی 2 سانتی متری در خط وسط ایجاد شد. شاخ رحم نمایان شد و پس از ایجاد خراش بین دو شاخ رحم 10mg  پودر تالک روی محل خراش ریخته شد. موشها به 4 گروه ( D,C,B,A ) تقسیم شدند. سپس در گروه A ، cc 1 نرمال سالین قابل تزریق بعنوان دارونما، در گروه B ،1/mg/kg آمپول بتامتازون فسفات، در گروه C ، 1/mg/kg آمپول دگزامتازون و در گروه D ،1/mg/kg آمپول بتامتازون طویل الاثر تزریق شد. سپس شکم موشها دوخته شد و 4 هفته بعد جهت بررسی چسبندگیها لاپاراتومی تجسسی (در کنار خط برش قبلی) انجام شد. چسبندگیها بروش Modified Swolin ارزیابی گردید. داده ها مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. در مقایسه چهار گروه اختلاف معنی داری در کاهش میزان چسبندگی ها وجود داشت(04/0= P ). در مقایسه بین گروههای دارویی با گروه کنترل، عمده تفاوت مربوط به بتامتازون LA بود بطوری که تفاوت معنی داری را در کاهش درجه چسبندگی نشان داد(007/0= P ). تفاوت معنی داری در تعداد نقاط چسبنده، ضخامت چسبندگی و قدرت چسبندگی بین گروه بتامتازون LA و گروه کنترل مشاهده شد. در نتیجه بر خلاف مطالعات قبلی که موثربودن بتامتازون ساده و دگزامتازون بصورت دوزهای متعدد خوراکی یا تزریق عضلانی را نیز گزارش کرده بودند، در این مطالعه فقط اثر بتامتازون طولانی اثر در تزریق داخل صفاقی اثبات گردید.

هدف از انجام این مطالعه بررسی آلودگی میکروبی در یخهای قالبی مورد مصرف می باشد. در این بررسی از اردیبهشت ماه لغایت مهرماه سال 1378، 50 نمونه یخ قالبی جمع آوری شده از نقاط مختلف شهر تهران، از نظر شناسائی باکتریهای بیماریزا و شمارش باکتریهای موجود در یخ، مورد بررسی آزمایشگاهی قرار گرفتند. نتایج بدست آمده بیانگر آلودگی یخها (از نظر شمارش کلی باکترهای موجود در یخ) در 34 مورد (68%) از نظر شمارش کلی باکتریهای موجود در یخ بود. از نظر وجود باکتریهای بیماریزا، 5 مورد (10%) اشریشیاکلی، 21 مورد (42%) سودوموناس آئروجنز و 5 مورد (10%) استافیلوکک ارئوس جدا گردید. سایر باکتریهای فرصت طلب ( opportunistic ) که معمولاً در طبیعت وجود دارند مانند آلکالی جنز (6%)، اسینتوباکتر (4%)، دیفتروئید ها (46%)، میکروکوکوسها (16%)، باسیلوسها (20%)، استافیلوککهای کوآگولازمنفی (40%) از نمونه های مورد بررسی جدا شدند. از اینرو شرایط بهداشتی یخ شامل بررسی میکروبیولوژیک و نظارت بر چگونگی تولید، توزیع و حمل و نقل آن می بایست توجه دست اندرکاران امور بهداشتی را به خود معطوف سازد.

سرطان معده یکی از شایعترین سرطانها در جهان است که علی رغم پیشرفتهای صورت گرفته در زمینه درمان، میزان بقای 5 ساله آن پایین است. به همین علت و جهت جلوگیری از بروز سرطان شناسایی دقیقتر علل آن مورد نیاز است. متاپلازی روده ای نقش مهمی را در توالی تغییرات از گاستریت سطحی تا دیسپلازی و سرطان ایفا می کند و اغلب محققان بر این عقیده اند که خطر سرطان معده متناسب با میزان گسترش متاپلازی روده ای (بعنوان ضایعه پیش سرطان) است. براساس محتوی موسین، دو نوع متاپلازی روده ای شناخته شده است. در نوعincomplete) II) که موسین خنثی به اسیدی تبدیل می شود خطر زیادتری برای سرطان وجود دارد. همچنین براساس مطالعات اپیدمیولوژیک، میزان عفونت H.pylori در کانسر معده بالاتر است که البته مکانیسم آن کاملاً شناخته نشده است. هدف از این مطالعه بررسی اثرات H.pylori روی سرطان معده و یافتن ضایعه پیش سرطانی قبل از تغییرات مورفولوژیک بود. جهت تمایز دو نوع موسین خنثی و اسیدی از رنگ آمیزی(AS/Alcian blue (PH:2.5استفاده شده است. به منظور بررسی این موضوع 100 مورد بیوپسی معده که دارای گاستریت مزمن به همراه H.pylori ولی فاقد متاپلازی بودند انتخاب شدند. در این نمونه ها موسین خنثی از اسیدی توسط رنگ آمیزی PAS/Alcian blue متمایز گردید. همچنین بعنوان کنترل مثبت تعداد 10 مورد گاستریت به همراه متاپلازی روده ای و 10 مورد کنترل منفی از گاستریت فاقد H.pylori و یا متاپلازی روده ای در نظر گرفته شد.بررسی یافته ها نشان داد که نوع موسین در این نوع از گاستریت خنثی بوده و عفونت H.pylori بدون ایجاد تغییرات مورفولوژیک متاپلازی، تغییری در موسین مخاط طبیعی معده ایجاد نمی نماید. در این مطالعه تغییری در موسین (نوع خنثی) مبتلایان به گاستریت H.pylori فاقد متاپلازی روده ای مشاهده نشد، لیکن جهت تفسیر بهتر و نتیجه گیری دقیقتر مطالعات تکمیلی روی تعداد بیشتری از بیماران پیشنهاد می گردد.

بدخیمی مثانه 2/5 % و 3/2 % کل بدخیمیها را به ترتیب در مردان و زنان تشکیل می دهد. نود درصد بدخیمیهای مثانه از نوع ترانزیشنال (Transitional Cell Carcinoma, TCC) می باشد. آگاهی از عوامل پیشگویی کننده بقای بیمار برای درمان بهتر و پیگیری صحیحتر بیماران بسیار کمک کننده می باشد. از جمله این عوامل می توان از بروز انکوپروتئین P53 روی سلولهای تومورال در بیماران مبتلا به TCC مثانه نام برد. با توجه به تاثیر انکوپروتئین P53 بر پیش آگهی بیماری، در این مطالعه ارتباط آن با درجه و مرحله تومور مورد بررسی قرار گرفت. در صورت اثبات وجود این ارتباط، پزشک معالج می تواند از ابتدا بدون نیاز به رنگ آمیزی پرهزینه ایمونوهیستوشیمی P53، درمان مهاجمتری را برای بیمار در نظر بگیرد.این مطالعه بر روی 27 بیمار مبتلا به TCC مثانه در بیمارستان شهید هاشمی نژاد بعمل آمد. بر اساس سیستم درجه بندی (World Health Organization/International Society of Urology Pathology) WHO/ISUP، 12 نفر از بیماران مبتلا به TCC درجه پایین و 15 نفر از بیماران دچار TCC درجه بالا بودند. همچنین 7 نفر از بیماران تومور مهاجم و 20 نفر دیگر تومور سطحی داشتند. با انجام رنگ آمیزی P53 بر روی نمونه بیماران در تمام تومورهای درجه بالا و مهاجم، بیش از 10 % سلولها مثبت بودند، در حالیکه ارتباط آماری معنی داری بین تومورهای سطحی و درجه پایین با P53 بدست نیامد. با استفاده از آزمون آماری فیشر P value بدست آمده بین بروز P53 با درجه و مرحله بیماری بترتیب 028/0 و 018/0 بدست آمد. با استفاده از ضریب همبستگی اسپیرمن میزان همبستگی بتریتب 46 % و 50 % بدست آمد P value) بترتیب 014/0 و 007/0).

انسداد روده در زمان حاملگی عارضه نادر و خطرناکی است و در صورت عدم تشخیص بموقع با مرگ و میر ( mortality & morbidity ) مادر و جنین همراه است. بطور کلینیکی این بیماری با گروهی از بیماریهایی که باعث شکم حاد جراحی abdominal pain در حاملگی می شوند تشخیص افتراقی دارد. شایعترین علل انسداد روده در حاملگی چسبندگی ناشی از اعمال جراحی قبلی و ولوولوس ( Volvulus ) می باشند. اساس تشخیص دانستن جزئیات تاریخچه بیمار، معاینه فیزیکی، در نظر گرفتن تغییرات فیزیولوژیک حاملگی، بررسی تشخیص های افتراقی، استفاده از تستهای آزمایشگاهی و رادیوگرافیک می باشد. در این گزارش خانم افغانی 37 ساله living child=0, G19 معرفی می گردد که در سن حاملگی 32 هفته با درد اپیگاستر و استفراغ مراجعه نمود و پس از بررسی تشخیصهای افتراقی مانند (آپاندیسیت حاد، پانکراتیت، اولسرپیپتیک و پره اکلامپسی) با تشخیص انسداد روده باریک تحت درمان جراحی قرار گرفت.

پرده بکارت بدون منفذ (Imperforated hymen) یک ناهنجاری نادر می باشد و شیوع آن تقریباً 1/0 % در نوزادان مؤنث است. طی 9 سال (1379-1371)، تعداد 9 بیمار با تشخیص پرده بکارت بدون منفذ در بیمارستان فیروزآبادی بستری شدند. سن تشخیص 14-12 سال (متوسط 2/13 سال) بود. تشخیص بر اساس شرح حال، معاینه فیزیکی (ژنیتال، توشه رکتال) و سونوگرافی صورت پذیرفت. 5 بیمار (56 % ) با احتباس ادراری مراجعه کرده بودند. در یک بیمار، هیدرونفروز سمت راست وجود داشت. مشکلات ادراری بیماران پس از عمل جراحی برطرف گردید. علی رغم نادر بودن این ناهنجاری، در دختران سنین بلوغ که با علائم دستگاه ادراری و عدم قاعدگی مراجعه می نمایند، این تشخیص را نیز باید مد نظر داشت.

ترمبوفیلی یکی از مشکلات بالینی در سراسر جهان می باشد و این مسأله در کشورهای پیشرفته که دارای سطح بهداشت بالاتر و امکانات درمانی بهتر می باشند نمود بارزتری دارد. عوامل ایجاد این پدیده متنوع بوده و بطور کلی بدو دسته ارثـــی و اکتسابــی تقسیـــم می شونــد. با هدف بررســی علل ترمبـــوز در 300 بیـمار با سابقــه ترومبوزهای عروقــی، سطـــح سه مهارکننـده طبیـعــی انعقـاد و نیز وجـود آنتـی فسفولیپیـد آنتی بادی در آنها اندازه گیـــری شد. فعالیت Antithrombin) AT ) بروش کروموژنیک، پروتئین C و پروتئیـن S براساس زمان ایجاد لخته و میزان Antiphospholipid antibody)APA) بروش Enzyme linked Immunosorbent Assay)ELISA) مشخص گردید. از 156 بیماری که در زمان بررسی داروی ضدانعقاد دریافت نمی کردند، جمعاً 35 مورد (43/22 % ) و از گروهی که دارو دریافت کرده بودند 87 مورد (41/60 % ) کمبود یک و یا چند مهارکننده طبیعی انعقاد را نشان دادند. اختلاف معنی دار (01/0 <P ) بین نتایج این دو گروه مؤید مداخله این داروها در کاهش کاذب سطح این مهارکننده ها می بـاشد. از 300 بیـمار مـورد مطالعه، کمبود AT در 7 مـورد (33/2 % )، پروتئین C در 77 مـورد (66/25 % )، پروتئین S در 39 مورد (13 % ) و APA در 47 مورد (66/15 % ) تشخیص داده شد. نتایج این مطالعه علت احتمالی ترمبوز را در 46/38 % بیمارانی که در زمان مطالعه داروی ضدانعقاد دریافت نمی نمودند نشان داد. همچنین در صورتی که برای سایر علل شناخته شده ترمبوز از جمله بررسی وجود Activated Protein C Resistance)APCR) نیز بررسیهای تشخیصی صورت می گرفت این رقم بمراتب افزایش می یافت. لذا، باتوجه به اینکه تشخیص علت شکل گیری ترمبوز نقش مهمی در انتخاب درمان مناسب دارد، بی شک نتایج این مطالعه نیاز به بررسیهای آزمایشگاهی جامعتر برای تشخیص موارد کمبود ارثی مهارکننده های طبیعی انعقاد و سایر عوامل زمینه ساز بیماریهای ترمبوتیک را در ایران مشخص می نماید.

شکستگی ناحیه کندیل استخوان فک تحتانی نسبتاً شایع می باشد. به علت عوارض دراز مدت این نوع شکستگی از جمله اختلال در حرکات مفصل فکی گیجگاهی (TMJ)، آنکیلوز و مشکلات ارتوگناتیک درمان صحیح این گونه شکستگیها از اهمیت زیادی برخوردار است. ارتباط با نحوه درمان این شکستگیها بصورت بسته یا باز (روش جراحی). همچنان اختلاف نظر وجود دارد. طی فاصله سالهای 1379-1371، 331 مورد شکستگی فک تحتانی در 204 بیمار مورد بررسی قرار گرفتند. از این تعداد، 69 بیمار دچار 81 مورد شکستگی کندیل ( به تنهایی یا همراه با سایر شکستگیهای استخوان فک تحتانی و صورت) بودند. نیز 57 بیمار (83%) شکستگی یکطرفه و 12 بیمار (17%) شکستگی دو طرفه کندیل داشتند. اکثر بیماران (54%) در اثر سوانح اتومبیل یا موتور سیکلت دچار آسیب فک تحتانی شده بودند. از بیماران فوق، 54 نفر (78%) به روش بسته و با کمک فیکساسیون بین فک فوقانی و تحتانی و 12 نفر (17%) به روش جراحی باز و فیکساسیون با پیچ و پلاک و دوره کوتاهی از فیکساسیون بین فکی (IMF) درمان گردیدند. در این مطالعه اندیکاسیون جراحی باز در موارد جابجایی شدید طرفی (به طرف خارج) و یا جابجایی شدید قطعات شکسته بود. دو بیمار نیز بدون هیچ گونه مداخله و بصورت تحت نظر درمان شدند. بیماران بین 6 ماه تا 5 سال (بطور متوسط 5/2 سال) پیگیری شدند. کلیه بیماران در هر دو روش قادر به بازکردن دهان بیش از 4 سانتیمتر بودند. عوارض عمل جراحی شامل فلج موقتی عصب صورتی، شاخه مارژینال ماندیبولر (5 مورد) و عفونت (1 مورد) بود. نتایج این مطالعه (از نظر نتیجه درمان و عوارض) تفاوت چندانی را بین روشهای درمانی باز و بسته نشان نداد. بنابراین در اکثر موارد شکستگیهای کندیل، روش درمان بصورت بسته توصیه می شود و روش جراحی باز ـ با توجه به خطرات و عوارض بالقوه آن ـ فقط در موارد شکستگی همراه با جابجایی شدید که نمی توان آنرا با روش بسته بدرستی جااندازی نمود، توصیه می گردد

به جهت ایجاد عوارض بدنبال مصرف بعضی از داروهای بیهوشی بر روی جنین، ایجاد بی دردی طی سزارین از مباحث مهم تحقیقاتی می باشد و سعی پژوهشگران بر این است که با بکارگیری روشهای جدید، ضمن کاهش عوارض بر میزان تاثیر بیحسی طی این جراحیها بیافریند. تجویز اپیدورال داروها پیش از سزارین روش انتخابی برای بیحسی می باشد. متادون و سوفنتانیل از جمله داروهایی می باشند که تجویز اپیدورال آنها در مطالعات مختلف مورد بررسی قرار گرفته است. در این مطالعه نیز مدت زمان بیحسی و عوارض پس از آن در ارتباط با تجویز اپیدورال این داروها در بیماران تحت سزارین مورد بررسی قرار گرفت. شصت زن کاندید جراحی سزارین بطور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. برای بیحسی قبل از جراحی به یک گروه متادون با دوز 0.15mg/kg  و به گروه دیگر سوفنتانیل با دوز 0.2µg/kg  بصورت اپیدورال تزریق شد. مدت زمان بیحسی و عوارض داروها توسط پرسشنامه ای که از قبل معتبر شده بود بدست آمد. میانگین سنی افراد مورد مطالعه در گروه متادون 8/7 ± 4/33 سال و در گروه سوفنتانیل 4/6 ± 3/34 سال بود که تفاوت معنی داری را بین دو گروه نشان نمی دهد. میانگین مدت زمان بیحسی درافراد گروه متادون بطور معنی داری بیشتر از افراد گروه سوفنتانیل بود(42 ± 296 دقیقه در مقابل 40 ± 197 دقیقه، 05/0 <P ). در بررسی عوارض داروها، شایعترین عارضه در گروهی که متادون دریافت نمودند، تعریق و شایعترین عوارض در افراد گروه سوفنتانیل، خواب آلودگی و سرخوشی بود. در این مطالعه مشاهده شد که مصرف اپیدورال متادون بطور معنی داری مدت زمان بیحسی بیشتری نسبت به سوفنتانیل ایجاد می نماید. با توجه به عوارض کمتر متادون به همراه طول مدت بیحسی بیشتر و از طرف دیگر قیمت مناسب و در دسترس بودن آن در کشور ایران، به نظر می رسد استفاده از این دارو بصورت اپیدورال نسبت به سوفنتانیل مناسبتر باشد.

در این تحقیق آینده نگر ارزش تشخیصی سیتولوژی حین عمل جراحی و برش انجمادی در تشخیص 100 مورد ضایعه پستان (53 مورد خوش خیم و 47 مورد بدخیم) مورد مطالعه قرار گرفت. از حساسیت، ویژگی و صحت بعنوان ابزار آماری استفاده شد و از Z test برای مقایسه آماری بهره گرفته شد. نتایج روشهای تشخیصی ذکر شده با هیستوپاتولوژی (بعنوان روش استاندارد و مرجع) مورد مقایسه واقع شد. سیتولوژی حین عمل جراحی دارای صحت تشخیصی 90 %، حساسیت 1/85 % و ویژگی 3/94 % بود. برش انجمادی ارزش تشخیصی بالاتری داشت (صحت تشخیصی 98 % ، حساسیت 7/95 % و ویژگی 100 % ) ولی این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود (05/0 >P). این یافته ها ارزش سیتوپاتولوژی حین عمل جراحی در تشخیص بدخیمیهای پستان را تایید می کند و در مواردی که برش انجمادی از نظر تکنیکی امکانپذیر نمی باشد و یا نمونه حاصله قابل انجماد نیست بعنوان روش جایگزین پیشنهاد می گردد.