طب داخلی روز (افق دانش)
سال:1384 | دوره:11 | شماره:2 |تعداد مقالات:11

زمینه و هدف: بر اساس نتایج برخی از مطالعات، میدانهای مغناطیسی قادرند بر روی احتمال بروز، افزایش و یا ایجاد استعداد بروز تشنج در افراد موثر باشند. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثرات میدان مغناطیسی حاصل از جریان الکتریکی متناوب بر حملات تشنجی فراخوانده با پنتیلن تترازول انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی، دستگاه مولد میدان مغناطیسی طراحی و ساخته شد و از پنتیلن تترازول (PTZ) برای ایجاد حملات تشنجی استفاده گردید. رت های نژاد ویستار با وزن 250 تا 300 گرم به عنوان نمونه آزمایشگاهی انتخاب شدند. آزمایش در سه دوره زندگی (جنینی، نوزادی و پس از بلوغ) انجام شد. در آزمایش اول، گروههای تجربی در دوران جنینی روزانه به مدت نیم ساعت در معرض میدان مغناطیسی 50 هرتز (Hz) با شدت 5 و 10 میلی تسلا (mt) و در آزمایش دوم از لحظه تولد روزانه نیم ساعت به مدت یک ماه در معرض میدان مغناطیسی با شدت mt 5 و mt 10 قرار گرفتند. رت ها در گروههای بالا پس از بلوغ تحت تزریقات سه مرحله ای PTZ (هر مرحله 25 mg/kg)، با فاصله زمانی 15 دقیقه قرار گرفتند. در آزمایش سوم، دو آزمون حاد و مزمن بر روی رت های بالغ نر انجام گرفت؛ در آزمون حاد رت های نر گروههای تجربی در حضور میدان mt 5 و mt 10 تحت تزریقات سه مرحله ای PTZ و در آزمون مزمن به مدت 5 هفته (نیم ساعت در روز، 4 روز در هفته) در معرض میدان مغناطیسی با شدت 5 mt  قرار گرفتند و پس از آن به همراه رت های گروه شاهد تحت تزریقات سه مرحله ای PTZ قرار گرفتند. در کلیه گروهها دوره تاخیری حملات حاصل از تزریقات PTZ بررسی شد. داده ها با استفاده از آزمون آماری ANOVA و Tukey و در سطح معنی داری P£0.05 تحلیل شدند.یافته ها: بین هیچ یک از گروههای تجربی و شاهد در جهت تشنج زایی، افزایش شدت تشنج و افزایش استعداد بروز تشنج اختلاف معنی داری وجود نداشت. در برخی موارد، کاهش معنی داری در شروع دوره تاخیری تشنج مشاهده شد.نتیجه گیری: قرار گرفتن کوتاه مدت جنین، نوزاد و فرد بالغ در معرض میدان مغناطیسی نمی تواند بر بروز تشنج، افزایش شدت تشنج و یا ایجاد استعداد تشنج و تعداد فرزندان متولد شده، تاثیری داشته باشد.

زمینه و هدف: غده هیپوفیز دارای سه لوب قدامی، میانی و خلفی می باشد که لوب قدامی و میانی را با هم آدنوهیپوفیز می نامند. آدنوهیپوفیز از اپیتلیوم سقف دهان اولیه با تشکیل بن بست راتکه ایجاد می گردد و لوب خلفی با تشکیل اینفاندیبولوم از کف دیانسفالون منشا می گیرد. مطالعه حاضر با هدف تعیین مراحل تکاملی و سیر تمایزات غده هیپوفیز و نیز یافتن فیکساتیو برتر در هنگام مطالعه مراحل تکاملی این غده انجام شد تا در مطالعات پیشرفته تر مورد استفاده قرارگیرد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی، به منظور بررسی مراحل تکاملی غده هیپوفیز، جنین های رت از روز دهم تا روز بیستم در فیکساتیوهای نرمالین، کارنوی، بوئن و B4G فیکس و سپس در پارافین قالب گیری شدند و برشهایی با ضخامت 5 میکرومتر به صورت سریال از آنها تهیه گردید. سپس این برشها به روش متداول در آزمایشگاه بافت شناسی با هماتوکسیلین و ائوزین (H&E) رنگ آمیزی شدند و سپس به کمک میکروسکوپ نوری چند نفره Olympus-AH2 مورد مطالعه و تصویربرداری قرارگرفتند.یافته ها: تکامل آدنوهیپوفیز که با تشکیل بن بست راتکه شروع می گردد، از روز دهم قابل مشاهده بود و تغییرات مورفولوژیکی آن نیز با الگوی زمانی مشخص تا روز بیستم ادامه یافت. از ابتدای تشکیل بن بست راتکه تا روز هفدهم، همه سلول های تشکیل دهنده این بن بست نسبت به هماتوکسیلین واکنش نشان دادند. از روز هجدهم واکنش برخی از سلول ها نسبت به ائوزین آغاز شد. پس از آن با ادامه تکامل بر شدت واکنش این سلول ها نسبت به ائوزین افزوده گردید؛ همچنین شروع تکامل هیپوفیز خلفی با تشکیل اینفاندیبولوم از کف دیانسفالون در روز دهم قابل مشاهده بود. از طرفی نمونه هایی که در کارنوی فیکس شده بودند، نتایج بهتری را نشان دادند.نتیجه گیری: مروری عملی بر تغییرات بن بست راتکه و سیر تمایزات سلولی آن با استفاده از این رنگ آمیزی می تواند در تعیین مراحل تکاملی و انتخاب نوع فیکساتیو بهتر به هنگام استفاده از تکنیک ها و پروژه های پیشرفته تر مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و هدف: برای انجام پیوند کلیه از اهداکننده زنده، ضمن نیاز به انجام یک سری آزمایشات و بررسیهای اولیه، نیاز به تصویربرداری نیز می باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر روش ویدئوفلوروگرافی در مقایسه با آنژیوگرافی بر میزان پرتوگیری بیمار و نیز بررسی کیفیت تصاویر انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه آینده نگر، تعداد 25 بیمار با هر دو روش آنژیوگرافی و ویدئوفلوروگرافی مورد بررسی قرار گرفتند و نتایج حاصله توسط جراح پیوند کلیه، ارزیابی گردید و در مراحل شریانی، وریدی و آئورتوگرام نمرات کیفی 0-5 داده شد. در مواردی که عمل جراحی انجام شده بود، نتایج آنژیوگرافی با نتایج عمل جراحی نیز مطابقت داده شد. دوز پرتوگیری نیز در دو روش با توجه به تعداد رادیوگرافی و مدت زمان فلوروسکوپی مقایسه گردید. یافته ها: متوسط نمره کیفی در روش ویدئوفلوروگرافی در مرحله آئورتوگرام 34/3 و در مراحل شریانی و وریدی در کلیه راست به ترتیب 84/3 و 6/0 و در کلیه چپ 69/3 و 79/1 بود. در روش آنژیوگرافی در مرحله آئورتوگرام 26/3 و در مراحل شریانی و وریدی در کلیه راست به ترتیب 8/3 و 76/0 و در کلیه چپ 44/3 و 48/2 بود که در روش ویدئوفلوروگرافی کیفیت در آئورتوگرام 4/2% و در مرحله شریانی کلیه راست 05/1% و در مرحله شریانی کلیه چپ 27/7% افزایش یافت ولی در مرحله وریدی در کلیه راست 21% و چپ 28% کاهش کیفی تصویر مشاهده شد. در روش ویدئوفلوروگرافی میزان پرتوگیری بیمار 93% کاهش یافت.نتیجه گیری: یافته های مطالعه حاضر نشان داد که روش ویدئوفلوروگرافی موجب کاهش قابل توجه پرتوگیری بیمار به میزان 93% می گردد. در این روش افت کیفیت تصاویر فقط در مرحله وریدی مشاهده می شود و از آنجا که در بیماران اهداکننده کلیه، عمدتا آناتومی عروقی (شریان ها) و کیفیت تصاویر در مرحله شریانی و آئورتوگرام قابل توجه است، می توان این روش را جایگزین آنژیوگرافی استاندارد نمود.

زمینه و هدف: بهترین داروی پریمدیکاسیون و روش تجویز آن در کودکان هنوز مورد بحث است. در کودکانی که تحت اقدامات جراحی سرپایی و کوتاه مدت قرار می گیرند، دادن پریمدیکاسیون اغلب حذف می شود. زیرا  اعتقاد بر این است که باعث طولانی شدن ریکاوری می گردد. در این مطالعه اثرات میدازولام داخل بینی بر روی زمان ریکاوری بیهوشی و زمان ترخیص بیماران در اعمال جراحی پروبینگ مجرای اشکی در کودکان مورد بررسی قرار گرفت.روش بررسی: در این بررسی دوسوکور، تصادفی و با استفاده از گروه شاهد 60 بیمار بین 12-22 ماهه که تحت عمل جراحی سونداژ مجرای اشکی قرار گرفتند، وارد مطالعه شدند. یک گروه 0.3 mg/kg  میدازولام داخل بینی و یک گروه 0.06 ml/kg  نرمال سالین به عنوان پریمدیکاسیون 15 دقیقه قبل از عمل دریافت نمودند. تمام بیماران با استفاده از مخلوط O2 و NO2 به نسبت مساوی و هالوتان 5/1-2% تحت بیهوشی عمومی قرار گرفتند. طول مدت بیهوشی بین 6-12 دقیقه متغیر بود. کودکان از نظر سهولت جدایی از والدین و اینداکشن بیهوشی مورد بررسی قرار گرفتند. فاصله زمانی بین قطع داروهای بیهوشی تا خاتمه ریکاوری بیمار و تا زمان ترخیص، توسط یک پرستار بی اطلاع از نوع گروه بندی بیمار، ثبت گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آزمونهای t-student و Chi-Square در سطح معنی داری P£0.05 مورد تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: بیمارانی که میدازولام دریافت کردند، جدایی راحت تر از والدین و اینداکشن نرم تری داشتند و زمان ریکاوری و ترخیص آنها مشابه گروهی بود که دارونما (پلاسبو) دریافت نموده بودند.نتیجه گیری: در کودکانی که تحت اقدامات جراحی کوتاه و سرپایی قرار می گیرند، میدازولام داخل بینی باعث آرامش و کاهش اضطراب می گردد و ریکاوری بیهوشی و زمان ترخیص از بیمارستان را به تعویق نمی اندازد.

زمینه و هدف: کاربرد اکوکاردیوگرافی ترانس توراسیک در بیماران سکته مغزی قابل توجه بوده و در برابر هزینه آن نیز قابل بررسی می باشد. مطالعه حاضر با هدف کاربرد و هزینه اکوکاردیوگرافی ترانس توراسیک در بیماران سکته مغزی انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه آینده نگر، تمام بیماران مبتلا به سکته مغزی که در سالهای 1382 و 1383 در بخش اعصاب بیمارستان ولی عصر (عج) وابسته به دانشگاه علوم پزشکی بیرجند بستری شده بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. تمام بیماران روش استاندارد اقدامات تشخیصی شامل اکوکاردیوگرافی ترانس توراسیک را دریافت نمودند و فراوانی نسبی ضایعات قلبی پرخطر که می تواند در درمان بیمار تاثیرگذار باشد، مشخص شد؛ سپس میزان کاربرد و هزینه بری انجام اکوکاردیوگرافی با سه روش اندیکاسیون گذاری برونوالد، وارلو و مؤلفین تعیین و با یکدیگر مقایسه گردید. یافته ها: از 302 مورد اکوکاردیوگرافی انجام شده در40 بیمار (2/13%) ضایعه قلبی پرخطر و تاثیرگذار بر روش درمانی تعیین شد. روشهای اندیکاسیون گذاری برونوالد 95%، وارلو 95% و روش مولفین 5/87% موارد پرخطر را آشکار نمودند. هزینه بری روش مولفین در مقایسه با دو روش دیگر کمتر بود. نتیجه گیری: در کشورهای در حال توسعه روشهای اندیکاسیون گذاری با حداکثر کاربرد و کمترین هزینه بری توصیه می گردد.

زمینه و هدف: یکی از عوارضی که در افراد تحت درمان توانبخشی، بسیار دیده می شود، کاهش تحمل قلبی- ریوی است. حرکت دویدن به عقب یکی از الگوهای حرکتی بسیار مناسبی است که امروزه برای افرادی که تحت درمان توانبخشی اندام تحتانی قرار دارند، استفاده می گردد. با توجه به نتایج مختلف از مقایسه بین دو حرکت دویدن به جلو و دویدن به عقب، مطالعه حاضر با هدف مقایسه پاسخهای قلبی- ریوی در این دو روش به صورت غیر مستقیم انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، یک نمونه 20 نفری از بین مردان جوان به روش نمونه گیری تصادفی ساده بدون جایگزینی انتخاب شدند. این افراد طی دو جلسه با فاصله یک هفته در هر دو روش دویدن به جلو و دویدن به عقب قرار گرفتند. در پایان پاسخهای قلبی- ریوی در هر دو حرکت ثبت و سپس نتایج به دست آمده از هر فرد با خودش مقایسه گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری t زوجی و با در نظر گرفتن سطح معنی داری α=0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: نتایج مطالعه حاضر تکرارپذیری خوبی هم از نظر نسبی و هم مطلق برای اندازه گیریهای متغیرهای قلبی- ریوی نشان داد. در هر دو حرکت متغیرهای ضربان قلب فشار خون متوسط شریانی و حاصل ضرب ضربان قلب در فشار خون سیستولی با افزایش فعالیت افزایش یافتند و این افزایش در دویدن به جلو نسبت به دویدن به عقب بیشتر بود. (P=0.0001) نتیجه گیری: با توجه به این که دویدن به عقب در مقایسه با دویدن به جلو نیروی کمتری بر روی مفصل پاتلوفمورال (زانو) وارد می کند، به نظر می رسد از این الگو می توان برای بیمارانی که تحت عمل جراحی زانو قرار می گیرند و یا از دردهای قدام زانو رنج می برند، به منظور حفظ و نگهداری سلامت قلب و ریه استفاده کرد.

زمینه و هدف: عفونت هلیکوباکتر پیلوری (HP) با گاستریت مزمن، زخم معده، زخم اثنی عشر و بدخیمی معده ارتباط دارد و شیوع آن در میان جمعیتهای مختلف، متفاوت است. از آن جا که این باکتری با بیماریهای مهم و خطرناکی ارتباط دارد، مطالعه حاضر به منظور تعیین میزان آلودگی در میان 195 نمونه آندوسکوپی و نیز تعیین حساسیت و ویژگی روشهای تشخیصی آن، انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی، نمونه های بیوپسی معده 195 بیمار 12-75 ساله مراجعه کننده به بیمارستان 17 شهریور وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مشهد، از شهریور تا اسفند 1383 مورد آزمایش قرار گرفت. نمونه ها در محیط استوارت Merck)) به آزمایشگاه انتقال یافتند و پس از هموژنیزاسیون، تشخیص با استفاده از رنگ آمیزی مستقیم نمونه، کشت در محیط بروسلا آگار (Merck) حاوی افزودنیها و آزمون اوره آز انجام گرفت.یافته ها: از مجموع 195 نمونه بیوپسی آزمایش شده، 122 مورد (56/62%) از نظر هلیکوباکترپیلوری مثبت بودند. حساسیت و ویژگی به ترتیب برای روش کشت 24/88% و 100%، برای آزمون اوره آز سریع 80/87% و 60/76% و برای رنگ آمیزی گرم 80/87% و 9/90% بود. 4/60% از زنان و 89/64% از مردان از نظر HP مثبت بودند که با توجه به آزمون برابری نسبت، اختلاف معنی داری بین شیوع عفونت و جنس وجود نداشت.نتیجه گیری: با توجه به شیوع بالای عفونت HP، تشخیص آلودگی بویژه برای پیشگیری و درمان بیماری اهمیت دارد. در این پژوهش حساسیت و ویژگی بالای روش کشت تایید شد. علاوه بر این، با انجام کشت، امکان جداسازی باکتری و تعیین حساسیت آنتی بیوتیکی نیز وجود دارد. با استفاده همزمان از هر سه روش تشخیصی فوق، احتمال شناسایی موارد مثبت عفونت هلیکوباکتر پیلوری بیشتر می شود.

زمینه و هدف: در بسیاری از مطالعات تغییرات شبانه روزی با یک اوج صبحگاهی از وقوع انفارکتوس حاد میوکارد (AMI) گزارش شده است. مطالعه حاضر با هدف تعیین دقیق تر الگوی 24 ساعته در وقوع شکایات AMI در جمعیت مورد نظر انجام شد که به نظر می رسد با داشتن خصوصیات متفاوت، وضعیت فیزیولوژیک آنان را تحت تاثیر قرار دهد. روش بررسی: این مطالعه توصیفی- تحلیلی بر روی 246 بیمار با تشخیصی AMI انجام شد. از بیماران در مورد فعالیتشان در 30 دقیقه قبل از درد، تجربه تنش (استرس) در 24 ساعت پیش از حمله و تاریخچه بیماری و مصرف داروهای قلبی سوال گردید. توزیع فراوانی شکایات حمله در چهار دوره زمانی 6 ساعته (6 صبح تا 12 ظهر، 12 ظهر تا 6 عصر، 6 عصر تا 12 شب و 12 شب تا 6 صبح) در تمام بیماران و زیر گروهها بررسی شد. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آزمونهای Chi-Square و آنالیز واریانس در سطح معنی داری P£0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: در وقوع حملات انفارکتوس حاد میوکارد، تغییرات سیرکادین وجود نداشت  ولی بین ساعت وقوع حمله و وجود فعالیت فیزیکی (P<0.00001) و تنش (P<0.05) ارتباط معنی داری وجود داشت؛ همچنین بین زمان وقوع حمله و سایر متغیرها ارتباط معنی داری حاصل نگردید. نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر با نتایج دیگر مطالعات انجام شده مغایرت داشت و ریتم سیرکادین در وقوع حملات AMI مشاهده نگردید. بنابراین پیشنهاد می شود مطالعات بیشتری جهت تعیین وجود ریتم سیرکادین در وقوع انفارکتوس حاد میوکارد و نیز ارتباط بین ریتم های درونی و خارجی با وقایع ایسکمیک در جمعیت های مختلف که شرایط فیزیولوژیکی متفاوتی نیز دارند، انجام شود.

زمینه و هدف: اسکیزوفرنی تقریبا 1% جمعیت را مبتلا می سازد و 5/2% تمام هزینه های بهداشتی در ایالات متحده را در برمی گیرد و 75% از مبتلایان قادر به کار نمی باشند. کلوزاپین برای بیماران اسکیزوفرنی مقاوم به درمان توسط FDA تایید شده است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثر درمانی کلوزاپین و ریسپریدون در بیماران اسکیزوفرنی مقاوم به درمان انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه که به روش توصیفی- تحلیلی و مقطعی در سال 1382 انجام شد، 40 بیمار مرد و زن مبتلا به اسکیزوفرنی مقاوم به درمان که در مرکز روانپزشکی و مرکز توانبخشی یاس وابسته به سازمان بهزیستی زاهدان بستری بودند، مورد تحقیق قرار گرفتند. ابتدا بیماران به دو گروه درمان با کلوزاپین و درمان با ریسپریدون تقسیم شدند. ابزار پژوهش، مصاحبه بالینی و آزمون Brief Psychiatric Rating Scale (BPRS) بود که به صورت انفرادی اجرا شد. اطلاعات جمع آوری شده، با استفاده از آزمون t و Chi-Square و تحلیل واریانس در سطح معنی داری P£0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: میانگین آزمون BPRS در مرحله اول در گروه کلوزاپین 52.80±7.07 و در گروه ریسپریدون 49.80±5.98 بود. میانگین این آزمون در مرحله سوم (سه ماه بعد از درمان) در گروه کلوزاپین با میانگین 22.95±1.57 و در گروه ریسپریدون 24.53±2.49 بود. میانگین کاهش مقدار BPRS از زمان شروع درمان تا ترخیص در گروه درمان با کلوزاپین 29.58±7.08 و در گروه درمان با ریسپریدون 25.49±5.94 بود؛ شاخصهای آماری P=0.048و  t=-2.13 محاسبه شد. نتیجه گیری: در این تحقیق، در طی درمان، کلوزاپین موثرتر از ریسپریدون بود و توسط بیماران بهتر تحمل شد.

سندرم باردت بیدل (BBS: Bardet-Biedl Syndrome) یک اختلال مادرزادی است که با چاقی، رتینیت پیگمانتوزا، پلی داکتیلی، کاهش بهره هوشی، هیپوگنادیسم و درگیری کلیه و عمدتا دیابت بی مزه تظاهر می کند. در این مقاله موردی از این سندرم معرفی می شود که با درمان با ایندومتاسین پاسخ دراماتیک در کنترل دیابت بی مزه وی ایجاد شد. پاسخ موثر به ایندومتاسین مطرح کننده سطح بالای پروستاگلاندین به عنوان پاتوژنز دیابت بی مزه در این سندرم می باشد.