مجله دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان
سال:1383 | دوره:4 | شماره:1 (پی در پی 13) |تعداد مقالات:8

سابقه و هدف: در مورد درمان انتخابی گره های لنفی زنجیره پستانی داخلی در بیماران مبتلا به سرطان پستان اختلاف نظر وجود دارد. در کارآزمایی های قبلی، پرتو درمانی این گره ها مفید نبوده است، اما نتایج مثبت کارآزمایی های اخیر که پرتو درمانی گره های منطقه ای را پس از ماستکتومی بررسی کردند، باعث توجه مجدد به این درمان شد. هدف این بررسی گذشته نگر بررسی نتایج این درمان در بیماران سرطان پستان که تحت ماستکتومی و پرتو درمانی قرار گرفتند، بود. مواد و روش ها: این مطالعه بر اساس پرونده های 215 بیمار که از سال 1366 تا 1380 تحت ماستکتومی رادیکال تعدیل یافته و پرتودرمانی قرارگرفته بودند، انجام شد. میانگین زمان پیگیری بیماران 74ماه بود. همه این بیماران شیمی درمانی و پرتو درمانی منطقه ای (فوق ترقوه، زیر بغل همراه یا بدون زنجیره پستانی داخلی) دریافت کرده بودند. دریافت یا عدم دریافت پرتودرمانی زنجیره پستانی به خاطر تغییراتی بود که در روش های درمانی در طول این مدت اتفاق افتاده بود. به منظور بررسی نتایج، بیماران به دو گروه تقسیم شدند: گروهی که پرتودرمانی زنجیره پستانی دریافت کرده بودند (120 بیمار) و گروهی که تحت چنین درمانی قرار نگرفته بودند (95 بیمار). سپس زمان بقا 5 ساله بدون بیماری و میزان متاستاز وعود موضعی – منطقه ای در این دو گروه محاسبه شد. به منظور تعیین گروهی که ممکن است از این پرتو درمانی سود ببرند متاستاز در دو گروه بر اساس سن، محل تومور، مرحله بیماری و وضعیت گره لنفی زیر بغل نیز بررسی شد. یافته ها: در گروهی که تحت پرتودرمانی زنجیره پستانی قرار گرفته بودند، متاستاز دوردست و عود موضعی – منطقه ای به ترتیب در 35 درصد (42 بیمار) و 8.3 درصد (10 بیمار) موارد اتفاق افتاده بود و در گروه دیگر این ارقام به ترتیب 38.9 درصد (37 بیمار) و 7.3 درصد (7 بیمار) بود. زمان بقا 5 ساله بدون بیماری در این دو گروه به ترتیب 57 درصد و 50 درصد بود، اما هیچ کدام از این اختلاف ها معنی دار نبود. در بیماران مرحله IIIa، در گروهی که تحت درمان زنجیره پستانی قرار گرفتند، متاستاز در 38.2 درصد بیماران و در گروه دیگر در 84.6 درصد بیماران وجود داشت (P<0.001). این ارقام در بیمارانی که تومور آن ها در نیمه داخلی پستان بود به ترتیب 42.8 و 75 درصد بود (P<0.001). دربقیه زیر گروه ها تفاوت معنی داری در این مورد دیده نشد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه چنین استنباط می شود که پرتودرمانی زنجیره پستانی داخلی در بیماران مبتلا به سرطان پستان فایده ای ندارد واین درمان فقط در بیماران با مرحله بالا و تومورهای نیمه داخلی پستان باید به کار رود.  

سابقه و هدف: هپارین داخل وریدی درمان موثری برای بیماران با سندرم حاد کرونری می باشد و به دو روش بولوس 6 ساعته و یا انفوزیون وریدی مداوم قابل تجویز می باشد. ترومبوسیتوپنی ناشی از تزریق هپارین بین 30-0 درصد گزارش شده است که بروز آن در روش های مختلف تجویز هپارین متفاوت می باشد. این مطالعه، جهت تعیین بروز ترومبوسیتوپنی در دو روش مختلف تجویز هپارین داخل وریدی در بیماران بستری شده در سی سی یو بیمارستان علی ابن ابیطالب (ع) رفسنجان انجام شد.مواد وروش ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی روی 64 بیمار (35 مرد و 29 زن) با میانگین سنی 6±52 سال با سندرم حاد کرونری بستری شده در بخش سی سی یو که به طور تصادفی ساده به دو گروه تقسیم شدند انجام شد. 32 نفر انفوزیون مداوم هپارین (گروه (A و 32 نفر هپارین به صورت بولوس 6 ساعته وریدی دریافت نمودند (گروه 4 .(B بیمار (2 مرد و 2 زن) از گروه هپارین بولوس و یک بیمار از گروه انفوزیون وریدی به علت زمان بستری کمتر از 24 ساعت از مطالعه حذف شدند. دوز هپارین بر اساس وزن بدن و سپس با اندازه گیری زمان پروترومبین فعال شده درحدود 5/1 تا 2 برابر زمان کنترل تنطیم شد. در هر دو گروه پلاکت های خون قبل از شروع هپارین و روز سوم بعد از تجویز هپارین و هم چنین روز هفتم پس از بستری اندازه گیری شد.یافته ها: تفاوت معنی داری بین دو گروه A و B از نظر سن و جنس، تجویز متوسط هپارین روزانه، مدت زمان درمان با هپارین، متوسط میزان کلی هپارین و داروهای مصرفی وجود نداشت. میانگین پلاکت در گروهA ،  210±20هزار در میلی متر مکعب و در گروهB ، 208±18  هزار در میلی مترمکعب بود که از نظر آماری اختلاف معنی داری بین دو گروه وجود نداشت. در گروه انفوزیون مداوم هپارین یک مورد (1/3درصد) ترومبوسیتوپنی دیده شد، اما در روش هپارین بولوس 6 ساعته وریدی 4 مورد ترومبوسیتوپنی (8/14 درصد) مشاهده شد که با P<0.05 این اختلاف معنی دار بود.نتیجه گیری: ترومبوسیتوپنی ناشی از تجویز هپارین در روش انفوزیون مداوم هپارین کمتر از روش بولوس 6 ساعته وریدی می باشد، بنابراین روش انفوزیون مداوم در بیماران با سندرم حاد کرونری که نیاز به درمان با هپارین دارند، توصیه می شود.

سابقه و هدف: مطالعات قبلی نشان دادند که تجویز مورفین می تواند به بروز ناهنجاری های رفتاری در انسان و مدل های حیوانی منجر شود. این پژوهش به بررسی اثر مصرف مورفین توسط مادر بر تکوین جنینی لوله عصبی درموش های صحرایی پرداخته است.مواد و روش ها: بدین منظور، موش های صحرایی از نژاد ویستار با محدوده وزنی 250-300 گرم استفاده شدند. گروه های آزمایشی پس از باروری، مورفین را با دوزهای  0.05 ,0.01 mg/mlو 0.1 در آب آشامیدنی دریافت کردند. گروه کنترل فقط آب شیر را دریافت نمودند، 9 روز و 12 ساعت پس از بارداری، موش های آبستن با استفاده از کلروفرم بی هوش شده و جنین ها به همراه رحم طی عمل جراحی از بدن حیوان ماده خارج گردیدند، وزن جنین ها با ترازوی دیجیتالی و طول سری- دمی آن ها به عـنوان معـیاری از طول جنین با کولیس ورنیه اندازه گیری شد. سپس جنین ها مراحـل پردازش بافتی را طی کرده و پس از برش گیری و رنگ آمیزی به روش هماتوکسیلین- ایوزین، از نظر رشد لوله عصبی مورد بررسی میکروسکوپی قرارگرفتند. برای تعیین تفاوت بافت لوله عصبی در دوزهای مختلف از نرم افزار موتیک استفاده شد.یافته ها: کاهش طول سری- دمی وکاهش وزن جنین هایی که مورفین را با دوز  0.01 mg/mlدریافت کرده بودند نسبت به گروه کنترل، معنی دار بود لوله عصبی در گروه کنترل مشاهده شد. دوزهای 0.1 mg/ml و 0.05 تشکیل لوله عصبی را تا حد ناودان عصبی به تاخیر انداختند و دوز 0.01 mg/ml علاوه بر تاخیر در تشکیل لوله عصبی تا حد ناودان عصبی، موجب کاهش تراکم سلول در لایه اکتودرم عصبی گردید.نتیجه گیری: از این مشاهدات نتیجه گیری می شود که مصرف مورفین در دوران بارداری باعث بروز نقایصی درتکوین لوله عصبی جنین می گردد و این اثر در دوز 0.01 mg/ml مورفین شدیدتر است.

سابقه و هدف: برخی گیاهان در طب سنتی، به عنوان تسکین دهنده درد استفاده می شوند. هدف از این پژوهش بررسی اثر ضد دردی گیاه سورنجان کرمانی یا گل حسرت بود که در طب سنتی و تجربی به عنوان ضد درد توصیه شده است.مواد و روش ها: نمونه گیاهی از نواحی اطراف کرمان (جوپار) جمع آوری و توسط گیاه شناس شناسایی و نام گذاری شد. پیاز خشک شده گیاه، پودر و به روش پرکوله عصاره گیری و توسط دستگاه تقطیر در خلاء و آون تا حد خشک شدن تغلیظ گردید. عصاره متانولی پرکوله گیاه با دوزهای مختلف به صورت داخل صفاقی، به موش های سوری سفید بالغ نر در محدوده وزنی 25-20 گرم تزریق و اثر ضد دردی آن با آزمون های هات پلیت (Hot plate) و فرمالین بررسی گردید.یافته ها: در آزمون هات پلیت اثر ضد دردی دوزهای مختلف عصاره با گروه کنترل تفاوت معنی دار داشت(p<0.01) . در بررسی دوز 200 میلی گرم بر کیلوگرم عصاره، عوارض سمی مانند اسهال و خواب آلودگی در موش ها مشاهده شد. در آزمون فرمالین دوزهای 50 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم از عصاره در زمان های 15-10 دقیقه به بعد، اثر ضد دردی قابل ملاحظه ای نسبت به گروه کنترل ایجاد نمودند (به ترتیب p<0.05 و (p<0.01 در آزمون فرمالین تفاوت معنی داری بین اثر ضد دردی دوز 100 mg/kg عصاره، مرفین و آسپرین در فاز مزمن مشاهده نشد. در آزمون هات پلیت در زمان های 15و30 دقیقه پس از تزریق، اثر ضد دردی عصاره کمتر از مرفین (p<0.01) و در مقایسه با آسپرین، اثر ضد دردی عصاره در زمان های 15 دقیقه پس از تزریق، کمتر از آسپرین (p<0.01) بود، اما در زمان 60 دقیقه پس از تزریق، بیشتر از آسپرین (p<0.05) بود. پیش درمانی حیوان ها با نالوکسان باعث کاهش اثر ضد دردی عصاره در همه زمان ها (p<0.01) به جزء 15 دقیقه در آزمون هات پلیت شد و در آزمون فرمالین به جزء زمان های 10-5، 15-10 و 30-25 دقیقه اثر ضد دردی عصاره در بقیه زمان ها کاهش معنی داری پیدا کرد(p<0.01) .نتیجه گیری: در این پژوهش اثر ضد دردی مناسبی از عصاره سورنجان کرمانی در آزمون های هات پلیت و فرمالین مشاهده گردید و احتمال دخالت گیرنده های اپیوییدی در اثر ضد دردی آن وجود دارد.

سابقه و هدف: آلفا- 1- آنتی تریپسین ده ها واریانت مختلف ژنتیکی دارد اما شایع ترین واریانت هایی که موجب کمبود و یا نقص این پروتیین می شوند، آلل های S و Z می باشند، فراوانی انواع آلل ها و هم چنین فنوتیپ های آلفا-1-آنتی تریپسین در بسیاری از کشورها تعیین و مشخص شده است، اما در کشور ما اطلاعات آماری جمعیتی در این مورد در دسترس نبود. پژوهش حاضر به منظور گزارش فراوانی واریانت های M1، M2، M3،  Sو Z در جامعه ایران انجام گرفته است. مواد و روش ها: در این مطالعه 318 نمونه سرم طبیعی از دانشجویان داوطلب خوابگاه های دانشگاه های تهران به شیوه نمونه گیری طبقه ای با طبقات قومیتی جمع آوری شد. نمونه های سرمی با روش الکتروفورزی ایزوالکتریک فوکوسینگ (IEF) با به کاربردن فارمالیت 9/4-2/pH=4 و با استفاده از استانداردهای با فنوتیپ مشخص، تعیین فنوتیپ شدند. یافته ها: از کل 318 نمونه مورد آزمایش، 201 نمونه فنوتیپM1 ،55  نمونه فنوتیپ M2، 41 نمونه فنوتیپ M3، 8 نمونه فنوتیپ  MS، 6 نمونه فنوتیپ MZ و 7 نمونه فنوتیپ غیر از فنوتیپ های مورد بررسی را دارا بودند. نتیجه گیری: فراوانی آللی واریانت های مورد مطالعه در جامعه ایران بدین صورت محاسبه شد: (0.6477) M1,(0.1776) M2,(0.1305) M3,(0.0126) S,(0.0096) Z و سایر آلل ها (0.0220)

سابقه و هدف: با گذشت 16 سال از پایان دفاع مقدس، هم چنان شاهد تالمات جسمی و روانی ناشی از جنگ در جانبازان و آزادگان عزیز می باشیم. با توجه به تاکید سازمان های بین المللی بر نقش محوری نظرات دریافت کنندگان خدمات سلامتی بر بهبود کیفیت این خدمات، این مطالعه با هدف سنجش سطح رضایت مندی جانبازان و آزادگان مراجعه کننده به بنیاد جانبازان شهرستان کرمان انجام پذیرفت. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی طی مدت 4 ماه از آذرماه لغایت اسفند ماه 1382، تعداد 384 جانباز و آزاده به صورت تصادفی انتخاب (یک نفر از هر 10 نفر مراجعه کننده) و پرسش نامه ای که مشتمل بر اطلاعات زمینه ای و نیز 31 عبارت که سطح رضایت را با استفاده از مقیاس لیکرت از بسیار ناراضی (نمره 1) تا بسیار راضی (نمره 5) می سنجید، به وسیله مصاحبه تکمیل گردید. روایی پرسش نامه با استفاده از متون معتبر و نظر جمعی از مجربین تامین شد. برای تعیین سازگاری درونی آلفای کرونباخ محاسبه شد که %97 بود. یافته ها: میانگین و انحراف معیار سن نمونه مورد بررسی 39.2±5.8 بود و 99.7 درصد آنان مرد بودند. بیشترین میانگین نمره رضایت در مورد " نحوه برخورد پزشکان در خدمات سرپایی" (با میانگین 3.5) به دست آمد، و بیشترین درصد نارضایتی (41.7 درصد) از نتیجه اقدامات درمانی توسط پزشکان بود. نتیجه گیری: یافته های این تحقیق لزوم ارتقای کیفیت خدمات بهداشتی ارایه شده به این قشر سلحشور را مشخص می نماید.  

سابقه و هدف: اوتیت مدیای مزمن (COM) یکی از شایع ترین بیماری های گوش، حلق و بینی است که می تواند بیماران را در هر گروه سنی گرفتار نماید. در این مطالعه شیوع کلستئاتوم در بیماران با COM و مقایسه نتایج بعد از عمل در موارد COM با کلستئاتوم و بدون کلستئاتوم بررسی شده است. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت توصیفی و از نوع مقطعی روی 80 بیمار که به علت COM در بخشENT  بیمارستان شهید رهنمون یزد تحت عمل جراحی قرار گرفتند انجام شد و در یک دوره پیگیری 24-6 ماهه نتایج بعد از عمل مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: شیوع کلستئاتوم 5/22 درصد بود که در مردان با 4/26 درصد نسبت به زنان با 8/14 درصد شیوع بالاتری داشت و از نظر سنی در دو دهه اول زندگی شایع تر بود. گذاشتن گرافت در 5/85 درصد بیماران بدون کلستئاتوم و تمامی بیماران با کلستیاتوم موفق بود. میانگین بهبود آستانه شنوایی در بیماران بدون کلستیاتوم 9/7+ و در موارد با کلستیاتوم 1/1- دسی بل بود. فاصله منحنی هوایی - استخوانی (air - bone gap) بعد از عمل در بیماران با کلستئاتوم 4/6 دسی بل افزایش و در موارد بدون کلستئاتوم 3/5 دسی بل کاهش یافت.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه لزوم درمان جراحی به موقع اوتیت مدیای مزمن و قبل از بروز کلستیاتوم را مطرح می کند تا بتوان انتظار بهبودی بیشتری در وضعیت شنوایی بیمار بعد از عمل جراحی داشت.

سابقه و هدف: قولنج کلیوی ناشی از سنگ، یکی از اورژانس های ارولوژی است و هر چند که درمان استاندارد و سنتی آن، در درجه اول مخدرها و سپس داروهای ضد التهاب غیراستروییدی هم چون دیکلوفناک سدیم می باشد، اما در مطالعات انجام شده، از داروهای دیگری هم چون دسموپرسین با شدت تأثیر متفاوت نام برده شده است. در این مطالعه اثر درمانی اسپری بینی دسموپرسین با آمپول عضلانی دیکلوفناک سدیم (ولتارن) در درمان قولنج کلیوی ناشی از سنگ مورد مقایسه قرار گرفته است. مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 90 بیمار مبتلا به قولنج کلیوی ناشی از سنگ ادراری مراجعه کننده به اورژانس بیمارستان حضرت علی ابن ابیطالب (ع) رفسنجان به صورت تصادفی به سه گروه تقسیم شدند در گروه اول 40 میکروگرم اسپری بینی دسموپرسین، در گروه دوم 75 میلی گرم دیکلوفناک سدیم تزریقی و در گروه سوم هر دو داروی فوق به طور هم زمان تجویز گردید و پاسخ به درمان اولیه در فواصل 10، 20 و 30 دقیقه، از طریق مقایسه شبه تصویری درد (VAS) و به صورت پاسخ کامل، پاسخ نسبی و یا عدم پاسخ به درمان، تعریف و مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها از طریق آزمون آماری مجذور کای و فیشر مورد تجزیه تحلیل قرار گرفتند.نتایج: در این مطالعه 70 درصد نمونه ها مذکر و میانگین سنی آن ها 33.6±10.5 سال بود. در پایان مدت مطالعه 34 درصد به درمان پاسخ کامل و 23 درصد پاسخ نسبی و بقیه هیچ بهبودی را گزارش نکردند. بیشترین پاسخ به درمان در گروه سوم (دسموپرسین+ دیکلوفناک سدیم) مشاهده شد (7/96 درصد) که در هر سه مرحله زمانی نسبت به گروه های اول و دوم به طور معنی داری باعث بهبودی قولنج کلیوی شده بود (P<0.05) و نتایج پاسخ های گروه اول (دسموپرسین) و دوم (دیکلوفناک) پس از 10 و 20 دقیقه تقریبا یکسان بود هر چند که سرعت اثر دسموپرسین در 10 دقیقه اول اندکی بیش از دیکلوفناک مشاهده شد، اما پس از 30 دقیقه اثر تسکینی اسپری دسموپرسین به طور محسوسی به نسبت دیکلوفناک سدیم کاهش یافت (p=0.016). نتیجه گیری: به نظر می رسد اسپری دسموپرسین به تنهایی اثر سریع اما کوتاه مدت در درمان قولنج کلیوی ناشی از سنگ داشته اما اگر قبل از و یا همزمان با دیکلوفناک سدیم تجویز گردد اثر تسکینی قوی تر و طولانی تری در بیمار ایجاد می نماید.