زنان مامایی و نازایی ایران
سال:1389 | دوره:13 | شماره:2 |تعداد مقالات:10

مقدمه: سقط راجعه یکی از معضلات علم مامایی است که علل مختلفی می تواند داشته باشد. از آنجا که هموسیستئین نقش مهمی در لانه گزینی و رشد و نمو جفت دارد. لذا  این مطالعه با هدف بررسی نقش هموسیستئین سرمی در بیماران با سقط راجعه در مقایسه با افراد با سابقه باروری طبیعی انجام شده است.روش کار: این مطالعه به صورت توصیفی و آینده نگر بر روی 60 زن غیرباردار 15-40 ساله مراجعه کننده به درمانگاه بیمارستان امام حسین (ع) تهران در سالهای 1386-1387 انجام گردید. از این افراد 30 نفر سابقه سقط راجعه داشتند (گروه مورد) که با انجام آزمونهای مربوطه علل ژنتیک، آناتومی، اختلالات هورمونی و ایمونولوژیک در مورد آنها کنار گذاشته شد. 30 نفر نیز با سابقه بارداری طبیعی به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شد. بیماران دو گروه با یکدیگر همسان سازی شدند. نمونه سرمی جهت اندازه گیری هموسیستئین خون ناشتا گرفته شد. سپس دو گروه بارور طبیعی (مورد) و افراد با سقط مکرر (کنترل) مقایسه شدند و اطلاعات بدست آمده پس از جمع آوری با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 11) و آزمون آماری  tمورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. سطح معنی داری در این مطالعه 05/0 در نظر گرفته شد.یافته ها: میانگین سنی در گروه مورد 5/7 ±9/29 و درگروه کنترل 3/5±1/30 سال بود که تفاوت معنی داری نداشت. تعداد حاملگی های قبلی در گروه مورد 3/1±8/2 و در گروه کنترل 2/1±6/4 بود. تعداد سقط در گروه مورد 02/1±13/4 در مقابل صفر در گروه کنترل بود. هر چند فقط در سه نفر از گروه با سقط مکرر در مقابل هیچ مورد از گروه کنترل هیپرهموسیستئینمی وجود دارد ولی میانگین سطح سرمی هموسیستئین در گروه با سابقه سقط مکرر 8/3±05/10 میکرومول بر لیتر بالاتر از افراد طبیعی با 3/2±2/8 میکرومول بر لیتر بود که البته این تفاوت از لحاظ آماری معنی دار می باشد.نتیجه گیری: هیپرهموسیستئینمی با تاثیر بر عروق و ایجاد اختلالاتی بر روند لانه گزینی و رشد جفت، موجب بروز مکرر سقط می گردد، بنابراین اندازه گیری هموسیستئین در بررسی علل سقط مکرر در بیماران توصیه می شود و در صورت افزایش می توان با درمانهای مناسب از بروز آن پیشگیری نمود.

مقدمه: زایمان زودرس یکی از علل عمده مرگ و میر و معلولیت های پری ناتال است. درمان زایمان زودرس و به تعویق انداختن زایمان سبب افزایش بقای نوزاد و بهتر شدن کیفیت زندگی وی و کاهش هزینه های لازم برای مراقبت و درمان نوزادان نارس می شود. این مطالعه با هدف مقایسه اثر نیفیدیپین و سولفات منیزیم در متوقف کردن زایمان زودرس و نیز مقایسه عوارض جانبی و هزینه درمان این دو دارو با یکدیگر صورت گرفته است.روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی بر روی 80 خانم باردار تک قلو با سن حاملگی 26 تا 34 هفته با تشخیص زایمان زودرس (انقباضات منظم رحمی با فواصل کمتر از 10 دقیقه همراه با دیلاتاسیون و افاسمان سرویکس که به استراحت در بستر و مایع درمانی و پتیدین عضلانی پاسخ نداده بودند) مراجعه کننده به کلینیک زنان بیمارستانهای امام رضا (ع) و قائم (عج) مشهد، از دی ماه 1386 تا دی ماه 1387 انجام شد. بیماران در دو گروه درمانی نیفیدیپین خوراکی و سولفات منیزیم وریدی قرار گرفت و نتایج تاثیر این دو دارو مورد مقایسه قرار گرفتند.یافته ها: بر اساس محاسبات آماری بین میزان پاسخ دهی به توکولیتیک در دو گروه طی 48 ساعت و 7 روز از شروع درمان تفاوت معنی داری وجود نداشت (p=0.494). اما میزان عوارض جانبی مادری درگروه نیفیدیپین به طور معنی داری کمتر از گروه سولفات منیزیم بود (p=0.003). برآورد هزینه متوسط دارو برای هر بیمار در گروه سولفات منیزیم حدود 13 برابر گروه نیفیدیپین بود که اختلاف دو گروه از این نظر معنی دار می باشد (p=<0.001). داده ها پس از جمع آوری با استفاده از آزمونهای آماری t و کای اسکوئر مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل از این مطالعه می توان نتیجه گرفت که نیفیدیپین می تواند با توجه به اثر بخشی خوب، عوارض جانبی ناچیز، قیمت مناسب و روش مصرف آسان به عنوان یک توکولیتیک، جایگزین مناسبی برای سولفات منیزیم در درمان زایمان زودرس باشد.

مقدمه: تعدادی از پزشکان بر این اعتقاد هستند که مقاربت جنسی در زنان حامله ترم، روند زایمان را تسریع می کند. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر فعالیت جنسی بر تسریع زایمان و جلوگیری از زایمان طول کشیده انجام شده است.روش کار: این مطالعه به صورت مقطعی آینده نگر یک سوکور بر روی 215 زن حامله ترم با حاملگی کم خطر (بالای 36 هفته) مراجعه کننده به درمانگاه مراقبتهای بارداری بیمارستان آموزشی شهید صدوقی یزد در فاصله سالهای 1385-1386 انجام شده است. در هر ویزیت هفتگی، از این افراد در مورد انجام مقاربت جنسی در هفته قبل از آنان سوال شد. اطلاعات بدست آمده از وضعیت و نتایج زایمان در افرادی که مقاربت داشته (گروه مورد) و آنهایی که نداشتند (گروه شاهد) مقایسه گردید. محاسبات آماری با استفاده از نرم افزار SPSS (نسخه 5/11) و آزمونهای آماری t و کای اسکوئر انجام شد.یافته ها: در میان 215 زن حامله ترم، 105 زن حامله در هفته های آخر حاملگی (ترم) با میانگین 6/0± 3/2 بار در هفته مقاربت جنسی داشته و 110 نفر مقاربت جنسی نداشتند. مقاربت در زمان ترم با شروع زودتر زایمان، حاملگی طول کشیده کمتر و نیاز کمتر به القا زایمان همراه بود. زایمان خودبخودی در7/66% گروه مورد و 2/48% گروه شاهد اتفاق افتاد (p<0.05). زایمان بعد از 40 هفته درگروه مورد (6/7%) بطور معنی داری نسبت به گروه شاهد (3/17%) کاهش داشت (p<0.05). میزان سزارین، تب بعد از زایمان و سلامت نوزاد در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت.نتیجه گیری: مقاربت جنسی در زمان حامله ترم می تواند باعث تسریع در شروع زایمان، جلوگیری از حاملگی طول کشیده و کاهش نیاز به القا زایمان گردد.

مقدمه: امروزه از هیستروسکوپی بطور روز افزون برای ارزیابی و درمان اختلالات رحمی استفاده می شود. با توجه به اینکه استفاده از تکنولوژی های جدید مستلزم بررسی عوارض ناشی از آن ها نیز می باشد. این مطالعه با هدف بررسی تغییرات سدیم و هموگلوبین ناشی از اختلالات هیپوتونیک بدنبال هیستروسکوپی و ارتباط آنها با مدت زمان عمل می باشد.روش کار: این مطالعه به صورت مقطعی تحلیلی، بر روی 100 بیمار زن با وضعیت فیزیکی یک ویا دو بر اساس تقسیم بندی انجمن متخصصین بیهوشی آمریکا (American Society Of Anesthesiologist)، 50-17 ساله کاندید هیستروسکوپی در بیمارستان امام خمینی اهواز به مدت یکسال (مهرماه 1386 لغایت مهرماه 1387) انجام شد. نمونه گیری به صورت تصادفی بود. پس از ارزیابی های اولیه کلینیکی، تستهای آزمایشگاهی شامل سدیم و هموگلوبین انجام و ثبت شد. تمام اعمال جراحی تحت بیهوشی عمومی و با یک روش کلاسیک و یکسان و توسط یک جراح ماهر در هیستروسکوپی انجام و از گلیسین %1.5 جهت اتساع رحم استفاده گردید. سدیم بیماران بلافاصله پس از خاتمه جراحی و هموگلوبین 4-6 ساعت پس از عمل اندازه گیری شد. طول مدت زمان عمل جراحی و همچنین علایم حیاتی بیماران و بروز تهوع و استفراغ در ریکاوری ثبت گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری  SPSS(نسخه 13) و آزمونهای آماری  tو کای دو تجزیه و تحلیل گردید. سطح معنی داری 05/0 در نظر گرفته شد.یافته ها: بیشترین علت مراجعه بیماران خونریزی غیرطبیعی رحمی و نازایی بود. در هیچ یک از بیماران آلرژی نسبت به ماده متسع کننده گلیسین، وجود نداشت. میانگین سدیم قبل از عمل 2/7±48/137 و بعد از عمل 2/6 ±137 میلی اکی والان در لیتر بود. میانگین هموگلوبین قبل از عمل 11.007±1.2 و بعد از عمل 1/1±97/10 گرم در دسی لیتر بود و در هیچ کدام تفاوت معنی دار نبود. متوسط زمان عمل جراحی 5/5±45 دقیقه بود. بیشترین زمان عمل مربوط به میوم های رحمی بود (4/3±5/60). هیچ ارتباطی بین طول مدت عمل با تغییر در میزان سدیم و هموگلوبین مشاهده نشد. هیچ گونه تهوع و استفراغ در مدت ریکاوری مشاهده نشد.نتیجه گیری: استفاده از هیستروسکوپی مشکلی از نظر کاهش سدیم و هموگلوبین با توجه به متوسط زمان عمل (حدود 45 دقیقه) ایجاد نمی کند و به عنوان یک روش سا لم و موثر برای تشخیص و درمان در بیماری های شایع رحمی به خصوص خونریزی های رحمی و بیماری های خوش خیم رحمی علامت دار در نظر باشد.

مقدمه: پیشرفت غیرطبیعی زایمان شایعترین علت سزارین است. خوردن و آشامیدن طی زایمان یکی از سیاست ها جهت پیشگیری از زایمان سخت در زنان با حاملگی کم خطر است. امروزه اطلاعات علمی کمی در مورد اثر خوردن و آشامیدن بر پیشرفت زایمان و بهترین ماده غذایی طی زایمان موجود است. این مطالعه با هدف تعیین اثر مصرف خوراکی شربت عسل خرما در طی زایمان، بر پیشرفت زایمان در زنان نخست زا انجام شده است.روش کار: این مطالعه بصورت کارآزمایی بالینی دوسوکور بر روی 90 زن نخست زا با سن بارداری 37-42 هفته و حاملگی کم خطر مراجعه کننده به بیمارستان امام سجاد (ع) شهرستان شهریار در سال 1386 انجام شد. واجدین شرایط بطور تصادفی به سه گروه مورد (دریافت کننده شربت عسل خرما)، شاهد 1 (دریافت کننده پلاسبو) و شاهد 2 (مراقبت معمول) تقسیم شدند. از اتساع دهانه رحم 4 سانتی متر تا زایمان، گروه شربت عسل خرما و پلاسبو به ترتیب شربت عسل خرما و پلاسبو (ترکیبی از آب، سدیم ساخارین و غلظت دهنده سدیم سی ام سی دریافت کردند و خوردن و آشامیدن گروه مراقبت معمول به جرعه های آب در حد رفع تشنگی محدود شد. اطلاعات به دست آمده شامل پیشرفت طبیعی زایمان و طول مدت زایمان پس از جمع آوری در سه گروه مورد مطالعه با استفاده از آزمونهای آنالیز واریانس یک طرفه، کروسکال والیس و مجذورکای تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: میزان پیشرفت طبیعی زایمان در گروه شربت عسل خرما (7/96%) بیشتر از دو گروه دیگر شامل گروه پلاسبو (7/66%) و در گروه مراقبت معمول (0/60%) بود (p<0.002)، همچنین طول زایمان در گروه شربت عسل خرما (0/351 دقیقه) کوتاهتر از دو گروه دیگر شامل در گروه پلاسبو (2/484) و در گروه مراقبت معمول (7/475) بود (p<0.001).نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر مصرف خوراکی شربت عسل خرما می تواند موجب افزایش میزان پیشرفت طبیعی زایمان گردد. مصرف این نوشیدنی طی زایمان ممکن است از زایمان طولانی پیشگیری نماید اما مطالعات بیشتری در این زمینه ضروری است.

مقدمه: تعلیق گردن مثانه با نوار صناعی (TVT) یک روش کم تهاجم در درمان بیماران با بی اختیاری استرسی ادراری می باشد و تلاش برای تصحیح آناتومی بافتهای حمایت کننده مجرا ادراری در سالهای اخیر مورد توافق اکثر متخصصین اورلوژی دنیا قرار گرفته است. این مطالعه با هدف بررسی بیان اثرات طولانی این روش بر روی اختیار ادراری و عوارض آن انجام شده است.روش کار: این مطالعه به صورت توصیفی بر روی 33 بیمار 29-62 ساله (میانگین سنی 09/47 سال) با تشخیص بی اختیاری استرسی ادراری مراجعه کننده به بیمارستان امام رضا (ع) در فاصله سالهای 1380–1383 انجام شد که تحت درمان با تعلیق گردن مثانه با نوار صناعی قرار گرفتند. همه بیماران پس از شرح حال، معاینه فیزیکی، آزمون مارشال بونی و آزمون کیوتیپ، آزمایشات معمولی و ادرار و مشورت قلب و بیهوشی آماده عمل شدند و عمل جراحی تعلیق گردن مثانه با نوار صناعی در مورد آنان انجام شد.یافته ها: مدت زمان عمل 15-40 دقیقه (متوسط 6/22 دقیقه) و مدت زمان بستری 2 تا 5/2 روز (متوسط 3/2 روز) بود. بیماران به مدت 6 سال پیگیری شدند و هیچ مورد مرگ و میری نداشتند. بهبودی نسبی در بیماران در 100% موارد و بهبودی کامل بعد از ماه اول در 30 بیمار (9/90 %)، بعد از 6 ماه در 28 نفر (8/84 %)، بعد از یکسال در 27 بیمار (8/81 %) و بعد از 2 و 6 سال در 26 نفر (7/78 %) مشاهده گردید. احتباس ادراری در 1 بیمار (03/3 %) و باقیمانده ادراری بیشتر از100 سی سی در 1 بیمار (03/3 %) ایجاد شد که با یک هفته انجام سونوگرافی متناوب برطرف گردید. اضطرار ادراری دنوو نیز در 1 بیمار (03/3%) مشاهده شد که با 3 هفته مصرف داروی آنتی کولینرژیک بهبود یافت.نتیجه گیری: تعلیق گردن مثانه با نوار صناعی روش سریع کم تهاجم و موثر در درمان بی اختیاری استرسی ادرار می باشد که به دلیل تهاجم کم و زمان کوتاه عمل جراحی و موفقیت بالای آن هم اکنون مورد علاقه بسیاری از متخصصین اورولوژی جهان قرار گرفته است.

مقدمه: تهوع و استفراغ بارداری شایع ترین اختلال دستگاه گوارش در دوران بارداری می باشد. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر طب فشاری در کاهش شدت تهوع و تعداد دفعات استفراغ در زنان با حاملگی اول بار (در سن حاملگی 10-16 هفته) انجام شده است.روش کار: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی و بر روی 100 نفر از زنان با حاملگی اول بار مبتلا به تهوع و استفراغ دوران بارداری با سن حاملگی 10-16 هفته انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه طب فشاری و پلاسبو قرار گرفتند. به طوریکه 50 نفر از زنان در گروه آزمون (طب فشاری) و 50 نفر از آنها در گروه شاهد (پلاسبو) در نظر گرفته شدند. سن، تحصیلات، شغل، شاخص توده بدنی، سن حاملگی و همچنین شدت تهوع و دفعات استفراغ در دو گروه همگن شدند. طول مدت درمان 4 روز بود که در گروه طب فشاری، سی باند بر روی نقطه  نیگان و در گروه پلاسبو در خارج از نقطه نیگان بسته شد و سپس در طول مدت درمان شدت تهوع و دفعات استفراغ روزانه ثبت شد و با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 12) آزمونهای آماری کای دو، t، من ویتنی و ویل کاکسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: بین شدت تهوع و دفعات استفراغ قبل از درمان در دو گروه مورد مطالعه تفاوت آماری معنی داری مشاهده نشد (p=0.60) و (p=0.55) اما شدت تهوع و تعداد دفعات استفراغ بعد از درمان بین دو گروه مورد مطالعه تفاوت آماری معنی داری را نشان داد (p<0.01).نتیجه گیری: طب فشاری (بوسیله سی باند که وسیله ای بدون عارضه و ارزان و در دسترس می باشد) در کنترل شدت تهوع و تعداد دفعات استفراغ موثر باشد.

مقدمه: عدم توانایی باروری و واکنش های اجتماعی رایج در جامعه نسبت به افراد نابارور باعث می شود که آنها دچار مشکلات روان شناختی جدی گردند. یکی از مهمترین این مشکلات، افسردگی است که تاثیر قابل توجه بر تمام جنبه های زندگی فرد می گذارد. هدف از انجام این مطالعه تعیین میزان افسردگی و عوامل موثر بر آن در زنان نابارور مراجعه کننده به کلینیک نازایی کوثر است.روش کار: این مطالعه مقطعی با روش نمونه گیری تصادفی ساده می باشد. حجم نمونه شامل100 زن نابارور واجد شرایط تحقیق بود و ابزارهای گردآوری اطلاعات، آزمون استاندارد بک و پرسشنامه مشخصات فردی بود، که در مورد هر یک از بیماران تکمیل می شد. داده ها پس از جمع آوری با استفاده از آزمونهای کای دو و تحلیل واریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: از افراد مورد مطالعه 42% بدون شواهدی از افسردگی، 37% دارای علایم افسردگی خفیف، 10% دارای افسردگی متوسط و 11% افراد دارای علایم افسردگی شدید بودند. به عبارت دیگر 58% از زنان نابارور مبتلا به درجاتی از افسردگی بودند که از این میان 21% در حد افسردگی بالینی بود. بین میزان تحصیلات بیمار، تحصیلات همسران و شغل با شیوع افسردگی رابطه معنی داری وجود داشت (p<0.05). همچنین بین مدت ناباروری و علت نازایی با شیوع افسردگی رابطه معنی داری یافت نشد.نتیجه گیری: با توجه به وجود علایم افسردگی بالینی در زنان نابارور، حضور روانشناسان و روانپرستاران در مراکز تشخیص و درمان ناباروری ضروری به نظر می رسد، تا با استفاده از تخصص خود به شناسایی عوامل خطرزا و آموزش راهکارهای صحیح مواجهه با احساس بی کفایتی و افسردگی بپردازند.