نشریه جراحی ایران
سال:1394 | دوره:23 | شماره:3 |تعداد مقالات:12

با توجه به اینکه یکی از شایع ترین ایسکمی ها در دستگاه گوارش در روده بزرگ اتفاق می افتد، ولی ایسکمی کولون و یا کولون ایسکمیک بین جراحان کمتر شناخته شده است و به این جهت اشکالات تشخیصی و درمانی ممکن است پیش آید. ایسکمی ممکن است در اثر انسداد شریانی و یا وریدی بوده و یا اینکه انسداد و ترومبوز وریدی و یا شریانی در کار نباشد و به اصطلاح غیر انسدادی باشد. همچنین ممکن است خون بست و یا ایسکمی منجر به نکروز روده و عواقب پس از آن شود که احتیاج به اقدام جراحی و برداشتن تمام یا قسمتی از روده بزرگ باشد و یا اینکه ایسکمی گذرا بوده و منجر به گانگرن نشود و یا اینکه در صورت ایسکمی های تکرارشونده روده دچار علائم تنگی مجرای روده شود. در این مقاله تشخیص و درمان کولیت ایسکمیک مرور شده و علل و راهکارهای درمانی مختلف غیر جراحی بحث شده است.

زمینه و هدف: در جهان هر ساله صدها هزار نفر به دلیل آسیب های سوختگی نیاز به بستری شدن در بیمارستان دارند. تسریع بهبودی و پیشگیری از عفونت از اهداف درمان موضعی زخم سوختگی می باشد. ممانعت از انتقال میکروارگانیسم ها و حذف ترشحات زخم از جمله ویژگی های پانسمان ایده آل است. هدف ما در این مطالعه بررسی اثر ژل کیتوسان تغییر یافته با نانو ذرات نقره در زخم درجه دو سوختگی می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی تعداد 36 موش سوری مذکر با وزن 5±40 گرم به طور تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند. زخم موش ها در گروه اول با کرم سیلورسولفادیازین، گروه دوم با ژل کیتوسان تغییر یافته با نانو ذرات نقره، گروه سوم با ژل کیتوسان و گروه چهارم بدون دارو پانسمان شدند. در روزهای 1، 7، 14، 21 و 28 از محلی که سوختگی ایجاد شده بود از هر گروه روی سه موش بیوپسی به عمل آمد و نمونه ها تحت بررسی هیستوپاتولوژی قرار گرفتند و همچنین میزان فیبروبلاست در گروه-های مختلف با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یکطرفه ارزیابی گردید. یافته ها: میانگین تعداد سلول های فیبروبلاستی در گروه مداوا شده با ژل کیتوسان تغییر یافته با نانو ذرات نقره اختلاف معنی داری (P=0.017) با گروه های مداوا شده با ژل کیتوسان بدون نانو ذرات نقره و سولفادیازین نقره و بدون استفاده از دارو را نشان دادند. گروه مداوا شده با ژل کیتوسان تغییر یافته با نانو ذرات نقره بیشترین سلول های فیبروبلاستی را دارا بود. همچنین زخم سوختگی در گروه مداوا شده با ژل کیتوسان تغییر یافته با نانو ذرات نقره نسبت به سایر گروه ها یک هفته زودتر بهبود یافتند. نتیجه گیری: بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه می توان ژل کیتوسان تغییر یافته با نانو ذرات نقره را به عنوان کاندید مناسبی جهت درمان سوختگی درجه دوم به کار برد.

زمینه و هدف: خونریزی واژینال طی بارداری، عارضه نسبتا شایعی است که در یک چهارم حاملگی ها مشاهده می شود. تقریبا نیمی از آنها سقط می شود و در بقیه موارد تداوم بارداری، با افزایش خطر عواقب نامطلوب نظیر زایمان زودرس، تولد نوزاد با وزن کم، مرگ و میر پری ناتال همراه می باشد. هدف از این مطالعه تعیین ارتباط بین خونریزی واژینال در نیمه اول حاملگی با عوارض نامطلوب حاملگی می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه گذشته نگر بر روی 200 نفر از زنان باردار با حاملگی تک قلوی بالای 20 هفته در دو گروه مشابه 100 نفر دارای خونریزی واژینال (هرگونه خونریزی واژینال یا ترشح خون آلود با منشاء دستگاه تناسلی که از واژن خارج شود) در نیمه اول حاملگی (بیست هفته تمام از اولین روز آخرین قاعدگی)، به عنوان گروه مورد و فاقد خونریزی به عنوان گروه کنترل در سال 1389 انجام شد. دو گروه از نظر خصوصیات دموگرافیک نظیر سن، شغل، میزان سواد و تعداد زایمان همسان سازی شدند، عوارض مادری و نوزادی (زایمان زودرس، مرگ داخل رحمی، مرگ و میر پری ناتال، عوارض جفتی، آپگار دقیقه اول و پنجم، ناهنجاری-های آشکار مادرزادی حاملگی) از مادر و پرونده استخراج شد. جهت گزارش نتایج با استفاده از نرم افزار 16 SPSS، فراوانی و درصد و جهت بررسی ارتباط متغیرها بین دو گروه از آزمون کای دو استفاده شد. یافته ها: در مطالعه حاضر کلیه عوارض نامطلوب مادری و نوزادی در گروه دارای خونریزی بالاتر از گروه فاقد خونریزی بوده است. اما این خطر افزایش یافته از نظر آماری در موارد سزارین (P=0.050) (CI=1.2-3.5)، مرگ و میر پری ناتال (P=0.011) (CI=1.30-25.18)، وزن کم هنگام تولد (P=0.042) (CI=1.07-5.13) و زایمان زودرس (P=0.001) (CI=1.36-9.22) معنادار بوده بطوری که شانس خطر بروز سزارین 1.8 برابر، وزن زیر 2500 گرم نوزاد 2.3 برابر، وزن زیر 1500 گرم نوزاد 2.6 برابر، ناهنجاری های مادرزادی 2.5 برابر، عوارض جفتی 2.6 برابر، مرگ جنینی 3.1 برابر، زایمان زودرس 3.5 برابر، آپگار پایین دقیقه اول 7.3 برابر و دقیقه پنجم 4.1 برابر و میزان مرگ و میر پری ناتال 5.6 برابر در گروه خونریزی بیشتر از گروه شاهد بوده است. نتیجه گیری: خونریزی واژینال در در نیمه اول حاملگی با عوارض بیشتر مادری و نوزادی نسبت به گروه فاقد خونریزی برخوردار است.

زمینه و هدف: لانه گزینی بلاستوسیت در خارج از حفره رحم را حاملگی نابجا می نامند. یکی از روش های درمانی طبی مناسب برای بارداری نابجا، تجویز متوترکسات می باشد. متوترکسات با سه پروتکل تک دوز، دوز دوگانه و دوز چندگانه تجویز می-گردد. هدف از این مطالعه مقایسه پاسخ درمانی تک دوز متوترکسات با دوز دوگانه آن می باشد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر به روش کارآزمایی بالینی دوسوکور بر روی زنان 50-15 ساله با بارداری نابجا صورت گرفت. معیارهای ورود به مطالعه شامل زنان مبتلا به حاملگی نابجای لوله ای بود که توده آدنکسال آنها حداکثر 4 سانتی متر و کمتر بوده و سطح b-hCG تیتراژ زیر 15000 داشتند. بیماران به صورت تصادفی ساده در دو گروه قرار گرفتند. گروه اول تحت درمان با تک دوز متوتروکسات و گروه دوم تحت درمان با دوز دوگانه قرار گرفت. سطح تیتراژ b-hCG در فواصل تعیین شده و میزان موفقیت، طول دوره درمان و عوارض جانبی متوترکسات در افراد ثبت گردید و در نهایت تغییرات سطح b-hCG در مقاطع زمانی مورد مطالعه بین دو گروه با مقایسه میانگین ها به صورت تکراری ((Repeated Measurement Test مقایسه شد.یافته ها: بین دو گروه از نظر میانگین سنی، شاخص توده بدنی، پاریتی، سابقه سقط خودبخودی، بارداری خارج از رحم، القای تخمک گذاری، IVF، شکایت اولیه، میانگین سن بارداری و میانگین قطر توده نابجا تفاوت آماری معنی داری وجود نداشت. ولی بین میانگین سطح تیتراژ b-hCG اولیه بین دو گروه تفاوت آماری معنی داری وجود داشت (P=0.005). در نهایت مشخص شد که اختلاف آماری معنی داری بین میزان موفقیت درمان در دو گروه وجود ندارد (P=0.722) و بین میانگین روزهای پیگیری موارد موفق درمان در دو گروه نیز تفاوت آماری معنی داری مشاهده نشد (P=0.220). توزیع فراوانی انواع عوارض جانبی در موارد موفق درمان نیز در دو گروه تفاوت آماری معنی داری نداشت (درد شکم P=0.313، علایم روده ای – معده ای P=0.803، موکوزیت دهان P=0.269، ریزش مو P=0.357، افزایش آنزیم های کبدی P=0.238).نتیجه گیری: در درمان بارداری خارج از رحم، دوز دوگانه متوترکسات در بیماران با تیتراژ اولیه بالاتر b-hCG، کارآیی و ایمنی برابری با تک دوز متوترکسات در بیماران با تیتراژ اولیه پایین تر b-hCG دارد. بنابراین در بیماران با تیتراژ بالاتر b-hCG، دوز دوگانه و در بیماران با تیتراژ پایین تر b-hCG، تک دوز پیشنهاد می شود.

زمینه و هدف: هدف از این مطالعه ارزیابی ارزش سطوح افزایش یافته گلبول های سفید خون، پروتئین واکنشی C و نیز بیلی روبین در تشخیص آپاندیسیت حاد می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه آینده نگر تمامی بیمارانی (189 نفر) که در بازه زمانی یک سال در بیمارستان های آموزشی شهرستان خرم آباد با تشخیص آپاندیسیت حاد تحت عمل جراحی آپاندکتومی قرار گرفتند، بدون در نظر گرفتن محدوده سنی وارد مطالعه شدند. که پس از در نظر گرفتن معیارهای خروج از مطالعه تعداد 149 نفر مورد ارزیابی قرار گرفتند. در کلیه بیماران علاوه بر آزمایشات روتین، اندازه گیری پروتئین واکنشی سی (CRP) و نیز بیلی روبین انجام گردید. عمل جراحی بر مبنای معیار آلوارادو انجام پذیرفت. پس از عمل نیز بر اساس نتیجه پاتولوژی بیماران به سه گروه آپاندکتومی مثبت، آپاندکتومی منفی و آپاندیسیت پرفوره تقسیم شده و نتایج حاصل در سه گروه مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: از مجموع 149 بیمار تعداد 89 نفر (59.73 درصد) مذکر و تعداد 60 نفر (40.27 درصد) مونث بودند. میانگین سنی بیماران نیز 28.1±12.7 سال به دست آمد. با بررسی پاتولوژی مشخص گردید که 20 نفر (13.4 درصد) از بیماران تحت آپاندکتومی منفی قرار گرفته بودند و مثبت بودن عمل آپاندکتومی در 129 نفر (86.6 درصد) از بیماران مشاهده شد که از آن میان پرفوره بودن آپاندیس در 23 نفر از آنان توسط نتایج هیستوپاتولوژی مورد تایید قرار گرفت. در این بررسی اختلاف آماری معناداری بین دو گروه با آپاندکتومی مثبت و آپاندکتومی منفی از لحاظ سطح پروتئین واکنشی سی، میانگین تام گلبول های سفید خون و نیز میانگین سطوح بیلی روبین مشاهده شد (P<0.001). به علاوه بیشترین حساسیت تشخیصی آپاندیسیت مربوط به پروتئین واکنشی سی با حساسیت 80.1 درصد و بیشترین ویژگی و ارزش اخباری مثبت مربوط به بیلی روبین با ویژگی 81.3 درصد و ارزش اخباری مثبت 92.5 درصد بود.

زمینه و هدف: ماموپلاستی کاهنده (کوچک کردن پستان) یکی از اعمال جراحی شایع جراحی پلاستیک محسوب می شود و یکی از تکنیک های شایع بکار رفته روش پدیکول تحتانی است. افتادگی پل تحتانی پستان (Bottoming out) از عوارض دراز مدت آن محسوب می شود. چندین راهکار تعریف شده اند که نتیجه کاملی نداشته اند. این مطالعه در پی آن است با معرفی روشی بنام ثابت کردن تاشدگی (Plication Fixation) این عارضه را به حداقل برساند. مواد و روش ها: 66 بیمار کاندید ماموپلاستی با پدیکول تحتانی، با ثبت اطلاعات دموگرافیکی (جمعیت شناختی) به طور تصادفی در 2 گروه پدیکول تحتانی به تنهایی و پدیکول تحتانی با ثابت کردن تاشدگی تحت جراحی قرار گرفتند. شاخص های طول زمان عمل، مقدار نسج برداشته شده، حس بعد عمل، از بین رفتن نیپل و فراوانی افتادگی پل تحتانی پستان اندازه گیری شد و همراه برخی متغیرهای دیگر با روش کای اسکوار و فیشر آنالیز آماری شدند. یافته ها: میزان پلیکاسیون در گروه دوم 2.2±10 سانتی متر بود. میزان آسیمتری (غیر قرینگی) قبل عمل هم از 5 به یک مورد کاهش یافت. یک مورد سروما در این گروه دیده شد. میزان افتادگی پل تحتانی پستان در گروه اول به طور معنی داری بیشتر از گروه ثابت کردن تاشدگی بود. نتیجه گیری: پدیکول در جراحی پدیکول تحتانی برای حفظ خونرسانی و حس نیپل اهمیت دارد، ولی از ایرادات بالقوه آن افتادگی قسمت تحتانی پستان با گذشت زمان است که با این تکنیک تا زیادی جلو آن گرفته می شود. عوارض ناشی از پدیکول نیز تا حد زیادی برطرف می شوند. به نظر می رسد استفاده از تکنیک ثابت کردن تاشدگی در مورد ماموپلاستی کاهنده با عوارض کم توانسته است نتایج دراز مدت بیشتری در مقایسه با روش معمول پدیکول تحتانی داشته باشد.

زمینه و هدف: سوءتغذیه یکی از معضلات و مشکلات اساسی به عنوان فاکتور زمینه ای در عوارض شکستگی ها مثل عفونت، جوش نخوردن و تاخیر در جوش خوردن، محسوب می شود که طبعا کشف و درمان آن باعث کاهش میزان جوش نخوردن و دیرجوش خوردن شکستگی ها و نیز پیشگیری و یا بهبود سریعتر عفونت های پس از درمان شکستگی ها می شود. این مطالعه نیز بدین منظور انجام شده است. مواد و روش ها: ما در یک مطالعه آینده نگر تمام نمونه ها را به روش سرشماری در روزهای شنبه و چهارشنبه در طول مدت مطالعه بین سال های 1385 تا 1387جمع آوری کردیم که شامل بیماران ارتوپدی بستری شده در اورژانس بیمارستان باهنر کرمان جهت عمل جراحی ارتوپدی بودند. قد، وزن، ضخامت چین تریسپس، محیط عضلانی دور بازو و شرح حال و معاینه فیزیکی و نهایتا آزمایشات بیوشیمی، شمارش کامل سلول های خونی، آلبومین، میزان آهن خون، سدیمانتاسیون، CRP نیز برای بیماران انجام شد. پیگیری 6 ماهه بیماران به صورت حضوری و تلفنی انجام می شد و در صورت ایجاد عارضه شکستگی ها این میزان افزایش می یافت. برای آنالیز آماری از 16 SPSS و تست کای دو استفاده شد. یافته ها: در بین 104 نفر بیمار، 79 نفر (76%) مرد و 25 نفر (24%) زن بودند که میانگین سنی آنها 23±34 سال بود. 35 نفر مبتلا به سوءتغذیه بودند. تعداد کل بیماران جوش نخورده پس از پیگیری 9 نفر شامل 4 مورد در بیماران دچار سوءتغذیه و 5 مورد در بیماران غیرسوءتغذیه، میزان تاخیر در جوش خوردن 8 نفر شامل 7 مورد (20%) در بیماران دچار سوءتغذیه و 1 مورد (1.4%) در بیماران غیرسوءتغذیه و موارد عفونت 9 نفر شامل 6 مورد (17.1%) در بیماران دچار سوءتغذیه و 3 مورد (4.3%) در بیماران غیرسوء تغذیه بوده است. میانگین سنی در مبتلایان به سوء تغذیه 23±34 سال و در بقیه 22±35 سال بود. از نظر آماری رابطه معنی دار بین تاخیر در جوش خوردن و عفونت با سوءتغذیه وجود داشت (به ترتیب P=0.005 و P=0.023)، ولی بین سوءتغذیه و جوش نخوردن ارتباط آماری معنی داری یافت نشد (P=0.064). نتیجه گیری: با توجه به آمار نسبتا بالای سوء تغذیه شامل 35 نفر (33.7%) در این مطالعه و باتوجه به اینکه از نظر آماری رابطه معنی دار بین عفونت و تاخیر در جوش خوردن و سوءتغذیه وجود دارد، می توان نتیجه گیری کرد که پیدا کردن بیماران سوءتغذیه قبل از عمل جراحی ارتوپدی و حمایت تغذیه ای می تواند از درصد موارد عفونت و تاخیر در جوش خوردن بکاهد.

زمینه و هدف: چهارشنبه سوری یکی از جشن های ایرانی است که در شب آخرین چهارشنبه سال (سه شنبه شب) برگزار می شود. متاسفانه در سال های اخیر مراسم سنتی و زیبای این شب رنگ دیگری به خود گرفته و تبدیل به بازی های خطرناک با مواد منفجره و محترقه گردیده است.هدف ما در این مطالعه بررسی اپیدمیولوژیکی از سوختگی های این مراسم در بیمارستان سوانح سوختگی شهید مطهری بوده است. مواد و روش ها: پژوهش حاضر مطالعه ای مقطعی است که به بررسی اپیدمیولوژیکی سوختگی ها در مراسم چهارشنبه سوری سال 1393 در مراجعین به بیمارستان سوانح و سوختگی شهید مطهری می پردازد. جامعه پژوهش شامل کلیه افراد مراجعه کننده به این مرکز در شب چهارشنبه سوری می باشد. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه ای دو قسمتی حاوی اطلاعات دموگرافیک و عوامل مربوط به سوختگی بوده است. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات از نرم افزار SPSS استفاده شده است. یافته ها: نتایج نشان داد که بیشترین درص‍د از مراجعین در س‍ن‍ی‍ن 20-16 س‍ال ق‍رار داش‍ت‍ن‍د و ب‍ی‍ش‍ت‍ری‍ن م‍ی‍زان س‍وخ‍ت‍گ‍ی در م‍ردان (81 درص‍د)، ب‍ی‍ش‍ت‍ری‍ن ف‍راوان‍ی س‍وخ‍ت‍گ‍ی در م‍ح‍ص‍ل‍ی‍ن دب‍ی‍رس‍ت‍ان‍ی، ب‍ی‍ش‍ت‍ری‍ن س‍اع‍ات‍ی ک‍ه در آن س‍وخ‍ت‍گ‍ی رخ داده بود 22-20 ب‍وده (76 درصد) و ب‍ی‍ش‍ت‍ری‍ن م‍ک‍ان (81 درصد) خ‍ارج از خ‍ان‍ه و در اماکن عمومی ب‍وده اس‍ت. ب‍ی‍ش‍ت‍ری‍ن درصد س‍وخ‍ت‍گ‍ی در بازه 25-1 درصد سوختگی بوده ک‍ه ش‍ام‍ل 90 درص‍د م‍وارد م‍ی ش‍د. ش‍ای‍ع ت‍ری‍ن ع‍ل‍ت س‍وخ‍ت‍گ‍ی ن‍اش‍ی از م‍واد م‍ح‍ت‍رق‍ه ب‍وده اس‍ت ک‍ه ب‍ی‍ش‍ت‍رین م‍واد م‍ح‍ت‍رق‍ه اس‍ت‍ف‍اده ش‍ده ترقه (44 درصد)، نارنجک (43 درصد) از ن‍وع دس‍ت س‍از ب‍وده ان‍د. بیشترین ماده محترقه که منجر به سوختگی در گروه های سنی20-6 و محصلین بوده ترقه و در گروه های سنی 45-21 نارنجک بوده است. ب‍ی‍ش‍ت‍ری‍ن ان‍دام درگ‍ی‍ر اندام فوقانی (س‍ر و ص‍ورت و دست) ب‍ا 46 درص‍د ب‍ود. اف‍راد م‍راج‍ع‍ه ک‍ن‍ن‍ده (65 درص‍د) ب‍ه ص‍ورت س‍رپ‍ای‍ی و (35 درصد) منجر به بستری شده است که از این میزان بستری یک مورد منجر به قطع عضو (دست) و متاسفانه یک مورد منجر به فوت شده است. نتیجه گیری: بروز اغلب حوادث از جمله حوادث چهارشنبه سوری را می توان جلوگیری کرد. باید کودکان و نوجوانان را تشویق کرد که از حوادث درک خوبی داشته باشند. باید به آنها آموزش داد که آنها در مقابل مواد محترقه و منفجره و آتش بازی آسیب پذیر هستند. آموزش آسیب پذیری در مقابل خطرات مذکور از اهمیت خاصی برخوردار است.

علیرغم شیوع بالای ترومای بلانت شکم، فتق جدار شکم ناشی از تروما نادر است. مکانیسم آسیب ممکن است ترومای پر انرژی مثل تصادف با وسیله نقلیه موتوری یا کم انرژی نظیر افتادن روی فرمان دوچرخه باشد. در کودکان فتق جدار شکم ناشی از تروما حتی به دنبال تروماهای خفیف رخ می دهد که معمولا در این موارد، علایمی از آسیب داخل شکمی ندارند. در این مقاله فتق ناشی از تروما را در یک پسر بچه 9 ساله به دنبال افتادن از دوچرخه گزارش می کنیم. شواهد کبودی مدور پوستی، تندرنس لوکالیزه و تورم قابل جااندازی، تشخیص را در زمان بستری مطرح می کرد. پس از 2 ساعت شکم بیمار دچار تندرنس ژنرالیزه همراه ریباند تندرنس شد. در لاپاراتومی آسیب معده به صورت پارگی تمام ضخامت جدار قدامی و خلفی ناحیه آنتر وجود داشت که در دو لایه ترمیم شد و فتق جدار شکم به صورت اولیه و لایه به لایه ترمیم گردید.

بدخیمی های موسینی آپاندیس گروهی هتروژن و اغلب بدون علامت می باشند. سیستادنومای موسینی آپاندیس یکی از انواع این تومورها است که ممکن است به اشتباه کیست تخمدان تشخیص داده شود. تورشن آپاندیس نیز یافته ای نادر بوده و تظاهرات اولیه بالینی آن از آپاندیست حاد قابل تمایز نمی باشد. تورشن می تواند اولیه یا ثانویه باشد. تورشن ثانویه نادر بوده و به دنبال اختلالات اولیه و تومورهای آپاندیس اتفاق می افتد. در این مقاله ما به گزارش خانم 61 ساله ای با تورشن ثانویه کیست آدنومای موسینی آ پاندیس می-پردازیم که با علائم بالینی شکم حاد مراجعه و در حین عمل تورشن توده آپاندیکولار تشخیص داده شد که گزارش هیستوپاتولوژی آن کیست آدنومای موسینی می باشد.

بر اساس جدیدترین مطالعات گسترده سازمان بهداشت جهانی، حدود یک سوم از جمعیت افراد بزرگسال دنیا از یک اختلال ذهنی مانند: افسردگی، اضطراب و اسکیزوفرنی رنج می برند. چنانچه این قبیل اختلالات را با اختلالات مغزی مانند دمانس (Dementia) و سکته مغزی با هم در نظر بگیریم، این «اختلالات مغز» 13% از بار کل بیماری ها را در دنیا تشکیل می دهند. ...

داده های لامسه ای یکی از مولفه های مهم جراحی است که جراح در تصمیم گیری ها و انجام اقدامات مختلف جراحی به این نوع داده نیاز دارد. لذا بازخورد داده های لامسه ای می تواند نقش موثری در کارآمدی جراحی داشته باشد. جراحی رباتیک به عنوان روشی جدید در ”جراحی با حداقل تهاجم“ می باشد که توانسته محدودیت های موجود در رویکردهای قبلی را برطرف سازد. سیستم-های جراحی رباتیک علیرغم مزایای که دارند با مشکلات و محدودیت هایی روبرو هستند. عدم بازخورد موثر داده های لامسه ای یکی از مهمترین مشکلات و محدودیت های سیستم های جراحی رباتیک می باشد. طبق نتایج به دست آمده از مطالعات، داده های لامسه ای و بازخورد این نوع داده به جراح موجب کاهش خطا و در نتیجه کاهش میزان بافت های آسیب دیده می گردد. همچنین این نوع بازخورد به جراح در شناسایی بهتر بافت ها کمک می کند. به طور کلی بازخورد داده های لامسه ای نقش موثری در افزایش کارآمدی و موفقیت جراحی رباتیک ایفا می کند. از این رو وجود این نوع بازخورد در جراحی رباتیک لازم و ضروری می باشد. بسیاری از محققان با ارائه راهکارها و راه حل های مختلف تلاش می کنند تا با ایجاد بازخورد موثر داده های لامسه ای، یکی از مهمترین مشکلات و موانع سیستم های جراحی رباتیک را حل کرده و مسیر پیشرفت و توسعه را هموار سازند.