مجله علمی پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی بابل
سال:1387 | دوره:10 | شماره:3 (پی در پی 44) |تعداد مقالات:15

سابقه و هدف: سکته مغزی یکی از مهمترین علل مرگ و میر و ناتوانی در جهان است. مطالعات قبلی نشان داده اند که تجویز آلفاتوکوترینول (a- TCT) و روزیگلیتازون (RGZ) ضایعات سکته مغزی ناشی از انسداد شریان مغزی میانی (MCA) در موش سوری و صحرایی را در صورتی که قبل از القا ایسکمی تزریق شوند، کاهش می دهند. هدف از مطالعه حاضر اثر محافظت نورونی a- TCT و RGZ، 3 ساعت بعد از ایسکمی مغزی می باشد.مواد و روشها: در این مطالعه تجربی، سکته مغزی بوسیله فرستادن لخته بداخل MCA در موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن 300 تا 350 گرم انجام شد. گروه ها شامل، آلفاتوکوترینول با دو دوز کم و زیاد 10 mg/kg) و 1)، روزیگلیتازون (3 mg/kg) و شاهد بودند. داروها داخل صفاقی تزریق شدند و وسعت انفارکتوس، با تهیه تصویر از برش های مغزی و با یک نرم افزار پردازشگر تصویر تعیین گردید.یافته ها: حجم انفارکتوس 48 ساعت بعد از آسیب امبولیگ برای گروه های کنترل، روزیگلیتازون و دوزهای کم و زیاد آلفاتوکوترینول به ترتیب برابر با %29.4±2.6، %15.9±3.1، %24.9±2.1 و %29±4.8 بود که بین گروه کنترل و RGZ اختلاف معنی داری مشاهده شد (p<0.05)، اما دوزهای کم و زیاد a- TCT تفاوت معنی داری نشان ندادند. همچنین در مقایسه با گروه کنترل، تنها RGZ، اختلالات نورولوژیک (p<0.05) و اختلال حسی (p<0.01) ایجاد شده متعاقب سکته مغزی را کاهش داد.نتیجه گیری: تجویز آلفاتوکوترینول 3 ساعت پس از ایسکمی مغزی فاقد اثرات محافظت نورونی است، اما RGZ ممکن است در مراقبت از سکته مغزی موثر باشد. لذا مطالعات بیشتری برای بررسی اثرات محافظت نورونی آلفاتوکوترینول بعد از سکته مغزی لازم است.

سابقه و هدف: نظرات متفاوتی در خصوص میزان جابجایی و چرخش مهره های کمری در سطح ساجیتال بیان شده که منجر به ایجاد چالش برای پزشکان شده است. یکی از منابع اختلاف می تواند روش محاسبه باشد. از رایج ترین روش های پیشنهاد شده، دو روش Panjabi و Dupuis بوده که دارای شباهت های زیادی با هم می باشند. از این رو هدف از مطالعه حاضر مقایسه دو روش اندازه گیری در پاسخ به این چالش بوده است.مواد و روشها: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی بر روی 66 مرد در محدوده سنی 45-20 سال انجام شد. متغیر های رادیوگرافی شامل جابجایی و چرخش مهره ها در سطح ساجیتال بودند که به دو روش Dupuis و Panjabi محاسبه شدند. از روش Putto برای اخذ رادیوگرافی فلکسیون- اکستانسیون استفاده گردید. سه کلیشه در وضعیت های نوترال، فلکسیون و اکستانسیون کامل از بیماران اخذ شد. پس از اسکن، کلیشه ها وارد محیط نرم افزار CARA شده و متغیرهای مربوطه از آن استخراج گردید.یافته ها: نتایج حاکی از عدم اختلاف معنی دار بین دو روش در محاسبه میانگین میزان جابجایی سگمان های L1 (p= 0.19)، L2 (p= 0.15)، L3 (p= 0.12)، L4 (p= 0.89) بود. همچنین اختلاف معنی داری بین دو روش در محاسبه میانگین میزان چرخش سگمان های L1 (p= 0.13)، L2 (p= 0.32)، L3 (p= 0.08)، L4 (p= 0.11) وجود ندارد. هم چنین همبستگی بین متغیرهای محاسبه شده با دو روش در تمام سطوح بالا بوده است.نتیجه گیری: اختلافی از نظر محاسبه میزان جابجایی و چرخش سگمان های حرکتی ستون فقرات کمری بین دو روش Panjabi و Dupuis وجود نداشت. اما از آنجایی که امکان محاسبه میزان جابجایی و چرخش مهره L5 به روش Dupuis وجود ندارد، از نظر بالینی بکارگیری روش Panjabi بهتر خواهد بود.

سابقه و هدف: رسیدن دوز مناسب به صورت همگن به بافت تومورال و حفاظت بافتهای سالم اطراف تومور از اهداف اصلی پرتو درمانی است. حساسیت رادیوبیولوژیکی بافت سرطانی مبنای دوز تجویز شده برای هر جلسه رادیوتراپی می باشد. از آنجاییکه بیماریهای ویروسی در منطقه تومورال حساسیت پرتویی سلولهای سرطانی را تحت تاثیر قرار می دهد این مطالعه به منظور بررسی حساسیت پرتویی در سلولهای سرطانی آغشته به ویروس انجام شده است.مواد و روشها: در این مطالعه، حساسیت پرتویی سلولهای هلا (Hela)، بدون حضور عامل بیماری ویروسی و بار دیگر با وجود عامل بیماری ویروسی فلج اطفال تحت تابش اشعه گامای کبالت 60، قرار داده شد. برای آغشته شدن سلول به ویروس فلج اطفال، واکسن خوراکی فلج اطفال با نسبتهای مختلف استفاده شد. در نهایت با شمارش کلونیها تحت میکروسکوپ معکوس و محاسبه درصد راندمان کشت نسبت بقا در سلولهای تابش دیده و کنترل محاسبه شد.یافته ها: نتایج حاصل نشان داد که مرگ سلولی برای غلظتهای کم آغشتگی به ویروس فلج اطفال، پس از دریافت 2Gy اشعه گامای کبالت 60، به اندازه 20 تا 30 درصد و برای غلظتهای بالای آغشتگی به ویروس فلج اطفال، مرگ سلولی به اندازه 70 تا 90 درصد بیشتر شد.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که وجود بیماری ویروسی در منطقه تومورال حساسیت پرتویی سلولهای سرطانی را افزایش می دهد. بنابراین در تجویز دوز اشعه در جلسات رادیوتراپی باید به محیط دریافت کننده اشعه از لحاظ درگیر بدون با بیماریهای غیر سرطانی نیز توجه شود.

سابقه و هدف: بروسلوز انسانی بیماری عفونی قابل انتقال بین انسان و دام می باشد. دامداران به علت تماس با دام در معرض خطر ابتلا به بیماری هستند. ارزیابی تولید سایتوکاینها بویژه سایتوکاینهای IL-10 و IL-12 ابزار مهمی در بررسی پاسخ های ایمنی در مقابل محرکهایی نظیر عوامل بیماریزا، واکسنها و سایر عکس العمل های ایمنی می باشد. هدف از این مطالعه بررسی وضعیت سیستم ایمنی شامل میزان تولید سایتوکاینهای فوق در سرم دامداران بروسلوز مثبت و منفی در مقایسه با کنترل سالم است.مواد و روشها: این مطالعه مقطعی و تحلیلی بر روی 30 نفر از دامداران مبتلا به بیماری بروسلوز، 30 نفر دامدار غیر بیمار و 20 نفر از افراد کنترل سالم انجام شد. 5cc خون از افراد گرفته شد و اندازه گیری میزان سایتوکاینهای IL-10 و IL-12 به روش الایزا )کیت های شرکت (Diaclone انجام شد.یافته ها: میانگین سطح سرمی IL-10 در دامداران مبتلا به تب مالت 133.6±20.4، دامداران سالم 55.5±29.2 و در کنترل سالم 16.1±3.2 پیگوگرم در میلی لیتر بوده است که در مقایسه با کنترل سالم از نظر آماری اختلاف معنی دار مشاهده گردید (p<0.05). میانگین میزان IL-12 در دامداران مبتلا به تب مالت 16.6±14.7 پیکوگرم در میلی لیتر، در دامداران سالم 15.2±8.6 و در کنترل سالم 3.7±0.8 بوده است. در واقع تولید IL-12 در پاسخ به آنتی ژنهای بروسلا در گروه دامداران مبتلا به تب مالت و دامداران سالم در مقایسه با کنترل سالم هرچند تفاوت قابل توجهی را نشان می دهد ولی از نظر آماری معنی دار نمی باشد.نتیجه گیری: افزایش سطح IL-10 در دامداران مبتلا به تب مالت بیانگر نقش موثرتر پاسخ ایمنی وابسته به Th 2 در ایجاد تظاهرات بالینی بیماری می باشد که مهار این نوع پاسخ ایمنی شاید در درمان بیماری موثر باشد.

سابقه و هدف: کلومیفن سیترات در درمان اولیه زنان نابارور بدون تخمک گذاری، می باشد. چند قلویی، فولیکول های متعدد و مهار رشد آندومتر از عوارض آن می باشد. امروزه استفاده از لتروزول بجای کلومیفن در تحریک تخمک گذاری مطرح شده است. این مطالعه به منظور مقایسه اثر لتروزول و کلومیفن در تحریک تخمک گذاری در بیماران با سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOs) انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه کارآزمایی بالینی بر روی 107 بیمار PCOs انجام گرفت. بیماران بطور سیستماتیک به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول (57 نفر( 100 mg/day کلومیفن سیترات و گروه دوم (50 نفر( 5 mg/day لتروزول در روزهای 7-3 قاعدگی دریافت کردند. زمان تشکیل فولیکول بالغ، به بیماران 10000 واحد گنادوتروپین کوریونی انسان (hCG) تزریق و 34 ساعت بعد، تلقیح داخل رحمی (IUI) انجام گرفت سپس تعداد، اندازه و سرعت رشد فولیکول ها، ضخامت اندومتر، میزان تخمک گذاری و حاملگی در دو گروه بررسی شد.یافته ها: تعداد و اندازه فولیکول بالغ در دو گروه مشابه بود. میزان حاملگی در گروه لتروزول 6% بیشتر از گروه کلومیفن بود (20% در مقابل 14%( که اختلاف معنی دار نبود. ضخامت اندومتر مناسب در گروههای لتروزول و کلومیفن بترتیب 64 و 64.9 درصد بود. در 86% از بیماران گروه لتروزول فولیکول بالغ تشکیل شد که همگی تخمک گذاری نمودند، در حالیکه فولیکول بالغ در 72% از گروه کلومیفن ایجاد شد.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که لتروزول می تواند در حد کلومیفن سیترات در تحریک تخمک گذاری و حاملگی در بیماران PCOs موثر باشد.

سابقه و هدف: امروزه روش های کاهش درد غیر دارویی و روش های جایگزین برای تخفیف درد زایمان توجه ویژه ای را در علم مامایی به خود جلب کرده است. یکی از این روش ها تحریک ناحیه دردناک توسط یک محرک دردناک می باشد که از طریق مکانیسم های افزایش سریع اندورفین موضعی و تئوری کنترل دروازه درد سبب کاهش درد می شود. لذا این مطالعه با هدف تاثیر تزریق زیرجلدی آب مقطر و نرمال سالین در ناحیه دردناک ساکروم بر درد کمری مرحله اول زایمان انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی خود شاهد بر روی 140 داوطلب که به روش نمونه گیری آسان انتخاب شده بودند، انجام شد. بر اساس روش تصادفی 70 نفر در گروه تزریق آب مقطر و 70 نفر در گروه تزریق نرمال سالین قرار گرفتند. در فاز فعال زایمان پس از تعیین محل تزریق در چهار ناحیه ساکروم 0.1 cc آب مقطر در گروه اول و 0.1 cc نرمال سالین در گروه دوم به صورت زیرجلدی تزریق شدند. سپس شدت درد 10، 30، 45 و 90 دقیقه پس از تزریق در هر گروه جداگانه و نیز با هم مقایسه شدند. برای اندازه گیری درد از مقیاس دیداری درد بعنوان یک مقیاس استاندارد، استفاده شد. داده ها توسط آزمون های t و مجذور کای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: میانگین درد 2 گروه قبل از تزریق یا دقیقه 10 و 30 معنی دار نبود. میانگین درد قبل از تزریق نرمال سالین 54.5±34.1 بود که با میانگین درد پس از تزریق همین گروه در دقایق 45 (61.1±29.5) (p= 0.02) و (65.3±32.1) 90 (p= 0.01) اختلاف معنی دار داشت. یافته ها در گروه آب مقطر نیز حاکی از اختلاف معنی دار درد قبل از تزریق (54.5±33.2) با دقیقه (p= 0.02) (58.2±29.5) 45 و دقیقه (p= 0.006) (64.1±30.9) 90 بودند.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که تزریق آب مقطر و نرمال سالین تا 30 دقیقه پس از تزریق، درد را افزایش و یا کاهش نداد ولی پس از 30 دقیقه درد در هر 2 گروه افزایش یافت که شاید تکرار تزریق سبب نتایج بهتری گردد.

سابقه و هدف: درد پدیده ای شایع و جزء اجتناب ناپذیر فرآیند زایمان است و کنترل موثر این درد همانند دیگر دردهای حاد، موضوع مهم جامعه و بهداشت می باشد. بر این اساس، پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر گرما درمانی، بر شدت درد و طول مدت زایمان در زنان نخست زا انجام شد.مواد و روشها: این پژوهش یک مطالعه کارآزمایی بالینی بوده که در آن تعداد 64 نفر زائوی شکم اول با حاملگی کم خطر، در دو گروه گرمادرمانی و مراقبت روتین مورد بررسی قرار گرفتند. گروه مراقبت روتین، مراقبتهای جاری بخش زایمان را دریافت کردند و در گروه گرمادرمانی، علاوه بر این مراقبتها، از دیلاتاسیون 4-3 سانتی متر دهانه رحم تا پایان مرحله اول زایمان از کیف آب گرم در قسمت تحتانی پشت و در مرحله دوم در قسمت پرینه استفاده شد. شدت درد زایمان با استفاده از مقیاس خط کش درد مک گیل و طول مدت مراحل سه گانه زایمان، با استفاده از ساعت دیجیتالی، در دو گروه تعیین گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمونهای t- test و X2 و من ویتنی استفاده شد و میزان p<0.05 در نظر گرفته شد.یافته ها: میانگین کل نمره شدت درد مرحله اول زایمان بعد از مداخله، در گروه گرمادرمانی 8.1±1 و در گروه کنترل 8.9±1 و میانگین نمره شدت درد در مرحله دوم، در گروه گرمادرمانی 8.3±1.9 و در گروه کنترل 9.9±1.9 بود (p=0.01). همچنین طول مدت مراحل اول و سوم زایمان نیز در گروه گرمادرمانی کمتر بود. میانگین طول مدت مرحله اول زایمان در گروه گرمادرمانی 161.16±74 دقیقه و در گروه مراقبت روتین 50.6 219.8± دقیقه بود. ضمنا میانگین طول مدت مرحله سوم زایمان در گروه گرمادرمانی 7.3±2.4 دقیقه و در گروه مراقبت روتین 10.8±3.4 دقیقه بود (p<0.001). اما طول مدت مرحله دوم تفاوت معنی داری در دو گروه نشان نداد.نتیجه گیری: بر اساس یافته های این پژوهش به نظر می رسد که گرما بر کاهش شدت درد مراحل اول و دوم و طول مدت مراحل اول و سوم زایمان موثر باشد.

سابقه و هدف: نتایج مطالعات متعدد نشان داده اند که بیمارستانهایی که تیمهای تعلیم دیده و ورزیده دارند. میزان موفقیت عملیات احیا و ترخیص از بیمارستان افزایش می یابد. با توجه به اینکه در هیچیک از تحقیقات انجام شده در کشور اثربخشی وجود تیم اختصاصی CPR در بخش بررسی نشده بود، این پژوهش با هدف تعیین تاثیر حضور تیم ورزیده احیا بر نتایج احیا قلبی- ریوی در بیمارستان امام خمینی دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه بصورت کارآزمایی بالینی بر روی 87 بیمار بعنوان شاهد و 53 نفر بعنوان گروه مداخله انجام گرفت. در گروه شاهد بعد از اعلام کد CPR، رزیدنت مسوول، اینترن و یکی از پرستاران بخش بر بالین بیمار حاضر می شدند )وضعیت روتین(، در حالیکه در گروه مداخله تیم احیا ورزیده شامل 2 پرستار تعلیم دیده و رزیدنت طب اورژانس بر بالین بیمار حاضر می شدند. چک لیست کنترل عملکرد تیم احیا بر اساس چک لیست پیشنهادی انجمن قلب آمریکا تهیه شد. متغیرهای فیزیولوژیک و وضعیت بیمار از پرونده استخراج گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روشهای آماری پارامتری و غیر پارامتری استفاده گردید و p<0.05 به عنوان سطح معنی داری تلقی گردید.یافته ها: میانگین سنی بیماران احیا شده در گروه شاهد 58.1±19.6 سال بود که در مقایسه با گروه دوم (59.4±19.2) تفاوت معنی داری نداشت. متغیرهای فیزیولوژیک بیماران قبل از بروز ایست قلبی نیز در دو گروه بیماران تفاوت معنی داری نداشتند. با وجود اینکه احیا موفقیت آمیز در مردان بیشتر بود، اما این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود. 18.4% موارد گروه شاهد احیا موفق داشتند که این میزان در گروه مداخله به 30% افزایش یافته بود (p<0.01). همچنین میانگین ساعت زندگی بعد از احیا نیز از 28 ساعت در گروه شاهد به 88.4 در گروه مداخله رسید (p<0.001).نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که استفاده از تیم اختصاصی تعلیم دیده و ورزیده برای عملیات احیا بطور چشمگیری برآیند احیا را بهبود می بخشد. لذا با تشکیل تیمهای اختصاصی برای عملیات احیا در بیمارستانها و آموزش ویژه به منظور ارتقا سطح علمی و آشنایی با جدیدترین پروتکلهای مربوطه می تواند منجر به کاهش میزان بروز مرگ و میر گردد.

سابقه و هدف: تراشیدن )ریم کردن( کانال استخوان های بلند قبل از فیکس کردن شکستگی با میله داخل کانال علیرغم فواید واضح، دارای عوارض ریوی می باشد. لذا هدف از این مطالعه بررسی تاثیر تراشیدن کانال استخوانهای بزرگ بر علایم پاراکلینیکی آمبولی چربی مانند تغییرات نبض، فشارخون و گازهای خونی انجام شد.مواد و روشها: در این مطالعه، 16 بیمار مرد در محدوده سنی 20 تا 35 ساله با شکستگی استخوانهای بلند اندام، تحتانی بدون صدمات همراه، که کاندید میله گذاری داخل کانال به روش بسته )بدون باز کردن پوست در محل شکستگی( پس از ریم کردن بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند و تغییرات گازهای خونی، نبض و فشارخون بیماران در حین عمل جراحی کنترل شد. کلیه بیماران تا زمان ترخیص (48 ساعت بعد از عمل جراحی( نیز از نظر بروز علایم کلینیکی آمبولی چربی بررسی شدند.یافته ها: متوسط میزان فشارخون سیستولیک قبل و بعد از ریم کردن بترتیب 123.2±7.7 و 122.9±8.5 بود. همچنین متوسط میزان فشار اکسیژن شریانی نیز از 185.3±37.5 به 170.9±52 تغییر یافت. بین میزان گازهای خونی، نبض و فشارخون بیماران، قبل و بعد از ریم کردن کانال تفاوت معنی داری مشاهده نشد و به همین ترتیب هیچ یک از بیماران نشانه ای از آمبولی چربی نشان ندادند.نتیجه گیری: اگرچه ایجاد آمبولی ذرات چربی در قلب و ریه در حین ریم کردن استخوانهای بزرگ به روش میکروسکوپی ثابت شده ولی با توجه نتایج این مطالعه مقدار آمبولی ایجاد شده نتوانست تغییری در گازهای خونی بیمار ایجاد نماید و این به نفع امن بودن روش جراحی می باشد.

سابقه و هدف: افسردگی پس از زایمان سلامت مادر را به خطر انداخته و بر ارتباطات اجتماعی او و تکامل نوزاد اثرات منفی دارد. نشانه های افسردگی در 50% از زنانیکه دچار افسردگی پس از زایمان می شوند در زمان بارداری هم وجود دارد. این مطالعه به منظور شناسایی علایم افسردگی و عوامل موثر بر آن طی دوران بارداری و پیشگیری از عوارض احتمالی خانوادگی و فردی افسردگی پس از زایمان انجام شده است.مواد و روشها: این مطالعه مقطعی بر روی 263 خانم باردار مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهر بابل انجام شد. همه افراد پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک، مامایی و تست استاندارد بک در سه ماهه آخر بارداری و 4 تا 8 هفته بعد از زایمان را تکمیل نمودند. میزان افسردگی افراد بر اساس نمره به سه دسته غیر افسرده، افسردگی خفیف و افسردگی متوسط تقسیم شد. جهت تجزیه و تحلیل یافته های این پژوهش از آزمون های آماری ویلکاکسون و رگرسیون خطی استفاده گردید.یافته ها: میانگین نمره علایم افسردگی قبل از زایمان 18.7±6.4 و بعد از زایمان 20.4±7.5 بوده است که تفاوت معنی داری نداشتند. بین سه زن، شغل و تحصیلات همسر، رتبه حاملگی، کفایت درآمد خانواده، نگرانی پرداخت هزینه زایمان، سابقه سقط جنین، واکنش نسبت به حاملگی، عارضه در حاملگی فعلی و نتیجه حاملگی قبلی، و آموزش مادر در مورد زایمان در مراقبتهای دوران بارداری با افسردگی قبل و بعد از زایمان رابطه معنی داری وجود داشت (p= 0.001). هم چنین بین نحوه زایمان، منافات داشتن نوزاد با منافع مادر و عوارض بعد از زایمان با افسردگی بعد از زایمان رابطه معنی داری دیده شد (p=0.001)، ولی بین شغل زن و محل سکونت با افسردگی قبل و بعد از زایمان رابطه معنی داری مشهود نبود.نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه مشخص شد که بارداری زمان مناسبی برای غربالگری مادران در معرض خطر افسردگی پس از زایمان می باشد و با توجه به اثرات سوء این اختلال بر خانواده، دست اندر کاران بهداشتی باید توجه بیشتری به عوامل موثر بر این اختلال مبذول دارند.

سابقه و هدف: بیماریهای قلبی و عروقی 46% علت مرگ و میر در کشور ما را تشکیل می دهد. 30-10% از بیمارانیکه با درد قفسه سینه به اورژانس مراجعه می کنند سندرم کرونری حاد دارند و 1 تا 4% سندرم کرونری حاد و 2 تا 3% بیماران انفارکتوس میوکارد به اشتباه از اورژانس مرخص می شوند. این مطالعه به منظور تشخیص نهایی و خصوصیات بالینی بیماران بستری شده با تشخیص اولیه سندرم کرونری حاد انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه مقطعی طی سال 83-1382 بر روی کلیه بیماران با تشخیص اولیه سندرم کرونری حاد که در بخش قلب بیمارستان لقمان حکیم بستری شدند، انجام شد. قبل از بستری شدن شرح حال اخذ و معاینات فیزیکی انجام شد. برای تشخیص نهایی پس از بستری نتیجه اکوکاردیوگرافی، آنژیوگرافی و الکتروکاردیوگرافی در پرونده بیماران ثبت گردید و سپس با توجه به یافته های کلینیکی و پاراکلینیکی تشخیص مسجل گردید. همچنین از نظر سابقه خانوادگی، سیگاری بودن و سابقه قبلی انفارکتوس میوکارد مورد بررسی قرار گرفتند و سپس متغیرهای کیفی با استفاده از آزمون X2 و متغیرهای کمی با استفاده از آزمون t- test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند و p<0.05 معنی دار تلقی شد.یافته ها: از 1015 بیمار بستری در بخش قلب، 611 نفر با تشخیص اولیه سندرم کرونری حاد بستری شدند که حدود نیمی از آنها (%51.6) زن بوده و میانگین سنی 58.9±12.9 سال داشتند. تشخیص نهایی در 196 نفر MI (%32)، در 195 نفر (%26) آنژین ناپایدار احتمالی، در 135 نفر (%22) آنژین ناپایدار قطعی و در 121 نفر (%19.8) درد سینه غیر قلبی بود. میانگین سنی گروه سندم کرونری حاد (490 نفر( بیشتر از گروه درد سینه غیر قلبی (121 نفر( بود. همچنین دیابت، فشارخون بالا و سابقه قبلی MI در گروه دوم کمتر وجود داشت. جنسیت، سابقه خانوادگی و سیگاری بودن تفاوتی در بین دو گروه نداشت.نتیجه گیری: با توجه به اینکه حدود 20% بیماران با درد سینه غیر قلبی به اشتباه در بخش قلب بستری شده بودند، توصیه می شود با فراهم آوردن امکانات مناسب تر در بخش اورژانس جهت تشخیص قطعی اولیه از بستری و ترخیص نابجای بیماران جلوگیری گردد.

سابقه و هدف: به دلیل تغییر شیوه زندگی، اضافه وزن و چاقی در دوران کودکی یکی از مهمترین مشکل بهداشتی در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه می باشد. از طرف دیگر، سوء تغذیه نیز وضعیت سلامت میلیون ها کودک را بویژه در کشورهای در حال توسعه تحت تاثیر قرار می دهد. هدف از انجام این مطالعه تعیین شیوع اضافه وزن، چاقی و لاغری در دانش آموزان مدارس ابتدایی شهر بابل می باشد.مواد و روشها: این مطالعه مقطعی در سال 1385 بر روی 1000 نفر از دانش آموزان سالم 7 تا 12 ساله مدارس ابتدایی شهر بابل انجام گردید. قد و وزن به روش استاندارد اندازه گیری شد و فعالیت فیزیکی در اوقات فراغت و فعالیت ورزشی با استفاده پرسشنامه استاندارد بیک تعیین گردید. وضعیت چاقی، اضافه وزن و لاغری بر اساس معیار نمایه توده بدنی (BMI) برای سن و جنس در مقایسه با صدک های استاندارد CDC2000 ارزیابی گردید.یافته ها: شیوع لاغری، اضافه وزن و چاقی در دانش آموزان بترتیب 13.5%، 12.3% و 5.8% بود. شانس خطر چاقی 3.8% در مقابل 8.8% و اضافه وزن 12.2% در مقابل 12.5% در دختران در مقایسه با پسران کاهش معنی داری را نشان داد و نسبت شانس تطبیق شده سنی برابر OR=0.69 )با حدود اطمینان 95%: (0.50- 0.96 بود و خطر با افزایش سن بعد از 8 سالگی رو به افزایش بود. خطر چاقی و اضافه وزن در دانش آموزان با مادران و پدران با سوادتر روند افزایشی داشته است. نسبت شانس تطبیق شده سنی در مدارس غیر انتفاعی 2.17 برابر )حدود اطمینان 95%: (1.47- 3.18 مدارس دولتی بود. برعکس، شیوع لاغری در مدارس دولتی شایع تر بود. به ازای هر نمره اضافی فعالیت فیزیکی در اوقات فراغت، شانس چاقی و اضافه وزن کاهش معنی دار داشت OR= 0.73)، حدود اطمینان 95%: (p<0.05 0.56- 0.96.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که شیوع اضافه وزن چاقی از شیوع لاغری بیشتر می باشد و اجرای برنامه های مداخله ای برای جلوگیری از رفتارهای پرخطر اضافه وزن و چاقی در دانش آموزان ضروری بنظر می رسد.