زنان مامایی و نازایی ایران
سال:1379 | دوره:2 | شماره:4 |تعداد مقالات:15

سرطان دهانه رحم از آزارهای دیسپلازیک اپیتلیوم سطحی آن بر می خیزد که تشخیص زودرس و درمان در این مرحله سبب جلوگیری سرطان مهاجم و کشنده آن می گردد. به منظور تعیین صحت تست اسید استیک 5% در تشخیص دیسپلازی دهانه رحم خانمهای مراجعه کننده به درمانگاه زنان و تنظیم خانواده باقرآباد شهر ری و بیمارستان میرزا کوچک خان در سال 1373، در صورت رضایت، تحت شستشوی دهانه رحم با محلول 5% اسید استیک به مدت یک دقیقه قرار گرفتند، در صورت مشاهده اپیتلیوم سفید رنگ پس از یک دقیقه، تست مثبت تلقی می شد. صد خانم که دارای تست مثبت بودند (گروه AA+) وارد مطالعه شدند. از بین خانمهایی که تست اسید استیک منفی داشتند، صد نفر به طور تصادفی به عنوان گروه مقایسه (گروه AA-) انتخاب شدند. برای هر دو گروه تست پاپ اسمیر و کولپوسکوپی نیز انجام شد. نه نفر از گروه AA+ دارای پاپ اسمیر غیر طبیعی بودند که نتیجه بیوپسی 7 مورد، دیسپلازی نشان داد. در گروه AA- دو مورد پاپ اسمیر غیر طبیعی داشتند که نتیجه بیوپسی آنها طبیعی بود. نتایج کولپوسکوپی در 95 نفر از گروه AA+ و 25 نفر از گروه AA- غیر طبیعی بود که برای همه آنها بیوپسی انجام شد. 67 نفر (71%) از گروه AA+ و 3 نفر (12%) از گروه AA- در بیوپسی، دیسپلازی نشان دادند. در این مطالعه حساسیت، ویژگی، ارزش پیشگویی، مثبت و منفی تست اسید استیک 5% در تشخیص دیسپلازی دهانه رحم به ترتیب 95.7%، 44%، 70.5% و 88% حاصل شد. این ارقام در مورد تست پاپ اسمیر به ترتیب 10%، 92%، 63.6% و 42.2% بود.

موضوع: در این مطالعه اثرات، صحت و عوارض جانبی شیاف واژینال پروستاگلاندین (Prostin 3 mg) E2 و آمپول پروستاگلاندین (Prostin 10 mg) E2 که به صورت وریدی انفوزیون می شود جهت ختم حاملگی های تریمستر دوم که جنین مرده باشد مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته اند. روش کار: 45 بیمار که دچار مرگ داخل رحمی جنین یک قلو در هفته های 28-14 بارداری بودند به طور راندوم با شیاف 3 میلی گرمی پروستاگلاندین (PGE2) E2  که یک یا دو دز به فواصل 4 ساعت داخل واژن گذاشته می شد (نفر (N=25 و یا آمپول PGE2 که در 1000 cc محلول دکستروزواتر حل و از طریق میکرودراپ انفوزیون می شد (تعداد 20 نفر) تحت تحریک زایمان قرار گرفتند. نتایج: در این بررسی متوسط سن مادران، متوسط تعداد حاملگی ها، متوسط زمان تحریک تا ختم حاملگی و عوارض داروها مورد بررسی قرار گرفتند و از نظر آماری اختلاف معنی داری بین دو گروه فوق مشاهده نگردید تنها اختلاف معنی دار در دو مورد عوارض جانبی بود که در گروهی که آمپول مصرف کرده بود نسبت به گروهی که شیاف مصرف کرده بودند بیشتر بود (41.2% در مقابل 8%). خلاصه: بنابراین استفاده از شیاف و یا آمپول PGE برای ختم حاملگی در سه ماهه دوم حاملگی بسیار سالم، مفید و موثر می باشد و چون دخالت های جراحی در آن به کار نمی رود برای بیمار هم قابل قبول تر می باشد.

به منظور مقایسه عوارض جایگذاری IUD در دوره نفاسی (تا 6 هفته بعد از زایمان) و پس از آن، در یک کارآزمایی غیر تصادفی، میزان پرفوراسیون، خونریزی، درد و خروج خود به خود IUD در دو گروه بررسی شد. گروه اول شامل 89 زن تازه زا بودند که در هفته پنجم الی ششم پس از زایمان برای آنها IUD گذاشته شد و گروه دوم (کنترل) شامل 443 زن که هنگام جایگذاری IUD حداقل هفت هفته از زایمان آنها گذشته بود. IUD T380A توسط ماما یا رزیدنت با رعایت موارد منع مصرف و شرایط ضدعفونی مشابه در مراکز بهداشتی درمانی تابعه اسلام شهر و درمانگاه زنان بیمارستان شریعتی، براساس رضایت داوطلبین جایگذاری شد. همه افراد تحت بررسی پس از طی 1.2، 1، 3، 6، 12 و 24 ماه معاینه شدند. از T- test, fisher's exact test. X2 جهت آنالیز داده ها استفاده شد. میانگین سنی گروه دوره نفاسی 23±4 و گروه کنترل 28±2 بوده که با P.V>0.05 بین دو گروه اختلاف آماری معنی دار مشاهده نشد. در 57.6% گروه دوره نفاسی و 7.4% گروه کنترل جایگذاری بیش از 3 دقیقه طول کشید که از نظر آماری اختلاف معنی دار بود (P<0.01) . اختلاف قابل توجه آماری از نظر قاعدگی سنگین فقط طی 1 و 3 ماه پس از جایگذاری بین دو گروه مشاهده شد (P<0.03) . در گروه دوره نفاسی این میزان طی یک ماه 6.5% (5 نفر) و طی سه ماه 3.9% (3 نفر) و در گروه کنترل به ترتیب 18.4% (76 نفر) و 12.8% (53 نفر) بود. میزان دیسمنوره یک ماه پس از جایگذاری در گروه دوره نفاسی 3.9% (3 نفر) و در گروه کنترل 15.7% (65 نفر) بود که اختلاف معنی دار آماری داشت (P=0.005). میزان پرفوراسیون و خروج خود به خود IUD در دو گروه مشابه بود. با توجه به این مطالعه می توان مصرف IUD را در دوران نفاسی توصیه نمود.

پژوهش حاضر از نوع کارآزمایی بالینی(clinical trial)  بوده و به منظور تعیین متوسط سن یائسگی و شیوع عوارض یائسگی قبل و بعد از درمان در خانم های یائسه در دو گروه طی یک سال (78-77) انجام شده است. جهت انجام این پژوهش 200 نفر از خانم های یائسه واجد شرایط مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهر مشهد به شیوه تصادفی و مبتنی بر هدف با توجه به تناسب حجم جامعه انتخاب شدند. در ابتدا کلیه واحدهای پژوهش از نظر آزمایشات و معاینات روتین یائسگی مورد بررسی قرار گرفته و پرسشنامه در 4 نوبت قبل از درمان، 3 ماه، 6 ماه و 12 ماه بعد از درمان تکمیل شد. نتایج نشان داد متوسط سن یائسگی در خانم های یائسه(M=48.2±3.7)  می باشد. و آزمون مجذور کای اختلاف معنی داری را بین دو گروه از نظر سن یائسگی نشان نمی دهد. میزان گر گرفتگی، مشکلات تناسلی، مشکلات ادراری، تغییرات خلقی، دردهای استخوانی قبل و بعد از هورمون درمانی (گروه 1) P=0.0000 تفاوت معنی داری دارند ولی عوارض فوق در گروه (2) قبل و بعد از درمان تفاوت معنی داری ندارند. همچنین بین عوارض یائسگی فوق در دو گروه (1) و (2) سه ماه بعد از درمان تفاوت معنی داری مشاهده نشد ولی 6 و 12 ماه بعد تفاوت معنی داری (P=0.0000) در دو گروه (1) و (2) از نظر عوارض یائسگی مشاهده گردید.

عفونت پس از عمل هیسترکتومی عارضه شایعی می باشد. به منظور مقایسه اثر مصرف دز واحد سفتی زوکسیم و مترونیدازول به عنوان پروفیلاکسی در پیشگیری از عوارض عفونی متعاقب هیسترکتومی ادومینال، یک کارآزمایی بالینی تصادفی بر روی 68 مورد در بیمارستان میرزا کوچک خان انجام شد. بیماران واجد شرایطی که به صورت انتخابی تحت عمل جراحی TAH بودند، در صورت رضایت، به صورت تصادفی در گروه درمانی مترونیدازول به صورت شیاف داخل واژینال (34 بیمار) یا سفتی زوکسیم به صورت تزریق آهسته وریدی (34 بیمار) قرار گرفتند. 5 بیمار حین عمل دچار مشکلاتی شدند که از مطالعه حذف شدند. (4 مورد از گروه مترونیدازول و یک مورد از گروه سفتی زوکسیم). بیماران در دو گروه درمانی از نظیر متغیرهایی مانند سن، وزن، پاریتی، روزهای بستری و هموگلوبین قبل از عمل با یکدیگر اختلاف معنی دار آماری نداشتند. همچنین تفاوت معنی دار آماری بین دو گروه از نظر نوع انسزیون، برداشتن آدنکسها، مدت عمل و حجم تقریبی خونریزی هنگام عمل مشاهده نشد. فرم ترمیم کاف در 26 مورد (86.7%) از گروه مترونیدازول و در 15 مورد (45.4%) از گروه سفتی زوکسیم به صورت بسته بود، که از نظر آماری اختلافی معنی دار بود (P<0.005). عوارض ایجاد شده پس از عمل ماننده عارضه تب، عفونت سیستم ادراری و عفونت زخم در دو گروه فاقد اختلاف معنی دار آماری بود. نتایج مطالعه بیانگر آن است که پروفیلاکسی با دز واحد شیاف واژینال مترونیدازول به اندازه دز واحد سفتی زوکسیم به عنوان یک استاندارد در پیشگیری از بروز عوارض عفونی پس از هیسترکتومی ابدومینال موثر می باشد.

این تحقیق در 100 بیمار با تشخیص توده لگنی که از زمستان 1376 لغایت بهار 1378 در بیمارستانهای امیرالمومنین (ع) و امداد سمنان بستری و تحت عمل جراحی قرار گرفته اند، انجام شده است. نوع مطالعه به صورت cross sectional یا مقطعی می باشد. در مورد هر بیمار پس از بستری، شرح حال دقیق و معاینه فیزیکی انجام شده و پس از انجام سونوگرافی و اندازه گیری تومورمارکرها شامل “LDH-BHCG-AFP-CA125” که همه آنها به روش الیزا انجام شده اند، با استثنای LDH که به روش بیوشیمیایی ساده انجام شده است بیمار تحت عمل جراحی قرار گرفته و پس از پیگیری جواب پاتولوژی، مقایسه بین تشخیصهای قبل از عمل جراحی با تشخیص نهایی انجام می شد و حساسیت سونوگرافی و تومورمارکرها سنجیده می شد. نتایج بدست آمده از تحقیق بدین صورت بود که از 100 بیمار بستری شده، 67 توده منشا تخمدانی، 21 توده با منشا رحمی که 17 لیومیوم بودند و 12 مورد دیگر منشا دیگری به جز تخمدان و رحم داشتند، 74% توده ها در سنین repruductive بودند، بیش از 90% توده ها خوش خیم بودند، فقط 6% بدخیمی داشتیم که با فراوانی بیشتری در سنین (%100) prepubertal و سنین منوپوز (25%) به چشم می خورد. در این بررسی حساسیت سونوگرافی در تشخیص توده های خوش خیم بالای 90% بود و در مورد بدخیمیها هر چند تعداد بیماران ما محدود بودند، ولی در کل 50% بود. نتیجه آن که سونوگرافی به عنوان یک وسیله غربالگری ارزان و در دسترس و با حساسیت بالا، در تشخیص قبل از عمل توده های لگنی به ویژه خوش خیم کمک کننده است. ارزیابی تومورمارکرها نیز در تشخیص افتراقی این توده ها کمک کننده است، در بررسی ما در هر بدخیمی که ما میزان تومورمارکرها را کنترل نمودیم، میزان آن مطابق با نوع توده بالا بود. و در ضمن قابل ذکر است که در مقایسه با مقادیر طبیعی و علل خوش خیمی که سبب افزایش تومورمارکرها می شوند، بسیار بالاتر بود. (در هر مورد سروزسیست آدنوکارسینوما میزان CA125 بالای 200 بود و در مورد اندودرمال سینوس تومور نیز میزان 268 ng/ml AFP بود. ولی از آن جایی که تومورمارکرها در موارد خوش خیم نیز افزایش می یابد، لذا اندازه سرمی تومورمارکرها به تنهایی برای افتراق توده های خوش خیم از بدخیم در بررسی قبل از عمل کافی نیستند، بلکه شرح حال و معاینه فیزیکی دقیق همزمان با انجام سونوگرافی و تومورمارکرها همه با هم مزیت بالقوه در بهبود بخشیدن اندیکاسیونهای جراحی صحیح و به موقع دارند.

توجه به شیوع نازایی (20 - 15%)، کشف راه های جدید درمانی و بررسی میزان موفقیت آنها، با ارزش است. تزریق داخل سیتوپلاسمی اسپرم با Intracytoplasmic sperm injection (ICSI) از روش های جدید درمان ناباروری در اثر فاکتور مردانه می باشد. با وجود این که عامل مردانه (که علت اصلی است) مهم ترین فاکتور تاثیر گذارنده بر نتیجه ICSI می باشد، سایر فاکتورها نیز ممکن است بر نتایج اثر بگذارند در این مطالعه فاکتورهای موثر بر نتیجهICSI ، به خصوص سن خانم مورد بررسی قرار گرفتند. برخلاف سایر مطالعات، در این مطالعه، خانم ها براساس سلامت یا وجود پاتولوژی (در ارتباط با نازایی) دسته بندی شدند. با مقایسه سن خانم در دو گروه دارای حاملگی و بدون آن، به این نتیجه رسیدیم که سن خانم در کل نمی تواند موثر بر نتیجه ICSI باشد، ولی اگر زوجینی که زن از سلامت برخوردار است و تنها فاکتور شدید مردانه علت نازایی آنهاست بررسی شوند، سن خانم بر میزان موفقیت اثر می گذارد. این بدان معنی است که با افزایش سن خانم، شانس حاملگی با ICSI کاهش خواهد یافت. به نظر می رسد سن زن، تنها در خانم بدون هیچ گونه پاتولوژی مرتبط با ناباروری، با ارزش است.

حاملگی خارج رحمی عبارت است از یک حاملگی غیر طبیعی که در اثر جایگزینی تخم بارور شده در هر جایی به غیر از حفره آندومتر اتفاق می افتد. بیش از 95% موارد حاملگی خارج رحمی در داخل لوله های رحمی در ناحیه آمپولر ایجاد می شود. خطر مرگ ناشی از حاملگیهای خارج رحمی 10 برابر بیشتر از زایمان واژینال می باشد و پیش آگهی برای یک زایمان موفق بعدی به طور واضح کاهش می یابد. علل حاملگی های خارج رحمی شامل علل مکانیکی و عملکردی می باشد. مورد نادری که در این جا معرفی می شود، حاملگی را در ناحیه آمپولر لوله رحمی خود تا سن 20 هفتگی حفظ کرده و تنها به دنبال کشیدن خمیازه دچار پارگی لوله رحمی و خونریزی داخل صفاتی شده است.

نیفیدیپین یک مهارکننده کانال کلسیمی تیپ II می باشد که به صورت گسترده در درمان بیماریهای قلبی ـ عروقی در افراد غیر حامله استفاده می شود. در سالهای اخیر به صورت گسترده در درمان فشار خون حاملگی و همچنین جلوگیری از زایمان زودرس استفاده شده است. این مقاله به بررسی مطالعات انجام شده در خصوص اثرات آن در حاملگی، اثر بخشی در موارد مختلف و عوارض جانبی در مادر و جنین می پردازد. از مجموع این مطالعات این طور نتیجه گیری می شود که به سبب مصرف خوراکی دارو و اثرات کم جانبی، نیفیدیپین دارویی ایمن در حاملگی است ولی مصرف گسترده و رایج آن نیاز به انجام تحقیقات بیشتر و وسیع تر دارد.