زمینه و هدف بیماری آلزایمر شایع ترین علت دمانس در میان افراد مسن است. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی اثرات هم افزایی ممانتین و ویتامین D بر بهبود اختلالات یادگیری و حافظه فضایی در موش های صحرایی نر بالغ مدل بیماری آلزایمر انجام شده است. مواد و روش ها در این مطالعه تجربی موش های صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به 9 گروه هفت تایی تقسیم شدند؛ کنترل، تخریب NBM (تخریب الکتریکی دو طرفه NBM)، شاهد تخریب (ورود الکترود به NBM بدون القای جریان الکتریکی)، تخریب NBM + حلال ممانتین و ویتامین D (سالین، روغن کنجد، سالین+روغن کنجد)، تخریب NBM + ویتامین D، تخریبNBM + ممانتین و تخریب NBM + ویتامین D + ممانتین. یک هفته بعد، موش های صحرایی به مدت پنج روز با دستگاه ماز Y شکل آموزش دیدند. 25روز بعد از آموزش آزمون فراخوانی حافظه برای ارزیابی حافظه بلند مدت انجام گرفت. ملاحظات اخلاقی این مطالعه با کد اخلاقEE/ 97, 24, 3061243/ scu. ac. ir توسط کمیته اخلاق پژوهشی دانشگاه شهید چمران اهواز به تصویب رسیده است. یافته ها تخریب دوطرفه NBM منجر به کاهش یادگیری فضایی در مقایسه با گروه های کنترل و شاهد تخریب شد. در گروه های حلال ممانتین و ویتامین D در مقایسه با گروه تخریب NBM هیچ تغییری در یادگیری فضایی مشاهده نشد. یادگیری و حافظه فضایی در گروه تخریب NBM + ویتامین D + ممانتین (0/001˂ P) در مقایسه با گروه های تخریب NBM + ویتامین(D (P˂ 0/01 و تخریب NBM + ممانتین (0/05˂ P) به طور معنی داری بهبود یافت. علاوه بر این بین نتایج روز پنجم آموزش و آزمون فراخوانی حافظه روز سی ام تفاوت معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری نتایج این مطالعه نشان می دهد که تجویز توام ویتامین D و ممانتین در مقایسه با ممانتین یا ویتامین D به تنهایی در بهبود اختلال یادگیری و حافظه فضایی در موش های صحرایی مدل بیماری آلزایمر موثرتر بوده است.