مجله دانشکده دندانپزشکی مشهد
سال:1389 | دوره:34 | شماره:3 (پیاپی 74) |تعداد مقالات:11

مقدمه: ضایعات برجسته محیطی گروه شایعی از ضایعات دهانی هستند که طیف وسیعی از ضایعات با پاتوژنزهای مختلف را در برمی گیرند. تعیین فراوانی انواع این ضایعات و یافته های دموگرافیک و نمای آنها می تواند در تشخیص، پیشگیری و درمان آنها کمک کننده باشد. اما مطالعه در زمینه فراوانی و اشکال بالینی این ضایعات در ایران بسیار محدود انجام شده است. از این رو مطالعه 4 ساله گذشته نگر با هدف تعیین فراوانی انواع مختلف ضایعات برجسته محیطی در بیماران مراجعه کننده به بخش بیماری های دهان دانشکده دندانپزشکی مشهد انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی و گذشته نگر بر روی پرونده های 166 بیمار مبتلا به ضایعات اگزوفیتیک محیطی، از سال 1383 تا 1386 در بخش بیماری های دهان دانشکده دندانپزشکی مشهد صورت گرفت. اطلاعات دموگرافیک (سن و جنس بیماران) و نیز یافته های بالینی مربوط به ضایعه (اندازه، تعداد، مکان، ...) در چک لیست ها ثبت گردید و نتایج توسط نرم افزار SPSS و با استفاده از آمار توصیفی، توصیف گردید. یافته ها: در مطالعه ما شیوع ضایعات برجسته محیطی در زنان بیشتر از مردان بود ( (F/M:3.2 این ضایعات در گروه سنی 40 تا 60 سال از فراوانی بیشتری برخوردار بودند (33.5%) و شایع ترین محل درگیری لثه بود (44.0%). هیپرپلازی های واکنشی شایع ترین گروه این ضایعات (74.4%) و SCC شایع ترین تومور بدخیم در این بررسی تعیین گردید. سیر ضایعات در 71.3% موارد بین یک تا 12 ماه بود و شکایت اصلی اکثر بیماران تورم بود (78.6%). نتیجه گیری: نتایج بدست آمده در این مطالعه مشابه مطالعات سایر کشورها بود. اما این مطالعه مشخص نمود که ثبت دقیق مشاهدات بالینی در پرونده بیماران نیاز اساسی جهت انجام مطالعات اپیدمیولوژیک بوده و دقت در نمای بالینی و انجام بیوپسی در صورت نیاز باعث تشخیص دقیق تر این ضایعات می گردد.

مقدمه: بیماری های پریودنتال بعنوان یک عامل خطرساز برای بسیاری از بیماری های سیستمیک مطرح می باشد. با توجه به مطالعات اخیر در خصوص ارتباط این بیماری با میزان آلبومین سرم، هدف از این مطالعه، بررسی غلظت آلبومین سرم، به عنوان یک مارکر پیش بینی کننده شدت بیماری پریودنتال بود. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی که مسائل اخلاقی آن مورد تایید کمیته اخلاق دانشگاه علوم پزشکی همدان قرار گرفته است، 64 بیمار مبتلا به پریودنتیت مزمن و 64 فرد سالم در محدوده سنی 50-20 سال انتخاب شدند. پس از بررسی وضعیت پریودنتال و سیستمیک از کلیه افراد مورد مطالعه cc2 خون وریدی گرفته شد و با استفاده از روش COBASMIRA غلظت آلبومین سرم اندازه گیری گردید. تجزیه و تحلیل آماری توسط آزمون هایt ، Chi-square و One-way ANOVA انجام گرفت. یافته ها: متوسط غلظت آلبومین سرم در تمام افراد مبتلا پریودنتیت مزمن gr/dl 5.05±2.7 و در افراد سالم gr/dl 4.40±0.39 بود که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود ( (P<0.001هم چنین غلظت آلبومین سرم بین درجات ملایم و متوسط بیماری نیز دارای اختلاف معنی داری بود ( (P<0.001نتیجه گیری: به طورکلی غلظت آلبومین سرم در انواع ملایم، متوسط و شدید پریودنتیت مزمن نسبت به گروه کنترل بیشتر بود.

مقدمه: به دنبال کشیدن دندان ها ریج آلوئولار تحلیل میرود وباعث عدم کفایت حجم استخوان برای کاشت ایمپلنت می شود. هدف این مطالعه ارزیابی هیستومورفومتریک تاثیر Bio-oss (یک زنوگرفت مشتق از استخوان گاو) و Cerasorb (یک فسفات کلسیم سنتتیک) در پیشگیری یا کاهش تحلیل ریج آلوئولار به دنبال کشیدن دندان و مقایسه آن با ساکت دندان بدون ماده به عنوان کنترل در یک مدل حیوانی (سگ) بود. مواد و روش ها: در این مطالعه حیوانی از 5 قلاده سگ 3-2 ساله سالم و بالغ، با نژاد یکسان استفاده شد. دندان های پرمولر دوم و سوم فک پائین سگ ها پس از تهیه فلپ درآورده شد، 13 حفره به عنوان کنترل بدون قرار دادن ماده و بقیه حفرات با استقرار (n=10) Bio-oss یا (n=10) Cerasorb به عنوان مورد، در نظر گرفته شدند. قبل از استقرار مواد یک قالب آلژینات از حفرات خالی تهیه شد و کست حاصل از آن به عنوان یک ایندکس اولیه برای اندازه گیری های بعدی بکار رفت. پس از 6 ماه از جراحی تمام حفرات گروه کنترل و گروه های مورد بدون هیچ مشکلی، ترمیم شدند. بعد از گذشت 6 ماه سگ ها قربانی شدند و قالب گیری ثانویه از فک سگ ها به عمل آمد. نتایج مورفومتریک از نظر میزان تغییرات ارتفاع عمودی کرست باکال و لینگوال و تغییرات عرض ریج از روی کست ها به دست آمد و با آزمون های ANOVA و Kruskal-wallis به ترتیب مورد آنالیز قرار گرفتند. بررسی های هیستولوژیک شامل ارزیابی کیفیت استخوان بدست آمده و بررسی حضور بقایای بیومتریال جذب نشده بود. یافته ها: میانگین تحلیل کرست باکال و میانگین تحلیل کرست لینگوال و تغییرات عرض ریج در گروه کنترل با گروه های مورد اختلاف آماری معنی داری نداشت. بررسی هیستولوژیک نشان داد در تمام سه گروه کورتکس استخوانی باکال نازک تر و دارای دانسیتی کمتری از سمت لینگوال بود. ارتشاح سلول های التهابی بسیار کم بود و در کل ظاهر هیستولوژیک در هر سه گروه استخوان لاملار نرمال بود. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که تحلیل افقی و عمودی ریج آلوئولار پس از کشیدن دندان در سه گروه حتی در محل های کنترل حداقل بود.

مقدمه: آنالیز بولتون به عنوان نشانه خوبی از دیسکرپانسی های سایز دندانی حائز اهمیت می باشد اما تفاوت های نژادی باید در نسبت های به دست آمده مورد توجه قرار گیرد. هدف از این مطالعه تعیین نسبت های دندانی در جنسیت ها و مال اکلوژن های مختلف در جمعیت ایرانی و مقایسه این نسبت ها با نسبت های پیشنهادی بولتون بود. همچنین در این مطالعه بهترین پیشگویی کننده دیسکرپانسی های قدامی و کلی در جمعیت ایرانی را تعیین نمودیم. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی بر روی 715 کست مطالعه قبل از درمان (526 زن و 189 مرد) بیماران مراجعه کننده به بخش ارتدنسی دانشکده دندانپزشکی شیراز و مطب خصوصی ارتدنتیست ها صورت گرفت. نمونه ها بر اساس طبقه بندی انگل به 3 گروه کلاس I، کلاس II و کلاس III تقسیم گردید. بزرگترین عرض مزیودیستالی تمامی دندان ها با کولیس دیجیتال با دقت mm 0.01 اندازه گیری گردید. میزان نسبت قدامی و کلی محاسبه شده و سپس تمامی داده ها توسط نرم افزار SPSS و تست های آماری Pearson Correlation،independent t-test و Kruskal-Wallis test مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: میزان نسبت قدامی(74/78%) و میزان نسبت کلی (94/91%) در جمعیت جنوب ایران اختلاف معنی داری را در هر دو جنس زن و مرد و همچنین در هر 3 گروه مال اکلوژن انگل نشان ندادند. با توجه به نتایج بدست آمده ضریب همبستگی تقسیم عرض دندان لترال پایین به بالا، با دیسکرپانسی قدامی برابر با 544/0 و ضریب همبستگی تقسیم عرض دندان سانترال پایین به بالا، با دیسکرپانسی قدامی برابر با 536/0 بود. همچنین ضریب همبستگی تقسیم عرض دندان پرمولار اول پایین به بالا، با دیسکرپانسی کلی برابر با 440/0 و ضریب همبستگی تقسیم عرض دندان پرمولار دوم پایین به بالا، با دیسکرپانسی کلی برابر با 407/0 بود. نتیجه گیری: میزان نسبت قدامی در جمعیت مورد مطالعه اختلاف معنی داری با نسبت پیشنهادی بولتون دارد و میزان نسبت کلی در جمعیت مطالعه حاضر اختلاف معنی داری با نسبت پیشنهادی بولتون نشان نمی دهد. در جمعیت ایرانی بهترین پیشگویی کننده دیسکرپانسی قدامی دندان لترال و بهترین پیشگویی کننده دیسکرپانسی کلی، دندان پرمولار اول می باشد.

مقدمه: زخم های آفتی عود کننده یکی از شایعترین بیماری های دردناکی هستند که حفره دهان را تحت تاثیر قرار می دهند. عوامل روحی-روانی همیشه به عنوان عوامل مستعد کننده آن مدنظر می باشند. اگرچه ارتباط بین اختلالات روانپزشکی و آفت کمتر به طور کامل در جوامع ایرانی مورد برسی قرار گرفته است. هدف از این تحقیق تعیین نوع و فراوانی اختلالات روانپزشکی در افراد مبتلا به آفت می باشد. مواد و روش ها: 35 بیمار که به بخش بیماری های دهان دانشکده دندانپزشکی مشهد ارجاع داده شده بودند وارد این مطالعه گردیدند. یکسری اطلاعات نظیر اطلاعات فردی، تاریخچه و نیز تعداد و نوع زخم عود کننده از بیماران کسب شد. سپس به وسیله پرسش نامهSCL90  و مصاحبه روانپزشکی مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات به دست آمده توسط ارزیابی شخصیتی افراد و همچنین فراوانی اختلالات روانپزشکی بر حسب سن، جنس، سابقه ابتلا و ... به وسیله جداول و نمودارها توصیف گردید. یافته ها: از 35 بیمار مبتلا به آفت %65.7، زن و بیشتر بیماران در بازه سنی 30-21 سال بودند. همچنین 74.3% بیماران، مبتلا به نوعی از اختلالات روانپزشکی بوده و بقیه از این نظر طبیعی محسوب گردیدند.در این میان وقوع هم زمان اضطراب و افسردگی خفیف، شایع ترین اختلالات روانپزشکی در افراد مورد مطالعه بود که البته به طور شایع تر در خانم ها وجود داشت. نتیجه گیری: این مطالعه نشان می دهد که اغلب بیماران مبتلا به آفت، دارای نوعی از اختلالات روانپزشکی به خصوص اضطراب، افسردگی و وسواس می باشند. نتایج حاصل از این تحقیق بیانگر این مسئله است که گروه پزشکی مسوول درمان آفت باید به برطرف کردن اختلالات روانی به عنوان یکی از عوامل اتیولوژیک بروز آفت در هنگام درمان توجه کنند.

مقدمه: پرسلن های دندانی نقش بسیار مهمی در ساخت زیباترین رستوریشن های ثابت دارند. ترانسلوسنسی و عبور نور و سازگاری بیولوژیک، سرامیک های دندانی را در شمار مطلوب ترین مواد ترمیمی قرار داده است و در این میان عرضه سیستم این سرام تحولی بزرگ در ترمیم ها به شمار می آید. در ساخت کور روکش های تمام سرامیک این سرام از دو روش Sprint و معمول استفاده می شود. هدف از این مطالعه مقایسه گپ داخلی مارژین در دو روش ساخت کوپینگ های این سرام اسپرینت و آلومینای معمولی است. مواد و روش ها: در این مطالعه آزمایشگاهی-تجربی 60 عدد دای رزینی یک اندازه به طول 6 میلی متر و قطر 5 میلی متر در ناحیه سرویکال و تقارب 10 درجه و عرض شولدر 1 میلی متر با زاویه 90 درجه آماده و به دو گروه تقسیم شدند. در یک گروه 30 تایی کورها به روش اسپرینت و در گروه دیگر به روش معمولی آلومینا ساخته شدند و پس از نشاندن کورها و سمان کردن با پاناویا، نمونه ها جهت اندازه گیری میزان گپ داخلی با دقت 1 میکرون با میکروسکوپ نوری Olympus BH60 مورد بررسی قرار گرفتند و اطلاعات جمع آوری شده با آزمون t-student مقایسه شدند (a=0.05)یافته ها: بررسی متوسط گپ داخلی بین دو گروه نشان داد که میزان گپ در گروه اسپرینت 181.6 میکرون و در آلومینا 114.2 میکرون بود و بین دو گروه تفاوت معنی داری وجود داشت (p=0.015)نتیجه گیری: در این مطالعه تطابق مارژین در روش اسپرینت کمتر از روش ساخت کور به صورت معمولی آلومینا بود.

مقدمه: با توجه به اینکه بلیچینگ باعث بروز تغییراتی در نسج دندانی شده و بر روی استحکام باند ادهزیوهای مختلف به عاج تاثیرگذار می باشد، آگاهی از نوع یا نسل باندینگ هایی که استحکام باند بالاتری را به عاج پس از بلیچینگ فراهم می کنند سودمند می باشد. لذا هدف از این مطالعه مقایسه استحکام باند برشی سیستم های باندینگ “Etch & Rinse” و “Self-Etch” به عاج پس از “Nonvital Tooth Bleaching” بود. مواد و روش ها: در این مطالعه آزمایشگاهی-تجربی، 48 دندان پره مولر سالم انسانی انتخاب شدند و از mm5 زیر CEJ برش خوردند. به منظور انجام بلیچینگ، پس از تهیه حفره دسترسی و خارج کردن نسج پالپ و قراردادن گلاس آینومر نوری در قسمت آپیکال، دندان ها در 4 نوبت توسط هیدروژن پراکساید 35% بلیچ شدند. پس از قرار دادن دندان ها در آکریل فوری، سایش سطح باکال و اکسپوز شدن عاج، نمونه ها بطور تصادفی مطابق نوع باندینگ مورد استفاده به چهار گروه تقسیم شدند. گروه:1  Single Bond (SB)، گروه Prime & Bond NT (P&B) :2، گروه 3 : Clearfil SE Bond (CES) و گروه 4. Opti Bond (OB) :پس از استفاده از باندینگ ها مطابق دستور کارخانه سازنده و قرار دادن کامپوزیت Z100 بر روی آنها، ترموسیکلینگ انجام شده و استحکام باند توسط دستگاه اینسترون با سرعت mm/min 1  تعیین گردید. اطلاعات توسط آنالیزهای ANOVA و Independent sample t-test مورد بررسی قرار گرفت. یافته هاCSE : بیشترین میزان استحکام باند (15.18MPa) و SB کمترین میزان آن (8.10 MPa) را دارا بود. نتایج حاصله نشان داد که در بررسی تفاوت متغیر استحکام باند بین انواع یا نسل های مختلف باندینگ ها، به استثناء باندینگ های SB و P&B که تفاوت آماری معنی داری با هم نداشتند، در سایر موارد تفاوت از لحاظ آماری معنی دار بود. (p<0.05)نتیجه گیری: باندینگ های “Self-etch” دومرحله ای (CSE) نسبت به “Self-etch” یک مرحله ای (OB) یا “Etch & rinse” دومرحله ای SB) و (P&B جهت استفاده بر روی دندان های غیرزنده ای که تحت بلیچینگ با هیدروژن پراکساید 35% قرار گرفته اند مناسب ترند.

مقدمه: از آنجایی که وارنیش فلوراید نسبت به ژل به جهت فوائدی از جمله راحتی استفاده به خصوص در کودکان خردسال و صرفه جویی در زمان، مورد استقبال روزافزون دندانپزشکان قرار گرفته است، این تحقیق با هدف مقایسه طول مدت ماندگاری و میزان غلظت فلوراید بزاق پس از استفاده از وارنیش و ژل فلوراید انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی که مسایل اخلاقی آن مورد تایید و تصویب کمیته اخلاق معاونت پژوهشی دانشگاه آزاد خوراسگان رسیده است، با همکاری ده نوجوان پسر 12-14 ساله که به طور تصادفی و با کسب رضایت انتخاب شدند، انجام شد. میزان فلوراید بزاق در چهار مرحله قبل از درمان، 30 دقیقه بعد از درمان، 7 و 10 ساعت بعد از فلورایدتراپی با ژل و با فاصله دو هفته استراحت با وارنیش فلوراید، با استفاده از تکنیک الکترود انتخابی اندازه گیری شد. نتایج با استفاده از آنالیز آماری واریانس با مشاهدات تکراری، آزمون آماری t مستقل و زوجی مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: 30 دقیقه و هفت ساعت پس از استفاده از وارنیش غلظت فلوراید بزاق به طور معنی داری بیش از حد پایه بود. در حالی که 10 ساعت بعد میزان غلظت فلوراید بزاق به حد پایه رسید. در گروه ژل افزایش میزان غلظت فلوراید بزاق فقط 30 دقیقه پس از استفاده به طور معنی داری زیادتر از حد پایه بود ولی 7 و 10 ساعت بعد مجددا به حد غلظت پایه رسید. مقایسه دو گروه نشان داد که در زمان های 30 دقیقه و 7 ساعت پس از درمان، غلظت فلوراید به طور معنی داری در گروه وارنیش بیشتر از ژل بود. نتیجه گیری: فلوراید بزاق پس از فلورایدتراپی توسط وارنیش هم به لحاظ میزان و هم به لحاظ دوام به طور معنی داری بیشتر از ژل بود.

مقدمه: بازسازی ضایعات صورتی نقش مهمی در احیاء زندگی اجتماعی و امید به زندگی در بیماران دارد و از طرفی ترمیم و بازسازی ضایعات صورتی همواره از درمان های مشکل پروتزی بوده که از جمله مشکلات آن، بستر بافتی متحرک و نامناسب، فقدان گیر در پروتزهای بزرگ، ایجاد کانتور و رنگ مناسب و در نهایت ایجاد رضایت مندی و پذیرش در بیماران است. امروزه استفاده از ایمپلنت ها سبب کاهش این مشکلات شده است و گیری که به واسطه ایمپلنت ایجاد می گردد این امکان را فراهم می آورد تا بتوان پروتزها را به راحتی بر بسترهای بافتی متحرک قرار داد و رضایت بیشتر بیماران از اینگونه پروتزها را فراهم نمود. در مقاله حاضر، هدف معرفی یک مورد ساخت پروتز گوش متکی بر ایمپلنت است. یافته ها: بیمار پسری 10 ساله است که در اثر تروما گوش سمت راستش را از دست داده و به بخش پروتز متحرک دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد مراجعه نموده است. نتیجه گیری: پس از ساخت پروتز گوش و فالوآپ بیمار، درمان هم از نظر زیبایی و هم از نظر عدم وجود عوارض احتمالی موفقیت آمیز بود.