روان شناسی کاربردی
سال:1394 | دوره:9 | شماره:1 (پیاپی 33) |تعداد مقالات:7

هدف: هدف پژوهش حاضر، تعیین اثر بخشی برنامه مداخله ای ویژه کودکان طلاق بر بهبود خودپنداره و تاب آوری کودکان بود. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با پیش آزمون، پس آزمون، پیگیری سه ماهه و گروه گواه و جامعه آماری 25 خانواده دارای کودک 10 تا12 ساله مراجعه کننده به دادگاه خانواده کاشمر در سه سال اخیر بود که از میان آن ها 143 زوج به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شد. معیار ورود آزمودنی زندگی کردن کودکان با یکی از والدین خود بود. 25 کودک واحد شرایط بودند. 13 کودک در گروه آزمایش قرار گرفتند و 15جلسه برنامه مداخله ای ویژه کودکان طلاق را سه روز در هفته طی 5 هفته دریافت کرد و 12کودک گروه گواه مداخله ای دریافت نکرد. ابزار پژوهش پرسشنامه توانمندی های اجتماعی هیجانی و تاب آوری مرل، 2010 و پرسشنامه خودپنداره کودکان پیرز-هریس، 1969 بود. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه های مکرر استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد برنامه مداخله ای باعث ایجاد تغییر در خودپنداره کودکان نمی شود اما تاب آوری آن ها را افزایش می دهد. نتایج برنامه پیگیری سه ماهه نیز تداوم این اثر را نشان داد. نتیجه گیری: برنامه مداخله ای ویژه کودکان طلاق را می توان به عنوان روش موثری برای بهبود تاب آوری این کودکان تلقی کرد و در مراکز مشاوره و برنامه ریزی برای آموزش والدی که با کودک زندگی می کند از آن استفاده کرد.

هدف: هدف پژوهش تعیین میزان اثربخشی آموزش مفاهیم روان شناسی وحدت مدار بر تنیدگی و رابطه ی مادر-کودک مادران کودکان درخودمانده بود. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون، گروه گواه و پیگیری دو ماهه و جامعه ی آماری 35 مادر دارای کودک درخودمانده مراجعه کننده به مرکز آموزشی-توانبخشی کودکان درخودمانده به آرا شهر تهران در سال 1393 بود. 16 نفر داوطلب از میان آن ها انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه گمارده شد. گروه آزمایش در 8 جلسه مداخله ی روان شناسی وحدت مدار هفته ای یک بار به مدت120 دقیقه شرکت و 8 جلسه تمرین در منزل را تجربه کردند و گروه گواه در فهرست انتظار قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامه ی تنیدگی ادراک شده کوهن، کامارک و مرملستین (1983) و مقیاس ارزیابی رابطه ی مادر-کودک راس 1961 بود. یافته ها: نتایج اثرمندی مداخله ی روان شناختی وحدت مدار را در کاهش تنیدگی و بهبود رابطه ی مادر-کودک گروه آزمایش و نیز پایداری آن را در پیگیری دو ماهه تأیید کرد. نتیجه گیری: از آن جا که مداخله ی روان شناسی وحدت مدار با ایحاد وحدت در تجارب زندگی و شناخت درباره ارتباط معنادار بین وقایع زندگی و پذیرش مثبت مشکل، منجر به کاهش تنیدگی و بهبود رابطه ی مادران با کودکان درخودمانده می شود، می توان آن را روش مفید و مؤثری برای کاهش تنیدگی و بهبود رابطه ی مادران با کودکان دارای نیازهای ویژه تلقی کرد.

هدف: هدف پژوهش تعیین نقش عوامل روان شناسی در بیماری عروق کرونر قلب با میانجی گری رفتارهای ناسالم بود. روش: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری بیماران دچار عروق کرونر قلب مرکز قلب تهران و بیمارستان فجر تهران به تعداد 15000 نفر بود، که از میان آن ها 343 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شد. ابزار پژوهش مقیاس افسردگی، اضطراب، استرس لاویبوند و لاویبوند 1995، مقیاس چند وجهی حمایت ادراک شده زیمت، داهلم، زیمت و فارلی (1988)، ابراز خشم صفت-حالت-2 اِسپیلبرگر (1999)، پرخاشگری باس و پری 1992، تیپ شخصیتی D دنولت (2005) بود. رفتارهای ناسالم با استفاده از پرسشنامه تناوب غذایی برگرفته شده از مطالعه ابراهیمی ممقانی، بهروزی فرد مقدم و اصغری جعفر آبادی (2013) و تعداد مصرف سیگار در طی روز ارزیابی شد. شدت بیماری عروق کرونر قلب نیز توسط آنژیوگرافی عروق کرونر اندازه گیری و داده ها با استفاده از روش الگویابی معادلات ساختاری تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد رفتارهای ناسالم رابطه بین عوامل روان شناسی و بیماری عروق کرونر قلب را میانجی گری می کند. نتیجه گیری: عوامل روان شناسی بر شدت بیماری عروق کرونر قلب اثر دارند و بخشی از تأثیر آن ها از طریق رفتارهای ناسالم اعمال می شود. از این رو لازم است به عوامل روان شناسی و رفتارهای ناسالم در بیماری عروق کرونر قلب در برنامه های درمانی توجه شود.

هدف: هدف پژوهش، تعیین اثربخشی توان بخشی شناختی رایانه ای بر عملکرد حافظه آینده نگر بیماران دچار آسیب مغزی بود. روش: روش پژوهش آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه انتظار و جامعه آماری کلیه بیماران دچار آسیب مغزی مراجعه کننده به متخصصان مغز و اعصاب شهرکرد در پاییز 1393 به تعداد 150 نفر بود. 52 بیمار دچار آسیب مغزی پس از احراز ملاک های ورود به پژوهش انتخاب و به طور تصادفی در گروه های آزمایش و انتظارجایگزین شد. گروه آزمایش، 8 جلسه با استفاده از نرم افزار توان بخشی حافظه، آموزش دید و افراد گروه انتظار مداخله ای دریافت نکرد و آموزش این گروه به بعد از انجام پژوهش موکول شد. برای ارزیابی حافظه آینده نگر در پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری، از پرسشنامه حافظه آینده نگر و گذشته نگر کرافورد، اسمیت، مایلور، دلاسالا و لوجی (2003) استفاده شد. یافته ها: تفاوت معنادار بین میانگین نمره های حافظه آینده نگر گروه آزمایش و گروه انتظار در پس آزمون، همچنین معنادار نبودن تفاوت بین نمره های پس آزمون و پیگیری در گروه آزمایش حاکی از ماندگاری تاثیر توان بخشی شناختی رایانه ای بر عملکرد حافظه آینده نگر بیماران دچار آسیب مغزی بود. نتیجه گیری: توان بخشی شناختی رایانه ای اثر چشمگیری بر بهبود عملکرد حافظه آینده نگر بیماران آسیب مغزی دارد، بنابراین می توان از آن به عنوان روش موثر و مفیدی برای بهبود عملکرد حافظه این گونه بیماران سود جست.

هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین ویژگی های روان سنجی نسخه فارسی پرسشنامة سبک اسنادی در دانشجویان ایرانی انجام شد. روش: روش پژوهش همبستگی و جامعه آماری 6000 دانشجوی مجتمع ولیعصر دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز بود که از میان آن ها 270 دانشجوی کارشناسی به تعداد 93 پسر و 177 دختر با روش نمونه گیری چندمرحله ای انتخاب و پرسشنامة سبک اسنادی پیترسون، سیمل، بی یر، آبرامسون، متالسکی و سلیگمن، (1982) و پرسشنامة هیجان های پیشرفت پکران، گوئتز و پری، 2005 در مورد آن ها اجرا شد. یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل عاملی تاییدی نشان داد ساختار عاملی پرسشنامة سبک اسنادی برای موقعیت های مثبت و منفی شامل سه بُعد درونی/ بیرونی، پایدار/ ناپایدار و فراگیر/ ویژه است. افزون بر این، همبستگی مثبت اسنادهای علّی مثبت با هیجان های پیشرفت مثبت، در مقابل رابطة منفی اسنادهای علّی مثبت با هیجان های پیشرفت منفی، و همبستگی مثبت اسنادهای علّی منفی با هیجان های پیشرفت منفی، در مقابل همبستگی منفی بین اسنادهای علّی منفی با هیجان های مثبت، حاکی از روایی همگرای پرسشنامة سبک اسنادی و مقادیر ضرایب همسانی درونی ابعاد مختلف اسنادهای علّی مثبت و منفی در پرسشنامة سبک اسنادی قابل قبول بود. نتیجه گیری: در مجموع، نتایج مطالعة حاضر نشان داد پرسشنامة سبک اسنادی برای سنجش مفهوم اسنادهای علّی در دانشجویان ایرانی ابزاری روا و پایا است و در پژوهش های روان شناحتی می توان از آن استفاده کرد

هدف: هدف پژوهش حاضر تبیین نقش میانجی گر آسیب کودکی در رابطه بین سبکهای فرزندپروری و تنظیم شناختی انطباقی هیجان در کودکان کار بود. روش: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری تمامی کودکان کار شهر تهران به تعداد 20000 نفر بود که با استفاده از روش نمونه برداری چند مرحله ای 317 نفر از کودکان کار 12تا 17 ساله انتخاب و دادهها با استفاده از پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان گارنفسکی، کرایج و اسپینهاون (2001)، پرسشنامه فرزند پروری آلاباما فرایک (1991) و نسخه کوتاه پرسشنامه آسیب کودکی برنستاین و فینک (1994) گردآوری شد. یافته ها: اطلاعات گردآوری شده با استفاده از روش الگو یابی معادلات ساختاری تحلیل و نتایج نشان داد سبک های فرزندپروری و آسیب کودکی به صورت معناداری تنظیم شناختی انطباقی هیجان را پیش بینی میکند و همچنین آسیب کودکی رابطه بین سبک های فرزندپروری و تنظیم شناختی انطباقی هیجان را میانجی گری می کند. نتیجه گیری: این یافته ها بیانگر اهمیت نقش متغیر آسیب کودکی در رابطه بین سبک های فرزندپروری و تنظیم شناختی انطباقی هیجان است و لازم است در جهت بهبود وضعیت زندگی کودکان کار برنامه آموزش سبک های فرزندپروری به والدین طرح ریزی شود.

هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش تعدیل کننده کمال گرایی اجتماع مدار، خودمدار و دگرمدار در ارتباط بین فشار فرهنگی_اجتماعی ادراک شده و نارضایتی از تصویر بدنی انجام شد. روش: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری شامل تمام دانشجویان دختر دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج به تعداد 14000 دانشجو در سال 1393 بود؛ که از میان آن ها 164 دانشجو به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای به تصادف انتخاب شدند و پرسش نامه کمال گرایی چندبعدی فلت و هویت 1991، مقیاس روابط چندبعدی خودبدنی بارون و کش 2000 و مقیاس فشار فرهنگی _ اجتماعی ادراک شده استیس و بیرمن (2001) را تکمیل کردند. نتایج با استفاده از تحلیل رگرسیون چندگانه گام به گام تحلیل شد. یافته ها: یافته ها نشان داد فشار فرهنگی_اجتماعی ادراک شده با نارضایتی از تصویر بدنی رابطه دارد. متغیر کمال گرایی در دو بعد اجتماع مدار و خودمدار تغییرات معنی داری در نارضایتی از تصویر بدنی ایجاد کرد ولی کمال گرایی دگرمدار تغییر معنی دار ایجاد نکرد. نتیجه گیری: فشار فرهنگی_اجتماعی ادراک شده در مقایسه با کمال گرایی، مقدار بیشتری از تغییرات نارضایتی از تصویر بدنی دانشجویان را پیش بینی می کند و این یافته ها در تبیین نارضایتی از تصویر بدنی واجد اهمیت است، و در مشاوره و رواندرمانی اینگونه درمانجویان باید مدنظر قرار گیرد.