پژوهش در علوم ورزشی
سال:1388 | دوره:- | شماره:23 (ویژه رفتار حرکتی) |تعداد مقالات:7

تحقیق حاضر به منظور مقایسه اثر ترتیب ارائه تمرین جسمی و ذهنی با آرایش قالبی و تصادفی بر عملکرد و یادگیری تکنیک های منتخب فوتبال صورت گرفت.در این تحقیق تعداد 144 بازیکن رده سنی 9-12 سال مدارس فوتبال منطقه یک آموزش و پرورش تهران بر اساس نمونه گیری در دسترس و بر اساس میزان قابلیت تصویر سازی ذهنی انتخاب شدند؛ سپس بر اساس نمونه گیری تصادفی در 12 گروه قرار گرفتند. گروه های دوازده گانه با آرایش قالبی، تصادفی و ترکیب تمرین ذهنی و جسمی در گروه های مختلف قرار داده شدند. تکالیف مورد نظر شامل: پاس بغل پا، شوت، ضربه هوائی با پا، ضربه سر و کنترل بغل پا بود. از بین 21 تکنیک فوتبال و بر اساس اولویت انتخاب شده و مراحل ساخت آزمون ارزیابی صورت گرفت. پس از تعیین اعتبار ضمن تدوین، پایائی و عینیت شاخص های نهائی برای تکنیک ها، برنامه آموزش هر گروه مشخص و پیش آزمون گروه های دوازده گانه به عمل آمد. پس از 14 جلسه تمرین، آزمون اکتساب و 72 ساعت پس از آن آزمون یادداری انجام شد، کلیه مراحل اجرای آزمودنی ها توسط دو دستگاه دوربین فیلمبرداری شده و بر اساس شاخص های تعیین شده توسط پنج آزمونگر مورد ارزیابی قرار گرفت. داده های به دست آمده با استفاده از تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی دانکن تحلیل شد. نتایج تحقیق نشان داد، در مرحله اکتساب و یادداری، گروه های تمرین ترکیبی جسمی و ذهنی نسبت به گروه هائی که تمرین جسمی یا ذهنی انجام داده بودند به طور معنی داری بهتر بودند (P£0.05) در مرحله اکتساب اجرای گروه های تمرین قالبی و ترکیب قالبی-تصادفی به طور معنی داری بهتر از سایر گروه ها بود (P£0.05) من اینکه این مساله در یادگیری برعکس بوده است. بالاخره هم در یادداری و هم در اکتساب تقدم تمرین ذهنی باعث اجرای بهتر در آن مرحله بود.

هدف این مطالعه مقایسه توزیع استراحت و تمرین در مراحل مختلف، کسب و اجرای یک تکلیف حرکتی مجرد (پرتاب دارت) بود. بدین منظور تعداد 59 آزمودنی راست دست و نا آشنا به مهارت مورد نظر، از بین دانشجویان پسر داوطلب دانشگاه تبریز با میانگین سنی 20 سال به روش تصادفی ساده انتخاب و به همین روش نیز در دو گروه جایگزین شدند. هر دو گروه به مدت 5 جلسه و هر جلسه دو بسته 10 تایی را در شرایط متفاوت تمرین کردند. گروه تمرین انبوه بدون استراحت در بین کوشش ها و گروه فاصله دار پس از هر کوشش به مدت 10 ثانیه استراحت می کردند.پس از جمع آوری داده ها امتیازات پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از روش آماری تی استیودنت مستقل داده ها تجزیه و تحلیل و مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها حاکی از آن بود که امتیاز دو گروه آزمودنی در هیچیک از مراحل با یکدیگر اختلاف معنی داری ندارند (P<%5).بنابراین بر اساس یافته های این پژوهش بکارگیری هر یک از روشهای تمرین انبوه و فاصله دار به عنوان عاملی اثرگذار در مراحل مختلف کسب و یادداری پرتاب دارت محسوب نمی شود، هر چند که جهت روشن تر شدن دقیق موضوع انجام تحقیقات بیشتر توصیه می شود.

هوش هیجانی توانایی درک هیجانات خود و دیگران و مدیریت این هیجان هاست. هدف این تحقیق، مقایسه هوش هیجانی دانشجویان دختر ورزشکار و غیر ورزشکار دانشگاه صنعتی شاهرود بوده است. نمونه این تحقیق شامل 79 غیر ورزشکار و 41 ورزشکار بود که غیر ورزشکاران به روش تصادفی و ورزشکاران به روش هدفمند انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات از آزمون هوش هیجانی برادبری وگریوز استفاده شد. این آزمون شامل 28 آیتم است که هوش هیجانی را در قالب دو قابلیت فردی و اجتماعی در فرد مشخص می کند. قابلیت فردی شامل خود-آگاهی، خود-مدیریتی و قابلیت اجتماعی شامل آگاهی اجتماعی و مدیریت رابطه می باشد. داده ها از طریق آزمون T گروه های مستقل در سطح معنی داری (P<0.05) مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته های این تحقیق نشان می دهد که تفاوت معنی داری بین هوش هیجانی دانشجویان دختر ورزشکار و غیر ورزشکار وجود دارد. تفاوت معنی داری بین دو گروه از نظر قابلیت فردی وجود دارد؛ هر چند که دو گروه در زمینه قابلیت اجتماعی تفاوت معنی داری نداشتند. بر اساس نورم هوش هیجانی، میانگین هوش هیجانی ورزشکاران در سطح متوسط به بالا، ارزیابی شد. اما هوش هیجانی غیر ورزشکاران در سطح متوسط قرار داشت. به طور کلی نتیجه گیری می شود که هوش هیجانی دانشجویان دختر ورزشکار به دلیل توانایی بهتر در قابلیت فردی بیشتر از دانشجویان دختر غیر ورزشکار است.

هدف از پژوهش حاضر، تعیین و مقایسه سبک های یادگیری ورزشکاران در رشته های مختلف شناختی، ادراکی حرکتی و حرکتی است. بدین منظور، 27 بازیکن زن شطرنج (شناختی)، 30 بازیکن زن والیبال (ادراکی حرکتی) و 26 بازیکن زن پرتاب نیزه و دیسک (حرکتی) با استفاده از پرسشنامه سبک های یادگیری کلب مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده های به دست آمده با استفاده از آزمون خی دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داده است توزیع سبک های یادگیری در رشته های فوق تفاوت معنادار دارد. مطابق با نتایج در گروه شناختی؛ سبک یادگیری جذب کننده 20 درصد، واگرا 2 درصد، همگرا، 5 درصد، در گروه ادراکی حرکتی جذب کننده 12 درصد، واگرا 10 درصد، همگرا 8 درصد، انطباق یابنده 10 درصد و در نهایت در گروه حرکتی سبک یادگیری جذب کننده درصد، واگرا 12 درصد، همگرا 6 درصد و انطباق یابنده صفر درصد را به خود اختصاص داده اند (P<0.05).نتایج نشان داده است توزیع سبک های یادگیری در رشته های فوق تفاوت معنی داری دارد. به طوری که سبک غالب در رشته های شناختی و ادراکی-حرکتی، جذب کننده، اما سبک غالب در رشته های حرکتی واگرا بوده است.

هدف از این پژوهش، تعیین رابطه بین هوش هیجانی و تحلیل رفتگی شغلی دبیران تربیت بدنی مقطع متوسطه نواحی هفتگانه آموزش و پرورش مشهد بوده و به روش توصیفی-همبستگی و به شکل میدانی انجام شده است. نمونه تحقیق حاضر برابر با کل جامعه آماری بود و نمونه گیری صورت نگرفت و از 286 پرسشنامه ارسالی، 220 پرسشنامه (76 درصد کل پرسشنامه ها) عودت داده شد. به منظور گردآوری اطلاعات، ازدو پرسش نامه ، هوش هیجانی و تحلیل رفتگی استفاده شد که پس از روایی و پایایی سنجی، بین آزمودنی های مورد نظر توزیع گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها نیز از آمار توصیفی (میانگین، انحراف استاندارد و...) و آمار استنباطی (آزمون همبستگی، رگرسیون چند متغیره و آنالیز واریانس) استفاده شد. برخی از نتایج پژوهش نشان می دهد که میزان هوش هیجانی دبیران تربیت بدنی برابر با (SD=32.29 و `X=340.82) بوده  که حاکی از سطح هوش هیجانی متوسط و بالایی است. تحلیل رفتگی دبیران تربیت بدنی هم در دو بعد فراوانی و شدت به ترتیب برابر با (SD=15.67 و `X=35.19) و (SD=17.90 و `X=42.95) بوده که حاکی از تحلیل رفتگی نسبتا زیاد افراد تحت بررسی است. آزمون همبستگی بین هوش عاطفی و ابعاد تحلیل رفتگی دبیران تربیت بدنی همبستگی معکوس و معنی داری در سطح P<0.05 نشان داده است.نتیجه کلی این پژوهش نشان داده است که میزان هوش هیجانی و تحلیل رفتگی دبیران تربیت بدنی به ترتیب می تواند مربوط به سن و شرایط شغلی آنان باشد. سایر یافته های تحقیق نشان می دهد با توجه به بالا بودن سطح تحلیل رفتگی دبیران تربیت بدنی، افزایش سطح هوش هیجانی-که مهارتی قابل توسعه است-می تواند در کاهش میزان تحلیل رفتگی شغلی موثر باشد.

هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین اعتبار و پایایی نسخه فارسی پرسشنامه های ادراک موفقیت کودکان (گروه سنی زیر 15 سال) و بزرگسالان (گروه سنی بالای 15 سال) بوده است. بدین منظور، تعداد 1200 نفر (600 ورزشکار پسر و دختر در دامنه سنی 11 تا 15 سال و 600 ورزشکار مرد و زن 15 تا 30 سال) به صورت تصادفی انتخاب شدند. داده ها به وسیله پرسشنامه های ادراک موفقیت کودکان و بزرگسالان (رابرتز و همکاران 1998) جمع آوری شد. برای تعیین اعتبار عاملی اکتشافی، از روش تحلیل عاملی مولفه های اصلی، برای تعیین اعتیار عاملی تاییدی از الگوی معادلات ساختاری و برای تعیین ثبات درونی و پایایی پرسشنامه ها از روش های ضریب آلفای کرونباخ و آزمون–آزمون مجدد استفاده شد. نتایج نشان می دهد که نسخه فارسی پرسشنامه های ادراک موفقیت کودکان و بزرگسالان، با تعیین دو مولفه و عامل اصلی خودگرایی و تکلیف گرایی از اعتبار سازه، ثبات درونی و پایایی مطلوبی برخوردارند. بنابراین می توان نتیجه گیری کرد که نسخه فارسی پرسشنامه های ادراک موفقیت کودکان و بزرگسالان جهت مطالعه ادراک موفقیت و هدف گرایی دانش آموران و ورزشکاران در محیط های آموزشی و ورزشی دارای اعتبار و پایایی مناسبی می باشد.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر دو نوع رژیم غذایی (رژیم غذایی کمبود عنصر روی و کمبود عنصر آهن) بر رشد بدنی، حافظه، یادگیری و فعالیت حرکتی موش های صحرایی جوان بوده است. جامعه آماری این تحقیق را موش های ماده (نژاد آلبینو- ویستار) انستیتو پاستور ایران تشکیل دادند. موش های مادر طی 28 روز (یک سوم آخر دوره بارداری و دوره شیردهی) رژیم های غذایی استاندارد، کمبود عنصر روی (0.5<Zn<1.5ppm) و کمبود عنصر آهن (2<Fe<6ppm) را دریافت کردند. پس از زایمان نوزادان نر هر گروه تا سن 70 روزگی در سه مرحله بدو تولد (1 روزگی)، پایان شیرخوارگی (21 روزگی) و در آغاز جوانی (70 روزگی) مورد سنجش برخی از شاخص های آنتروپومتریکی (قد و وزن)، رشد مغزی، غلظت عناصر روی و آهن سرم خون و حافظه و یادگیری قرار گرفتند. سرانجام فعالیت حرکتی موش ها با استفاده از ماز آبی موریس و دستگاه open-field اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری P<0.05 شان داد که علاوه بر نقش مهم عناصر روی و آهن در رشد مطلوب جسمانی، مغزی و حافظه و یادگیری، این دو عنصر در عملکرد حرکتی مطلوب موش های جوان نیز موثر می باشند. به طور کلی نتایج تحقیق بیان می کنند که عنصر روی از اهمیت بیشتری نسبت به آهن در رشد جسمانی، مغزی، حافظه، یادگیری و فعالیت حرکتی مطلوب برخوردار است.