سابقه و هدف: سندروم درد پاتلوفمورال شایعترین منشاء درد قدامی زانو می باشد که معمولا طی بالا و پایین رفتن از پله ها، چمپاتمه زدن، نشستن طولانی مدت و زانو زدن یات دویدن اتفاق می افتد. این مطالعه بمنظور مقایسه «فیزیوتراپی سنتی به تنهائی» و «فیزیوتراپی سنتی توام با تمرین درمانی مبتنی بر رویکرد Sahrmann » بر بهبود سندورم پاتلوفمورال انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه مداخله ای بر روی 30 بیمار مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال با سن 50-20 سال انجام شد. افراد به دو «گروه فیزیوتراپی سنتی» و «گروه درمانی Sahrmann » تقسیم شدند. در گروه فیزیوتراپی سنتی، از روشهای تحریک الکتریکی سطحی، کیسه گرم، اولتراسوند و تمرینات تقویتی و کششی زانو استفاده شد. در گروه درمانی Sahrmann، علاوه بر فیزیوتراپی سنتی، از نواربندی خلفی ضربدری ران، تقویت و تمرینات عملکردی هیپ نیز استفاده شد. مداخلات در هر دو گروه به مدت 6 هفته اعمال شد. قبل و بلافاصله بعد از درمان، پرسشنامه کیفیت سطح زندگی (KOOS)، شدت درد زانو و حس مفصل زانو اندازه گیری و مقایسه شدند.یافته ها: در هر دو گروه، متغیرهای شدت درد، مقیاس KOOS و حس وضعیت زانو در پایان هفته ششم به طور معنی داری بهبود یافتند (p<0.05). در گروه فیزیوتراپی سنتی میانگین شدت درد از 54.53±7.23 میلی متر به 37.80±5.11 میلی متر، میانکین نمره پرسشنامه KOOS از 95.93±6.12 به 73.26±6.23 و میانگین خطای بازسازی وضعیت زانو از 4.98±1.57 درجه به 2.82±1.15 درجه کاهش یافتند همچنین در گروه درمانی Sahrmann و در پایان هفته ششم میانگین شدت درد از 59.93±7.75 میلی متر به 40.2±5.36 میلی متر، میانگین نمره پرسشنامه KOOS از 95.73±10.94 به 71.4±7.87 و میانگین خطای بازسازی وضعیت زانو 6.18±9.1 درجه به 2.99±1.11 درجه کاهش یافتند.نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه استفاده از رویکرد درمان Sahrmann، نسبت به فیزیوتراپی سنتی، اثرات بیشتری در بهبود درد، حس وضعیت زانو و افزایش کیفیت زندگی مبتلایان به سندرم درد پاتلوفمورال ندارد.