مجله علمی پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی بابل
سال:1390 | دوره:14 | شماره:1 (پی در پی 64) |تعداد مقالات:15

سابقه و هدف: بی حسی منطقه ای داخل وریدی یک روش ساده و قابل اعتماد برای ترمیم جراحات اندام فوقانی می باشد. جهت بهبود کیفیت بلوک حسی، کاهش درد تورنیکه و بی دردی بعد از عمل ترکیبات متفاوتی به داروهای بی حس کننده موضعی در بی حسی منطقه ای داخل وریدی اضافه می شوند. این مطالعه به منظور بررسی اثر نیتروگلیسیرین بر روی شدت درد حین عمل، درد تورنیکه و بی دردی بعد از عمل در بیماران کاندید بی حسی منطقه ای داخل وریدی با لیدوکائین انجام شده است.مواد و روش ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی بر روی 50 بیمار با جراحات اندام فوقانی کاندید بی حسی منطقه ای داخل وریدی که بطور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند، انجام گردید. دو گروه از نظر سن و جنس همسان سازی گردیدند. پس از بستن تورنیکه در گروه شاهد 200 میلی گرم لیدوکائین و در گروه آزمون 200 میلی گرم لیدوکائین و 200 میکروگرم نیتروگلیسیرین تزریق شد. در هر دو گروه حجم دارو با نرمال سالین تا 40 سی سی رقیق شد. کیفیت بلوک حسی، زمان شروع درد تورنیکه، نیاز به مخدر در حین عمل، زمان شروع درد و اولین دوز تزریق مسکن بعد از تخلیه تورنیکه ثبت و مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: کیفیت بی دردی در دو گروه تفاوتی را نشان نداد و نیاز به فنتانیل برای کنترل درد در دو گروه برابر بود. درد تورنیکه در گروه لیدوکائین 21.12±3.33 دقیقه و در گروه نیتروگلیسیرین 21.96±3.87 دقیقه بعد از پرکردن تورنیکه شروع شد (p=0.41) درد در گروه شاهد 54.4±9.95 دقیقه و در گروه آزمون 60.40±10.17 دقیقه بعد از پایان جراحی شروع شد (p=0.625).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که افزودن نیتروگلیسیرین به لیدوکائین کیفیت بلوک منطقه ای داخل وریدی، زمان درد تورنیکه، بی دردی بعد از عمل و نیاز به مسکن را در بیماران تحت عمل جراحی تغییر نمی دهد.

سابقه و هدف: ارتباط بین عفونت هلیکوباکتری پیلوری و آتروفی معده با سرطان سلول سنگفرشی مری (Squamus Cell carcinoma, SCC) گزارش شده است، اما به دلیل تفاوت جغرافیایی گسترده این کانسر در گروه های نژادی مختلف، این مطالعه به منظور ارزیابی ارتباط بین عفونت (H. pylori) و آتروفی معده با اسکوآموس سل کارسینومای مری انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه مورد - شاهدی بر روی 33 بیماری که تحت آندوسکوپی قرار گرفته و در آندوسکوپی مشکوک به اسکوآموس سل کارسینومای مری بودند، پس از تایید پاتولوژی، و 33 نفر کنترل که از نظر سن و جنس، با گروه مورد همسان بودند، انجام شد. آتروفی معده و عفونت هلیکوباکترپیلوری بوسیله هیستولوژی نمونه های بیوپسی ارزیابی شد و این ارتباط در دو گروه مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: در این مطالعه 20 نفر (%60.6) از گروه مورد و 8 نفر (%24.2) از گروه شاهد دارای عفونت هلیکوباکترپیلوری بودند که این خطر با افزایش شدت عفونت (H. pylori) افزایش یافت (p=0.035). ارتباط معنی داری بین آتروفی معده و اسکوآموس سل کارسینومای مری در مطالعه ما، مشاهده نشد.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که ارتباطی بین شدت عفونت (H. pylori) و اسکوآموس سل کارسینومای مری وجود دارد. مطالعات بیشتری نیاز است تا یک ارتباط علیتی را جستجو و اثبات کند.

سابقه و هدف: نارنج به عنوان یک گیاه دارویی در طب سنتی شناخته می شود. اثر محافظتی برخی میوه های خانواده مرکبات در برابر خطر ابتلا به بعضی از بیماری های مزمن از جمله دیابت نشان داه شده است. هدف از این مطالعه بررسی اثرات آنتی اکسیدانی و همچنین اثرات ضد افزایش قندخون عصاره الکلی پوست داخلی نارنج (مزوکارپ) در رت های هیپرگلیسیمی شده بوسیله آلوکسان می باشد.مواد و روش ها: این مطالعه تجربی بر روی 120 سر رت نژاد ویستار، در محدوده وزنی 200-150 گرم که به 6 گروه 20 تایی و دو زیرگروه زمانی 24 و 48 ساعته تقسیم شدند، انجام گردید. برای این کار ابتدا عصاره اتانولی پوست داخلی (مزوکارپ) نارنج تهیه گردید و رت ها به مدت 4 روز و در دو دوز متفاوت (300 mg/kg و 100) با این عصاره پیش درمانی شدند. برای ایجاد هیپرگلیسمی تزریق آلوکسان به صورت تک دوز (100 mg/kg) و بصورت داخل صفاقی صورت گرفت. پس از 24 و 48 ساعت از رت ها خونگیری و سرم آنها جدا شد، سطح آنتی اکسیدان های سرم با روش FRAP، سطح انسولین سرم با روش ELISA و غلظت گلوکز با استفاده از کیت گلوکز اندازه گیری و گروه های مورد مقایسه قرار گرفتند.یافته ها: آنتی اکسیدان توتال 24 ساعت پس از تزریق آلوکسان در گروهی که آلوکسان + عصاره (300 mg/kg) دریافت کرده بود نسبت به گروه آلوکسان افزایش معنی داری داشت (p=0.000). شاخص گلوکز 48 ساعت پس از تزریق آلوکسان در گروهی که آلوکسان + عصاره (300 mg/kg) دریافت کرده بود نسبت به گروه آلوکسان افزایش معنی داری داشت (p=0.001). انسولین نیز در هر دو گروه 24 و 48 ساعته و در هر دو دوز 100 و 300 میلی گرم بر کیلوگرم وزن کاهش معنی داری نسبت به گروهی که فقط آلوکسان مصرف کرده بودند نشان داد (p<0.03).نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که عصاره پوست نارنج با وجود افزایش ظرفیت آنتی اکسیدانی سرم نه تنها سبب کاهش قندخون در رت های دیابتی نشد بلکه قندخون را در این حیوانات افزایش داده و سبب کاهش سطح انسولین نیز گردید.

سابقه و هدف: بی اختیاری ادراری استرسی و پرولاپس ارگان های لگنی به طور مشخصی در سنین پس از یائسگی افزایش می یابد. مکانیسمی که چطور منوپوز در شروع بی اختیاری ادراری استرسی تاثیرگذار است، مشخص نمی باشد. احتمالا کاهش سطح هورمون ها منجر به بروز این مشکلات می شود. هدف از انجام این مطالعه بررسی بیان گیرنده استروژن، پروژسترون و P53 در ایجاد این اختلالات و مکانیسم بیولوژی مولکولی ایجاد این بیماری می باشد.مواد و روش ها: این مطالعه موردی - شاهدی بر روی 10 بیمار یائسه با بی اختیاری ادراری استرسی و پرولاپس ارگان های لگنی و 10 بیمار یائسه بدون پرولاپس ارگان های لگنی که کاندید هیسترکتومی بودند، انجام شد و حین عمل از قسمت قدامی کاف واژن و لیگامان یوتروساکرال بیماران نمونه گرفته شد و پس از رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی، بررسی P53 و گیرنده استروژن، پروژسترون در نمونه ها انجام و مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: میانگین سنی گروه کنترل 56.2±5.6 سال و در گروه مورد 56.4±6.8 سال بود. هر دو گروه از نظر سن و اندکس توده بدنی و تعداد زایمان ها و طول مدت یائسگی مشابه بودند. بروز P53 در گروه کنترل 14±6.21 و در گروه مورد 0.7±0.67 و سطح گیرنده استروژن در گروه کنترل 36±9.36 و در گروه مورد 1.20±1.61 و سطح گیرنده پروژسترون در گروه کنترل 42.5±6.34 و در گروه مورد 2±1.33 بود. نتایج بررسی این مارکر در نمونه کاف قدامی واژن و لیگامان یوتروساکرال کاملا مشابه بود. بیان گیرنده پروژسترون و استروژن و P53 به طور معنی داری در گروه مورد پایین تر بود (p<0.05).نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که کمبود P53 و استروژن و پروژسترون با ایجاد پرولاپس ارگان های لگنی و بی اختیاری ادراری استرسی ارتباط دارد.

سابقه و هدف: صابون های اسیدی، بازی و خنثی بر استحکام باند و مایکرولیکیج مواد چسبنده عاجی تاثیر دارند. تاکنون مشخص شد که صابون خنثی (سولفونات سدیم) بیشترین میزان تاثیر را در افزایش استحکام باند و کاهش مایکرولیکیج دارد. لذا در این مطالعه به بررسی میکروسکوپیک اثر سولفونات سدیم بر ضخامت لایه هایبرید و تگهای رزینی مواد چسبنده عاجی پرداخته شد.مواد و روش ها: در این مطالعه آزمایشگاهی 20 دندان مولر سوم انسانی به صورت تصادفی در دو گروه ده تایی تقسیم و توسط دیسک، مینای سطح اکلوزال دندان ها برای ایجاد میزک عاجی برداشته شد. گروه اول توسط اسیدفسفریک 35% اچ شده و محلول Excite استفاده شد و سپس یک حلقه شفاف به ارتفاع و قطر 2 میلیمتر روی میزک عاجی گذارده و با کامپازیت Tetric ceram آنرا پر و به مدت 40 ثانیه نور داده شد. در گروه دوم پس از اسید اچینگ و شستشو، سولفونات سدیم به مدت 30 ثانیه مالیده و شسته شد و مراحل بعدی مطابق گروه اول انجام شد. پس از تهیه برش های باکولینگوالی به مدت 8 ساعت در محلول 6 نرمال اسیدکلریدریک و 10 دقیقه در محلول%1 NaOCL  قرار گرفتند و با میکروسکوپ الکترونی بررسی گردیدند. ضخامت لایه هایبرید و نیز طول و قطر تگهای رزینی بر حسب میکرون محاسبه شد.یافته ها: میانگین طول تگهای رزینی در گروه دوم (16.88±4.71) بیشتر از گروه اول (14.31±6.32) بود. قطر تگهای رزینی در گروه دوم (3.04±0.88) بیشتر از گروه اول (2.1±1.3) می باشد. میانگین ضخامت لایه هایبرید در گروه دوم (15.73±3.69) بیشتر از گروه اول (13.66±8.22) می باشد. ولی در هیچ کدام از موارد اختلاف آماری معنی دار وجود نداشت.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که استفاده از سولفونات سدیم بر میانگین قطر و طول تگهای رزینی و ضخامت لایه هایبرید تاثیر ندارد.

سابقه و هدف: ارتباط فعالیت سیستم کولینرژیک و رسپتورهای موسکارینی در حافظه و یادگیری از پیش مشخص شده است. از آنجاییکه آستروسیت ها با سیناپس ها تماس دارند، تغییرات ساختاری و مورفولوژیکی قابل توجه ای در هنگام یادگیری پیدا می کنند. این مطالعه به منظور بررسی اثر میزان فراموشی ناشی از اسکوپولامین بر تعداد آستروسیت های شکنج دندانه ای رت انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه تجربی بر روی 48 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن تقریبی 250–200 گرم که در 6 گروه هشت تایی قرار گرفتند، انجام شد. پس از کانول گذاری دو طرفه در ناحیه CA1 هیپوکامپ، رت ها در دستگاه یادگیری اجتنابی مهاری آموزش دیدند. بلافاصله تزریق سالین و یا دوزهای مختلف اسکوپولامین (2 mg/Rat و 1، 0.5) به درون (Cornu Amonis, CA1) انجام شد. تست حافظه 24 ساعت بعد از آموزش به صورت اندازه گیری زمان تاخیر ورود به خانه سیاه گرفته شد. 48 ساعت بعد از تست رفتاری، حیوانات تشریح شدند و برشهای عرضی از هیپوکامپ آنها گرفته و با رنگ آمیزی اختصاصی آستروسیت ها (PTAH) رنگ آمیزی شدند. تراکم آستروسیت ها در ناحیه شکنج دندانه ای اندازه گیری و مقایسه شد.یافته ها: تزریق اسکوپولامین توانست فراموشی ایجاد کند. در بررسی بافتی تفاوت معنی داری در تعداد آستروسیت ها بین گروه کنترل و گروه شم که فقط استرس جراحی را داشتند، دیده شد (p<0.05). افزایش تعداد آستروسیت های گروه هایی که اسکوپولامین دریافت کرده بودند نسبت به گروه کنترل معنی دار نبود.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که با فراموشی القا شده توسط اسکوپولامین، تعداد آستروسیت ها در شکنج دندانه ای افزایش می یابد.

سابقه و هدف: پاراکسان (متابولیت فعال پاراتیون) یکی از سمی ترین ترکیبات ارگانوفسفره است. مکانیسم اصلی مسمومیت حاد با این ترکیبات مهار آنزیم استیل کولین استراز است. تولید رادیکال های آزاد و اختلال در سیستم آنتی اکسیدان سلول از جمله اثرات غیرکولینرژیک این ترکیبات است که اخیرا مورد توجه قرار گرفته است. در این مطالعه اثر تجویز حاد پاراکسان به موش صحرایی بر شاخص های استرس اکسیداتیو کبد و فعالیت لاکتات دهیدروژناز کبد و پلاسما بررسی شد.مواد و روش ها: این مطالعه تجربی بر روی 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در محدوده وزنی 250-200 گرم انجام شد. حیوانات به طور تصادفی در 4 گروه (حداقل 6 سر موش در هر گروه) قرار گرفتند: گروه کنترل (روغن ذرت به عنوان حلال پاراکسان) و سه گروه آزمایش که دوزهای مختلف پاراکسان (0.07، 0.35 و 0.7 میلی گرم بر هر کیلوگرم وزن بدن) را به صورت داخل صفاقی دریافت نمودند. 4 ساعت پس از تزریق، با بیهوش نمودن حیوانات به وسیله اتر یک نمونه خون گرفته شد و سپس بافت کبد آنها خارج گردید و تا زمان سنجش شاخص های مورد نظر در نیتروژن مایع نگهداری شد. فعالیت آنزیم های سوپراکسید دیسموتاز، کاتالاز و لاکتات دهیدروژناز و میزان گلوتاتیون و مالون دی آلدهید در هموژنه بافت کبد به وسیله روش های بیوشیمیایی تعیین گردید.یافته ها: پاراکسان در دوزهای 0.35 و 0.7 میلی گرم به طور معنی دار موجب افزایش فعالیت سوپراکسید دیسموتاز و کاهش فعالیت کاتالاز گردید (p<0.05). میزان گلوتاتیون کبدی در تمامی مقادیر پاراکسان نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری کاهش یافت (p<0.05). پاراکسان در هر سه دوز به طور معنی دار موجب افزایش فعالیت لاکتات دهیدروژناز پلاسما و کاهش فعالیت لاکتات دهیدروژناز کبدی شد. تغییرات معنی دار در میزان مالون دی آلدهید مشاهده نشد.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که حتی تجویز عوامل ارگانوفسفره به صورت حاد نیز می تواند با تولید رادیکال های آزاد و بر هم زدن تعادل سیستم آنتی اکسیدان موجب آسیب سلولی گردد. بنابراین اندازه گیری فعالیت لاکتات دهیدروژناز پلاسما ممکن است یک مارکر مفید برای ارزیابی مسمومیت با عوامل ارگانوفسفره باشد.

سابقه و هدف: پریتونیت های قارچی بیماری نسبتا نادری می باشند که با عوارض جدی اعم از ناخوشی و ضریب بالایی از مرگ و میر و حذف تصادفی بیماران از برنامه دیالیز صفاقی همراه می باشند. گونه های کاندیدایی مهمترین عامل مسبب پریتونیت های قارچی در این بیماران محسوب می شوند. هدف از این مطالعه جداسازی گونه های کاندیدا از بیماران مبتلا به عفونت صفاقی به روش ملکولی و سپس تعیین تست حساسیت گونه های ایزوله شده نسبت به داروهای ضد قارچی می باشد.مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی طی یکسال نمونه برداری (نمونه های صفاق) از 210 بیمار دیالیز صفاقی مشکوک به عفونت صفاق شهر تهران انجام گرفت. شناسایی ایزوله ها از طریق آزمایشات میکروسکوپی مستقیم و کشت بر روی محیط کروم آگار، کورن میل آگار و تست لوله زایا در سرم گاوی، تست اوره آز و شناسایی بیوشیمیایی از طریق کیتAPI 20  انجام گرفت. گونه های ایزوله شده از طریق روش مولکولی PCR-RFLPتایید گردیدند. تست حساسیت دارویی گونه های کاندیدایی جدا شده به روش میکرودیلوشن براث مطابق با راهنمای استاندارد NCCLS M27 انجام شد.یافته ها: از مجموع 210 نمونه بررسی شده 40 مورد (%19.05) بر اساس آزمایشات پریتونیت میکروبی تشخیص داده شدند که تنها 9 مورد (%22.5) پریتونیت کاندیدایی بود که مطابق با روش مولکولی PCR-RFLP جهت تایید روش های فنوتیپی اشاره شده، تعیین گونه شدند. از 9 مورد کاندیدای جدا شده 5 مورد (55%) کاندیدا آلبیکنس، 1 مورد (11%) کاندیدا کفیر، 2 مورد (22%) کاندیدا گیلرموندی و 1 مورد (11%) کاندیدا پاراپسیلوزیس بودند. MIC برای گونه های آلبیکنس (فلوسیتوزین 2 mg/ml فلوکونازول 2 mg/ml آمفوتریسین B 0.125 mg/ml) برای گونه های گیلرموندی (فلوسیتوزین 4 mg/ml فلوکونازول 2 mg/ml آمفوتریسین B 1 mg/ml) برای کاندیدا کفیر (فلوسیتوزین 2-4 mg/ml فلوکونازول0.5-1 mg/ml  آمفوتریسین B 0.5-1 mg/ml) و برای گونه پاراپسیلوزیس (فلوسیتوزین1 mg/mlفلوکونازول  0.5 mg/ml  آمفوتریسین B 0.5 mg/ml) بود.نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه شناسایی دقیق گونه های مختلف کاندیدا آلبیکنس و غیر کاندیدا آلبیکانس مسبب پریتونیت های کاندیدایی پس از دیالیز صفاقی ضروری می باشد.

سابقه و هدف: گیاه مخلصه در طب سنتی به عنوان یک ماده مسکن معرفی شده و در دردهای نوروپاتیک و سردرد استفاده می شود، این مطالعه به منظور تعیین اثر ضد دردی گیاه با تست فرمالین در فاز درد حاد و مزمن انجام شده است.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی اثرات ضد دردی گیاه مخلصه بوسیله تست فرمالین در 100 سر موش سوری نر بالغ در 10 گروه، آب مقطر، گروه عصاره گیاه با دوزهای 10، 20، 30، 40 و 80 میلی گرم بر کیلوگرم، گروه ایبوبروفن 100 میلی گرم بر کیلوگرم، گروه مرفین 0.5 میلی گرم بر کیلوگرم، گروه نالوکسان با دوز 0.5 میلی گرم بر کیلوگرم و گروه نالوکسان با دوز 0.5 میلی گرم بر کیلوگرم + دوز موثر عصاره ارزیابی شد. 15 دقیقه قبل از تزریق فرمالین در کف پای حیوان دوزهای مختلف عصاره، ایبوبروفن، مرفین و نالوکسان به حیوان تزریق و اثرات ضد دردی با مشاهده و مقایسه حرکات حیوان شامل بلند کردن و لیسیدن پای فرمالین گرفته در گروه های مختلف به مدت 30 دقیقه و هر 5 دقیقه یک بار در دو فاز حاد و مزمن ثبت شد.یافته ها: در بین دوزهای مختلف عصاره، دوز 10 میلی گرم بر کیلوگرم در دو فاز حاد و مزمن اثرات ضد دردی بیشتری داشت (61±1.15)، (110±19.58) و تفاوت معنی داری با گروه های ایبوبروفن و آب مقطر نشان داد (p<0.05). نتایج نشان داد اثرات ضد دردی عصاره وابسته به دوز بوده و خواص ضد دردی بوسیله نالوکسان مهار می شود (111.5±6.43) و (193.6±17.35).نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که گیاه مخلصه اثر ضددردی وابسته به دوز در دو فاز حاد و مزمن دارد و با توجه به کاهش اثر ضد دردی در گروه نالوکسان احتمالا این اثر از طریق فعال کردن سیستم اوپیوییدرژیک می باشد.

سابقه و هدف: درد زایمان از شدیدترین دردهایی است که زنان در طول زندگی شان تجربه می کنند. با وجود روش های مختلف بیدردی زایمانی از جمله گاز انتونوکس، اما متاسفانه هنوز به دیده تردید به آن نگریسته می شود و اکثر افراد نسبت به مصرف آن نا آشنا و نگرانند. این مطالعه به منظور بررسی بیدردی زایمانی با گاز انتونوکس انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی بر روی 98 زن باردار در مرحله فعال زایمانی در بیمارستان شهید یحیی نژاد بابل انجام شد. پس از کسب رضایت، بیماران به طور تصادفی در دو گروه مداخله (49 نفر) و کنترل (49 نفر) قرار گرفتند. اثربخشی، تجربیات و رضایتمندی در هیچ پنج سطح بسیار خوب، خوب، متوسط، کم و هیچ سنجیده شد. انتظارات زنان باردار نسبت به گاز انتونوکس در دو گروه و همچنین در قبل و پس از دریافت گاز در گروه مداخله مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: اکثریت زنان باردار (%91.8) مصرف کننده گاز انتونوکس، دچار کاهش دردهای زایمانی در سطح متوسط (%43.9) شدند و نسبت به آن راضی (98%) بودند. 49% مصرف کنندگان گاز، تجربیات خوب و عالی را توصیف نمودند. %80.9 بیان نمودند که این روش بیدردی را در آینده تقاضا خواهند نمود. میزان رنجش از عوارض مربوط به گاز در اکثریت موارد خفیف بود (63%). انتظارات اکثریت زنان باردار در گروه مداخله (قبل از دریافت گاز) و کنترل نسبت به گاز انتونوکس جهت بیدردی زایمان، ضعیف بود (%40.9،%65.3 ). درصد انتظارت مثبت پس از دریافت گاز افزایش یافت (p<0.05). بین انتظارات گروه مداخله در قبل و پس از دریافت گاز با گروه کنترل اختلاف معنی داری وجود داشت (p<0.05). انتظارات مثبت در گروه مداخله بیشتر از گروه شاهد بود. بیشترین تفاوت انتظارات گروه مداخله در قبل و پس از دریافت گاز در موارد اثربخشی بیشتر (p<0.05)، رضایت مصرف (p<0.05)، عوارض کمتر (p<0.05)، آگاهی نسبت به گاز (p<0.05) و همچنین تجربه قبلی درد زایمانی، غیر قابل تحمل (p<0.05) بود.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که مصرف گاز انتونوکس سبب کاهش مناسب دردهای زایمانی، کسب انتظارات و تجربیات مطلوب و افزایش رضایتمندی مادری می گردد.

سابقه و هدف: گردن درد یکی از اختلالات شایع جوامع امروزی خصوصا جوامع صنعتی می باشد که در درمان آن افزایش تحمل عضلانی و بهبود عملکرد سیستم نوروماسکولار با انجام تمرینات حس عمقی دو رویکرد جدید درمانی هستند. این مطالعه به منظور بررسی تاثیر دو روش تمرین درمانی تحملی و برنامه تمرینی حس عمقی در درمان بیماران مبتلا به گردن درد مزمن غیر اختصاصی انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه تجربی بر روی 47 بیمار زن و مرد مبتلا به گردن درد مزمن غیر اختصاصی انجام شد. بیماران از نمونه های در دسترس بودند که در دو گروه برنامه تحملی و برنامه حس عمقی طی ده جلسه درمان روزانه قرار گرفتند. تحمل عضلات فلکسور عمقی بکمک دستگاه فشارسنج چاتانوگا (میلی متر جیوه)، خطای بازسازی سر و گردن به وسیله کلاه با منبع پرتو لیزری (درجه)، میزان ناتوانی با استفاده از پرسشنامه فارسی و استاندارد شدهNPDS (Neck Pain & Disability & Scale) NDI (Neck Disability Index)  و درد از طریق VAS (Visual Analogue Scale) در مراحل قبل از درمان، جلسه دهم درمان و 45 روز پس از درمان اندازه گیری و در دو گروه مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: در هر دو گروه، شاخص های تحمل، خطای بازسازی سر و گردن و درد قبل و بعد از درمان دارای تفاوت معنی داری بود (p<0.05، p<0.01، p<0.05). نتایج حاصل از مقایسه میانگین درصد اختلاف مقادیر قبل و بعد از درمان در بین دو گروه نشان داد که مقادیر شاخص تحمل در گروه تحملی و شاخص بازسازی مفصل در گروه حس عمقی هر یک به طور معنی داری بیشتر از گروه دیگر بود (p<0.003 و p=0.005).نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که ده جلسه برنامه تمرینی تحملی و برنامه تمرینی حس عمقی در ناحیه گردن می تواند در بهبود تحمل، خطای حس عمقی و درد بیماران با گردن درد مزمن غیر اختصاصی موثر باشد. تمرینات تحملی به عنوان یک روش موثرتر در بهبود تحمل و برنامه تمرینی حس عمقی نیز در بهبود خطای بازسازی مفصل در بیماران با گردن درد مزمن غیر اختصاصی می باشند.

سابقه و هدف: اغلب سوء مصرف داروهای آنتی ‏کولینرژیک در بیماران روانپزشکی با داروهایی است که در درمان پارکینسونیسم دارویی ناشی از داروهای ضد جنون بکار می ‏روند. سوء مصرف معمولا به صورت خوراکی یا تزریقی و بیشتر در بیماران مبتلا به اختلالات پسیکوتیک گزارش شده است. یک مورد وابستگی به داروهای آنتی ‏کولینرژیک در بیماری است که دارو را برای کاهش علائم ناشی از سندروم ترک مواد افیونی دریافت کرده و آن را به روش تدخین مورد استفاده مکرر قرار داده گزارش می گردد.گزارش مورد: بیمار مرد 25 ساله ‏ای می باشد که جهت ترک اعتیاد به درمانگاه روانپزشکی مراجعه کرد. در ارزیابی انجام شده مشخص گردید که تحت درمان با متادون بوده که به دنبال احساس تهوع و درد شکم به توصیه پزشک مصرف خوراکی قرص هیوسین (N. Butyl Bromide, NBB) را شروع و سپس به صورت خودسرانه به تدخین آن اقدام کرد. بروز اثرات نشئگی ‏آور این دارو باعث مصرف مکرر آن شده و با عدم مصرف، علائمی همچون بی ‏قراری، اضطراب، کاهش اشتها و بی ‏خوابی در وی ایجاد می ‏شد. وی به مدت 16 روز بستری و تحت درمان نگهدارنده با متادون و کاهش تدریجی و قطع هیوسن NBB قرار گرفت و پس از بر طرف شدن علائم ترک و ترخیص از بیمارستان، مجددا مراجعه نکرد.نتیجه گیری: با توجه به احتمال سوء مصرف و وابستگی به داروهایی که جهت کاهش علائم ترک مواد بکار می ‏روند، تجدید نظر و یا احتیاط در تجویز داروهای دارای خواص آنتی ‏کولینرژیک ضروری به نظر می رسد.