علوم پزشکی رازی
سال:1381 | دوره:9 | شماره:30 |تعداد مقالات:20

هدف از این مطالعه ارزیابی نقش نمونه گیری، کشت و تست حساسیت آنتی بیوتیکی در درمان زخمهای عفونی قرنیه است. این مطالعه به صورت آینده نگر روی 100 بیمار مبتلا به زخم قرنیه که به درمانگاه چشم بیمارستان حضرت رسول اکرم(ص) مراجعه کرده بودند انجام شد. پس از معاینات معمول با اسلیت لامپ و تعیین میزان ضایعه اپی تلیوم، انفیلتراسیون و ادم قرنیه، میزان واکنش اتاق قدامی و هیپوپیون از زخم قرنیه بیماران نمونه گیری انجام شد و نمونه برای رنگ آمیزی و کشت آماده گردید. سپس قطره سفازولین و جنتامایسین تغلیظ شده برای بیمار تجویز شد. در این بررسی 50 بیمار (50 % ) تنها با دریافت دارو بطور قابل قبولی بهبود یافتند که از این تعداد فقط 4 بیمار (4 % ) نیاز به تعویض دارو براساس یافته های آزمایشگاهی حاصل از کشت و تست حساسیت آنتی بیوتیکی پیدا کردند. 43 بیمار (43 % ) با وجود دریافت داروهای تجویز شده یا تغییر آنها براساس یافته های آزمایشگاهی، به علت عدم بهبودی قابل قبول یا پیشرفت ضایعه، نیاز به جراحی قرنیه پیدا کردند (36 مورد فلپ ملتحمه و 7 مورد پیوند قرنیه). در7 بیمار (7 % ) به علت سوراخ بودن قرنیه در بدو مراجعه و دید NLP ، گلوب تخلیه شد. با توجه به نتایج فوق می توان گفت که اغلب زخمهای باکتریال قرنیه با تجویز بموقع آنتی بیوتیکهای وسیع الطیف بهبودی می یابند و انجام کشت و تست حساسیت آنتی بیوتیکی لااقل در مراکزی که دسترسی به آزمایشگاه و متخصص تشخیص آزمایشگاهی آسان نیست، چندان ضروری به نظر نمی رسد. تهیه کشت و تست حساسیت آنتی بیوتیکی را می توان برای بیمارانی در نظر گرفت که زخم شدید و پیشرفته قرنیه دارند یا عامل غیر باکتریایی برای زخم قرنیه آنها مطرح است یا تغییر نوع درمان مد نظر می باشد.

اهمیت واریاسیونهای آناتومیک، مورد توجه بسیاری از شاخه های علوم پزشکی می باشد. واریاسیون ممکن است در هر یک از ارگانها و سیستمهای بدن وجود داشته باشد که درجه اهمیت آنها تحت تأثیر فاکتورهای مختلف از بی اهمیت تا پراهمیت و حتی خطرناک متغیر است. سیستم گردش خون مستعد بروز واریاسیونهای متعدد می باشد که با توجه به اهمیت حیاتی این سیستم بخصوص در خون رسانی به سیستم اعصاب مرکزی و بویژه مغز، واریاسیونهای آن از اهمیت بیشتری برخوردار هستند. حلقه ویلیس منبع اصلی خون رسانی به بخشهای مختلف مغز است و تاکنون واریاسیونهای متعددی در رابطه با آن گزارش شده است. علیرغم بررسیهای متعدد در سایر جمعیتها تاکنون در کشور ما گزارشی مبنی بر نوع و میزان وقوع واریاسیونهای این ساختار عروقی مهم وجود نداشته است. لذا هدف از این تحقیق بررسی واریاسیونهای حلقه عروقی مغز(ویلیس) به روش آنژیوگرافی سربرال در بیماران نژاد ایرانی مراجعه کننده به بخش رادیولوژی و پی بردن به نوع و میزان واریاسیونهای آناتومیک بوده است. در این تحقیق از طریق مطالعه کلیشه های فاز شریانی، موارد واریاسیون شامل تغییر در محل انشعاب، تعداد انشعابهای غیر نرمال، آژنزی و مقایسه قطر ظاهری در مورد شریانهای حلقه ویلیس و همچنین شریانهای کاروتید داخلی، خارجی، مغزی میانی و ورتبرال تحت بررسی قرار گرفتند. نتایج این تحقیق نشان دهنده وجود موارد واریاسیون در شریانهای رابط قدامی، رابط خلفی، مغزی میانی و بازیلار بوده است. نتایج این تحقیق در زمینه تشخیص های نورولوژیک و همچنین پیش آگهی بیماران مبتلا به ضایعات عروقی مغز حائز اهمیت می باشد

 از آنجائیکه در یک بخش رادیولوژی بهای فیلم، مواد شیمیایی و استهلاک دستگاهها، 80% از کل هزینه آن بخش را تشکیل می دهند، عدم موفقیت در تهیه کلیشه های مطلوب رادیوگرافی از نظر اقتصادی، هزینه سنگینی را به سیستم بهداشتی و درمانی تحمیل می کند، تجزیه و تحلیل کلیشه های کنار گذاشته شده رادیوگرافی در حقیقت مقدمه ای جهت اجرای برنامه کنترل کیفی محسوب می گردد. بنابراین با بررسی نحوه فعالیت بخشهای رادیوگرافی به منظور ارزیابی کیفی این واحدها، نقاط ضعف سیستم نمایان شده و می توان در رفع آنها کوشش نمود. در این طرح سعی شد تا ضمن بررسی علل کنارگذاشتن فیلم، عوامل موثر بر آن نیز شناسایی گردد تا با به حداقل رساندن این عوامل، علاوه بر صرفه جویی در هزینه بیمارستانها، حفاظت بیشتری در برابر تابش گیری بیماران و پرسنل انجام شود. به منظور کاهش نقش تکنسینها به عنوان یک عامل مخدوش کننده در نمونه گیری از فیلمهای کنار گذاشته شده و تکراری، تعدادی از دانشجویان ترم آخر رادیولوژی تحت آموزش قرار گرفتند و نحوه بررسی فیلمها برای آنهاشرح داده شد. سپس تمام فیلمهایی که از بیماران مراجعه کننده به بخشهای رادیوگرافی تهیه شده بود در شیفت صبح 3 بیمارستان آموزشی شهر سمنان بلافاصله پس از خروج از دستگاه ظهور مورد بررسی قرار گرفت. در مدت جمع آوری نمونه ها، 3067 کلیشه از 1670 بیمار تهیه و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون K2 و نسبت استفاده شد. نتایج به دست آمده از این آزمایش نشان داد که 17/1% از کل تصاویری که تهیه شده بودند تکرار شدند در حالی که میزان کل فیلمهایی که کنار گذاشته شده بودند، 5% و مقدار واقعی فیلمهای خراب شده که کیفیت پایین داشتند 98/7% بوده است. در این آزمایش مشخص شد که بین تصاویر کنار گذاشته شده توسط مردان (7/3%) و زنان (2/6%) اختلاف معنی داری وجود دارد(PV=0.0024) مهمترین عامل کنار گذاشتن کلیشه های رادیوگرافی، حالت گماری نامناسب بیمار (3/29%) و دومین عامل، خطای اکسپوژر(4/24%) بوده است. یافته ها حاکی از این نکته است که 9/2% از تصاویر تهیه شده فاقد کیفیت مطلوب هستند اما بدون کنار گذاشتن یا تکرار، به عنوان کلیشه های سالم در اختیار بیمار قرار داده می شوند که در بیمارستان دارای بخش اورژانس این نکته چشمگیرتر می باشد.

این مطالعه به منظور تعیین میزان موفقیت احیای قلبی تنفسی به صورت توصیفی و cross sectional در 6 ماهه دوم سال 1379، روی 150 بیمار که نیاز به این اقدام داشتند، انجام شد. ابزار گردآوری اطلاعات، فرمهای تنظیم شده برای ثبت گزارش پزشکان و تیم پرستاری و نیز پیگیری وضعیت بیماران تا زمان ترخیص از بیمارستان بوده است. جامعه مورد مطالعه بیمارانی بودند که عملیات احیای قلبی ریوی برای آنها به صورت اورژانسی انجام شده بود و بعد از احیا در بیمارستان قابل پیگیری مطالعاتی بوده اند. بطور کلی معیار موفقیت اولیه در احیای قلبی ریوی برگشت فعالیت قلب است که با مانیتورینگ ثبت جریان الکتریکی قلب (ECG) و نیز لمس نبض محیطی و مرکزی مشخص می شود و معیار موفقیت نهایی، ترخیص زنده از بیمارستان می باشد. در این بررسی میزان موفقیت اولیه 3/29% و موفقیت نهایی 10% بوده است.

پیشابـــراه (Transurethral urinary incontinence)، 2- بی اختیاری ادراری خارج از پیشابراه (Extra urethral Incontinence). علل مختلف اکتسابی و مادرزادی در پیدایش بی اختیاری ادرار در کتب کلاسیک زنان و اورولوژی شرح داده شده است اما بی اختیاری ادراری پس از مقاربت که در خانم مبتلا به فقدان مادرزادی مجرای مولر (سندرم روکی تانسکی) در نتیجه اتساع پیشابراه در اثر مقاربت ایجاد می شود، موردی استثنایی است که در کتب کلاسیک عنوان نشده است.

در سلولهای یوکاریوت، ماده ژنتیکی( DNA ) در اتصال با یک سری پروتئینها، ساختاری به نام نوکلئوزوم را در کروماتین می سازند. دسته ای از این پروتئینها به نام پروتئینهای غیرهیستونی با حرکت الکتروفورزی پایین به نام (LMG ( Low Mobility Group  از کروماتین جداسازی شده اند. بررسی پروتئینهای LMG بافت کبد موش روی ژل پلی اکریلامید SDS حدود 10 پروتئین را مشخص می سازد. در این تحقیق یکی از پروتئینهای LMG از بافت کبد موش با استفاده از روش الکتروفورز و الکتروالوشن تهیه و برخی از خصوصیات بیوشیمیایی و میانکنش آن با DNA با استفاده از روشهای اسپکتروسکوپی و کروماتوگرافی تمایلی سلولز DNA 2 رشته ای و تک رشته ای، مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که پروتئین خالص شده، وزن مولکولی حدود 160 کیلو دالتون و نقطه ایزوالکتریک 5/5 دارد. بررسی میانکنش LMG با DNA به روش اسپکتروسکوپی نشان داد که جذب 210 و 260 نانومتر DNA میانکنش یافته با پروتئین، افزایش می یابد. مطالعات کروماتوگرافی تمایلــی مشخص می کند که LMG خالص شده تمایل بیشتری به DNA 2 رشته ای نسبت به تک رشته ای دارد. بطور کلی می توان چنین گفت که پروتئین LMG به DNA متصل می شود و موجب بازشدن مولکول DNA در کروماتین می گردد لذا می تواند به عنوان یک پروتئین تنظیمی نقشهایــی را در رونویسی و همانندسازی ایفا نماید.

هدف از این پژوهش مقایسه کارایی 2 روش آماده سازی روده قبل از جراحی بود. این 2 روش عبارت بودند از: ترکیب روغن کرچک، کوتریموکسازول، مترونیدازول و سفتی زوکسیم (C.C.M.C) و ترکیب پلی اتیلن گلیکول، نئومایسین، اریترومایسین و سفامندول (P.N.E.C). در این مطالعه 60 بیمار که کاندید اعمال جراحی غیراورژانس(elective) کولورکتال بودند، به صورت تصادفی به 2 گروه مساوی تقسیم شدند. هر یک از گروهها تحت یکی از رژیمهای آماده سازی فوق قرار گرفتند. کفایت آماده سازی روده، حین عمل و توسط جراحی که از نوع آماده سازی روده بی اطلاع بود، انجام شد. نسبت آمادگی قابل قبول روده برای رژیم (C.C.M.C) معادل 90 % و برای رژیم P.N.E.C در حدود 96 % بود (Non significant, power: %97.5). درد شکم در گروه P.N.E.C به مراتب شایعتر از گروه C.C.M.C بود (15% در مقابل (P>0.05, %40. همچنین عوارض عفونی در گروه C.C.M.C به میزان 3/13 % و در گروه P.N.E.C به میزان 10 % مشاهده شد (تفاوتی که از نظر آماری معنی دار نبود). نتیجه آنکه ترکیب رژیم C.C.M.C همانند رژیم P.N.E.C روشی موثر، ایمن و بویژه ارزان است و استفاده از آن به عنوان روشی ارجح در آماده سازی روده قبل از جراحی دستگاه گوارش، توصیه می گردد.

یکی از روشهای کنترل فشار خون که به راحتی قابل انجام است ورزش می باشد. این تحقیق به منظور بررسی و مقایسه ورزشهای هم تنش اندام فوقانی و تحتانی بر تغییرات فشار خون در بیماران مبتلا به پرفشاری خفیف خون انجام شده است. مطالعه فوق به صورت نیمه تجربی و به روش نمونه گیری ساده روی 30 زن مبتلا به پرفشاری خفیف خون صورت گرفت. در این تحقیق بیماران به 2 گروه 15 نفری تقسیم شدند که هر گروه طی 2 جلسه، ورزشهای اندام فوقانی و اندام تحتانی را انجام دادند. ورزش اندام تحتانی توسط تسمه گردان (به هر دو گروه) و ورزشهای اندام فوقانی با استفاده از وزنه های 500 گرمی به گروه اول و قایق ثابت به گروه دوم داده شد. مدت زمان هر ورزش 21 دقیقه بود و تغییرات فشار خون قبل، حین و در پایان ورزش ثبت گردید. بررسی داده ها با روش آماری آزمون (T ( t student  و مقایسه زوجها paird t test نشان داد که انجام ورزشهای هم تنش اندام فوقانی و تحتانی در تمام دقیقه های اندازه گیری شده، باعث کاهش فشار سیستولیک، دیاستولیک و میانگین فشار شریانی شده است و اختلاف معنی داری بین فشار خون در قبل و بعد از انجام هر 3 نوع ورزش وجود داشت. همچنین در مقایسه تغییرات فشار خون پس از انجام ورزشهای اندام فوقانی و تحتانی مشاهده گردید که اختلاف معنی داری بین ورزشهای این 2 اندام وجود ندارد. در این تحقیق مشخص شد که انجام ورزشهای هم تنش اندام فوقانی و تحتانی به یک میزان باعث کاهش فشار خون می گردد. لذا پیشنهاد می شود تا به بیمارانی که از انجام ورزشهای اندام تحتانی به دلیل مشکلات عضلانی ـ مفصلی ناتوان می باشند، جهت کمک به کاهش فشار خون، برنامه ورزشی به صورت ورزشهای هم تنش اندام فوقانی توصیه گردد.

هدف از این مطالعه بررسی نتایج درمانی گلوکوم مادرزادی در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) بوده است. این مطالعه به صورت گذشته نگر ( Retrospective ) روی پرونده 38 بیمار که با تشخیص گلوکوم مادرزادی از اواخر سال 69 لغایت اواخر سال 77 مراجعه کرده و درمان طبی یا جراحی شده بودند، انجام شد. در بررسی نتایج نهایی فشار چشم، کنترل فشار چشم تا حدود زیر 21 میلمتر جیوه به عنوان موفقیت تلقی شده است. براساس نتایج حاصل از مطالعه که روی 71 چشم از 38 بیمار صورت گرفته بود، در 5 چشم (7%) تنها با درمان دارویی فشار چشم کنترل شده بود، 66 مورد (93%) نیاز به عمل جراحی پیدا کردند که از این تعدا د در 47 چشم (71%) با 1 یا چند بار عمل جراحی فشار به زیر 21 میلیمتر جیوه رسید. شایعترین عمل جراحی ترابکولوتومی بود که روی 62 چشم (94%) و بین 3ـ1 بار انجام گردید و منجر به کنترل فشار در 38 چشم (5/57%) شد. در نهایت در 52 چشم (73%) با درمان دارویی یا به وسیله اعمال مختلف جراحی، فشار چشم کنترل شده بود. در 70% چشمها تغییری در قطر افقی قرنیه و میزان CUP در مقایسه بین اولین و آخرین معاینه وجود نداشت. کدورت قرنیه در اولین معاینه 84% بود که در آخرین معاینه به 38% تقلیل یافت. بطور کلی می توان گفت که درمان گلوکوم مادرزادی بر پایه جراحی استوار بوده و ترابکولوتومی به عنوان اولین اقدام درمانی در این بیماران، روشی موثر می باشد. در صورت عدم کنترل فشار داخل چشم بعد از انجام ترابکولوتومی می توان از عمل مجدد یا انجام ترابکولوتومی همراه با ترابکولکتومی استفاده کرد.

هلیکوباکتر پیلوری در بیماریزایی (پاتوژنز) گاستریت مزمن فعال نقش اساسی دارد. ابتلا به عفونت معمولاً در دوران کودکی رخ می دهد اما اثرات آن برای تمام عمر باقی می ماند. ابتلا به این عفونت یک پدیده جهانی است که شیوع آن متفاوت می باشد. گاستریت مزمن (آتروفیک) و متاپلازی روده ای به عنوان سلولهای منادی (پرکورسورهای) سرطان روده ای ـ معدی پذیرفته شده اند. در حال حاضر اغلب مطالعات در جهان در جهت بررسی نقش هلیکوباکتر پیلوری و مرحله درمان پذیری بافتی برای جلوگیری از پیدایش سرطان معده معطوف گردیده است. در این مطالعه 2094 نمونه از مخاط آنتر و بدنه معده 576 بیمار که دچار دیس پپسی بدون زخم بودند، در مدت 2 سال جمع آوری شد و با روش مقطعی ـ توصیفی، بررسی گردید، که 260 نفر (1/45 % ) مرد و 316 نفر (9/54 % ) زن بودند. حداقل سن 13 سال و حداکثر سن 89 سال با میانگین 8/18 ± 48 سال بود. شیوع کلی هلیکوباکتر پیلوری 7/59 % بود که بیشترین شیوع را در دهه پنجم (8/70 % ) داشت. شیوع گاستریت مزمن فعال 1/56 % ، گاستریت مزمن 2/34 % و متاپلازی روده ای 3/11 % بود. هر چند شیوع کلی ابتلا در مردان 10 % بیشتر از زنان بود اما شیوع گاستریت مزمن فعال گاستریت مزمن و متاپلازی روده ای در 2 جنس یکسان بوده است. شیوع گاستریت مزمن و متاپلازی روده ای با افزایش سن افزایش داشت و اغلب در گروه سنی بالاتر از 45 سال یافت شد. موارد منفی هلیکوباکتر پیلوری در متاپلازی روده ای بیشتر از موارد مثبت آن بوده است.

مسمومیت کبدی، عارضه جدی رژیم درمانی ضد سل بشمار می آید. در مطالعات انجام شده درمان ضد سل در 10 تا 20 % بیماران موجب افزایش بدون علامت مقدار آنزیمهای کبدی می شود و در 1 % آنها منجر به بروز هپاتیت می گردد. این مطالعه جهت بررسی عوامل موثر بر پیدایش مسمومیت کبدی ناشی از درمان سل ریوی به عنوان یکی از بیماریهای شایع ایران انجام شده است. در این تحقیق مورد ـ شاهدی، 32 نفر از افرادی که در اثر درمان ضد سل ریوی با داروهای ایزونیازید، ریفامپین، پیرازینامید، اتامبوتول دچار مسمومت کبدی شده بودند با 64 نفر از افرادی که همان درمان را دریافت کرده بودند اما دچار مسمومیت کبدی نشده بودند، از نظر علائم، نشانه ها و آزمایشات پاراکلینیک اولیه مقایسه شدند. میانگین سنی در گروه مورد بطور معنی داری بیش از گروه شاهد بود (P=0.04). ابتلا به هپاتیت B نیز یکی از عوامل موثر بر بروز مسمومیت کبدی در بیمارانی که درمان ضد سل دریافت می کردند، بوده است P=0.04) و (OR=6.1. دقت، حساسیت و ویژگی مدل رگرسیونی لوجستیکی که جهت پیش بینی احتمال ابتلا به مسمومیت کبدی بر اساس ESR و هموگلوبین طراحی شده بود، به ترتیب برابر 5/69 % ، 1/48 % و 9/90 % بوده است. مدل پیشگویی کننده احتمال مرگ در بیماران مبتلا به مسمومیت کبدی ناشی از درمان ضد سل در این مطالعه (بر اساس ALT در بدو تشخیص مسمومیت کبدی و (ESR دقت، حساسیت و ویژگی به ترتیب برابر 7/85 %، 4/71% و 5/90% داشت. پیش بینی احتمال وقوع مسمومیت کبدی در بیمارانی که درمان ضد سل دریافت می کنند (قبل از شروع درمان) پزشکان را در کنترل و پیشگیری از این امر یاری خواهد کرد. با توجه به بالا بودن ویژگی مدلهای پیشنهاد شده، پیش بینی عدم ابتلا به مسمومیت کبدی و زنده ماندن بیمار دچار این مسمومیت، در این مدلها ارزشمند می باشد (OR=Odds Ratio).

در دهه اخیر جمعیت دنیا با سرعت بیشتری افزایش داشته است. تقریباً 93 % افزایش جمعیت دنیا در آسیا، آفریقا و آمریکای لاتین اتفاق افتاده است. تنظیم خانواده به عنوان راهی مهم و موثر برای مقابله بشر امروز با افزایش جمعیت شناخته شده است. از سال 1994 بهداشت باروری جایگزین تنظیم خانواده شده است که یکی از جنبه های آن نقش مردان است. برای کمک به مردان درباره روشهای مختلف تنظیم خانواده، آگاهی از اطلاعات آنها در این مورد و نقش آموزش در افزایش این آگاهی اهمیت دارد. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر آموزش در آگاهی مردان از تنظیم خانواده طراحی شد. طی یک مطالعه befor-after ، 149 مرد ساکن در بردآباد توسط روش نمونه گیری غیراحتمالی مورد بررسی قرار گرفتند. روش گردآوری داده ها پرسشنامه بود. توصیف و تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری paired t-test انجام شد. در این مطالعه مشاهده شد که میانگین امتیاز کسب شده در زمینه آگاهی مردان از تنظیم خانواده، بعد از آموزش تفاوت معنی داری با قبل از آموزش دارد. تغییر امتیاز آگاهی با سن و تحصیلات ارتباط معنی داری نداشت. اما با سن زمان ازدواج مردان ارتباط معنی داری داشت. نتیجه ای که از این مطالعه به دست آمد این بود که آموزش می تواند در آگاهی مردان در مورد تنظیم خانواده نقش مؤثری داشته باشد.

نواحی سامانگر هستک (NOR=nucleolar organizer regions) حلقه هایی از DNA حاوی ژنهای ریبوزومی هستند که RNA ریبوزومی، جهت پروتئین سازی، از روی آن ترجمه می شود. نواحی سامانگر هستک(NOR) در بازوی کوتاه کروموزومهای آکروسانتریک قرار دارند و حاوی پروتئینهای نقره دوست می باشند که در رنگ آمیزی کلوئید نقره به صورت نقاط سیاه رنگی به نام AgNOR مشاهده می شوند. تعداد AgNORها در هسته با میزان فعالیت تکثیری سلولی ارتباط مستقیم دارد. هر چه تعداد AgNOR بیشتر باشد، میزان فعالیت تکثیری آن بافت بیشتر است و احتمال بدخیم بودن آن نیز بیشتر می باشد. هدف از این مطالعه بررسی ارزشمند بودن AgNOR در افتراق توده های خوش خیم از توده های بدخیم پستانی است تا با استفاده از این رنگ آمیزی، از روی نمونه های کوچک بیوپسی، FNA، Touch imprint، Frozen section براحتی بتوانیم توده های خوش خیم را از بدخیم افتراق دهیم. در این مطالعه رنگ آمیزی AgNOR روی 90 مقطع حاصل از برش بلوکهای پارافینی شامل 45 مورد توده خوش خیم و 45 مورد توده بدخیم انجام شد. نتایج به دست آمده نشان داد که تعداد متوسطNOR رنگ شده توسط نقره (AgNOR)، در هر سلول از تومورهای خوش خیم پستان 13/4 و در تومورهای بدخیم 82/9 است. با استفاده از t-test و oneway ANOVA test تفاوت آماری معنی داری بین متوسط (Mean)AgNOR توده های بدخیم و توده های خوش خیم پستانی وجود داشت بنابراین رنگ آمیزی AgNOR می تواند روشی ساده، مطمئن و کم هزینه جهت افتراق توده های خوش خیم از توده های بدخیم پستانی باشد.

استخوان کشکک در مرکز یک چهار راه که حاصل لیگامانها، عضلات و کپسول مفصلی است قرار دارد و ثبات آن توسط این عناصر تأمین می گردد. به علت ضعف در عضله پهن داخلی، استخوان کشکک تمایل به حرکت به سوی خارج پیدا می کند و در نهایت سندرم دردناک فشاری خارجی را ایجاد می کند که در جامعه امروزی ما شیوع بسیار زیادی داشته و اغلب بیماران مراجعه کننده به درمانگاههای فیزیوتراپی از آن رنج می برند. در این تحقیق هدف، بررسی میزان فعالیت عضلات طرف داخل و خارج استخوان کشکک به عنوان مهمترین عناصری که باعث ثبات دینامیک آن می شوند، می باشد. این بررسی روی 10 فرد سالم و 10 بیمار مبتلا به جابجایی خارجی استخوان کشکک انجام شد و مقدار (IEMG ( Integrated Electromyography و ویژگی  Integrated Absolut Value)IAV) عضلات فوق به دنبال انجام انقباض ایزومتریک حداکثر در 3 زاویه 15، 30و 45 درجه خمیدگی زانو روی دستگاه Biodex و توسط Telemetric EMG به دست آمده است. پس از تجزیه و تحلیل سیگنالها در برنامه “ MYODAT ” مشخص شد که در بیماران مبتلا به جابجایی خارجی کشکک، میزان فعالیت عضلانی در عضلات طرف داخل که نمایانگر قدرت آن می باشد کمتر از حد معمول بوده و نسبت فعالیت عضلانی در عضلات طرف داخل به خارج کشکک نیز از مقدار عددی (یک) کمتر می باشد که در زمینه تقویت عضلانی و برنامه توانبخشی باید به آن توجه کافی داشت.

شکستگی استخوان گونه، از شکستگیهای شایع ناحیه فک و صورت می باشد که در صورت عدم تشخیص و درمان صحیح و به موقع منجر به اختلالاتی در عملکرد و زیبایی بیمار می گردد. بنابراین بررسی میزان شیوع و ویژگیهای اپیدمیولوژیک این شکستگی از اهمیت قابل توجهی برخوردار می باشد. این مطالعه به صورت توصیفی و گذشته نگر روی 1277 بیمار با تشخیص شکستگی استخوانهای صورت طی سالهای 1373 لغایت 1378 در مرکز آموزشی درمانی حضرت فاطمه(س) انجام شد. سپس اطلاعات مربوط به یافته های اپیدمیولوژیک و یافته های بالینی و زمان عمل جراحی جمع آوری و مورد بررسی آماری قرار گرفت. از تعداد 1277 بیمار بررسی شده، 193 بیمار شکستگی استخوان گونه داشتند که حدود 1/15 % از کل شکستگیهای فک و صورت را تشکیل می داد. اغلب بیماران با شکستگی استخوان گونه (9/83 % ) مرد بودند و در محدوده سنی 30-21 سال(9/38 % ) قرار داشتند. شایع ترین علت شکستگی استخوان گونه(4/55 % ) تصادف با اتومبیل و موتور سیکلت بوده است. از نظر سمت ضایعه، سمت چپ شایع ترین سمت شکستگی با میزان شیوع 9/53 % بود و در 2/7 % موارد، در هر دو سمت راست و چپ، شکستگی وجود داشت. شایع ترین علامت شکستگی، از بین رفتن برجستگی گونه (7/53 % ) بود. اغلب بیماران به صورت تاخیری تحت درمان جراحی قرار گرفته بودند و فقط 5/15 % در هفته اول بعد از تروما، جراحی شده بودند. با توجه به شیوع این نوع شکستگیها در تصادفات، می توان با پیشگیری صحیح، از شیوع این نوع شکستگیها کاست. اغلب این بیماران به علت وجود ادم و هماتوم به موقع تشخیص داده نشده و تحت عمل جراحی قرار نمی گیرند اما در صورت توجه بیشتر و دقت در معاینات بالینی بیماران با ترومای ناحیه فک و صورت، می توان بموقع این بیماران را تشخیص داده و تحت عمل جراحی قرار داد.

هپارین یک ماده ضد انعقادی است که در اعمال جراحی عروق، جهت پیشگیری از ترومبوز حین عمل استفاده می شود و پس از مدتی توسط پروتامین که یک داروی ضدهپارین است خنثی می شود. تزریق پروتامین می تواند عوارضی به همراه داشته باشد که این عوارض شامل کلاپس قلبی ـ عروقی، واکنش آنافیلاکسی، افت فشار خون، برادیکاردی و برونکواسپاسم هستند. همچنین دوز بالای آن منجر به تشدید اثر ضدانعقادی شده و باعث خونریزی می گردد. این تحقیق یک مطالعه آینده نگر است که طی آن 50 بیمار که تحت اعمال جراحی عروق مانند آنوریسم، بای پس های آئورت، تروما و گرافت عروقی قرار گرفته بودند، بررسی شدند. با استفاده از یک تست ساده و دقیق به نام (Activated clotting Time(Act وضعیت انعقادی بیماران قبل از تزریق هپارین به عنوان پایه ( ACT1 ) و قبل از تزریق پروتامین (2 ACT ) بررسی شد. در این بررسی مقدار هپارین تزریق شده در تمام نمونه ها 5000 واحد بوده است. در بررسی آماری و مقایسه مقادیر ACT1 و 2 ACT ، اختلاف آنها معنی دار بود اما از طرفی در درصد قابل توجهی از افراد (44 % )2 ACT در زمان تزریق پروتامین اگر چه به حد پایه برنگشته بود اما در حدی بود که قابل قبول محسوب می گردید. در بررسی متغیرها، مقدار 2 ACT با فاصله زمانی بین تزریق هپارین و پروتامین، رابطه معنی دار داشت بدین ترتیب که هر چه زمان بیشتری از تزریق هپارین می گذشت، 2 ACT به ACT1 نزدیکتر می شد. در بررسی متغیرهای سن و وزن، 2 ACT با سن و وزن ارتباط معنی داری نداشت. با توجه به نتایج فوق می توان چنین پیشنهاد کرد که چون در درصد قابل توجهی از افراد 2 ACT در محدوده قابل قبول بوده است، در تمام بیماران قبل از تزریق پروتامین ACT اندازه گیری گردد و در صورت قرارگرفتن ACT در محدوده قابل قبول، بیماران از نظر وجود خونریزی تحت نظر گرفته شوند و در صورت وجود شواهدی به نفع خونریزی، پروتامین تزریق گردد. بنابراین ممکن است نیازی به تزریق پروتامین نباشد، یا لااقل با دوز کمتری استفاده شود به عبارت دیگر مقدار هپارینی که در ابتدا داده می شود، معیار تزریق پروتامین نباشد و به این وسیله از بروز عوارض خطرناک این دارو پیشگیری گردد.

منظور از انجام این تحقیق بررسی میزان مقاومت پروپیونی باکتریوم آکنه (PA) و استافیلوکوک اپیدرمیدیس (SE) نسبت به آنتی بیوتیکهای مصرف شده در درمان بیماران مبتلا به آکنه ولگاریس با سابقه مصرف آنتی بیوتیکهای مورد نظر و همچنین مقایسه آن با موارد کنترل بدون سابقه درمان بود. این مطالعه روی 60 بیمار مبتلا به آکنه ولگاریس التهابی انجام شد که 30 نفر از آنها در موقع نمونه گیری، سابقه مصرف موضعی آنتی بیوتیکهای کلیندامایسین و اریترومایسین و تتراسیکلین خوراکی را به مدت حداقل 4 ماه داشتند و 30 نفر دیگر به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شدند که فاقد سابقه درمان با آنتی بیوتیک، برای درمان آکنه بودند، از ضایعات پوستی این بیماران نمونه گیری و کشت به عمل آمد سپس برای کلنی های رشد یافته در محیط کشت که استافیلوکوک اپیدرمیدیس یا باسیل غیر هوازی پروپیونی باکتریوم آکنه بودند به روش اندازه گیری حداقل غلظت مهارکنندگی( MIC(Minimum Inhibitory Concentrationآنتی بیوتیکهای فوق الذکر، آنتی بیوگرام انجام شد. نتایج MIC نشان داد که در 30 بیمار مورد مطالعه که از نمونه های تهیه شده از آنها باسیل پروپیونی باکتریوم یا استافیلوکوک اپیدرمیدیس رشد کرده بود، در 3/43% به اریترومایسین، 40% به تتراسیکلین و 3/43% به کلیندامایسین مقاوم بودند که در مقایسه با نتایج حاصل از گروه کنترل این مقاومت به ترتیب 7/16، 10 و 10% بود. Pvalue برای اریترومایسین024/0=P تتراسیکلین 0001/0<P و کلیندامایسین 004/0<P به دست آمد. میزان مقاومت به آنتی بیوتیک در بیماران مبتلا به آکنه با سابقه درمان، بیش از گروه کنترل بوده است یعنی ارتباط معنی داری بین میزان مقاومت به آنتی بیوتیک در بیماران مبتلا به آکنه و سابقه درمان وجود دارد در این مطالعه بین میزان مقاومت PA و SE و سابقه درمان قبلی آکنه ارتباط معنی داری وجود داشت.

مردمک باید به کمک قطره فنیل افرین حداقل 6 میلیمتر گشاد گردد تا معاینه و درمان چشم بطور دقیق انجام شود اما جذب سیستمیک آن باعث عوارض جانبی و جدی می گردد. در این مطالعه اثر قطره فنیل افرین 5/2 و 5% به تنهایی یا همراه با سیکلوپنتولات 1% بر اتساع مردمک، فشار خون و نبض در مراجعه کنندگان به درمانگاه چشـم مـورد بررسـی و مقایسه قـرار گـرفت. این مطالعه به روش Crossover- Clinical- Trial ، از مهرماه سال 1379 به مدت 6 ماه روی 97 نفر از بیماران مراجعه کننده به درمانگاه چشم انجام شد. بیماران در صورت داشتن بیماری زمینه ای قلبی عروقی و چشمی، مصرف داروهایی با تداخل اثر با قطره های مورد بررسی، داشتن سابقه جراحی چشم با تأثیر روی عنبیه و مردمک از مطالعه خارج شدند. در چشم هر بیمار در 6 مرحله و در هر مرحله به فاصله حداقل 1 هفته ابتدا قطره فنیل افرین 5/2% ، در مرحله بعد فنیل افرین 5% ، سپس سیکلوپنتولات 1% ، بعد اشک مصنوعی(کنترل)، در مرحله پنجم قطره سیکلوپنتولات با قطره فنیل افرین 5/2% و در مرحله ششم با فنیل افرین 5% هر کدام به فاصله 5 دقیقه ریخته شد. در هر مرحله پارامترهای فشار خون، نبض و اندازه مردمک، قبل از مصرف قطره اندازه گیری شد سپس به فاصله 20 و 30 و 45 دقیقه بعد از آخرین قطره، اندازه گیریها تکرار شدند. اطلاعات جمع آوری شده به تفکیک مورد آنالیز آماری Paird t test قرار گرفتنـــد. افراد مورد بررســـی سن 11 تا 70 سال با متوســـط سنی 93/1 ± 43/42 سال داشتند و 45% زن و 55% مرد بودند. پس از ریختن قطره فنیل افرین 5/2% و 5% در چشم، بیشترین تغییر در فشار خون سیتولیک و به میزان 3/16 و 22/9 میلیمتر جیوه و در فشار دیاستولیک، 41/5 و 75/3 میلیمتر جیوه مشاهده گردید. برادیکاردی در فنیل افرین 5% بیشتر از 5/2% و به میزان 9-5 بار در دقیقه دیده شد اما از نظر آماری معنی دار نبود(05/0 >P ). افزایش قطر مردمک با مصرف فنیل افرین 5/2% ، 75/0 ± 35/1 میلیمتر، فنیل افرین5% ، 95/0 ± 95/1 میلیمتر، سیکلوپنتولات 1%، 95/0 ± 9/3 میلیمتـــر، سیکلوپنتولات با فنیل افریــن 5/2% ، 61/0 ± 25/4 میلیمتـــر و سیکلوپنتولات و فنیل افرین 5%، 58/0 ± 55/4 میلیمتر بود که از نظر آماری تفاوت معنی داری وجود داشت(05/0 <P ). با توجه به حداقل اندازه مردمک 6 میلیمتری، تفاوتی بین فنیل افرین 5/2% و 5% وجود نداشت(05/0 >Mc Newar Test, P  ). بنابراین می توان گفت با توجه به اینکه تأثیر قطره فنیل افرین 5/2% و 5% روی نبض و فشار خون از نظر آماری معنی دار نبود(در قطره های با غلظت بیشتر این تفاوت واضح تر است) و تأثیر آنها بر اتساع مردمک از نظر بالینی فرقی نداشت(هر دو، مردمک را حداقل 6 میلیمتر گشاد کرده بودند)، توصیه می شود از فنیل افرین 5/2% به جای 5% در چشم پزشکی استفاده شود.

تجهیزات پزشکی نقش مهمی در امر تشخیص، درمان و آموزش پزشکی دارند. هر ساله میزان قابل توجهی از دستگاههای پزشکی در بیمارستانها دچار نقص فنی می شوند و کارآیی خودرا از دست می دهند بطوری که سهم عمده ای از هزینه های بیمارستانها به تهیــه و تعمیــر این تجهیـزات اختصاص می یابند و در نتیجه خسارتهای علمی و اقتصادی زیادی به سیستــم بهداشتی و درمانی کشور تحمیــل می شود. این پژوهـــش یک مطالعه مقطعی (cross–sectional) است که به منظور بررسی وضعیت نگهداری و هزینه مراقبت تجهیزات پزشکی در بیمارستانهای وابسته به دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی و درمانی ایران انجام گردیده است. بدین منظور تعداد 284 مورد از دستگاهها و تجهیزات پزشکی در بیمارستانهای تابعه به روش نمونه گیری طبقه ای با بیش از 5 سال سابقه کاری انتخاب شدند و مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه بود که توسط پرسشگر تکمیل می گردید و جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات از آمارهای توصیفی و استنباطی و آنالیز واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی اسپیرمن استفاده گردید. نتایج پژوهش نشان داد که تقریباً 60 % تجهیزات پزشکی بیمارستانهای دانشگاه علوم پزشکی ایران به هیچ وجه مورد کنترل و ارزیابی توسط کارکنان واحدهای مورد بررسی قرار نگرفته بودند و در هیچ یک از بیمارستانهای مورد مطالعه، واحد نگهداری مهندسی پزشکی وجود نداشت. هدف از این پژوهش بررسی وضعیت نگهداری تجهیزات پزشکی شامل وضعیت تهیه و تعمیر و آموزش بوده است که در کل وضعیت تعمیر تجهیزات پزشکی بیمارستانهای مورد مطالعه 6/29 % ، وضعیت تهیه 1/26 % ، و وضعیت آموزش 1/14 % در حد خوب قرار داشتند. همچنین آنالیز واریانس نشان داد که میانگین امتیاز وضعیت تهیه، تعمیر، آموزش و هزینه مراقبت تجهیزات پزشکی برحسب استانداردهای بین المللی مختلف، از نظر آماری تفاوت معنی داری ندارند. بطور کلی وضعیت هزینه مراقبت تجهیزات پزشکی بیمارستانهای مورد مطالعه در 6/74 % موارد در حد نامناسب بودند. همچنین بین وضعیت تهیه و هزینه (005 /0 <P و 35/0= r ) و بین وضعیت تعمیر و هزینه(15/0= r و 001 /0 <P  ) و بین وضعیت آموزش و هزینه (35/0= r و 000/0 <P ) تجهیزات پزشکی ارتباط معنی داری وجود داشت. نتیجه حاصل از این پژوهش نشان دهنده عدم سیستم برنامه ریزی صحیح در وضعیت تهیه و تعمیر و آموزش و هزینه تجهیزات پزشکی در دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی و درمانی ایران بود.

این مطالعه جهت بررسی میزان آلودگی باکتریال اتاق قدامی و ارزیابی تأثیر پیشگیری کننده قطره سیپروفلوکساسین بر آن در چشمهایی که تحت عمل کاتاراکت بدون عارضه و جای گذاری لنز درون چشمی بیماران قرار گرفته بودند انجام شد. بیماران در بیمارستان حضرت رسول اکرم(ص) طی سالهای 1378 تا 1379 مورد مطالعه قرار گرفتند. این مطالعه به صورت آینده نگر تجربی و Clinical trial و بطور Sequential و غیر انتخابی انجام گردید. در این بررسی بیماران به صورت تصادفی به 2 گروه آزمایشی و کنترل تقسیم شدند. در چشم بیماران گروه آزمایشی از 2 روز قبل ازعمل قطره سیپروفلوکساسین ریخته شد و در گروه کنترل از این قطره استفاده نشد. برای هر بیمار در 5 مرحله کشت انجام گردید. کشتهای مرحله اول و دوم از کلدوساک هر دو چشم بیمار قبل از پرپ چشم و کشت سوم از کلدوساک چشمی که باید تحت عمل قرار گیرد پس از پرپ و درپ و کشت مرحله4 از اتاق قدامی در پایان عمل جراحی و کشت پنجم از کلدوساک چشم عمل شده قبل از تزریق آنتی بیوتیک ساب کونژ انجام گردید. نمونه های هر مرحله به محیط کشت آگارخونی ( AB ) و تیوگلیوکولات ( TH ) برده شد و به مدت 4 روز در انکوباتور نگهداری گردید سپس تحت بررسی میکروبیولوژیستی 3 قرار گرفت که در آخر داده ها طبقه بندی و مورد آنالیز آماری کای دو قرار گرفتند. در این بررسی 111 بیمار به مدت 1 سال مورد مطالعه قرار گرفتند. بطور کلی کشت مرحله اول (چشم مقابل) در 39.7% موارد مثبت بود که در 726.7% استاف اپیدرمیدیس رشد نمود. کشت مرحله دوم (چشم مورد عمل) در 18% موارد مثبت بود که در 15.3% استاف اپیدرمیدیس رشد کرد. کشت مرحله سوم (بعد از پرپ و درپ) در 12.6% موارد مثبت و همگی استاف بود. کشت مایع اتاق قدامی (مرحله 4) در 9% موارد مثبت بود که در 4/5% آنها استاف رشد کرد. کشت مرحله 5 در 6/12% موارد مثبت و نتیجه کشت استاف بود. اختلاف آماری با ارزشی بین مراحل 2، 3، 4، و 5 با 1 دیده شد اما مراحل 2، 3 و 5 اختلاف معنی دار آماری نداشتند. آنالیز آماری نشان داد که در مرحله دوم، نسبت کشتهای مثبت (9%) در چشمهایی که قطره سیپروفلوکساسین دریافت کرده بودند نسبت به چشمهایی که چنین قطره ای را دریافت نکرده بودند (32/15%) با اطمینان 95% و 5.69 = X2 و 0.03 = Pvalue بطور قابل ملاحظه ای کمتر بود که می تواند نشان دهنده تأثیر قطره در کاهش عفونت در گروههای مورد آزمایش باشد. همچنین بررسیهای آماری نشان داد که در مرحله چهارم نیز، نسبت کشتهای مثبت (2.7%) در چشمهایی که قطره سیپروفلوکساسین دریافت کرده بودند نسبت به چشمهایی که چنین قطره ای را دریافت نکرده بودند (9%) با اطمینان 95% و 07/6 = X2 و 0.01= Pvalue بطور قابل ملاحظه ای کمتر بود که این مطلب نشان دهنده تأثیر قطره در کاهش عفونت در گروههای مورد آزمایش می باشد. آلودگی اتاق قدامی چشم در پایان یک عمل جراحی کاتاراکت به صورت استریل مشهود می باشد و در شرایط استریل، در عمل کاتاراکت استفاده از قطره سیپروفلوکساسین قبل از عمل احتمال آلودگی میکروبی در کلدوساک را کم می کند اما این تاثیر100% نیست. از سوی دیگر استفاده از قطره سیپروفلوکساسین قبل از عمل میزان رشد میکروبها از مایع اتاق قدامی را کم می کند.