مجله علوم دانشگاه تهران
سال:1383 | دوره:30 | شماره:3 |تعداد مقالات:16

بهینه سازی انتقال ژن کیتیناز (از لوبیا) به پنبه (Gossypium hirsutum L.) که باعث مقاومت به بیماری های قارچی ورتیسیلیوز و فوزاریوز می شود با کمک اگروباکتریوم و پلاسمید pBI121 بررسی شد. به منظور تهیه پلاسمید حاوی ژن کیتیناز (pBI121-BCH)، ابتدا قطعه یک کیلو بازی کیتیناز لوبیا (CHI) در مکان EcoRI اپران lacZ در ناقل همسانه ساز pGEM–7Zf(+) همسانه مجدد شد. ژن کیتیناز (chti) الحاق شده متعاقبا با دو آنزیم برشی SacI/XbaI هضم و در مکان همولوگ به وکتور باینری pBI121 متصل شد. در این حالت، تظاهر ژن (chti) تحت کنترل مستقیم پیشبر ذاتی 35S ویروس موزاییک گل کلم قرار گرفت. جهت ژن chti بر اساس الگوی بدست آمده در اثر هضم دوگانه مورد تایید واقع شد. قطعات بافت هیپوکوتیل واریته های ساحل و کوکر پنبه با سه سویه C58، LBA4404 و EHA101 از Agrobacterium tumefaciens تیمار شدند. تمام سویه های باکتری دارای پلاسمید Ti و ناقل دوتایی pBI121 حاوی پروموتر CaMV35S و ژن کیتیناز لوبیا بودند. ریزنمونه های (محور زیر لپه) تیمار شده با باکتری به مدت 48 ساعت در محیط کشت کالوس زایی هم کشت شدند. بیشترین درصدکالوس ها (87 درصد) و گیاهان مقاوم به کانامایسین (68 درصد) مربوط به سویه LBA4404 بود. تجلی ژن gus در برگ رقم کوکر موید انتفال ژن بود. واکنش رنجیره ای پلیمراز نشان داد که گیاهان فرضی تراریخته در مقایسه با شاهد حداقل یک نسخه از ژن کیتیناز و nptII را در ژنوم دارا هستند.

گوگرد موجود در نفت خام اثرات زیانباری در آلودگی هوا و محیط زیست دارد. بنابراین تلاش های بسیاری در زمینه شناسایی باکتریهای گوگردزدا انجام شده است. در این تحقیق ژنهای گوگردزدایی از باکتری رودوکوکوس اریتروپولیس (Rhodococcus erythropolis IGTS8) جداسازی و تحت کنترل پروموتر tac از طریق کانژوگاسیون در کروموزوم باکتری سودوموناس آئروجینوزا (Pseudomonas aeruginosa ATCC9027) کلون شد. یک کپی پلاسمیدی نیز از لوکوس گوگردزدا در باکتری نوترکیب مذکور کلون شد. این کلون ها توسط آزمایشهای ژنتیکی تایید شدند. باکتری نوترکیب حاصل از این تحقیق احتمالا در پژوهشهای مربوط به گوگردزدایی از مواد نفتی قابل استفاده خواهد بود.

اثر تیمارهای متفاوت شوری سدیم کلرید (0، 50، 100، 200 و 300 میلی مولار) در مراحل مختلف رشد و نمو (پنجه زنی، تورم غلاف، گلدهی و گرده افشانی) دو رقم گندم (قدس: حساس به شوری؛ بولانی: مقاوم به شوری) بر فعالیت سینتیکی آنزیم نیترات ردوکتاز برگ در شرایط گلخانه ای مورد بررسی قرار گرفت. در مجموع، در پاسخ به تیمارهای شوری مشاهده شد که کاهش فعالیت نیترات ردوکتاز برگ و ریشه قدس قابل ملاحظه تر از بولانی است. شاید کده بندی افتراقی (differential compartmentation) یون ها و نیترات ردوکتاز و انباشتگی کمتر سدیم در رقم مقاوم به شوری، عامل حفظ این آنزیم در برابر سدیم کلرید، باشد. مولفان مقاله حاضر در پژوهش دیگری دریافتند که در پاسخ به تیمارهای شوری، سدیم بیشتری در قدس نسبت به بولانی، انباشته می گردد. بنابراین، یکی از علل بیوشیمیایی مقاوم تر بودن بولانی را به شوری در مقایسه با قدس، می توان افت کمتر فعالیت نیترات ردوکتاز در اندامهای بولانی در پاسخ به شوری دانست.

در طی طرح بررسی بیوسیستماتیک عنکبوت های فوق خانواده Araneoidea درشمال استان خراسان دو گونه جدید برای فون ایران متعلق به جنس (Araneidae) Argiope شناسایی گردید. گونه های شناسایی شده عبارتند از: Argiope bruennichi (Scopoli, 1772) و A. lobata (Pallas, 1772). پیش از این گونه A. lobata از نواحی مدیترانه ای تا چین و A. bruennichi از اوراسیا تا ژاپن گزارش شده اند. در این مقاله توصیف گونه ها به همراه نکات تاکسونومیک برای نمونه های نر و ماده هر دو گونه ارایه شده است.

با توجه به اهمیت ترکیبات محیط کشت در تولید آنتی بیوتیک ها اثر کربوهیدراتهای مختلف گلوکز، مانوز، ریبوز، گالاکتوز، آرابینوز، سوکروز، مالتوز، لاکتوز، دکسترین و نشاسته و ملاس چغندر و نیشکر در تولید اریترومایسین و رشد Saccharopolyspora erythraea در محیط کمپلکس دارای آرد سویا و نمک های معدنی به عنوان اجزا اصلی محیط کشت بررسی شد. مدت دوره فرمانتاسیون 11 روز، دور شیکر rpm240، درجه حرارت 30oC و pH اولیه 6.8 بود. روزانه مقدار اریترومایسین، بیوماس و pH در مایع فرمانتاسیون اندازه گیری شد. نتایج پژوهش نشان داده که تولید اریترومایسین در محیطهای دارای مونوساکاریدها و دی ساکاریدهای مطالعه شده کمتر از پلی ساکاریدهای مورد بررسی بوده است. بیشترین میزان تولید بیوماس در محیط دارای گلوکز مشاهده شده است. رشد سویه در محیط های دارای سوکروز و ملاس چغندر و نیشکر نیز زیاد، ولی کمتر از مقدار به دست آمده در محیط دارای گلوکز بوده است. بیشترین تولید اریترومایسین در محیط دارای دکسترین (0.66g/l) به دست آمده که 4.4 برابر آنتی بیوتیک به دست آمده در محیط دارای گلوکز بوده است. رشد سویه و تولید اریترومایسین در محیط دارای انواع پنتوز کمتر از محیط دارای هگزوزهای مطالعه شده بوده است. در پایان فرمانتاسیون، میزان کربوهیدرات باقیمانده در محیط دارای گلوکز کمتر از دیگر محیط های بررسی شده بوده است. بیشترین کربوهیدرات باقیمانده در محیط های دارای پنتوز به دست آمده است.

در این مطالعه وجود همزیستی میکوریزای آربوسکولار در هالوفیت های جزایر حفاظت شده پارک ملی دریاچه ارومیه مورد بررسی و از نظر کمی و کیفی با گلیکوفیت های این نواحی و با گیاهان سواحل غربی دریاچه مورد مقایسه قرار گرفته است. از ریشه گیاهان و خاک ریزوسفری و غیر ریزوسفری این مناطق نمونه برداری شد. اسپورهای قارچ های میکوریز آربوسکولار در خاک شمارش شدند و وجود اندامهای قارچی در ریشه گیاهان بررسی و درصد همزیستی تعیین شد. همچنین هدایت الکتریکی (EC) محلول خاک بعنوان معیاری از شوری در نمونه های خاک اندازه گیری شد. اسپورهای قارچهای جنس Glomus در خاک مشاهده شد. مقدار آنها در خاک ریزوسفری هر دو ناحیه بیشتر از خاک غیر ریزوسفری بود. اما از نظر کمی بالاترین مقدار متعلق به خاک ریزوسفری گلیکوفیتهای جزایر بود. همزیستی میکوریزایی در گلیکوفیت های جزایر شامل Bromus scoparius و Astragalus sp. در حد بالا، در Stipa barbata، Senecio vernalis، Silene conoidea، Artemisia fragrans، Dipsacus sp. و Echinops orientalis در حد متوسط و در Alyssum linifolium و Descurainia sophia در حد بسیار اندک و غیر قابل شمارش بود. همچنین در سواحل، در Salsola kali و در جزایر در Salicornia europaea و Suaeda crassifolia مقدار کمی همزیستی مشاهده شد. در بین هالوفیت ها، Aeluropus littoralis مربوط به جزایر بیشترین درصد همزیستی را نشان داد. همچنین، در هیچیک از نمونه های Halimione verruciferum همزیستی مشاهده نشد. بررسی آماری داده های شوری خاک در مقایسه با درصد همزیستی نشان می دهد که عدم همزیستی در برخی گونه ها احتمالا ارتباط چندانی با شوری خاک نداشته باشد. این بررسی نشان می دهد که در جزایر پارک ملی، هالوفیتهای فوق قابلیت تشکیل همزیستی با قارچهای میکوریز آربوسکولار را دارا هستند.

اهمیت میگو در تغذیه انسانی در نیم قرن اخیر بسیار مورد توجه بوده و لذا تحقیقات در خصوص روش های بهینه کشت و پرورش آن و بررسی نقش عوامل محیطی بر سرعت رشد و تکوین آن ها از اهمیت خاصی برخوردار است. میگوی بزرگ آب شیرین (Macrobrachium rosenbergii) یکی از گونه های مهم اقتصادی سخت پوستان است که در بسیاری کشورهای جهان مورد کشت و تغذیه انسان بوده و توجه به ساز وکارهای موثر در رشد و تکامل این گونه، تحقیقات زیادی را به خود معطوف نموده است. در این میان تاثیر دوره های نوری بر مراحل لاروی و درک مکانیسم های مرتبط با آن جایگاه خاصی داشته و در تحقیق حاضر نیز مورد توجه محققین بوده است. به ویژه ارتباط بین نور و سیستم اندوکرینی در حشرات بر اهمیت این گونه تحقیقات افزوده است. برای بررسی تاثیر دوره های نوری بر مراحل لاروی و دگردیسی میگوی بزرگ آب شیرین ، لاروهای انتخاب شده که در مرحله یک زندگی لاروی قرار داشتند به سه گروه تقسیم و در معرض دوره های نوری متفاوت (تاریکی مداوم، دوازده ساعت نور - دوازده ساعت تاریکی و روشنایی مداوم ) قرار گرفتند. نمونه برداری و بررسی لاروها در مراحل و زمان های متفاوت نشان داد که مراحل لاروی و دگردیسی در گروهی که سیر تکوینی خود را در نور مداوم گذرانده بودند، نسبت به دو گروه دیگر، بطور معنی داری سریعتر بود و معدل زمان دگردیسی در این گروه به میزان 4 روز سریعتر اتفاق افتاد. همچنین درصد بازماندگی لاروها در گروه روشنایی مداوم بطور معنی داری از دو گروه دیگر بیشتر بود (p<0.05).

جلبک تک سلولی هماتوکوکوس پلوویالیس، یک تولیدکننده قوی کتوکاروتنوئید آستاگزانتین است. در این بررسی تاثیر نمک و اسید آبسیزیک (ABA) بر رشد سلولهای سبزرنگ رویشی و کیست قرمز دو سویه ایرانی (TMU) و آلمانی (SAG) این جلبک، مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج نشان داد که تشکیل ماده خشک و نسبت سلولهای کیست قرمز رنگ به سلولهای رویشی سبزرنگ در سویه ایرانی در مقایسه با سویه آلمانی زیادتر است. تعداد کل سلولهای جلبک با مصرف اسید آبسیزیک در مدت 76 روز 1.5 برابر و در مدت 150 روز 4 برابر می شود و سلولهای سبز رویشی در هر دو سویه، سریعتر به کیست قرمز تبدیل می شود. به نظر می رسد علت این افزایش آن است که سلولهای رویشی در حضور اسید آبسیزیک زودتر پیرشده و به کیست تبدیل می شوند. بنابراین لازم است تاثیر مصرف ABA به عنوان یک تنظیم کننده رشد، از طرق افزایش تعداد چرخه های زندگی سلولهای هماتوکوکوس (در مدت زمان معین) در فرایند پیری برای کیست زایی و تولید ماده خشک مورد توجه قرار گیرد.

CD44 یک پروتئین چسبندگی است که تجلی آن در سلولهای سالم و سرطانی انواع بافتها متفاوت است. شیوع سرطان مری از نوع اسکوموس سل کارسینوما در ایران در مقایسه با اغلب کشورهای دیگر، بسیار بالا است. در اینجا تجلی CD44 استاندارد (CD44S) و اشکال پروتئین حاوی توالی های مربوط به اگزونهای متغیر V6, V3 و V7 در بافت سرطانی و به ظاهر سالم مری 42 (یا بیشتر) ایرانی مبتلا به سرطان مری به روش ایمنوهیستوشیمی مطالعه شد. بیماران از لحاظ مرحله تمایز و میزان تهاجم دسته بندی شدند. نتایج با روشهای آماری ارزیابی شدند. تفاوتهای معنی دار در تجلی بین نمونه های سالم و سرطانی عبارتند از تجلی V6 و V7 در درصد بیشتری از نمونه های سالم و افزایش شدت تجلی CD44S در نمونه های سرطانی. مکان سلولی تجلی CD44S و هر سه اگزون متغیر نیز به وضوع در نمونه های سالم در مقایسه با نمونه های سرطانی فرق داشت. تفاوتهایی در گروه های مختلف نمونه های سرطانی نیز تشخیص داده شد، یکی افزایش درصد و شدت تجلی CD44S با کاهش درجه تمایز و دیگر کاهش درصد تجلی V7 با افزایش وضعیت تهاجمی. وجود این تفاوتها پیشنهاد می دهد تجلی CD44 یا بر ایجاد و توسعه سرطان موثر است یا تحت تاثیر این فرایند واقع است.

فاکتورهای رشد خونساز نقش مهمی در تکثیر سلولهای خونساز و تمایز سلولهای اجدادی خونساز دارند. GM-CSF نوترکیب انسانی در درمان نوتروپنیا (Neutropenia) که بعد از شیمی درمانی بیماران سرطانی پدید می آید مورد استفاده قرار می گیرد. نوع نوترکیب hGM-CSF که از طریق مهندسی ژنتیک در باکتری اشریشیاکلی (E. coli) تهیه می شود و در درمان نوتروپنیا مورد استفاده قرار می گیرد. در این تحقیق از کشت دودمانهای سلولی HL-60 و U-937 جهت بررسی اثر rhGM-CSF ایرانی گه به نام (NRCGEB) تهیه شده و rhGM-CSF محصول شرکت Sandoz استفاده شده است. برای ارزیابی میزان فعالیت بیولوژیکی rhGM-CSF در میزان تکثیر سلولی در سلولهای HL-60 از سه روش MTT assay، NBT assay و Brdu assay استفاده شد و در مورد سلولهای U-937 تنها از MTT assay استفاده گردید. سلولهای فوق در غلظتهای مختلف 0 تا pg/ml 400000 کشت داده شدند. غلظت 40 تا 400 پیکوگرم در میلی لیتر هورمون خونساز فوق بر روی کلیه سلولها سبب حداکثر تکثیر سلولی و کلنی زایی گردید در حالیکه از غلظت 400 تا 400000 پیکوگرم در میلی لیتر تقسیم سلولی و کلنی زایی بتدریج کاهش یافت. این نتیجه برای GM-CSF نوترکیب آزمایشگاهی و نوترکیب تجاری یکسان بوده است، با این وجود rhGM-CSF نوع تجاری اثر بیشتری در دو غلظت اول بر روی تقسیم سلولهای HL-60 داشته است. rhGM-CSF می تواند مدت زمان تقسیم سلولی را کوتاه کند. سلولهای U-937 در تست MTT در تمامی غلظتهای Sandoz تکثیرشان بیش از نوع NRCGEB بود، در حالیکه سلولهای HL-60 تنها در سه غلظت 0 و 4000 و 40000 و pg/ml 400000 نوع Sandoz تکثیرشان بیشتر بوده است. نتایج حاصل از تست MTT سلولهای HL-60 تا حدودی با تست NBT و تست Brdu متفاوت می باشد.

در این تحقیق سویه های موکوئید (مولد آلژینات) و غیر موکوئید Pseudomonas aeruginosa از منابع مختلف بالینی (شامل خلط، مدفوع، ادرار و سوختگی) شد. از آنجایی که فرم موکوئیدی ناپایدار است و شرایط خاص رشد در پایداری فرم موکوئیدی و افزایش تولید آلژینات موثر می باشد، اثر فشار اسمزی به عنوان یکی از فاکتورهای محیطی رشد در تولید آلژینات مورد بررسی قرار گرفت. به منظور بررسی اثر فشار اسمزی بر تولید آلژینات، جدا سازی و سنجش آن ضروری است. برای افزایش فشار اسمزی از محیط های کشت مختلف استفاده شد که عبارتند از: مکانگی آگار دارای 0.5 و 0.25 مولار کلرید سدیم، مکانگی آگار دارای درصدهای مختلف گلیسرول (%5, %3-1) و 10%) و نوترینت آگار دارای 1% گلوکز. نمونه ها هفت روز در حرارت 25 درجه سانتیگراد در 10 لوله حاوی 10 میلی لیتر محیط، کشت داده شد. اگزوپلی ساکارید تولید شده (آلژینات) طی مراحل مختلف مانند سانتریفوژ، ترسیب با الکل و الکل زدایی استخراج و در خلا خشک شد. برای سنجش آلژینات در نمونه ها از روش آنالیز کار بازول با بورات استفاده و اسید د-گلوکورونیک و اسید آلژینیک به عنوان استاندارد بکار برده شد. بهترین نتایج در تولید آلژینات با محیط مکانگی آگار دارای 2% گلیسرول بدست آمد. بیشترین میزان تولید آلژینات از سویه جدا شده از خلط بیمار مبتلا به برونشیت مزمن (سویه 7101) و به میزان 5212 mg/l در محیط مکانگی آگار حاوی 2% گلیسرول و 607 mg/l در محیط بدون گلیسرول بود. کمترین میزان تولید آلژینات مربوط به سویه جدا شده از سوختگی به میزان 140 mg/lدر محیط حاوی گلیسرول بود. در تحقیق حاضر سویه 7101 بیشترین میزان تولید آلژینات را در محیط مکانگی آگار حاوی 2% گلیسرول داشت که حاکی از نقش گلیسرول در بالا بردن اسمولاریته و افزایش تولید آلژینات است. بنابراین میزان تولید آلژینات علاوه بر نوع سویه و منبع بالینی (برای مثال ریه) به شرایط محیطی رشد مانند اضافه کردن گلیسرول به عنوان عامل افزایش فشار اسمزی بستگی دارد. 

نگهداری ژرم پلاسم گیاه سیب زمینی با توجه به ارزش غذایی این محصول، اهمیت زیادی دارد. انواع روشهای نگهداری ژرم پلاسم گیاهان شامل روش رشد آهسته و نگهداری در انجماد است. در این تحقیق نوساقه های سیب زمینی به روش رشد آهسته به مدت 8 ماه نگهداری شدند. بدین منظور غلظت های 2، 4 و 6 درصد مانیتول به محیط کشت MS اضافه گردید و قطعات تک جوانه از دو رقم کوزیما و وایت دزیره در این محیط ها کشت شد. بعد از مدت زمانهای 2، 4، 6 و 8 ماه پارامترهای رشد در گیاهان اندازه گیری شد. با افزایش غلظت مانیتول تعداد و طول ریشه، تعداد جوانه و طول ساقه کاهش یافت. بیشترین کاهش در غلظت 6% مانیتول مشاهده شد. تغییرات رشدی از قبیل نازک شدن ساقه، کوچک شدن برگها و شیشه ای شدن به دفعات در غلظت های 4 و 6 درصد مانیتول مشاهده شد. بعد از انتقال نمونه ها به محیط کشت پایه MS، به منظور بررسی تنوع سوماتیک نمونه ها، روش RAPD با استفاده از پرایمرهای FPK1-016 و OPAA-20 اجرا شد. مقایسه باندهای نمونه های شاهد و تیمار در مدت زمان نگهداری 2 و 8 ماه در دو رقم کوزیما و وایت دزیره به کمک روش RAPD نشان داد که مانیتول هیچ تغییر ژنتیکی قابل تشخیصی را در این گیاهان القا نکرده است.

در اثر پرتوهای یونساز، میزان زیادی رادیکالهای آزاد ایجاد می شود که می تواند سبب صدمات جبران ناپذیری به سیستم ایمنی بدن شود. از سوی دیگرنشان داده شده است که رانیتیدین (مهار کننده گیرنده H2) توانایی جارو کردن رادیکالهای آزاد را دارند. از این رو اثر رانیتیدین ، بر ایمنی اختصاصی موشهای BALB/c که در معرض اشعه گاما قرار داده شده بودند مورد مطالعه قرار گرفت . بدین جهت چند گروه موش انتخاب شدند و به نیمی از آنها 0.5 mg/Lit رانیتیدین داده شد و نیمی از موشهای درمان شده و درمان نشده تحت 1 Gy/day پرتو گاما بمدت سه روز قرار گرفتند. بعد موشها با بروسلا ملی تنسیس ضعیف شده ایمن شدند و بدنبال آن میزان پاسخ اختصاصی آنتی بادی سازی ، ازدیاد حساسیت تاخیری و آزمون تکثیر لنفوسیتها انجام شد. نتایج نشان داد که رانیتیدین پاسخ ایمنی را در موشهای اشعه دیده افزایش داده و آنرا به حد موشهای اشعه ندیده رسانده است .

میکروارگانیسم های نمک دوست نقش مهمی را در پاکسازی زیستی ترکیبات سمی فلزی در محیط ایفا می کنند و شناسایی سویه های تحمل پذیر به این ترکیبات، مرحله نخست در استفاده از این میکروارگانیسم ها در فرایندهای پاکسازی زیستی است. در این راستا 10 سویه باکتری تشکیل دهنده اسپور از خاک های شور در ایران جداگشت و مقاومت ذاتی بسیار بالا نسبت به اکسی آنیون های سمی، کرومات، ارسنات، سلنیت، سلنات و بی سلنیت در بعضی از سویه ها نشان داده شد. روش رقت در آگار برای تعیین تحمل پذیری باکتری ها نسبت به این ترکیبات سمی مورد استفاده قرار گرفت و حداقل غلظت مهار کننده رشد (MIC) برای هر اکسی آنیون در دمای 34 درجه سانتی گراد و در زمان گرماگذاری 72 ساعت تعیین گشت. بر اساس تعیین MIC، همه باکتری های مورد آزمایش بالاترین مقاومت را نسبت به اکسی آنیون سمی ارسنات نشان دادند. سویه های B2 و C2 می توانستند تا غلظت 250 میلی مول ارسنات را تحمل کنند. یک مقاومت غیر معمول نسبت به اکسی آنیون های کرومات در بعضی سویه ها مشاهده گشت. سویه های B1, A2 و C2 سدیم کرومات را تا 75 میلی مول تحمل می کردند در حالیکه سویه C2 تحمل به پتاسیم کرومات را تا 70 میلی مول نشان داد و سایر سویه ها C1, B1, A2, A1) و (C4 مقاومت را نسبت به پتاسیم کرومات را تا حداکثر 60 میلی مول نشان دادند. سطح مقاومت سویه ها به سلنواکسی آنیونها بین 10 تا 40 میلی مول بود. بالاترین مقاومت به سلنات و پایین ترین مقاومت به بی سلنیت نشان داده شد. بالاترین سمیت را در میان اکسی آنیون های مورد آزمایش را تلوریت نشان داد (حداکثر تحمل پذیری 3 میلی مول). اثر شوری بر روی سمیت اکسی آنیون ها مورد مطالعه قرار گرفت. افزایش شوری از %5 (w/v) به %15 (w/v) بطور کلی سبب افزایش مقاومت به اکسی آنیونها در سویه ها می گردد.

در بررسی انجام شده بر روی انگلهای پریاخته کپورماهیان رودخانه های تجن و بابل، 3 گونه انگلی برای اولین مرتبه در ایران شناسایی شدند. 220 قطعه ماهی مربوط به 4 گونه مختلف از خانواده کپورماهیان (Cyprinidae)، شامل 36 قطعه ماهی سفید Rutilus frisii kutum در نواحی مصب، 63 قطعه ماهی خیاطه Alburnoides bipunctatus، علاوه بر 65 قطعـه سیاه ماهــی Capoeta capoeta grasilis و 56 قطعـه عروس ماهــی Leuciscus cephalus در ایستگاههای بالادست رودخانه های مورد مطالعه صید شدند. انگلهای کرمی از اندامهای مختلف جدا و شمارش شدند. تثبیت نمونه های Nematoda با استفاده از فرمالین 4% صورت گرفت و در الکل 70% نگهداری شد. تثبیت نمونه Acanthocephala با استفاده از فرمالین 4% و چند قطره بوئن الکلی انجام شد. از میان گونه های مختلف انگلهای کرمی شمارش شــده در این بررســی، دو گونـه از Nematoda، شــامل Hepaticola petruschewskii از گونه های ماهیــان A. bipunctatus، L. cephalus و C. c. grasilis شناسایی شـدند. نمونه Capillaria sp. به همراه گونه Corynosoma villosum از Acanthocephala که از ماهی سفید (R. f. kutum) جمع آوری شده، شناسایی گردید و برای اولین مرتبه از ایران گزارش می شوند. با محاسبه میزان شیوع و میانگین فراوانی آلودگیها در ایستگاهها، فصول و جنسهای مختلف ماهیان، اختلافاتی در این مقادیر دیده شد که معنی دار نبود. با توجه به اینکه گونه Hepaticola petruschewskii در 3 گونه از ماهیان میزبان یافت شد، می توان بیان داشت که وجود میزبان اختصاصی برای آن کمتر است.

دسترسی به سویه های خانواده استوباکتراسه با تحمل حرارتی بالا اهمیت فراوانی در افزایش کارایی تبدیل زیستی الکل ها به مشتقات آلدییدی و اسیدی آنها دارد. در جستجوی باکتری های اسیداستیک 70 نمونه سرکه خانگی از 4 شهر تاکستان، تهران، قزوین و ابهر جمع آوری شد. باکتریهای مولد اسید استیک از این سرکه ها جـداسازی و سویه های جدا شده بر اساس سن سرکه و اقلیم آن طبقه بندی شدند. در بررسی برهم کنش سن و اقلیم بیشترین تعداد جدایه ها از سرکه های تاکستان 12-8 ماهه به دست آمد. در شناسایی جنس جدایه ها از میان 39 سویـــه جدا شده، 23 جدایه از جنس استوباکتر (بدون تمایز از گلوکونواستوباکترها) و 16 جدایه گلوکونوباکتر بودند. از آنجا که نیمی از سویه های Glaucanobacter قادر به اکسیداسیون استات در محیط کشت EOM بودند (ویژگی گلوکونوباکترهای ترموتالرنت) جهت شناسایی این دو جنس تنها به پاسخ جدایه ها در محیط کشت LOM (اکسیداسیون لاکتات) استناد شد. در حالی که دمای بهینه رشد سویه های استوباکتراسه به طور معمول بین 30-33oC و بیشینه آن کمتر از 37oC است، یک سوم از جدایه ها قادر به رشــد در دمای 40±1oC بودند. جدایه های اخیر ترموتالرنت محسوب می شوند. بنابراین بنظر می رسد که ویژگی مقاومت به دما کم و بیش در میان فلور میکروبی ایران صفتی شایع است. این داده ها نسبت به نتایج به دست آمده در سایر کشورهای آسیایی نظیر ژاپن و تایلند متفاوت است و اثرات آب و هوایی ممکن است علت اصلی آن باشد. این صفت به لحاظ صنعتی اهمیت دارد زیرا سویه های مولد می توانند به راحتی تغییرات فصلی دما را تحمل نمایند.