سابقه و هدف : از آنجایی که 40-30 درصد بیماران مصروع، به کلیه روش های درمانی رایج مقاوم بوده و به درمان پاسخ نمی دهند، ترکیب داروهای جدید با داروهای کلاسیک و یا دستیابی به داروهایی که بتواند اثر داروهای دیگر را تقویت کند، مورد نیاز است و از سوی دیگر شواهد مبنی بر اثر گذاری استروئیدهای جنسی بر گیرنده های گابا، ما را بر آن داشت که در پژوهش حاضر اثرات استرادیول و پروژسترون را بر صرع شیمیایی در موش صحرایی ارزیابی کنیم. مواد و روش ها: این مطالعه تجربی بر روی 60 سر موش صحرایی نر که به صور تصادفی به 6 گروه 10 تایی تقسیم شدند (یک گروه کنترل و پنج گروه تجربی) انجام شد. برای ایجاد صرع شیمیایی ازمدل کیندلینگ و پنتیلن تترازول [(Pentylene tetrszole, (PTZ)] با دوز (i.p) 50 mg/kg که هر 48 ساعت یکبار و برای 12جلسه در موش ها تزریق شد، استفاده کردیم. فعالیت تشنجی درطول 20 دقیقه پس از تزریق PTZ مورد ارزیابی قرار گرفت. درگروه های استرادیول 5 mg/kg) و 10)، پروژسترون 25 mg/kg) و 50) و حلال استرادیول - پروژسترون، حیوان ها 20 دقیقه قبل از دریافت PTZ، دارو و یا حلال را به صورت داخل صفاقی دریافت کردند، سپس فعالیت تشنجی به مدت20 دقیقه ارزیابی شد.یافته ها: تزریق های مکرر PTZ، ازجلسه چهارم تزریق به بعد میانگین مراحل پیشرفت صرع را افزایش داد و در آخرین تزریق 71.43 درصد موش ها مرحله پنجم حملات صرعی را نشان دادند. مقایسه نتایج بین گروه کنترل (PTZ) و گروه حلال اختلاف معنی دار نشان نداد. تزریق استرادیول با مقادیر 10,5 mg/kg بر روی پیشرفت مراحل صرع اثری نداشت ولی به لحاظ بالینی میزان مرگ و میر و شدت حملات صرع را نسبت به گروه کنترل افزایش داد(p<0.05) . پروژسترون در دوزهای 25 mg/kg و 50، توانست به طور معنی داری جلوی پیشرفت حملات صرع را بگیرد(p<0.01) و ازمیزان مرگ و میر و شدت حملات صرع بکاهد(p<0.05) .نتیجه گیری: پروژسترون پیشرفت مراحل، شدت حملات و میزان مرگ و میر ناشی از صرع را تضعیف می کند، درحالی که استرادیول میزان مرگ و میر را افزایش می دهد.