زنان مامایی و نازایی ایران
سال:1397 | دوره:21 | شماره:7 |تعداد مقالات:15

مقدمهآماده سازی سرویکس معمولا قبل از شروع انقباضات لیبر شروع می شود و برای دیلاتاسیون و عبور جنین لازم است. با توجه به اهمیت زایمان طبیعی و کاهش خطر سزارین، آمادگی سرویکس زنان باردار از اولویت های مامایی می باشد، لذا مطالعه حاضر با هدف مقایسه تاثیر تجویز ایزوسورباید مونونیترات در مقایسه با استرادیول بر آمادگی سرویکس و القاء زایمان و عوارض این دو دارو انجام شد. روش کاراین مطالعه کارآزمایی بالینی دوسوکور در سال 1395 بر روی 99 نفر از زنان باردار بالای 40 هفته مراجعه کننده به بیمارستان علوی اردبیل انجام شد. شرکت کنندگان به صورت تخصیص تصادفی در سه گروه ایزوسورباید مونونیترات، استرادیول و دارونما قرار گرفتند و داروها به صورت سرپایی در فورنیکس خلفی بیماران قرار داده شد. هر 3 گروه بعد از 12ساعت بستری شدند و در صورت نمره بیشاپ کمتر از 6، دوزهای قبلی در تمام گروه ها تکرار شد. معاینات دهانه رحم هر 2 ساعت و فشارخون و تعداد ضربان قلب مادر هر 4 ساعت تا هنگام زایمان صورت گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 16) و آزمون های آنوا یک طرفه، کای اسکوئر و کروسکال والیس انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنادار در نظر گفته شد. یافته هازمان آماده سازی سرویکس تا زایمان در گروه ایزوسورباید و استرادیول یکسان (381/0=p)، ولی در هر دو به طور معنی داری کمتر از دارونما بود (016/0=p). ایزوسورباید و استرادیول نمره بیشاب سرویکس را افزایش دادند. بین گروه ها از نظر طول فاز فعال زایمان اختلاف معنی داری مشاهده نشد (860/0=p). با وجود اینکه گروه دارونما دارای بیشترین فراوانی سزارین بود، ولی در مجموع سه گروه مورد مطالعه از نظر نوع زایمان تفاوت معنی داری نداشتند (484/0=p). فراوانی عوارض دارویی در مادران گروه های ایزوسورباید و استرادیول بیشتر از دارونما بود. نتیجه گیریایزوسورباید مونونیترات و استرادیول واژینال به طور مشابه نمره بیشاپ را تغییر دادند و سبب کوتاه شدن فاصله آماده سازی تا زایمان شدند. هر دو دارو سبب کاهش زمان بستری تا زایمان، هزینه تحریک زایمان و بهبود تجربه زایمان شدند، بدون اینکه نیاز به استفاده از وسایل کمکی و یا اعمال جراحی باشد

مقدمهسندرم پیش از قاعدگی مجموعه بزرگی از نشانه های جسمی و روانی قبل از قاعدگی را شامل می شود که سبب اختلال در روند زندگی و فعالیت های فرد می شود. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر بازتاب درمانی کف پا بر شدت نشانه های پیش از قاعدگی در دانشجویان ساکن در خوابگاه های دخترانه دانشگاه های علوم پزشکی تهران انجام شد. روش کاراین مطالعه کارآزمایی بالینی شاهد دار تصادفی یک سوکور در سال 1389 در روی 120 نفر از دانشجویان ساکن خوابگاه های دانشجویی دخترانه دانشگاه های علوم پزشکی تهران انجام گرفت. افراد به صورت تصادفی به دو گروه 60 نفره مداخله و شاهد تقسیم شدند. رفلکس زون تراپی که اعمال فشار توسط انگشتان بر روی نقاط خاصی از کف پا، جهت هماهنگی محور هیپوتالاموس، هیپوفیز، تخمدان است، برای نمونه ها انجام شد. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه دیکرسون بود که در طی دو سیکل قاعدگی قبل از درمان و دو دوره در طی درمان تکمیل شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 15) و آزمون های کای دو یا آزمون دقیق فیشر و آزمون آنالیز کواریانس انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته هادر این مطالعه شدت علائم خلقی بعد از دریافت رفلکس زون تراپی واقعی 2/25% و بعد از دریافت رفلکس زون تراپی غیرواقعی 8/3%، شدت علائم جسمی بعد از دریافت رفلکس زون تراپی واقعی 26/25% و بعد از دریافت رفلکس زون تراپی غیرواقعی 4/3% و شدت علائم رفتاری بعد از دریافت رفلکس زون تراپی واقعی20% و بعد از دریافت رفلکس زون تراپی غیرواقعی 30/18% کاهش پیدا کرد که از نظر آماری، علائم خلقی (03/0=p) و جسمی (04/0=p) معنی دار تلقی گردید و بهبودی در علائم گزارش شد، ولی در علائم رفتاری تغییری مشاهده نشد. نتیجه گیریرفلکس زون تراپی باعث بهبود علائم خلقی و جسمی سندرم پیش از قاعدگی می شود و به دلیل عوارض جانبی بسیار محدود، اثربخشی خوب و مطلوب درمان، می تواند یکی از قدم های درمانی اول در زنان مبتلا به این سندرم باشد.

مقدمهآنتی بادی تیروئید پراکسیداز (TPOAb)، عامل اصلی خطر اختلال عملکرد تیروئید در دوران بارداری است و می تواند نشانگر این اختلالات در دوران بارداری باشد. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی فراوانی مثبت بودن TPOAb و عوامل مرتبط با آن در دوران بارداری انجام شد. روش کاراین مطالعه یک تجزیه و تحلیل ثانویه است که بر اساس داده های موجود در بررسی آینده نگر مبتنی بر جمعیت مطالعه تیروئید و بارداری تهران بر روی 2233 نفر از زنان باردار (سه ماهه اول بارداری) مراجعه کننده به درمانگاه های مراقبت های دوران بارداری مراکز تحت پوشش دانشگاه شهید بهشتی انجام شد. اندازه گیری میزان سرمی TSH، T4، T-uptake و TPOab برای زنان باردار انجام شد. عوامل سن مادر، شاخص توده بدنی، تعداد حاملگی، سن حاملگی، سابقه فردی یا خانوادگی اختلالات تیروئید، گواتر، دیابت نوع یک یا سایر اختلالات خودایمنی، سابقه ناباروری، سابقه سقط جنین، زایمان زودرس یا مرده زایی به عنوان عوامل خطر احتمالی انتخاب شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار STATA (نسخه 12) انجام گرفت. یافته هادر این بررسی 214 نفر (9/7%) TPOAb مثبت بودند. بر اساس مدل رگرسیون لوجستیک، شانس مثبت شدن TPOAb در افرادی که سابقه فردی بیماری تیروئید داشتند، 48/4 برابر (با فاصله اطمینان 26/2 و 85/8) بیشتر از افراد فاقد این سابقه بود (05/0p<). ارتباط معنی داری بین سایر عوامل مطرح شده (سن مادر، شاخص توده بدنی، تعداد حاملگی، سن حاملگی، مصرف داروی تیروئید، سابقه خانوادگی تیروئید، سابقه ناباروری، سقط و زایمان زودرس) با مثبت شدن TPOAb وجود نداشت (05/0p>). نتیجه گیریسابقه اختلالات تیروئید با مثبت بودن TPOAb در زنان باردار ارتباط داشته و این عامل می تواند به عنوان عامل خطری در شناسایی اختلالات اتوایمون تیروئید در نظر گرفته شود.

مقدمهتهوع و استفراغ، یکی از مشکلات شایع دوران بارداری می باشد که نه تنها بر روی سلامت جسمی زنان اثر دارد، بلکه می تواند اثر منفی روی عملکرد روانی و اجتماعی آنها نیز داشته باشد. راه های متفاوتی جهت کنترل تهوع و استفراغ دوران بارداری مطرح است، لذا مطالعه حاضر با هدف مقایسه تاثیر اندانسترون، ویتامین B6 و ریشه زنجبیل (زینتوما) بر تهوع و استفراغ بارداری انجام شد. روش کاراین مطالعه کارآزمایی بالینی دوسوکور در سال 1396 بر روی 120 زن باردار زیر 16 هفته با تهوع و استفراغ خفیف و متوسط، مراجعه کننده به مراکز جامع سلامت شهر همدان انجام شد. افراد در چهار گروه 30 نفره ویتامین B6، زینتوما، اندانسترون و کپسول دارونما، 2 بار در روز به مدت یک هفته قرار گرفتند. شدت تهوع و استفراغ قبل و بعد از مطالعه توسط پرسشنامه تهوع و استفراغ بارداری سنجیده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 21) و آزمون های تی مستقل، تی زوجی، کای اسکوئر و اندازه گیری تکراری انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنادار در نظر گرفته شد. یافته هاقبل از مداخله افراد از نظر نمرات تهوع و استفراغ با هم تفاوت معنی داری نداشتند (00/1=p)، ولی پس از مداخله بر اساس آزمون آنووا نمرات تهوع و استفراغ اختلاف معناداری بین گروه های دارویی (ویتامین B6، اندانسترون و ریشه زنجبیل) با دارونما وجود داشت (001/0>p). بر اساس آزمون تی زوجی، شدت و مدت تهوع و استفراغ بارداری در گروه های دارویی کاهش معناداری داشت (001/0>p) و در گروه ریشه زنجبیل این کاهش نسبت به بقیه روش ها کمتر و معنی دار بود (001/0>p). نتیجه گیریمصرف ریشه زنجبیل، می تواند شدت و مدت تهوع و استفراغ را همانند ویتامین B6 و اندانسترون کاهش دهد؛ لذا مصرف آن در زنان باردار می تواند مفید باشد.

مقدمهدیسمنوره یا قاعدگی دردناک، یکی از شایع ترین اختلالات ژنیکولوژی است؛ به طوری که حدود 70-50% زنان از آن رنج می برند. دیسمنوره اغلب با داروهای شیمیایی درمان می گردد. مطالعات نشان داده اند که تقریبا نیمی از جمعیت کشورهای صنعتی در حال حاضر از طب مکمل و درمان های جایگزین استفاده می کنند، لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی مقایسه ای تاثیر رازیانه و ژلوفن بر شدت درد در دیسمنوره اولیه انجام شد. روش کاراین مطالعه کارآزمایی بالینی در سال 1395 بر روی 72 نفر از دانشجویان ساکن خوابگاه های دانشگاه آزاد اسلامی واحد اردبیل انجام گرفت. مشارکت کنندگان مبتلا به دیسمنوره اولیه درجه 2 و 3 در دو گروه دریافت کننده رازیانه و گروه دریافت کننده ژلوفن قرار گرفتند. گروه رازیانه در 3 روز اول پریود در هر سیکل افشره رازیانه را 5-3 قطره در آب یا چای 3 بار در روز استفاده کردند و گروه ژلوفن کپسول را هر 6 ساعت یک بار در 3 روز اول پریود استفاده کردند. هر دو گروه به مدت سه سیکل متوالی از روش مورد نظر استفاده کردند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه معیار نمره گذاری چندبعدی کلامی بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماریSPSS (نسخه 17) و آزمون های تی و کای اسکوئر استفاده شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته هاهر دو روش رازیانه و ژلوفن، موجب کاهش درد دیسمنوره اولیه از درد شدید و متوسط به خفیف یا عدم درد شد، اما در بهبود شدت درد دیسمنوره بعد از مصرف رازیانه و ژلوفن، در دو گروه تفاوت معنی داری مشاهده نشد (05/0

مقدمهوزن جنین، معیاری مهم در سنجش سلامت نوزاد و اتخاذ تصمیمات بالینی است. روش جانسون و دیر، روش های تخمین وزن هستند که کمتر مورد استفاده قرار می گیرند. مطالعه حاضر با هدف بررسی ارزش تشخیصی دو روش جانسون و دیر در تخمین وزن جنین با استفاده از منحنی راک انجام شد. روش کاراین مطالعه مقطعی در سال 1395 بر روی 147 زن باردار با جنین ترم، سالم، تک قلو و دارای نمایش سفالیک و بستری در زایشگاه بیمارستان های نهم دی و تامین اجتماعی تربت حیدریه انجام شد. قبل از تولد، وزن جنین ها بر اساس روش جانسون و دیر تخمین زده شد. سپس، بعد از تولد تمام نوزادان وزن شده و وزن واقعی با وزن های تخمینی مقایسه شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 20) و آزمون های کروسکال والیس، حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و منفی انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته هابین وزن تخمین زده شده با روش های جانسون و دیر با وزن واقعی، تفاوت آماری معنی داری وجود نداشت (05/0

مقدمهبیماری مولتیپل اسکلروزیس (MS)، بیماری مزمن تخریب میلین سیستم اعصاب مرکزی است که به وسیله اختلال در انتقال در تکانه های عصبی مشخص می شود. با توجه به تاثیر تمرینات ورزشی متفاوت در کمک به کاهش نشانه های بیماری در بیماران MS، مطالعه حاضر با هدف مقایسه تاثیر دو نوع برنامه تمرینی تمرینات توپی در آب و پیلاتس بر روی سرعت و استقامت راه رفتن، میزان خستگی، تعادل و کیفیت زندگی در زنان مبتلا به بیماری MS انجام شد. روش کاراین مطالعه کاربردی و نیمه تجربی در پاییز 1395 بر روی 31 نفر از زنان ساکن مشهد و مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس با EDSS 4-1 مراجعه کننده به انجمن MS شهر مشهد انجام شد. افراد در سه گروه تمرینات توپی در آب، پیلاتس و گروه کنترل قرار گرفتند. آزمودنی ها 3 جلسه در هفته و به مدت 8 هفته به تمرین پرداختند. داده های آزمون سرعت (آزمون 10 متر راه رفتن) و استقامت راه رفتن (آزمون دو دقیقه) و آزمون تعادلی برگ به وسیله زمانسنج و به وسیله پرسشنامه (شدت خستگی FFS)، میزان خستگی بیماران اندازه گیری شد و همچنین با استفاده از ضربان سنج، شدت برنامه های تمرینی پیلاتس و تمرینات توپی در آب (از 70-40% ضربان قلب بیشینه) مورد سنجش قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 18) و آزمون های تحلیل واریانس چندراهه، تی همبسته و آزمون پیگیری توکی انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنادار در نظر گرفته شد. یافته هاسرعت راه رفتن در گروه تمرینات توپی در آب افزایش معنی داری یافت (001/0>p)، درحالی که در گروه پیلاتس این افزایش معنی دار نبود (132/0=p). استقامت راه رفتن و تعادل در گروه تمرینات توپی در آب (008/0=p، 001/0=p) و گروه پیلاتس (009/0=p، 002/0=p) افزایش معنی داری یافت. خستگی در گروه تمرینات توپی در آب (004/0=p) و پیلاتس (019/0=p) کاهش معنی داری یافت. کیفیت زندگی بیماران نیز در دو گروه تمرینات توپی در آب (0001/0=p) و پیلاتس (001/0=p) افزایش معنی داری یافت، درحالی که نسبت به تمام شاخص ها بین دو گروه آزمودنی تفاوت معنی داری مشاهده نشد (05/0p≥ ). گروه کنترل نیز در هیچ یک از شاخص های اندازه گیری شده تغییری نشان ندادند. نتیجه گیریتمرینات توپی در آب و تمرینات پیلاتس می تواند در کنار درمان های دارویی موجب بهبود در شاخص های تعادل، خستگی، سرعت و استقامت راه رفتن و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به MS شود و با افزایش هدفمند شدت و حجم فعالیت، توان جسمانی و سطح کیفیت زندگی بیماران افزایش پیدا کند.

مقدمهبیماران به واسطه افزایش نیازهای خودمراقبتی، مستلزم تغییراتی در رفتار هستند. همچنین مراقبین خانوادگی با توجه به نقش حساس آنها در زمینه توان بخشی بیماران با ناتوانی جسمی و روانی، قادرند بیماران را در بالا بردن توانایی هایشان یاری نمایند. مطالعه حاضر با هدف تعیین رابطه بین سواد سلامت مراقبین و رفتار بیماران مبتلا به MS انجام شد. روش کاراین مطالعه توصیفی همبستگی در پاییز و زمستان سال 1395 بر روی 76 زن مبتلا به MS و 76 مراقب از هر بیمار در شهر بجنورد انجام گرفت. گردآوری داده های مربوط به زنان مبتلا به MS با استفاده از پرسشنامه های اطلاعات فردی، سواد سلامت تافلا و سنجش رفتار بیماران انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 16) و آزمون های همبستگی پیرسون و اسپیرمن و رگرسیون انجام گرفت. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته هادر این مطالعه میانگین سطح سواد سلامت 95/13± 26/64 بود، که 24 نفر (8/15%) دارای سواد سلامت کافی، 40 نفر (6/52%) سواد سلامت مرزی و 12 نفر (6/31%) سواد سلامت ناکافی داشتند و میانگین نمره رفتار نیز 89/5± 67/23 بود. بر اساس نتایج آزمون همبستگی، بین سواد سلامت مراقبین و رفتار زنان مبتلا به MS ارتباط مثبت و معناداری وجود داشت (35/0=r، 001/0>p). نتیجه گیریسطح سواد سلامت اکثر مراقبین در حد مرزی و ناکافی است و هشداری برای مراقبین و ارائه دهندگان خدمات سلامت محسوب می شود، لذا لزوم توجه بیشتر به امر سواد سلامت در برنامه های ارتقاء سلامت الزامی است

مقدمهدرصد قابل توجهی از زنان در سنین باروری برخی مشکلات خلقی و فیزیکی مرتبط با قاعدگی به نام سندرم پیش از قاعدگی را تجربه می کنند. علائم این سندرم می تواند بر جنبه های مختلف زندگی فرد تاثیر بگذارند. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر کپسول بابونه در تسکین علائم سندرم پیش از قاعدگی دانشجویان انجام شد. روش کاراین مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور در سال 1396 بر روی 118 نفر از دانشجویان ساکن خوابگاه های دانشگاه علوم پزشکی گیلان که مبتلا به سندرم پیش از قاعدگی متوسط تا شدید بودند، انجام شد. افراد گروه بابونه، 250 میلی گرم پودر بابونه و افراد گروه دارونما، دارونما را 3 بار در روز از 7 روز قبل از قاعدگی تا شروع خونریزی قاعدگی و طی یک سیکل دریافت کردند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه غربالگری علائم سندرم پیش از قاعدگی (PSST) بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 23) و آزمون های تی مستقل و تی زوجی انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته هاقبل از درمان دو گروه بابونه و دارونما از نظر شدت کلی علائم سندرم پیش از قاعدگی تفاوت معنی داری نداشتند (05/0

مقدمهید درمانی، درمان استاندارد بیماران سرطان افتراق یافته تیروئید بعد از عمل جراحی می باشد. بررسی اثر این درمان در بارداری های بعدی زنانی که ید درمانی شده اند، حائز اهمیت است. مطالعه مروری حاضر با هدف بررسی عوارض بارداری در بیمارانی که با تشخیص DTC تحت ید درمانی قرار گرفته اند، انجام شد. روش کاردر این مطالعه که به روش مروری تشریحی غیرسیستماتیک انجام شد، 3 پایگاه اطلاعات پزشکی شامل google scholar، pubmed و ISI مورد جستجو قرار گرفتند. برای جستجوی مقالات از کلید واژه های thyroid و (carcinoma یا cancer یا neoplasm) و (iodine یا 131 یا radioiodine) و (pregnan یا labor یا parity یا gravid) استفاده شد و مقالات با زبان انگلیسی و چاپ شده از سال 1950 مورد جستجو قرار گرفتند. مقالات مروری و معرفی مورد و مقطعی حذف و در نهایت 7 مقاله مورد بحث قرار گرفتند. یافته هادر بررسی 7 مطالعه حاصل از جستجو، مرگ داخل رحمی، زایمان زودرس، ناهنجاری مادرزادی جنینی، وزن پایین هنگام تولد و مرگ نوزادی در سال اول تولد در گروه های مورد مقایسه مشابه بود و تفاوت های به دست آمده در برخی مطالعات بین گروه های مورد مقایسه شامل افزایش میزان کلی سقط، افزایش سقط القایی و کاهش تولد نوزاد زنده بود. نتیجه گیریخطر عوارض بارداری در زنانی که ید درمانی شده اند، بیشتر نمی باشد. کاهش تولد زنده و افزایش سقط القایی مشاهده شده در برخی مطالعات می تواند ناشی از اثرات روانی و ذهنی ترس از عوارض بارداری پس از ید درمانی در بیمار، پزشک معالج و یا اطرافیان باشد.

مقدمهلوپوس اریتماتوی سیستمیک یک بیماری التهابی، خودایمنی و مزمن، با درگیری چندارگانی و دوره های عود و بهبود است که عمدتا زنان را متاثر می سازد. یکی از مهم ترین چالش های زنان به لوپوس، اثرات نامطلوب این بیماری بر عملکرد جنسی زنان است. مرور سیستماتیک و متاآنالیز حاضر با هدف بررسی تاثیر لوپوس بر عملکرد جنسی زنان انجام شد. روش کاردر این مطالعه مرور سیستماتیک برای جستجوی مقالات فارسی و انگلیسی پایگاه های اطلاعاتی PubMed، Magiran، Scopus، SID، Google scholar با استفاده از کلمات کلیدی انگلیسی Systemic Lupus Erythematosus، Sexual functioning، sexual activity، sexual disorder و کلمات کلیدی فارسی شامل: لوپوس اریتماتوی سیستمیک، عملکرد جنسی، اختلال جنسی، فعالیت جنسی با استفاده از عملگرهای بولین OR و AND در طی سال های 2000 تا دسامبر 2017 جستجو شدند. تحلیل داده ها با نرم افزار STATA (نسخه 1/14) انجام شد. جهت بررسی ناهمگنی بین مطالعات از شاخص I2 و جهت ترکیب داده ها و انجام متاآنالیز از مدل اثرات تصادفی استفاده شد. یافته هادر مجموع 8 مقاله از 515 مطالعه مرتبط با تاثیر لوپوس بر عملکرد جنسی زنان استخراج گردید که از این تعداد 4 مطالعه وارد آنالیز کمی شد. یافته های مطالعات وارد شده به متاآنالیز نشان داد که بر اساس مدل اثرات تصادفی لوپوس اریتماتوی سیستمیک باعث کاهش عملکرد جنسی زنان می شود (001/0=p؛ 25/2-10/1: CI 95%؛ 58/1=RR). نتیجه گیریبا توجه به تاثیر منفی لوپوس بر عملکرد جنسی زنان، نتایج این مطالعه می تواند زمینه ای برای طراحی و اجرای برنامه های مراقبت سلامت جنسی زنان مبتلا به لوپوس باشد تا منجر به ارتقاء سلامت جنسی این گروه از زنان گردد.

مقدمهپره اکلامپسی، یکی از نشانه های نادر حاملگی مولار می باشد و بیشتر در حاملگی های با حجم زیادی از بافت های تروفوبلاست غیرطبیعی همراه است. پره اکلامپسی با فشارخون و پروتئینوری همراه است و در موارد کمی در بیماران با حاملگی مولار رخ می دهد. با توجه به اینکه در اکثر موارد حاملگی مولار در سه ماهه اول بارداری با سونوگرافی تشخیص داده می شود، در همه بیماران مبتلا به پره اکلامپسی در سه ماهه اول بارداری باید بیماری تروفوبلاست حاملگی مدنظر باشد. در این مطالعه یک مورد حاملگی مولار در هفته 6 بارداری همراه با پره اکلامپسی گزارش می شود. معرفی بیمار: بیمار خانم 15 ساله پرایمی گراوید با 6 هفته تاخیر در عادت ماهیانه و افزایش تیتراژ β-HCG با تشخیص حاملگی مولار همراه فشارخون بالا، پروتئینوری و ادم اندام فوقانی به اورژانس زایشگاه دانشگاه علوم پزشکی مشهد در سال 1395 ارجاع گردید که طی بررسی ها، پره اکلامپسی تایید شد. بعد از کورتاژ، مول هیداتیفرم تشخیص داده شد. تشخیص پره اکلامپسی در زمینه حاملگی مولار برای وی داده شد. بعد از ساکشن کورتاژ مول و تخلیه، فشارخون بیمار به حد طبیعی رسید و ادم و سایر علائم بیمار نیز به تدریج بهبود پیدا کرد. نتیجه گیریپره اکلامپسی یکی از علائم نادر در حاملگی مولار می باشد و با توجه به این که در اغلب موارد حاملگی مولار در سه ماهه اول بارداری با سونوگرافی تشخیص داده می شود، توصیه می شود در همه بیماران که در اوایل حاملگی دچار علائم پره اکلامپسی می شوند، تشخیص مول هیداتیفرم مدنظر باشد.