پژوهش در علوم ورزشی
سال:1384 | دوره:3 | شماره:9 |تعداد مقالات:11

هدف: هدف از این پژوهش حاضر، ارزیابی برخی از مهم ترین عوامل ترکیب بدنی و آمادگی قلبی - تنفسی دانشجویان سراسر کشور و تدوین نورم ملی بود.روش: بدین منظور 2240 نفر از دانشجویان دختر و پسر 19 تا 25 ساله از 6 دانشگاه بزرگ کشور به صورت تصادفی در نمونه پژوهش قرار گرفتند و متغیرهایی از جمله شاخص توده بدن، WHR، ضخامت چین پوستی در ناحیه پشت بازو، درصد چربی بدن و حداکثر اکسیژن مصرفی اندازه گیری و بررسی شدند. همچنین برای ارزیابی متغیرها از نورم های موجود خارجی و برای تدوین نورم ملی از نقاط درصدی بهره گرفته شد.یافته ها: یافته های پژوهش میانگین شاخص توده بدنی را 22.4±3.15 و 22.21±2.98 کیلوگرم بر مترمربع؛ WHR را 0.83±0.05 و 0.75±0.05؛ ضخامت چین پوستی در ناحیه پشت بازو را 14.49±6.83 و 19.92±9.21 میلیمتر؛ چربی بدن را 15.22±6.47 و 18.13±6.40 درصد و حداکثر اکسیژن مصرفی را 48.47±8.30 و 34.95±2.93 میلی متر بر کیلوگرم در دقیقه، به ترتیب در پسران و دختران نشان داد.نتیجه گیری: نتیجه ارزیابی متغیرها ثابت کرد که بیشتر دانشجویان پسر و دختر ایرانی از نظر متغیرهای ترکیب بدنی و ضعیت نسبتا مطلوبی دارند که البته پسران در وضعیت بهتری قرار دارند. همچنین بیشتر پسران بر خلاف دختران از نظر وضعیت آمادگی قلبی - تنفسی شرایط نسبتا خوبی دارند. بنابراین به نظر می رسد میزان فقر حرکتی در دختران بیشتر از پسران است و باید برای کاهش آن چاره اندیشی شود.

هدف: این پژوهش با هدف طراحی و ساخت دستگاهی جهت اندازه گیری و ثبت عملکرد حرکتی و نیز به دست آوردن پایایی این ابزار انجام گرفت.روش: از این رو پس از بررسی های به عمل آمده و با توجه به پژوهش هایی که در زمینه ثبت عملکردهای حرکتی در خارج از کشور صورت گرفت طرح اولیه دستگاه به دست آمد. پس از ساخت نمونه اولیه و انجام آزمون های مکرر بر روی آن موفق به ساخت نمونه اصلی دستگاه گردیدند که با توجه به نبود دستگاهی مشابه در داخل کشور، طی مراحل ساخت و اندازه گیری مجبور به تعویض چندین مدار الکترونیکی شده تا در نهایت بر اساس قطعات موجود در داخل، نمونه اصلی تولید گردید. این دستگاه شامل یک بخش سخت افزاری جهت اجرای الگوهای حرکتی متنوع توسط آزمون شونده و یک بخش نرم افزاری برای جمع آوری و تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده می باشد.یافته ها: برای کسب پایایی این دستگاه و اطمینان از ثبات آن در اندازه گیری های مکرر، 25 نفر از دانشجویان پسر دانشگاه صنعتی امیرکبیر به طور تصادفی انتخاب شدند و در دو آزمون با الگوی حرکتی یکسان با فاصله زمانی یک هفته آزمون به عمل آمد.نتیجه گیری: نتایج به روش ضریب همبستگی پیرسون با نرم افزار آماری SPSS.11 محاسبه گردید و میزان پایایی با فرض نرمال بودن جامعه آماری برای زمان حرکت 88% و برای زمان عکس العمل ساده 83.5% به دست آمد.

هدف: هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر سه جلسه فعالیت تناوبی شدید 90 دقیقه ای همراه با مصرف مکمل کربوهیدرات در یک هفته بر پاسخ سلول های سیستم ایمنی بازیکنان فوتبال بود.روش: بدین منظور 12 بازیکن زبده فوتبال داوطلب به صورت تصادفی در سه گروه مصرف کربوهیدرات، دارونما و کنترل تقسیم و در یک دوره 12 روزه مورد بررسی قرار گرفتند. برای سنجش پاسخ سلول های ایمنی نمونه خونی در 6 مرحله اخذ )سه مرحله استراحتی و سه مرحله بلافاصله پس از فعالیت تناوبی( و در آزمایشگاه تخصصی با روش های ویژه تجزیه و تحلیل شد. از آزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه و روش تعقیبی LSD برای مقایسه گروه ها و آزمون t وابسته برای مقایسه مقادیر هر گروه در مراحل مختلف نسبت به روز اول استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که سه جلسه فعالیت تناوبی 90 دقیقه ای و مصرف مکمل کربوهیدرات باعث ایجاد تفاوت معنی داری در شاخص های لکوسیت (P=0.012) و نوترفیل (P=0.005) در گروه های کربوهیدرات و دارونما شده بود در حالی که شاخص های کورتیزول، گلوکز، لنفوسیت و نسبت تفاوت جلسه CD4:CD8 معنی داری در گروه های کربوهیدرات و دارونما نداشت. با این حال پس از هر سه فعالیت سطوح گلوکز گروه کربوهیدرات به طور چشمگیری از گروه دارونما بالاتر بود. همچنین، افزایش کورتیزول در گروه دارونما پس از هر جلسه فعالیت نسبت به روز اول معنی دار بود.نتیجه گیری: به طور کلی نتایج این پژوهش نشان می دهد سطوح استراحتی لوکوسیت ها و زیررده های آن پس از سه وهله فعالیت تناوبی شدید تغییر معنی داری نمی کند. به رغم تاثیر کربوهیدرات بر کاهش پاسخ ایمنی به فعالیت های تداومی شدید، چیزی را در مورد دستورالعمل های تناوبی به ویژه فوتبال نمی توان با اطمینان بیان نمود. هنگامی که شدت کلی فعالیت متوسط و تغییر در کورتیزول و گلوکز پلاسما نسبتا اندک باشد، به نظر می رسد مصرف کربوهیدرات تنها تاثیر اندکی بر پاسخ ایمنی به فعالیت ورزشی داشته باشد.

هدف: بررسی ها نشان داده اند که شیوع چاقی و سایر عوامل خطرساز بیماری های قلبی عروقی در برخی جوامع تحت تاثیر عوامل اجتماعی اقتصادی است. پایین بودن طبقه اجتماعی ممکن است با شیوع چاقی و سایر عوامل خطرساز همراه باشد. پژوهش حاضر برای مشخص کردن ارتباط بین عوامل اجتماعی اقتصادی با شیوع چاقی و اضافه وزن دختران نوجوان تهران انجام شد.روش: مطالعه انجام شده یک بررسی مقطعی است که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای بر روی 119 دانش آموز دختر 17-15 ساله تهرانی انجام شد )سن 0.83±15.92 سال، وزن 54.13±10.72 کیلوگرم، قد 161.13±6.51 سانتی متر و شاخص توده بدنی 20.83±3.93 کیلوگرم بر مجذور متر(. برای تعیین میزان شیوع اضافه وزن و چاقی از شاخص توده بدنی (BMI) استفاده شد. پس از محاسبه BMI، از مقادیر بالای صدک 95 و مقادیر بین صدک 85 و 95، به ترتیب به عنوان معیار چاقی و اضافه وزن استفاده شد. همچنین از پرسشنامه محقق ساخته وضعیت اجتماعی اقتصادی برای ارزیابی این شاخص استفاده شد. نمونه ها از نظر وضعیت اجتماعی اقتصادی به 5 درجه پایین، متوسط رو به پایین، متوسط، متوسط رو به بالا تقسیم شدند. از آزمون X2 برای ارزیابی ارتباط بین متغیرها استفاده شد.یافته ها: شیوع کلی چاقی و اضافه وزن در گروه مورد مطالعه به ترتیب 5 و 10.1 درصد و در مجموع )وزن بیش از حد نرمال( 15.1 درصد به دست آمد. 5 درصد نیز دچار کم وزنی بودند. بین شیوع چاقی و اضافه وزن با سطوح مختلف پایگاه اجتماعی اقتصادی (P=0.32، (X2=10.28، سرمایه فرهنگی (P=0.37، (X2=6.5 و سرمایه اقتصادی (P=0.42، (X2=5.95 رابطه معنی داری یافت نشد.بحث و نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر نشان داد بین سطوح مختلف وضعیت اجتماعی اقتصادی و شیوع چاقی و اضافه وزن در نوجوانان دختر تهرانی ارتباط معنی داری وجود ندارد. بنابراین به نظر می رسد شیوع چاقی و اضافه وزن در نوجوانان دختر تهرانی مستقل از وضعیت اجتماعی اقتصادی است و دلایل دیگر )نظیر میزان فعالیت بدنی، نگرش فرهنگی نسبت به چربی بدن و…) را نیز باید جستجو کرد.

هدف: این پژوهش با هدف بررسی ارتباط بین میزان شیوع صدمات ورزشی و برخی از عوامل بروز آن در کشتی گیران آزادکار نخبه دانشجوی کشور به انجام رسید.روش: با توجه با اینکه این پژوهش توصیفی و از نوع علی پس از وقوع می باشد، 97 نفر از کشتی گیران نخبه دانشجو با میانگین سنی 22.11 سال، قد 176.2 سانتی متر و وزن 74.58 کیلوگرم که در هفتمین المپیاد ورزشی دانشجویان سراسر کشور در سال 1383 در شهر اصفهان به رقابت پرداختند به عنوان نمونه های پژوهش در نظر گرفته شدند. به منظور کسب اطلاعات لازم پرسشنامه ای تهیه شد و با استفاده از آلفای کرنباخ، روایی آن محاسبه گردید (a=0.83). با استفاده از روش های آمار توصیفی اطلاعات جمع آوری شده در جدول ها و نمودارهایی ثبت و دسته بندی شد و به منظور ارتباط بین داده ها از روش مجذور کای «K2» )خی دو( در سطح اطمینان 95% و a=%5 استفاده شد. کلیه عملیات آماری نیز به کمک نرم افزار SPSS-10 انجام گردید.یافته ها: در نمونه های پژوهش آسیب های عضلانی - وتری با میزان 68.18 درصد در مقایسه با آسیب های مفصلی و استخوانی میزان شیوع بیشتری داشتند که در بین صدمات عضلانی - وتری نیز زخم ها و ضرب خوردگی های اندام های مختلف بدن بالاخص اندام فوقانی نسبت به سایر انواع صدمه دیدگی ها شایع تر بوده است.در مجموع بخش اندام فوقانی با 39.73 درصد آسیب دیدگی نسبت به بخش های اندام تحتانی و تنه و ستون فقرات آسیب پذیرتر بوده اند. ضمن اینکه در مقایسه با سه اندام فوق الذکر سر و صورت با 15.56 درصد صدمه کمترین میزان آسیب را به خود اختصاص داده است.همچنین یافته های پژوهش حاکی از آن است که از دیدگاه نمونه ها عواملی چون کاهش وزن بیشتر از سه کیلوگرم در قبل از مسابقه، آموزش های غلط و عدم بهره گیری از روش های علمی در تمرینات، خطای حریف مقابل، گرم نکردن کامل بدن و خستگی ورزشکاران به ترتیب مهم ترین علل فردی و محیطی موثر در بروز آسیب دیدگی بوده است.دیگر یافته های پژوهش حاکی از آن است که بین تعداد جلسات تمرین در هفته و آسیب های مفصلی اندام فوقانی و آسیب های عضلانی - وتری اندام تحتانی، و نیز بین زمان گرم کردن و آسیب های مفصلی تنه و ستون فقرات، و آسیب استخوانی اندام فوقانی، اندام تحتانی و تنه ستون فقرات، و نیز بین عدم حضور مربی و آسیب استخوانی اندام تحتانی، و نیز بین کیفیت وسایل و امکانات ورزشی عمومی و آسیب های مفصلی اندام تحتانی، بین زمان وقوع آسیب دیدگی و آسیب مفصلی اندام تحتانی، و نهایتا بین فشردگی تمرینات و آسیب های استخوانی اندام فوقانی ارتباط معنی دار بوده است و در سایر موارد ارتباط معنی دار مشاهده نگردیده است.نتیجه گیری: نتایج این پژوهش حاکی از آن است که آسیب های عضلانی - وتری نسبت به سایر آسیب ها شیوع بیشتری داشته، و اندام فوقانی نسبت به سایر اندام ها بیشتر در معرض آسیب دیدگی بوده، همچنین در بین عوامل فردی و محیطی آسیب زا، کاهش وزن بیشتر از سه کیلوگرم در قبل از مسابقه نقش بیشتری در بروز آسیب های وارده داشته است.

هدف: هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر تمرینات هوازی متوسط ) 60 تا 50 درصد ضربان قلب ذخیره بیشینه( و شدید 80) تا 85 درصد ضربان قلب ذخیره بیشینه( بر فعالیت آنزیم آریل استراز (ARE) و ظرفیت ضد اکسایشی تام (TAC) سرم بود.روش: 44 مرد سالم غیرفعال داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند و به طور تصادفی ساده در سه گروه تمرینات هوازی شدید )تعداد 15، با میانگین وزنی 69.5±9.29 کیلوگرم و سنی 30.93±6.38 سال(، تمرینات هوازی متوسط )تعداد 17، با میانگین وزنی 76.11±9.39 کیلوگرم و سنی 34.94±7.44 سال( و گروه گواه )تعداد 12، با میانگین وزنی 75.54±7.46 کیلوگرم و سنی 29.75±5.31 سال( جایگزین شدند. آزمودنی ها به مدت هشت هفته سه جلسه در هفته و به مدت 30 تا 45 دقیقه در هر جلسه به فعالیت پرداختند. متغیرهای پژوهش طی سه مرحله پیش، حین )میان آزمون( و پس از اجرای هشت هفته تمرین اندازه گیری شدند. تعیین TAC با استفاده از کیت کمپانی راندوکس انگلستان و میزان فعالیت آنزیم ARE با استفاده از روش آنزیمی صورت گرفت. برای نشان دادن اثر تمرین از روش تحلیل واریانس عاملی مرکب با اندازه گیری مکرر و برای تعیین رابطه متغیرها از روش همبستگی استفاده گردید.یافته ها: تمرینات هوازی شدید و متوسط هیچ یک اثر معنی داری بر فعالیت آنزیم ARE، TAC، و کلسترول تام (TC) نداشتند. اما افزایش معنی داری در تراکم HDL-c و نسبت HDL-c/TC گروه تمرینات هوازی شدید و افزایش معنی دار در اکسیژن مصرفی بیشینه (Vo2max) هر دو گروه پس از هشت هفته تمرین مشاهده گردید (P<0.05) از طرف دیگر رابطه مثبت معنی داری میان Vo2max با TAC (P<0.01، (r=0.36 و HDL-c (P<0.04، (r=0.30 با توجه به داده های پیش آزمون به دست آمد.نتیجه گیری: به طور کلی یافته های پژوهش حاکی است تمرینات هوازی )با شدت های 60 تا 85 درصد ضربان قلب ذخیره بیشینه( در تولید فشار )استرس( اکسایشی و تغییرات معنی دار آنزیم ARE و مقدار TAC تاثیری ندارند، در حالی که در نیمرخ لیپیدی تغییرات موثری ایجاد می کنند. افزون بر این، یافته های پژوهش حاکی است که بین ارتقای آمادگی جسمانی با افزایش ظرفیت ضد اکسایشی و کاهش خطر عوامل آتروژنیک رابطه معنی داری وجود دارد.

هدف: هدف از این پژوهش، سنجش میزان فعالیت آنزیم کراتین کیناز سرمی به عنوان شاخص نشان دهنده اختلالات عضلانی در مصرف کنندگان داروهای استروئیدی است. به دلیل شکایت ورزشکاران استفاده از داروی استرئیدی اکسی متولون از دردهای عضلانی درد حین مصرف دارو، بر آن شدیم تا تغییرات فعالیت آنزیم کراتین کیناز را در حین مصرف دارو توسط این ورزشکاران بررسی کنیم.روش: بدین منظور تعداد 10 بدنساز مرد کاملا سالم )میانگین: سن: 21.3±0.9، قد: 172.7±22.9 و وزن: (72.3±16.2 که قصد مصرف داروی فوق را داشتند به عنوان تجربی و تعداد 10 بدنساز مرد )میانگین: سن: 21.5±1.8، قد: 171.9±11.2 و وزن: (72.6±9.8 نیز به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. همه داوطلبان به مدت 6 هفته به تمرین بدنسازی پرداختند و گروه تجربی علاوه بر تمرین از داروی اکسی متولون نیز استفاه کرد. نمونه خون پیش و پس از تمرین از همه شرکت کنندگان گرفته شد و میزان فعالیت آنزیم کراتین کیناز سرمی با استفاده از دستگاه آنالیزور خون تعیین گردید. اطلاعات به دست آمده با استفاده از آزمون t تحت عملیات آماری قرار گرفت.یافته ها: نتایج به دست آمده اختلاف معنی داری در میزان فعالیت آنزیم کراتین کیناز در گروه نسبت به گروه کنترل در حد a<0.05 نشان داد.نتیجه گیری: از یافته های پژوهش حاضر می توان چنین نتیجه گرفت که مصرف اکسی متولون در شرایط پژوهش مورد بررسی توانسته است غلظت آنزیم کراتین کیناز را که به عنوان یک شاخص آسیب دیدگی عضلانی شناخته می شود افزایش دهد. بنابراین افزایش احتمال آسیب دیدگی پس از مصرف این داروها قابل تامل است.

هدف: هدف اصلی این پژوهش مقایسه خودپایی و هیجان خواهی در ورزشکاران حرفه ای، غیر حرفه ای و افراد غیر ورزشکار است. نمونه آماری پژوهش، 150 نفر از ورزشکاران حرفه ای، غیر حرفه ای و افراد غیر ورزشکار ساکن استان های آذربایجان غربی، آذربایجان شرقی و اردبیل در سال 1383 بودند که با روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شده بودند.روش: روش پژوهش از نوع علی - مقایسه ای است، به طوری که ورزشکار حرفه ای و غیر حرفه ای و غیر ورزشکار بودن به عنوان متغیر مستقل و خودپایی و هیجان خواهی به عنوان متغیرهای وابسته در نظر گرفته شده است. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه خودپایی اشنایدر و پرسشنامه هیجان خواهی آرنت استفاده شده است.نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان داد که بین ورزشکاران حرفه ای، غیر حرفه ای و افراد غیر ورزشکار در متغیر خودپایی تفاوت معنی داری وجود دارد (P<0.05). خودپایی در ورزشکاران حرفه ای بالاتر است و ورزشکاران غیر حرفه ای نیز در مقایسه با افراد غیر ورزشکار از خودپایی بالایی برخوردار بودند. بین ورزشکاران حرفه ای، غیر حرفه ای و افراد غیر ورزشکار در متغیر هیجان خواهی تفاوت معنی داری وجود دارد (P<0.05). سطح هیجان خواهی در افراد غیر ورزشکار نسبت به ورزشکاران حرفه ای و غیر حرفه ای بالاتر می باشد. بین خودپایی با هیجان خواهی ورزشکاران حرفه ای، غیر حرفه ای و افراد غیر ورزشکار همبستگی منفی و معنی دار مشاهده شد (P<0.05). بین هیجان خواهی با سابقه ورزشکاران حرفه ای و غیر حرفه ای همبستگی منفی و معنی دار به دست آمد (P<0.05). بین خودپایی با سابقه ورزشکاران حرفه ای و غیر حرفه ای همبستگی مثبت و معنی دار مشاهده شد (P<0.05).