زنان مامایی و نازایی ایران
سال:1387 | دوره:11 | شماره:1 |تعداد مقالات:10

مقدمه: کاهش فشار خون به دنبال بی حسی نخاعی طی سزارین شایع است. در بیماران مبتلا به مسمومیت حاملگی اثرات بلوک سمپاتیک ناشی از بی حسی نخاعی شدیدتر بوده و بیماران به افدرین بیشتری پس از بلوک نخاعی نیاز دارند. مخدرهای اینتراتکال اثر سینرژیک با داروهای بی حس کننده موضعی داشته و بلوک حسی را بدون افزایش بلوک سمپاتیک تشدید می کنند. هدف از این مطالعه، بررسی تغییرات همودینامیک پس از بی حسی نخاعی با میزان کم لیدوکائین همراه با فنتانیل در سزارین مادران دچار مسمو میت حاملگی شدید بود.روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی در سال 1384-1385 در بیمارستان الزهرا (س) دانشگاه علوم پزشکی تبریز انجام شده است.60 زن حامله دچار مسمو میت حاملگی شدید که تحت سزارین قرار گرفتند به صورت تصادفی به دو گروه مورد و شاهد تقسیم و واردمطالعه شدند.در گروه مورد، حین بی حسی نخاعی 50 میلی گرم لیدوکائین %5 همراه با 10mg فنتانیل و در گروه شاهد بیمار 100 میلی گرم لیدوکائین 5% تزریق شد. تعداد ضربان قلب و فشارخون مادر در زمان های منظم ثبت شد. درد، ناراحتی، تهوع و استفراغ حین عمل و نیز نمره آپگار نوزادان در دقایق 1 و 5 تولد و مشخصات فردی در پرسشنامه یادداشت وبا استفاده از آمار توصیفی و آزمونهای تی و کای اسکوئر و فیشر پردازش گردید.نتایج: بیماران گروه مطالعه، شیوع کمتری از کاهش فشار خون پس از بی حسی نخاعی داشتند (به ترتیب %20 در مقابل %63.33 بیماران؛ P<0.0001). شدت افت فشار خون در گروه شاهد به طور معنی دار بیشتر از گروه مطالعه بود (به ترتیب 34.59±10.28 درصد در مقابل 23.50±8.43 درصد؛ P<0.0001). مصرف افدرین در گروه شاهد به طور معنی دار بیشتر از گروه مطالعه بود (به ترتیب 4.00mg±5.15 میلی گرم در مقابل 1.33±2.60 میلی گرم؛ P=0.015). میزان تغییرات تعداد ضربان قلب به میزان بیشتر از %30 در دو گروه مشابه بود، گر چه کاهش تعداد ضربان قلب در گروه شاهد بیشتر از گروه مطالعه بود (P=0.19). درد و ناراحتی حین کشش صفاق در گروه شاهد (%83.33) به طور معنی دار بیشتر از گروه مطالعه (%16.66) بود (P<0.0001). نمره آپگار دقایق اول و پنجم نوزادان در دو گروه مشابه بود (به ترتیب P=0.75 و P=0.22).نتیجه گیری: میزان کم لیدوکائین همراه با فنتانیل اینتراتکال، بیهوشی مناسب برای جراحی، با ثبات همودینامیکی در مادر، بدون اثرات جانبی در نوزاد را طی سزارین مادران دچار مسمو میت حاملگی شدید فراهم می آورد.

مقدمه: افزایش تراکم پارانشیمال پستانها امروزه به عنوان عاملی برای ماموگرافی های منفی کاذب شناخته شده است. هدف این مطالعه بررسی عوامل موثر بر تراکم پارانشیمال پستانها و تعیین شیوع و توزیع ماموگرام های متراکم بوده است.روش کار: این مطالعه توصیفی از اول فروردین 1382- اسفند 1382 در زنان مراجعه کننده به بخش رادیولوژی بیمارستان قائم مشهد انجام شده است. 1000 زن که پستان محتوی بافت چربی (مساوی یا کمتر از %50 بافت متراکم) بودند و یا پستانهای خیلی متراکم (مساوی یا بیشتر از %90 بافت متراکم) داشتند و به منظور تشخیص و یا غربالگری ماموگرفی شده بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند در این مطالعه تراکم سنجی پستانها به اندازه پستانها وجود کلسیفیکاسوین های پستانی با نمای خوش خیم در ماموگرافی ها بررسی شد. اطلاعات بالینی و مشخصات فردی شامل سن، تعداد زایمان، سن در زمان اولین حاملگی، درمان جایگزینی هورمونی، سابقه خانوادگی سرطان پستان در پرسشنامه جمع آوری و با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی و آزمونهای آماری کای اسکوئر و اسپیرمن پردازش شد و ارزشP  کمتر از 0.05 معنی دار تلقی گردید.نتایج: تراکم پارانشیمال پستانها در ماموگرافی با سن ارتباط داشت و به طور پیشرونده با افزایش سن از گروه سنی 25-29 سال تا گروه سنی 75-79 سال، کاهش نشان داد (P<0.01) افزایش تراکم پارانشیمال پستانها در زنانی که دارای پستانهای کوچکتر بوده و کمتر از 2 حاملگی داشتند، یا تحت درمان جایگزینی هورمونی قرار گرفتند بودند (P<0.01)  بیشتر بود. شیوع کلسیفیکاسیون های خوش خیم نیز با ازدیاد سن، افزایش نشان داد.نتیجه گیری: این مطالعه تاییدی بر اثر سن و درمان جایگزینی هورمونی بر روی تراکم سنجی پارانشیمال پستان ها است که مطرح کننده کاهش احتمالی حساسیت ماموگرافی در کشف بدخیمی در زنان جوان و در زنانی است که تحت درمان جایگزینی هورمونی قرار دارند. البته در حدود %10 از زنان 25-39 ساله دارای بافت پستان عمدتا حاوی بافت چربی بودند، که به طور معمول اشکالی در تفسیر و کشف ضایعات در ماموگرافی ایجاد نمی نماید.

مقدمه: یکی از روشهای درمان نازایی ناشی از عامل مردانه تحریک تخمک گذاری و انجام تلقیح داخل رحمی (IUI) می باشد. برای افزایش میزان حاملگی و کاهش عوارضی مانند سندرم تحریک بیش از حد تخمدان، زمان انجام تلقیح داخل رحمی با توجه به تعداد و قطر فولیکولها و همچنین ضخامت اندومتر از اهمیت بسیاری برخوردار است. لذا این پژوهش با هدف بررسی ارتباط بین حاملگی و تعداد و قطر فولیکول ها و ضخامت آندومتر در بیماران ناباروری که تحت درمان با کلومیفن و IUI قرار گرفته اند انجام شد.روش کار: این پژوهش مورد – شاهدی در بیماران مراجعه کننده به مرکز ناباروری مشهد در طی سال 1380 انجام شده است. 100 بیمار در دو گروه مورد (50 زن حامله) و شاهد (50 زن غیر حامله) مورد مطالعه قرار گرفتند. تعداد، قطر فولیکول و ضخامت اندومتر با استفاده از سونوگرافی از طریق واژینال در روز تزریق گنادوتروپین جفتی انسانی بررسی شد. نتایج سونوگرافی، مشخصات فردی، در پرسشنامه جمع آوری و با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی و آزمون های تی، کای دو آنالیز کواریانس و آزمون ضریب همبستگی چندگانه پردازش و مقایسه شدند.نتایج: میان قطر فولیکول و وقوع بارداری در دو گروه، تفاوت معنی داری وجود داشت (X2=5.8 و P=0.05) همچنین در دو گروه تفاوتهای آشکاری بین تعداد فولیکولها و وقوع بارداری وجود داشت (r=0.01 و r=0.29) بین وقوع حاملگی و ضخامت اندومتر هم در دو گروه باردار و غیر باردار تفاوت واضحی وجود داشت (p=0.033 و r=0.21).نتیجه گیری: در این پژوهش میزان بارداری با قطر و تعداد فولیکول و ضخامت اندومتر به دنبال تحریک تخمک گذاری با کلومیفن سیترات و IUI ارتباط مستقیم داشت.

مقدمه: ارتباط بروسلوز با سقط خود به خودی در حیوانات اثبات شده در صورتی که هنوز ارتباط شناخته شده ای بین بروسلوز و سقط در انسان گزارش نشده است. با توجه به آندمیک بودن بیماری و شیوع بالای بروسلوز در ایران و قابل تشخیص و درمان بودن بیماری و نیز نامشخص بودن علل سقط در بسیاری از خانم ها، این مطالعه با هدف بررسی ارتباط احتمالی سقط خود به خودی و عفونت بروسلایی طراحی و اجرا شده است.روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی در سال 1385 در بیمارستان امیرالمومنین (ع) وابسته به دانشگاه علوم پزشکی سمنان انجام شده است. 81 زن با سقط خود به خودی به عنوان گروه مورد و 103زن با حاملگی طبیعی به عنوان گروه شاهد انتخاب شدند. دو گروه از نظر تعداد حاملگی قبلی، تعداد سقط قبلی و سن حاملگی با هم همگن بودند. 2 سی سی خون از هر نفر گرفته و سرم آن جدا و سپس تیتر IgG و IgM در هر دو گروه به روش الیزا اندازه گیری شد. تیتر IgG یا IgM بیشتر یا مساوی 10 واحد به عنوان سرولوژی مثبت تلقی شد. مشخصات فردی، اطلاعات مربوط به سن حاملگی، سابقه مصرف شیر نجوشیده و پنیر محلی و نتایج آزمایشات خون، در پرسشنامه جمع آوری شد. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و آزمونهای کلموگروف اسمیرنوف، تی، من ویتنی، کای اسکوئر و همچنین رگرسیون لجستیک تحلیل داده ها در سطح معنی داری %5 انجام شد.نتایج: از نظر سنی دو گروه تفاوت معنی داری نداشتند. همچنین دو گروه از نظر تعداد حاملگی قبلی، تعداد سقط قبلی، سن حاملگی و سابقه مصرف پنیر محلی همگن بودند. %6.2 خانم های با سقط خود به خودی و %13.6 خانم های گروه شاهد IgG بیشتر یا مساوی 10 واحد داشتند. تمام خانم های دو گروه سرولوژی IgM منفی داشتند. بین ابتلا به بروسلوز و بروز سقط ارتباط معنی دار نبود، اما بین ابتلا به بروسلوز و مصرف شیر نجوشیده ارتباط معنی دار دیده شد.نتیجه گیری: یافته ها نشان می دهد، ابتلا به عفونت بروسلایی بدون علامت عاملی جهت ایجاد سقط نمی باشد.

مقدمه: اپی زیاتومی و پارگیها صدمات شایع پرینه در زنان نخست زا هستند و رایج ترین برش جراحی در مامایی می باشد. هیچ مدرک محکم علمی در تایید اپی زیاتومی رایج وجود ندارد و توصیه شده است. اپی زیاتومی به صورت انتخابی و بر اساس موارد لزوم مادری و جنینی انجام شود. بنابراین پژوهش حاضر با هدف مقایسه میزان صدمات پرینه در مادران نخست زا با اپی زیاتومی رایج و انتخابی انجام گرفت.روش کار: این مطالعه از نوع کار آزمایی بالینی تصادفی در بیمارستان شهید مدرس کاشمر سال 1382 بر روی 100 خانم نخست زای 35ـ17 ساله با شروع خودبخودی زایمان انجام شد. واحدهای پژوهش ابتدا به صورت مبتنی بر هدف انتخاب و سپس به روش تخصیص تصادفی در دو گروه با اپی زیاتومی رایج و انتخابی قرار گرفتند، همه زایمانها توسط پژوهشگر انجام گردید. اما تعیین میزان صدمات پرینه توسط کمک پژوهشگر که از گروه مادران اطلاع نداشت، صورت گرفت. ابزار جمع آوری داده ها فرمهای مصاحبه و مشاهده، و مقیاس سنجش قدرت عضلات کف لگن بودند.تجزیه و تحلیل داده ها با آزمونهای آماری تی دانشجویی، کای دو، من ویتنی و فیشر با استفاده از نرم افزار آماری SPSS با ضریب اطمینان %95 صورت گرفت.نتایج: بر اساس نتایج این پژوهش 12 نفر (24درصد) در گروه انتخابی و 50 نفر (100درصد) در گروه رایج، اپی زیاتومی شدند (P<0.0001). به طور کلی صدمات پرینه در گروه انتخابی 62 درصد و در گروه رایج 100 درصد بود که از نظر آماری تفاوت معنی دار وجود داشت (P<0.0001). در این مطالعه دو گروه از نظر متغیرهای موثر بر صدمات پرینه همگن بودند.نتیجه گیری: انجام اپی زیاتومی به صورت انتخابی سبب کاهش صدمات پرینه می شود که می تواند به عنوان روشی ایمن و با صرف وقت و هزینه کمتر جایگزین اپی زیاتومی رایج شود.

روش کار: این پژوهش کارآزمایی بالینی که بر 72 بیمار تحت عمل سزارین، بستری در بخش جراحی زنان بیمارستان افضلی پور کرمان در سال 1385 انجام شد، نمونه ها به دو گروه مورد و شاهد تقسیم شده که در گروه مورد جهت تسکین درد از تنس و در گروه شاهد از پلاسبوتنس استفاده شد. شدت درد بیماران قبل و بعد از مداخله توسط مقیاس بصری سنجش درد و زمان درخواست اولین مسکن تا 4 ساعت پس از مداخله در دو گروه مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. ویژگیهای فردی و نتایج شدت درد بر مبنای مقیاس بصری سنجش درد  (VAS)در پرسشنامه جمع آوری گردید. اطلاعات به دست آمده، به وسیله نرم افزار آماری  SPSSو با استفاده از آزمون آماری تی، آنالیز واریانس یک طرفه، آزمون رتبه ای، من ویتنی یو، کروسکال والیس و ویلکاکسون تجزیه و تحلیل شدند.نتایج: نتایج پژوهش نشان داد میانگین شدت درد در گروه مورد و شاهد بعد از مداخله به ترتیب 3.78 و 6.61 بود (P=0.0001). تفاوت میانگین شدت درد قبل و بعد از مداخله در گروه تنس با تفاوت 2.52 و در گروه پلاسبوتنس با تفاوت 0.22 معنی دار بود (P=0.0001). همچنین 91 درصد بیماران در گروه مورد دردشان کاهش یافته بود (P=0.0001).نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاکی از این است که بیماران در زمان استفاده از تنس درد کمتری را نسبت به استفاده از پلاسبوتنس احساس نموده اند، لذا تحریک الکتریکی عصب از طریق پوست، در کاهش درد ناشی از عمل سزارین موثر بوده و می توان آن را به عنوان یک روش موثر و بی خطر، جهت کاهش درد پس از عمل سزارین پیشنهاد نمود.

مقدمه: پلی هیدر آمنیوس متوسط و شدید با عوارض متعدد جنینی و مادری همراه است. در چند مطالعه در سایر کشورها استفاده از ایندومتاسین در درمان پلی هیدرآمنیوس متوسط و شدید پیشنهاد شده است، لیکن تاکنون مطالعه ای در این زمینه در کشور ما انجام نشده است. به همین دلیل این مطالعه با هدف تعیین تاثیر داروی ایندومتاسین در درمان پلی هیدرآمنیوس متوسط و شدید انجام گرفت.روش کار: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی در سال 1385 بر 40 زن باردار مراجعه کننده به بیمارستان فاطمیه همدان با سن حاملگی بین 22-30 هفته با پلی هیدرآمنیوس متوسط و شدید که طبق بررسی های انجام شده مبتلا به دیابت نبودند و وجود هر گونه ناهنجاری آشکار جنینی با سونوگرافی در آنان رد شده بود، انجام گرفت. بیماران به طور تصادفی در دو گروه کنترل و مورد تخصیص یافتند. گروه آزمایش تحت درمان با ایندومتاسین با میزان 1.5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم به مدت 2 هفته قرار گرفته و گروه کنترل فقط تحت نظر قرار گرفتند و در صورت بروز زجر تنفسی یا درد شکم بستری شدند. بیماران گروه مورد در طی استفاده از دارو از نظر عوارض جانبی بررسی شدند. 2 هفته و 4 هفته بعد از درمان، سونوگرافی از نظر شاخص مایع آمنیوتیک تکرار شد. بیماران هر دو گروه تا پایان بارداری پیگیری شدند و نوزادان بعد از تولد هم از نظر PDA مقاوم بررسی گردیدند. مشخصات فردی، طول مدت حاملگی، آپگار و سایر عوارض در پرسشنامه ثبت و داده های به دست آمده توسط نرم افزار SPSS با استفاده از آمار توصیفی، جداول توزیع فراوانی و آزمونهای تی، آنوا و من ویتنی پردازش شد. سطح معنی داری در آزمونهای مذکور P<0.05 در نظر گرفته شد.نتایج: میانگین طول مدت حاملگی در گروه آزمایش 38±1.33 و در گروه کنترل  34±2.93هفته بود که از نظر آماری این اختلاف معنی دار بود (P=0.000). اندکس مایع آمنیوتیک سیر نزولی از 24.2±3.54 سانتی متر به 17.15±2.36 سانتی متر در چهار هفته بعد از درمان داشت. آپگار نوزادان بالاتر از گروه کنترل بود و ایندومتاسین عارضه جانبی مادری و جنینی نداشت.نتیجه گیری: این بررسی نشان داد که میزان موفقیت در گروه درمان 100 درصد بود. میانگین طول مدت حاملگی در گروه آزمایش طولانی تر، اندکس مایع آمنیوتیک سیر نزولی و آپگار نوزادان بهتر از گروه کنترل بود.

مقدمه: امروزه اهدا جنین های حاصل از لقاح آزمایشگاهی یکی از روشهای رایج کمک به زوجهای نابارور می باشد که خود قادر به تولید جنین با روشهای کمکی باروری آزمایشگاهی مرسوم نمی باشند. کیفیت آندومتر رحم گیرنده و زمان انتقال جنین از عوامل بسیار موثر در کسب موفقیت بالا در سیکلهای انتقال جنین می باشند. هدف از این مطالعه بررسی نتابج حاملگی پس از اهدای جنین در سیکل طبیعی افراد گیرنده بوده است.روش کار: این مطالعه توصیفی در سال 138 در مرکز ناباروری شهر همدان انجام شده است. 24 زوج گیرنده توسط جنین های اهدایی از 17 زوج اهدا کننده تحت عمل اهدا جنین قرار گرفتند. اهدا جنین در روزهای 14-17 و 2-3 روز بعد از تجویز پروژسترون در سیکل طبیعی افراد گیرنده انجام پذیرفت. آزمایش حاملگی دو هفته پس از انتقال جنین انجام پذیرفت و پاسخ مثبت در صورت مشاهده جنین با سونوگرافی که در خود مرکز انجام می پذیرفت به عنوان حاملگی مثبت ثبت شد. مشخصات فردی، نتایج تجویز هورمون و اهدا جنین در پرسشنامه جمع آوری و با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد.نتایج: میانگین سن افراد گیرنده و دهنده جنین به ترتیب 32.2 و 26.2 بود که بطور متوسط 2.3 جنین به هر کدام از افراد گیرنده انتقال یافت که در %30 از موارد (8 مورد از 24 مورد) منجر به حاملگی کلینیکی گردید.نتیجه گیری: از این مطالعه می توان نتیجه گرفت که انتقال جنین در سیکل های طبیعی یک روش ارزان، آسان و قابل قبول در زوجهای کاندید اهدا جنین می باشد که می تواند توام با میزان موفقیت بالایی انجام پذیرد.